Basic English Grammar: Parts of Speech – noun, verb, adjective, pronoun, adverb...

Hi. James from engVid.

سلام. جیمز از engVid.

I would like to talk about something that will help you understand English,

من می خواهم در مورد چیزی صحبت کنم که به شما در درک زبان انگلیسی کمک کند

and it's two things.

و این دو چیز است.

Number one are parts of speech.

شماره یک بخش هایی از گفتار است.

What are the parts of speech and how do you use them?

گفتار شامل چه اجزایی است و چگونه از آنها استفاده می کنید؟

The second is called syntax, which is a very complicated word for word order.

دومی syntax نام دارد که یک کلمه بسیار پیچیده برای ترتیب کلمات است.

Where do you put the words in a sentence?

کلمات را در کجای یک جمله قرار می دهید؟

In some languages they have a different word order, some languages it doesn't really matter,

در برخی از زبان‌ها ترتیب کلمات متفاوتی دارند ، برخی از زبان‌ها واقعاً مهم نیست،

but what my job today is, is to show you where the words go and:

اما وظیفه امروز من این است که به شما نشان دهم کلمات کجا می‌روند و:

What do they basically mean-okay-in the parts of speech?

اساساً در قسمت‌های گفتار به چه معنا هستند - خوب است؟

As E said: "Words. Where do they go?"

همانطور که E گفت: "کلمات. کجا می روند؟"

Now, if you're new to English or even if you're an intermediate student, sometimes this causes

حالا، اگر شما تازه وارد زبان انگلیسی هستید یا حتی اگر یک دانش آموز متوسط ​​هستید، گاهی اوقات این موضوع برای

you problems. Right?

شما مشکل ایجاد می کند. درست؟

You've heard the terms: "preposition", "determiner", "syntax", and you're like: "Oh, it's so complicated."

اصطلاحات «حرف اضافه»، «تعیین کننده»، «نحوه» را شنیده‌اید و می‌گویید: «اوه، خیلی پیچیده است».

Today's lesson will be simple.

درس امروز ساده خواهد بود.

You can go over this again and again.

شما می توانید این را بارها و بارها مرور کنید.

It will help you understand and use English better.

به شما کمک می کند زبان انگلیسی را بهتر درک کنید و از آن استفاده کنید.

So I'm going to start off with the most basic part of parts of speech, and I want to start

بنابراین من می خواهم با ابتدایی ترین بخش های سخنرانی شروع کنم و می خواهم

with the things part.

با بخش چیزها شروع کنم.

Things.

چیزها

Not actions, but things.

نه اعمال، بلکه چیزها.

I am a person.

من یک شخص هستم.

My watch is a thing.

ساعت من یک چیز است.

Okay?

باشه؟

An animal, a cat or a dog, or an apple, these are things.

حیوان، گربه یا سگ، یا سیب، اینها چیزهایی هستند.

We call these things nouns, because nouns name people - Hi, I'm James;

ما به این چیزها اسم می گوییم، زیرا اسم ها افراد را نام می برند - سلام، من جیمز هستم.

places - Toronto, Ontario; things - my watch; animals - a cat, meow; and food - an apple.

مکان ها - تورنتو، انتاریو؛ چیزها - ساعت من؛ حیوانات - گربه، میو؛ و غذا - یک سیب.

Okay? These are nouns.

باشه؟ اینها اسم هستند.

Example: boy, dog, apple. Okay?

مثال: پسر، سگ، سیب. باشه؟

Nouns name these things.

اسم ها این چیزها را نام می برند.

But sometimes you don't want to keep using the same noun again and again.

اما گاهی اوقات شما نمی خواهید به استفاده از همان اسم دوباره و دوباره ادامه دهید.

"James ate the apple and James walked his dog as James talked to his friend, Oliver,

"جیمز سیب را خورد و جیمز سگش را پیاده کرد در حالی که جیمز با دوستش، الیور،

and then James..."

و سپس جیمز صحبت می کرد..."

It gets what we call repetitive and boring, and it also makes the sentences go really slow.

این چیزی است که ما آن را تکراری و کسل کننده می نامیم، و همچنین باعث می شود جملات بسیار کند پیش بروند.

And sometimes we want to use the noun in a different way.

و گاهی می خواهیم اسم را به شکل دیگری به کار ببریم.

So in this case we introduce what's called pronouns.

بنابراین در این مورد آنچه را که ضمایر نامیده می شود معرفی می کنیم.

Pronouns can replace nouns in a sentence.

ضمایر می توانند جایگزین اسم در جمله شوند.

So now you could say something like this: "James ate the apple and he walked his dog."

بنابراین اکنون می توانید چیزی شبیه به این بگویید: "جیمز سیب را خورد و سگش را راه انداخت."

Instead of: "James ate the apple and James walked his dog", we can use a pronoun to replace

به جای: «جیمز سیب را خورد و جیمز سگش را راه انداخت»، می‌توانیم از یک ضمیر برای جایگزینی

it and make it simpler.

آن و ساده‌تر کردن آن استفاده کنیم.

