Gerund & Infinitive | English Grammar Lesson | C1-Advanced

[Music]

[موسیقی]

Hello and welcome everyone to this lesson which  is about gerund and infinitive, and it's based  

سلام و به همه خوش آمد می گویم به این درس که درباره ی جیروند و مصدر است، و بر اساس

on a very common question I get from many of you,  and that is: How do we choose between gerund and  

سؤال بسیار رایجی است که من از بسیاری از شما دریافت می کنم، و آن این است: چگونه بین جیروند و  مصدر یکی را انتخاب کنیم

infinitive? Are there any rules? My answer is that  there are a few rules, 'guidelines' more like it,  

؟ آیا قوانینی وجود دارد؟ پاسخ من این است که چند قانون وجود دارد، «راهنماهایی» بیشتر شبیه آن،

but you mainly need to rely on your ears to tell  you what sounds right. Now, the good news is that  

اما شما عمدتاً باید به گوش خود تکیه کنید تا به شما بگویید چه چیزی درست به نظر می رسد. اکنون، خبر خوب این است که

if you make a mistake here, your message is still  perfectly clear. So, just be patient. You will  

اگر در اینجا اشتباه کنید، پیام شما هنوز کاملاً واضح است. پس فقط صبور باش

gradually activate the correct form. Right, but  today, we're going to help you pick up some of the  

به تدریج فرم صحیح را فعال خواهید کرد. درست است، اما امروز، ما به شما کمک می‌کنیم تا برخی از

guidelines and hopefully start using them. But,  first let's look at when we need to choose between  

دستورالعمل‌ها را انتخاب کنید و امیدواریم استفاده از آنها را شروع کنید. اما، ابتدا بیایید ببینیم چه زمانی باید بین

gerund and infinitive. Sometimes, we need to use  a verb without conjugating it, that is without  

جیروند و مصدر یکی را انتخاب کنیم. گاهی اوقات، لازم است از یک فعل بدون صرف آن استفاده کنیم، یعنی بدون اینکه

putting it in a tense. In this case, unlike other  languages which offer only one form usually,  

آن را در زمان قرار دهیم. در این مورد، برخلاف سایر زبان‌ها که معمولاً فقط یک فرم ارائه می‌دهند،

English has three forms to choose from. And these  three forms are: infinitive with to (to do),  

انگلیسی سه شکل برای انتخاب دارد. و این سه شکل عبارتند از: مصدر با to (to) ،

infinitive without to (just do), and gerund, which  is the noun form of a verb. Let's look at three  

مصدر بدون to (فقط انجام) و gerund که شکل اسمی یک فعل است. بیایید به سه

examples. So, for the verb 'need', if you have a  second verb, you need to use 'infinitive with to':  

مثال نگاه کنیم. بنابراین، برای فعل «نیاز»، اگر یک فعل دوم دارید، باید از «مصدر با به» استفاده کنید:

She needs to relax more. After modal verbs  like 'should', we need to use the base verb,  

او باید بیشتر استراحت کند. بعد از افعال معین مانند «باید»، باید از فعل پایه،

infinitive without to: They should hire more  stuff. And the example for the gerund is the verb  

مصدر بدون to استفاده کنیم: They should hire more stuff. و مثال برای حرف جرون فعل

'enjoy'. If you put a verb after the conjugated  verb 'enjoy', it has to be in the 'doing form':  

«لذت بردن» است. اگر یک فعل را بعد از فعل مزدوج «لذت بردن» قرار دهید، باید به شکل «انجام دادن» باشد:

He enjoys spending time in nature. The most  common form, and the form most of us like to use,  

او از گذراندن وقت در طبیعت لذت می‌برد. رایج‌ترین شکل، و شکلی که بیشتر ما دوست داریم از آن استفاده کنیم،

is 'to do': infinitive with to', and if in doubt  just go for that, go for 'infinitive with to'  

«کردن» است: مصدر با به، و اگر شک دارید، «مصدر با به» را انتخاب کنید،

because it's the most common one, but of course  sometimes the other two forms are necessary. So,  

زیرا رایج‌ترین شکل است، اما البته گاهی اوقات دو شکل دیگر ضروری است. بنابراین،

now we're going to look at some guidelines where  you must not use 'to do' and use the other forms,  

