The Subjunctive in Spoken English | English Grammar Lesson | C1-Advanced

[Music]

Hello and welcome, everyone to this lesson, this  presentation, which is about the Subjunctive. Let  

[موسیقی]

سلام و خوش آمدید، همه به این درس، این ارائه که درباره Subjunctive است. اجازه

me share my screen and get started. So, the  Subjunctive. A very common question I get is:  

دهید صفحه‌ام را به اشتراک بگذارم و شروع کنم. بنابراین، موضوع. یک سؤال بسیار رایج که من می‌پرسم این است:

Do we use the Subjunctive in spoken English? Well,  first of all, there are two types of Subjunctive:  

آیا ما از Subjunctive در گفتار انگلیسی استفاده می‌کنیم؟ خب، اول از همه، دو نوع Subjunctive وجود دارد:

Present Subjunctive and Past Subjunctive . When  it comes to Present Subjunctive, we very rarely  

Present Subjunctive و Past Subjunctive. وقتی صحبت از Present Subjunctive به میان می‌آید، ما به ندرت از

use it in spoken English, especially in British  English. When it comes to the Past Subjunctive,  

آن در گفتار انگلیسی، به‌ویژه در انگلیسی انگلیسی استفاده می‌کنیم . وقتی صحبت از Past Subjunctive به میان می‌آید،

we do use it but only in a few cases. So, before  we look at the different cases where we do use  

ما از آن استفاده می‌کنیم اما فقط در موارد معدودی. بنابراین، قبل از اینکه موارد مختلفی را بررسی کنیم که از

it or don't use it, let's have a brief look at how  we formulate the Subjunctive, the formulation. Now  

آن استفاده می‌کنیم یا از آن استفاده نمی‌کنیم، اجازه دهید نگاهی کوتاه به نحوه فرمول‌بندی Subjunctive، فرمول‌بندی داشته باشیم. اکنون

the Subjunctive is a form; it's not a tense. and  it is used after certain verbs and expressions,  

Subjunctive یک فرم است. زمانش نیست و بعد از افعال و عبارات خاص استفاده می شود،

and that's why it's called the Subjunctive  Mood. Now, I'm not going to use the word  

و به همین دلیل به آن حالت Subjunctive  می گویند . در حال حاضر، من قصد ندارم از کلمه

'mood' throughout this presentation. We'll  just call it 'the Subjunctive'. Formulation  

"mood" در سراسر این ارائه استفاده کنم. ما فقط آن را "موضوع" می نامیم. فرمول‌بندی

is actually very easy for both types: The Present  Subjunctive has the same form as the base verb,  

در واقع برای هر دو نوع بسیار آسان است: Present Subjunctive شکلی مشابه با فعل پایه دارد،

which is the 'infinitive without to': do, and  the Past Subjunctive has the same form as the  

که «مصدر بدون to» است: do، و Past Subjunctive همان شکل

Past Simple, so: did. There's a little note here,  important note, that, as you know, the verb 'be'  

Past Simple را دارد، بنابراین: did. نکته‌ای کوچک در اینجا وجود دارد، نکته مهم، که همانطور که می‌دانید، فعل «be»

has two Past Simple forms: 'was' for I, he, she,  and it, and 'were' for you, we, and they. But,  

دو شکل Past Simple دارد: «بود» برای من، او، او، و آن، و «بود» برای شما، ما و آنها . اما،

the Past Subjunctive has only one form, and that  is 'were'. So, that's about the formulation. Now,  

Past Subjunctive تنها یک شکل دارد و آن «بودند». بنابراین، این در مورد فرمول است. اکنون،

let's have a look at the expressions that require  the Present Subjunctive. There are two categories:  

اجازه دهید نگاهی به عباراتی بیندازیم که به Present Subjunctive نیاز دارند. دو دسته وجود دارد:

The first one is 'expressions of importance',  for example saying: It is important, essential,  