We still know we're talking about James.

ما هنوز می دانیم که در مورد جیمز صحبت می کنیم.

Now, we talked about word order or syntax.

اکنون، ما در مورد ترتیب کلمات یا نحو صحبت کردیم.

Let me explain this.

بگذارید این را توضیح دهم.

In order to use a pronoun first you must use the noun.

برای استفاده از ضمیر ابتدا باید از اسم استفاده کنید.

Okay?

باشه؟

You introduce the noun and then you can replace it with a pronoun.

شما اسم را معرفی می کنید و سپس می توانید آن را با یک ضمیر جایگزین کنید.

That's why you see number one then number two.

به همین دلیل است که شما شماره یک و سپس شماره دو را می بینید.

You cannot just start with a pronoun.

شما نمی توانید فقط با یک ضمیر شروع کنید.

If I started a sentence at the beginning: "He went to the store."

اگر یک جمله را در ابتدا شروع کردم: «او به فروشگاه رفت».

The very first thing you will say to me is: "Who's he?"

اولین چیزی که به من خواهید گفت: "او کیست؟"

I go: "Oh, James went to the store and he bought the apples there."

من می گویم: "اوه، جیمز به فروشگاه رفت و او سیب ها را از آنجا خرید."

And you go: "Oh, now I know who he is."

و می روی: "اوه، حالا می دانم او کیست."

So, pronouns kind of number two because you have to actually introduce first with a noun,

بنابراین، ضمایر نوع دو هستند، زیرا شما باید ابتدا با یک اسم معرفی کنید،

then you can replace it with a pronoun.

سپس می توانید آن را با یک ضمیر جایگزین کنید.

Now, we have several types of pronouns.

اکنون چندین نوع ضمیر داریم.

I'm just going to go over and show you a couple of them so you get an idea.

من فقط می روم و چند تا از آنها را به شما نشان می دهم تا ایده بگیرید.

Pronouns include: "I", "we", which are subject pronouns.

ضمایر عبارتند از: «من»، «ما» که ضمایر فاعل هستند.

Object pronouns when we're talking about something that's not us, but something on the other

ضمایر مفعول وقتی در مورد چیزی صحبت می کنیم که ما نیستیم، اما چیزی در طرف دیگر

side that receives action, as a subject pronoun I do things.

که عمل را دریافت می کند، به عنوان ضمیر فاعل من چیزهایی را انجام می دهم.

I run.

من میدوم.

Right?

We eat dinner.

درست؟

شام میخوریم

We're talking to them.

ما با آنها صحبت می کنیم.

Now, when we say "them", you go: "What?"

حالا وقتی می گوییم «آنها»، می گویید: «چی؟»

Well, they are receiving it and we call those object pronouns.

خوب، آنها آن را دریافت می کنند و ما به آن ضمایر مفعول می گوییم.

Okay?

باشه؟

So the most basic ones are subject and object pronouns.

بنابراین اساسی ترین آنها ضمایر فاعل و مفعول هستند.

One is doing something, one is receiving.

یکی داره یه کاری میکنه یکی داره میگیره.

There are reflexive pronouns, like: "himself" where somebody is talking about themselves.

ضمایر انعکاسی وجود دارد، مانند: "خود" که در آن کسی در مورد خودش صحبت می کند.

"He built the house himself."

خانه را خودش ساخت.

So he's talking about him as an object, but reflecting it back to himself.

بنابراین او در مورد او به عنوان یک شی صحبت می کند، اما آن را به خودش منعکس می کند.

We call it reflexive pronoun.

ما آن را ضمیر بازتابی می نامیم.

Okay?

باشه؟

There are others, but I'm not going to get into them right now because I want to keep

موارد دیگری نیز وجود دارد، اما من فعلا وارد آنها نمی شوم زیرا می خواهم این را ساده نگه دارم،

this simple just so you know what the parts of speech are, and you can always come to

فقط برای اینکه بدانید بخش های گفتار چیست، و همیشه می توانید به

engVid to come and see other lessons in which we go deeply into

engVid بیایید تا بیایید و درس های دیگری را ببینید که در آنها ما وجود دارد. عمیقاً به

reflexive pronouns, object and subject pronouns.

ضمایر بازتابی، ضمایر مفعول و فاعل بروید.

Okay? Cool.

باشه؟ سرد.

So we talked about how pronouns can replace nouns, and we're good with that.

بنابراین ما در مورد اینکه چگونه ضمایر می توانند جایگزین اسم ها شوند صحبت کردیم و ما با آن خوب هستیم.

Yeah?

آره؟

So let's go to stage number three, because once you've replaced them, how do you know

پس بیایید به مرحله شماره سه برویم، زیرا وقتی آنها را جایگزین کردید، چگونه

the difference between them?

تفاوت بین آنها را می دانید؟

Apple, apple.

سیب، سیب

I don't know.

من نمی دانم.

That's when we have adjectives.

آن وقت است که ما صفت داریم.

Adjectives.

صفت.

The word itself can be broken into two parts: "ject" and "ad".