اکنون به برخی از دستورالعمل‌ها نگاه می‌کنیم که در آنها نباید از «todo» استفاده کنید و از فرم‌های دیگر استفاده کنید،   که

starting with 'do', when we should use 'do'.  There are three categories here. First of all:  

با «do» شروع می‌شود، زمانی که باید از «do» استفاده کنیم.  در اینجا سه ​​دسته وجود دارد. اول از همه:

after all modal verbs. That's easy to remember,  a very easy rule to remember: After a modal verb,  

بعد از همه افعال معین. به خاطر سپردن آن آسان است، یک قانون بسیار آسان برای به خاطر سپردن: بعد از فعل مدال،

just use 'do' (the base verb), no 'to'. The modal  verbs you know are: can, could, may, might, must,  

فقط از «do» (فعل پایه)، نه «به» استفاده کنید. افعال معینی که می‌شناسید عبارتند از: can، can، may، may، must،

should, will, shall, and would. So: I must  go now. Sometimes, I hear some students say:  

should، will، shall و will. بنابراین: اکنون باید بروم. گاهی اوقات، از برخی دانش آموزان می شنوم که می گویند:

I must to go now. To be avoided: I must go  now. The second category here is after these  

من باید همین الان بروم. برای اجتناب: باید اکنون بروم. دسته دوم در اینجا بعد از این

common verbs and expressions. The list is not  exhaustive, but these are the common ones that  

افعال و عبارات رایج است. فهرست جامع نیست، اما اینها موارد رایجی هستند که

you need to remember: let, make, would rather, had  better, and 'why not' with a question: Why not go?  

باید به خاطر بسپارید: اجازه دهید، بسازید، ترجیح دهید بهتر باشد، و «چرا که نه» با یک سوال: چرا نمی رویم؟

NOT 'Why not going?', which is the common  mistake. For example, with the verb 'make':  

نه «چرا نروید؟»، که اشتباه رایج است . به عنوان مثال، با فعل 'make':

The presenter made us all stand up. No 'to' , no  'ing'. And the third category here, the final one,  

ارائه دهنده باعث شد همه ما بایستیم. نه 'به'، نه 'ing'. و دسته سوم در اینجا، دسته آخر،

is after verbs and expressions that end  in 'to' obviously. We have four of these:  

پس از افعال و عباراتی است که به وضوح به «to» ختم می‌شوند. ما چهار مورد از این موارد را داریم:

'ought to', which is a modal verb but happens  to have the word 'to' as part of it; 'have to',  

'باید به'، که یک فعل معین است اما اتفاقاً کلمه 'to' را به عنوان بخشی از آن دارد. 'باید'،

which means obligation; 'used to' (habit in the  past), and 'going to', a future form. Obviously  

که به معنای تعهد است. «استفاده به» (عادت در گذشته)، و «رفتن به»، شکلی در آینده. بدیهی است

that's the easiest one to remember. You don't want  to use anything other than 'do' (the base verb)  

این ساده‌ترین مورد برای به خاطر سپردن است. شما نمی‌خواهید در اینجا از چیزی غیر از «انجام» (فعل پایه) استفاده کنید

here. For example: You ought to be more cautious.  So, that's for the base verb: when you should use  

. به عنوان مثال: شما باید محتاط تر باشید. بنابراین، این برای فعل پایه است: وقتی باید از

'do': three categories, quite straightforward  really. Now let's look at 'doing'. The first one  

«do» استفاده کنید: سه دسته، کاملاً ساده . حالا بیایید به «انجام دادن» نگاه کنیم. اولین موردی که

I want to mention to you is: If you use a verb  as the subject of another verb, you must make  

می‌خواهم به شما اشاره کنم این است: اگر از یک فعل به‌عنوان فاعل فعل دیگری استفاده می‌کنید، باید

sure you use the gerund form, the 'doing' form,  not the infinitive. A common mistake I hear is  

مطمئن شوید که از شکل جرون، شکل «انجام دادن» و نه مصدر استفاده می‌کنید. اشتباه رایجی که می‌شنوم این است

for example: To walk in nature is healthy. Make  sure you use the gerund when it's the subject of a  

