Learn English Grammar: The Adjective Clause (Relative Clause)

Hi. Welcome back to www.engvid.com.

سلام. به www.engvid.com بازگردید.

I'm Adam.

من آدام هستم.

In today's lesson we're going to look at the adjective clause.

در درس امروز به بند صفت می پردازیم.

Now, this is a dependent clause, and if you're not sure what the difference between dependent

اکنون، این یک بند وابسته است، و اگر مطمئن نیستید که تفاوت بین

or independent clause, you can check out my video about the independent clause and my

بند وابسته یا مستقل چیست، می‌توانید ویدیوی من در مورد بند مستقل و

introduction video to dependent clauses.

ویدیوی معرفی بنده به بندهای وابسته را بررسی کنید.

In this lesson we're going to dive a little bit deeper into this particular dependent

در این درس می خواهیم کمی عمیق تر به این بند وابسته خاص

clause, the adjective clause.

یعنی بند صفت بپردازیم.

Now, some of you will have grammar...

حالا برخی از شما گرامر ...

Different grammar books, and some of you will see this called the relative clause.

کتاب های مختلف گرامر و برخی از شما این را به نام بند نسبی می بینید.

Relative clause, adjective clause, same thing.

بند نسبی، بند صفت ، همان چیز.

Different books like to call them different things. Okay?

کتاب های مختلف دوست دارند آنها را با چیزهای مختلف بنامند. باشه؟

So we're going to look at this.

بنابراین ما قصد داریم به این موضوع نگاه کنیم.

Now, the first thing to remember about an adjective clause before we look at the actual

حال، اولین چیزی که باید در مورد یک بند صفت قبل از بررسی

structure of it, the full clause is essentially an adjective.

ساختار واقعی آن به خاطر بسپاریم، بند کامل اساساً یک صفت است.

Although it's a clause, means it has a subject, and a verb, and maybe some modifiers - the

اگرچه یک بند است، به این معنی است که یک فاعل، و یک فعل، و شاید برخی اصلاح کننده ها دارد -

whole piece, the whole clause together works like an adjective.

کل قطعه، کل بند با هم مانند یک صفت کار می کنند.

So, because it works like an adjective: What does that mean?

بنابراین، چون مانند یک صفت کار می کند : یعنی چه؟

It means that it's giving you some information about a noun somewhere in the sentence.

به این معنی است که اطلاعاتی در مورد یک اسم در جایی از جمله به شما می دهد.

You could have many nouns in a sentence, you could have many adjective clauses in a sentence.

شما می توانید اسم های زیادی در یک جمله داشته باشید، می توانید تعداد زیادی بند صفت در یک جمله داشته باشید.

There's no limit to how many you can have, although try not to have too many in one sentence

محدودیتی برای تعداد شما وجود ندارد، اگرچه سعی کنید در یک جمله تعداد زیادی نداشته باشید

because the sentence becomes very bulky, not a very good sentence.

زیرا جمله بسیار حجیم می شود ، جمله خیلی خوبی نیست.

So let's get right into it.

پس بیایید درست وارد آن شویم.

First of all, we have two types of adjective clause.

اول از همه، ما دو نوع بند صفت داریم.

We have a defining adjective clause, which means that it's basically pointing to the

ما یک بند صفت تعیین کننده داریم، به این معنی که اساساً به

noun and telling you something necessary about the noun.

اسم اشاره می کند و چیزی لازم را در مورد اسم به شما می گوید.

Without the adjective clause, the noun is incomplete.

بدون بند صفت ، اسم ناقص است.

I don't know what it is, I don't know what it's doing, etc.

نمی‌دانم چیست، نمی‌دانم چه کار می‌کند، و غیره

The second adjective clause is the modifying, means it is not necessary but we put it in

. بند صفت دوم تعدیل‌کننده است، یعنی لازم نیست اما آن را قرار می‌دهیم

to give a little bit of extra information about the noun.

تا کمی اطلاعات اضافی درباره اسم بدهیم.

Okay?

باشه؟

So it's like an adjective that just gives you a little bit more description about the noun.

بنابراین مانند یک صفت است که فقط کمی توضیح بیشتری در مورد اسم به شما می دهد.

Two things to remember: The defining noun.

دو چیز را باید به خاطر بسپارید: اسم تعیین کننده.

Now, one of the biggest questions about adjective clauses is: Do I use a comma or do I not use a comma?

حال، یکی از بزرگترین سوالات در مورد جملات صفت این است: آیا از کاما استفاده می کنم یا از ویرگول استفاده نمی کنم؟

For defining adjective clauses, no comma.

برای تعریف جملات صفت، بدون کاما.

For modifying, like the extra information, the ones that you could actually take out

برای اصلاح، مانند اطلاعات اضافی ، مواردی که واقعاً می‌توانید حذف کنید

and the sentence is still okay, use a comma.

و جمله هنوز مشکلی ندارد، از کاما استفاده کنید.

We're going to look at examples and understand this more.

ما قصد داریم به مثال ها نگاه کنیم و این را بیشتر درک کنیم.

Now, another thing to know about adjective clauses: They all begin with a relative pronoun.

