Learn English Grammar: How to use SO & SO THAT

Hi. Welcome again to www.engvid.com. My name's Adam. Today's lesson is a grammar lesson,

سلام. دوباره به www.engvid.com خوش آمدید. اسم من آدم است درس امروز یک درس گرامر است

and it's about words or expressions that are very often confused or mixed up. We're going

و در مورد کلمات یا عباراتی است که اغلب با هم اشتباه گرفته می شوند. ما قصد

to look at "so", "so that", "so something that", usually "so adjective", or: "so adverb

داریم به "so"، "to that"، "so something that"، معمولا "so صفت"، یا: "خیلی قید

that". I can actually put that in here. Adjective, adverb, that.

که". من در واقع می توانم آن را در اینجا قرار دهم. صفت، قید، آن.

So, before we look at what usually gets mixed up, and how the things get mixed up, and the

بنابراین، قبل از اینکه به این موضوع بپردازیم که معمولاً چه چیزهایی با هم مخلوط می‌شوند، و چگونه چیزها با هم مخلوط می‌شوند، و

confusions, let's do a quick review of what all of these expressions or words mean, or

سردرگمی‌ها، بیایید مروری سریع از معنی همه این عبارات یا کلمات یا

how they are used. We're going to start with "so". Now, "so" has quite a few functions,

نحوه استفاده از آنها انجام دهیم. ما با "پس" شروع می کنیم. اکنون، "so" عملکردهای

quite a few uses in grammar. One is to agree. Okay? So you say: "I love English." That's

بسیار کمی دارد، کاربردهای بسیار کمی در گرامر دارد. یکی موافقت کردن است. باشه؟ بنابراین شما می گویید: "من عاشق انگلیسی هستم." به

why you come to engVid. Right? "So do I. I love English, that's why I come to engVid

همین دلیل به engVid می آیید. درست؟ من

as well." So I agree with you. "So do I."

هم همینطور. پس من با شما موافقم. "منم همینطور."

To refer to. -"I think that something is beautiful. I think that that woman is beautiful." -"Well,

برای اشاره به. -"من فکر می کنم چیزی زیباست. فکر می کنم آن زن زیباست." -خب

if you think so, you should go talk to her." "So" means referring to what I just said.

اگه اینطور فکر میکنی باید بری باهاش ​​حرف بزنی. «پس» یعنی اشاره به چیزی که گفتم.

"If you think so. If you think she is beautiful, go speak to her." Right? So, "so" is sort

"اگر اینطور فکر می کنی. اگر فکر می کنی او زیباست، برو با او صحبت کن." درست؟ بنابراین، "so" به

of like a pronoun, but not exactly. It's referring to something. It stands in the place of something

نوعی شبیه یک ضمیر است، اما نه دقیقا. اشاره به چیزی است در جای چیزی قرار می گیرد

that was already mentioned and understood.

که قبلاً ذکر و فهمیده شد.

As a quantifier. As a quantifier, basically, "so" means "very". "I am so hungry." Means

به عنوان یک کمیت. به عنوان یک کمیت، اساسا، "so" به معنای "بسیار" است. "من خیلی گرسنه هستم." یعنی

I am very hungry. Okay? All we do is we quantify it. We give a quantity to the adjective. We

خیلی گرسنه ام باشه؟ تنها کاری که انجام می دهیم این است که آن را کمیت می کنیم. مقداری به صفت می دهیم. ما

make it stronger, more intense, "very".

آن را قوی تر، شدیدتر، "بسیار" می کنیم.

"So much", "so many" just means a lot. "So few" means a few, very little. Right? So,

«خیلی زیاد»، «خیلی زیاد» فقط به معنای زیاد است. «خیلی کم» به معنای اندک، بسیار کم است. درست؟ بنابراین،

this is basically used like an adverb. We can use it "so much" or "so many noun". We

این اساساً مانند یک قید استفاده می شود. می‌توانیم آن را «خیلی زیاد» یا «اسم خیلی زیاد» به کار ببریم.

can say: "So much", "so many adjective and noun". So, we use this as an adverb. And again,

می توان گفت: «خیلی»، «خیلی صفت و اسم». بنابراین، ما از این به عنوان یک قید استفاده می کنیم. و دوباره،

it's like a quantifier; I'm just giving you more quantity or less quantity, or more degree

آن را مانند یک کمیت است. من فقط به شما مقدار بیشتر یا مقدار کمتر یا درجه بیشتر

or less degree.

