SIMPLE PAST or PRESENT PERFECT? When + how to use them!

Gosh, this looks complicated.

خدایا، این به نظر پیچیده است.

Hey, E. Hi, James from engVid.

سلام، ای. سلام، جیمز از engVid.

Speaking of complicated, Mr. E wants us to

صحبت از پیچیده، آقای E از ما می خواهد که

do a lesson on the simple past or the present

درسی در مورد گذشته ساده یا حال

perfect.

کامل داشته باشیم.

I know for many of you students, it's very

من می دانم که برای بسیاری از شما دانش آموزان، این کار بسیار

difficult, because they both seem to be talking

دشوار است، زیرا به نظر می رسد هر دو در

about the past.

مورد گذشته صحبت می کنند.

Today is your lucky day, because I'm going

امروز روز شانس شماست ، زیرا من

to give you three simple things you can work

سه چیز ساده را به شما می‌دهم که می‌توانید

on that will help you to know when you should

روی آنها کار کنید که به شما کمک می‌کند بدانید چه زمانی باید از

use the simple past and the present perfect.

گذشته ساده و حال کامل استفاده کنید.

All right?

خیلی خوب؟

Stick around.

بچسبید.

And why I give you that is because you're

و چرا این را به شما می دهم به این دلیل است که شما به

going to look here and say, "Oh my gosh, this

اینجا نگاه می کنید و می گویید: "اوه خدای من، این

looks harder than I know."

سخت تر از آن چیزی است که من می دانم."

But really, this is how your brain is

اما واقعاً مغز شما اینگونه

working, and I'm going to simplify it for you.

کار می کند و من آن را برای شما ساده می کنم.

You've got the confusion, I'm going to make it simple.

شما دچار سردرگمی شده اید، من آن را ساده می کنم.

Ready?

آماده؟

So, why don't we go start at the beginning?

پس چرا از اول شروع نکنیم؟

First thing we want to look at is the simple past.

اولین چیزی که می خواهیم به آن نگاه کنیم گذشته ساده است. باشه

Okay?

؟

So, we've got "I", "she", "he", "it", "you", "we", and "they".

بنابراین، ما "من"، "او"، "او"، " آن"، "شما"، "ما" و "آنها" داریم. باشه

Okay?

؟

I'll put that over here.

من آن را اینجا می گذارم.

When we do the simple past, we just take the verb and we put it in its past tense.

وقتی ماضی ساده را انجام می دهیم، فقط فعل را می گیریم و آن را در زمان گذشته اش می گذاریم.

Now, I'm only going to do regular verbs for this particular class.

اکنون، من فقط افعال منظم را برای این کلاس خاص انجام می دهم. باشه

Okay?

؟

So, don't...

بنابراین، نکن...

I'm not going to go into the irregular verbs

من قصد ندارم وارد افعال بی قاعده

like the verb "to be", it's complicated, so

مانند فعل «بودن» شوم، این پیچیده است، پس

let's keep it simple, shall we?

بیایید آن را ساده نگه داریم، درست است؟

Now, what you get is the verb, and it's in

اکنون، آنچه به دست می آورید فعل است، و در

the past tense, like "worked" as an example.

زمان گذشته است، مانند "کار کرد" به عنوان مثال.

All of this, "I worked" would be this one, would be...

همه‌ی این‌ها، "من کار کردم" این یکی می‌شود، می‌شود...

If I use this as an example, "I worked", "she

اگر از این به عنوان مثال استفاده کنم، "من کار کردم"، "او

worked", "it worked", "we worked", "they worked",

کار کرد"، "کار کرد"، "ما کار کردیم"، "آنها کار کردند" ،

all the same.

همه یکسان

So, this is one of the first things we want to pay attention to.

بنابراین، این یکی از اولین چیزهایی است که می خواهیم به آن توجه کنیم.

When we do the present perfect, it's interesting because the perfect might...

هنگامی که ما زمان حال کامل را انجام می دهیم، جالب است زیرا ممکن است کامل...

You might say "perfect" stands for participle,

ممکن است بگویید "کامل" مخفف participle است،

because really we get "I have", and for simplicity,

زیرا واقعاً "من دارم" را دریافت می کنیم و برای سادگی،

I'm going to put this, "PP", and this is participle.

این را "PP" قرار می دهم. ، و این جزء است. باشه

Okay?

And then we have "she", and this is the first

؟

و سپس ما "او" را داریم، و این اولین

difference we can see here, "she/it has",

تفاوتی است که می توانیم در اینجا ببینیم، "او/آن دارد"،

and that's because they are taking in the present.

و این به این دلیل است که آنها زمان حال را می گیرند.

So, this stays...

بنابراین، این باقی می‌ماند...

