CONTRACTIONS for HAVE, BE, WOULD, WILL: ’d, ’s, ’ve, ’re, ’m, ’ll

Hmm-hmm-hmm.

هوم - هوم - هوم

Hey, my phone's ringing.

هی گوشیم زنگ میخوره

I wonder who it could be.

من تعجب می کنم که می تواند باشد.

Hey, there's E and Mini E. Let's listen in on the conversation.

هی، E و Mini E هستند. بیایید به مکالمه گوش کنیم.

But before we do, I want to explain today's lesson is on the short forms of some auxiliary

اما قبل از این کار، می خواهم توضیح دهم که درس امروز در مورد اشکال کوتاه برخی از افعال کمکی است

verbs, such as the verb: "have", "would", and "will", and how we use...

، مانند فعل: "داشتن"، "میل" و "ویل" و نحوه استفاده از آن ...

how you can tell when you should use a contraction or what the contraction means when you see it.

چگونه می توانید بگویید. چه زمانی باید از انقباض استفاده کنید یا وقتی آن را می بینید انقباض به چه معناست.

If you don't know what I mean, don't worry; we'll go to the board and we'll figure it out.

اگر منظور من را نمی دانید، نگران نباشید. ما به هیئت مدیره می رویم و آن را مشخص می کنیم.

First off, let's listen to this conversation.

ابتدا این گفتگو را بشنویم.

"I would call James again but he is not home."

من دوباره با جیمز تماس می‌گیرم اما او خانه نیست.»

Well, I have my phone on me.

خب من گوشیم رو دارم

"Well, I'd call him again if I were you."

"خب، اگر من بودم دوباره با او تماس می گرفتم."

Now, this video is brought to you for... this is for Vanessa from Peru.

اکنون این ویدیو برای شما آورده شده است برای ... این برای ونسا از پرو است.

She's Mini E because she's short; she's short.

او Mini E است زیرا کوتاه قد است. قد او کوتاه است.

It's kind of... don't get angry, Vanessa.

یه جورایی... عصبانی نشو ونسا.

Anyway, so this is a contraction.

به هر حال، پس این یک انقباض است.

Now, is this: "I would" or "I had"?

حال، این است: "من" یا "داشتم"؟

If you don't know, it's okay; our lesson today will teach you how.

اگر نمی دانید، اشکالی ندارد. درس امروز ما به شما یاد می دهد که چگونه.

So, let's do a quick overview of what we're talking about.

بنابراین، اجازه دهید یک مرور کلی از آنچه در مورد آن صحبت می کنیم انجام دهیم.

We're going to talk about the verb "to have", the verb "to be", and a couple of modal verbs,

ما قصد داریم در مورد فعل "داشتن" ، فعل "بودن" و چند فعل وجهی

and what the contractions are.

و اینکه انقباضات چیست صحبت کنیم.

I've put the contractions up here, and as you can see: "had" becomes "'d", "has" becomes

من انقباضات را در اینجا قرار داده‌ام، و همانطور که می‌بینید: "had" تبدیل به "d"، "has" به

"'s", the contraction for "have" is "'ve".

"'s"، انقباض برای "دارن" "'ve" می‌شود.

The apostrophe tells us that the beginning part of the verb is missing, so this is what

آپاستروف به ما می گوید که قسمت ابتدایی فعل گم شده است، پس این همان چیزی است که

is left over.

باقی می ماند.

When we look over at the verb "to be", the same thing is here.

وقتی به فعل «بودن» نگاه می‌کنیم ، همین‌جاست.

We have the verb... you know, we have "are" becomes "'re", "is" becomes "'s", and "am"

ما فعل را داریم... می دانید، "are" به "'re"، "is" تبدیل به "'s" و "am"

becomes "'m".

به "'m" می شود.

If you were paying close attention, I have "'s" and "'s", and you might say: "Well, if

اگر دقت کرده باشید، من "'s" و "'s" دارم، و ممکن است بگویید: "خب،

you have both, how do I know the difference?"

اگر هر دو را دارید، چگونه تفاوت را بدانم؟"

We're going to get there.

قرار است به آنجا برسیم.

The last one for the modal verbs are: "would" and "will".

آخرین مورد برای افعال معین عبارتند از: "wild" و "will".

And once again, "'d" and you'll say: "Hey, you've done it again.

و یک بار دیگر "'d" و می گویید: "هی ، دوباره این کار را کردی

There are two of these."

. دو تا از اینها وجود دارد."

I go: Yeah, I know, and so will you shortly, and how to tell the difference and use it.

من می گویم: بله، من می دانم، و شما نیز به زودی، و چگونه می توان تفاوت را تشخیص داد و از آن استفاده کرد.

And the "'ll".

و "لل"

I'm not talking LL Cool J. Sorry.

من صحبت نمی کنم LL Cool J. متاسفم.

[Laughs] Anyway, so how do we identify or use these in the correct form?

[می خندد] به هر حال، پس چگونه می توانیم اینها را به شکل صحیح شناسایی یا استفاده کنیم؟

So, let's go... start off with the verb "have" to start off with.

بنابراین، بیایید برویم... با فعل "دارا " شروع کنیم.

We've got the "'d", "'s", "'ve".

ما "d"، "'s"، "'ve" را داریم.

Well, what you want to find after you have this added to any pronoun, like: "I've", "you've",

خوب، چیزی که می خواهید بعد از افزودن این ضمیر به هر ضمیری مانند: "I've"، "You've"

or what have you, is look for a past participle.

یا what have you پیدا کنید، این است که به دنبال یک فعل ماضی بگردید.

A past participle is a word that indicates a past... that the past is attached to it.

ماضی کلمه ای است که بر گذشته ای دلالت می کند... که گذشته به آن چسبیده است.

Some are easy.