حال، نکته دیگری که باید در مورد بندهای صفت بدانید : همه آنها با یک ضمیر نسبی شروع می شوند.

Okay? A relative pronoun.

باشه؟ یک ضمیر نسبی.

This is basically the conjunction of the clause.

این اساساً ترکیب بند است.

It is what begins the clause.

این همان چیزی است که بند را شروع می کند.

Now, some of these can be also the subject of the clause, which means it will agree with

حال برخی از اینها می تواند موضوع بند نیز باشد، یعنی با فعل موافق است

the verb; some of them cannot.

. برخی از آنها نمی توانند

So these three...

پس این سه...

Whoa, sorry.

اوه، متاسفم.

"That", "which", and "who" can be both the conjunction and the subject.

«آن»، «کدام» و «چه کسی» می‌توانند هم ربط و هم موضوع باشند.

These ones: "whom", "whose", "when", "where", and "why" cannot be the subject of the clause;

این موارد: «کی»، «کی»، «کی»، «کجا» و «چرا» نمی توانند موضوع بند باشند.

only the relative pronoun, only the conjunction of the clause.

فقط ضمیر نسبی، فقط حرف ربط جمله.

Now, in many cases, "that" can also be removed, but we're going to look at that separately.

در حال حاضر، در بسیاری از موارد، "که" را نیز می توان حذف کرد، اما ما به طور جداگانه به آن نگاه می کنیم.

So, let's look at some examples to get an idea.

بنابراین، بیایید به چند نمونه نگاه کنیم تا ایده بگیریم.

"The man lives next door."

"مرد همسایه زندگی می کند."

So here we have an independent clause.

بنابراین در اینجا ما یک بند مستقل داریم.

Independent clause means it's a complete idea, it stands by itself as a sentence, it doesn't

بند مستقل به این معنی است که یک ایده کامل است، خودش به عنوان یک جمله می ایستد،

really need anything else.

واقعاً به چیز دیگری نیاز ندارد.

But the problem is "the man".

اما مشکل «مرد» است.

Which man?

کدام مرد؟

That man, that man, the man across the street?

آن مرد، آن مرد، مرد آن طرف خیابان؟

I don't know.

من نمی دانم.

So this sentence, although it's grammatically complete, is technically, in terms of meaning,

پس این جمله اگرچه از نظر دستوری کامل است، اما از نظر فنی، از نظر معنا،

incomplete because I don't know who this man is.

ناقص است، زیرا من نمی دانم این مرد کیست.

I need to identify him.

باید شناساییش کنم

So you can think of defining or identifying.

بنابراین می توانید به تعریف یا شناسایی فکر کنید.

Okay? I want to point specifically to one man because I have "the man".

باشه؟ من می خواهم به طور خاص به یک مرد اشاره کنم زیرا من "مرد" را دارم.

I'm looking at somebody specific.

من به شخص خاصی نگاه می کنم .

So here's one way we can do it: "The man who lives next door"-"who lives next door"

بنابراین یک راه برای انجام این کار وجود دارد: "مردی که در همسایگی زندگی می کند" - "کسی که در همسایگی زندگی می کند"

-"is a doctor". Okay?

- "دکتر است". باشه؟

So, again, I still have my independent clause: "The man is a doctor", but now I have my adjective,

بنابراین، دوباره، من هنوز بند مستقل خود را دارم: " مرد پزشک است"، اما اکنون صفت خود را دارم،

my identifying adjective clause telling me who the man is.

بند صفت شناسایی من که به من می گوید آن مرد کیست.

Now, because I need this, I need this clause to identify, to define this man amongst all

حالا، چون به این نیاز دارم، به این بند نیاز دارم تا شناسایی کنم، تا این مرد را در بین

the possible men, then there's no comma here if you'll notice.

همه مردان احتمالی تعریف کنم، اگر متوجه شدید اینجا کاما نیست.

And "who" is also the subject of the clause.

و «که» نیز موضوع بند است.

Subject: "who", "lives" verb.

موضوع: فعل "چه کسی"، "زندگی می کند".

Now, before I continue: What's the difference between "who" and "whom"?

حالا، قبل از اینکه ادامه دهم: فرق بین «کی» و «چه کسی» چیست؟

"Who" can be a subject, "whom" can only be an object.

"چه کسی" می تواند یک فاعل باشد، "چه کسی" فقط می تواند یک مفعول باشد.

So you can never use "whom" with a verb.

بنابراین هرگز نمی توانید از "whom" با فعل استفاده کنید.

If you see "whom" beginning an adjective clause, there must be a separate subject in that clause,

اگر می‌بینید که "whom" شروع یک بند صفت است ، باید یک موضوع جداگانه در آن بند وجود داشته باشد،

otherwise you're using it incorrectly.

در غیر این صورت شما آن را اشتباه استفاده می‌کنید.

Okay?

Same with these: "whose", "when", "where", and "why" all must have a separate subject

باشه؟

به همین ترتیب: "whose"، "when"، "where" و "why" همه باید فاعل جداگانه ای داشته

to go with the verb in the clause.

باشند تا با فعل در بند همراه شوند.

So now, I've identified the man, now I have a complete sentence with complete meaning.

