5 Common Writing Mistakes to Avoid

Hi, everybody.

Welcome to www.engvid.com.

سلام به همه.

به www.engvid.com خوش آمدید.

I'm Adam.

من آدام هستم.

In today's video, I want to give you some writing tips, especially five things not to

در ویدیوی امروز، می‌خواهم نکاتی را برای نوشتن به شما ارائه دهم، به خصوص پنج کاری که نباید

do, five things to avoid in your writing.

انجام دهید، پنج چیزی که باید در نوشتن خود از آن اجتناب کنید.

Now, for those of you who are familiar with my other YouTube channel, youtube.com/writetothetop,

اکنون، برای کسانی از شما که با کانال یوتیوب دیگر من، youtube.com/writetothetop آشنا هستید،

I do a lot of videos like this to show you how to make your writing a little bit stronger.

ویدیوهای زیادی از این قبیل انجام می دهم تا به شما نشان دهم چگونه نوشته خود را کمی قوی تر کنید.

And I have made videos about these tips, but I want to share it with everybody here as

و من ویدیوهایی در مورد این نکات ساخته ام، اما می خواهم آن را با همه در اینجا نیز به اشتراک بگذارم

well.

.

So you can also go to that channel and get some more writing tips if you need them.

بنابراین شما همچنین می توانید به آن کانال بروید و در صورت نیاز نکات نوشتنی بیشتری دریافت کنید.

So today we're going to look at five things that you should not do in writing.

بنابراین امروز پنج کاری که نباید به صورت مکتوب انجام دهید را بررسی می کنیم.

Number one, avoid wordiness.

شماره یک، از حرف زدن بپرهیزید.

And I'll explain each of these separately.

و هر کدام را جداگانه توضیح خواهم داد. از

Avoid jargon.

اصطلاحات خاص خودداری کنید.

Avoid redundancy.

از اضافه کاری خودداری کنید. از

Avoid making assumptions.

فرضیات بپرهیزید.

And the most important one, avoid freestyling.

و از همه مهمتر، از فری استایل پرهیز کنید.

And I'll explain that as we get to it.

و وقتی به آن رسیدیم آن را توضیح خواهم داد.

So let's start with one, wordiness.

پس بیایید با یکی شروع کنیم، کلمه گویی.

What does wordiness mean?

کلمه نویسی به چه معناست؟

It means you're using too many words to express ideas.

این بدان معنی است که شما از کلمات زیادی برای بیان ایده ها استفاده می کنید.

And generally what happens when you do this, the reader either gets bored because you're

و به طور کلی وقتی این کار را انجام می‌دهید، خواننده یا حوصله‌اش سر می‌رود، زیرا

just wasting their time with too many words they don't need, or the message gets a little

فقط وقتش را با کلماتی که به آن‌ها نیاز ندارند تلف می‌کنید، یا پیام

bit confused because I'm not sure what exactly I'm supposed to focus on because there are

کمی گیج می‌شود، زیرا من مطمئن نیستم دقیقاً چیست. قرار است بر روی آن تمرکز کنم زیرا

so many words being used, right?

کلمات زیادی استفاده می شود، درست است؟

So another thing to remember is that more does not equal better.

بنابراین نکته دیگری که باید به خاطر داشت این است که بیشتر مساوی با بهتر نیست.

What you want to aim to do is be concise.

آنچه می خواهید انجام دهید این است که مختصر باشد.

Concise means as short as possible, as direct as possible.

مختصر به معنای کوتاه ترین و تا حد امکان مستقیم است.

So basically, I want to get to your message right away without having to read too many

بنابراین اساساً، من می‌خواهم بلافاصله بدون نیاز به خواندن کلمات زیاد به پیام شما برسم

words.

And these days, especially, a lot of people, they skim.

.

و این روزها، به خصوص، بسیاری از مردم، آنها را از بین می برند.

They don't actually read every word.

آنها در واقع هر کلمه را نمی خوانند.

Make sure your point gets clear.

مطمئن شوید که منظور شما واضح است.

So if you can say something with two words, don't use five, for example.

بنابراین اگر می توانید چیزی را با دو کلمه بگویید، مثلاً از پنج استفاده نکنید.

How do you do this?

چگونه این کار را انجام می دهید؟

You use precision and selection.

شما از دقت و انتخاب استفاده می کنید.

You use precise language, precise adjectives, precise verbs, precise nouns, etc. and be

شما از زبان دقیق، صفت های دقیق، افعال دقیق، اسم های دقیق و غیره استفاده می کنید و

very selective about the words you use.

در مورد کلماتی که استفاده می کنید بسیار گزینشی عمل می کنید.

Now, the only way to do this, of course, is to build your vocab base.

در حال حاضر، البته، تنها راه برای انجام این کار، ساختن پایگاه لغات خود است. از

There is no escaping this reality.