برخی آسان هستند.

With regular verbs they're exactly the same; irregular verbs, they can be changed.

با افعال منظم آنها دقیقاً یکسان هستند. افعال بی قاعده، آنها را می توان تغییر داد.

So: "see" becomes not "saw", but "seen".

پس: «دیدن» به «دیده» نمی شود، بلکه «دیده» می شود.

Okay?

باشه؟

"Be" becomes "been"; or "gone" instead of "went".

«بودن» به «بودن» تبدیل می شود. یا "رفت" به جای "رفت".

So, sometimes they're different than the past... the past verbs, and other times they're exactly

بنابراین، گاهی اوقات آنها با گذشته متفاوت هستند ... افعال گذشته، و گاهی اوقات آنها

the same.

دقیقاً مشابه هستند.

So let's look an example in this case for the "have".

بنابراین بیایید در این مورد مثالی برای "دارا" بررسی کنیم.

"I'd seen the movie before."

"من قبلا فیلم را دیده بودم."

Well, we know this... how do we know this is: "I had seen"?

خوب ما این را می دانیم ... از کجا بدانیم این است: "من دیده بودم"؟

This is a past participle.

این فعل ماضی است.

So: "I'd seen", this is a past participle, and we look this, we know this is: "I had

بنابراین: "من دیده بودم"، این یک فعل ماضی است، و ما به این نگاه می کنیم، می دانیم که این است: "

seen the movie before."

فیلم را قبلا دیده بودم."

Good.

خوب

Let's look at the next one.

بیایید به مورد بعدی نگاه کنیم.

Is it: "He is gone home" or "He has gone home"?

آیا این است: «او به خانه رفته است» یا «او به خانه رفته است»؟

Well, "is" this is a past participle: "gone", so then we know this is "has", so: "He has

خوب، «است» این فعل ماضی است: «رفته»، پس می دانیم این «داراست»، پس: «او به

gone home."

خانه رفته است».

Good.

خوب

And then what about this one?

و بعد در مورد این یکی چی؟

It's almost easy because it's "'ve", so we know it's going to be "have", but: "I've always

تقریباً آسان است زیرا "'ve" است، بنابراین ما می دانیم که "داشتن" خواهد بود، اما: "من همیشه

loved"... remember I said this is a regular past tense?

دوست داشتم"... یادتان هست گفتم این یک زمان گذشته منظم است؟

So, this past participle is a regular verb, so it's easy to see here.

بنابراین، این فعل ماضی یک فعل منظم است، بنابراین دیدن آن در اینجا آسان است.

"I have always loved these flowers; they are beautiful".

"من همیشه این گل ها را دوست داشتم، آنها زیبا هستند."

"I've loved", past participle.

«دوست داشتم»، حرف ماضی.

Good.

خوب

All right.

خیلی خوب.

So now that we've looked at that example, let's look at the other one that might be

پس اکنون که به آن مثال نگاه کردیم، بیایید به مثال دیگری که ممکن

a bit confusing with the verb "to be" because we have the "'s" and the "'s".

است با فعل «بودن» کمی گیج‌کننده باشد، نگاه کنیم، زیرا ما «s» و «s» را داریم.

What can we do to identify it so we know the correct form to use?

برای شناسایی آن چه کنیم تا فرم صحیح استفاده را بدانیم؟

Well, we have: "'re", "'s", and "'m".

خوب، ما داریم: "'re"، "'s" و "'m".

And the first thing it says here is: If you see any of this and it's followed by a verb

و اولین چیزی که در اینجا می گوید این است: اگر هر یک از این ها را می بینید و پس از آن یک فعل

with an "ing", then it's probably the verb "to be".

با "ing" آمده است، احتمالاً آن فعل "بودن" است.

Or if it's followed by an adjective, it's the verb "to be"; not the verb "to have".

یا اگر پس از آن صفت آمده باشد، فعل «بودن» است. نه فعل "داشتن".

What are the examples?

مصادیق چیست؟

Well, we're going to take the same sentences we have here, and redo them in a fashion that

خوب، ما همان جملاتی را که در اینجا داریم برداریم، و آنها را طوری تکرار

we can see the difference.

کنیم که بتوانیم تفاوت را ببینیم.

So, here, it says: "I'm seeing that movie later".

بنابراین، اینجا، می گوید: "من بعداً آن فیلم را می بینم ".

"I am" is followed by a verb "to be", "ing", "that movie".

"من هستم" با فعل "بودن"، "ing"، "آن فیلم" دنبال می شود.

Good.

خوب

Now, let's look at the second sentence: "He's going home."

حالا بیایید به جمله دوم نگاه کنیم: "او به خانه می رود."

Now, before we didn't know if it was: "He has going home" or "He is going home", but

حالا، قبل از اینکه نمی‌دانستیم این بود: «او به خانه می‌رود» یا «او به خانه می‌رود»، اما

we notice there is a verb-"ing" here, which makes this the verb "to be".

متوجه می‌شویم که یک فعل «ing» در اینجا وجود دارد که این فعل را به «بودن» تبدیل می‌کند.

"He is going home."

"او به خانه می رود."

And if we compare over here: "He has gone", we can see the past participle versus the

و اگر در اینجا مقایسه کنیم: «او رفته است»، می‌توانیم فعل ماضی را در مقابل

verb with "ing" to make it clear.

فعل «ing» ببینیم تا روشن شود.

Good.

خوب

And now let's look at the last one.

و حالا بیایید به آخرین مورد نگاه کنیم.

I played a little trick here to make it a little bit more interesting.

من اینجا یک ترفند کوچک انجام دادم تا کمی جالب تر شود.

"I love these flowers; they're beautiful."

"من عاشق این گلها هستم، آنها زیبا هستند."

We see the "'re" is here, and you're going to say: "I don't see an 'ing'.