دسته اول «اظهار اهمیت» است، به عنوان مثال می‌گویند: مهم، ضروری،

vital, crucial, necessary, or of vital importance.  When you start your sentence with expressions like  

حیاتی، حیاتی، ضروری یا دارای اهمیت حیاتی است. وقتی جمله خود را با عباراتی مانند

this, we need to use the Present Subjunctive form,  and the situation that we are describing can be in  

این شروع می‌کنید، باید از فرم Present Subjunctive استفاده کنیم، و موقعیتی که توضیح می‌دهیم می‌تواند در

the present or in the past. That's why it's  not a tense; it's a form. And in either case,  

حال یا گذشته باشد. به همین دلیل است که زمانش نیست. این یک فرم است و در هر صورت،

we must use the Present Subjunctive. So for  example: It is or it was essential that the  

باید از Present Subjunctive استفاده کنیم. به عنوان مثال: این است یا ضروری است که

president be transparent, not 'is'. Right? So,  after the expression of importance 'essential':  

رئیس جمهور شفاف باشد، نه «هست». درسته؟ بنابراین، پس از بیان اهمیت «ضروری»:

be: the Present Subjunctive. That's the first  category. And, the second is after certain verbs  

باشد: موضوع حال. این اولین دسته است. و دومی بعد از برخی افعال است که

we must also use the Present Subjunctive, and the  most common and important verbs to remember are:  

باید از Present Subjunctive نیز استفاده کنیم، و رایج‌ترین و مهم‌ترین افعالی که باید به خاطر بسپاریم عبارتند از:

suggest, recommend, propose, insist, demand, ask,  command, and order. For example: The opposition  

پیشنهاد، توصیه، پیشنهاد، اصرار، درخواست، درخواست، فرمان و دستور. به عنوان مثال:

leader demands or demanded - remember present  or past makes no difference - The opposition  

رهبر اپوزیسیون خواست یا خواست - به یاد داشته باشید حال یا گذشته فرقی نمی‌کند -

leader demands or demanded that she clarify  her position. 'clarify' is the base verb here,  

رهبر اپوزیسیون می‌خواهد یا از او می‌خواهد که موضع خود را روشن کند. «روشن کردن» در اینجا فعل پایه است،

not the Present Simple form. Right now, as you can  see, these are very formal sentences and therefore  

نه شکل Present Simple. در حال حاضر، همانطور که می‌بینید ، این جملات بسیار رسمی هستند و بنابراین

only appropriate in formal situations. So, do we  use the Present Subjunctive in informal English?  

فقط در موقعیت‌های رسمی مناسب هستند. بنابراین، آیا از Present Subjunctive در انگلیسی غیررسمی استفاده می‌کنیم؟

Well, in British English, not really. In American  English, you may occasionally hear the Present  

خوب، در انگلیسی بریتانیایی، نه واقعا. در انگلیسی آمریکایی، ممکن است گهگاه

subjunctive in an informal conversation, but even  there, it's very rare. So, how do we avoid it in  

در یک مکالمه غیررسمی عبارت Present را بشنوید، اما حتی در آنجا بسیار نادر است. بنابراین، چگونه در مکالمه از آن اجتناب کنیم

conversation? There are three ways to avoid this  structure. With the expressions of importance,  

؟ سه راه برای جلوگیری از این ساختار وجود دارد . با عبارات مهم،

our first category, we use a different  structure which is 'for someone to do',  

اولین دسته ما، از ساختار متفاوتی استفاده می‌کنیم که «برای کسی انجام می‌دهد»،

so using the infinitive. So, instead of saying  something like: It is important that she be honest  

بنابراین از مصدر استفاده می‌کنیم. بنابراین، به جای گفتن چیزی مانند: مهم است که او

with you, which sounds very formal and a bit  strange, we would say: It is important for her  

با شما صادق باشد، که بسیار رسمی و کمی عجیب به نظر می رسد ، می گوییم: برای او مهم است که

to be honest with you. We're using 'for someone  to do something'. That's with the expressions of  

