Learn English Grammar: When to use an ‘-ING’ word after ‘TO’

Hi.

سلام.

Welcome to www.engvid.com.

به www.engvid.com خوش آمدید.

I'm Adam.

من آدام هستم.

Today's lesson is a bit of a grammar lesson; a specific point I'm going to look at.

درس امروز کمی درس گرامر است. یک نقطه خاص که می خواهم به آن نگاه کنم.

And this is "to" followed by an "ing" word or an "ing" verb, it looks like.

و این "to" به دنبال یک کلمه "ing" یا یک فعل "ing" است، به نظر می رسد.

Right?

درست؟

And for some people this is very confusing because they automatically see "to", and they

و برای برخی از افراد این بسیار گیج کننده است زیرا آنها به طور خودکار "to" را می بینند و

think it should be followed by a verb.

فکر می کنند باید یک فعل دنبال شود.

Okay?

باشه؟

Now, the one thing that a lot of people forget is that "to" can be a preposition, and that

اکنون، تنها چیزی که بسیاری از مردم فراموش می کنند این است که "to" می تواند یک حرف اضافه باشد، و این

is what you're going to be looking at when you're looking at "to" with an "ing".

همان چیزی است که وقتی به "to" با یک "ing" نگاه می کنید به آن نگاه خواهید کرد.

But there are also some things you have to remember.

اما مواردی نیز وجود دارد که باید به خاطر بسپارید.

You have to keep in mind that there are certain collocations.

باید در نظر داشته باشید که همنشینی های خاصی وجود دارد.

A "collocation" is basically a set of words-a pair, or three, or four words-that just generally

«هم‌آهنگی» اساساً مجموعه‌ای از کلمات است - یک جفت، سه یا چهار کلمه - که معمولاً

go together to have a particular meaning.

با هم ترکیب می‌شوند تا معنای خاصی داشته باشند.

Right?

درست؟

So, for example: "look forward to" - these three words generally go together, and they're

بنابراین، برای مثال: "به‌صور نگاه می‌کنم" - این سه کلمه معمولاً با هم هستند

going to be followed by an "ing".

و یک "ing" به دنبال آنها می‌آیند.

"I look forward to meeting you."

"من مشتاق دیدارتان هستم."

Now, where people get confused is they see a verb, and then they see the "to", and they're

اکنون، جایی که مردم گیج می‌شوند این است که یک فعل را می‌بینند، و سپس «به» را می‌بینند و به

automatically thinking of another verb.

طور خودکار به فعل دیگری فکر می‌کنند.

But, here, this "to" is not part of the infinitive.

اما، در اینجا، این «به» بخشی از مصدر نیست.

There's two uses for "to": Preposition, and the infinitive "to".

دو کاربرد برای "to" وجود دارد: حرف اضافه و مصدر "to".

Right?

درست؟

Part of the infinitive verb.

بخشی از فعل مصدر.

What you have to remember is that preposition.

چیزی که باید به خاطر بسپارید این حرف اضافه است.

"Admit to"...

«اعتراف به»...

"Admit"...

«اعتراف»...

"The student admitted to cheating on the test."

«دانش آموز به تقلب در آزمون اعتراف کرد».

So: "Admitted to", what?

بنابراین: "اعتراف به"، چه؟

Remember: The preposition needs an object, and that's what you're going to be answering

به یاد داشته باشید: حرف اضافه به یک مفعول نیاز دارد، و این همان چیزی است

when you answer the question: "What?"

که وقتی به این سوال پاسخ می دهید: "چی؟"

And objects in this particular case are going to be nouns or they're going to be gerunds.

و اشیاء در این مورد خاص اسم خواهند بود یا جرونند.

They can also be active participle adjectives, but I'll talk about that in a second.

آنها همچنین می توانند صفت فاعل باشند، اما من در یک ثانیه در مورد آن صحبت خواهم کرد.

"Admit to cheating", "Object to being filmed", for example.

به عنوان مثال، "اعتراف به تقلب"، "اشکال به فیلمبرداری ".

So, somebody...

پس یکی...

I'm a politician and I see a camera coming, and I say: "No, sorry.

من سیاستمدارم و میبینم دوربین میاد و میگم: نه، ببخشید،

I object to being filmed.

من به فیلم گرفتن اعتراض دارم.

You can ask me questions, but don't film me", basically.

"Get around to" means you will do something.

"Get around to" یعنی کاری انجام خواهی داد.

Okay?

باشه؟

So: "I'll get around to handing in the proposal later today."

بنابراین: "من امروز بعداً پیشنهاد را تحویل خواهم داد."

Okay?

باشه؟

So, basically what you have to do is just remember these collocations.

بنابراین، اساساً کاری که باید انجام دهید این است که فقط این مجموعه ها را به خاطر بسپارید.

Where it gets a little bit trickier is when you have adjectives.

جایی که کمی پیچیده تر می شود زمانی است که شما صفت دارید.

But before that, "prefer" I forgot to mention.

اما قبل از آن، "ترجیح" را فراموش کردم ذکر کنم.

-"I prefer jogging to swimming."

-"من دویدن را به شنا ترجیح می دهم."

-"Do you like jogging?"

-آیا دویدن را دوست داری؟

-"Well, I prefer it to swimming."

-خب، من آن را به شنا ترجیح می دهم.

Right?

درست؟

So it doesn't have to be an "ing"; it can be "it" mentioned before, and then "to", "ing".

بنابراین لازم نیست که یک "ing" باشد. می توان آن را "آن" که قبلا ذکر شد، و سپس "به"، "ing".