خود کلمه را می توان به دو بخش تقسیم کرد: "جکت" و "آد".

But remember...

Do you remember when I said subject and object, and I gave you the example?

اما یادت باشه...

یادت هست که من موضوع و مفعول را گفتم و مثال زدم؟

I said, for instance: "I" is a subject pronoun.

مثلاً گفتم: «من» ضمیر فاعل است.

Right?

درست؟

Subject, yeah, I'm good at this.

موضوع، بله، من در این کار خوب هستم.

I'm going to do this really well.

من این کار را واقعاً خوب انجام خواهم داد .

And I said: "them" is an object pronoun.

و گفتم: «آنها» ضمیر مفعولی است.

Right?

درست؟

You'll notice "ject" is in both parts.

متوجه خواهید شد که "جکت " در هر دو قسمت است.

When you look at an adjective, "ad" means to put on, you add, like two plus two is four,

وقتی به یک صفت نگاه می‌کنید، «آگه» به معنای قرار دادن است، اضافه می‌کنید، مثل دو به علاوه دو، چهار،

four plus four is eight.

چهار به علاوه چهار، هشت است.

So an adjective you add to a pronoun or a noun to describe them.

بنابراین یک صفت به یک ضمیر یا یک اسم برای توصیف آنها اضافه می کنید.

So if you look here, "ject".

بنابراین اگر به اینجا نگاه می کنید، "جکت کنید".

Adjectives describe nouns and pronouns.

صفت ها اسم ها و ضمایر را توصیف می کنند.

Now, remember we talked about syntax?

حالا، یادتان هست در مورد نحو صحبت کردیم؟

Well, syntax, remember the word order?

خوب، نحو، ترتیب کلمات را به خاطر دارید؟

Where would you find an adjective?

از کجا یک صفت پیدا می کنید؟

Well, in some places it's reversed.

خوب، بعضی جاها برعکس است.

If you speak Spanish, for instance, you would say: "gato negro", which in translation for

به عنوان مثال، اگر اسپانیایی صحبت می کنید، می گویید: "gato negro" که در ترجمه

English is cat's black.

انگلیسی سیاه و سفید گربه ای است.

And for me who speak English or a person who speaks English, that doesn't make sense to

و برای من که انگلیسی صحبت می کنم یا کسی که انگلیسی صحبت می کند، این برای من منطقی نیست

me because we say black cat.

زیرا ما می گوییم گربه سیاه.

So, word order can vary depending on the language you speak.

بنابراین، ترتیب کلمات بسته به زبانی که صحبت می کنید می تواند متفاوت باشد .

We usually put pronouns before...

ما معمولاً ضمایر را قبل از ...

Sorry, adjectives before our pronouns and our nouns so we can describe them.

با عرض پوزش، صفت ها را قبل از ضمایر خود و اسم ما قرار می دهیم تا بتوانیم آنها را توصیف کنیم.

And in two seconds I'm going to give you some ways in which we describe things, and we have

و در عرض دو ثانیه روش‌هایی را به شما ارائه می‌کنم که در آنها چیزها را توصیف می‌کنیم، و برای آن

a word order for that.

یک ترتیب کلمات داریم.

Okay?

باشه؟

And I'll have to explain something on that.

و من باید چیزی در این مورد توضیح دهم.

So, where will you find an adjective?

بنابراین، از کجا می توانید یک صفت پیدا کنید؟

Before you find your nouns or pronouns.

قبل از اینکه اسم یا ضمایر خود را پیدا کنید .

They will help you describe your subjects or objects.

آنها به شما کمک می کنند تا موضوعات یا اشیاء خود را توصیف کنید.

Okay? The things that are doing something.

باشه؟ کارهایی که در حال انجام کاری هستند.

Now, we have eight types of adjectives. All right?

اکنون هشت نوع صفت داریم. خیلی خوب؟

And we have a special order we put it in.

و ما یک سفارش ویژه داریم که آن را در آن قرار داده ایم.

Now, depending on your language, this order may exist.

اکنون، بسته به زبان شما، ممکن است این دستور وجود داشته باشد.

You may have a different order or you may have no order which means you can put any

ممکن است ترتیب متفاوتی داشته باشید یا ممکن است نظم نداشته باشید، به این معنی که می توانید هر یک

of these things in any order you like.

از این موارد را به هر ترتیبی که دوست دارید قرار دهید.

You can put...

Not... Well, maybe with the exception of numbers, but the colour can come first, where it comes

می تونی بذاری...

نه... خب، شاید به استثنای اعداد، اما رنگ می تواند اول بیاید، از کجا آمده

from, it can come first.

، می تواند اول بیاید.

Quality can come first.

کیفیت می تواند حرف اول را بزند.

It depends on your culture, your language, your country.

این به فرهنگ ، زبان و کشور شما بستگی دارد.

English, however, the order I put it in - one, two, three, four, five, six, seven, eight,

انگلیسی، با این حال، ترتیبی که من آن را در آن قرار دادم - یک، دو، سه، چهار، پنج، شش، هفت، هشت،

that's the order we want it in.