This stays in the present, while the second one takes on the past participle, so it's

این در حال می‌ماند، در حالی که دومی فعل ماضی را می‌گیرد، بنابراین

a past form of the word, so we've got two words versus one word.

شکل ماضی کلمه است، بنابراین ما دو کلمه در مقابل یک کلمه داریم.

That still doesn't help us tell me, well, when should I use them?

این هنوز به ما کمک نمی کند که به من بگوییم، خوب، چه زمانی باید از آنها استفاده کنم؟

I know, we're getting there, but we have to understand how these things look before we

می‌دانم، داریم به آنجا می‌رسیم، اما باید قبل از اینکه بفهمیم این چیزها

can know what they do.

چه می‌کنند، چگونه به نظر می‌رسند. باشه

Okay?

؟

So, not just writing it, but you can understand it when you read it yourself.

بنابراین، نه فقط نوشتن آن، بلکه زمانی که خودتان آن را بخوانید می توانید آن را درک کنید.

Then I'm going to put some examples up here for you.

سپس من قصد دارم چند نمونه را در اینجا برای شما قرار دهم.

So, if we're looking here, and I have the past, okay?

بنابراین، اگر ما به اینجا نگاه می کنیم، و من گذشته را دارم، خوب است؟

Well, let me just make a correction here, because first we want to look at a verb.

خوب، اجازه دهید فقط یک اصلاح در اینجا انجام دهم، زیرا ابتدا می خواهیم به یک فعل نگاه کنیم.

I'm going to put a verb here, and then we're

من یک فعل را در اینجا قرار می دهم ، و سپس

going to look at what would that verb be like

می خواهیم ببینیم که آن فعل

in the past, and what would that be like in

در گذشته چگونه خواهد بود، و در

the present, and I'm shortening this for space,

زمان حال چگونه خواهد بود، و من این را برای فاصله کوتاه می کنم،

"perfect".

"کامل" ". باشه

Okay?

؟

I gave you an example to start.

برای شروع مثال زدم.

The first one I said was "work".

اولین چیزی که گفتم «کار» بود.

The simple version of this is "worked".

نسخه ساده این "کار شده" است.

But if we do present perfect, I have to say "have" or "has worked".

اما اگر کامل ارائه کنیم، باید بگویم "دارم" یا "کار کرده است".

Sorry, I'm left-handed.

ببخشید من چپ دستم

Some of you just finally figured that out.

بعضی از شما بالاخره متوجه شدید.

So, we look, "work", "worked", "has worked".

بنابراین، ما نگاه می کنیم، "کار"، "کار کرده است"، "کار کرده است".

Another example would be "go".

مثال دیگر «برو» است.

Past is "went", but when we go here...

گذشته «رفت» است، اما وقتی به اینجا می‌رویم...

Now, pardon me, I'm going to go off-screen

حالا، ببخشید، می‌خواهم

for a second, and we can see how it changes.

برای یک ثانیه از صفحه خارج شوم و می‌توانیم ببینیم که چگونه تغییر می‌کند.

It doesn't even look the same.

حتی به نظر نمی رسد. به

It seems similar to the actual verb itself, but we have the present tense and the past

نظر می رسد شبیه به خود فعل واقعی است، اما ما زمان حال و ماضی داریم

participle.

.

Why participle?

چرا مشارکت؟

Because it's not the same as the past word.

چون با کلمه گذشته یکی نیست. باشه

Okay?

؟

So, "has gone", "have gone", "has worked", "have worked", simple past, "worked", and

بنابراین، «رفته است»، «رفته است»، «کار کرده است»، «کار کرده است»، گذشته ساده، «کار کرده»، و

that's the present perfect.

این زمان حال کامل است.

So that's using two examples showing how they will change if we use them.

بنابراین استفاده از دو مثال است که نشان می دهد اگر از آنها استفاده کنیم چگونه تغییر می کنند.

Now, how-this is the question-do I use it?

حالا، این سوال چگونه است - آیا از آن استفاده کنم؟

Or how do I know what it means when I see it?

یا وقتی میبینمش از کجا بفهمم یعنی چی؟

That's what this lesson is about.

این درس در مورد همین است.

So, the first thing I want to show you is time frame.

بنابراین، اولین چیزی که می خواهم به شما نشان دهم چارچوب زمانی است.

What is time frame?

تایم فریم چیست؟

When we talk about time frame, what we're trying to say is we want to understand when

وقتی در مورد چارچوب زمانی صحبت می کنیم، آنچه می خواهیم بگوییم این است که می خواهیم بفهمیم چه زمانی

this is happening.

این اتفاق می افتد.

If you notice I have here, I have simple past.

اگر متوجه شدید من اینجا هستم، گذشته ساده ای دارم.