خب حالا، من مرد را شناسایی کردم، حالا یک جمله کامل با معنی کامل دارم.

I can go on to my next sentence.

می توانم به جمله بعدی خود ادامه دهم.

Let's look at this example: "Dr. Smith, who lives next door, is a retired surgeon."

بیایید به این مثال نگاه کنیم: "دکتر اسمیت که در همسایگی زندگی می کند، یک جراح بازنشسته است."

Now, here you'll notice...

حالا، اینجا متوجه خواهید شد...

Well, let me go back to my red pen, here.

خب، بگذارید به قلم قرمزم، اینجا برگردم.

Here you'll notice I have a comma and a comma.

در اینجا متوجه خواهید شد که من یک کاما و یک ویرگول دارم.

What does this mean?

این یعنی چی؟

It means that "who lives next door" is just extra information.

این بدان معناست که "چه کسی در همسایگی زندگی می کند" فقط اطلاعات اضافی است.

I can take it out.

من می توانم آن را بیرون بیاورم.

"Dr. Smith is a retired surgeon."

دکتر اسمیت یک جراح بازنشسته است.

Here's my independent clause.

این بند مستقل من است.

Complete, doesn't need any more information.

کامل است، به اطلاعات بیشتری نیاز ندارد.

This is a choice.

این یک انتخاب است.

I want to give you a little bit of information, tell you where he lives.

من می خواهم کمی اطلاعات به شما بدهم ، به شما بگویم او کجا زندگی می کند.

Now, you're thinking: "Well, why don't I need to identify him?"

اکنون، شما فکر می کنید: "خب، چرا من نیازی به شناسایی او ندارم؟"

Because this is a proper name.

زیرا این یک نام خاص است.

Dr. Smith, I've already identified him by saying who, Dr. Smith.

دکتر اسمیت، من قبلاً او را با گفتن کیست، دکتر اسمیت شناسایی کردم.

That's the person, that's his name, that's his honorific.

این شخص است، نام اوست، افتخار او همین است.

He's a doctor, Smith.

او دکتر است، اسمیت.

There's not that many Dr. Smiths around here anyway, so we already know who he is.

به هر حال دکتر اسمیت در اینجا زیاد نیست، بنابراین ما از قبل می دانیم که او کیست.

I don't need to identify him, so this is extra information.

من نیازی به شناسایی او ندارم، بنابراین این اطلاعات اضافی است.

Okay?

باشه؟

Now, you can use all of these with a comma or without a comma.

حالا می توانید همه اینها را با کاما یا بدون کاما استفاده کنید.

You can use all the conjunctions, all the relative pronouns I should say more correctly,

شما می توانید از همه ضمایر ربط استفاده کنید، همه ضمایر نسبی را که باید بگویم درست تر،

you can use all of them in both identifying and non-identifying.

می توانید همه آنها را هم در شناسایی و هم در غیر شناسایی استفاده کنید.

We're just modifying uses.

ما فقط کاربردها را اصلاح می کنیم.

By the way, "modifying", just in case, means to change.

به هر حال، "تغییر"، فقط در مورد، به معنای تغییر است.

So when you modify something, basically you're changing the meaning of it because you're

بنابراین وقتی چیزی را اصلاح می‌کنید، اساساً معنای آن را تغییر می‌دهید زیرا

giving more information, you're giving a more complete meaning so you're slightly changing it.

اطلاعات بیشتری می‌دهید، معنای کامل‌تری می‌دهید، بنابراین کمی آن را تغییر می‌دهید.

So, for example, if I say: "The car", well, it could be any car, but if I say:

بنابراین، برای مثال، اگر بگویم: "ماشین"، خوب، می تواند هر ماشینی باشد، اما اگر بگویم:

"The red car",

"ماشین قرمز"،

then I'm specifically pointing to one and I've changed the meaning of the word "car"

به طور خاص به یکی اشاره می کنم و معنی آن را تغییر داده ام. کلمه "car"

because I've made it only one specific car, so I've modified the noun.

چون من آن را فقط یک ماشین خاص ساخته ام ، بنابراین اسم آن را تغییر داده ام.

Okay?

باشه؟

We're going to look at some more examples and you'll see...

ما قصد داریم چند مثال دیگر را بررسی کنیم و خواهید دید...

But before that, actually, "that" and "which" we use when we're talking out...

اما قبل از آن، در واقع، "that" و "which" را زمانی که در حال صحبت کردن هستیم استفاده می کنیم...

When the noun is a thing.

وقتی اسم یک چیز است.

Okay?

باشه؟

You could use "that" for people, but why?

شما می توانید از "آن" برای مردم استفاده کنید، اما چرا؟

You have "who" or "whom".

شما "چه کسی" یا "چه کسی" را دارید.

If you have "who", use "who"; if you have "that", use "that" for things.

اگر "who" دارید، از "who" استفاده کنید. اگر "آن" را دارید، از "آن" برای چیزها استفاده کنید.

That way you don't confuse yourself, less chance to make a mistake.

به این ترتیب خودتان را گیج نمی کنید، شانس کمتری برای اشتباه کردن.

One of the problems with this word: "whose", everybody...