این واقعیت گریزی نیست.

If you want to write better, if you want to speak better, if you want to communicate better,

اگر می خواهید بهتر بنویسید، اگر می خواهید بهتر صحبت کنید، اگر می خواهید بهتر ارتباط برقرار کنید، به

you need more words.

کلمات بیشتری نیاز دارید.

More words allow you to have variety, but they also allow you to have concision.

کلمات بیشتر به شما امکان می دهند تنوع داشته باشید، اما به شما اجازه می دهند مختصر نیز داشته باشید.

The more words you have, the fewer words you actually need to use, which is a little bit

هرچه تعداد کلمات بیشتری داشته باشید، در واقع به کلمات کمتری نیاز دارید، که کمی

strange thinking, but that's how it works.

تفکر عجیبی است، اما اینطوری کار می کند.

I'll give you a couple of examples.

من برای شما چند مثال می زنم.

And these are taken from essays that I have actually read and checked, because I do assessments

و اینها از مقالاتی گرفته شده است که من واقعاً خوانده و بررسی کرده ام، زیرا من ارزیابی ها

and stuff like that, and I'm a certified editor.

و مواردی از این قبیل را انجام می دهم و من یک ویرایشگر معتبر هستم.

So, the first point that I would like to make is that...

بنابراین، اولین نکته ای که می خواهم به آن اشاره کنم این است که ...

If you're going to start a paragraph like this, you've already lost the reader's attention.

اگر می خواهید پاراگراف را به این شکل شروع کنید، قبلاً توجه خواننده را از دست داده اید.

The whole point of an essay, or of writing, is to make a point.

تمام هدف یک مقاله یا نوشتن، بیان یک نکته است.

So, erase all of this,

بنابراین، همه این ها را پاک کنید،

and just get into your point.

و فقط به هدف خود بپردازید.

I don't need to know all of this stuff.

من نیازی به دانستن همه این چیزها ندارم.

I know you're making a point.

من می دانم که شما یک نکته را مطرح می کنید.

Don't tell me that.

اینو به من نگو

And that's going to be part of redundancy as well, which we'll talk about soon.

و این نیز بخشی از افزونگی خواهد بود که به زودی در مورد آن صحبت خواهیم کرد.

These people have been working and farming on this land for over 800 years.

این مردم بیش از 800 سال است که در این زمین کار و کشاورزی می کنند.

Okay, good sentence.

باشه جمله خوبیه

You're giving a lot of information, but you're also using more words than necessary, right?

شما اطلاعات زیادی می‌دهید، اما در عین حال بیشتر از حد لازم از کلمات استفاده می‌کنید، درست است؟

Now, if you had precision words, you can get rid of and put the word "toiling."

حالا اگر لغات دقیقی داشتید، می توانید کلمه زحمت کشیدن را کنار بگذارید و بگذارید.

To toil means to work hard, and it has the added idea of, like, sweaty and painful back

زحمت کشیدن به معنای سخت کوشی است و این ایده اضافه شده است مانند کمر عرق کرده و دردناک

and all this stuff.

و همه این چیزها.

Like, working hard on the land means they've suffered for it, and so they have a sort of

مثلاً، سخت کار کردن روی زمین به این معنی است که برای آن زجر کشیده اند، و بنابراین نوعی

attachment to it, which is...

دلبستگی به آن دارند، که ...

You can probably tell the context of this sentence.

احتمالاً می توانید متن این جمله را بگویید.

On this land, for over 800 years.

در این سرزمین، برای بیش از 800 سال.

Now, if it's important, if this number is important, leave it.

حالا اگر مهم است، اگر این عدد مهم است، بگذارید.

If you're just trying to show that it's a long time, just put "for centuries."

اگر فقط سعی می کنید نشان دهید که زمان زیادی است، فقط "برای قرن ها" را قرار دهید.

Now, you're thinking 800 years sounds like a lot.

اکنون، شما فکر می کنید 800 سال بسیار زیاد است.

When you're using centuries, that has a more emphatic idea to it.

وقتی از قرن ها استفاده می کنید، این ایده تأکید بیشتری دارد. زمانی که

A person will feel, like, a stronger connection or a stronger experience when they've been

شخص قرن‌هاست که کاری را انجام می‌دهد، مانند یک ارتباط قوی‌تر یا تجربه قوی‌تری احساس می‌کند،

doing something for centuries, because we think of centuries as a huge chunk of time,

زیرا ما قرن‌ها را به عنوان بخش عظیمی از زمان در نظر می‌گیریم،

whereas 800 years is just a number.

در حالی که 800 سال فقط یک عدد است. می

I know it doesn't sound logical, but in terms of people's response to reading, they have

دانم که منطقی به نظر نمی رسد، اما از نظر واکنش مردم به خواندن، آنها نسبت

an emotional reaction to certain words over other words.

