Instantly improve your English with 3 easy words!

Doo-doo-doo-doo-doo-doo-doo-doo.

دوو دوو دوو دوو.

The things I do for love.

کارهایی که برای عشق می کنم.

There's not a thing...

چیزی نیست...

Hi. James from engVid.

سلام. جیمز از engVid.

Today's lesson is about instantly improving.

درس امروز در مورد بهبود فوری است.

Now, I know...

حالا، من می دانم ...

"Instant", what does that mean?

"فوری" یعنی چه؟

People say it all the time.

مردم همیشه آن را می گویند.

I want to show you a little trick that will make your English sound better instantly,

من می خواهم یک ترفند کوچک را به شما نشان دهم که بلافاصله صدای انگلیسی شما را بهتر می کند

and I will give you a technique that you can use after to help practice this.

و تکنیکی را به شما ارائه می دهم که می توانید بعد از آن برای تمرین این کار از آن استفاده کنید.

What I have found are students have a mistake or make a mistake when they drop these three

چیزی که من پیدا کردم این است که دانش آموزان وقتی این سه کلمه را حذف می کنند اشتباه می کنند یا اشتباه می

words, and because of that I know you're not a native speaker.

کنند و به همین دلیل می دانم که شما زبان مادری نیستید.

But today I'm going to address that, show you the three words...

اما امروز به آن می پردازم، سه کلمه را به شما نشان می دهم...

Okay? Explain why, and then I will give you a technique that you can use at home soon as you go back

باشه؟ توضیح دهید که چرا، و سپس به شما تکنیکی می‌دهم که می‌توانید به محض مراجعه

over this video or any video to practice it, and you will get instantly better.

به این ویدیو یا هر ویدیویی برای تمرین آن، در خانه از آن استفاده کنید و فوراً بهتر خواهید شد.

10-20%. Okay?

10-20٪. باشه؟

Want to know what I'm talking about?

می خواهید بدانید در مورد چه چیزی صحبت می کنم؟

Let's go to the board and look at something you've learned, but today you're going to understand.

بیایید به تابلو برویم و به چیزی که یاد گرفته‌ای نگاه کنیم، اما امروز می‌فهمی.

You ready?

آماده ای؟

So, Mr. E said: "Which three words can help you sound like a native speaker?"

بنابراین، آقای E گفت: "کدام سه کلمه می تواند به شما کمک کند مانند یک زبان مادری به نظر برسید؟"

I'm going to help you a little bit by doing this, and then we're going to go to the board.

من قصد دارم با انجام این کار کمی به شما کمک کنم و سپس به هیئت مدیره می رویم.

The words I'm talking about, and you might not consider them words but they are words

کلماتی که من در مورد آنها صحبت می کنم، و شما ممکن است آنها را کلمه در نظر نگیرید، اما آنها کلمات

are: "a" or "an"...

هستند: "الف" یا "ان"...

Okay, and I consider that one word because it's modified. Right?

بسیار خوب، و من آن یک کلمه را به دلیل اصلاح شده در نظر می گیرم. درست؟

"The" and "to".

"the" و "to".

Of course you're going to say: "Yeah, James, we know all these.

مطمئناً می خواهید بگویید: "آره، جیمز، ما همه اینها را می دانیم.

We learned this at beginner, so how does that instantly help me improve my English?"

ما این را در مبتدی یاد گرفتیم، پس چگونه فوراً به من کمک می کند تا انگلیسی خود را بهبود بخشم؟"

The problem is this: When a person knows something they will talk, when they understand they

مشکل این است: وقتی شخصی چیزی را می داند صحبت خواهد کرد، وقتی فهمید

will change their behaviour or they will use the information.

رفتار خود را تغییر می دهد یا از اطلاعات استفاده می کند.

Many students know about articles and the preposition "to", but they actually don't

بسیاری از دانش آموزان در مورد مقالات و حرف اضافه "to" می دانند، اما در واقع

use them in sentences.

از آنها در جملات استفاده نمی کنند.

Many times I've heard students go...

بارها شنیده ام که دانش آموزان می روند...

Say: "I need to go work tonight."

بگو: "امشب باید بروم سر کار."

Soon as you say that I know you're not a native speaker.

به محض اینکه می گویید می دانم که زبان مادری نیستید.

Or if they say: "I bought car yesterday" or "I bought food..." Not "some food".

یا اگر بگویند: «دیروز ماشین خریدم» یا «غذا خریدم...» نه «چند غذا».

"I bought apple yesterday at the store."

"من دیروز از فروشگاه سیب خریدم."

I'm like: "A-...

من می گویم: "الف

You mean an apple, right?"

-... منظورت یک سیب است، درست است؟"

They don't think to say it, because they know: "Teacher, you know what I'm saying."

آنها فکر نمی کنند که آن را بگویند، زیرا می دانند: "استاد، شما می دانید من چه می گویم."

And I go: "Yeah, I know what you're saying, but the way you said it I know English is

و من می گویم: "آره، من می دانم که شما چه می گویید، اما همانطور که شما آن را گفتید، می دانم که انگلیسی

not your first language."

زبان اول شما نیست."

So what I want to do is get you to come back to understanding, not just knowing why these

بنابراین کاری که من می‌خواهم انجام دهم این است که شما را به درک بازگرداند ، نه اینکه فقط بدانید که چرا این

words are important, the fact that, especially with the articles we're going to talk about,

کلمات مهم هستند، این واقعیت که، به خصوص در مقاله‌هایی که قرار است در مورد آنها صحبت کنیم،

they are in most of the sentences.

در اکثر جملات وجود دارند. بدون استفاده از آنها

You can almost not get by a sentence without using them.

تقریباً نمی توانید به یک جمله دست پیدا کنید.

So let's go to the board and take a look.

پس بیایید به تابلو برویم و نگاهی بیندازیم.

First, what is an article?