برای مثال: قدم زدن در طبیعت سالم است. اطمینان حاصل کنید که وقتی فاعل یک فعل است از جیروند استفاده می‌کنید

verb because really we want to use the noun form  of the verb here as a subject. But, be careful  

زیرا واقعاً می‌خواهیم از شکل اسمی فعل در اینجا به عنوان فاعل استفاده کنیم. اما، مراقب باشید

that if you say, if you construct your sentence  the other way, like saying: It is healthy, then  

اگر می‌گویید، اگر جمله‌تان را طوری دیگر می‌سازید، مانند گفتن: سالم است،

you keep the 'infinitive with to': It is healthy  to walk in nature. So, that's the first category  

«مصدر با به» را حفظ می‌کنید: راه رفتن در طبیعت سالم است. بنابراین، این اولین دسته

with 'doing'. The second one: a very clear rule  in English: after a preposition. So for example:  

با «انجام دادن» است. مورد دوم: یک قانون بسیار واضح در انگلیسی: بعد از حرف اضافه. به عنوان مثال:

I apologise for being late. I have three notes  here about this particular category: Remember  

از اینکه دیر آمدم عذرخواهی می کنم. من در اینجا سه ​​نکته درباره این دسته خاص دارم: به خاطر داشته باشید

that 'to' itself can also be a preposition. It  confuses things; makes things complicated. But,  

که «به» خود نیز می‌تواند یک حرف اضافه باشد. چیزها را گیج می‌کند. همه چیز را پیچیده می کند اما،

'to' is also a preposition like 'for', like 'in'.  A very clear example is 'he is used to'. So, this  

«به» نیز یک حرف اضافه مانند «برای»، مانند «در» است. یک مثال بسیار واضح "او عادت دارد" است. بنابراین، این

is the expression 'to be used to', which means  'to be accustomed to'. As a preposition here,  

عبارت «to be used to» است، که به معنای «عادت کردن به» است. به عنوان حرف اضافه در اینجا،

the next verb has to be in the gerund form: He's  used to, or He's accustomed to, working in a  

فعل بعدی باید به شکل جیروند باشد: او عادت کرده یا عادت کرده است در یک

noisy office. Note 2: Obviously a phrasal verb  always ends in a preposition, so if you have a  

دفتر پر سر و صدا کار کند. نکته 2: بدیهی است که یک فعل عبارتی همیشه به حرف اضافه ختم می‌شود، بنابراین اگر یک

second verb after a conjugated phrasal verb, it's  usually also with 'ing'. For example: I carried on  

فعل دوم بعد از فعل عباراتی مزدوج دارید، معمولاً با «ing» هم است. به عنوان مثال: من به خواندن ادامه دادم

reading. And the final note: Because it's a common  mistake I hear, I thought I'd point it out here:  

. و نکته پایانی: چون این یک اشتباه رایج است که می‌شنوم، فکر کردم در اینجا به آن اشاره کنم:

Make sure you don't answer a 'why'  question with 'for doing'. For example,  

مطمئن شوید که به سؤال «چرا» با «برای انجام دادن» پاسخ ندهید. برای مثال،

if we say 'Why are you studying English?', don't  say 'For improving my career prospects.' It is 'To  

اگر می‌گوییم «چرا انگلیسی می‌خوانی؟»، « برای بهبود چشم‌انداز شغلی‌ام» نگویید. این "برای

improve my career prospects'. You have to use  the infinitive form of the verb when you give  

بهبود آینده شغلی من" است. وقتی

the reason for doing something, the goal, the  objective. Right! One more I think, yeah. No,  

دلیل انجام کاری، هدف، هدف را می‌دهید، باید از شکل مصدر این فعل استفاده کنید. درسته! یکی دیگه فکر کنم آره نه،

two more. The third category, obviously, is after  these common verbs and expressions. Again, this is  

دو مورد دیگر. بدیهی است که دسته سوم بعد از این افعال و عبارات رایج است. باز هم، این

not an exhaustive list, but the most common ones  that you're likely to use yourself, and the ones  

