BOX SET: English In A Minute 13 – TEN English lessons in 10 minutes!

it, and why we use it. By the time I arrived at  the airport, the plane had already left. In this  

و چرا از آن استفاده می کنیم. وقتی به فرودگاه رسیدم، هواپیما قبلاً حرکت کرده بود. در این

example, 'had left' is the past perfect tense  - the structure for the past perfect tense is  

مثال، «hand left» زمان گذشته کامل است - ساختار زمان گذشته کامل «

'had' plus a past participle. There are two past  actions: arriving at the airport, and the plane  

had» به اضافه یک فعل ماضی است. دو اقدام قبلی وجود دارد : رسیدن به فرودگاه و

leaving - but which of these happened first? The  clue is the past perfect tense. The action in the  

خروج هواپیما - اما کدام یک از اینها ابتدا اتفاق افتاد؟ سرنخ زمان گذشته کامل است. عمل در

past perfect is the action that always happens  first. Because the verb 'leave' is in the past  

گذشته کامل، کاری است که همیشه اول اتفاق می افتد . از آنجایی که فعل "ترک" در گذشته

perfect: 'had left', we know that this action  happened first. The action that happens second is  

کامل است: "ترک کرده بود"، می دانیم که این عمل ابتدا اتفاق افتاده است. عملی که در مرحله دوم اتفاق می افتد

often in the past simple tense. In this example,  'I arrived'. When you want to talk about two past  

اغلب در زمان گذشته ساده است. در این مثال، «من وارد شدم». وقتی می‌خواهید در مورد دو عمل گذشته صحبت کنید

actions, one which happened before the other,  remember to use the past perfect for the first  

، یکی قبل از دیگری اتفاق افتاده است، به یاد داشته باشید که برای اولین

action, and the past simple for the second. Thanks  for joining us for this English in a Minute.  

و از گذشته ساده برای عمل دوم استفاده کنید. از اینکه برای این انگلیسی در یک دقیقه به ما پیوستید متشکریم.

Let's learn 'thought'. It's not just the past form  of the verb 'think' - it's also a noun, and this  

بیایید "فکر" را بیاموزیم. این فقط شکل گذشته فعل "اندیشیدن" نیست - بلکه یک اسم است و اینجاست که

is where it gets interesting. Unsurprisingly, it's  all to do with things in our head. As a countable  

جالب می شود. جای تعجب نیست که همه چیز مربوط به چیزهایی است که در ذهن ما وجود دارد. به عنوان یک اسم قابل شمارش، «

noun 'a thought' can be an idea or a plan. I've  just had a thought- we should go to the beach.  

یک فکر» می‌تواند یک ایده یا یک طرح باشد. من فقط به این فکر کردم که باید به ساحل برویم.

There's a thought - let's order pizza. As a plural  noun, it can refer to our opinions or beliefs. Here  

یک فکر وجود دارد - بیایید پیتزا سفارش دهیم. به عنوان یک اسم جمع، می‌تواند به عقاید یا باورهای ما اشاره کند. در اینجا

are my thoughts on how to run a business. What  are your thoughts on the right age to give a  

نظرات من درباره نحوه اداره یک کسب و کار وجود دارد. نظر شما درباره سن مناسب برای دادن

child a phone? As an uncountable noun, it can  refer to considering something carefully. This  

تلفن به یک کودک چیست؟ به عنوان یک اسم غیرقابل شمارش، می‌تواند به بررسی دقیق چیزی اشاره داشته باشد. این

is a difficult problem - we need to give it some  thought. Sorry, this just doesn't work - it needs  

مشکل دشواری است - باید کمی به آن فکر کنیم. متأسفیم، این فقط کار نمی کند - نیاز به

more thought. Thoughts happen in your brain. They  can be ideas, opinions or beliefs. We also use it  

تفکر بیشتر دارد. افکار در مغز شما اتفاق می افتد. آنها می‌توانند ایده‌ها، نظرات یا باورها باشند. ما همچنین از آن

to refer to considering a problem. It's easy to  remember, you just have to give it some thought.  

برای اشاره به بررسی یک مشکل استفاده می‌کنیم. به خاطر سپردن آن آسان است، فقط باید کمی فکر کنید.