The reason why I have that is because it is

دلیل اینکه من آن را دارم به این دلیل است که برای

a-sorry about that, kids-S, P. Not the best,

آن متاسفم، بچه‌ها-S، P. بهترین نیستند،

but you'll get it.

اما شما متوجه خواهید شد.

S for specific, P for point.

S برای خاص، P برای نقطه.

So, simple past is a specific point in time, and that's what this is.

بنابراین، گذشته ساده یک نقطه خاص در زمان است، و این همان چیزی است.

S, P, you go right here, it's like right here, right now, at this point.

S، P، شما همین جا بروید، مثل همین است ، همین الان، در این نقطه.

That arrow indicates a specific point.

آن فلش یک نقطه خاص را نشان می دهد.

Words we use to show this time frame are things like "yesterday".

کلماتی که برای نشان دادن این بازه زمانی استفاده می کنیم چیزهایی مانند "دیروز" هستند.

"Yesterday" is a specific time in history, right?

«دیروز» زمان خاصی در تاریخ است، درست است؟

You know exactly when it was.

دقیقا میدونی کی بود

Or "one hour ago", okay?

یا "یک ساعت پیش"، باشه؟

That's a time reference.

این یک مرجع زمانی است.

So, you might go, "Well, time frame.

بنابراین، شما ممکن است بگویید، "خب، چارچوب زمانی.

Well, what about for present perfect?"

خوب، برای حال کامل چطور؟"

Well, the present perfect, okay, "I'm on my knees.

خوب، حال کامل، خوب، "من روی زانو هستم.

I'm on my knees, Jesus."

من روی زانو هستم، عیسی."

Okay.

باشه.

I want to show you this.

من می خواهم این را به شما نشان دهم.

We're looking here, and we look at the present perfect.

ما به اینجا نگاه می کنیم و به زمان حال کامل نگاه می کنیم.

It takes place in the past, okay?

در گذشته اتفاق می افتد، خوب؟

But it doesn't connect, it stops before we get there.

اما وصل نمی شود، قبل از اینکه به آنجا برسیم متوقف می شود.

So, when we look at it, it goes, okay, it's happened sometime back here.

بنابراین، وقتی به آن نگاه می کنیم، می رود، بسیار خوب، زمانی در اینجا اتفاق افتاده است.

It's not connected directly here, but we're talking now.

این به طور مستقیم به اینجا متصل نیست ، اما ما در حال صحبت کردن هستیم. پس کی اتفاق

So, when did it happen?

افتاد؟

Sometime back then.

It's not yesterday.

یه زمانی اون موقع

دیروز نیست

It's not an hour ago.

ساعتی پیش نیست یه

It's sometime back then, okay?

زمانی برمیگرده، باشه؟

And we use things to say, like, this, "In my life" is the time frame.

و ما از چیزهایی برای گفتن استفاده می کنیم، مانند این، "در زندگی من" چارچوب زمانی است.

What I mean by that is it's happened sometime in my life.

منظور من از آن این است که در زندگی من اتفاق افتاده است.

I went to Tokyo.

به توکیو رفتم.

I have been, okay, present perfect, I have been to Tokyo.

من بوده ام، خوب، در حال حاضر کامل، من به توکیو بوده ام.

What does that mean?

معنی آن چیست؟

Sometime in my life, but when?

زمانی در زندگی من، اما چه زمانی؟

I don't know.

من نمی دانم.

If I used the simple past, I would have said, "I was in Tokyo two years ago."

اگر از گذشته ساده استفاده می کردم، می گفتم: «دو سال پیش در توکیو بودم».

You know exactly when.

دقیقا میدونی کی

You know this has happened in my life, but when?

می دانی این اتفاق در زندگی من افتاده است، اما چه زمانی؟

It's not specified.

مشخص نشده است.

However, we know it has an effect on now, okay?

با این حال، ما می دانیم که در حال حاضر تأثیر دارد، خوب؟

So I'm speaking about it because it has something

بنابراین من در مورد آن صحبت می‌کنم، زیرا ربطی به آن چیزی دارد که

to do with what's happening in this moment.

در این لحظه اتفاق می‌افتد.

Maybe you say to me, "Have you ever been to Asia?"

شاید شما به من بگویید: "آیا تا به حال آسیا بوده اید؟"

And I say, "Yes, I have been to Tokyo."

و من می گویم: "بله، من به توکیو بوده ام."

It has some importance with our conversation, but you don't know when.

در مکالمه ما تا حدی اهمیت دارد ، اما نمی دانید چه زمانی.

I haven't told you yet.

هنوز بهت نگفتم

I will have to use the simple past for that.

من باید از گذشته ساده برای آن استفاده کنم.