با شما صادق باشد. ما از «برای اینکه کسی کاری انجام دهد» استفاده می‌کنیم. این با عبارات

importance. Now with the verbs that we saw, the  second category, we use the word, the modal verb,  

مهم است. اکنون با افعالی که دیدیم، دسته دوم، از کلمه، فعل معین،

'should'. So, instead of saying: I hope you  insisted that she be honest with you, we say:  

«باید» استفاده می‌کنیم. بنابراین، به جای اینکه بگوییم: امیدوارم اصرار داشته باشید که او با شما صادق باشد، می‌گوییم:

I hope you insisted that she should be honest  with you. And that sounds a lot more natural,  

امیدوارم اصرار داشته باشید که او باید با شما صادق باشد. و این خیلی طبیعی‌تر به نظر می‌رسد،

and we can also drop 'that' because it's informal:  I hope you insisted she should be honest with  

و ما همچنین می‌توانیم «آن» را کنار بگذاریم زیرا غیررسمی است: امیدوارم اصرار داشته باشید که او باید با شما صادق باشد

you. And your third option to avoid the Present  Subjunctive is just to completely ignore that the  

. و گزینه سوم شما برای اجتناب از Present Subjunctive این است که کاملاً نادیده بگیرید که

form even exists and use Present or Past simple  tenses. Of course, this would be grammatically  

فرم حتی وجود دارد و از زمان‌های Present یا Past ساده استفاده کنید . البته، این از نظر گرامری

wrong but it is acceptable in spoken English.  So, instead of the correct sentence 'It is vital  

اشتباه است، اما در زبان انگلیسی گفتاری قابل قبول است. بنابراین، به جای جمله صحیح «این حیاتی است

that she be honest with you.', we just say: It's  vital she's honest with you. Or with the past:  

که او با شما صادق باشد.»، فقط می گوییم: حیاتی است که او با شما صادق باشد. یا با گذشته:

I insisted, or 'I hope you insisted that she  be honest with you.' 'I hope you insisted she  

اصرار کردم، یا «امیدوارم اصرار داشته باشید که او با شما صادق باشد». "امیدوارم اصرار داشته باشید که او

was honest with you.' So, grammatically wrong  - remember that - but in spoken English it has  

با شما صادق بوده است." بنابراین، از نظر گرامری اشتباه است - به یاد داشته باشید - اما در زبان انگلیسی گفتاری به

become an acceptable mistake. So that's about ...  Now, I have a little note here: If the verb is  

یک اشتباه قابل قبول تبدیل شده است. بنابراین این در مورد ... اکنون، من یک نکته کوچک در اینجا دارم: اگر فعل

negative, if the Subjunctive verb is negative,  the Present Subjunctive form sounds strange,  

منفی باشد، اگر فعل Subjunctive منفی باشد، شکل Present Subjunctive عجیب به نظر می رسد،

so it's even avoided in formal English, usually in  two ways: either by adding 'should' to avoid the  

بنابراین حتی در انگلیسی رسمی از آن اجتناب می شود، معمولاً به دو روش: یا توسط اضافه کردن «باید» برای اجتناب از

Subjunctive or by changing the verb to a positive  verb. For example, looking at the sentence 'It is  

فاعل یا با تغییر فعل به یک فعل مثبت. به عنوان مثال، نگاه کردن به جمله "این است

or was crucial that the president not withhold  any information.' So here, the verb is negative:  

که رئیس جمهور هیچ اطلاعاتی را مخفی نکند یا بسیار مهم است ." بنابراین، در اینجا، فعل منفی است:

not withhold, it sounds very awkward actually.  We usually change with 'should', so for example:  

نه انصراف داد، در واقع بسیار ناخوشایند به نظر می رسد. ما معمولاً با «باید» تغییر می‌دهیم، به‌عنوان مثال:

It is or was crucial that the President  should not withhold any information. Or,  

مهم است یا بسیار مهم است که رئیس‌جمهور نباید هیچ اطلاعاتی را پنهان کند. یا،

we find an alternative, a positive verb that makes  sense here, for example: It is or was crucial that  

یک جایگزین پیدا می‌کنیم، یک فعل مثبت که در اینجا معنا پیدا می‌کند، به‌عنوان مثال: مهم است یا بسیار مهم است

the President share all available information.  So, that's all about the Present Subjunctive.  