به کلمات خاص نسبت به کلمات دیگر واکنش احساسی دارند.

Numbers don't create that emotional connection as much as words that imply something, right?

اعداد آنقدر ارتباط عاطفی را ایجاد نمی کنند که کلماتی که دلالت بر چیزی دارند، درست است؟

Again, that's a little bit more very detailed tip to writing, but again, the main thing

باز هم، این نکته کمی بسیار دقیق تر برای نوشتن است، اما باز هم، اصلی ترین کاری که

you want to do now is reduce your word count.

اکنون می خواهید انجام دهید این است که تعداد کلمات خود را کاهش دهید.

So, I went from 15, I think, to 9, right?

بنابراین، من فکر می کنم از 15 به 9 رسیدم، درست است؟

Now, you're thinking six words, not a big deal to save, but over a whole essay, and

اکنون، شما به شش کلمه فکر می‌کنید، نه برای صرفه‌جویی، بلکه روی یک مقاله کامل، و

if you're doing this constantly to all of your sentences, you're reducing the word count

اگر این کار را دائماً در تمام جملات خود انجام دهید، تعداد کلمات را

a lot.

بسیار کاهش می‌دهید.

So, just a side tip for now, for anybody who's writing essays, like academic, especially

بنابراین، فعلاً فقط یک نکته جانبی، برای هر کسی که در حال نوشتن مقاله است، مانند دانشگاهی، به خصوص

if you're in university or college or all that, or if you're applying to university

اگر در دانشگاه یا کالج یا همه چیز هستید، یا اگر برای دانشگاه درخواست می دهید

and you're writing a statement or a personal statement, etc., remember that you want to

و در حال نوشتن بیانیه یا بیانیه شخصی هستید. و غیره، به یاد داشته باشید که می خواهید

re-tighten, you want to reduce the word count to have better style.

دوباره سفت کنید، می خواهید تعداد کلمات را کاهش دهید تا استایل بهتری داشته باشید.

So, anytime you're finished with your first draft, what I normally do, the first step,

بنابراین، هر زمان که با اولین پیش‌نویس خود تمام می‌کنید، کاری که من معمولاً انجام می‌دهم، اولین قدم،

I cut out 10% of the words.

10 درصد از کلمات را حذف می‌کنم.

Right away, the first thing I want to do is cut out 10%.

فوراً، اولین کاری که می‌خواهم انجام دهم این است که 10 درصد را کاهش دهم. همان‌طور که

Right away, as I'm doing that, I'm seeing where things can be shifted and tightened.

دارم این کار را انجام می‌دهم، می‌بینم که کجا می‌توان چیزها را تغییر داد و سفت کرد.

10% is a lot.

10 درصد خیلی زیاده

Start with 5% and move your way up to 10%.

با 5% شروع کنید و به 10% برسانید.

It's a good exercise, okay?

این یک تمرین خوب است، خوب؟

So, that's wordiness.

بنابراین، این سخن گفتن است.

Okay, so now we're going to look at a couple more of those things to avoid.

بسیار خوب، پس اکنون به چند مورد دیگر از این موارد برای اجتناب از آن نگاه خواهیم کرد.

Number two, we talked about jargon.

شماره دو، ما در مورد اصطلاحات تخصصی صحبت کردیم.

What is jargon?

اصطلاحات تخصصی چیست؟

Jargon is technical language or very specific language for a specific topic.

ژارگون یک زبان فنی یا زبان بسیار خاص برای یک موضوع خاص است.

So, if you're talking, like for example, medicine with doctors, medical people have very specific

بنابراین، اگر مثلاً با پزشکان صحبت می‌کنید، پزشکان کلمات بسیار خاصی دارند

words that they use that non-medical people probably don't know.

که افراد غیرپزشکی احتمالاً آن را نمی‌دانند.

So, if you're a doctor and you're talking to non-medical people, you don't want to throw

بنابراین، اگر شما یک پزشک هستید و با افراد غیرپزشکی صحبت می کنید، نمی خواهید

out a lot of medical words because they won't understand what you're talking about.

بسیاری از کلمات پزشکی را دور بریزید، زیرا آنها متوجه نمی شوند که در مورد چه چیزی صحبت می کنید.

And I'll give you an example in a moment.

و من برای شما یک مثال می زنم.

So, make sure you know your target audience.

بنابراین، مطمئن شوید که مخاطب هدف خود را می شناسید.

Who are you writing to?

برای کی داری می نویسی؟

And I'm going to talk about target audience again in a minute, but make sure you're writing

و من یک دقیقه دیگر دوباره در مورد مخاطبان هدف صحبت خواهم کرد، اما مطمئن شوید که

to the right people.

برای افراد مناسب می نویسید.

So, generally, there are two types of readers for any article or any paper, etc.