So when we talk about time frame, with the

بنابراین وقتی در مورد چارچوب زمانی صحبت می کنیم، با

simple past, we need to have a specific point,

گذشته ساده، باید یک نقطه خاص داشته باشیم،

some exact time we can talk about.

زمان دقیقی که بتوانیم در مورد آن صحبت کنیم.

That could be a date.

این می تواند یک تاریخ باشد.

"I was in Tokyo on March 47th", oh sorry, March 47th, "March 14th, 1977."

"من در 47 مارس در توکیو بودم"، اوه ببخشید، 47 مارس، "14 مارس 1977."

That's a specific time.

اون یه زمان مشخصه

Or I could say, "I have been to Tokyo."

یا می توانم بگویم، "من به توکیو بوده ام."

You don't know when, but it has something to

نمی‌دانید چه زمانی، اما این

do with the conversation we're having right

به مکالمه‌ای که در حال

now.

حاضر داریم مربوط می‌شود.

Maybe you say, "Do you like Japanese food?

شاید بگویید: "آیا غذاهای ژاپنی را دوست دارید؟

The best Japanese food is in Tokyo."

بهترین غذای ژاپنی در توکیو است."

And you hear someone say, "Have you been there?"

و می شنوید که یکی می گوید: "آیا شما آنجا بوده اید؟"

What they're really saying is, "Have you been there in your life?"

آنچه آنها واقعاً می گویند این است: "آیا در زندگی خود آنجا بوده اید؟"

And I'm saying, "Yes, I have been there in my life."

و من می گویم: "بله، من در زندگی ام آنجا بوده ام."

Cool?

So that's the first thing we want to talk about, time frame.

سرد؟

بنابراین این اولین چیزی است که می خواهیم در مورد آن صحبت کنیم، چارچوب زمانی.

So one of the ways you can tell the difference

بنابراین یکی از راه‌هایی که می‌توانید بین

of what simple past is saying, or the present

آنچه گذشته ساده می‌گوید یا زمان حال

perfect is saying, is they're giving you a time frame.

بی‌نقص بیان می‌کند، تفاوت قائل شوید، این است که به شما یک چارچوب زمانی می‌دهند.

Is it specific?

آیا مشخص است؟ در

A specific time this happened, or did this happen sometime in the past, before now in

زمان خاصی این اتفاق افتاده است، یا زمانی در گذشته، قبل از هم اکنون در

your life?

زندگی شما این اتفاق افتاده است؟

Cool?

سرد؟

That's number one.

این شماره یک است.

A second thing we can consider about the simple

دومین چیزی که می توانیم در مورد

past and the present perfect is completion.

گذشته ساده و حال کامل در نظر بگیریم، تکمیل است.

Are the actions completed?

آیا اقدامات انجام شده است؟

If you look here and I said "specific point

اگر به اینجا نگاه کنید و گفتم "نقطه خاصی

in time", the beautiful thing about the simple

در زمان"، نکته زیبای

past is it happened at a specific point in time, because now it's finished, now it's

گذشته ساده این است که در یک مقطع زمانی خاص اتفاق افتاده است، زیرا اکنون تمام شده است، اکنون

over.

You'll notice I have the same dot here and here, indicating it's a specific point.

تمام شده است.

متوجه خواهید شد که من اینجا و اینجا همان نقطه را دارم که نشان می دهد یک نقطه خاص است.

So it's a simple past, it's very easy.

بنابراین این یک گذشته ساده است، بسیار آسان است.

If someone said "was", or sorry, that's the verb "to be", you know, "He was here", that

اگر کسی گفت "بود" یا متاسفم، این فعل "بودن" است، می دانید "او اینجا بود"، آن

action is now completed, right?

عمل اکنون کامل شده است، درست است؟

"She worked yesterday", that action is completed.

"او دیروز کار کرد"، آن عمل به پایان رسید.

There is no "Oh, well, is it still ongoing?

"اوه، خوب، هنوز ادامه دارد؟ چه

When did it happen?"

زمانی اتفاق افتاد؟" وجود ندارد.

You know, because of the time.

میدونی به خاطر زمان

I like this here.

من اینجا را دوست دارم.

If you notice I put "time frame time", this

اگر متوجه شدید «زمان فریم زمانی» را گذاشتم، این

is a finishing line, because when people are

یک خط پایان است، زیرا زمانی که مردم در حال

running a race, there's usually a line, and when they break the line, the race is over.

اجرای مسابقه هستند، معمولاً یک خط وجود دارد، و وقتی آنها خط را شکستند، مسابقه به پایان می رسد.

So what we're talking about here is, are actions completed, or what's happening?

بنابراین آنچه ما در اینجا در مورد آن صحبت می کنیم این است که آیا اقدامات انجام شده است یا چه اتفاقی می افتد؟

Now, in this case, we can say with a simple past, it's easy.