ما می بینیم که "'re" اینجاست، و شما می خواهید بگویید: "من یک "ing" نمی بینم.

Well, what is that?"

خوب، آن چیست؟

Do you remember what I said?

یادت هست چی گفتم؟

It also can be followed by an adjective, because: "I am happy", "happy" is an adjective.

پس از آن نیز می توان یک صفت قرار داد، زیرا: «خوشحالم»، «خوشحال» یک صفت است.

In this case, it is: "The flowers are beautiful", so the flowers, they are beautiful.

در این صورت، این است: «الگلها زیبا» پس گلها، زیبا هستند.

So it's showing an adjective following this contraction to explain it's the verb "to be".

بنابراین یک صفت را به دنبال این انقباض نشان می دهد تا توضیح دهد که فعل "بودن" است.

Good?

خوبه؟

You're doing a good job.

داری کار خوبی می کنی

Now let's go to the third and final one before we go to our, you know... the stage where

حالا بیایید بریم سراغ سومین و آخرین مرحله قبل از اینکه به مرحله خود برویم، می دانید... مرحله ای که

I like to check to make sure you understand and sort of, like, a little test, but really

من دوست دارم آن را بررسی کنم تا مطمئن شوم متوجه شده اید و یک تست کوچک انجام می دهید، اما

it's to finalize your learning.

واقعاً برای نهایی کردن یادگیری شما است.

Let's look at the modal verbs: "would" and "will".

بیایید به افعال معین نگاه کنیم: "wild" و "will".

As I said before, the "'d" might be confusing for you because we have it on the verb to...

همانطور که قبلاً گفتم، "'d" ممکن است برای شما گیج کننده باشد زیرا ما آن را در فعل به ...

verb to... verb "to have".

فعل به ... فعل "داشتن" داریم.

So, how do we identify it so that we know that they're not the same?

بنابراین، چگونه آن را شناسایی کنیم تا بدانیم که آنها یکسان نیستند؟

Well, let's take a look.

خوب، بیایید نگاهی بیندازیم.

"I'd see that movie if it were free."

"اگر رایگان بود آن فیلم را می دیدم."

Now, when we said it was the verb "to have", you need a past participle.

حالا وقتی گفتیم فعل «داشتن» است، به فعل ماضی نیاز دارید.

A rule for modals are: When you... is when you have a modal it's followed by the base

یک قاعده برای مدال ها عبارتند از: وقتی شما... زمانی است که یک مدال دارید، پس از آن

form of the verb.

شکل پایه فعل می آید.

Right?

درست؟

So, an example: "I can do it", "You could go", "We will"...

بنابراین، یک مثال: "من می توانم آن را انجام دهم"، "تو می توانی بروی"، "ما خواهیم کرد" ...

I'll say: "We will do something", "We will... we will buy it".

من می گویم: "ما کاری انجام می دهیم"، "ما ... ما آن را می خریم".

So, the verb that follows a modal has to be in the base form, versus the verb that follows

بنابراین، فعل پس از مدال باید به صورت پایه باشد، در مقابل فعل پس

the verb "have", which is a past participle.

از فعل "دارم" که یک فعل ماضی است.

So, let's look here: "I'd seen the movie", "I'd see the movie".

بنابراین، بیایید به اینجا نگاه کنیم: "فیلم را دیده بودم"، "فیلم را می دیدم".

This is the base form.

این فرم پایه است.

So, because we had the base form, we know it cannot be a past participle, therefore

بنابراین، چون ما شکل پایه داشتیم، می دانیم که نمی تواند

it's not the verb "have".

فعل ماضی باشد، بنابراین فعل "دار" نیست.

So, it means: "I would see", and that's what it is.

پس یعنی: «ببینم» و همین است.

"I would see that movie".

"من آن فیلم را خواهم دید".

And I'll give you another little thing that I didn't mention.

و من یک چیز کوچک دیگر را به شما می دهم که به آن اشاره نکردم.

We're talking about conditional here because "I'd", here, this is imaginary.

ما در اینجا در مورد شرطی صحبت می کنیم زیرا "من"، در اینجا، این خیالی است.

"I would see if..."

"من می دیدم اگر..."

So: "I would if..."

بنابراین: "من اگر..."

That'll be helpful sometimes, if you look for this "if" that follows, and that would

این گاهی اوقات مفید خواهد بود، اگر به دنبال این "اگر" باشید که در ادامه آمده است، و

give you: "I would do this if..."

به شما می گوید: "اگر این کار را انجام می دهم. .."

Cool?

سرد؟

All right.

خیلی خوب.

But just sticking to the basic rule, anyway: "I" followed by a verb in the base, it's easy

اما به هر حال فقط به قاعده اصلی پایبند باشیم: "من" به دنبال یک فعل در پایه، به اندازه کافی آسان است

enough to remember.

که به خاطر بسپارید.

This is just a little extra hint for you.

این فقط یک نکته اضافی برای شماست.

All right?

خیلی خوب؟

Now let's look over here.

حالا بیایید اینجا را نگاه کنیم.

The next one: "He'll go home."

نفر بعدی: "او به خانه می رود."

The verb is in the base, so we know this, the "'ll" is: "He will go home."

فعل در پایه است، بنابراین ما این را می دانیم ، "'ll" این است: "او به خانه خواهد رفت."

Future tense, right?

زمان آینده، درست است؟

"He will go home in five minutes", or what have you.

"او پنج دقیقه دیگر به خانه می رود"، یا شما چه دارید.

And let's look at the final one: "I'll always love these flowers; they are beautiful".

و بیایید به آخرین مورد نگاه کنیم: "من همیشه این گل ها را دوست خواهم داشت؛ آنها زیبا هستند".

"I'll", apostrophe, we know this... we're using a contraction.