بنابراین، به طور کلی، دو نوع خواننده برای هر مقاله یا هر مقاله و غیره وجود دارد.

Experts, so the people who are in the field that you're in and you're writing basically

کارشناسان، بنابراین افرادی که در زمینه ای هستند که شما در آن هستید و اساساً

to them.

برای آنها می نویسید.

So, if you're a PhD student and you're writing a paper about dementia and you're pretty sure

بنابراین، اگر شما یک دانشجوی دکترا هستید و مقاله ای در مورد زوال عقل می نویسید و کاملا مطمئن هستید

that the only people who will read this are people like nurses and doctors or social workers

که تنها افرادی که این را می خوانند افرادی مانند پرستاران و پزشکان یا مددکاران اجتماعی هستند

who work with dementia patients, then yes, you can use very technical language.

که با بیماران زوال عقل کار می کنند، بله، شما می توانید از زبان بسیار فنی استفاده کنید.

You can use a lot of jargon.

شما می توانید از اصطلاحات خاص استفاده کنید.

But if you're writing a paper and you hope that non-medical, non-experts read it, we

اما اگر در حال نوشتن مقاله ای هستید و امیدوارید که افراد غیرپزشکی و غیرمتخصص آن را بخوانند، ما به

call these laypersons.

این افراد غیرمتخصص می گوییم.

It used to be laymen, but now that's politically not correct, so don't say laymen.

قبلا افراد غیر روحانی بودند، اما اکنون از نظر سیاسی صحیح نیست، پس نگویید عامیانه.

Layperson or laypersons.

افراد غیرحرفه ای یا غیر روحانی.

Notice I don't say laypeople, I just pluralize the persons.

توجه داشته باشید که من نمی گویم مردم عادی، من فقط افراد را جمع می کنم.

That's fine when it's in a conjunction like this.

وقتی در یک ترکیبی مانند این باشد خوب است.

If you're writing to laypersons, simplify the language.

اگر برای افراد عادی می نویسید، زبان را ساده کنید. از

Use language that they can understand.

زبانی استفاده کنید که قابل درک باشد.

You can mention the technical name of something, but then make sure you explain what it is

شما می توانید نام فنی چیزی را ذکر کنید، اما مطمئن شوید که آن را

in simple terms so that they can relate to it.

به زبان ساده توضیح داده اید تا بتوانند با آن ارتباط برقرار کنند.

So, for example, if you're a doctor and you tell me and you write to me about encephalitis,

بنابراین، برای مثال، اگر شما یک دکتر هستید و به من بگویید و درباره آنسفالیت برای من بنویسید،

I'm like, "Oh, okay.

من می گویم: "اوه، باشه.

I've heard that word before.

من قبلاً این کلمه را شنیده ام.

I'm not exactly sure what it means."

دقیقاً نمی دانم معنی آن چیست. "

Then there's not much point reading anymore because I won't understand you.

آنوقت دیگر خواندن فایده ای ندارد چون شما را درک نمی کنم.

I'm a layperson.

من یک آدم غیر روحانی هستم.

I'm not a doctor.

من دکتر نیستم

I'm not a nurse.

من پرستار نیستم

For me, write "brain swelling," which basically is what encephalitis is.

برای من، "تورم مغز" را بنویسید، که در اصل همان انسفالیت است.

Make me write with words I understand, not with technical words, so that's a very important

کاری کنید که با کلماتی که می فهمم بنویسم، نه با کلمات فنی، پس این یک چیز بسیار مهم است

thing.

.

Now, I've noticed I've read hundreds of IELTS and TOEFL essays in my time, and if you're

اکنون متوجه شده ام که صدها مقاله آیلتس و تافل را در زمان خود خوانده ام، و اگر شما

one of those people taking these tests, don't throw in a lot of technical words to try to

یکی از افرادی هستید که در این آزمون ها شرکت می کنید، کلمات فنی زیادی را برای تحت

impress the examiners.

تاثیر قرار دادن ممتحنین مطرح نکنید.

If the examiners don't know this word and they have to look it up in a dictionary, you're

اگر ممتحنین این کلمه را ندانند و مجبور شوند آن را در فرهنگ لغت جستجو کنند،

losing points.

امتیاز از دست داده اید.

But for everybody else who's not doing these tests and you're just writing articles or

اما برای هر کس دیگری که این تست‌ها را انجام نمی‌دهد و شما فقط مقاله یا

blog posts or academic papers, make sure that the person reading it can understand what

پست‌های وبلاگ یا مقالات دانشگاهی می‌نویسید، مطمئن شوید که شخصی که آن را می‌خواند می‌تواند حرف

you're saying.

شما را بفهمد.

Then, we'll talk about the next point is redundancy.

سپس، در مورد نکته بعدی که افزونگی است صحبت خواهیم کرد.

So, if something is redundant, essentially it's unnecessary.