یکی از ایرادات این کلمه: «کی»، همه...

Or not everybody, but many people...

یا نه همه، اما خیلی ها...

I shouldn't say that, sorry.

نباید بگم ببخشید.

"Who", this word has nothing to do with "who", has nothing to do with person only.

«کی»، این کلمه ربطی به «کی» ندارد، فقط به شخص ربطی ندارد.

"Whose" means possession.

«کسی» به معنای تصرف است.

Okay?

باشه؟

It doesn't have to be about a person.

لزومی ندارد که در مورد یک شخص باشد.

A thing can possess something.

یک چیز می تواند چیزی را در اختیار داشته باشد.

The car whose front door...

خودرویی که درب جلوش ...

Left door is scratched is going to be repaired next week.

درب چپ خراشیده است قرار است هفته آینده تعمیر شود.

"Whose" means the door belongs to the car.

«که» یعنی در مال ماشین است.

The car is a thing, but I can still use "whose".

ماشین یک چیز است، اما من هنوز هم می توانم از "whose" استفاده کنم.

So don't confuse "whose" with people.

پس "که" را با مردم اشتباه نگیرید.

It's just possession.

این فقط مالکیت است.

"When", time; "where", place; "why".

"وقتی"، زمان؛ "کجا"، مکان؛ "چرا".

I put this one in brackets because really you can only say: "The reason why he did that."

من این یکی را در پرانتز قرار دادم زیرا واقعاً فقط می توانید بگویید: "دلیل این کار را کرد."

I...

من ...

I'm a grammar purist, I'm sorry to say, and some of you might laugh at me, but I hate

من یک گرامر هستم، متاسفم که می گویم، و ممکن است برخی از شما به من بخندید، اما من متنفرم

when I see: "The reason why."

وقتی می بینم: "دلیل اینکه چرا."

It's not wrong, it's commonly used, it's accepted, but reason is a thing.

اشتباه نیست، رایج است ، مورد قبول است، اما عقل یک چیز است.

So I say: "The reason that he", etc.

بنابراین من می گویم: "دلیل اینکه او" و غیره.

There's no need to use "why".

نیازی به استفاده از "چرا" نیست.

The reason means why, use that.

دلیل یعنی چرا، از آن استفاده کنید.

But if you use "why", you're okay, that's why I've put it in brackets.

اما اگر از "چرا" استفاده می کنید، مشکلی ندارید، به همین دلیل آن را در پرانتز قرار داده ام.

I don't like it, but it's acceptable.

دوست ندارم ولی قابل قبوله

Use at your own discretion.

به صلاحدید خود استفاده کنید.

Okay, let's look at some more examples.

خوب، بیایید به چند نمونه دیگر نگاه کنیم.

Okay, let's look at a few more samples, and we'll get into a little bit more detail about

خوب، بیایید به چند نمونه دیگر نگاه کنیم، و کمی جزئیات بیشتری در مورد

what's going on.

آنچه در جریان است وارد خواهیم کرد.

"Jerry went to the same store where Jennifer bought her couch."

جری به همان فروشگاهی رفت که جنیفر مبل او را خرید.

So now, Jerry went shopping for a couch, and he went to a particular place.

بنابراین در حال حاضر، جری برای خرید یک کاناپه، و او به یک مکان خاص رفت.

So he went to the same store where...

بنابراین او به همان فروشگاهی رفت که در آن ...

So now I'm pointing to a place, the store.

پس اکنون به مکانی اشاره می کنم ، فروشگاه.

I could say: "The same store that Jennifer bought her couch at", but not a very good sentence.

می‌توانم بگویم: «همان فروشگاهی که جنیفر کاناپه‌اش را در آن خریده است »، اما جمله‌ی خیلی خوبی نیست.

If it's a place, I can point to it as a place.

اگر یک مکان است، می توانم به آن به عنوان یک مکان اشاره کنم.

Just use "where".

فقط از "where" استفاده کنید.

I'm going to show you after, I'm going to show you a different way to say it using "at",

بعد از آن به شما نشان خواهم داد، روشی متفاوت برای بیان آن با استفاده از "at"،

"which", or whatever, a preposition plus "which".

"which" یا هر چیز دیگری، یک حرف اضافه به اضافه "which" به شما نشان خواهم داد.

We're going to get to that.

ما به آن خواهیم رسید.

So, another thing you'll notice: There's no comma here.

بنابراین، چیز دیگری که متوجه خواهید شد: اینجا کاما وجود ندارد.

I'm identifying the store.

من فروشگاه را شناسایی می کنم.

The same store as what?

همون فروشگاه چی؟

The same store as she went, the same store as she went? No.

همان فروشگاهی که رفت، همان فروشگاهی که رفت؟

The same store where Jennifer bought her couch.

نه. همان فروشگاهی که جنیفر مبل او را خریده است.

So I have to identify which store.

پس باید مشخص کنم کدوم فروشگاه.

Another thing to keep in mind: The adjective clause must almost always come right after

نکته دیگری که باید در نظر داشته باشید: بند صفت تقریباً همیشه باید درست بعد

the noun that it is modifying.

از اسمی که در حال تغییر است بیاید.

Okay?