این ترتیبی است که می‌خواهیم.

Okay?

باشه؟

If you change it, it actually gets really confusing.

اگر آن را تغییر دهید، واقعاً گیج کننده می شود.

So, what are these eight?

خب، این هشت نفر چیست؟

Well, why don't we take a look?

خب چرا نگاه نکنیم

Quantity, it's a number.

مقدار، یک عدد است.

Now, I put "a number", not because I said a number, but "a" refers to...

حالا «عدد» را گذاشتم، نه به این دلیل که عددی را گفتم، بلکه «الف» به... اشاره دارد

Or "a" refers to articles.

یا «الف» به مقالات اشاره دارد.

The chair, a chair.

صندلی، یک صندلی.

Okay?

باشه؟

In this case "a" means one, so that's why I put "a number".

در این مورد "الف" به معنای یک است، بنابراین من "عدد" را قرار دادم.

Funny guy, I know.

پسر بامزه، می دانم.

Number can be any other number; five, 10, 1,000, 1 million, a billion.

شماره می تواند هر عدد دیگری باشد. پنج، 10، 1000، 1 میلیون، یک میلیارد.

This usually comes first to indicate how many things we're talking about.

این معمولاً ابتدا می آید تا نشان دهد در مورد چند چیز صحبت می کنیم.

Okay? So you need a number.

باشه؟ بنابراین شما به یک شماره نیاز دارید.

Five chairs, okay, we're talking about five so I have to look for five chairs.

پنج صندلی، خوب، ما در مورد پنج صندلی صحبت می کنیم، بنابراین باید به دنبال پنج صندلی بگردم.

Not chair, yellow, five.

نه صندلی، زرد، پنج.

I'm like: "Is that the name, yellow five? I'm confused."

من می گویم: "این نام است، زرد پنج؟ من گیج شدم."

The next thing we talk about, quality.

مورد بعدی که در مورد آن صحبت می کنیم، کیفیت است.

Is it good, is it bad?

خوب است، بد است؟

Is it exceptional?

آیا استثنایی است؟

Right? Or is it insignificant?

درست؟ یا بی اهمیت است؟

That's a big word for meaning not important.

این یک کلمه بزرگ برای معنی مهم نیست.

Okay?

باشه؟

So we go from quality to...

بنابراین ما از کیفیت به ...

Sorry, quantity to quality.

متاسفم، کمیت به کیفیت.

Then we talk about the size of it.

سپس در مورد اندازه آن صحبت می کنیم.

Right?

درست؟

There were five big, black, cats.

پنج گربه بزرگ سیاه و سفید بودند.

So, five big, is it big, is it small?

بنابراین، پنج بزرگ، آیا بزرگ است، آیا کوچک است؟

Age.

سن.

How old is it?

چند سالشه؟

Is it new?

آیا جدید است؟

Is it old?

قدیمی است؟

Is it young?

جوان است؟

All right?

خیلی خوب؟

Shape.

شکل.

Is it round?

گرد است؟

Is it a square or a triangle?

مربع است یا مثلث؟

What's the shape of it?

شکلش چیه؟

Oblong.

مستطیل.

Yeah, that's... Don't. I don't even know. I do.

آره، همین... نکن. من حتی نمی دانم. انجام میدهم.

It's long and kind of circular, but yeah.

طولانی و دایره ای است، اما بله.

Oblong.

مستطیل.

Colour, what is the colour?

رنگ، رنگ چیست؟

Yellow, black, green, red. Red.

زرد، سیاه، سبز، قرمز. قرمز.

What's the colour?

رنگش چیه؟

Origin.

اصل و نسب.

Some of you go: "Origin. Wolverine origin."

برخی از شما می‌روید: "منشا. منشاء ولورین."

No.

نه

Origin means: Where did it come from?

اصل یعنی: از کجا آمده؟

Was it made in Italy?

ساخت ایتالیا بود؟

Was it made in China?

ساخت چین بود؟

China.

چین.

Sorry.

متاسف.

It's my favourite impersonation of somebody, he goes: "China. I love China. China's good."

این جعل هویت مورد علاقه من از کسی است، او می گوید: "چین. من چین را دوست دارم. چین خوب است."

[Laughs] Anyway, was it made in China?

[می خندد] به هر حال ، ساخت چین بود؟

And what is the material?

و مواد چیست؟

Is it cotton?

آیا پنبه است؟

This is made of cotton.

این از پنبه ساخته شده است.

Is it made of beads, so glass?

از مهره درست شده پس شیشه؟

Is it made of metal?

آیا از فلز ساخته شده است؟

I mean, you might not be able to see this, but metal.

منظورم این است که شما ممکن است نتوانید این را ببینید، اما فلز.

What is it made of?

این از چه چیزی ساخته شده است؟

Okay?

باشه؟

That is the order that we follow when we describe things.

این ترتیبی است که ما هنگام توصیف چیزها دنبال می کنیم.

And I have an example that I've been hiding from you that we're going to talk about to

و من مثالی دارم که از شما پنهان کرده ام و قصد داریم در مورد آن صحبت کنیم تا

show you exactly what I mean.