رئیس جمهور همه اطلاعات موجود را به اشتراک بگذارد. بنابراین، همه چیز در مورد Present Subjunctive است.

Let's look at the Past Subjunctive. What are the  Expressions that require the Past Subjunctive.  

بیایید به Past Subjunctive نگاه کنیم. عباراتی که به Past Subjunctive نیاز دارند چیست؟

There are five common ones that I have listed for  you here: It is time..., I would rather..., He  

پنج مورد متداول وجود دارد که من در اینجا برای شما فهرست کرده ام: وقت آن است...، ترجیح می دهم...، او به

looks, behaves or sounds as if or as though..., I  wish..., and if only... For example, we would say:  

نظر می رسد، رفتار می کند یا صدا می کند انگار یا انگار...، ای کاش...، و اگر فقط... مثلاً می‌گوییم:

It is time he started - Past Subjunctive - It is  time he started saving up for a car. Or: If only  

زمان شروع است - Past Subjunctive - زمان آن است که برای یک ماشین پس‌انداز کند. یا: اگر فقط

I were 10 years younger. Notice that although the  form looks like the Past Simple, this is not the  

10 سال کوچکتر بودم. توجه داشته باشید که اگرچه این فرم شبیه Past Simple است، اما این

Past Simple tense. It is the Past Subjunctive  for a present situation. A little confusing,  

زمان گذشته ساده نیست. این فاعل گذشته برای وضعیت فعلی است. کمی گیج کننده است،

but that's how it is. Okay. Also, we use the Past  Subjunctive in the 'if' clause of Conditional 2  

اما اینطور است. باشه همچنین، همانطور که به خوبی می دانید، ما از Past Subjunctive در بند «اگر» جملات شرطی 2 استفاده می کنیم

sentences, as you very well know. For example:  If he started saving up today, excuse me, he  

. به عنوان مثال: اگر امروز شروع به پس‌انداز کرد، ببخشید،

would be able to buy a car next year. Or: I would  apply for this job if I were 10 years younger. So,  

سال آینده می‌تواند ماشین بخرد. یا: اگر 10 سال کوچکتر بودم برای این شغل درخواست می دادم. بنابراین، آیا

can we avoid the Past Subjunctive in informal  spoken English? Not always. With some Expressions,  

می‌توانیم از Past Subjunctive در انگلیسی گفتاری غیررسمی اجتناب کنیم ؟ نه همیشه. با برخی از عبارات،

it is possible; with others, it isn't. So, from  the list that I shared with you, the first two  

ممکن است؛ با دیگران، اینطور نیست. بنابراین، از فهرستی که با شما به اشتراک گذاشتم، دو

expressions, for those we can find an alternative.  So, for the expression 'It is time he started  

عبارت اول، برای آنهایی که می‌توانیم جایگزینی پیدا کنیم. بنابراین، برای عبارت "زمان آن رسیده که او شروع به

saving up for a car.', we can use the 'for someone  to do something' structure. So, we can also say,  

پس انداز کردن برای یک ماشین کند."، می توانیم از ساختار "برای کسی که کاری انجام دهد" استفاده کنیم. بنابراین، ما همچنین می‌توانیم بگوییم،

and it's more natural: It is time for him to start  saving up for a car. Also, with 'I would rather  

و طبیعی‌تر است: زمان آن رسیده که او شروع به پس‌انداز برای یک ماشین کند. همچنین، با «ترجیح می‌دهم

you did not do something.' in this case 'I would  rather you did not call me by that name.', we can  