باشه؟

Sometimes there are exceptions, I will show you those in a minute as well.

گاهی اوقات استثناهایی وجود دارد، من آنها را در یک دقیقه به شما نشان خواهم داد.

So, no comma means identifying.

بنابراین، بدون کاما به معنای شناسایی است.

"Frank went to study in Boston."

فرانک برای تحصیل به بوستون رفت.

Now, Boston, first of all you'll notice a capital B so it's a proper name.

حالا، بوستون، اول از همه متوجه علامت B بزرگ می‌شوید، بنابراین نام مناسبی است.

Everybody knows this city, Boston, I don't need to identify it.

همه این شهر، بوستون را می شناسند، من نیازی به شناسایی آن ندارم.

So anything that comes in the adjective clause after will follow the comma because it's modifying,

بنابراین هر چیزی که در بند صفت پس از آن قرار می گیرد از کاما پیروی می کند زیرا در حال اصلاح است و

it's extra information.

اطلاعات اضافی است.

"...where" means Boston, the place, the city.

«... کجا» به معنای بوستون ، مکان، شهر است.

"...where some of the world's best universities are based."

"... جایی که برخی از بهترین دانشگاه های جهان در آن مستقر هستند."

Simple enough.

به اندازه کافی ساده

But again, right after the noun it's modifying.

اما دوباره، درست بعد از اسم در حال تغییر است.

Now, generally speaking, when you have an identifying or defining clause with no commas,

اکنون، به طور کلی، وقتی یک بند شناسایی یا تعریف بدون کاما

you're going to use "that".

دارید، از "that" استفاده می کنید.

When you have a modifying clause with commas, you're going to use "which" when we're talking

هنگامی که یک بند اصلاح کننده با کاما دارید، زمانی که در مورد چیزهایی صحبت می کنیم از "which" استفاده

about things.

می کنید.

But there are occasions where you can use "that" or "which".

اما مواردی وجود دارد که می توانید از "آن" یا "که" استفاده کنید.

In many grammar books you will see "which" or "that", you can use them both.

در بسیاری از کتاب های دستور زبان، "کدام" یا "آن" را می بینید، می توانید از هر دو استفاده کنید.

I prefer that you use "that" with identifying, "which" with non-identifying, but there are

من ترجیح می‌دهم از "که" با شناسایی، "کدام" با غیرشناسایی استفاده کنید، اما مواردی وجود دارد

occasions where I would use "which" instead.

که به جای آن از "کدام" استفاده می‌کنم.

"The only effort that matters is that which leads to a win."

تنها تلاشی که اهمیت دارد تلاشی است که به پیروزی منجر شود.»

Okay?

باشه؟

Now, what is this?

حالا این چیه؟

Keep in mind that the word "that" is one of the most confusing words in English because

به خاطر داشته باشید که کلمه "that" یکی از گیج کننده ترین کلمات انگلیسی است

it has many functions.

زیرا کارکردهای زیادی دارد.

In this case, this is a pronoun, a demonstrative pronoun.

در این صورت، این یک ضمیر، یک ضمیر اثباتی است.

"That" means "that effort".

«آن» به معنای «آن تلاش» است.

Okay? So, here, it's a noun basically.

باشه؟ بنابراین، در اینجا، اساساً یک اسم است.

It's a pronoun.

این یک ضمیر است.

So I am modifying this noun with this adjective clause.

بنابراین من این اسم را با این بند صفت اصلاح می کنم.

So I could say: "The only effort that matters is that that leads to a win."

بنابراین می‌توانم بگویم: "تنها تلاشی که مهم است این است که به برد منجر شود."

Not wrong, it's totally okay, you can say that, but having "that" and "that" can be

اشتباه نیست، کاملاً اشکالی ندارد، می توانید این را بگویید، اما داشتن «آن» و «آن» می

a little bit confusing, can sound a little bit off, which is why I prefer to use "which"

تواند کمی گیج کننده باشد، می تواند کمی بد به نظر برسد، به همین دلیل ترجیح می دهم در این مورد از «کدام» استفاده کنم

in this case.

.

Otherwise, I would go with "that" for the identifying clause.

در غیر این صورت برای بند شناسایی با «آن» می‌رفتم .

Okay?

باشه؟

I'm talking about the effort, the specific effort that leads to a win.

من در مورد تلاش صحبت می کنم، تلاش خاصی که منجر به برد می شود.

Okay? But, again, I don't want to have: "that that", so I'm going to use "which" in this case.

باشه؟ اما، باز هم، من نمی‌خواهم: "that that" را داشته باشم، بنابراین در این مورد از "which" استفاده خواهم کرد.

Otherwise, not. We're going to look at a few more examples to have a better idea of when to use what.

در غیر این صورت، نه. ما قصد داریم چند مثال دیگر را بررسی کنیم تا ایده بهتری در مورد زمان استفاده از چه چیزی داشته باشیم.

Okay, let's look at our next examples, and a few things to mention here specifically

خوب، بیایید به مثال های بعدی خود نگاه کنیم، و چند مورد را که در اینجا باید به طور خاص

about adjective clauses.

در مورد بند های صفت ذکر کنیم.