بنابراین، اگر چیزی زائد است، اساساً غیر ضروری است.

It's basically the most common type of redundancy is repetition.

اساساً رایج‌ترین نوع افزونگی، تکرار است.

You're saying something that you've already mentioned before, unnecessary.

شما چیزی را می گویید که قبلاً ذکر کرده اید، غیر ضروری است.

Tell me once, I'll understand it, move on to your next point.

یک بار به من بگو، من آن را درک می کنم، به نکته بعدی خود بروید.

Repeating only puts in more words, so you get wordiness.

تکرار فقط کلمات بیشتری را بیان می کند، بنابراین شما کلمه گویی خواهید داشت. من را خسته می کند،

It bores me, it might confuse me, and it's a little bit insulting because it shows me

ممکن است من را گیج کند، و کمی توهین آمیز است، زیرا به من نشان می دهد

that you don't trust me to understand what you're writing.

که برای درک آنچه می نویسید به من اعتماد ندارید.

Like maybe you're too smart for me and I don't know what you're saying, so you have to explain

مثل اینکه شاید شما برای من خیلی باهوش هستید و من نمی دانم چه می گویید، بنابراین باید

it to me again in simpler terms.

دوباره آن را به زبان ساده تر برای من توضیح دهید.

Say it once, say it correctly, move on.

یک بار بگو، درست بگو، ادامه بده.

Here's an example, gentrification.

در اینجا یک مثال، gentrification آورده شده است.

This is a big word, but it's a very common word, especially these days.

این یک کلمه بزرگ است، اما یک کلمه بسیار رایج است، به خصوص این روزها.

Gentrification is a process wherein wealth flows into an area and changes its character,

اصیل سازی فرآیندی است که در آن ثروت به یک منطقه سرازیر می شود و شخصیت آن را تغییر می دهد،

namely by displacing its poor residents.

یعنی با جابجایی ساکنان فقیر آن.

So, you have a very poor neighborhood, like old buildings, maybe empty stores, a lot of

بنابراین، شما یک محله بسیار فقیر دارید، مانند ساختمان‌های قدیمی، شاید فروشگاه‌های خالی، تعداد زیادی از

people hanging around in the streets, and suddenly money starts to come into this area.

مردم در خیابان‌ها آویزان هستند، و ناگهان پول به این منطقه می‌آید.

Some rich company buys a building, tears it down, puts up a condo, a very nice condo.

فلان شرکت ثروتمند ساختمانی را می خرد، خراب می کند، کاندو می گذارد، یک کاندو بسیار زیبا.

So now, other rich people start seeing, "Oh, this area is changing, that's a nice condo,

بنابراین اکنون، دیگر افراد ثروتمند شروع به دیدن می کنند، "اوه، این منطقه در حال تغییر است، این یک آپارتمان خوب است،

I want to live there."

من می خواهم آنجا زندگی کنم."

And slowly new stores come in, and developments, and parks, and all that, and all the prices

و آرام آرام فروشگاه‌های جدید وارد می‌شوند، و توسعه‌ها، و پارک‌ها، و همه این‌ها، و همه قیمت‌ها

go up, so the poor people who were living there now can't afford it, and so they have

بالا می‌رود، بنابراین مردم فقیری که اکنون در آنجا زندگی می‌کنند نمی‌توانند آن را بپردازند، و بنابراین باید

to move somewhere else.

به جای دیگری نقل مکان کنند.

And then all the rich people come into the neighborhood, or the middle class people come

و سپس همه افراد ثروتمند به محله می آیند، یا افراد طبقه متوسط

into it.

That's gentrification.

وارد آن محله می شوند.

این نجیب گرایی است.

Understood.

فهمیده شد.

As a result, the poor, the poor people, who can no longer afford to stay there, must relocate

در نتیجه، فقرا، مردم فقیر، که دیگر توان مالی برای اقامت در آنجا را ندارند، باید

to another area.

به منطقه دیگری نقل مکان کنند.

Okay, I get that.

باشه متوجه شدم

But I already understood that here.

اما من قبلاً اینجا را فهمیدم.

"Wealth" means the poor people can't afford it, "displacing the poor" means they have

«ثروت» یعنی مردم فقیر توانایی پرداخت آن را ندارند، «آوارگی فقرا» به این معناست که باید

to move.

کوچ کنند.

So, this whole sentence, from here to here, isn't redundant.

بنابراین، کل این جمله، از اینجا تا اینجا، زائد نیست.

It's showing me that you don't think I understand this first sentence, so you have to say it

این به من نشان می دهد که شما فکر می کنید من این جمله اول را نمی فهمم، بنابراین باید

again in a different way, with simpler words.

دوباره آن را به روشی دیگر و با کلمات ساده تر بگویید.