دقیقاً منظورم را به شما نشان دهیم.

So, Mr. E and I wanted to buy some couches, and Mr. E was very specific on the kind of

بنابراین، من و آقای E می خواستیم چند کاناپه بخریم، و آقای E در مورد نوع

couch he wanted, so he gave me a list.

کاناپه ای که می خواست بسیار مشخص بود، بنابراین او لیستی به من داد.

And from that list I was able to get him exactly what he wanted.

و از این لیست توانستم دقیقاً همان چیزی را که می خواست به او برسانم.

And how was I able to do that? Well, I followed the word order chart.

و چگونه توانستم این کار را انجام دهم؟ خوب، من نمودار ترتیب کلمات را دنبال کردم.

So let's go take a look at what Mr. E wanted.

پس بیایید به آنچه آقای E می خواست نگاهی بیندازیم .

So, Mr. E wanted some couches, and I said to him:

بنابراین، آقای E چند کاناپه می خواست ، و من به او گفتم:

"Hey. I got your couches.

"هی، من مبل های

I bought five nice, big, old, long, blue, Italian leather...

تو را گرفتم. من پنج تا چرم ایتالیایی زیبا، بزرگ، قدیمی، بلند، آبی، آبی...

Well, chairs. Couch."

خوب، صندلی، نیمکت خریدم."

Sorry.

متاسف.

And Mr. E said: "Fantastic!

و آقای E گفت: "عالی!

Because if you had bought me nice, old, big, long, five, blue Italian couches,

چون اگر برای من کاناپه های ایتالیایی زیبا، قدیمی، بزرگ، بلند، پنج آبی آبی خریده بودی،

I would be confused and return it."

گیج می شدم و آن را پس می دادم ."

I said: "No, Mr. E, because I know how we're supposed to order adjectives in English.

گفتم: "نه آقای E، چون می دانم چگونه باید صفت ها را در انگلیسی

So I followed your instructions by following the word order, these five...

ترتیب دهیم. بنابراین من با پیروی از ترتیب کلمه، این پنج

Sorry, eight positions order, and I made sure I put the adjectives before the noun so I

، به دستور شما عمل کردم... ببخشید، هشت موقعیت ترتیب می دهد، و مطمئن شدم. من صفت ها را قبل از اسم

would get the exact right thing you wanted."

گذاشتم تا دقیقاً به چیزی که می خواهید برسم."

Okay?

باشه؟

So this is the first part of this lesson because I want to talk about now that you are a person,

بنابراین این اولین بخش از این درس است، زیرا می خواهم در مورد این صحبت کنم که اکنون شما یک شخص

place, or thing, you got to do things.

، مکان یا چیزی هستید، باید کارهایی را انجام دهید.

Right? Like right now I'm talking which is a verb, which we're going to go to in a second and

درست؟ مثل همین الان دارم صحبت می کنم که یک فعل است، که در یک ثانیه به سراغ آن می رویم و

talk about verbs and how they work.

در مورد افعال و نحوه کار آنها صحبت می کنیم.

Are you ready?

اماده ای؟

[Snaps]

[عکس می گیرد]

Okay.

باشه.

Well, we talked about nouns, pronouns, adjectives, how they work together.

خوب، ما در مورد اسم ها، ضمایر، صفت ها، نحوه کار آنها با هم صحبت کردیم.

Remember a pronoun can replace a noun, the order that they come.

به یاد داشته باشید که یک ضمیر می تواند جایگزین یک اسم شود، ترتیبی که آنها می آیند.

Right? Or they come in.

درست؟ یا وارد می‌شوند.

And now I want to talk about actions because a noun or a thing that doesn't do anything

و حالا می‌خواهم در مورد اعمال صحبت کنم، زیرا یک اسم یا چیزی که کاری را انجام نمی‌دهد تا حدی

is rather boring.

کسل‌کننده است.

Right?

Wouldn't you say?

درست؟

نمی گویید؟

And what do we mean by actions?

و منظور ما از اعمال چیست؟

Well, right now I'm talking.

خب الان دارم حرف میزنم

My mouth is moving, I'm talking, but I'm also looking at you.

دهنم تکون میخوره دارم حرف میزنم ولی تو رو هم نگاه میکنم.

I'm breathing.

دارم نفس میکشم

Okay?

باشه؟

So let's go to the board and look at this funny word we call verbs and how they work.

پس بیایید به تابلو برویم و به این کلمه خنده دار که به آن فعل می گوییم و نحوه کار آنها نگاه کنیم.

Well, with verbs we have...

خوب، با افعال داریم...

Well, they do actions.

خوب، آنها عمل می کنند.

We take a pronoun or a noun and they act.

ضمیر یا اسم می گیریم و عمل می کنند.

They can sleep...

آنها می توانند بخوابند ...

Did I just press "eat" and "sleep"?

آیا من فقط "بخور" و "خواب" را فشار دادم؟

[Laughs] They could eat, sleep, and work.