"من"، آپاستروف، ما این را می دانیم ... ما از یک انقباض استفاده می کنیم.

And "love" is in the base form; not: "loved" or...

و «عشق» به صورت پایه است; نه: «دوست داشت» یا...

I don't know.

نمی دانم.

Yeah.

آره

I'm trying to think of something funny, like... to put in the past participle, but "loved"

سعی می‌کنم به چیز خنده‌داری فکر کنم، مثل ... گذاشتن فعل ماضی، اما «دوست داشتن»

would be it.

باشد.

So: "I'll", "love" base form, this way we know that this is a modal verb and we're using

بنابراین: شکل پایه "I'll"، "Love"، به این ترتیب می دانیم که این یک فعل معین است و از

"will".

"will" استفاده می کنیم.

Pretty good?

خیلی خوب؟

Got it so far?

تا اینجا فهمیدی؟

I want to do something, but we're going to take a small break before we go to the quiz

من می‌خواهم کاری انجام دهم، اما قبل از رفتن به مسابقه در پایان، کمی استراحت می‌کنیم

at the end where we can actually compare and just make sure you really solidified that

، جایی که می‌توانیم واقعاً با هم مقایسه کنیم و فقط مطمئن شویم که شما واقعاً این

answer.

پاسخ را ثابت کرده‌اید.

So, I'm going to give you a double-click, and we'll go there, and then we'll come back

بنابراین، من به شما یک دوبار کلیک می کنم، و ما به آنجا می رویم، و سپس

at the end for our little quiz.

در پایان برای مسابقه کوچکمان برمی گردیم.

Are you ready?

اماده ای؟

[Snaps twice]

[دوبار عکس می گیرد]

Okay.

بسیار خوب.

So, I'm just a little casual because we're going to do a quick, little review; and then,

بنابراین، من فقط کمی معمولی هستم زیرا می خواهیم یک بررسی سریع و کوچک انجام دهیم. و بعد،

you know, when my sweater's back on, it'll be the regular lesson.

می دانید، وقتی ژاکت من دوباره به تنم شد، درس معمولی خواهد بود.

Are you ready?

اماده ای؟

Let's go to the board.

بریم سراغ هیئت.

So, the other James doesn't know we're practicing before we do the actual lesson.

بنابراین، جیمز دیگر نمی‌داند که ما در حال تمرین قبل از انجام درس واقعی هستیم.

Okay?

باشه؟

Let's go.

بیا بریم.

So, here's our quick practice.

بنابراین، در اینجا تمرین سریع ما است.

Now, you'll notice that I have up here: "'m", "'s", and "'d"; "'m", "'s", and "'d"; "'m",

اکنون، متوجه خواهید شد که من اینجا دارم: "'m"، "'s" و "'d"; "'m"، "'s" و "'d"؛ "'m"،

"'s", and "'d".

"'s" و "'d".

So you're going to want to figure out what this actually stands for and why we're going

بنابراین شما می خواهید بفهمید که این در واقع چیست و چرا ما

to put it here.

آن را در اینجا قرار می دهیم.

So, let's look at the first sentence.

بنابراین، بیایید به اولین جمله نگاه کنیم.

"Happy" is an adjective, right?

"خوشحال" یک صفت است، درست است؟

"Happy" is an adjective.

"خوشحال" یک صفت است.

And what did we say goes with adjectives?

و ما گفتیم چه چیزی با صفت ها مطابقت دارد؟

The verb "to be", correct?

فعل «بودن» درست است؟

So, we're going to put this one.

بنابراین، ما قصد داریم این یکی را قرار دهیم.

This one's an easy, no-brainer.

این یکی آسان و بی فکر است.

"I'm happy", because this goes here and it's for: "I am".

"من خوشحالم"، زیرا این اینجا می رود و برای: "من هستم".

Good.

خوب

What about the next one?

در مورد بعدی چطور؟

"She'___ been gone for an hour."

"او___ برای یک ساعت رفته است."

Remember we said "been" on words like these, past participles, will follow what kind of

به یاد داشته باشید که گفتیم "been" در کلماتی مانند این، فعل های گذشته، از چه نوع فعل پیروی می کنند

verb?

؟

Okay?

باشه؟

Well, it's the verb "has", right?

خوب، این فعل "داراست" است، درست است؟

So: "She has", because it's past participle, goes there.

پس: «او دارد» چون مضارع است، آنجا می رود.

Okay?

باشه؟

So, it's: "She has been gone", it's the past participle.

پس این است: «او رفته است»، مضارع است.

Now, what about this one?

حالا این یکی چیه؟

"They'___ have been late if Mr. E didn't drive."

"اگر آقای E رانندگی نمی کرد آنها"___ دیر کرده اند."

This one, it seemed tricky because you've got a past tense verb, here, but really we

این یکی، دشوار به نظر می رسید زیرا شما در اینجا یک فعل زمان گذشته دارید، اما واقعاً

have to look at the verb that follows right after.

باید به فعل بعدی نگاه کنیم.

And then now you might even be thinking: "But that's 'have'."

و حالا ممکن است حتی فکر کنید: "اما این "داشتن" است."

So, it would be: "They'd", that means: "They would have been late", okay?

بنابراین، این می شود: "آنها"، یعنی: " آنها دیر می آمدند"، خوب؟

So this is the modal: "would", right?

بنابراین این حالت معین است: "آیا"، درست است؟

Because this verb is in the present form, so we can see how the adjective, the past

از آنجا که این فعل به صورت حال است، بنابراین می‌توان دید که چگونه

participle, and the present form can change the meaning of each one of these.

صفت، مضارع و حالت فعلی می‌توانند معنای هر یک از اینها را تغییر دهند.

Not bad.

بد نیست.

You guys did a good job.