اول اینکه مقاله چیست؟

Well, you'll see an article is the letter "a" or "an".

خوب، خواهید دید که یک مقاله حرف "a" یا "an" است.

Quickly on that one, "an" is used when we have a vowel sound, sound...

به سرعت در آن یکی، "an" زمانی استفاده می شود که ما صدای مصوت داشته باشیم، صدا...

Not a... Not just a vowel.

نه یک... نه فقط یک مصوت.

So when you say: "A apple", we know "a" and "a" make it difficult for us to actually get

بنابراین وقتی می گویید: «یک سیب»، می دانیم «الف» و «الف»، بیرون آوردن آن را برای ما دشوار

it out and for you to understand, so we add: "an" to put a consonant to make it easier

می کند و درک آن را برای شما دشوار می کند، بنابراین برای سهولت در گذاشتن یک صامت، «ان» را اضافه می کنیم.

for the listener.

برای شنونده

"I want an apple."

"من یک سیب می خواهم."

Oh, okay, cool.

اوه، باشه، باحال

How about "hour"?

"ساعت" چطور؟

Teacher, that has an "h" in front of it.

معلم، که یک "h" در مقابل آن است.

I'm like: "Enh?"

من مثل: "Enh؟"

But we say: "hour", we don't say: "h-our", because with "a" we have to say: "an hour",

اما ما می گوییم: «ساعت»، نمی گوییم: «ح-ور»، زیرا با «الف» باید بگوییم: «یک ساعت»

and that once again tells me one hour.

و این یک بار دیگر به من یک ساعت می گوید.

You keep noticing I keep saying "one".

مدام متوجه می شوید که من مدام "یک" می گویم.

I'll explain in a second.

یه لحظه توضیح میدم

Now, this is what we call and indefinite article.

حال، این همان چیزی است که ما به آن می گوییم و نامشخص است.

I.e. it's not special.

یعنی این خاص نیست

When I say to you: "I want a marker", a marker.

وقتی به شما می گویم: "من یک نشانگر می خواهم" یک نشانگر.

All right?

خیلی خوب؟

I'm talking about this.

من در مورد این صحبت می کنم.

See this?

این را ببینید؟

They're all basically the same.

همه آنها اساسا یکسان هستند.

I don't care what type of marker.

برای من مهم نیست که چه نوع نشانگری.

"A" just means generally speaking marker.

"الف" فقط به معنای نشانگر به طور کلی است.

That's why it's indefinite; it's not special.

به همین دلیل است که نامشخص است; این خاص نیست

When we look at the word "the", "the" is special.

وقتی به کلمه "the" نگاه می کنیم ، "the" خاص است.

In this case, when I say to you: "I want the marker", which one do you think I'm talking about?

در این مورد، وقتی به شما می گویم: "من نشانگر را می خواهم "، فکر می کنید در مورد کدام یک صحبت می کنم؟

Can you see the difference?

تفاوتش را می بینی؟

Clearly. Even if you don't know, you would look and see four, and see this and go:

به وضوح. حتی اگر ندانی، چهار تا را نگاه می‌کردی و می‌دیدی و این را می‌دیدی و می‌گفتی:

"He's probably talking about this one."

"او احتمالاً در مورد این یکی صحبت می‌کند."

So with a definite article what's happening is someone is being very specific.

بنابراین با یک مقاله مشخص، چیزی که اتفاق می‌افتد این است که کسی بسیار خاص است.

Well, there are two things.

خب دو چیز هست

They could say something is special or something is specific. Okay?

آنها می توانند بگویند چیزی خاص است یا چیزی خاص. باشه؟

And here we have definite article is "the".

و در اینجا ما حرف قطعی "the" است.

"Tell the man I like him."

"به مرد بگو دوستش دارم."

Okay? "Tell the man", in this case both of us have to know what you're talking about, because

باشه؟ "به مرد بگو"، در این صورت هر دوی ما باید بدانیم در مورد چه چیزی صحبت می کنید،

if there are 10 men you'll go: "Which man?"

زیرا اگر 10 مرد وجود داشته باشد، می روید: "کدام مرد؟"

But when I said: "Tell the man in the yellow jacket" or "yellow suit", you know I'm being

اما وقتی گفتم: «به مرد جلیقه زرد» یا «کت و شلوار زرد» بگو، می‌دانی که

very specific about who I'm talking about.

در مورد چه کسی صحبت می‌کنم بسیار دقیق می‌گویم.

If I tell you: "Tell a woman I like her", you can walk up to any woman and just say:

اگر به شما بگویم: «به یک زن بگو دوستش دارم»، می‌توانید به سراغ هر زنی بروید و فقط بگویید:

"He likes you", and you fulfilled my request.

«او از تو خوشش می‌آید» و خواسته‌ام را برآورده کردی.

So when we say indefinite, it doesn't matter; it's just general, it's open.

پس وقتی می گوییم نامعین، فرقی نمی کند; این فقط عمومی است، باز است.

When we say definite we mean something specific.

وقتی می گوییم قطعی منظور چیزی خاص است.

And if you remember the example, when I say: "Give me a marker", you're going to give me

و اگر مثال را به خاطر بیاورید، وقتی می‌گویم: "یک نشانگر به من بدهید"، یکی از اینها را به من می‌دهید

any of these, because generally speaking, it doesn't matter which one you give me.

، زیرا به طور کلی، مهم نیست که کدام را به من بدهید.

But when I say: "Give me the marker", you and I must know I'm talking about this one.

اما وقتی می گویم: "نشانگر را به من بده"، من و تو باید بدانیم که من در مورد این یکی صحبت می کنم.

I'm being very specific.

من خیلی خاص هستم

It is also special because it is red.

همچنین به دلیل قرمز بودن آن خاص است.

Good.