یا درجه کمتر می دهم.

Now, this is the one we want to focus on, "so" as a conjunction, because this is what

اکنون، این همان چیزی است که ما می خواهیم روی آن تمرکز کنیم، "پس" به عنوان یک ترکیب، زیرا این چیزی است که

gets confused with these two. Okay? So, "so" as a conjunction, basically we use it like...

با این دو اشتباه می شود. باشه؟ پس «پس» به عنوان حرف ربط، اساساً آن را مانند ...

Like "because", except "because" is an adverb clause conjunction. We use an adverb clause.

مانند «چون» به کار می بریم، به جز «چون» یک حرف ربط قید است. ما از یک قید استفاده می کنیم.

"So" is just an independent clause joining two... Oh, sorry, it's a coordinating clause

"پس" فقط یک بند مستقل است که دو بند را به هم می پیوندد... اوه، متاسفم، این یک بند هماهنگ کننده است که

joining two independent clauses. Okay? So: "I was late, so I missed the meeting." It

به دو بند مستقل می پیوندد. باشه؟ پس: «دیر آمدم، پس جلسه را از دست دادم».

basically shows you a result of something that came before. You could say: "Because...

اساساً نتیجه چیزی را که قبلاً آمده است به شما نشان می دهد. می توانید بگویید: "چون...

Because I missed..." Sorry. "Because I was late, I missed the meeting.", "I was late,

چون از دست دادم..." ببخشید. «چون دیر رسیدم، جلسه را از دست دادم.»، «دیر آمدم،

so I missed the meeting." So this is a coordinating conjunction joining two independent clauses,

پس جلسه را از دست دادم». بنابراین این یک ربط هماهنگ کننده است که دو بند مستقل را به هم می پیوندد

and talks... Shows you result. So far, so good.

و گفتگو می کند... نتیجه را به شما نشان می دهد. تا اینجای کار خیلی خوبه.

That's another expression. "So far" means until now.

این یک تعبیر دیگر است. «تاکنون» یعنی تا کنون.

"So that", "so that" is an adverb clause marker or an adverb clause conjunction. It shows

"بنابراین"، "بنابراین" یک نشانگر بند قید یا یک ربط قید است. هدف را نشان می دهد

purpose. Okay? Remember: an adverb clause joins two actions, in the independent clause,

. باشه؟ به یاد داشته باشید: یک بند قید دو عمل را به هم می پیوندد، در بند مستقل

and in the adverb clause, and it's the relationship between the clauses is purpose. So, whatever

و در بند قید، و رابطه بین جملات هدف است. بنابراین، هر

comes after "so that" shows the purpose of what you did in the previous clause. Here's

آنچه بعد از «به‌طوری که» می‌آید، هدف کاری را که در بند قبلی انجام داده‌اید نشان می‌دهد. در اینجا

an example. "I worked overtime this week"-why?-"so that I could take time off next week." Okay?

یک مثال است. "این هفته اضافه کار کردم" - چرا؟ - "تا هفته بعد بتوانم مرخصی بگیرم." باشه؟

So, this is the purpose of this. Okay? Remember: adverb clause, there's always going to be

بنابراین، این هدف از این است. باشه؟ به یاد داشته باشید: قید بند، همیشه

a relationship between the adverb clause and the independent clause.

بین قید و بند مستقل رابطه وجود دارد.

Okay? That relationship is one of purpose.

باشه؟ این رابطه یکی از اهداف است.

Lastly, we have "so adjective", "so adverb that". Now, this is a bit of a combination

در نهایت، "خیلی صفت"، "بنابراین قید که" داریم. حال، این کمی ترکیبی

of the two. You have a quantifier, so you're making this very something, and you want to

از این دو است. شما یک کمیت دارید، بنابراین شما این چیزی را درست می کنید، و می

give a little bit extra information. What does this mean? Right? You want to complete

خواهید کمی اطلاعات اضافی بدهید. این یعنی چی؟ درست؟ شما می خواهید

the meaning of this. Okay? Let's look at this example. I'm going to go right through that

معنی این را کامل کنید. باشه؟ بیایید به این مثال نگاه کنیم. من می روم درست از طریق آن

one. "I am so tired that I might pass out." Pass out, faint. Okay? Now, I could say:

یکی. "من آنقدر خسته هستم که ممکن است از حال بروم." از حال می رود، بیهوش می شود. باشه؟ حالا می‌توانم بگویم:

"I am so tired." This is a complete sentence; you don't need anymore. I have the quantifier,

«خیلی خسته‌ام». این یک جمله کامل است؛ شما دیگر نیاز ندارید من کمیت را

I have the adjective, I've completed my meaning.