حالا در این مورد با یک گذشته ساده می توان گفت آسان است.

Is what you're speaking about completed?

آیا آنچه در مورد آن صحبت می کنید تکمیل شده است؟

Are you finished?

تموم شدی؟

Is it finished?

تموم شد؟ آیا

Do you have a specific time?

زمان خاصی دارید؟

Yes, then it was completed at that specific time, so these two go together.

بله، سپس در آن زمان مشخص تکمیل شد، بنابراین این دو با هم می روند.

At that point in time, this thing was finished, right?

در آن مقطع زمانی، این کار تمام شد، درست است؟

But when we talk about the present perfect, this is different.

اما وقتی در مورد زمان حال کامل صحبت می کنیم، این متفاوت است.

Number one, we don't know when it happened.

شماره یک، ما نمی دانیم چه زمانی این اتفاق افتاد.

Hmm?

هوم؟

No, we don't.

نه، ما نداریم.

But we do know it was finished at some time here, but not a specific time, and it has

اما ما می دانیم که در زمانی در اینجا تمام شد، اما نه در زمان خاصی، و

an effect on the present, right?

در زمان حال تأثیر دارد، درست است؟

If someone says, "Have you eaten?", you say, "I have eaten already.

اگر کسی بگوید "آیا خوردی؟"، شما می گویید "من قبلاً خورده ام.

I have eaten already."

قبلاً خورده ام."

Well, I know you ate back then.

خب میدونم اون موقع خوردی

It has an effect now because maybe I want to give you some food.

الان تاثیر داره چون شاید بخوام بهت غذا بدم.

You come to my house, and I go, "Hey, I just

میای خونه من میرم هی من تازه

finished cooking this chicken, rosemary chicken.

پختم این جوجه جوجه رزماری

It's beautiful.

قشنگه

Have you eaten yet?"

تا حالا خوردی؟

Notice I use the present perfect because I'm

توجه کنید که من از زمان حال کامل استفاده می کنم زیرا می

saying, "Hey, I don't know what's happened

گویم: "هی، من نمی دانم

before you arrived at my house, but perhaps before you came some time before now, you

قبل از اینکه به خانه من برسید چه اتفاقی افتاده است، اما شاید قبل از اینکه کمی قبل از آن بیایید، غذا

did eat, and if you did, maybe you don't want me to give you some food."

خورده اید، و اگر این کار را کرده اید، شاید شما نمی خواهی به تو غذا بدهم.»

This is the point about talking about now.

این نکته ای است که اکنون در مورد آن صحبت می شود.

It has an effect on now.

الان هم تاثیر داره

And you may say, "Well, no.

و ممکن است بگویید، "خب، نه،

I haven't eaten.

من چیزی نخوردم.

I was working all day."

تمام روز کار می کردم."

Interesting.

جالب هست.

"I was working all day", well, that's another

«تمام روز کار می‌کردم»، خب این

story, but "was" indicates past, but I haven't

داستان دیگری است، اما «بود» نشان‌دهنده گذشته است، اما

eaten.

نخورده‌ام.

So before I came here, this moment, I have not had any food, right?

پس قبل از اینکه به اینجا بیایم، این لحظه، هیچ غذایی نخوردم، درست است؟

So there's that mysterious past.

پس آن گذشته مرموز وجود دارد. نمی

I don't know when you ate, maybe an hour ago, maybe five minutes ago.

دانم کی خوردی، شاید یک ساعت پیش، شاید پنج دقیقه پیش.

In this case, I haven't eaten, so I haven't eaten.

در این مورد من نخورده ام پس نخورده ام.

Then you still don't know when, just before now, but it means you're probably hungry so

سپس شما هنوز نمی دانید چه زمانی، درست قبل از این، اما این بدان معناست که احتمالاً گرسنه هستید، بنابراین

you can eat now.

می توانید اکنون غذا بخورید.

So the difference between "here" and "here" is that we know exactly when something was

بنابراین تفاوت بین "اینجا" و "اینجا" این است که ما دقیقاً می دانیم چه زمانی چیزی

finished.

تمام شده است.

Sorry.

Let's go up here.

متاسف.

بیا اینجا بریم بالا با

Same thing, though.

این حال، همان چیزی است.

We know it was finished up here.

ما می دانیم که اینجا تمام شد.

Down here, we don't know when it was

اینجا پایین، ما نمی دانیم چه زمانی

finished, but we know it has an effect here.

تمام شد، اما می دانیم که در اینجا تأثیر دارد.

Now, the completed thing up here means it's cut off; it has no effect for now.

اکنون، چیز تکمیل شده در اینجا به این معنی است که قطع شده است. فعلا تاثیری نداره

Here, the completed thing, we don't know when

اینجا، کار تکمیل شده ، نمی دانیم کی

it was finished, but it has an effect now.