خوب

Simple lesson, but when we understand something simple we can use it better and we probably

درسی ساده، اما وقتی چیزی ساده را می‌فهمیم، بهتر می‌توانیم از آن استفاده کنیم و احتمالاً

will use it, because now you know when you talk to somebody, I was talking to...

از آن استفاده خواهیم کرد، زیرا اکنون می‌دانی که وقتی با کسی صحبت می‌کنی، من داشتم با او صحبت می‌کردم...

You're going to think first: "Do I know...?

شما ابتدا فکر می‌کنید : «آیا می‌دانم. ...؟

Does my friend know who I'm talking about?

آیا دوستم می داند که من در مورد کی صحبت می کنم؟

Yes, I was talking about the man from yesterday."

بله، من در مورد مرد دیروز صحبت می کردم."

If my friend doesn't know, I have to say: "I was talking about a man from yesterday."

اگر دوستم نمی داند، باید بگویم: "در مورد مرد دیروز صحبت می کردم."

Right away your English has improved and your friend won't say: "Huh?

بلافاصله انگلیسی شما بهتر شده است و دوست شما نمی گوید: "ها؟

Which person? I don't know."

کدام شخص؟ من نمی دانم."

Okay?

باشه؟

So that's just the use of articles.

بنابراین این فقط استفاده از مقالات است.

Now, I'm going to give you a little something that doesn't usually come up, but something

حالا، می‌خواهم یک چیز کوچک به شما بدهم که معمولاً پیش نمی‌آید، اما چیزی

to be aware.

که باید آگاه باشید.

Articles are really just a special type of adjective, because what does an article do, really?

مقالات واقعاً فقط نوع خاصی از صفت هستند، زیرا یک مقاله واقعاً چه کار می کند؟

It tells you: One.

به شما می گوید: یکی.

It might be one group...

ممکن است یک گروه باشد

The people of Canada, we are a group, but we are one group in the world.

... مردم کانادا، ما یک گروه هستیم، اما در دنیا یک گروه هستیم.

Or one thing, the pencil on my desk.

یا یک چیز، مداد روی میز من.

Right?

درست؟

It describes one.

یکی را توصیف می کند.

Now, we're also being very special by saying: Is this something special that we both know

اکنون، ما همچنین با گفتن این جمله بسیار خاص می‌شویم: آیا این چیز خاصی است که هر دو می‌دانیم

and share, or something general that I'm just talking about, like apples?

و به اشتراک می‌گذاریم، یا چیزی کلی که من فقط در مورد آن صحبت می‌کنم، مانند سیب؟

Right?

"I want an apple for lunch.

درست؟

"من برای ناهار یک سیب می خواهم.

I don't care if it's green or red, just get me an apple."

برایم فرقی نمی کند که سبز باشد یا قرمز، فقط برای من یک سیب بیاور."

But if I say: "Get me the green apple on my desk", I want that one, no other one.

اما اگر بگویم: «سیب سبز روی میز من را بیاور»، آن یکی را می‌خواهم، نه دیگری.

If you get the green apple from Josh's desk I won't be happy because I said from my desk.

اگه سیب سبز رو از میز جاش بگیری خوشحال نمیشم چون گفتم از روی میز.

Special and specific.

خاص و خاص.

Are we good? Good.

ما خوبیم؟ خوب

So remember the article helps describe the noun that it precedes, so it tells us information;

بنابراین به یاد داشته باشید که مقاله به توصیف اسم قبل از آن کمک می کند، بنابراین اطلاعاتی را به ما می گوید.

that it is a single thing or a single group, it could be general or specific, but it is

این که یک چیز یا یک گروه واحد است، می تواند عام یا خاص باشد،

an adjective and it describes.

اما صفت است و وصف می کند.

And just like we know, we need sometimes adjectives because if I say: "I want a pencil", and there

و درست همانطور که می دانیم، گاهی اوقات به صفت نیاز داریم زیرا اگر بگویم: "من یک مداد می خواهم" و

are millions, you might say: "Which one?"

میلیون ها نفر هستند، ممکن است بگویید: "کدام؟"

I go: "The blue pencil", you go: -"Oh, that helps me."

من می روم: "مداد آبی"، شما می روی: "اوه، این به من کمک می کند."

-"Ah, blue pencil helps me as well."

-آه، مداد آبی هم به من کمک می کند.

All right?

خیلی خوب؟

Now, those two needed to be used in sentences because 80%...

حالا، این دو باید در جملات استفاده شوند زیرا 80٪...

Maybe not, but 70% of the time you'll find there are articles in a sentence.

شاید نه، اما 70٪ مواقع می بینید که مقاله هایی در یک جمله وجود دارد.

So, be aware of them and use them if you're saying a noun, if you're not...

پس حواستان به آنها باشد و اگر اسم می‌گویید از آنها استفاده کنید ، اگر نمی‌گویید...

Even if you say: "Blue", you will probably say: "The blue pen" or "A blue pen".

حتی اگر بگویید: «آبی» احتمالاً خواهید گفت: «قلم آبی» یا «قلم آبی» .

Use them.

از آنها استفاده کنید.

Okay?

باشه؟

What about "to", why am I bringing that up?

در مورد "به" چطور، چرا من آن را مطرح می کنم؟

Well, articles are for nouns, but to have a sentence or an idea, a full sentence, you

خوب، مقالات برای اسم هستند، اما برای داشتن یک جمله یا ایده، یک جمله کامل،

need a noun and a verb.

به یک اسم و یک فعل نیاز دارید.

There you go.

شما بروید.

That's where this bad boy comes in.

اینجاست که این پسر بد وارد می شود.

"To" can be used for direction: I'm going to the school or go to my house.

«به» می تواند برای جهت گیری استفاده شود: من به مدرسه می روم یا به خانه ام می روم.

Okay?

باشه؟

In that case you're telling the direction you are travelling. It's a preposition.

در این صورت شما مسیری که در حال سفر هستید را می گویید . حرف اضافه است.

