Does Your Heartbeat Shape Your Sense of Time? | Irena Arslanova | TED

Translator: alireza masoum Reviewer: mohammad ali masoum

I am a cognitive neuroscientist,

من عصب شناس شناختی هستم،

and I'm trying to understand how we perceive time

و در تلاش هستم بفهمم که چگونه زمان را درک می‌کنیم

and how our perception of time arises from the workings of our brain.

و چگونه درک ما از زمان از عملکرد مغز ما ناشی می‌شود.

Why?

چرا؟

Why do I want to understand that?

چرا می‌خواهم این را بفهمم؟

Well, time is the ultimate master of our lives.

خب، زمان استاد نهایی زندگی ما است.

We are all constantly faced with its fleeting nature.

همه ما دائماً با ماهیت زودگذر آن روبرو هستیم.

Yet how we feel the passing of time

با این حال، احساس ما در گذر زمان

can be highly malleable.

می‌تواند بسیار انعطاف پذیر باشد.

When we are bored, in pain,

وقتی حوصله‌ ما سر می‌رود، درد داریم،

but also when we encounter something novel or extraordinary,

اما همچنین وقتی با چیزی بدیع یا خارق‌العاده مواجه می‌شویم،

time feels to be passing much slower

احساس می‌کنیم زمان بسیار کندتر

than when we are busy or simply having fun.

از زمانی که مشغول هستیم یا صرفاً سرگرم هستیم می‌گذرد.

But what does it mean to feel time?

اما احساس زمان به چه معنا است؟

And why does the feeling of time distort

و چرا احساس زمان بسته به

depending on the situation, our level of focus, our emotional state?

موقعیت، سطح تمرکز، وضعیت عاطفی ما تحریف می‌شود؟

Do these distortions serve some function,

آیا این تحریف‌ها عملکرد خاصی دارند،

and can we gain some level of control over how we feel time?

و آیا می‌توانیم سطحی از کنترل را بر احساس خود در زمان به دست آوریم؟

These are very big questions,

اینها سوال‌های بسیار بزرگی هستند،

and we do not have the answer to any of them.

و ما پاسخی برای هیچ یک از آنها نداریم.

Not just yet.

هنوز خیر.

But I will tell you about a surprising discovery

اما من در مورد کشف شگفت انگیزی به شما خواهم گفت

I believe will take us a step closer

که معتقدم ما را یک قدم به باز کردن

to unlocking the neural basis of time.

قفل پایه عصبی زمان نزدیک تر می‌کند.

And I will show you that time is not something

و به شما نشان خواهم داد که زمان چیزی نیست

that is created solely by the brain,

که صرفاً توسط مغز ایجاد شود،

but it is also intimately shaped

بلکه دقیقاً توسط آنچه در بقیه بدن

by what is happening inside the rest of the body.

اتفاق می‌افتد شکل می‌گیرد.

I work in the Lab of Action and Body at Royal Holloway,

من در آزمایشگاه عمل و بدن در رویال هالووی،

University of London,

دانشگاه لندن کار می‌کنم،

and in our lab we look at the brain

و در آزمایشگاه خودمان به مغز

from an embodied point of view.

از نقطه‌نظر مجسم نگاه می‌کنیم.

What this means is that we believe

این بدان معنی است که ما معتقدیم

we cannot fully understand the workings of the brain

اگر مغز را از بدن خارج کنیم

if we take it out of the body,

نمی‌توانیم به طور کامل عملکرد مغز را درک کنیم،

because after all,

زیرا به هر حال،

the main reason for us to have a brain

دلیل اصلی داشتن مغز این است

is to keep the body alive,

که بدن را زنده نگه داریم،

so that we can act in the world.

تا بتوانیم در جهان عمل کنیم.

And for that,

و برای آن،

it is not enough for the brain to perceive

درک آنچه در دنیای اطراف ما اتفاق می‌افتد

what is happening in the world around us,

برای مغز کافی نیست،

but it also needs to perceive what is happening inside of our own body.

بلکه باید آنچه را که در داخل بدن ما اتفاق می‌افتد نیز درک کند.