تمام شد، اما الان تاثیر دارد.

Cool?

سرد؟

So we've covered two of the three things to help you understand when you should use the

بنابراین، ما دو مورد از سه مورد را پوشش داده‌ایم تا به شما کمک کنیم بفهمید چه زمانی باید از

simple past or the present perfect, and what

گذشته ساده یا حال کامل استفاده کنید، و

it means when you see or hear the simple past

زمانی که گذشته ساده

or the present perfect.

یا حال کامل را می‌بینید یا می‌شنوید به چه معناست.

What information are they asking from you?

چه اطلاعاتی از شما می خواهند؟

They're either giving you a time frame, they're

آنها یا به شما یک چارچوب زمانی می دهند، آنها دارند

talking - was it completed, how it was completed?

صحبت می کنند - آیا کامل شد، چگونه تکمیل شد؟

And now I want to go to the third thing.

و حالا میخوام برم سراغ مورد سوم.

This is to give you an idea of things surrounding

این برای این است که به شما ایده ای درباره چیزهایی که در مورد

the words we're talking about, the simple

کلماتی که در مورد آنها صحبت می کنیم،

past words or the present perfect words, that

کلمات ساده گذشته یا کلمات کامل حال ارائه می دهد، که

will give you an indication in case you're

در صورتی که

a bit confused.

کمی گیج شده باشید به شما نشان می دهد.

"Oh, now I know we're talking about the simple past."

"اوه، اکنون می دانم که ما در مورد گذشته ساده صحبت می کنیم."

And these are signal words.

و اینها کلمات علامتی هستند.

"This is my traffic signal."

"این علامت راهنمایی و رانندگی من است."

"The company I work for is too cheap to buy yellow.

"شرکتی که من در آن کار می کنم برای خرید رنگ زرد بسیار ارزان است.

They forced me to make a white circle with black.

آنها من را مجبور کردند که یک دایره سفید با رنگ سیاه درست کنم. در

Nowhere in the world is there a white circle and black on a traffic light."

هیچ کجای دنیا یک دایره سفید و سیاه روی چراغ راهنمایی وجود ندارد."

So if you're confused by this picture, I understand.

بنابراین اگر با این تصویر گیج شده اید، متوجه می شوم.

You shouldn't be confused by this lesson, but that picture is confusing.

شما نباید با این درس گیج شوید ، اما آن تصویر گیج کننده است.

So just close your eyes and imagine a brilliant yellow coming from here.

پس فقط چشمان خود را ببندید و تصور کنید که یک زرد درخشان از اینجا می آید.

Thank you.

متشکرم.

Now, back to our regular schedule program.

اکنون، به برنامه منظم خود برگردیم.

Signal words, just like a traffic light will

کلمات علامتی، درست مانند چراغ راهنمایی که به

tell you to stop or go or be cautious, we

شما می گوید توقف کنید یا بروید یا محتاط باشید، ما

have some signal words that we can use that

کلمات سیگنالی داریم که می توانیم از آنها استفاده کنیم که به

tells us that we are dealing with the simple

ما می گوید با حال ساده سر و کار داریم

present and we know - sorry, simple present - that's from Home Alone, if you don't know

و می دانیم - متاسفم، حال ساده - این از تنها در خانه، اگر

that movie.

But he goes, "Oh!"

آن فیلم را نمی شناسید.

اما او می گوید: "اوه!"

The simple past and the - sorry, the present perfect.

گذشته ساده و - متاسفم، حال کامل است.

In the simple past, you're going to see words

در گذشته ساده، کلماتی

like - and I've used some of them already

مانند - و من قبلاً از برخی از آنها

to help you.

برای کمک به شما استفاده کرده ام.

So don't mind me, I'm going to cover this for a second or two, but I'll come back to

پس به من اهمیت نده، من می خواهم این را برای یکی دو ثانیه پوشش دهم، اما برمی گردم تا به

show you.

شما نشان دهم. باشه

Okay?

؟

Okay, so you're going to be given some words, okay, like "yesterday".

خوب، پس چند کلمه به شما داده می شود، بسیار خوب، مانند "دیروز".

That is a simple past word.

این یک کلمه گذشته ساده است.

It's very specific when this happened.

زمانی که این اتفاق افتاد بسیار مشخص است.

"Two minutes ago", no, "two minutes age".

"دو دقیقه پیش"، نه، "سن دو دقیقه".

Yes, it's my new English, "two minutes age,

بله، این انگلیسی جدید من است ، «دو دقیقه سن،

man", okay, "two minutes age", no, "two minutes

مرد»، خوب، «دو دقیقه سن»، نه، «دو دقیقه

ago".

پیش».

"Two minutes ago", I should have noticed that two minutes ago when I wrote it.