Okay?

باشه؟

Infinitive, I like to say it this way because basically an infinitive can be a noun: "I like to eat."

مصدر، من دوست دارم آن را به این صورت بگویم زیرا اساساً مصدر می تواند یک اسم باشد: "من دوست دارم بخورم."

Okay? With a subject.

باشه؟ با موضوع.

That's what I'm talking about.

این همون چیزیه که من درباره اش حرف می زنم.

But I like to say it, or some people consider it base form of the verb, but it's not.

اما من دوست دارم آن را بگویم یا برخی آن را پایه فعل می دانند، اما اینطور نیست.

The base form of the verb, if I said "to eat" would be just "eat".

شکل پایه فعل، اگر می‌گفتم «خوردن» فقط «خوردن» بود.

I like to make it simple.

من دوست دارم آن را ساده کنم.

Remember I said I want you to understand?

یادت هست گفتم می خواهم بفهمی؟

So I don't care about the grammarheads.

بنابراین من به گرامرها اهمیتی نمی دهم.

Please don't get angry, grammar people.

لطفا عصبانی نشوید ، مردم گرامر.

I'm saying it's important, that's why I'm saying preposition and infinitive, blah, blah, blah.

من می گویم مهم است، به همین دلیل می گویم حرف اضافه و مصدر، بل، بل، بل، بالله.

I'm just trying to teach some people to understand, instead of have knowledge without understanding.

من فقط سعی می کنم به بعضی ها یاد بدهم که بفهمند، به جای اینکه دانش بدون درک داشته باشند.

An easy way to think of it is like this: Now, just imagine...

یک راه آسان برای فکر کردن به آن به این صورت است: حالا، فقط تصور کنید...

Okay?

باشه؟

There are two verbs.

دو فعل وجود دارد.

Okay?

باشه؟

I'm just going to put this on the board, so look carefully.

من فقط می خواهم این را روی تابلو بگذارم، پس با دقت نگاه کنید.

I'm sorry, I'm left-handed, so I'll be off the screen.

متاسفم، من چپ دست هستم، پس از صفحه نمایش خارج خواهم شد.

Okay?

باشه؟

And verbs are angry people.

و افعال افراد عصبانی هستند.

They don't like each other very much, so they like to fight.

آنها زیاد همدیگر را دوست ندارند ، بنابراین دوست دارند دعوا کنند.

Okay?

باشه؟

Now, the only way to stop two verbs from fighting is to put a wall, a magic...

حالا، تنها راه برای جلوگیری از مبارزه دو فعل ، گذاشتن یک دیوار است، یک جادو...

A magic wall that's invisible.

یک دیوار جادویی که نامرئی است.

A Trump wall.

دیوار ترامپ

There.

آنجا.

"To".

"به".

If you put a "to" between two verbs, they won't fight anymore and it's easier for us

اگر بین دو فعل یک "to" قرار دهید، آنها دیگر با هم دعوا نمی کنند و درک آن برای ما راحت تر است

to understand. Right?

. درست؟

"I want to go", "I like to eat", "I have to do", "You need to be".

"من می خواهم بروم"، "من دوست دارم غذا بخورم"، "باید انجام دهم"، "تو باید باشی".

Once again, it's not about grammar, it's about understanding.

یک بار دیگر، این در مورد دستور زبان نیست، بلکه در مورد درک است.

So if you have two verbs and they're in the base form, just put "to" in between and it

بنابراین اگر دو فعل دارید و آنها به شکل پایه هستند، فقط "to" را در بین آن قرار دهید تا

makes it nicer and proper, or proper English for us.

آن را زیباتر و مناسب تر یا انگلیسی مناسب برای ما کند.

And future, you go: "'To' in the future?"

و آینده، شما می روید: "به" در آینده؟

Well, we have this word: "go", it becomes "going", but "going" just means moving on.

خوب ما این کلمه را داریم: «رفتن» تبدیل به «رفتن» می شود، اما «رفتن» فقط به معنای ادامه دادن است.

But when you add "to" on the back end of it, it becomes future.

اما وقتی "to" را در انتهای پشت آن اضافه کنید، تبدیل به آینده می شود.

Oh, it becomes strong possibility in the future.

اوه، این امکان قوی در آینده می شود.

I'll show you the forms in a second, but I need you to understand that "to" helps give information.

من فرم ها را در یک ثانیه به شما نشان خواهم داد، اما باید بدانید که "to" به دادن اطلاعات کمک می کند.

And a lot of times students drop it off.

و بسیاری از اوقات دانش آموزان آن را ترک می کنند.

Right? They go: "I need go. I need go store."

درست؟ آنها می گویند: "من باید بروم. من باید به فروشگاه بروم."

I'm like: "Ohh. 'I need go', you mean: 'I need to go to the store.'"

من مانند: "اوه، "من باید بروم"، منظور شما این است: "من باید به فروشگاه بروم."

That's an English sentence.

این یک جمله انگلیسی است.

And now that you understand the importance, especially of how "to" is used, and how infinitives...

و حالا که اهمیت، به خصوص نحوه استفاده از "to" و نحوه استفاده از مصدرها را درک کردید ...

Sorry, articles are used...

ببخشید، مقالات استفاده می شوند

All right?

... خوب است؟

Now we can start combining them, we can start making you sound instantly better by 20% because

اکنون می‌توانیم ترکیب آنها را شروع کنیم، می‌توانیم شروع کنیم به اینکه شما فوراً تا 20٪ صدای بهتری داشته باشید،

at the very least "to" will be in at least every second or third sentences you say, and

زیرا حداقل "به" حداقل در هر دوم یا سوم جمله‌ای که می‌گویید خواهد بود، و

either the direction form is a preposition, the infinitive form separating verbs, or future

یا فرم جهت یک حرف اضافه است، مصدر. افعال جداکننده یا آینده را تشکیل دهید

- things you're going to do, or it will be with articles almost every second sentence,

- کارهایی که قرار است انجام دهید، یا تقریباً در هر جمله دوم با مقاله ها خواهد بود،

if not every sentence where you have to say: 'a' or 'the' to show that we're on the same

اگر نه هر جمله ای که باید بگویید: "a" یا "the" تا نشان دهید که ما در آن هستیم. با

wavelength or we have the same idea.