دارم، صفت را دارم، معنی خود را کامل کردم.

But I want you to understand how tired I am. "Very tired" is not enough. I want you to

اما می خواهم بفهمی چقدر خسته ام. "خیلی خسته" کافی نیست.

understand more. I want to complete this meaning, so I add another clause. We call this a "that

میخوام بیشتر بفهمی من می خواهم این معنی را کامل کنم، بنابراین یک بند دیگر اضافه می کنم. ما این را "آن

clause", a complement clause. It completes the meaning. "I am so tired that I might pass

بند"، یک بند مکمل می نامیم. معنی را کامل می کند . "من آنقدر خسته هستم که ممکن است از

out." Okay? That's how tired I am.

حال بروم." باشه؟ اینقدر خسته ام.

Now, you notice I put "that" in brackets. In these types of sentences, "that" you can

اکنون، متوجه شدید که من "آن" را در پرانتز قرار دادم. در این نوع جملات می توانید «که»

take out. "I am so tired I might pass out." It's understood. The point is: don't confuse

را بیرون بیاورید. "من خیلی خسته هستم که ممکن است از حال بروم." قابل درک است. نکته این است:

this "so" with this "so", conjunction. This is not a conjunction. It is also not a quantifier.

این «پس» را با این «پس» اشتباه نگیرید. این یک ربط نیست. همچنین یک کمیت کننده نیست.

It is a quantifier, but it's not part of that, it's not part of this guy. Okay?

این یک کمیت است، اما بخشی از آن نیست، بخشی از این مرد نیست. باشه؟

Now... Now we understand all these things. The question is: how do these get confused

حالا... حالا همه این چیزها را می فهمیم. سوال این است: چگونه اینها گیج می شوند

and how can you avoid confusing these? Let's look at some examples.

و چگونه می توان از اشتباه گرفتن آنها جلوگیری کرد؟ بیایید به چند نمونه نگاه کنیم.

Okay, so let's look at some examples of some sentences that might be a little bit confusing

خوب، پس بیایید به چند نمونه از جملاتی نگاه کنیم که ممکن است در

when we're using these expressions. But before we look at these sentences, for all you sharp

هنگام استفاده از این عبارات کمی گیج کننده باشند. اما قبل از اینکه به این جملات نگاه کنیم، برای همه شما

eyed viewers out there, you may have noticed that I made a mistake with the word "quantifier",

بینندگان تیزبین، ممکن است متوجه شده باشید که من با کلمه "کمیت کننده" اشتباه

I wrote "quantier". Okay? Let me just make sure everybody understands it's "quantifier",

کردم، نوشتم "کمتر". باشه؟ اجازه دهید مطمئن شوم که همه متوجه «کمیت‌کننده» بودن آن شده‌اند

add the "fi" to the one you saw before, and we're good to go.

، «fi» را به چیزی که قبلاً دیدید اضافه کنید ، و ما آماده هستیم.

Okay, now, let's look at some example sentences using each of these expressions. "Bill worked

خوب، حالا بیایید به چند جمله مثال با استفاده از هر یک از این عبارات نگاه کنیم. بیل سخت کار کرد

hard, so he was promoted." Promoted means given a higher title or a better position

، بنابراین ترفیع گرفت. ارتقاء یافته به معنای اعطای عنوان بالاتر یا موقعیت بهتر

in the company. "Bill worked hard so that he would be promoted.", "Bill worked so hard

در شرکت است. "بیل سخت

that he had to be promoted." Now, each of these sentence is grammatically correct, and

کار کرد تا ترفیع بگیرد." حال هر کدام از این جملات از نظر دستوری صحیح است و

each one has its own meaning. The meanings are different. Okay? They're related, but

هر کدام معنای خاص خود را دارد. معانی متفاوت است. باشه؟ آنها با هم مرتبط هستند، اما

they're different. Let's look at each one separately.

متفاوت هستند. بیایید هر کدام را جداگانه بررسی کنیم.

"Bill worked hard." The result of this hard work was that he was promoted. Okay? What...?

بیل سخت کار کرد. نتیجه این کار سخت ترفیع او بود. باشه؟ چی...؟

Because he worked hard, he was promoted. Okay? Hard work, promotion is the result. Good.