It needs to understand what our body needs at any moment in time.

باید بفهمد بدن ما در هر لحظه به چه چیزی نیاز دارد.

That additional internal sense,

آن حس درونی اضافی،

the perception of the body from within

ادراک بدن از درون را

is called interoception.

شنود درونی می‌نامند.

And one example of interoception

و یک نمونه از شنود

is the perception of our own heart.

ادراک قلب خودمان است.

Yes, the heart.

بله، قلب.

I think all of us know that the main function of the heart

فکر می‌کنم همه ما می‌دانیم که وظیفه اصلی قلب

is to transport oxygen-rich blood all through the body,

انتقال خون غنی از اکسیژن در سراسر بدن است،

and like other bodily functions, it is controlled by the brain.

و مانند سایر عملکردهای بدن، توسط مغز کنترل می‌شود.

So when I’m on the move,

پس وقتی در حال حرکت هستم،

the heart should start beating faster to provide more oxygen.

قلب باید تندتر بزند تا اکسیژن بیشتری را تامین کند.

When I need to slow down and focus,

وقتی نیاز به کاهش سرعت و تمرکز دارم،

it will also slow down to preserve the oxygen.

برای حفظ اکسیژن نیز کند می‌شود.

But what many of you may not know

اما آنچه ممکن است بسیاری از شما ندانید

is that the activity of the heart itself

این است که فعالیت قلب

shapes the activity of the brain.

به خودی خود فعالیت مغز را شکل می‌دهد.

But before I get into that,

اما قبل از اینکه وارد این موضوع شوم،

let me give you some very basic neuroscience.

اجازه دهید برخی از علوم اعصاب بسیار ابتدایی را به شما ارائه دهم.

So the brain receives information

بنابراین مغز اطلاعات دنیای بیرون را

from the outside world through our eyes, through our ears.

از طریق چشمان ما، از طریق گوش‌های ما دریافت می‌کند.

But to make sense of that information, to perceive,

اما برای درک، آن اطلاعات،

it has specialized sensory areas,

مناطق حسی خاصی دارد،

like the visual sensory area

مانند ناحیه حسی بصری

that allows us to see the redness of the TEDx sign,

که به ما اجازه می‌دهد قرمزی علامت TEDx را ببینیم،

or the auditory-sensory areas

یا مناطق شنوایی-حسی

that allow us to hear the sound of my voice.

که به ما امکان می‌دهد طنین صدای من را بشنویم.

The information can be the same,

اطلاعات می‌تواند یکسان باشد،

but our perception can differ very much.

اما درک ما می‌تواند بسیار متفاوت باشد.

But in order to act in response to what we perceive,

اما برای اینکه در پاسخ به آنچه ما درک می‌کنیم عمل کند،

the brain has separate movement control centers

مغز مراکز کنترل حرکت جداگانه ای دارد

that are responsible for initiating and controlling movement.

که مسئول شروع و کنترل حرکت هستند.

That's what makes me move my hands constantly as I'm speaking.

این چیزی است که باعث می‌شود در حین صحبت کردن مدام دستانم را تکان دهم.

So how does the heart shape the brain then?

پس چگونه قلب مغز را شکل می‌دهد؟

Well, it turns out

خب، معلوم شد

that there are sensory neurons in our heart

که نورون‌های حسی در قلب ما وجود دارند

that fire signals to our brain

که سیگنال‌هایی را به مغز ما ارسال می‌کنند

to inform it about the state of the body.

تا از وضعیت بدن مطلع شوند.

But they fire only at a time when the heart contracts,

اما آنها فقط در زمانی شلیک می‌کنند که قلب منقبض می‌شود،

and they remain silent when the heart is relaxed.

 زمانی که قلب آرام می‌گیرد سکوت می‌کنند.

So the brain and the heart are in a constant rhythmic dance.

پس مغز و قلب در یک رقص موزون دائمی هستند.

Every beat makes the brain step into an active mode,

هر ضربان باعث می‌شود مغز وارد حالت فعال شود،

priming us for action.

و ما را برای عمل آماده می‌کند.