So first remember I said that the adjective clause must always come right after the noun

بنابراین ابتدا به یاد داشته باشید که گفتم که بند صفت همیشه باید درست بعد از اسمی

it's modifying.

که در حال تغییر است بیاید.

There are exceptions.

استثناهایی وجود دارد.

This is the thing about English, there's exceptions to every rule.

این موضوع در مورد انگلیسی است، برای هر قاعده ای استثنا وجود دارد.

Let's look at this example:

بیایید به این مثال نگاه کنیم:

"Many students in Mrs. Reynold's class who went on the field trip are home sick..."

"بسیاری از دانش‌آموزان کلاس خانم رینولد که به سفر میدانی رفته‌اند در خانه بیمار هستند..."

Oh, sorry.

اوه، متاسفم.

"...are home sick with the flu that's going around".

"... با آنفولانزای شایع در خانه بیمار هستند".

Okay?

باشه؟

Now, is this adjective clause: "who went on the field trip"...

حالا آیا این بند صفت است: "کسی که به سفر میدانی رفت"...

A field trip is basically in school when the kids go out to a museum or to a play or whatever,

سفر میدانی اصولاً در مدرسه است که بچه ها به موزه یا نمایش یا هر چیز دیگری می روند، به

that's called a field trip.

این می گویند سفر میدانی.

Is this modifying "class"?

آیا این "کلاس" اصلاح کننده است؟

No, of course not.

هیچ البته نه.

"Class" is not a person, I can't use "who".

"کلاس" یک شخص نیست، من نمی توانم از "who" استفاده کنم.

I'm obviously talking about the students.

واضح است که من در مورد دانش آموزان صحبت می کنم.

I'm modifying the students.

من دانش آموزان را اصلاح می کنم.

So it's very far away.

پس خیلی دور است.

In this case it's probably okay because: A) I have a prepositional phrase.

در این مورد احتمالاً اشکالی ندارد زیرا: الف) من یک عبارت اضافه دارم.

Okay?

So the prepositional phrase basically completes the idea of students, so "students" is the

باشه؟

بنابراین عبارت اضافه اساساً ایده دانش آموزان را کامل می کند، بنابراین "دانشجویان"

actual noun.

اسم واقعی است.

Now, another thing is it's very clear that "who" is not talking about "class".

حالا یک چیز دیگر این است که خیلی واضح است که «کی» از «طبقه» صحبت نمی کند.

In this case, it's very difficult for a reader to get confused.

در این مورد، گیج شدن برای خواننده بسیار دشوار است.

The reader knows that it's about students, and therefore it's okay to do it.

خواننده می داند که در مورد دانش آموزان است، و بنابراین انجام آن اشکالی ندارد.

Try to avoid it.

سعی کنید از آن اجتناب کنید.

If you can write another way, if you can say:

اگر می توانید روش دیگری بنویسید ، اگر می توانید بگویید:

"Many students who went on the field trip in Mrs. Reynold's class",

"بسیاری از دانش آموزانی که در کلاس خانم رینولد به سفر علمی رفتند"،

this actually is a much more confusing sentence.

این در واقع جمله بسیار گیج کننده تری است.

If you try to put the modifier...

اگر سعی کنید تعدیل کننده را ...

If you try to put the adjective clause directly after "students", you would make the sentence

اگر بخواهید بند صفت را مستقیماً بعد از "دانش آموزان" قرار دهید، جمله را

even more complicated.

پیچیده تر می کنید.

If you can put it like this and it's clear and it's easy to understand, leave it.

اگر می توانید آن را اینگونه بیان کنید و واضح است و درک آن آسان است، بگذارید.

If you can't, rearrange the entire sentence to put it a different way so you can put the

اگر نمی توانید، کل جمله را دوباره مرتب کنید تا به شکل دیگری بیان شود تا

adjective clause next to the noun if you think the reader will be confused.

اگر فکر می کنید خواننده گیج می شود، بتوانید بند صفت را در کنار اسم قرار دهید.

"...are home sick"-this is two words-"with the flu that's going around".

"...در خانه مریض هستند" - این دو کلمه است - " با آنفولانزا که در اطراف است".

Now, the reason I added this...

حالا، دلیلی که من این را اضافه کردم...

This is, again: "...that is going", we have another adjective clause identifying which

این دوباره این است: "... که در حال رفتن است"، ما یک بند صفت دیگر داریم که مشخص

flu we're talking about.

می کند در مورد کدام آنفولانزا صحبت می کنیم.

There's a flu that's going around to all the kids.

یک آنفولانزا وجود دارد که همه بچه ها را درگیر کرده است.

All I wanted to show you here that you can have a sentence with more than one adjective clause.

تمام چیزی که می خواستم در اینجا به شما نشان دهم که می توانید یک جمله با بیش از یک بند صفت داشته باشید.

You can have many adjective clauses.

شما می توانید بند های صفتی زیادی داشته باشید.

As many nouns as there are in a sentence, that's how many adjective clauses you can have.

به تعداد اسم هایی که در یک جمله وجود دارد، این تعداد بند صفت می توانید داشته باشید.