بچه ها کار خوبی کردید

Now, let's get back to the lesson before James notices we're missing.

حالا، بیایید قبل از اینکه جیمز متوجه شود ما از دست داده ایم، به درس برگردیم.

Are you ready?

اماده ای؟

[Snaps twice]

[دوبار می زند]

Hey.

هی.

Okay, there you are.

خوب، شما اینجا هستید.

I was wondering where you went to.

داشتم فکر میکردم کجا رفتی

You were supposed to come here to the board, and nobody showed up for a couple of minutes.

قرار بود شما به اینجا سر هیئت مدیره بیایید و تا چند دقیقه کسی حاضر نشد.

Were you practicing?

داشتی تمرین میکردی؟

If you were, that's a good thing.

اگر شما بودید، چیز خوبی است.

So let's see if we can put that practice to good work.

پس بیایید ببینیم که آیا می توانیم این تمرین را به خوبی انجام دهیم.

Now, we're going to look at the board, read the sentence, and it probably reads pretty

حالا، می‌خواهیم به تابلو نگاه کنیم، جمله را بخوانیم، و احتمالاً

well before we put the contractions, but let's just... let's go through it.

قبل از اینکه انقباض‌ها را بگذاریم، به خوبی خوانده می‌شود، اما اجازه دهید... اجازه دهید آن را مرور کنیم.

"Mr. E is happy because he knew Raquel would come if he let her cook dinner."

"آقای E خوشحال است زیرا می دانست اگر راکل به او اجازه دهد شام بپزد، می آید."

Okay?

باشه؟

"'I will buy the best food', he thought to himself.

با خود فکر کرد: "من بهترین غذا را خواهم خرید" .

He had brought some... he had bought some red wine two days earlier, while he was buying

او مقداری آورده بود ... دو روز قبل در حالی که داشت

chocolate for her.

برای او شکلات می خرید مقداری شراب قرمز خریده بود.

'I am the luckiest worm in the world', he said out loud."

"من خوش شانس ترین کرم جهان هستم." با صدای بلند گفت.»

Great.

عالی.

Now, let's... the first thing I want to do is identify what we should change, because

حالا، بیایید... اولین کاری که می‌خواهم انجام دهم این است که مشخص کنم چه چیزی را باید تغییر دهیم، زیرا

we've been talking about contractions, and what would be possible we can change.

ما در مورد انقباضات صحبت کرده‌ایم، و چه چیزی را می‌توانیم تغییر دهیم.

So, I'm going to look over here, and this, this looks like an adjective to me when I

بنابراین، من می خواهم اینجا را نگاه کنم، و این،

see a verb "to be" here.

وقتی یک فعل "بودن" را در اینجا می بینم، برای من یک صفت به نظر می رسد.

So, if that's an adjective, we might be able to look over here for a possible change.

بنابراین، اگر این یک صفت است، ممکن است بتوانیم اینجا را برای تغییر احتمالی جستجو کنیم.

Okay, so: "Raquel would come"... hmm.

خوب، پس: "راکل می آمد"... هوم.

I think we could change this, because here's "would" and here's "come" in the verb base;

من فکر می کنم ما می توانیم این را تغییر دهیم، زیرا در اینجا "wild" و در اینجا "come" در پایه فعل است.

maybe we could do something here.

شاید بتوانیم اینجا کاری انجام دهیم

And I'm going to say this seems the same here, because this is the verb in the base and "he

و من می خواهم بگویم که این در اینجا یکسان به نظر می رسد، زیرا این فعل در پایه است و "he

would".

would".

Uh-huh.

آهان.

Hmm.

هوم

Now, verb in the base again.

حالا دوباره فعل در پایه است.

So, we've got this here, so I'm going to look over here.

بنابراین، ما این را در اینجا داریم، بنابراین من می خواهم اینجا را نگاه کنم.

I think I can do something with that.

فکر می کنم بتوانم با آن کاری انجام دهم.

All right?

خیلی خوب؟

Anything else you guys can see we can fix?

چیز دیگری که شما بچه ها می توانید ببینید ما می توانیم درست کنیم؟

Is that it, do you think?

آیا به نظر شما همین است؟

Put it this way: "He had"... oh, okay, well: "He had bought", this is like a past participle,

اینطور بگو: "او داشت"... اوه، باشه، خوب: "او خریده بود"، این مثل فعل ماضی است،

right?

درست است؟

And we said this is the verb in the base here, this is the past participle, this is the verb

و گفتیم این فعل در قاعده اینجاست، این فعل ماضی است، این فعل

in the base.

در پایه است.

Just make sure we outline it so we know what we're looking at, right?

فقط مطمئن شوید که آن را به طور کلی ترسیم کرده ایم تا بدانیم به چه چیزی نگاه می کنیم، درست است؟

This is a verb in the base.

این یک فعل در پایه است.

Wow, a lot of verb in base.

عجب فعل زیادی در پایه.

And this is a past participle, so that means we could probably do something here.

و این یک فعل ماضی است، بنابراین به این معنی است که ما احتمالاً می توانیم کاری را در اینجا انجام دهیم.

"...while he was buying chocolate for her".

«...در حالی که داشت برایش شکلات می خرید».

Hmm, I'm confused about this one right here.

هوم، من در مورد این یکی در اینجا گیج شده ام.

I'm confused because I see: "he was", and I remember, like, there that "s" and "buying",

من گیج شده ام چون می بینم: "او بود" و یادم می آید که "s" و "خرید" آنجا بود،

but for some reason this one doesn't quite seem right.

اما به دلایلی این یکی کاملاً درست به نظر نمی رسد.

I'm going to have to come back to that in a second and explain.

من باید در یک ثانیه به آن برگردم و توضیح دهم.

"I am the luckiest worm in the world".