[می خندد] آنها می توانستند بخورند، بخوابند و کار کنند.

Okay?

باشه؟

So that's what a noun can do.

بنابراین این کاری است که یک اسم می تواند انجام دهد.

And we talked about, you know, subjects and objects pronouns.

و در مورد ضمایر فاعل و مفعول صحبت کردیم.

The subject pronoun does it to an object pronoun.

ضمیر فاعل آن را با ضمیر مفعولی انجام می دهد.

Okay?

باشه؟

One of these actions.

یکی از این اقدامات.

So: "I eat an apple".

بنابراین: "من یک سیب می خورم".

"I" am the subject, "eating an apple", object.

«من» سوژه هستم، « سیب خوردن»، مفعول.

Cool?

سرد؟

So we put this word here, the verb to tell you how the two things are working together.

بنابراین ما این کلمه را در اینجا قرار می دهیم، فعل به شما بگویم که چگونه این دو چیز با هم کار می کنند.

Here's a funny one, verbs are a state of being.

در اینجا یک مورد خنده دار وجود دارد، افعال حالتی از وجود هستند.

Huh?

متعجب؟

Being what?

بودن چی؟

Well, exists.

خوب، وجود دارد.

Like right now I exist.

مثل الان که وجود دارم

If I stop being...

اگر از بودن دست بردارم

I disappear.

... ناپدید می شوم.

So being means you are there, you exist, you're real, you can be touched.

بنابراین بودن به این معناست که شما آنجا هستید ، وجود دارید، شما واقعی هستید، می توانید لمس شوید.

But it's not just that.

اما فقط این نیست.

Sometimes I'm happy, and sometimes I'm sad, and sometimes I'm sick, and sometimes I'm healthy.

گاهی خوشحالم و گاهی غمگین و گاهی مریض و گاهی سالم.

You'll notice how we use the verb "to be" to talk about those things.

متوجه خواهید شد که چگونه از فعل "بودن" برای صحبت در مورد آن چیزها استفاده می کنیم.

"I am", "she is", "they are". Okay?

"من هستم"، "او هست"، "آنها هستند". باشه؟

And we can use that, this verb "to be" with an adjective and it tells us how something

و می‌توانیم از آن، این فعل «بودن» با یک صفت استفاده کنیم و به ما می‌گوید که چیزی

is right now.

در حال حاضر چگونه است.

Like, right now it is hot in here. Hot.

مثلا الان اینجا گرمه داغ

That's the state of the situation or how things are right now.

وضعیت یا شرایط در حال حاضر اینگونه است.

And right now I'm a little sick.

و در حال حاضر من کمی بیمار هستم.

James is sick.

جیمز بیمار است.

That's my state of being.

این وضعیت من است.

And I'm very happy when Mr. E comes to my house.

و وقتی آقای E به خانه من می آید بسیار خوشحالم.

Right?

درست؟

You didn't see him, but I mentioned him in every video.

شما او را ندیدید، اما من در هر ویدیو از او نام بردم.

So I'm happy.

پس من خوشحالم.

That's a state, or how I am or how I'm feeling.

این یک حالت است، یا من چگونه هستم یا چه احساسی دارم.

My emotions.

احساسات من

You are happy, sad, upset, exuberant, which means very happy.

شما شاد، غمگین، ناراحت ، سرزنده هستید که به معنای بسیار خوشحال است.

Okay?

So this is what verbs do.

باشه؟

پس این کاری است که افعال انجام می دهند.

They can tell us the action, one noun is doing to the other noun.

آنها می توانند عمل را به ما بگویند، یک اسم با اسم دیگر انجام می دهد.

In that case we talk about subject and object pronouns.

در آن صورت ما در مورد ضمایر فاعل و مفعول صحبت می کنیم.

Right?

درست؟

But we can also talk about how things are.

اما ما همچنین می توانیم در مورد چگونگی اوضاع صحبت کنیم.

The world is good, how it is.

دنیا خوب است، چگونه است.

Cool?

سرد؟

Let's move down from verbs to adverbs.

بیایید از افعال به قیدها برویم.

Do you remember when we talked about adjectives and we said: "ad" to "ject" and that was because

یادتان هست وقتی از صفت صحبت می کردیم و می گفتیم: «اد» به «جکت» و دلیلش این بود که

you have subject and object?

شما فاعل و مفعول دارید؟

Well, we have the same thing here, we add to verbs, which means we give more of a description

خوب، ما در اینجا همین مورد را داریم، ما به افعال اضافه می کنیم، به این معنی که توضیح بیشتری

of what the word was doing.

از آنچه کلمه انجام می داد ارائه می دهیم.

It's one thing to run, then to run quickly, that's different.

دویدن یک چیز است، سپس سریع دویدن، این متفاوت است.

It's not the same.

این یکسان نیست.

Or run...

یا بدو ...

Doo-doo-doo-doo, doo-doo-doo, bionic man style, slowly, but really quickly.

دوو دوو دوو دوو دوو به سبک مرد بیونیک آهسته ولی واقعا سریع.

Okay?