You can even have an adjective clause inside an adjective clause if that first adjective

شما حتی می توانید یک بند صفت در داخل یک بند صفت داشته باشید اگر آن بند صفت اول

clause has a noun in it.

یک اسم در آن باشد.

Okay? But again, the more you put in, the more chance there are to confuse your reader.

باشه؟ اما باز هم، هر چه بیشتر وارد کنید، شانس بیشتری برای گیج کردن خواننده شما وجود دارد.

And again, we're talking more about writing than speaking here.

و دوباره، ما در اینجا بیشتر در مورد نوشتن صحبت می کنیم تا صحبت کردن.

In speaking you can get away with a lot more.

در صحبت کردن، می توانید با خیلی چیزهای بیشتری کنار بیایید.

Now, another thing: Remember what I said, again, about putting it right behind, right

حالا یک چیز دیگر: یادتان می‌آید که دوباره در مورد گذاشتن آن درست در

next to the noun you're modifying?

کنار اسمی که در حال تغییر آن هستید، چه گفتم؟

Except for the case of "which".

به جز مورد «کدام».

An adjective clause with "which" can modify the entire clause before it.

یک بند صفت با "which" می تواند کل بند قبل از خود را تغییر دهد.

So this "which" is not about "test".

پس این «که » درباره «آزمایش» نیست.

Okay?

باشه؟

This "which" is modifying the entire clause.

این "که" کل بند را اصلاح می کند.

"Larry failed his test," so "which" talks about this situation,

"لری در آزمون خود مردود شد"، بنابراین "که" در مورد این وضعیت صحبت می کند،

"means he'll have to go to summer school".

"یعنی او باید به مدرسه تابستانی برود".

Okay?

So this "which" is talking about the entire situation, but you can only do it with "which",

باشه؟

بنابراین این "که" درباره کل وضعیت صحبت می کند، اما شما فقط با "که"

you can't do it with "that" necessarily.

می توانید آن را انجام دهید، لزوما با "آن" نمی توانید آن را انجام دهید .

And, again, we're still doing...

و، باز هم، ما هنوز این کار را انجام

We're still doing a comma because when you're doing it like this, "which" above the entire

می‌دهیم... ما هنوز یک کاما می‌زنیم، زیرا وقتی این کار را به این صورت انجام می‌دهید، "که" بالای کل

clause, there's always going to be a comma because you're not identifying the noun before it.

بند، همیشه یک کاما وجود دارد زیرا شما شناسایی نمی‌کنید. اسم قبل از آن

One other thing to look at here:

یک چیز دیگر که در اینجا باید به آن نگاه کرد:

"...which means that he'll have to go to summer school".

"... که به این معنی است که او باید به مدرسه تابستانی برود".

Another thing you have to keep in mind is that the pronoun "that" can also begin a noun clause.

نکته دیگری که باید در نظر داشته باشید این است که ضمیر "that" می تواند یک بند اسمی را نیز شروع کند.

If you're not sure about noun clauses, I have a video about those.

اگر در مورد عبارات اسمی مطمئن نیستید ، من یک ویدیو در مورد آنها دارم.

You can check that out and you can learn about noun clauses that act...

شما می توانید آن را بررسی کنید و می توانید در مورد بند های اسمی که عمل می کنند یاد بگیرید...

In this particular case, the noun clause acts as an object to the verb "means".

در این مورد خاص، بند اسمی به عنوان یک مفعول برای فعل "means" عمل می کند.

Means what? "...that he'll have to go to summer school".

یعنی چی؟ "... که او باید به مدرسه تابستانی برود".

So, again, you have a sentence, you have a clause inside a clause, and the whole clause

بنابراین، دوباره، شما یک جمله دارید، یک بند در داخل یک بند دارید، و کل بند

is about the whole other clause.

در مورد کل بند دیگر است.

Confusing.

گیج کننده.

No, not really.

نه، نه واقعا.

Everything has to make sense.

همه چیز باید معنا پیدا کند.

That's the beauty about English, it must makes sense.

این زیبایی انگلیسی است، باید منطقی باشد.

If you know how to cut everything into its proper pieces, if you know how to relate every

اگر بدانید که چگونه همه چیز را به قطعات مناسب خود تقسیم کنید، اگر بدانید که چگونه هر

word or every phrase or every clause to everything around it, it all makes sense.

کلمه یا هر عبارت یا هر بند را به هر چیزی در اطراف آن مرتبط کنید، همه چیز منطقی است.

So be patient, slowly go through every piece.

بنابراین صبور باشید، به آرامی هر قطعه را مرور کنید.

Make sure that everything has its place, has its function, has its purpose.

مطمئن شوید که هر چیزی جای خودش را دارد، کارکرد خودش را دارد، هدف خودش را دارد.

Okay.

باشه.

Last one.

اخرین.

One last thing you want to know about adjective clauses: Sometimes we can use a preposition

آخرین چیزی که می خواهید در مورد جملات صفت بدانید : گاهی اوقات می توانیم از حرف اضافه

with a conjunction, with a relative pronoun.

با یک حرف ربط و با یک ضمیر نسبی استفاده کنیم.

Most commonly you're going to use "who" or "which" to use these, and the thing to remember

معمولاً برای استفاده از اینها از "who" یا "which" استفاده می کنید، و چیزی که

about the preposition: They're regular prepositions.