"دو دقیقه پیش"، باید دو دقیقه پیش که آن را نوشتم متوجه می شدم. باشه

Okay?

؟

So, "yesterday", very specific time, "two

بنابراین، "دیروز"، زمان بسیار مشخص، "دو

minutes ago", exact time, "one week ago", okay?

دقیقه پیش"، زمان دقیق، "یک هفته پیش"، خوب؟

This tells me this has happened before at a specific time.

این به من می گوید که قبلاً در یک زمان خاص این اتفاق افتاده است.

So, if today is Saturday, it happened a week ago, that would be last Saturday.

بنابراین، اگر امروز شنبه است، یک هفته پیش اتفاق افتاده است، آن شنبه گذشته خواهد بود.

So you know what?

پس میدونی چیه؟

Let's say this, I'm going to change this one just to make it different.

بیایید این را بگوییم، من قصد دارم این یکی را تغییر دهم تا آن را متفاوت کنم.

You could also say this, okay, "last week".

شما همچنین می توانید این را بگویید، خوب، "هفته گذشته".

These are very specific.

اینها خیلی خاص هستند. کی

When did you do it?

انجامش دادی؟

Last week.

Last week.

هفته گذشته

هفته گذشته کی اتفاق

When did it happen?

افتاد؟

Two minutes ago.

دو دقیقه پیش

When did you find out?

کی فهمیدی؟

Yesterday.

دیروز.

Specific times, yes?

زمان های خاص، بله؟

It fits with the time frame and it is completed action, yeah?

با چارچوب زمانی مطابقت دارد و عمل کامل شده است، بله؟

Now, let's look at the present perfect.

حالا بیایید به زمان حال بی نقص نگاه کنیم.

What words will you see for that?

چه کلماتی برای آن خواهید دید؟

Well, you're going to see something like this.

خوب، شما می خواهید چیزی شبیه به این را ببینید.

You're going to see words like "yet", "already", "never".

کلماتی مانند "هنوز"، "از قبل"، "هرگز" را خواهید دید.

Can you tell me when "yet" is?

می توانید به من بگویید "هنوز" چه زمانی است؟

Well, I haven't told you "yet" either, so

خب، من هم "هنوز" به شما نگفته‌ام، بنابراین

sometime in the past I did not give you this

گاهی در گذشته این اطلاعات را به شما ندادم

information, and you're still waiting, and it's important now.

و شما هنوز منتظر هستید و اکنون مهم است.

This is when we talked about completed actions

این زمانی است که ما در مورد اقدامات تکمیل شده صحبت کردیم

and we talked about time frame in my life.

و در مورد چارچوب زمانی زندگی من صحبت کردیم.

So in this conversation or video, I have not actually told you "yet".

بنابراین در این گفتگو یا ویدیو، من در واقع "هنوز" به شما نگفته ام.

You still have no specific time, you're waiting.

هنوز زمان خاصی ندارید ، منتظر هستید.

What about "already"?

در مورد "از قبل" چطور؟

Maybe I have told you "already", right?

شاید "از قبل" به شما گفته باشم، درست است؟

I have told you "already", I haven't.

من به شما گفته ام "از قبل"، من نگفته ام.

But you can see, you're going to go, "When?

اما می بینی، می خواهی بروی "کی؟

You didn't give me a specific time."

وقت خاصی به من ندادی."

I go, "I didn't.

من می گویم، "من نکردم.

I'm using the present perfect."

من از حال کامل استفاده می کنم."

But perhaps I will never tell you, right?

اما شاید هرگز به شما نگویم، درست است؟

I should have used one, "I have never told you this", right?

من باید از یکی استفاده می کردم، "من هرگز این را به شما نگفته ام"، درست است؟

There's another one.

یکی دیگه هست

All of these tell you something has happened

همه این‌ها به شما می‌گویند که

prior to now, and it's important because we're

قبلاً اتفاقی افتاده است، و مهم است زیرا

talking now, but you still don't know exactly yet.

اکنون در حال صحبت کردن هستیم، اما هنوز دقیقاً نمی‌دانید.

If I'd used a simple pause, you would know exactly when that happened.

اگر از یک مکث ساده استفاده می‌کردم، دقیقاً می‌دانستید چه زمانی این اتفاق افتاد.

Now, you probably noticed how we moved through

اکنون، احتمالاً متوجه شده اید که چگونه ما در

this video to explain the simple pause to

این ویدیو حرکت کردیم تا مکث ساده را به

the present perfect, that even though this

زمان حال کامل توضیح دهیم، که با وجود اینکه این

looked very complicated, I mean, look at it,

بسیار پیچیده به نظر می رسید، منظورم این است که به آن نگاه کنید، به

look at all this stuff, you started off

همه این موارد نگاه کنید ، شما شروع به

going, "Okay, let's start from the beginning.