And between the beats, the brain steps back into perceptual mode,

و بین ضربان‌ها، مغز به حالت ادراکی برمی‌گردد،

priming us to take in information.

و ما را برای دریافت اطلاعات آماده می‌کند.

Now imagine what happens when the heart starts beating faster.

حالا تصور کنید وقتی قلب تندتر شروع به تپیدن کند چه اتفاقی می‌افتد.

There are more beats,

تعداد ضربان‌ها بیشتر است،

so the brain is more likely to be in the active mode,

بنابراین مغز بیشتر در حالت فعال قرار دارد،

whereas when the heart slows down,

در حالی که وقتی قلب کند می‌شود،

there are more periods of time between the beats,

دوره‌های زمانی بیشتری بین ضربان‌ها وجود دارد،

so the brain is more likely to be in the perceptual mode.

بنابراین مغز بیشتر در حالت ادراکی قرار می‌گیرد.

This got me thinking.

این من را به فکر فرو برد.

If the heart shapes perception in such a way,

اگر قلب ادراک را این گونه شکل دهد،

will it also shape the perception of time?

آیا ادراک زمان را نیز شکل می‌دهد؟

Is there a causal relationship

آیا بین قلب ما

between our heart and how we experience time?

و نحوه تجربه ما رابطه علّی وجود دارد؟

Of course, we tested that in our lab.

البته، ما آن را در آزمایشگاه خود آزمایش کردیم.

We invited 67 volunteers to participate in a study

ما از ۶۷ داوطلب برای شرکت در یک مطالعه دعوت کردیم

where we asked them to judge very brief durations of different stimuli.

در آن از آنها خواستیم مدت زمان بسیار کوتاهی از محرک‌های مختلف را قضاوت کنند.

These could be sounds, images of simple shapes,

اینها می‌توانند صداها، تصاویر اشکال ساده،

images of people showing different emotions.

تصاویری از افراد که احساسات متفاوتی را نشان می‌دهند باشد.

We wanted to systematically determine whether what participants felt and sensed

ما می‌خواستیم به طور سیستماتیک تعیین کنیم آیا آنچه شرکت‌کنندگان احساس و حس می‌کنند

influenced how they perceived durations.

بر نحوه درک آنها از مدت‌زمان تأثیر می‌گذارد یا خیر.

But the key part of that study was that we hooked the volunteers

اما بخش کلیدی آن مطالعه این بود که ما داوطلبان را

to an ECG machine

به دستگاه ECG (نوار قلب) متصل کردیم

so we could see their heart beating in real time

تا بتوانیم ضربان قلب آنها را

while they were doing this study.

در زمان انجام این مطالعه در زمان واقعی ببینیم.

And this allowed us to flash the stimuli

و این به ما این امکان را می‌داد که محرک‌ها را

precisely at the moment when the heart squeezed tight

دقیقاً در لحظه‌ای که قلب فشرده می‌شود

or when it relaxed.

یا زمانی که آرام می‌شود فلاش بزنیم.

And what we found

و آنچه ما دریافتیم

was that stimuli that occurred during heart's contraction

این بود که محرک‌هایی که در طول انقباض قلب رخ می‌دهند،

were perceived to last shorter

کوتاه‌تر از محرک‌هایی

than stimuli that occurred between the beats,

که بین ضربان‌ها رخ می‌دادند هستند،

when the heart was relaxed.

زمانی که قلب آرام است.

What this means is that the momentary state of the heart

این بدان معنا است که حالت لحظه‌ای قلب باعث می‌شود

caused time to contract and expand within each heartbeat.

زمان در هر ضربان قلب منقبض و گسترش یابد.

Why am I so excited about this finding?

چرا من در مورد این یافته بسیار هیجان زده هستم؟

Well because it shows that perception of time

خوب زیرا نشان می‌دهد که درک زمان

is an embodied experience.

یک تجربه مجسم است.

It might be constructed in the brain,

این ممکن است در مغز ساخته شود،

but it is molded by the body.

اما توسط بدن شکل می‌گیرد.