طول موج یکسان یا همان ایده را داریم.

"The man", "the boat", "the car", we both know what I'm talking about.

«مرد»، «قایق»، «ماشین»، هر دوی ما می دانیم که در مورد چه چیزی صحبت می کنم.

Or speaking in generalities, or generally speaking: "It's a nice day."

یا کلیات صحبت کردن یا به طور کلی گفتن: «روز خوبی است».

All right?

خیلی خوب؟

Now you know how important they are because they occur so often, and I've tried to make

اکنون می‌دانید که آنها چقدر مهم هستند زیرا اغلب اتفاق می‌افتند، و من سعی کرده‌ام به شما اهمیت بدهم تا به

you understand the importance let's look at some of the forms.

برخی از اشکال نگاه کنیم.

Okay?

باشه؟

Generally put, articles will go first...

به طور کلی، مقالات اول می روند ...

Article, then the noun.

مقاله، سپس اسم.

"He bought the car yesterday."

او ماشین را دیروز خرید.

Clearly we both know what car and who he is.

واضح است که ما هر دو می دانیم چه ماشینی و او کیست.

"The machine broke down on Wednesday."

"ماشین چهارشنبه خراب شد."

There's only one specific machine.

فقط یک دستگاه خاص وجود دارد.

"I had a pizza last night."

دیشب پیتزا خوردم.

You didn't know what I was eating, so I'm telling you I had a pizza.

تو نمیدونستی من چی میخورم پس بهت میگم پیتزا خوردم.

You don't need to know, you didn't see it, but you know I had a general pizza.

نیازی نیست بدونی، ندیدیش، اما میدونی که من کلی پیتزا خوردم.

You might ask me a definition, and you might say: -"What kind of pizza?"

ممکن است از من تعریفی بپرسید، و ممکن است بگویید: - "چه نوع پیتزایی؟"

-"On the pizza", now you know about my pizza, "was pepperoni and ham".

-"روی پیتزا"، حالا پیتزای من "پپرونی و ژامبون بود".

I don't know, I'm...

نمی دانم، من...

That's my favourite kind of pizza.

این نوع پیتزای مورد علاقه من است.

Just forget I said it.

فقط فراموش کن که گفتم

But that's what I like.

اما این چیزی است که من دوست دارم.

All right?

خیلی خوب؟

Now, that's the form generally taken with articles and nouns.

اکنون، این شکلی است که عموماً با مقالات و اسم ها گرفته می شود.

Now, when we look at the verb part of the sentence where you might find the verb and

حال، وقتی به قسمت فعل جمله نگاه می کنیم که ممکن است فعل را پیدا کنید و

you might find "to", the first one was preposition "to" and then article.

ممکن است "to" را بیابید، اولی حرف اضافه "to" و سپس مقاله بود.

"Go to the store.", "Go home.", "Going west."

"به فروشگاه بروید."، "به خانه بروید."، "به غرب بروید."

Or, sorry: "To go to tell my friend."

یا، متأسفم: "بروم به دوستم بگویم."

Direction I'm going used as a preposition.

جهت I'm going به عنوان حرف اضافه استفاده می شود.

Okay?

باشه؟

So you'll find that, plus sometimes an article: "Go to the store.", "Go to the city."

بنابراین، آن را خواهید یافت، به علاوه گاهی اوقات یک مقاله: "برو به فروشگاه."، "برو به شهر."

Not always.

نه همیشه.

All right?

خیلی خوب؟

When we have the infinitive form you'll have verb, plus "to", plus the other verb.

وقتی شکل مصدر را داریم، فعل، به اضافه «to»، به اضافه فعل دیگر خواهید داشت.

"I need to eat.", "We went...", "We must go..."

"من باید بخورم."، "ما رفتیم..."، "باید بریم..."

Sorry.

ببخشید.

"We must..." No.

"ما باید..." نه.

[Laughs] I can't believe I made that mistake, and you must not make this mistake.

[می خندد] من نمی توانم باور کنم که من آن اشتباه را انجام داده ام و شما نباید این اشتباه را انجام دهید.

You cannot say "to" with modals.

شما نمی توانید با مدال "به" بگویید.

Okay?

باشه؟

"Must", "should", "could", "can".

«باید»، «باید»، «می تواند»، «می تواند».

Don't use those with modals.

از آنهایی که مدال دارند استفاده نکنید.

So even though I said verb to verb, a modal is a different type of verb.

بنابراین حتی اگر فعل به فعل را گفتم، مدال نوع دیگری از فعل است.

So don't say: "Must to", and I almost did it. Whew.

پس نگویید: «باید»، و من تقریباً این کار را کردم. وای

Oh, that would have been bad.

اوه، این بد بود.

But you can say: "Need to go", "Have to go", "Want to", "Like to help", regular verbs.

اما می توانید بگویید: "نیاز به رفتن"، "باید بروم"، "می خواهم"، "دوست دارم کمک کنم"، افعال منظم.

Okay? Remember what I said about modals.

باشه؟ به یاد داشته باشید آنچه در مورد مدال گفتم.

That's just in case.

این فقط در مورد.

Don't do this with modal verbs.

این کار را با افعال معین انجام ندهید.

Okay?

باشه؟

And finally: "Going to", a future term where it's about 80% going to happen.

و در نهایت: «رفتن به»، یک اصطلاح آینده که در آن حدود 80 درصد اتفاق خواهد افتاد.

When you say: "will", which is also a modal, you can't say: "will to".