"من خوش شانس ترین کرم دنیا هستم".

Well, "lucky", "luckiest", it's really superlative, though, we're still talking about... that's

خوب، "خوش شانس"، "خوش شانس ترین"، این واقعا عالی است، هرچند، ما هنوز در مورد ... این

an adjective; that's describing.

یک صفت است. که توصیف می کند

What kind of worm?

چه نوع کرمی؟

The luckiest worm, because we're talking about: "I am the luckiest worm", so I'm going to

خوش شانس ترین کرم، زیرا ما در مورد: "من خوش شانس ترین کرم هستم" صحبت می کنیم، بنابراین می خواهم

say we can probably do something with this one.

بگویم که احتمالاً می توانیم کاری با این یکی انجام دهیم .

And I think we're done.

و من فکر می کنم کار ما تمام شده است.

Now, let's take a look at this because this is... okay.

حالا، بیایید نگاهی به این بیندازیم، زیرا این ... اشکالی ندارد.

So, we have an adjective: "The luckiest", so we've got an adjective form here.

بنابراین، ما یک صفت داریم: "خوشبخت ترین"، بنابراین در اینجا یک شکل صفت داریم.

Dah-dah.

ده داه.

With a superlative.

با برتری.

Now let's see how I'm going to change this down here and why I marked this in red in

حالا بیایید ببینیم که چگونه می‌خواهم این را در اینجا تغییر دهم و چرا در

case you're a little confused.

صورتی که کمی گیج شده‌اید، آن را با قرمز علامت‌گذاری کردم.

So, the first thing is: "Mr. E... mr.

بنابراین، اولین چیز این است: "آقای E... آقای

E's happy... mr.

E خوشحال است ... آقای

E's happy because he knew..."

E خوشحال است زیرا می دانست ..."

We're going to get rid of this part.

ما از شر این قسمت خلاص می شویم.

We say... oops.

ما می گوییم ... اوه.

Big cloth, here.

پارچه بزرگ، اینجا

"...Raquel'd come if he'd"... we can get rid of this for the "would", right?

"...اگر می آمد راکل می آمد"... ما می توانیم از شر این موضوع خلاص شویم، درست است؟

Then we can put: "...he'd.

سپس می‌توانیم بگوییم: "...او.

Because Raquel would come if he'd... raquel would come if he'd let her cook dinner."

چون راکل می‌آید اگر می‌آمد... راکل می‌آید اگر به او اجازه می‌داد شام بپزد."

We're going to get rid of the "will" because we talked about we can change that one, right?

ما از شر "اراده" خلاص می شویم، زیرا صحبت کردیم که می توانیم آن اراده را تغییر دهیم، درست است؟

So: "'I'll buy the best food', he thought to himself."

پس با خود فکر کرد: "من بهترین غذا را خواهم خرید ".

And we can change this one to: "He'd", right?

و می‌توانیم این یکی را به: "او می‌کرد" تغییر دهیم، درست است؟

"He'd bought some red wine two days earlier, while he was buying chocolate for her."

او دو روز قبل در حالی که داشت برایش شکلات می خرید مقداری شراب قرمز خریده بود.

And then we said: "I'm the luckiest worm in the world."

و بعد گفتیم: "من خوش شانس ترین کرم دنیا هستم."

But why didn't I change this one?

اما چرا این یکی را تغییر ندادم؟

Why didn't I change this one?

چرا این یکی را عوض نکردم؟

Because we have a verb "to be"-right?-and we have an "ing", but the problem with this:

چون یک فعل "to be" -right?- و "ing" داریم، اما مشکل این است:

This is in the past.

این در گذشته است.

Remember we talked about earlier about using the "'s", it has to be in the present; not

به یاد داشته باشید که قبلاً در مورد استفاده از "ها" صحبت کردیم، این باید در زمان حال باشد. نه

the past form.

شکل گذشته

Because when it's in the past form, we're not allowed to change it because it changes

چون وقتی به شکل گذشته است، ما اجازه نداریم آن را تغییر دهیم زیرا

the meaning of the sentence.

معنی جمله را تغییر می دهد.

So, if you see an "s" with an "ing", it has to be present form.

بنابراین، اگر یک "s" را با "ing" می بینید، باید شکل فعلی باشد.

This isn't present, and that's why we can't change it.

این وجود ندارد، و به همین دلیل است که ما نمی توانیم آن را تغییر دهیم.

And that's why if you were going: "Oh, wait.

و به همین دلیل است که اگر می رفتی: "اوه، صبر کن.

I see this.

من این را

I can see: There's this."

می بینم. می توانم ببینم: این وجود دارد."

I'm like: "No, you can't do it because this is past form."

من می گویم: "نه، شما نمی توانید این کار را انجام دهید زیرا این شکل گذشته است."

So keep that in mind; it's an exception.

آن را به خاطر بسپار؛ این یک استثنا است

Okay?

باشه؟

Otherwise it changes the meaning of what we're saying.

در غیر این صورت معنای حرف ما تغییر می کند.

If I say: "She's working yesterday.

اگر بگویم: "او دیروز کار می کند.

She's working yesterday", it doesn't mean: "She is working yesterday", because yesterday

او دیروز کار می کند" به این معنی نیست: "او دیروز کار می کند" زیرا

is in the past.

دیروز در گذشته است.

You could say: "She's working today."

می توانید بگویید: "او امروز کار می کند."

It makes no sense to say: "She's working yesterday"; it doesn't mean: "She was working", so we

بی معنی است که بگوییم: "او دیروز کار می کند". این بدان معنا نیست: "او کار می کرد"، بنابراین

keep the past has to be non-contractioned.

ما گذشته را باید بدون انقباض نگه داریم.

Only for the present tense: "is".

فقط برای زمان حال: "است".

Cool?