Sometimes, we want to talk about something we  thought would happen in the future, at a point  

گاهی اوقات، می‌خواهیم درباره چیزی صحبت کنیم که فکر می‌کردیم در آینده، در نقطه‌ای

in the past. We'll look at how to do this now.  To do this, we use past versions of future forms:  

در گذشته اتفاق بیفتد. اکنون نحوه انجام این کار را بررسی خواهیم کرد. برای انجام این کار، از نسخه‌های قبلی فرم‌های آینده استفاده می‌کنیم:

'will' becomes 'would'. Yesterday, I said I would  go to the park. 'Going to' becomes 'was going to',  

«will» به «wild» تبدیل می‌شود. دیروز گفتم میرم پارک. «رفتن به» تبدیل به «می‌خواست» می‌شود،

like this: The last time I saw you, you  were going to start a new job. What's it  

مانند این: آخرین باری که شما را دیدم، قرار بود کار جدیدی شروع کنید. چگونه است

like? The present continuous becomes the past  continuous. Last week, you were visiting your  

؟ حال استمراری تبدیل به گذشته استمراری می شود. هفته گذشته، یک

family the day after I saw you. How did it  go? So, to recap, 'will' becomes 'would',  

روز بعد از دیدن من به خانواده‌تان می‌رفتید. چطور پیش رفت؟ بنابراین، به طور خلاصه، «اراده» به «می‌خواهد»،

going to' becomes 'was going to' and the present  continuous becomes the past continuous. At the  

رفتن به» به «رفتن به» می‌شود و حال پیوسته به گذشته استمراری تبدیل می‌شود. در

start, I said we'd look at how to talk about  the future in the past and now we have. Bye.  

ابتدا، گفتم که چگونه در مورد آینده در گذشته صحبت کنیم و اکنون داریم. خدا حافظ.

Hi, I'm Sam from BBC learning English and today  we are looking at the difference between 'no',  

سلام، من سم از بی بی سی هستم که انگلیسی می آموزم و امروز به تفاوت بین «نه»،

'not any' and 'none'. Let's have a look.  Imagine you asked me this question:  

«نه هیچ» و «هیچ» نگاه می کنیم. بیایید نگاهی بیندازیم. تصور کنید این سوال را از من پرسیدید:

Do you have any change? I have zero change. And  I can say this in three different ways: Sorry,  

آیا تغییری دارید؟ تغییر صفر دارم و می‌توانم این را به سه روش مختلف بگویم: متأسفم،

I have no change - where we use the verb 'have'  with 'no' followed by a noun. Sorry I don't have  

تغییری ندارم - در جایی که از فعل 'have' با 'no' به دنبال یک اسم استفاده می‌کنیم. متأسفم،

any change - where we use the negative 'don't'  followed by the verb followed by 'any' followed  

هیچ تغییری ندارم - جایی که از «نفو» «نمی‌کنم» و به دنبال آن فعل و به دنبال آن «any» و به دنبال آن

by the noun, or I can say: Sorry, none at all -  where we use 'none' without a verb or a noun. So,  

اسم استفاده می‌کنیم، یا می‌توانم بگویم: متأسفم، اصلاً وجود ندارد - در جایی که از «هیچ‌کدام» استفاده می‌کنیم. بدون فعل یا اسم بنابراین،

it's a short answer. So, now you shouldn't have  any problems with this. Hi, I'm Phil and I'm going  

این یک پاسخ کوتاه است. بنابراین، اکنون نباید با این مشکلی داشته باشید. سلام، من فیل هستم و می‌خواهم

to tell you the difference between 'all together'  and 'altogether' - yes, they sound the same but  

تفاوت بین «همه با هم» و «کلاً» را به شما بگویم - بله، صدایشان یکسان است، اما

they're not. 'All together' - that's two words  and two L's, means 'everything or everyone being  

نیست. "همه با هم" - این دو کلمه و دو حرف L است، به معنای "همه چیز یا همه در حال

or doing something together with everything  or everyone else'. Let's sing all together'  

انجام کاری با همه یا هر کس دیگری". بیایید همه با هم بخوانیم»

or 'put the vegetables in the bowl and mix them  all together'. 'Altogether' - that's one word and  

یا «سبزیجات را در کاسه بریزید و همه را با هم مخلوط کنید». "در مجموع" - این یک کلمه و

one L, is an adverb and it means 'completely' or  'entirely'. My brother has an altogether different  

یک L است، یک قید است و به معنای "کاملا" یا "کاملا" است. برادرم شخصیتی کاملاً متفاوت

personality to me - he's nothing like me. So,  if you have 'altogether' as one complete word,  

با من دارد - او هیچ شباهتی به من ندارد. بنابراین، اگر «کلا» را به‌عنوان یک کلمه کامل داشته باشید، به

it means 'completely' or 'entirely' and if  we have 'all together' as two words together,  

معنای «کاملاً» یا «کلاً» است و اگر «همه با هم» را به‌عنوان دو کلمه با هم داشته باشیم،

then that means 'everything or everyone together'.  Hi, I'm Sam from BBC learning English, and today  