باشه؟

So adverbs describe the action of verbs, but hold, wait.

بنابراین قیدها عمل افعال را توصیف می کنند ، اما نگه دارید، صبر کنید.

Unlike an adjective that just describes the pronouns, adverbs describe verbs. Okay.

برخلاف صفتی که فقط ضمایر را توصیف می کند، قیدها افعال را توصیف می کنند. باشه.

Adverbs, okay.

قیدها، باشه

And adjectives?

و صفت ها؟

This adverb is very, very busy.

این قید خیلی خیلی شلوغ است.

It's got a lot of work to do and it's going to be my job to show you how it does that work.

کارهای زیادی برای انجام دادن دارد و این وظیفه من است که به شما نشان دهم چگونه این کار را انجام می دهد.

An adverb is interesting because it adds information to how things are done.

یک قید جالب است زیرا اطلاعاتی را به نحوه انجام کارها اضافه می کند.

In doing that, first of all we should talk about its position.

در انجام این کار، اول از همه باید در مورد موقعیت آن صحبت کنیم.

Generally, adverbs are found after the verb, but before the adjective it modifies.

به طور کلی، قیدها بعد از فعل یافت می شوند، اما قبل از صفت آن را تغییر می دهد.

So let's do one at a time.

پس بیایید یکی یکی انجام دهیم.

Do you remember I was running and I said I'm running slowly, or I'm running quickly, quick, quick, quick, quickly?

یادت هست می دویدم و گفتم آهسته می دوم یا تند تند تند تند تند می دوم؟

In this case I ran, I want to know what the noun or pronoun is doing, and then how it ran.

در این مورد من دویدم، می‌خواهم بدانم اسم یا ضمیر چه کار می‌کند، و سپس چگونه اجرا می‌شود.

So in this case, ran quickly.

بنابراین در این مورد، به سرعت دوید.

Okay? Notice it follows after the verbs.

باشه؟ توجه کنید که بعد از افعال آمده است.

This is generally true.

این به طور کلی درست است.

Okay?

باشه؟

So: "I ran quickly to my house."

پس: «به سرعت به سوی خانه ام دویدم».

Now I talked about adjectives.

حالا در مورد صفت ها صحبت کردم.

And I don't want it to get too complicated, but I'll show you here:

و من نمی‌خواهم خیلی پیچیده شود، اما اینجا به شما نشان می‌دهم:

"That watch is so expensive."

"آن ساعت خیلی گران است."

Hmm?

هوم؟

Well, that watch is the subject we're talking about and we're saying it is expensive.

خوب، آن ساعت موضوعی است که ما در مورد آن صحبت می کنیم و می گوییم گران است.

If I get rid of "so"...

اگر از شر "پس" خلاص شوم...

Remember we talked about stative verbs?

یادتان هست در مورد افعال ثابت صحبت کردیم؟

We're saying the watch is expensive. Right?

ما می گوییم ساعت گران است. درست؟

But how expensive is it?

اما چقدر گران است؟

I don't know.

من نمی دانم.

It's so expensive, which means very expensive.

خیلی گران است، یعنی خیلی گران است.

So we actually use an adverb to describe to tell us the degree or amount of expensiveness.

بنابراین ما در واقع از یک قید برای توصیف استفاده می کنیم تا درجه یا میزان گرانی را به ما بگوید.

It's very expensive, that means a lot of expense.

بسیار گران است، این به معنای هزینه زیادی است.

You need a lot of money to get that watch.

برای تهیه این ساعت به پول زیادی نیاز دارید.

So adverbs help by noticing it's still following the rule, following the verb, but it helps

بنابراین قیدها با توجه به اینکه همچنان از قانون پیروی می‌کنند، از فعل پیروی می‌کنند، کمک می‌کنند، اما

to give more information about the adjective which is telling us about the watch.

به دادن اطلاعات بیشتر در مورد صفتی که به ما درباره ساعت می‌گوید کمک می‌کند.

So adverbs are really cool because they make everything better.

بنابراین قیدها واقعاً جالب هستند زیرا همه چیز را بهتر می کنند.

Cool. You like that?

سرد. شما آن را دوست دارید؟

Me too.

من هم همینطور.

But what I want to let you know is there's something else about adverbs.

اما چیزی که می خواهم به شما اطلاع دهم این است که چیز دیگری در مورد قیدها وجود دارد.

There's not just one type of adverb.

فقط یک نوع قید وجود ندارد.

Unh-unh-unh-unh.

اوه-اون-اون-اون.

There are four.

چهار تا هست.

Now, let's take a quick look at what the four are.

حالا بیایید نگاهی گذرا به این چهار تا بیاندازیم.

The types of adverbs we can talk about, number one, we can talk about adverb of manner.

انواع قیدهایی که می توانیم در مورد آنها صحبت کنیم، شماره یک، می توانیم در مورد قید شیوه صحبت کنیم.

Please, thank you.

لطفا، ممنون.

That's so kind of you, and you're welcome.

این خیلی از شما مهربان است، و شما خوش آمدید.