وقتی می گویید: «اراده» که آن هم معین است، نمی توانید بگویید: «اراده».

But that's decided now.

اما الان تصمیم گرفته شده

When you say "going to" it means you made a plan and you probably wrote it down somewhere.

وقتی می گویید "رفتن به" به این معنی است که یک برنامه ریزی کرده اید و احتمالاً آن را در جایی یادداشت کرده اید.

So I'm going to Jamaica this summer.

بنابراین من تابستان امسال به جامائیکا می روم.

I bought the tickets, I have a hotel.

بلیط ها را خریدم، هتل دارم.

I made a plan.

من برنامه ریزی کردم

My friend, Daniel, is going with me.

دوستم، دنیل ، با من می رود.

I'm going to Jamaica.

من به جامائیکا می روم.

Okay? I will go.

باشه؟ من خواهم رفت.

I haven't spoken to Daniel yet, but I'm going to.

من هنوز با دنیل صحبت نکردم، اما می روم.

80% going to happen.

80 درصد اتفاق خواهد افتاد.

Cool?

سرد؟

And that's where we have our future.

و اینجاست که ما آینده خود را داریم.

And these are the forms that they will take.

و اینها اشکالی است که خواهند داشت.

Okay? And when we talk about nouns, this is the form it will take.

باشه؟ و وقتی در مورد اسم صحبت می کنیم، این شکلی است که به خود می گیرد.

These words help define syntax.

این کلمات به تعریف نحو کمک می کنند.

In English, "syntax" basically mean the word order, where they should go so that it makes sense.

در زبان انگلیسی، "syntax" در اصل به معنای کلمه نظم است، جایی که باید بروند تا معنی پیدا کند.

We don't like having the verbs before the nouns because action without who or what is

ما دوست نداریم افعال قبل از اسم ها را داشته باشیم، زیرا عمل بدون who یا what چه

doing the action, or a subject confuses us.

عملی را انجام می دهد یا یک فاعل ما را گیج می کند.

So, when you put these words in the correct syntax, and that's why I taught you the form,

بنابراین، وقتی این کلمات را در نحو صحیح قرار دهید ، و به همین دلیل من فرم را به شما آموزش دادم،

and you make sure you use them in the sentences, you will start noticing immediately people

و مطمئن شوید که آنها را در جملات به کار می برید، بلافاصله متوجه خواهید شد که مردم

will say: "Hey. Your English is better."

می گویند: "هی. انگلیسی شما بهتر است."

And you're going to say: "I didn't learn anything new, but I understand how to use what I have."

و شما خواهید گفت: "من چیز جدیدی یاد نگرفتم ، اما می دانم چگونه از آنچه دارم استفاده کنم."

Right? It's like being given a credit card.

درست؟ مثل اینکه به شما کارت اعتباری داده اند.

Don't leave home without it and you can buy whatever you want.

بدون آن از خانه بیرون نروید و می توانید هر آنچه را که می خواهید بخرید.

Now, on that note I want to give you, when I come back, a technique that will...

حالا، در آن یادداشت، می‌خواهم وقتی برگشتم، تکنیکی را به شما بدهم که...

You can use right after this video, and come back and watch again, and you can learn from this video...

شما می‌توانید بلافاصله بعد از این ویدیو استفاده کنید، و برگردید و دوباره تماشا کنید، و می‌توانید از این ویدیو یاد بگیرید...

Because I've probably done it several times already using articles and the word "to",

زیرا من احتمالا چندین بار قبلاً با استفاده از مقالات و کلمه "to" این کار را انجام داده اید،

you can use immediately and we'll have our quiz.

می توانید بلافاصله استفاده کنید و ما امتحان خود را خواهیم داشت.

Are you ready? Let's do it.

اماده ای؟ بیایید آن را انجام دهیم.

[Snaps]

[عکس می گیرد]

Okay.

باشه.

So, I might have made a small mistake, and I hate to do this, but just in case I think

بنابراین، ممکن است یک اشتباه کوچک مرتکب شده باشم، و از انجام این کار متنفرم، اما فقط در صورتی که فکر

I said the noun goes before the verb.

کنم گفتم اسم قبل از فعل است.

That's not always the case.

همیشه اینطور نیست.

It is the subject.

موضوع است.

A subject will happen to be a noun.

یک موضوع اتفاقاً یک اسم خواهد بود.

Okay?

But you have noun clauses and other things, so I want to make sure you're clear: The subject

باشه؟

اما شما بند اسمی و چیزهای دیگری دارید، بنابراین می‌خواهم مطمئن شوم که واضح هستید:

goes before the verb in a sentence, which can happen to be a noun.

فاعل قبل از فعل در جمله می‌رود، که ممکن است یک اسم باشد.

I just want to clear that up just in case.

من فقط می خواهم آن را برای هر موردی روشن کنم.

All right?

خیلی خوب؟

Now that we've got that out of the way, let's go back to the board and I want to talk about

حالا که آن را از سر راه برداشتیم، بیایید به تابلو برگردیم و می‌خواهم در

my #1 technique.

مورد تکنیک شماره 1 خود صحبت کنم.

You're not allowed to see.

شما اجازه دیدن ندارید

No one can know.

هیچ کس نمی تواند بداند.

Well, I lie, I have to tell you.

خب دروغ میگم باید بهت بگم

We talked about articles and we talked about the preposition "to", and how it can be an

ما در مورد مقاله ها صحبت کردیم و در مورد حرف اضافه "به" صحبت کردیم و اینکه چگونه می تواند

infinitive and blah, blah, blah.

مصدر باشد و بلا، بل، بلا.

But what's important is telling you that and you going: "Yes, James, I understand", and

اما آنچه مهم است این است که به شما بگویم و شما بگویید: "بله، جیمز، متوجه شدم" و

saying it with me once or twice is nice, but in order to make it yours...