آن‌گاه به معنای «همه چیز یا همه با هم» است. سلام، من سام از BBC هستم که انگلیسی را یاد می‌گیرم، و امروز

let's look at how we can change adjectives  into nouns when talking about groups of people  

بیایید ببینیم چگونه می‌توانیم صفت‌ها را به اسم تبدیل کنیم، وقتی درباره گروه‌هایی از مردم صحبت می‌کنیم

in general. I'm from England and I can talk about  people from my country in two ways: English people  

. من اهل انگلیس هستم و می‌توانم درباره مردم کشورم به دو صورت صحبت کنم: انگلیسی‌ها

talk about the weather a lot - where I use the  adjective 'English' to describe the noun people,  

درباره آب و هوا زیاد صحبت می‌کنند - جایی که از صفت «انگلیسی» برای توصیف اسم افراد استفاده می‌کنم،

or I can take the adjective 'English' and turn  it into a noun with 'the'. The English talk about  

یا می‌توانم صفت «انگلیسی» را انتخاب کنم. و آن را با «the» به اسم تبدیل کنید. انگلیسی ها درباره

the weather a lot. You can use this rule to talk  about other groups of people as well, for example:  

آب و هوا زیاد صحبت می کنند. می‌توانید از این قانون برای صحبت درباره سایر گروه‌های مردم نیز استفاده کنید، به عنوان مثال:

The rich have more than the poor. But be careful,  yes, the groups of people are plural, and yes the  

ثروتمندان بیشتر از فقرا دارند. اما مراقب باشید، بله، گروه‌های افراد جمع هستند، و بله،

verb is plural, but we don't add 's' to the end  of these words. Hi, everyone. Welcome back to  

فعل جمع است، اما «s» را به آخر این کلمات اضافه نمی‌کنیم. سلام به همه.

English in a Minute. We're going to look at how to  use modal verbs when making a deduction - that's  

در یک دقیقه به   انگلیسی خوش آمدید. ما می‌خواهیم نحوه استفاده از افعال معین را هنگام کسر کردن بررسی کنیم - این

when we make guesses about what is happening.  Let's look at some examples. Use 'must' when you  

زمانی است که حدس می‌زنیم در مورد آنچه اتفاق می‌افتد. بیایید به چند نمونه نگاه کنیم. وقتی

are certain or almost certain that something is  true, for example: Phil's hair is wet - it must  

مطمئن یا تقریباً مطمئن هستید که چیزی درست است، از «باید» استفاده کنید، برای مثال: موهای فیل خیس است - باید

be rainy. Use 'can't' to say when you are certain  something is not true, for example: Phil's hair is  

بارانی باشد. وقتی مطمئن هستید که چیزی درست نیست، از «نتوانم» استفاده کنید ، برای مثال: موهای فیل

wet - it can't be sunny. We can use 'might', 'may'  or 'could' to talk about possibility. Let's look  

خیس است - نمی‌تواند آفتابی باشد. می‌توانیم از «ممکن است»، «ممکن است» یا «می‌تواند» برای صحبت در مورد امکان استفاده کنیم. بیایید

at some examples: Sam is late for work. We don't  know why Sam is late but we can make a guess,  

به چند مثال نگاه کنیم: سم دیر سر کار است. نمی‌دانیم چرا سم دیر کرده است، اما می‌توانیم حدس بزنیم،

for example: her car could be broken. Another  possibility is she might still be asleep.  

مثلاً: ماشینش ممکن است خراب شود. احتمال دیگر این است که او هنوز خواب باشد.

One final possibility, now: there may be a lot  of traffic. Well, it must be time to finish,  

اکنون یک احتمال نهایی: ممکن است ترافیک زیادی وجود داشته باشد. خب، الان باید وقت تمام شود

now. Thanks for joining us, bye. Hi, guys  Tom here from BBC learning English and

. ممنون که به ما ملحق شدید، خداحافظ سلام، بچه ها تام اینجا از بی بی سی انگلیسی یاد می گیرد و

I would rather be in bed today than be in the  office. We use 'would rather' plus a verb to  

من ترجیح می دهم امروز در رختخواب باشم تا در دفتر. ما از «ترجیح می‌دهیم» به‌علاوه یک فعل استفاده می‌کنیم تا بتوانیم

say what we would ideally prefer to do. We can  also use 'than' to introduce a contrasting idea,  

بگوییم چه کاری ترجیح می‌دهیم انجام دهیم. ما همچنین می‌توانیم از «از» برای معرفی یک ایده متضاد استفاده کنیم،

so, for example: I would rather drink tea than  drink coffee, and I would rather watch TV than  

به‌عنوان مثال: من ترجیح می‌دهم چای بنوشم تا قهوه بنوشم، و ترجیح می‌دهم تلویزیون تماشا کنم تا اینکه

do my homework. So, practice time: what are  you doing now, and is there anything that  

تکالیفم را انجام دهم. بنابراین، زمان تمرین: اکنون چه کاری انجام می‌دهید، و آیا کاری وجود دارد که

you would rather be doing? Let us know your  ideas in the comments underneath the video.  