سرد؟

For pronouns, anyway.

به هر حال برای ضمایر.

Now, we look at the sentence now: "Mr. E's happy because he knew Raquel'd come if he'd

اکنون به این جمله نگاه می کنیم: "آقای E خوشحال است زیرا می دانست که راکل می آید اگر به او

let her cook dinner."

اجازه دهد شام بپزد."

Now, a few of you might go: "Unh."

حالا، چند نفر از شما ممکن است بروید: "اون".

And I say: This is such a natural sentence for us to say.

و من می گویم: این یک جمله طبیعی است که ما بگوییم.

We contract because we know what it is; it's just easier to get the information and faster

ما قرارداد می بندیم چون می دانیم چیست. دریافت اطلاعات ساده تر و سریعتر

than reading it like this.

از خواندن آن به این شکل است.

"'I'll buy the best food', he thought to himself.

با خود فکر کرد: "من بهترین غذا

He'd... he'd bought some red wine".

را خواهم خرید."

He had, right?

داشت، درسته؟

"He had bought some red wine two days earlier, while he was buying"-this is why it tells

او با صدای بلند گفت: "او دو روز قبل مقداری شراب قرمز خریده بود" - به همین دلیل است که به

us it's in the past tense-"chocolate for her.

ما می گوید که در زمان گذشته است - "شکلات برای او.

'I'm the luckiest worm in the world', he said out loud."

"من خوش شانس ترین کرم جهان هستم". "

Cool.

سرد.

So that's what it looks like with the contracted form.

پس این همان چیزی است که در فرم قراردادی به نظر می رسد .

You'll see spaces, there, because it reduces the amount of words we have to say so we can

در آنجا فاصله‌ها را خواهید دید، زیرا تعداد کلماتی را که باید بگوییم کاهش می‌دهد تا

actually speak faster, and you'll be able to speak faster and more like a native student.

در واقع سریع‌تر صحبت کنیم، و شما می‌توانید سریع‌تر و بیشتر شبیه یک دانش‌آموز بومی صحبت کنید.

Okay?

باشه؟

Now, what I would like to do now is quickly give you a quick bonus.

اکنون، کاری که اکنون می خواهم انجام دهم این است که به سرعت به شما یک جایزه سریع بدهم.

Bonus-us-us-us-us.

پاداش-ما-ما-ما-ما.

Now, you look here.

حالا، شما اینجا را نگاه کنید.

Now, these are all the ones we'd worked on; the "'s", "'m", "'re", "'ll", and "'d", and

اکنون، اینها همه آنهایی هستند که ما روی آنها کار کرده بودیم. "'s"، "'m"، "'re"، "ll" و "'d" و

"'ve".

"'ve".

I need you to understand one thing that I didn't bring up, but I wanted to make sure

من به شما نیاز دارم که یک چیز را درک کنید که من آن را مطرح نکردم، اما می‌خواستم مطمئن شوم که

we had time to do it properly by itself.

ما زمان داریم تا به تنهایی آن را به درستی انجام دهیم.

At the end of the sentence, you cannot use a contraction, as the whole verb is stressed.

در پایان جمله، نمی توانید از انقباض استفاده کنید ، زیرا کل فعل تاکید دارد.

You might be saying: "What does that mean?"

ممکن است بگویید: "یعنی چه؟"

Well, when you're at the end of a sentence, for example, this: "I am", you can't use a

خوب، وقتی در انتهای یک جمله هستید ، مثلاً این: "من هستم"، نمی توانید از

contraction to say: "I'm".

انقباض برای گفتن: "من" استفاده کنید.

And if you don't understand why, listen to what I'm going to say.

و اگر دلیلش را نمی فهمید، به آنچه می خواهم بگویم گوش دهید.

-"Are you going to the party?"

-"آیا به مهمانی می روی؟"

-"Yes, I am."

-"بله من هستم."

I need to say: "I am" as it's stressing that verb.

باید بگویم: "من هستم" زیرا بر آن فعل تاکید می کند .

Now, if you say: "Are you going to the party?" and they go: "Yes, I'm..."

حالا اگر بگویید: «میهمانی می روی؟» و آنها می‌گویند: "بله، من..."

This almost makes us think something else is going to happen, like: "Yes, I'm going

این تقریباً باعث می‌شود که فکر کنیم قرار است اتفاق دیگری بیفتد، مانند: "بله، من

to be coming early.

زود می‌آیم.

Yes, I'm bringing a friend."

بله، من یک دوست می‌آورم."

So, this contraction makes us think there's something else, when really this is the end

بنابراین، این انقباض باعث می شود فکر کنیم چیز دیگری وجود دارد، در حالی که واقعاً این

of the sentence.

پایان جمله است.

So you're not allowed to put this contraction at the end of a sentence if you're just saying:

بنابراین اگر فقط می گویید: "بله، هستم" مجاز نیستید این انقباض را در آخر جمله قرار دهید

"Yes, I am."

.

-"Are you doing your work?"

-"داری کارتو انجام میدی؟"

-"Yes, I am."

-"بله من هستم."

-"Are you doing your work?"

-"داری کارتو انجام میدی؟"

-"Yes, I'm..."

-"بله، من..."

-"You're what?"

-"تو چی؟"

Do you see what I mean?

متوجه منظورم شدی؟

We stress the "I am" to say: This is what's happening right now.

ما بر روی "من هستم" تاکید می کنیم تا بگوییم: این چیزی است که در حال حاضر اتفاق می افتد.

Another example, in case you're a little confused, would be this: "Do you know where it is?"

مثال دیگر، اگر کمی گیج باشید، این خواهد بود: "آیا می دانید کجاست؟"

So, if somebody said to me... let's say Daniel said: "The Elephant Bar - do you know where

بنابراین، اگر کسی به من گفت ... بیایید بگوییم دانیل گفت: "فیل بار - آیا می دانید

it is?"