فهرست جامعی نیست، بلکه رایج‌ترین مواردی است که احتمالاً خودتان از آن‌ها استفاده می‌کنید، و آن‌هایی است

that I hear the mistakes with. So again here, you  will have to review them and then gradually rely  

که من اشتباهات آن‌ها را می‌شنوم. بنابراین دوباره در اینجا، باید آنها را مرور کنید و سپس به تدریج

on your memory to remember. The ones I have  chosen for you to actively work on are: risk,  

به حافظه خود برای به خاطر سپردن تکیه کنید. مواردی که من برای شما انتخاب کردم تا فعالانه روی آنها کار کنید عبارتند از: خطر،

avoid, recommend, suggest, stop, finish, enjoy,  mind, consider, quit, keep, and involve, and then  

اجتناب، توصیه، پیشنهاد، توقف، پایان، لذت بردن، فکر کردن، ترک کردن، نگه داشتن و درگیر کردن، و سپس

the phrases 'can't stand', 'can't help', 'have  difficulty or problems', and 'spend' or 'waste'  

عبارات "نمی توانم تحمل کنم"، " نمی تواند کمک کند، « مشکل یا مشکلی دارم»، و «گذراندن» یا «هدر دادن»

time'. These are common verbs and expressions  you use, so you could try and remember these  

زمان». این‌ها افعال و عبارات رایجی هستند که استفاده می‌کنید، بنابراین می‌توانید اینها را به‌خصوص به خاطر بسپارید.

particularly; not the whole list because the list  can be quite long if you want to memorise all of  

نه کل فهرست، زیرا اگر بخواهید همه آنها را حفظ کنید، فهرست می‌تواند بسیار طولانی باشد

them. For example then: He risks losing his place  in the finals. Right, and one little one where,  

. به عنوان مثال، پس از آن: او در معرض خطر از دست دادن جایگاه خود در فینال است. درست است، و یک کوچولو،

again, I sometimes hear mistakes being made is  if you use 'go' with an activity, you should use  

دوباره، من گاهی اوقات می‌شنوم که اشتباهاتی انجام می‌شود، این است که اگر از «برو» با یک فعالیت استفاده می‌کنید، باید از

the gerund, not the infinitive. So: I could have  gone jogging yesterday. NOT I could have gone,  

جیروند استفاده کنید، نه مصدر. بنابراین: من می‌توانستم دیروز به دویدن بروم. نمی‌توانستم،

excuse me, to jog yesterday. Right, what else  have I got to say? Yes, so finally of course,  

ببخشید، دیروز برای دویدن بروم. درست است، چه چیز دیگری برای گفتن دارم؟ بله، پس در نهایت، البته،

English being English, having gone through all the  rules, there are also a few verbs, not many, that  

انگلیسی بودن انگلیسی، با گذراندن تمام قوانین، چند فعل نیز وجود دارد، نه تعداد زیادی، که

you can use either with 'to do' or 'doing', and  I've got two categories here for you. One is when  

می‌توانید از آنها با 'to' یا 'doing' استفاده کنید، و من دو دسته دارم اینجا برای شما یکی زمانی است که   از

you use 'to do' or 'doing', and you don't change  the meaning at all, so the exact same meaning,  

«کردن» یا «انجام دادن» استفاده می‌کنید، و اصلاً معنی را تغییر نمی‌دهید، بنابراین دقیقاً همان معنی،

and there are three verbs here: start, begin,  and continue. So, it doesn't make any difference  

و در اینجا سه ​​فعل وجود دارد: شروع، شروع، و ادامه دادن. بنابراین، فرقی نمی‌کند

whether you say 'We started to climb the hill.'  or ' We started climbing the hill.' Same meaning:  

بگویید «ما شروع به بالا رفتن از تپه کردیم». یا "ما شروع به بالا رفتن از تپه کردیم." معنی یکسان:

both are correct; both are equally common to use.  The next group in this category are: like, hate,  

هر دو صحیح هستند. استفاده از هر دو به یک اندازه رایج است. گروه بعدی در این دسته عبارتند از: لایک، نفرت،

and prefer. So usually, especially in British  English, we use the 'ing' form: doing, the gerund,  