ترجیح می‌دهید انجام دهید؟ ایده‌های خود را در نظرات زیر ویدیو با ما در میان بگذارید.

Let's look at how to avoid confusion between  'me' and 'I'. Now, the main difference is simple:  

بیایید نحوه جلوگیری از سردرگمی بین «من» و «من» را بررسی کنیم. اکنون، تفاوت اصلی ساده است:

use 'I' when you're the subject of the clause  and use 'me' when you're the object. Now,  

وقتی موضوع عبارت هستید از «من» استفاده کنید و وقتی مفعول هستید از «من» استفاده کنید. اکنون،

that's easy enough, but here's where it starts to  get more complicated. If you've got two people,  

این به اندازه کافی آسان است، اما اینجاست که شروع به پیچیده‌تر شدن می‌کند. اگر دو نفر دارید،

say Sam and me, or should that be Sam and  I? Well, this question is most important  

بگویید من و سم، یا باید من و سم باشیم ؟ خوب، این سوال

in formal language writing rather than  speaking. If you're using formal language,  

در نوشتن زبان رسمی به جای صحبت کردن مهم‌تر است. اگر از زبان رسمی استفاده می‌کنید،

you need to think whether you're the subject  or the object. Sam and I are making a video.  

باید فکر کنید که آیا سوژه هستید یا مفعول. من و سام در حال ساختن یک ویدیو هستیم.

Tom and I are getting coffee. If you've got a  problem, talk to Sam or me. You're going to be  

من و تام داریم قهوه میخوریم. اگر مشکلی دارید ، با سام یا من صحبت کنید. شما

working with me and Tom. An easy way to check is  to take out the other person - sorry Sam. Now,  

با من و تام کار خواهید کرد. یک راه آسان برای بررسی این است که طرف مقابل را بیرون ببرید - متاسفم سام. اکنون،

it should be easy to see that I should say I'm  making a video or if you have a problem talk  

باید به راحتی متوجه شوید که باید بگویم در حال ساخت یک ویدیو هستم یا اگر مشکلی دارید

to me, so, just remember that 'you' and 'I' are  subjects while the objects are 'me' and 'you'. Hi,  

با من صحبت کنید، بنابراین، فقط به یاد داشته باشید که «تو» و «من» سوژه هستند در حالی که اشیا «من» هستند و 'شما'. سلام،

everybody, I'm Sam and in this lesson I'm going  to talk about 'need'. Do you know the difference  

همه، من سم هستم و در این درس درباره «نیاز» صحبت خواهم کرد. آیا تفاوت

between 'needn't' and 'not need to'? Look at these  two sentences in the present - is the meaning the  

بین «نیاز» و «نیازی به» را می‌دانید؟ به این دو جمله در زمان حال نگاه کنید - آیا معنی

same or different? You don't need to worry about  the exam, you've studied lots. You needn't worry  

یکسان است یا متفاوت؟ لازم نیست نگران امتحان باشید، شما زیاد مطالعه کرده اید. لازم نیست نگران

about the exam, you've studied lots. They're  the same, right? Maybe 'needn't' is a little bit  

امتحان باشید، شما زیاد مطالعه کرده اید. آنها یکسان هستند، درست است؟ شاید «نیازی» کمی

more formal but the meaning is that there is 'no  necessity for you to worry'. Now, look at these  

رسمی‌تر باشد، اما معنایش این است که « نیازی برای نگرانی وجود ندارد». اکنون، به این

two sentences in the past: He didn't need to worry  about the exam - he had already passed the course.  

دو جمله در گذشته نگاه کنید: او نیازی به نگرانی در مورد امتحان نداشت - او قبلاً دوره را گذرانده بود.

He needn't have worried about the exam - it was  really easy. These are different - in the first  

او نباید نگران امتحان باشد - واقعاً آسان بود. اینها متفاوت هستند - در اولین

sentence he had already passed the course, so  he knew he didn't need to worry. In the second  

جمله او قبلاً دوره را گذرانده بود، بنابراین می دانست که نیازی به نگرانی نیست. در

sentence, he didn't know the exam was going to be  easy so he was worried but he needn't have been.

جمله دوم، او نمی‌دانست امتحان آسان خواهد بود، بنابراین نگران بود، اما لازم نبود.