کجاست؟"

If I respond to him... if he said: "Daniel, do you know where it's...?"

اگر جوابش را بدهم... اگر گفت: دانیال می دانی کجاست...؟

He'll look at me going: "It's what?

او به من نگاه می کند که می رود: "این چیه؟

What are you talking about?" because "It's" something, "it is" something, as opposed to

در مورد چی صحبت می کنی؟" زیرا "این" چیزی است، "آن" چیزی است، در مقابل

just a question of: "Do you know where it is?"

فقط یک سوال: "آیا می دانید کجاست؟"

So, I should have put a question mark there.

پس باید علامت سوال می گذاشتم.

"Do you know where it is?"

"آیا می دانی که آن کجاست؟"

Question mark, question mark.

علامت سوال، علامت سوال.

This leads to: "It's", like I'm adding on to the sentence.

این منجر به: "این است"، مانند اینکه من به جمله اضافه می کنم .

So, at the end of a sentence, you have to actually use the verb in itself; you cannot

بنابراین، در پایان یک جمله، باید در واقع از فعل در خود استفاده کنید. شما نمی توانید

contract it.

آن را منعقد کنید

It confuses the person listening.

گوش دادن را گیج می کند.

If it's anywhere else, it's okay.

اگر جای دیگری باشد، اشکالی ندارد.

Now, that's our bonus.

حالا، این امتیاز ماست.

For homework, and you know you have some...

برای تکالیف، و می دانید که مقداری دارید...

[Laughs] I want you to write one sentence using a contraction in each one.

[می خندد] از شما می خواهم یک جمله با استفاده از یک انقباض در هر جمله بنویسید.

Right?

درست؟

So, write one sentence for each contraction.

بنابراین، برای هر انقباض یک جمله بنویسید.

We have one, two, three, four, five, six.

ما یک، دو، سه، چهار، پنج، شش داریم.

I don't think it's too much to ask you to write out six sentences.

فکر نمی کنم خیلی زیاد باشد که از شما بخواهم شش جمله بنویسید.

After all, you've watched a 30-minute video.

بالاخره شما یک ویدیوی 30 دقیقه ای را تماشا کرده اید.

Following the rules I've given you, try to make sure you stay away from the examp-...

با پیروی از قوانینی که به شما داده‌ام، سعی کنید مطمئن شوید که از امتحان دوری می‌کنید -

the exceptions, like a past tense "ing", you can't do that.

استثناها، مانند زمان گذشته "ing"، نمی‌توانید این کار را انجام دهید.

You cannot contract it, otherwise we're confused whether it's past or present tense.

شما نمی توانید آن را منقبض کنید، در غیر این صورت ما گیج شده ایم که آیا زمان گذشته یا زمان حال است.

And also making sure you don't put it at the end of a sentence; that you put a contracted

و همچنین مطمئن شوید که آن را در پایان یک جمله قرار نمی دهید. که یک

form of the verb.

شکل قراردادی از فعل قرار دهید.

I think you've done a good job; I think you've earned a little bit of a break.

من فکر می کنم شما کار خوبی انجام داده اید. فکر می کنم کمی استراحت کسب کرده اید.

Go do your homework.

برو تکالیفتو انجام بده

Once again, I invite you to do your homework and post it up on either engVid, which is

یک بار دیگر، من از شما دعوت می‌کنم تکالیف خود را انجام دهید و آن را در engVid، که

www.eng as in English, vid as in video.com (www.engvid.com) where I know when you do

www.eng در انگلیسی است، vid as in video.com (www.engvid.com) پست کنید، جایی که می‌دانم وقتی

the quiz, there is a whole lot of people who talk to each other, show each other examples,

امتحان را انجام می‌دهید، آنجا افراد زیادی هستند که با یکدیگر صحبت می کنند، مثال هایی را به یکدیگر نشان می دهند

and compare, and ask for help.

و مقایسه می کنند و درخواست کمک می کنند.

Great place for you to do it.

مکانی عالی برای شما برای انجام آن.

Or here in our YouTube space, you can comment below, make your sentence, and there's someone

یا اینجا در فضای یوتیوب ما، می‌توانید در زیر نظر بدهید ، جمله‌تان را بنویسید، و کسی هست

who will probably jump in.

که احتمالاً وارد می‌شود.

I've seen many times people jumping in, helping out people, and actually engaging each other

من بارها دیده‌ام که مردم می‌پرند، به مردم کمک می‌کنند، و در واقع

to chat after they get off the net.

بعد از پیاده شدن با یکدیگر درگیر چت می‌شوند. شبکه.

Or, sorry, on other places.

یا، متاسفم، در جاهای دیگر.

Don't forget to subscribe.

اشتراک را فراموش نکنید.

This is... there is a "Subscribe" button, press it.

این است ... یک دکمه "اشتراک" وجود دارد، آن را فشار دهید.

And when you see the bell, hit the bell and then you'll get the latest video coming out

و وقتی زنگ را دیدید، زنگ را بزنید و سپس جدیدترین ویدیو

to you right away.

را فوراً برایتان ارسال می‌کنید.

As soon as I'm finished it, straight to you.

به محض اینکه کارم تموم شد، مستقیم پیش شما.

Anyway, once again, thank you very much, and we'll see you soon.

به هر حال یک بار دیگر از شما بسیار متشکرم و به زودی شما را خواهیم دید.

I'm going now.

الان دارم میرم

Paloma's cooking for me, and she's really good.

پالوما برای من آشپزی می کند و او واقعاً خوب است.

Was it Paloma?

پالوما بود؟

Raquel.

راکل.

Shh.

خس

[Laughs] Ciao.

[می خندد] سیائو.