گفتن آن با من یک یا دو بار خوب است، اما برای اینکه آن را مال خودت

So you now understand but you still need to practice.

کنی... پس اکنون می فهمی، اما هنوز باید تمرین.

Here's my technique.

در اینجا تکنیک من است.

Technique number one: Go to YouTube.

تکنیک شماره یک: به یوتیوب بروید.

Surprise, you're there.

سورپرایز، شما آنجا هستید.

Unless you're on engVid, and then you don't have to go to engVid.

مگر اینکه در engVid باشید، و پس از آن مجبور نباشید به engVid بروید.

Surprise, you're there.

سورپرایز، شما آنجا هستید.

Okay?

باشه؟

So if you're here already, or you know, you can go to YouTube and watch a video of a movie you like.

بنابراین اگر قبلاً اینجا هستید، یا می‌دانید، می‌توانید به YouTube بروید و ویدیویی از فیلمی را که دوست دارید تماشا کنید.

Okay? Or you can stay and watch me because I've used a lot of sentences, and I will, and we

باشه؟ یا می توانید بمانید و مرا تماشا کنید زیرا من از جملات زیادی استفاده کرده ام و خواهم کرد و ما

do the test again and again to help you.

بارها و بارها آزمایش را انجام می دهیم تا به شما کمک کنیم.

Okay?

Find a video or program you like.

باشه؟

ویدیو یا برنامه ای را که دوست دارید پیدا کنید.

Find a few sentences with articles.

چند جمله با مقالات پیدا کنید.

"He had a fun time", "a fun time", "He had a fun time", all right?

«او خوش گذراند»، «زمان خوشی داشت»، «وقت خوشی داشت»، خب؟

"They brought an ele-...

«فیل را آوردند

They brought an elephant from Africa.

از آفریقا، فیل را از آفریقا

They brought an elephant from Africa.",

آوردند .»،

"Go to my house and get the keys. Go to my house and get the keys."

« به خانه من برو کلیدها را بیاور.

Okay?

باشه؟

So find a few sentences with articles and the preposition "to".

پس چند جمله با مقالات و حرف اضافه «به» پیدا کنید.

Repeat them until it is natural.

آنها را تا زمانی که طبیعی شود تکرار کنید.

It may seem awkward-and "awkward" means difficult or hard-at first because really your brain

ممکن است در ابتدا نامناسب به نظر برسد و "ناجور" به معنای دشوار یا سخت باشد زیرا واقعاً مغز

isn't programmed for them because sometimes you use it when a teacher tells you or a book

شما برای آنها برنامه ریزی نشده است زیرا گاهی اوقات وقتی معلم به شما می گوید یا کتابی

tells you, but generally you don't.

به شما می گوید از آن استفاده می کنید ، اما معمولاً این کار را نمی کنید.

But if you take not more than two or three sentences, you don't need a million, because

اما اگر بیشتر از دو یا سه جمله نگیرید، به یک میلیون نیاز ندارید، زیرا

really what you want to do is take two sentences or three that you know people you regularly

واقعاً کاری که می‌خواهید انجام دهید این است که دو یا سه جمله را که افرادی را می‌شناسید که مرتباً استفاده می‌کنید، بگیرید

use and then repeat it with the article, taking the time to say: "a pen", "a pen",

و سپس آن را با مقاله تکرار کنید. وقت آن است که بگویید: «یک خودکار»، «

"Give me a pen", "I would like a piece of chocolate", so your brain gets used to putting it together.

یک خودکار»، «یک خودکار به من بده»، «یک تکه شکلات می‌خواهم»، بنابراین مغز شما به چیدن آن عادت می‌کند.

Once that happens and you start using other sentences once you've got this down, maybe

هنگامی که این اتفاق می افتد و شما شروع به استفاده از جملات دیگر می کنید ، پس از اینکه این موضوع را به پایان رساندید، شاید

you can do three to 10, but at one time no more than two, three - you will start noticing

بتوانید سه تا 10 را انجام دهید، اما در یک زمان بیشتر از دو، سه - شما متوجه خواهید شد

that you naturally put it in conversation because you've been practicing and have got

که به طور طبیعی آن را در مکالمه قرار داده اید زیرا تمرین کرده‌ای

your brain to think this way.

و مغزت را وادار کرده‌ای که اینطور فکر کند.

So not only do you understand what your brain will now understand the syntax of the sentence,

بنابراین نه تنها متوجه می‌شوید که مغزتان اکنون چه نحوی جمله را می‌فهمد،

but you have the practice that your brain automatically wants to throw it out because

بلکه این تمرین را دارید که مغز شما به‌طور خودکار می‌خواهد آن را بیرون بیاندازد، زیرا

you've been looking at regular sentences.

به جملات معمولی نگاه کرده‌اید.

That's why I said go to a video or go to YouTube, or watch me in this video because I'm doing it on purpose.

برای همین گفتم برو تو یه ویدیو یا برو تو یوتیوب یا منو تو این ویدیو ببین چون عمدا دارم این کارو میکنم.

And with that practice that you've done by thinking and understanding

و با تمرینی که با فکر کردن و فهمیدن انجام داده اید

-[snaps]-it will be instant.

- [فیلم می زند] - آنی خواهد بود.

Okay?

باشه؟

I kept my promise.

من به قولم وفا کردم

Now let's do a little bit of a test just to make sure you really understand. Okay?

حالا بیایید یک تست کوچک انجام دهیم تا مطمئن شویم که واقعاً متوجه شده اید. باشه؟

First question is this one: "____ man who asked you out is my brother."

سوال اول این است: "____ مردی که از شما درخواست کرد برادر من است."

What would that be?

آن چه خواهد بود؟

You think about it.

بهش فکر کن.

I'm just going to read my paper.

من فقط می خواهم مقاله ام را بخوانم.

[Whistles].

[سوت ها].

Oh, you've got the answer?

