Relative Pronouns & Clauses: who(m), which, that | English Grammar Lesson | B2-Upper Intermediate

Hello and welcome everyone to this lesson which  is all about Relative Pronouns. Let me share  

سلام و به همه خوش آمدید به این درس که درباره ضمایر نسبی است. اجازه دهید

my screen and start the lesson. It's based on a  question that I often get about relative pronouns  

صفحه نمایشم را به اشتراک بگذارم و درس را شروع کنم. این بر اساس سؤالی است که من اغلب در مورد ضمایر نسبی می‌پرسم

which is: Can we replace any relative pronoun,  that's who, which, whom, and whose, with the  

که این است: آیا می‌توانیم هر ضمیر نسبی را با

word 'that'. The answer is, in many cases, yes!  But there are some cases where we can't. Let's  

کلمه «that» جایگزین کنیم. پاسخ این است که در بسیاری از موارد، بله! اما مواردی وجود دارد که ما نمی توانیم. بیایید

start with a quick review of relative pronouns  before we look at the use of the word 'that'.  

با مرور سریع ضمایر نسبی شروع کنیم قبل از اینکه به استفاده از کلمه "that" نگاه کنیم.

What is a relative pronoun? A relative pronoun  is a word which connects a noun to a clause,  

ضمیر نسبی چیست؟ ضمیر نسبی کلمه ای است که یک اسم را به یک جمله متصل می کند،

which gives information about that noun. And there  are two main categories of relative pronouns. The  

که اطلاعاتی در مورد آن اسم می دهد. و دو دسته اصلی از ضمایر نسبی وجود دارد.

first one is relative pronouns that refer  to people, and there are three of those:  

اولین ضمایر نسبی است که به مردم اشاره دارد و سه مورد از آنها وجود دارد:

who, whom, and whose. For example: I love people  who speak their mind. I prefer friends with whom  

who, who, و who. به عنوان مثال: من افرادی را دوست دارم که نظر خود را بیان می کنند. من دوستانی را ترجیح می دهم که بتوانم با آنها

I can be honest. Now, often in English, we put the  preposition 'with' to the end of the sentence. And  

صادق باشم. اکنون، اغلب در زبان انگلیسی، حرف اضافه "with" را در انتهای جمله قرار می دهیم. و

in that case, you can still use 'whom'. But very  often, we change it to 'who'. So you can say:  

در آن صورت، همچنان می‌توانید از «whom» استفاده کنید. اما اغلب، آن را به «چه کسی» تغییر می‌دهیم. بنابراین می توانید بگویید:

I prefer friends who I can be honest with. And  the example with 'whose' is: I like listening to  

من دوستانی را ترجیح می دهم که بتوانم با آنها صادق باشم. و مثال "whose" این است: من دوست دارم به

individuals whose opinions differ from mine. The  opinions belong to individuals. And in this case,  

افرادی گوش کنم که نظراتشان با من متفاوت است. نظرات متعلق به افراد است. و در این مورد،

our relative pronoun is 'whose'. So, the second  category is relative pronouns that refer to  

ضمیر نسبی ما «whose» است. بنابراین، دسته دوم ضمایر نسبی هستند که به

things, and there are two of those 'which' and  again 'whose'. For example: I love things which  

چیزها اشاره می‌کنند، و دو مورد از آن‌ها «which» و دوباره «whose» وجود دارد. به عنوان مثال: من چیزهایی را دوست دارم که

can be recycled. And: clothes whose labels  are intact can be resold. A quick note that  

می توان آنها را بازیافت کرد. و: لباس‌هایی که برچسب‌های آن دست نخورده است قابل فروش مجدد است. نکته‌ای سریع که

you can use 'of which' instead of 'whose' for  objects like labels belonging to clothes. But,  

می‌توانید از «of which» به جای «whose» برای اشیایی مانند برچسب‌های متعلق به لباس استفاده کنید. اما،

that creates a more complicated structure and  sounds quite formal too. For example saying:  

این ساختار پیچیده‌تری ایجاد می‌کند و کاملاً رسمی به نظر می‌رسد. مثلاً گفتن:

clothes the labels of which are intact can be  resold. Or even more formal and more complicated:  

لباس‌هایی که برچسب‌های آنها دست نخورده است را می‌توان مجدداً فروخت. یا حتی رسمی‌تر و پیچیده‌تر:

clothes of which the labels are intact can be  resold. These are usually avoided and 'whose'  

لباس‌هایی که برچسب‌های آنها دست نخورده است را می‌توان دوباره فروخت. معمولاً از این موارد اجتناب می‌شود و «چه کسی»

is always a better choice. So, use 'whose'  both for people and for objects. So, which  

همیشه انتخاب بهتری است. بنابراین، هم برای افراد و هم برای اشیا از «whose» استفاده کنید. بنابراین، کدام

one of these can be replaced with 'that'? Which',  'who', and 'whom' can be replaced. For example:  