All you're doing is boring me, and a little bit insulting me, because you don't trust

تمام کاری که انجام می دهی این است که من را خسته می کنی، و کمی توهین به من، چون به من اعتماد نداری که

me to understand what you said the first time.

بفهمم بار اول چه گفتی.

This whole sentence also adds too many unnecessary words, and now your paper is too long, and

کل این جمله همچنین کلمات غیرضروری زیادی اضافه می کند و حالا مقاله شما خیلی طولانی شده است و

I stop reading about a quarter way through, and I go on to the next article.

من تقریباً یک ربع دیگر خواندن را متوقف می کنم و به مقاله بعدی می روم.

So, redundancy is a big issue.

بنابراین، افزونگی یک مسئله بزرگ است.

Try to avoid it.

سعی کنید از آن اجتناب کنید. به

Which is why, never think that you're finished with a paper, or with an article, or with

همین دلیل است که هرگز فکر نکنید که کارتان با یک مقاله یا مقاله یا

a blog post.

یک پست وبلاگ تمام شده است.

When you finish your first draft, first thing you want to do, cut out 5%, 10% of the words,

وقتی اولین پیش نویس خود را تمام کردید، اولین کاری که می خواهید انجام دهید، 5٪، 10٪ از کلمات را حذف کنید،

and as you're reading, hopefully you will notice where you're repeating things, that

و همانطور که در حال خواندن هستید، امیدوارم متوجه شوید که در کجا چیزها را تکرار می کنید، که

you can take these words out as part of your 10%.

می توانید این کلمات را بیرون بیاورید. به عنوان بخشی از 10٪ شما.

Okay, so now we're going to look at the last two things to avoid.

خوب، پس اکنون به دو مورد آخری که باید از آن اجتناب کنیم نگاه می کنیم.

Number four was assumptions.

شماره چهار فرضیات بود.

Don't assume things about your readers.

چیزهایی را در مورد خوانندگان خود فرض نکنید.

Know your audience.

مخاطب خود را بشناسید.

Know your readers.

خوانندگان خود را بشناسید

Because once you know who's going to be reading this, it'll help you understand how to write

زیرا هنگامی که بدانید چه کسی قرار است این را بخواند، به شما کمک خواهد کرد که بفهمید چگونه

to them.

برای آنها بنویسید.

Okay?

باشه؟

So, a few things you can assume.

بنابراین، چند چیز را می توانید فرض کنید.

Always assume that they can read.

همیشه فرض کنید که آنها می توانند بخوانند.

Now, this sounds a little bit silly to say, because, you know, everybody can read.

اکنون، گفتن این موضوع کمی احمقانه به نظر می رسد، زیرا، می دانید، همه می توانند بخوانند.

But if you're going to assume that they can read, it means that you don't need to explain

اما اگر می خواهید فرض کنید که آنها می توانند بخوانند، به این معنی است که شما نیازی به توضیح

things to them.

مطالب برای آنها ندارید.

They know how to read.

آنها خواندن را بلدند.

They know how to understand things based on the way you put sentences together, the way

آنها می دانند چگونه چیزها را بر اساس نحوه کنار هم قرار دادن جملات، نحوه

you arrange ideas, the words you use.

چیدمان ایده ها، کلماتی که استفاده می کنید بفهمند.

They are not stupid.

آنها احمق نیستند. با

Don't treat them as such.

آنها اینطور رفتار نکنید

They can read, but they just don't know the topic, so they're learning something.

آنها می توانند بخوانند، اما موضوع را نمی دانند، بنابراین چیزی یاد می گیرند.

But I'll talk about that in a second.

اما من در یک ثانیه در مورد آن صحبت خواهم کرد.

Then also, assume that they are interested.

سپس فرض کنید که آنها علاقه مند هستند.

If they pick up your paper or on the screen or whatever, they are there for a reason.

اگر آنها کاغذ شما یا روی صفحه یا هر چیز دیگری را بردارند، به دلیلی آنجا هستند.

They want to be there.

آنها می خواهند آنجا باشند.

In that case, assume that they're going to read and keep them interested.

در این صورت، فرض کنید که آنها می خواهند بخوانند و آنها را علاقه مند نگه دارند.

Right? They're not there to do you a favor.

درست؟

آنها آنجا نیستند که به شما لطفی کنند.

Don't, you know, don't look at them in a strange way.

نکن، میدونی، به طرز عجیبی بهشون نگاه نکن.

They're here because they're interested.

آنها اینجا هستند زیرا علاقه مند هستند.

Give them the information that they're interested in.

اطلاعاتی را که به آن علاقه دارند به آنها بدهید.

Also, if they are unfamiliar with the topic, then they came to learn.

همچنین، اگر با موضوع آشنایی ندارند، برای یادگیری آمده اند.

So, give them something to learn.

بنابراین، به آنها چیزی برای یادگیری بدهید.