در مورد حرف اضافه باید به خاطر بسپارید: آنها حروف اضافه معمولی هستند.

They still have the same function as a preposition.

آنها همچنان همان کارکرد حرف اضافه را دارند.

So, "about" means regarding something, you're talking about something, you're pointing to something.

بنابراین، «درباره» یعنی در مورد چیزی، شما در مورد چیزی صحبت می کنید، به چیزی اشاره می کنید.

So in this case, a billionaire is the person.

بنابراین در این مورد، فرد میلیاردر است.

"...about whom", so: "...the public knows little..."

"...درباره کی"، پس: "... عموم مردم کم می دانند..."

Whoa, sorry, I doubled here.

اوه، ببخشید، اینجا دوبله کردم.

Don't do that.

این کار را نکن

Don't put both the preposition at the beginning and the end, only at the beginning.

حرف اضافه را در ابتدا و انتها قرار ندهید، فقط در ابتدا.

You could say: "...whom the public knows little about".

می توانید بگویید: "...که عموم مردم کمی درباره او می شناسند".

But some grammar teachers will tell you that's bad English, never put "about" at the end

اما برخی از معلمان دستور زبان به شما می گویند که انگلیسی بدی است، هرگز «درباره» را در

of the clause; always put at the beginning or other places.

انتهای بند قرار ندهید. همیشه در ابتدا یا جاهای دیگر قرار دهید.

"...about whom the public knows little, donated millions to charity".

"... در مورد کسی که مردم اطلاعات کمی دارند، میلیون ها نفر به امور خیریه کمک کردند."

So: "The eccentric billionaire donated to charity"-that's your independent clause-

بنابراین: "میلیاردر عجیب و غریب به خیریه کمک کرد" - این بند مستقل شماست -

"about whom the public knows".

"در مورد کسی که مردم می دانند".

So "knows" is your verb, "...knows little about the billionaire".

بنابراین "می داند" فعل شماست، "... درباره میلیاردر کم می داند".

Okay?

باشه؟

The car in which the actor arrived to the party is a Lamborghini.

خودرویی که این بازیگر با آن به مهمانی آمده یک لامبورگینی است.

The car in which, so the actor arrived in the car, in the Lamborghini, in which, about

ماشینی که در آن، بنابراین بازیگر وارد ماشین شد، در لامبورگینی، در آن، در مورد

whom, about which.

چه کسی، در مورد کدام.

To which, to whom.

به کدام، به چه کسی.

You can use any combination of preposition with pronoun, but remember that the preposition

می توانید از هر ترکیبی از حرف اضافه با ضمیر استفاده کنید، اما به یاد داشته باشید که حرف اضافه عملکرد حرف اضافه را

takes the function of a preposition, nothing else.

می گیرد ، نه چیز دیگری.

Okay, so again, there's lots...

بسیار خوب، پس باز هم، موارد زیادی وجود دارد...

A lot more examples that we could go through, but they all basically function in the same way.

نمونه های بسیار بیشتری وجود دارد که می توانیم از آنها مرور کنیم، اما همه آنها اساساً به یک شکل عمل می کنند.

An adjective clause is an adjective.

یک بند صفت یک صفت است.

In a different lesson we're going to look at the way that adjective clauses can be reduced

در یک درس متفاوت، ما می‌خواهیم به نحوه کاهش جملات صفت

to one word or one phrase, but that's a different lesson that you can watch that and learn about that.

به یک کلمه یا یک عبارت نگاه کنیم، اما این یک درس متفاوت است که می‌توانید آن را تماشا کنید و در مورد آن بیاموزید.

And lots of things you can do.

و کارهای زیادی که می توانید انجام دهید.

Remember that there are three dependent clauses: Noun clause, adjective clause, adverb clause.

به یاد داشته باشید که سه بند وابسته وجود دارد: بند اسمی، بند صفت، بند قید.

There's a lesson for each one of those.

برای هر یک از آنها درسی وجود دارد.

You can watch those.

می توانید آن ها را تماشا کنید.

And that's it.

If you like this lesson, please subscribe to my YouTube channel.

و بس.

اگر این درس را دوست دارید، لطفا در کانال یوتیوب من مشترک شوید.

If you have any questions about this lesson, please go to www.engvid.com.

اگر سوالی در مورد این درس دارید، لطفا به www.engvid.com مراجعه کنید.

There's a forum there, you can ask your question and I will be happy to answer you.

یک انجمن وجود دارد، شما می توانید سوال خود را بپرسید و من خوشحال خواهم شد که به شما پاسخ دهم.

There's also a quiz with more sample sentences for you to practice with.

همچنین یک مسابقه با جملات نمونه بیشتر برای تمرین وجود دارد.

And again, do the quiz, ask me the questions, everybody will get ahead in no time.

و دوباره، مسابقه را انجام دهید، سوالات را از من بپرسید، همه در کمترین زمان پیش خواهند رفت.

Okay?

باشه؟

Thank you very much.

بسیار از شما متشکرم.

See you next time.

Bye-bye.

بعدا می بینمت.

خداحافظ.