یک از اینها را می توان با «آن» جایگزین کرد؟ کدام»، «چه کسی» و «چه کسی» را می توان جایگزین کرد. به عنوان مثال:

I love things that can be recycled. I love  people that speak their mind. I prefer friends  

من چیزهایی را دوست دارم که قابل بازیافت باشند. من عاشق افرادی هستم که نظرشان را بیان می کنند. من دوستانی را ترجیح می دهم

that I can be honest with. Preposition at the  end. So, that makes 'that' a very useful word,  

که بتوانم با آنها صادق باشم. حرف اضافه در انتها. بنابراین، «آن» را به یک کلمه بسیار مفید تبدیل می‌کند،

especially when it's difficult to decide if a word  refers to people or things. For example 'company',  

به‌ویژه زمانی که تصمیم‌گیری در مورد اینکه آیا کلمه‌ای به افراد یا چیزهایی اشاره می‌کند دشوار است. برای مثال «شرکت»،

'team', or 'group'. So, which ones we cannot  replace with 'that'? That would be 'whose' and  

«تیم» یا «گروه». بنابراین، کدام یک را نمی‌توانیم با «آن» جایگزین کنیم؟

'whom' after a preposition. For example we can't  say: clothes that labels are intact. It has to be:  

بعد از حرف اضافه «whose» و   «whom» خواهد بود. به عنوان مثال، نمی‌توانیم بگوییم: لباس‌هایی که برچسب‌ها دست نخورده هستند. باید این باشد:

clothes whose labels are intact. I like listening  to individuals whose opinions differ from mine. We  

لباس‌هایی که برچسب‌های آن دست نخورده باشد. من دوست دارم به افرادی گوش کنم که نظراتشان با من متفاوت است. ما

cannot use 'that' here. And if we keep the  preposition in the middle of the sentence,  

نمی‌توانیم از «آن» در اینجا استفاده کنیم. و اگر حرف اضافه را در وسط جمله نگه داریم،

again that doesn't work: I prefer friends with  whom I can be honest. So, that answers the  

باز هم جواب نمی دهد: دوستانی را ترجیح می دهم که بتوانم با آنها صادق باشم. بنابراین، این به سوال پاسخ می دهد

question. But, there's one more important point I  need to mention to you and that's the difference  

. اما، یک نکته مهم دیگر وجود دارد که لازم است به شما اشاره کنم و آن تفاوت

between a defining and a non-defining relative  clause. A relative clause is the part that  

بین یک بند نسبی تعریف کننده و غیر تعریف کننده است . بند نسبی بخشی است که

provides the information about the noun. It's the  phrase. This phrase (this part) can be defining,  

اطلاعات مربوط به اسم را ارائه می کند. این عبارت است. این عبارت (این قسمت) می تواند تعریف کننده،

or essential, or non-defining, or non-essential.  With a defining relative clause, if you remove  

یا ضروری، یا غیرتعریف کننده یا غیر ضروری باشد. با یک بند نسبی تعیین‌کننده، اگر

the information we don't know what or who you're  talking about anymore. So, it has to stay in the  

اطلاعاتی را حذف کنید، دیگر نمی‌دانیم درباره چه چیزی یا چه کسی صحبت می‌کنید. بنابراین، باید در جمله باقی بماند

sentence. With a non-defining or non-essential  clause, if you remove the information we still  

. با یک بند غیرتعریفی یا غیر ضروری ، اگر اطلاعات را حذف کنید، هنوز  می

know who or what you're talking about. This  clause only gives additional non-essential  

دانیم در مورد چه کسی یا چه چیزی صحبت می کنید. این بند فقط اطلاعات غیر ضروری اضافی را ارائه می‌کند

information. Let's look at some examples. So, we  had previously the example of a defining clause:  

. بیایید به چند نمونه نگاه کنیم. بنابراین، ما قبلاً مثالی از یک بند تعریف داشتیم:

I love things which can be recycled. The example  of a non-defining clause would be: This top,  

من چیزهایی را دوست دارم که قابل بازیافت باشند. مثالی از یک بند غیر تعریفی می‌تواند این باشد: این بالاپوش،

which I've only worn once, can be recycled. You  can drop 'which have only worn once', and you  

که من فقط یک بار پوشیده‌ام، قابل بازیافت است. می‌توانید «که فقط یک بار پوشیده شده‌اند» را رها کنید، و شما

still have a complete sentence and we know which  top (this top) can be recycled. Another example we  

هنوز یک جمله کامل دارید و ما می‌دانیم که کدام رویه (این تاپ) قابل بازیافت است. مثال دیگری که ما

had the defining clause: I love people who speak  their mind. Let's change it to a non-defining  