چون زحمت کشید ترفیع گرفت. باشه؟ کار سخت، ارتقاء نتیجه است. خوب

"Bill worked hard so that he would be promoted." Now, Bill wants to be the president of the

بیل سخت کار کرد تا ارتقا پیدا کند. اکنون، بیل می خواهد رئیس

company. How will he become the president? He will work hard. So, he worked hard because

شرکت شود. چگونه او رئیس جمهور می شود؟ او سخت کار خواهد کرد. بنابراین، او سخت کار کرد زیرا

he wanted to be promoted. He would be. Okay? This was the purpose for this. This was the

می خواست ارتقا یابد. او خواهد بود. باشه؟ این هدف از این کار بود. این

result of this. So, you notice, we have the same verb and adverb, same verb and adverb.

نتیجه این بود. بنابراین، متوجه شدید، ما فعل و قید یکسان، فعل و قید یکسان داریم.

This was the result of this, this was why he did this.

این نتیجه این بود، به همین دلیل این کار را کرد.

"Bill worked so hard that he had to be promoted." Okay? What does it mean "had to"? It means

بیل آنقدر کار کرد که مجبور شد ترفیع بگیرد. باشه؟ "باید" به چه معناست؟ این بدان معناست

the company had to give him a promotion because he worked harder than everyone else. So, he

که شرکت مجبور شد به او ارتقاء دهد زیرا او بیشتر از بقیه کار می کرد. بنابراین، او

almost left them no choice. Okay? "Bill worked so hard". Everybody worked hard, but Bill

تقریباً هیچ چاره ای برای آنها باقی نگذاشت. باشه؟ بیل خیلی سخت کار کرد. همه سخت کار کردند، اما

worked so hard... They need to complete the meaning of "so hard", that he had to be given

بیل خیلی سخت کار کرد... آنها باید معنی "خیلی سخت" را کامل کنند، که باید به او

a promotion. Okay? He had to be promoted to complete this meaning, "so hard".

ترفیع می دادند. باشه؟ برای تکمیل این معنی، «خیلی سخت» باید ترفیع می گرفت.

So now you see the differences between them. But wait, let's look at another example. I

بنابراین اکنون تفاوت بین آنها را می بینید. اما صبر کنید، بیایید به مثال دیگری نگاه کنیم. من

want to show you something else.

می خواهم چیز دیگری را به شما نشان دهم.

"Jill is smart, so all the boys like her." Okay? Boys like smart girls. Jill is smart.

جیل باهوش است، بنابراین همه پسرها او را دوست دارند. باشه؟ پسرها دختران باهوش را دوست دارند. جیل باهوش است.

The result of her being smart, they like her. Because she's smart, they like her. This is

در نتیجه باهوش بودن او، او را دوست دارند. چون او باهوش است، او را دوست دارند. این

her situation. Notice I have a "be" verb here.

وضعیت اوست توجه کنید که من در اینجا یک فعل "be" دارم.

"Jill studies regularly so that she can beat the boys." Jill is very determined, she's

جیل مرتب درس می خواند تا بتواند پسرها را کتک بزند . جیل بسیار مصمم است، او

very ambitious, she wants to be better than the boys. So, she studies regularly. Why?

بسیار جاه طلب است، او می خواهد بهتر از پسرها باشد. بنابراین، او به طور منظم مطالعه می کند. چرا؟

So that she can beat the boys, get a better position or do better on tests.

تا بتواند پسرها را شکست دهد، موقعیت بهتری کسب کند یا در تست ها بهتر عمل کند.

One thing you must realize right away or notice right away is that, here, I'm using an active

چیزی که باید فوراً متوجه شوید یا فوراً متوجه شوید این است که، در اینجا، من از یک فعل فعال استفاده می کنم

verb. I don't... I can't use a "be" verb. Why? Because I'm using an adverb clause that

. من نمی... من نمی توانم از فعل "be" استفاده کنم. چرا؟ زیرا من از یک قید استفاده می کنم که

has a relationship with an active verb, with an action. There's a relationship, so I have

با یک فعل فاعل رابطه دارد، با یک عمل. یک رابطه وجود دارد، بنابراین من

to use an active verb here.

باید از یک فعل فعال در اینجا استفاده کنم.

Here, I'm back to the "be" verb. "Jill is so smart", Jill is very, very smart. Okay.

در اینجا، من به فعل "be" بازگشتم. "جیل بسیار باهوش است"، جیل بسیار بسیار باهوش است. باشه.