و ترجیح دادن. بنابراین معمولاً، به‌ویژه در انگلیسی بریتانیایی، از شکل «ing» استفاده می‌کنیم: doing، جیروند،

with these verbs. So: I like / hate / prefer  swimming. But, you may also hear 'to swim' without  

با این افعال. بنابراین: من شنا را دوست دارم / متنفرم / ترجیح می دهم . اما، ممکن است «شنا کردن» را بدون

changing the meaning at all. That's probably more  common in American English. But an important note  

تغییر معنی هم بشنوید. این احتمالاً در انگلیسی آمریکایی رایج‌تر است. اما یک نکته مهم

here is that if you add 'would' to these three  verbs, you change the idea from a general like,  

در اینجا این است که اگر به این سه  فعل «wild» اضافه کنید، ایده را از یک لایک کلی،

dislike, or preference to a dislike or a like  or a preference that you are experiencing at the  

نپسندیدن، یا ترجیح به دوست نداشتن یا دوست داشتن یا ترجیحی که در

moment, and in that case, you can only use 'to  do'. So, don't say 'I would hate interrupting  

حال حاضر تجربه می‌کنید، تغییر می‌دهید. در این صورت، فقط می‌توانید از «to do» استفاده کنید. بنابراین، نگویید "از قطع کردن حرف

you.' but 'I would hate to interrupt you.' as  that's a specific case here. And now the other  

شما متنفرم." اما "من از قطع حرف شما متنفرم." همانطور که در اینجا یک مورد خاص است. و اکنون

category: when we can use both 'to do' or 'doing',  but where here the meaning changes. There are two  

دسته دیگر: وقتی می‌توانیم از «انجام» یا «انجام دادن» استفاده کنیم، اما در اینجا معنی تغییر می‌کند. دو

verbs I'd like to point out to you here. The first  one is 'remember'. 'remember' has two meanings.  

فعل وجود دارد که می‌خواهم در اینجا به شما اشاره کنم. اولین مورد «به خاطر بسپار» است. "به خاطر بسپار" دو معنی دارد.

The first meaning is 'not to forget', the opposite  of 'forget'. But, it has a second meaning, which  

معنی اول «فراموش نکردن» است، برعکس «فراموش کردن». اما معنای دومی دارد که

is 'recall'. So, if it's 'not to forget', then  it's with 'infinitive with to': I must remember  

«یادآوری» است. بنابراین، اگر «نداشتن فراموش کردن» باشد، با «مصدر با به» است: باید به یاد داشته باشم

to put my glasses in my bag; I must not forget.  But, when it's 'recall', it's: I remember putting  

که عینکم را در کیفم بگذارم. من نباید فراموش کنم. اما، وقتی «یادآور» است، این است: یادم می‌آید که

my glasses in my bag last night, but they're not  here now. So here, you recall doing something in  

دیشب عینکم را در کیفم گذاشتم، اما الان اینجا نیستند. بنابراین در اینجا، به یاد می آورید که در گذشته کاری انجام داده اید

the past. So, the form changes depending on which  meaning you have. And, the final verb or the  

. بنابراین، بسته به معنایی که دارید، شکل تغییر می‌کند . و فعل آخر یا

second verb in this category where the meaning  changes is 'regret'. You can use 'regret' to  

فعل دوم در این دسته که معنی آن تغییر می‌کند «پشیمانی» است. می‌توانید از «پشیمانی» برای

express that you are sorry for the action you are  going to take or sorry for an action that you have  

بیان اینکه از اقدامی که می‌خواهید انجام دهید متاسف هستید یا برای اقدامی که

already taken. For the first case, it's with the  'infinitive with to': I regret to tell you this,  

قبلاً انجام داده‌اید متأسف هستید استفاده کنید. برای مورد اول، با «مصدر با به» است: متأسفم که این را به شما می‌گویم،

but ... It's now a regret you have for the  action you're going to take. But, if it's an  

اما ... اکنون برای اقدامی که می‌خواهید انجام دهید، پشیمان هستید. اما، اگر این

action you took in the past, then it changes to  'ing', so it's: I regret telling her that joke.  

اقدامی است که در گذشته انجام داده‌اید، به «کردن» تغییر می‌کند، بنابراین اینطور است: از گفتن آن جوک به او پشیمان هستم.