Teach them something, but again, in a way that respects their ability to read and their

چیزی به آنها بیاموزید، اما باز هم به گونه ای که به توانایی خواندن و علاقه آنها احترام بگذارد

interest.

.

If they are familiar with the topic, then they're still there to read, means they still

اگر آنها با موضوع آشنا هستند، پس هنوز برای خواندن هستند، یعنی هنوز می

want to learn something new.

خواهند چیز جدیدی یاد بگیرند.

Give them something new.

چیز جدیدی به آنها بدهید.

And very, very important, they trust you.

و بسیار بسیار مهم است، آنها به شما اعتماد دارند.

If they picked up your paper and they start reading, they trust you to write well, to

اگر آنها مقاله شما را برداشتند و شروع به خواندن کردند، به شما اعتماد می کنند که خوب بنویسید،

express ideas clearly, to have new ideas.

ایده ها را واضح بیان کنید، ایده های جدید داشته باشید.

So, keep writing and keep doing it well.

بنابراین، به نوشتن ادامه دهید و آن را به خوبی انجام دهید.

But remember, they trust you until they don't trust you.

اما به یاد داشته باشید، آنها تا زمانی که به شما اعتماد نکنند به شما اعتماد دارند.

As soon as you start, you know, being redundant, being wordy, being boring, not having a variety

به محض شروع، می دانید، زائد بودن، پرحرف بودن، خسته کننده بودن، تنوع

of language, they will stop reading.

زبانی نداشتن، خواندن را متوقف می کنند.

Because then they realize, you know what, maybe you're not a very good writer, they're

چون بعد متوجه می‌شوند، می‌دانی، شاید تو نویسنده خوبی نیستی،

not going to waste their time with you.

وقت خود را با تو تلف نمی‌کنند.

So, with all of these things in mind, very important, don't patronize your readers.

بنابراین، با در نظر گرفتن همه این موارد، که بسیار مهم است، از خوانندگان خود حمایت نکنید.

So, to patronize means to, well, usually we use this in speaking, but to communicate with

بنابراین، حمایت کردن یعنی اینکه، خوب، ما معمولاً از این در صحبت کردن استفاده می‌کنیم، اما برای برقراری ارتباط با

someone in a way that, you know, you're being nice to them and you're being friendly and

کسی به گونه‌ای که می‌دانید، شما با او مهربان هستید و دوستانه و

helpful, but in reality, you're looking down on them.

مفید هستید، اما در واقع، شما از بالا به آنها نگاه می کنم.

You think you're better than them.

فکر می کنی بهتر از آنها هستی.

Readers, especially, you can get this in speaking very easily, but also in reading, people understand

خوانندگان، به خصوص، شما می توانید این را در صحبت کردن خیلی راحت دریافت کنید، اما همچنین در خواندن، مردم متوجه می شوند که

when a writer is being patronizing or when the writer is looking down on the readers.

نویسنده چه زمانی از او حمایت می کند یا زمانی که نویسنده از بالا به خوانندگان نگاه می کند.

"I'm so smart, but I'll do you a favor and I'll write this out for you and explain this

"من خیلی باهوشم، اما به شما لطفی می کنم و این را برای شما می نویسم و ​​این را

to you because, you know, I'm a good guy."

برای شما توضیح می دهم، زیرا می دانید، من پسر خوبی هستم."

No, people who see that walk away.

نه، افرادی که آن را می بینند دور می شوند.

Then they stop trusting you and they go read somebody else's papers.

سپس آنها دیگر به شما اعتماد نمی کنند و می روند مقالات دیگران را می خوانند.

Don't patronize, look down on, or be dismissive of.

حمایت نکنید، به حقارت نگاه نکنید، یا نادیده بگیرید.

"I don't need these people."

"من به این افراد نیازی ندارم."

You do.

شما انجام می دهید. برای

That's why you wrote whatever it is you wrote, right?

همین هر چی که نوشتی نوشتی درسته؟

So, keep that in mind, always know your audience.

بنابراین، این را در نظر داشته باشید، همیشه مخاطبان خود را بشناسید.

And the last one, remember I mentioned freestyling?

و آخرین مورد، یادتان هست به فری استایلینگ اشاره کردم؟

This is probably the most common mistake people make when they start writing.

این احتمالاً رایج ترین اشتباهی است که مردم هنگام شروع نوشتن مرتکب می شوند.

They start writing, they don't think enough, they don't plan enough, they don't organize

آنها شروع به نوشتن می کنند، به اندازه کافی فکر نمی کنند، به اندازه کافی برنامه ریزی نمی کنند،

their thoughts, they just start writing.

افکار خود را سازمان نمی دهند، فقط شروع به نوشتن می کنند.

And it's so easy to get lost along the way, and it's so easy to make repetitions and redundancies

و گم شدن در طول مسیر بسیار آسان است، و تکرارها و تکرارها

and to use too many words because you don't know where you're going.