کاری را انجام ندهی». در این مورد « ترجیح می‌دهم مرا به آن نام صدا نکنی.»، می‌توانیم از

use the verb 'prefer' because with 'prefer',  we can use the infinitive: I would prefer you  

فعل «ترجیح» استفاده کنیم زیرا با «ترجیح»، می‌توانیم مصدر را به کار ببریم: ترجیح می‌دهم

not to call me by that name. So, these two have  alternatives. The others don't. So, let's have a  

من را به آن نام صدا نکنی. بنابراین، این دو گزینه جایگزین دارند. بقیه ندارند. بنابراین، بیایید

look at what the others were. The first one was:  He looks, behaves, or sounds as if or as though...  

نگاهی به بقیه داشته باشیم. اولین مورد این بود: او به نظر می‌رسد، رفتار می‌کند یا به نظر می‌رسد یا انگار...

Now, when we use the Past Subjunctive after these  expressions, we have an unreal situation. So if  

حالا، وقتی از Past Subjunctive بعد از این عبارات استفاده می‌کنیم، وضعیت غیرواقعی داریم. بنابراین اگر

we say: He behaves as if he owned this place, we  know he doesn't. It's hypothetical, it's unreal,  

بگوییم: او طوری رفتار می کند که انگار صاحب این مکان است، می دانیم که ندارد. این فرضی است، غیر واقعی است،

and we are a little annoyed at his behaviour:  He behaves as if he owned this place. If we use  

و ما از رفتار او کمی آزرده‌ایم: او طوری رفتار می‌کند که انگار مالک این مکان است. اگر از

the normal tense, the Present Simple tense, then  we have a probable situation. We have changed the  

زمان معمولی، زمان حال ساده استفاده کنیم، وضعیت احتمالی داریم. ما

context here. If I say: He behaves as though  he owns this place. Erm, maybe he does. So,  

در اینجا زمینه را تغییر داده‌ایم. اگر بگویم: او طوری رفتار می کند که انگار مالک این مکان است. آرم، شاید او این کار را می کند. بنابراین،

it's completely now different. Therefore, if  your idea is the first one, the unreal situation,  

اکنون کاملاً متفاوت است. بنابراین، اگر ایده شما اولین است، موقعیت غیر واقعی،

hypothetical, you're a little annoyed, you must  use the Past Subjunctive. So, that's that one.  

فرضی است، کمی آزرده خاطر هستید، باید از Past Subjunctive استفاده کنید. بنابراین، آن یکی است.

And then the other three situations: two  expressions and one structure, with 'I wish',  

و سپس سه موقعیت دیگر: دو عبارت و یک ساختار، با «کاش»،

'if only' and the Second Conditional, you have no  alternative; you must use the Past Subjunctive.  

«اگر فقط» و شرط دوم، شما هیچ جایگزینی ندارید. باید از Past Subjunctive استفاده کنید.

So, it's: I wish I were 10 years younger. If only  she knew how to sing. If he had a choice, he would  

بنابراین، این است: ای کاش 10 سال جوانتر بودم. اگر فقط آواز خواندن بلد بود. اگر انتخابی داشت،

live elsewhere. Now again a little note here that  some native speakers may use 'was' with I, he,  

جای دیگری زندگی می کرد. اکنون مجدداً در اینجا توجه داشته باشید که ممکن است برخی از گویشوران بومی به‌جای «were» از « was» با I, he,

she, and it instead of 'were', but good native  speakers generally use 'were', so I'd recommend  

she و آن استفاده کنند، اما گویشوران بومی خوب معمولاً از «were» استفاده می‌کنند، بنابراین توصیه می‌کنم

you stick to 'were' for all pronouns. So, you  might hear 'If only I was 10 years younger',  

از «بود» استفاده کنید. برای همه ضمایر. بنابراین، ممکن است «اگر 10 سال کوچکتر بودم» بشنوید،

but don't use that. Say: If only I were 10 years  young. One final note, and that is: If the action  