رفتن کردید، "باشه، بیایید از ابتدا شروع کنیم

What do we look at when we see the simple pause?

وقتی مکث ساده را می بینیم

How is it different than the present perfect?"

چه تفاوتی با زمان حال دارد؟

Present perfect, also, past participles, we can remember that.

حال کامل، همچنین، فعل ماضی، ما می توانیم آن را به خاطر بسپاریم.

That's what PP stands for.

این همان چیزی است که PP مخفف آن است.

Then I gave you a couple of examples on how it can change, and okay, now I know what it

سپس من به شما چند مثال زدم که چگونه می تواند تغییر کند، و خوب، اکنون می دانم که چگونه به

looks like.

نظر می رسد.

How does it work?

چگونه کار می کند؟

Well, we went through time frames telling us

خوب، ما از چارچوب های زمانی عبور کردیم که به ما می گفت

when we're working here, we have a specific

چه زمانی در اینجا کار می کنیم، ما یک نقطه خاص داریم،

point, but here we just know something happened

اما اینجا فقط می دانیم که اتفاقی در گذشته رخ داده است،

in the past, we've got no clue when, but then

ما هیچ سرنخی نداریم که چه زمانی، اما

we just are now.

الان هستیم.

But it's important what happened in the past because it affects us now, yeah?

اما این مهم است که در گذشته چه اتفاقی افتاده است زیرا اکنون ما را تحت تأثیر قرار می دهد، بله؟

We went to talking about completed actions that we know that something was completed

ما به صحبت در مورد اقدامات تکمیل شده رفتیم که می دانیم چیزی

in the simple past at a very specific time, and that's why we did that specific point,

در گذشته ساده در یک زمان بسیار خاص تکمیل شده است و به همین دلیل است که ما آن نقطه خاص،

SP, simple past, SP, to remind us.

SP، گذشته ساده، SP را برای یادآوری انجام دادیم.

It's always a very specific point, simplifying this for us.

این همیشه یک نکته بسیار خاص است که این را برای ما ساده می کند.

With the present perfect, we don't know, but we know it affects us now.

با حال کامل، ما نمی دانیم، اما می دانیم که اکنون بر ما تأثیر می گذارد.

That was the dinner thing.

موضوع شام همین بود.

Have you eaten?

آیا شما غذا خورده اید؟

No, I haven't eaten yet.

نه من هنوز نخوردم

I just jumped ahead to this lesson.

من فقط به این درس رفتم.

I haven't eaten yet.

من هنوز نخوردم

When did I eat or when did I not eat?

کی خوردم یا کی نخوردم؟

You don't know.

شما نمی دانید.

You just know.

شما فقط می دانید.

"Yet" tells us something in the past has occurred,

"با این حال" به ما می گوید که در گذشته اتفاقی افتاده است،

but it's important to the conversation now.

اما اکنون برای گفتگو مهم است.

Were we to speak in the simple past, "I ate

اگر در گذشته ساده صحبت می‌کردیم، «

five minutes ago", conversation is done because

پنج دقیقه پیش خوردم»، گفت‌وگو انجام می‌شود، زیرا

it has nothing to do with the present, we've just completed and terminated.

ربطی به زمان حال ندارد، ما فقط کامل کرده‌ایم و خاتمه داده‌ایم.

Just like I'm going to complete this lesson

درست مثل این که این درس را

by saying thank you very much for coming out,

با تشکر از حضورتان کامل کنم

and I'm going to say this.

و این را بگویم.

If you watched more than one of these videos

اگر بیش از یکی از این ویدیوهای

of myself and my partner, the worm, you clearly

من و شریکم، کرم را تماشا کردید، به وضوح

like us, so you could always just press that

ما را دوست دارید، بنابراین همیشه می‌توانید

subscribe button so you can get more videos

دکمه اشتراک را فشار دهید تا بتوانید ویدیوهای بیشتری را

on time right to your box.

به موقع در جعبه خود دریافت کنید.

Yeah?

آره؟

So, you can go to www.eng as in "eng", vid as in "video", sign up there, take a look

بنابراین، می‌توانید به www.eng مانند «eng»، vid مانند «ویدئو» بروید، در آنجا ثبت‌نام کنید، نگاهی

at the other fantastic teachers teaching

به معلمان فوق‌العاده‌ای بیندازید که

more of these lessons that we've got to help

بیشتر این درس‌ها را آموزش می‌دهند که ما برای کمک به

you understand English.

درک زبان انگلیسی به شما کمک می‌کنیم.

Anyway, it's been a pleasure.

به هر حال مایه لذت بود.

I'm James.

من جیمز هستم

See you again soon.

به زودی میبینمت.