و استفاده از کلمات بسیار آسان است، زیرا نمی دانید به کجا می روید.

So, you just, you know, you're freestyling, you're on a ski slope just going whatever

بنابراین، شما فقط، می دانید، شما آزاد هستید، شما در یک پیست اسکی هستید، فقط هر کاری را انجام می دهید

and going fast, that's the key, you just want to get to the end.

و سریع می روید، این کلید است، شما فقط می خواهید به پایان برسید.

But the reader is going to be alone with your paper.

اما خواننده با مقاله شما خلوت می کند.

If you're not organized, they won't be able to understand what you're saying, they won't

اگر منظم نباشید، آنها نمی توانند آنچه شما می گویید را درک کنند، آنها نمی

be able to make sense of it.

توانند آن را درک کنند.

Plan before you write.

قبل از نوشتن برنامه ریزی کنید

And it doesn't matter if you're writing for an English test, if you're writing for a college

و مهم نیست که برای یک آزمون انگلیسی می نویسید، اگر برای یک

or university course, if you're writing a blog post, if you're writing an article, anything

دوره کالج یا دانشگاه می نویسید، اگر در حال نوشتن یک پست وبلاگ هستید، اگر در حال نوشتن مقاله هستید، هر چیزی که

you write, even an email, plan it.

می نویسید، حتی یک ایمیل، برنامه ریزی کنید

Make sure you know what you want to say before you type that first word, before you write

قبل از تایپ اولین کلمه، قبل از نوشتن اولین کلمه، مطمئن شوید که می خواهید چه بگویید

that first word.

.

Always make sure you know what your purpose is, what are you trying to accomplish with

همیشه مطمئن شوید که می‌دانید هدفتان چیست و با

this piece of writing.

این قطعه نوشته می‌خواهید به چه چیزی برسید.

Have a map.

نقشه داشته باشید

I'm going to have an introduction to bring up this topic.

من قصد دارم مقدمه ای برای طرح این موضوع داشته باشم.

I'm going to talk about A, B, and C, and then I'm going to reach a conclusion, and make

قرار است در مورد الف، ب و ج صحبت کنم و سپس به نتیجه ای برسم و

sure that there's a conclusion.

مطمئن شوم که نتیجه ای وجود دارد.

If all you're doing is presenting a question, that's fine.

اگر تمام کاری که انجام می دهید ارائه یک سوال است، خوب است.

Make sure that that is a very clear purpose, but make sure to tell the reader or to make

مطمئن شوید که این هدف بسیار روشنی است، اما حتماً به خواننده بگویید یا به

the reader understand why you have this question, why this is a question that they too should

خواننده بفهمانید که چرا این سؤال را دارید، چرا این سؤالی است که آنها نیز باید

be asking for.

بپرسند.

And that in itself is the conclusion.

و این خودش نتیجه گیری است.

The conclusion is that this is a question worth seeking an answer to.

نتیجه این است که این سوالی است که ارزش جستجوی پاسخی برای آن را دارد.

If there's no purpose and nowhere to go with your writing, your writing will go nowhere.

اگر هدف و جایی برای نوشتن شما نباشد، نوشته شما به جایی نخواهد رسید.

It'll go all over the place, actually.

در واقع همه جا را فرا خواهد گرفت.

It'll be unorganized.

سازماندهی نشده خواهد بود

It'll be boring.

خسته کننده خواهد بود

It'll be a little bit annoying or confusing, and then nobody's going to read what you write.

کمی آزاردهنده یا گیج کننده خواهد بود، و پس از آن هیچ کس قرار نیست آنچه را که می نویسید بخواند.

So there you go.

بنابراین شما بروید.

Five things to avoid in your writing.

پنج چیزی که باید در نوشتن خود از آن اجتناب کنید.

And if you want to get more writing tips, don't forget to go to Write to the Top on

و اگر می‌خواهید نکات بیشتری برای نوشتن دریافت کنید، فراموش نکنید که در YouTube به Write to Top بروید

YouTube.

.

I have a lot of videos about writing.

من ویدیوهای زیادی در مورد نوشتن دارم.

That's the specialty of that channel.

این تخصص آن کانال است.

And if you have any questions, please ask me and I'll be glad to help you with that.

و اگر سوالی دارید، لطفاً از من بپرسید و خوشحال خواهم شد که در این مورد به شما کمک کنم.

And if you like the video, give me a like.

و اگر ویدیو را دوست داشتید به من هم لایک کنید.

Don't forget to subscribe to my channel, and come back next time for more useful tips.

فراموش نکنید که در کانال من مشترک شوید و دفعه بعد برای راهنمایی های مفیدتر بازگردید.

See you then.

بعدا می بینمت.

Bye-bye.

خداحافظ.