So, that's all for the rules and the different  categories. So obviously, this needs a lot of  

بنابراین، همه اینها برای قوانین و دسته‌های مختلف است. بنابراین بدیهی است که این نیاز به

revision, and then gradually through revision,  through writing your own examples, and through  

بازنگری زیادی دارد، و سپس به تدریج از طریق بازبینی، از طریق نوشتن مثال‌های خودتان، و از طریق

exposure to many examples, they will become  reflexive, automatic. Be patient! Give yourself  

قرار گرفتن در معرض مثال‌های بسیار، آنها به صورت بازتابی و خودکار تبدیل می‌شوند. صبور باش! به خودتان

time. One last thing I'd like to mention is that  this form 'doing' is not just a gerund form. You  

وقت بدهید. آخرین موردی که می‌خواهم به آن اشاره کنم این است که این شکل «انجام دادن» فقط یک شکل جیروند نیست. شما

also see the form 'doing' in Continuous tenses or  as an adjective. It's not the same thing. 'doing'  

همچنین شکل "doing" را در زمان های پیوسته یا به عنوان یک صفت می بینید. این یک چیز نیست.

is not called a gerund when it's in a tense  or in an adjective. It's called the 'present  

وقتی در زمان یا صفت باشد، «انجام» ، جیروند نامیده نمی‌شود . به آن «

participle'. So, if you look at this sentence, we  had it before: Walking in nature ..., 'walking' is  

حضور فعلی» می‌گویند. بنابراین، اگر به این جمله نگاه کنید، قبلاً آن را داشتیم: پیاده‌روی در طبیعت ...، «راه رفتن»

the gerund here because it's the noun, it's the  subject of the verb, ... is becoming popular.  

در اینجا کلمه جرون است زیرا اسم است، فاعل فعل است، ... در حال محبوب شدن است.

'becoming' is not the gerund; this is the Present  Continuous tense, and the 'becoming' part of it is  

«شدن» کلمه ی جیروند نیست. این زمان حال استمراری است و بخش «شدن» آن

called 'present participle'. It's the same if you  use an adjective, for example: Walking in nature  

«فعل فعلی» نامیده می‌شود. اگر از یک صفت استفاده کنید، به همین صورت است، برای مثال: قدم زدن در طبیعت

is energising.' 'walking' is the gerund form but  'energising' is 'present participle', which is  

انرژی‌بخش است. «راه رفتن» شکل جرون است، اما «انرژی‌بخش» «فعال» است که در

being used here as a 'participle adjective'. So,  I thought, because that question comes up as well,  

اینجا به‌عنوان «صفت فاعل» استفاده می‌شود. بنابراین، فکر کردم، چون این سؤال نیز مطرح می‌شود،

so I hope that clarifies that 'doing' has two  different, falls into two different, categories:  

بنابراین امیدوارم که روشن کند که «انجام» دو متفاوت دارد، به دو دسته مختلف تقسیم می‌شود:

the gerund or the present participle. All right!  That brings me to the end of this session,  

حرف جیروند یا فعل. بسیار خوب! این من را به پایان این جلسه،

this lesson. I hope it's been helpful. As I said,  you do need to revise it a few times, make some  

این درس می رساند. امیدوارم مفید بوده باشه همانطور که گفتم، لازم است چند بار آن را اصلاح کنید،

notes for yourself, and just don't worry about  making mistakes with gerund and infinitive for  

یادداشت هایی برای خود بنویسید، و فقط نگران اشتباه دادن با جرون و مصدر نباشید

the moment. They will become active in your spoken  English and written English. I hope you've enjoyed  

. آنها در انگلیسی گفتاری و نوشتاری انگلیسی شما فعال خواهند شد . امیدوارم از این درس لذت برده باشید

this lesson. For more on this topic, click here.  Remember to also check out my complete online  

. برای اطلاعات بیشتر در مورد این موضوع، اینجا را کلیک کنید. فراموش نکنید که دوره کامل آنلاین من را نیز بررسی کنید

course, and don't forget to like and subscribe.  Thank you for watching and happy studies!

، و فراموش نکنید که لایک کنید و مشترک شوید. از تماشای شما و مطالعات شاد متشکریم!