So? "That all the boys are afraid of her." She's so smart that she scares the boys, or

بنابراین؟ "این که همه پسرها از او می ترسند." او آنقدر باهوش است که پسرها را می ترساند

that the boys are afraid of her. This completes the meaning of this. If you say: "She's so

یا پسرها از او می ترسند. این معنای این را کامل می کند. اگر بگویید: "او بسیار

smart." Well, lots of girls are very smart. Right? "But she's so smart that all the boys

باهوش است." خب، بسیاری از دختران بسیار باهوش هستند. درست؟ اما او آنقدر باهوش است که همه پسرها

are afraid." Other girls are very smart, but the boys are not afraid of them. She's so

می ترسند. دخترهای دیگر بسیار باهوش هستند، اما پسرها از آنها نمی ترسند. او آنقدر

smart that they're afraid.

باهوش است که می ترسند.

Now, one thing you can also notice here: "Bill worked hard so he would be promoted." I can

اکنون، یک چیز را می توانید در اینجا نیز متوجه شوید: "بیل سخت کار کرد تا ارتقا یابد." من می توانم

take out that because I have a subject. This is understood. "Bill worked so hard he had

آن را حذف کنم زیرا موضوعی دارم. این قابل درک است. "بیل آنقدر کار کرد که

to be promoted.", "Jill studies regularly so she can beat the boys.", "Jill is so smart

مجبور شد ترفیع بگیرد."، "جیل مرتب درس می خواند تا بتواند پسرها را شکست دهد."، "جیل آنقدر باهوش است که

all the boys are afraid of her." Okay? In all these cases, you can take out "that",

همه پسرها از او می ترسند." باشه؟ در تمام این موارد، شما می توانید "آن" را بیرون بیاورید،

it's understood. There are many examples of clauses that you can take out the conjunction

فهمیده می شود. مثال‌های زیادی از جمله‌ها وجود دارد که می‌توانید حرف ربط

"that" or the pronoun "that" because you have your subject, you have your subject, you have

«آن» یا ضمیر «آن» را بیرون بیاورید چون فاعل خود را دارید، فاعل خود را دارید، فاعل خود را دارید

your subject. So that "that" can come out. The only thing is don't confuse this "so"

. تا «آن» بیرون بیاید. تنها چیزی که وجود دارد این است که این "پس" را

with this "so", or this "so", or this "so". Each one has its own purpose.

با این "چنین" یا این "پس" یا این "پس" اشتباه نگیرید. هر کدام هدف خاص خود را دارد.

But now, why is this important to understand? In writing, you have to be correct in the

اما اکنون، چرا درک این موضوع مهم است؟ در نوشتن، شما باید در

way you use the word "so", or "so that", or "so adjective/adverb that". Here, by the way,

نحوه استفاده از کلمه "چنین" یا "به طوری که" یا "خیلی صفت/قید که" درست عمل کنید. در اینجا، به هر حال،

"so smart", adjective; "so hard", "worked so hard", adverb. Both okay. Adjective, adverb

"خیلی باهوش"، صفت; «خیلی سخت»، «خیلی سخت کار کردم»، قید. هر دو خوبه صفت، قید

with "so". In writing, it makes a big difference in the meaning of the sentence. If I'm reading

با "چنین". در نوشتن، تفاوت زیادی در معنای جمله ایجاد می کند. اگر در حال خواندن

a sentence and I see: "so smart", I'm expecting a clause to follow. If one doesn't and a period

یک جمله هستم و می بینم: "خیلی باهوش"، انتظار دارم یک بند دنبال شود. اگر یکی نداشته باشد و پریود

doesn't, then I get confused. Okay? In speaking, you can get away with it. In writing, you can't.

نشود، من گیج می شوم. باشه؟ در صحبت کردن، می توانید از آن دور شوید. در نوشتن، شما نمی توانید.

Now, if you have any questions about this, go to www.engvid.com and ask me, and I will

حالا اگر در این مورد سوالی دارید به سایت www.engvid.com مراجعه کنید و از من بپرسید و من

be happy to answer any questions. Do the quiz there as well. Subscribe to my channel on YouTube.

با کمال میل پاسخگو خواهم بود. مسابقه را نیز در آنجا انجام دهید. در کانال من در یوتیوب مشترک شوید.

And, of course, come back. See us again. Bye.

و البته برگرد دوباره ما را ببین خدا حافظ.