No, I'm not talking about adverbs being polite and nice.

نه، من در مورد مودب و خوب بودن قیدها صحبت نمی کنم.

What I'm saying is when we say adverb of manner it is how something happens.

آنچه من می گویم این است که وقتی قید شیوه را می گوییم این است که چگونه چیزی اتفاق می افتد.

Some things happen slowly, some things happen very quick.

بعضی چیزها آهسته اتفاق می‌افتند، بعضی چیزها خیلی سریع اتفاق می‌افتند.

They happen very quick or fast.

آنها خیلی سریع یا سریع اتفاق می افتند.

Right?

درست؟

So in this case when we say: "How did it happen?

پس در این مورد وقتی می گوییم: "چطور شد؟

Slowly?

آهسته؟

Quickly?"

سریع؟"

Both how it happens over time. Right?

هر دو چگونه در طول زمان اتفاق می افتد. درست؟

Adverbs of time.

قید زمان.

This is when something happened.

این زمانی است که اتفاقی افتاده است.

Hmm?

هوم؟

Well, it happened yesterday, or today, or tomorrow.

خب دیروز یا امروز یا فردا اتفاق افتاد.

These are adverbs because they're going to tell you when it happened in time.

اینها قید هستند زیرا به شما می گویند که چه زمانی اتفاق افتاده است.

Or it could happen all day.

یا ممکن است تمام روز اتفاق بیفتد.

It rained all day.

کل روز باران امد.

Right? Rained, and notice it follows after the verb, all day.

درست؟ Rained، و توجه کنید که بعد از فعل، تمام روز آمده است.

Adverbs of place tell us where it happened.

قید مکان به ما می گوید که کجا اتفاق افتاده است.

CityGG... [Laughs] CityTV, everywhere.

CityGG... [می خندد] سیتی تی وی، همه جا.

Where did it happen, here, there, or everywhere?

کجا اتفاق افتاد، اینجا ، آنجا یا همه جا؟

And finally, adverbs of degree, that one I was talking about over here was: "so", "very", and "too".

و در نهایت، قید درجه، آن چیزی که من در اینجا در مورد آن صحبت می‌کردم این بود: «بسیار»، «بسیار» و «خیلی».

People often get confused with "so" and "too", and we actually have a lesson on that on engVid.

مردم اغلب با "so" و "too" اشتباه می شوند، و ما در واقع در engVid در مورد آن درس داریم.

Please check it out.

I think I've done one and two other teachers.

لطفا آن را بررسی کنید.

فکر می کنم یک و دو معلم دیگر را انجام داده ام.

They're quite enjoyable.

آنها کاملا لذت بخش هستند.

You'll like them.

شما آنها را دوست خواهید داشت.

But "so", "very", "too" tell us how much.

اما "خیلی"، "خیلی"، "خیلی" به ما می گویند چقدر.

Was it small or really, really big?

کوچک بود یا واقعاً، واقعاً بزرگ؟

In this case, "so" means very or a lot.

در این صورت «پس» به معنای خیلی یا زیاد است.

"Very" means very, but "too" is usually negative or a bad thing, and it means more than I like

«بسیار» به معنای خیلی است، اما «خیلی» معمولاً منفی یا چیز بدی است و به معنای بیشتر از آن چیزی است که من دوست دارم

or more than I want.

یا بیشتر از آنچه می خواهم.

So when we use adverbs of degree we can talk about:

بنابراین وقتی از قید درجه استفاده می کنیم می توانیم در مورد این صحبت کنیم:

"It was too hot yesterday so I didn't go out of my house.

"دیروز خیلی گرم بود پس از خانه بیرون نرفتم.

Too hot for me.", "It was very hot" means a high temperature, a lot of temperature.

برای من خیلی گرم."، "خیلی گرم بود" به معنای درجه حرارت بالا، مقدار زیادی از درجه حرارت.

Or: "It was so hot", I found it to be a lot.

یا: «خیلی گرم بود»، دیدم زیاد است.

Cool?

سرد؟

Now, we've talked about adverbs, the types of adverbs, where they work

حالا در مورد قیدها، انواع قیدها، جایی که کار می کنند

or how they follow with verbs, and I'm going to ask you:

یا چگونه با افعال دنبال می شوند صحبت کرده ایم و من از شما می پرسم:

Did you understand this lesson? If so, go do the quiz at engVid.

آیا این درس را متوجه شدید؟ اگر چنین است، به مسابقه در engVid بروید.

But before I go I want to say

اما قبل از اینکه بروم، می‌خواهم

thanks a lot for watching one again, and go to www.engvid.com.

از تماشای دوباره یکی تشکر کنم و به www.engvid.com بروید.

And don't forget to subscribe by either pressing a button, pressing your screen, or doing whatever

و فراموش نکنید که با فشار دادن یک دکمه، فشار دادن صفحه نمایش خود یا انجام هر

you do these days.

کاری که این روزها انجام می دهید مشترک شوید.

All right?

خیلی خوب؟

Thanks a lot.

خیلی ممنون.

See you soon.

به زودی میبینمت.