این بند را داشتیم: من عاشق افرادی هستم که نظرشان را می‌گویند. بیایید آن را به یک بند غیر تعریف کننده تغییر دهیم

clause. For example we can say: John, who always  speaks his mind, called Jenny a liar. So now,  

. برای مثال می‌توانیم بگوییم: جان، که همیشه نظرش را می‌گوید، جنی را دروغگو خطاب کرد. بنابراین اکنون،

we can drop 'who always speaks his mind' it's just  additional information, and say: John called Jenny  

می‌توانیم «کسی که همیشه نظرش را می‌گوید» را رها کنیم، این فقط اطلاعات اضافی است و بگوییم: جان جنی را

a liar. We still know who we're talking about.  So, why am I mentioning this? Because it makes a  

دروغگو نامید. ما هنوز می دانیم که در مورد چه کسی صحبت می کنیم. پس چرا من این را ذکر می کنم؟ زیرا این

difference to whether we can use 'that' or not.  We cannot use 'that' for a non-defining clause.  

تفاوت را ایجاد می‌کند که آیا می‌توانیم از «آن» استفاده کنیم یا نه. ما نمی توانیم از "آن" برای یک بند غیر تعریفی استفاده کنیم.

For example we have the defining one: I love  things which or that can be recycled. No problem!  

به‌عنوان مثال، یکی از موارد تعیین‌کننده را داریم: من عاشق چیزهایی هستم که می‌توان آنها را بازیافت کرد. مشکلی نیست!

But, with the other example: This top, which I've  only worn once, we cannot use 'that'. Another  

اما، با مثال دیگر: این تاپ، که من فقط یک بار پوشیده‌ام، نمی‌توانیم از «آن» استفاده کنیم.

example. We had the defining clause: I love people  who or that speak their mind. But in the sentence  

مثالی دیگر. ما یک بند تعیین کننده داشتیم: من عاشق افرادی هستم که نظرشان را می‌گویند. اما در جمله

with John, we cannot use 'that' only 'who' works  here: John, who always speaks his mind, called  

با جان، ما نمی‌توانیم از «آن» فقط «چه کسی» در اینجا استفاده کنیم: جان، که همیشه نظرش را می‌گوید،

Jenny a liar. And note that in written English,  the non-defining clause always comes after a  

جنی را دروغگو خطاب می‌کند. و توجه داشته باشید که در انگلیسی نوشتاری، بند غیر تعریف کننده همیشه بعد از کاما می آید

comma. Right, that separates it. It tells us that  it's additional non-essential information. Now,  

. درست است، این آن را از هم جدا می کند. به ما می‌گوید که اطلاعات غیرضروری اضافی است. اکنون،

one last thing to mention. It's a mistake that I  often hear is please do not use 'what' instead of  

آخرین موردی که باید ذکر شود. این اشتباهی است که اغلب می‌شنوم این است که لطفاً از «چی» به جای

'which' or 'that'. Right so for example: Put the  clause, uh sorry: Put the clothes which or that  

«کدام» یا «آن» استفاده نکنید. برای مثال درست است: بند را قرار دهید، اوه متاسفم: لباس‌هایی را که

can be recycled in that bag. Don't say: Put the  clothes what can be recycled in that bag. Because  

می‌توان بازیافت کرد را در آن کیسه قرار دهید. نگویید: لباس‌هایی را که قابل بازیافت هستند در آن کیسه قرار دهید. زیرا

'what' has a larger meaning. It includes the noun  as well. 'What' means the thing which or the thing  

«چی» معنای بزرگتری دارد. این شامل اسم نیز می شود. «چی» به معنای چیزی است که یا چیزی

that. So, instead of: Put the clothes which can  be recycled in that bag. Instead of the whole part  

آن. بنابراین، به جای: لباس‌هایی را که قابل بازیافت هستند در آن کیسه قرار دهید. به جای کل قسمت

(the clothes which or the clothes that), you can  say: Put what can be recycled in that bag. Okay,  

(لباسی که یا لباسی که) می‌توانید بگویید: آنچه را که قابل بازیافت است در آن کیسه قرار دهید. خوب،

that's the end of the lesson. I hope it has  been helpful in answering the question when  

این پایان درس است. امیدوارم در پاسخ به این سوال مفید بوده باشد که چه زمانی

we can use the word 'that' instead of relative  pronouns. I hope you've enjoyed this lesson.  

می‌توانیم از کلمه "that" به جای ضمایر نسبی استفاده کنیم . امیدوارم از این درس لذت برده باشید.

For more on this topic, click here. Remember  to also check out my complete online course,  

برای اطلاعات بیشتر در مورد این موضوع، اینجا را کلیک کنید. فراموش نکنید که دوره آنلاین کامل من را نیز بررسی کنید،

and don't forget to like and subscribe.  Thank you for watching, and happy studies!

و فراموش نکنید که لایک کنید و مشترک شوید. از تماشای شما متشکریم، و مطالعه مبارک!