اما از آن استفاده نکنید. بگویید: اگر 10 سال جوان بودم. یک نکته پایانی، و آن این است: اگر عمل

following 'I wish' and 'if only' - those two  phrases: 'I wish' and 'if only' - took place  

به دنبال «کاش» و «اگر فقط» - آن دو عبارت: «کاش» و «اگر فقط» -

in the past, and you want to express your regret,  you must use the Past Perfect tense, so you would  

در گذشته انجام شده باشد، و شما می‌خواهید پشیمان شوید، شما باید از زمان گذشته کامل استفاده کنید، بنابراین

say something like: I wish I had started saving  up last year, or If only I had started saving up  

چیزی مانند این می‌گویید: ای کاش سال گذشته پس‌انداز را شروع می‌کردم، یا اگر سال گذشته شروع به پس‌انداز کرده بودم

last year. So, just to sum up and answer the  question again: Do we use the subjunctive in  

. بنابراین، فقط برای جمع‌بندی و پاسخ دوباره به این سؤال: آیا ما از فاعل در

spoken English? So, we have two cases: Present  Subjunctive: not really. You can always avoid it  

انگلیسی گفتاری استفاده می‌کنیم؟ بنابراین، ما دو حالت داریم: Present Subjunctive: نه واقعاً. همیشه می‌توانید هنگام صحبت از آن اجتناب کنید

when you speak; however, it is important that  you're aware of this structure so that you're  

. با این حال، مهم است که از این ساختار آگاه باشید تا

not confused when you occasionally see or hear it  in formal situations. With the past subjunctive,  

وقتی گهگاه آن را در موقعیت‌های رسمی می‌بینید یا می‌شنوید، سردرگم نشوید . با فاعل گذشته،

excuse me, it's different. There are situations  where you cannot avoid it, you must use it,  

ببخشید، فرق می‌کند. موقعیت‌هایی وجود دارد که نمی‌توانید از آن اجتناب کنید، باید از آن استفاده کنید،

and we looked at four important cases, that  was: after the expressions 'as if / as though',  

و ما به چهار مورد مهم نگاه کردیم، که  این بود: بعد از عبارات «انگار / انگار»،

'I wish', 'if only', and in the 'if' clause of  Conditional 2 sentences. What is important here  

«کاش»، «اگر فقط»، و در « بند if از جملات شرطی 2. آنچه در اینجا مهم است این

is to remember that this is the Past Subjunctive  form, mood; it is not the Past Simple tense. It  

است که به خاطر بسپارید که این حالت Past Subjunctive است . این زمان گذشته ساده نیست.

doesn't have anything to do with the past. It's  usually a present or future situation - so that  

ربطی به گذشته ندارد. معمولاً یک موقعیت فعلی یا آینده است - به طوری که

you don't get confused. Right that's the end  of the presentation. I hope it has helped  

گیج نشوید. درست این پایان ارائه است. امیدوارم به شما کمک کرده باشد

you to review the Subjunctive Mood in English  and also become aware of when you can use it,  

که حالت Subjunctive را در انگلیسی مرور کنید و همچنین متوجه شوید که چه زمانی می‌توانید از آن استفاده کنید،

when you must use it, and when you can avoid  it. I hope you've enjoyed this lesson. For  

چه زمانی باید از آن استفاده کنید و چه زمانی می‌توانید از آن اجتناب کنید . امیدوارم از این درس لذت برده باشید. برای

more on this topic, click here. Remember to  also check out my complete online course,  

بیشتر در مورد این موضوع، اینجا را کلیک کنید. فراموش نکنید که دوره آنلاین کامل من را نیز بررسی کنید،

and don't forget to like and subscribe.  Thank you for watching and happy studies!

و فراموش نکنید که لایک کنید و مشترک شوید. از تماشای شما و مطالعات شاد متشکریم!