And I'm sure it seems intuitive, you know,

و مطمئن هستم که شهودی به نظر می‌رسد، می‌دانید،

that something rhythmic, like the heartbeat,

که چیزی ریتمیک، مانند ضربان قلب،

would influence something rhythmic like time perception.

بر چیزی ریتمیک مانند درک زمان تأثیر می‌گذارد.

But now we have a scientific evidence

اما اکنون شاهدی علمی

for that intuition.

برای این شهود داریم.

What's more,

علاوه بر این،

I can use these heart-driven time distortions

من می‌توانم از این تحریف‌های زمانی مبتنی بر قلب استفاده کنم

to look at what is happening in the brain

تا به آنچه در مغز اتفاق می‌افتد

just before duration is distorted by each beat.

درست قبل از اینکه مدت زمان با هر ضربان تحریف شود ببینم.

Could it be that distortions in time

آیا ممکن است انحراف‌ها در زمان

are connected to how each heartbeat

به چگونگی تأثیر هر ضربان قلب

affects the sensory and the movement centers of the brain?

بر مراکز حسی و حرکتی مغز مرتبط باشند؟

Remember how I told you that each beat momentarily suppressed perception,

به یاد دارید که چگونه گفتم که هر ضربان به طور لحظه‌ای ادراک را سرکوب می‌کند،

but between the beats, suppression was momentarily increased?

اما بین ضربان‌ها، سرکوب به طور لحظه‌ای افزایش می‌یابد؟

So could it be ...

همینطور می‌تواند باشد ...

And we showed that time is contracted during the beat,

ما نشان دادیم که زمان در طول ضربان منقبض می‌شود،

but expanded in between the beats.

اما در بین ضربان‌ها گسترش می‌یابد.

So could it be that our experience of time

پس آیا ممکن است تجربه ما از زمان

arises from the way in which our brain takes in sensory information

از روشی ناشی شود که مغز ما اطلاعات حسی را

that is shaped by the heart?

که توسط قلب شکل می‌گیرد دریافت می‌کند؟

And if that is true,

و اگر این درست باشد،

could the function

آیا کارکرد

of our highly distorted sense of time

حس بسیار تحریف شده ما از زمان

be to shift us between an active and perceptual mode?

می‌تواند این باشد که ما را بین حالت فعال و ادراکی جابجا کند؟

Time could contract when we need to move,

زمان ممکن است زمانی که ما نیاز به حرکت داشته باشیم منقبض شود،

but it may expand when we want to perceive.

اما زمانی که بخواهیم درک کنیم ممکن است گسترش یابد.

So maybe that slowing of time you feel when you're bored

بنابراین شاید آن کاهش زمانی که در هنگام بی حوصلگی احساس می‌کنید

is there to actually expand your perception

برای گسترش درک شما

and allow your mind to wander to something new.

و اجازه دادن به ذهن شما برای پرسه زدن به چیزهای جدید باشد.

I hope I've shown you

امیدوارم به شما نشان داده باشم

that one way to shape how we experience time

که یکی از راه‌های شکل دادن به نحوه تجربه ما در مورد زمان

is to work on the internal state

این است که روی وضعیت

of our body.

درونی بدن خود کار کنیم.

So the next time

بنابراین دفعه بعدی

time becomes a little bit too fleeting,

زمان کمی خیلی زودگذر می‌شود،

like right now for me --

مثل همین الان برای من --

(Laughter)

(خنده)

Let’s maybe try to take a deep breath.

بیایید نفس عمیقی بکشیم.

(Inhales)

(دم)

(Exhales)

(بازدم)

Yeah?

بله؟

Feel the heart slow down,

احساس کنید که قلب کند می‌شود

and let the brain expand the moment.

و اجازه دهید مغز لحظه‌ای را گسترش دهد.

And maybe that momentary expansion of time

و شاید آن انبساط لحظه‌ای زمان

will also broaden our perception.

درک ما را نیز گسترش دهد.

Thank you very much for listening. Thank you.

به خاطر توجه شما بسیار سپاسگذارم. ممنونم.

(Applause)

(تشویق)