اوه، شما جواب گرفتید؟

Okay.

باشه.

What would the answer be? Did you say: "A man"?

پاسخ چه خواهد بود؟ گفتی: «مرد»؟

Well, the fact I said: "my brother" means I know, and they asked you out - you know

خوب، این واقعیتی که من گفتم: "برادر من" یعنی می دانم، و آنها از شما خواسته اند - شما

them, so it would have to be... What?

آنها را می شناسید، پس باید اینطور باشد... چه؟

"The man", right?

"مرد"، درست است؟

Because they asked you out so you know who it is, it's my brother, we both know - we

چون آنها از شما خواسته اند تا بدانید او کیست ، این برادر من است، ما هر دو می دانیم - ما

must use the article "the", not "a", which is a general man.

باید از مقاله "the" استفاده کنیم، نه "الف" که یک مرد عمومی است.

Okay?

باشه؟

Let's try the next one.

بیایید بعدی را امتحان کنیم.

Oh, you're busy. Okay.

اوه سرت شلوغه باشه.

Would you let me read the paper?

اجازه می دهید مقاله را بخوانم؟

Fine, fine, okay.

خوب، خوب، باشه

"It's ____ good day when I get free money."

"این ____ روز خوبی است که پول مجانی دریافت می کنم."

"It's the good day"?

"روز خوب است"؟

Well, you don't know what's going to happen, so it's not...

خوب، شما نمی دانید قرار است چه اتفاقی بیفتد، پس اینطور نیست...

It is special and it is specific, but it says "day" here, and we're going to have to put:

این خاص است و خاص است، اما اینجا می گوید "روز" و ما باید قرار دهیم:

"a good day" because you say generally speaking when I get free money it's a good day.

"یک روز خوب" زیرا شما می گویید به طور کلی وقتی پول مجانی می گیرم روز خوبی است.

There is no specific day, it's just generally when this happens.

هیچ روز خاصی وجود ندارد، فقط به طور کلی زمانی این اتفاق می افتد.

Okay?

باشه؟

All right.

خیلی خوب.

Let's try number three.

بیایید شماره سه را امتحان کنیم.

Are you going to let me read this, or...?

اجازه میدی اینو بخونم یا...؟

Okay, okay, I'll put it down.

باشه، باشه، میذارمش زمین.

"She is ____ most important person in my life."

"او ____ مهمترین فرد زندگی من است."

Hmm.

هوم

Are you talking about your mom?

در مورد مامانت حرف میزنی؟

Yeah, probably?

بله احتمالا؟

Right?

درست؟

She is the most important person in my life, my mom.

او مهمترین فرد زندگی من است، مادرم.

She's special and specific.

او خاص و خاص است.

Next one: "Can we go ____ the zoo tomorrow?"

بعدی: "آیا می توانیم فردا ____ برویم باغ وحش؟"

I don't think an article's going to work here.

من فکر نمی کنم مقاله ای در اینجا کار کند.

We already have an article telling us or defining this.

ما قبلاً مقاله ای داریم که این را به ما می گوید یا تعریف می کند.

Probably a preposition because I want to know what direction. Right?

احتمالاً حرف اضافه است زیرا می خواهم بدانم چه جهتی دارد. درست؟

"Can we go to the zoo?"

"میشه بریم باغ وحش؟"

It's not an infinitive, but it is the direction or my intention of where I want to go.

این مصدر نیست، بلکه جهت یا قصد من است که به کجا می خواهم بروم.

And how about the last one?

و آخری چطور؟

This one's tricky.

این یکی مشکل داره

Take your time, think about it.

وقت خود را صرف کنید، در مورد آن فکر کنید.

"____ letter 'A' is ____ first letter in the alphabet."

"حرف "A" ____ حرف اول الفبا است."

Hmm, you are smart.

هوم تو باهوشی

I thought I would trick you, but you knew...

فکر کردم فریبت می دهم، اما تو می دانستی...

We both know what the letter "A" is and we both know it's special so we have to use the

ما هر دو می دانیم حرف "الف" چیست و هر دو می دانیم که این حرف خاص است، بنابراین باید از

word "the" twice.

کلمه "the" دو بار استفاده کنیم.

Congratulations, you did a good job.

تبریک میگم کار خوبی کردی

I'm impressed.

من تحت تاثیر قرار گرفتم.

But anyway, I really need to go to the washroom and read my paper.

اما به هر حال، من واقعاً باید به دستشویی بروم و مقاله ام را بخوانم.

You understand.

می فهمی.

So, what I want to say is I'm going to say good-bye, but before I do, as always, thank you.

بنابراین، چیزی که می خواهم بگویم این است که می خواهم خداحافظی کنم، اما قبل از اینکه انجام دهم، مثل همیشه از شما تشکر می کنم.

I appreciate you coming and watching, and learning with me.

از اینکه آمدید و تماشا کردید و با من یاد گرفتید سپاسگزارم.

And you don't have to go to just see me.

و مجبور نیستی فقط برای دیدن من بروی.

We have other teachers at the place I go to, which is engVid,

ما معلمان دیگری در جایی که من می روم داریم، که engVid است،

and that's go to www.eng, as in English, vid as in video.com (www.engvid.com), and subscribe.

و آن به www.eng، مانند انگلیسی، vid مانند video.com (www.engvid.com) بروید و مشترک شوید.

So, I don't know where the button is here, but press that button.

بنابراین، من نمی دانم دکمه اینجا کجاست، اما آن دکمه را فشار دهید.

Go to engVid and you can do the test that's there as well, and see some other fabulous teachers.

به engVid بروید و می توانید آزمایشی را که در آنجا وجود دارد انجام دهید و معلمان شگفت انگیز دیگری را ببینید.

Thanks a lot.

خیلی ممنون.

I'm going to be busy.

دارم مشغول میشم

I'll see ya.

میبینمت