But this is a comparative "to", preposition.

اما این یک حرف اضافه "به" است.

And, again: "to", what?

و دوباره: "به"، چی؟

"To" the noun or gerund.

«به» اسم یا جیروند.

So, this is a gerund.

بنابراین، این یک جروند است.

It's not a verb, and that's why you can...

این یک فعل نیست و به همین دلیل است که می توانید ...

It can follow "to".

می تواند از "به" پیروی کند.

Okay?

باشه؟

Now, let's look at a little...

حالا، بیایید کمی به...

Something a little bit trickier, and I'll show you a general rule on how you can recognize

چیز کمی پیچیده‌تر نگاه کنیم، و من یک قانون کلی را به شما نشان می‌دهم که چگونه می‌توانید تشخیص دهید

whether to use "to" as a preposition or a verb.

که از "to" به عنوان حرف اضافه یا فعل استفاده کنید.

Now we're going to look at something a little bit different.

حالا ما می خواهیم به چیزی کمی متفاوت نگاه کنیم.

Okay?

باشه؟

We're going to look at adjective participles.

ما قصد داریم به صفت ها نگاه کنیم.

Now, "participles" are basically verbs that are used as adjectives.

حال، «مضارع» اساساً افعالی هستند که به عنوان صفت به کار می روند.

They can be, like, "ed" or irregular verb, and they can be "ing" verbs; passive and active

آنها می توانند مانند "ed" یا فعل بی قاعده باشند و می توانند "ing" باشند. منفعل و فعال

- that's, you know, a different lesson on participles.

- می دانید، این یک درس متفاوت در مورد مشارکت است.

But you have to also pay attention to how they're being used in the sentence.

اما باید به نحوه استفاده از آنها در جمله نیز توجه کنید.

Let's look at an example: "The company is committed to providing top-quality customer

بیایید به یک مثال نگاه کنیم: "شرکت متعهد به ارائه مراقبت از مشتری با کیفیت بالا است

care."

."

So, here, we have a verb: "commit", and we have: "is committed to".

بنابراین، در اینجا یک فعل داریم: "متعهد" و داریم: "متعهد است".

But, here, we're not actually looking at it as a passive verb; we're looking at it as

اما، در اینجا، ما در واقع به آن به عنوان یک فعل مفعول نگاه نمی کنیم. ما به آن

more like an adjective.

بیشتر شبیه یک صفت نگاه می کنیم.

"The company is committed", right?

"شرکت متعهد است"، درست است؟

So, this is telling you about the company.

بنابراین، این به شما درباره شرکت می گوید.

It's like a subject complement; it's acting like an adjective.

این مانند یک مکمل موضوعی است. مانند یک صفت عمل می کند.

And, here, this is a complement.

و در اینجا، این یک مکمل است.

So, basically what does this mean?

بنابراین، اساساً این به چه معناست؟

You have to look and see: What is your independent clause first?

شما باید نگاه کنید و ببینید: اول بند مستقل شما چیست؟

Right?

درست؟

And you should know independent clauses by now; and if you don't, I have a video on that

و تا الان باید بندهای مستقل را بدانید. و اگر ندارید، من یک ویدیو در مورد آن

as well.

نیز دارم.

So, here: "The company is committed".

بنابراین، در اینجا: "شرکت متعهد است".

This is a complete sentence: "The company is committed."

این یک جمله کامل است: "شرکت متعهد است."

To what?

برای چه؟

I don't know yet.

من هنوز نمی دانم.

But it's a complete sentence because I have my subject, I have my verb, and technically

اما این یک جمله کامل است زیرا من موضوع خود را دارم، فعل خود را دارم و

the idea is there; they're committed, but it's not complete.

از نظر فنی ایده وجود دارد. آنها متعهد هستند، اما کامل نیست.

So I want to add a complement.

بنابراین من می خواهم یک مکمل اضافه کنم.

When I'm adding a complement, then I'm adding: "to providing".

وقتی یک مکمل اضافه می کنم، سپس اضافه می کنم: "به ارائه".

To...

به ...

Committed to what?

متعهد به چه چیزی؟

"...providing top-quality customer care".

"...ارائه مراقبت از مشتری با کیفیت بالا".

So, this is...

بنابراین، این است ...

I'm adding a prepositional phrase as a complement to my independent clause.

من یک عبارت اضافه به عنوان مکمل به بند مستقل خود اضافه می کنم.

I don't need it in terms of grammar; I need it in terms of idea - to have a complete idea.

من از نظر دستور زبان به آن نیازی ندارم. من از نظر ایده به آن نیاز دارم - برای داشتن یک ایده کامل.

But the main thing you need to remember is that these two often go together.

اما نکته اصلی که باید به خاطر داشته باشید این است که این دو اغلب با هم هستند.

When you're using "committed" as an adjective, like a participle, you're going to use: "committed

هنگامی که از "متعهد" به عنوان یک صفت استفاده می کنید، مانند یک جزء، از "متعهد

to".

به" استفاده می کنید.

Okay?

باشه؟

"Devoted to", "obliged to".

"متعهد به"، "مجبور".

These are things that need to be completed, but it's not an object.

اینها چیزهایی هستند که باید تکمیل شوند، اما این یک شی نیست.

Okay?

باشه؟

"I am not used to being interviewed."

من عادت به مصاحبه ندارم.»

Now, here: "I am not used" - this is not a complete idea and it's not a complete sentence

اکنون، اینجا: "I am not used" - این یک ایده کامل نیست و به

because of the "used".

دلیل "استفاده شده" یک جمله کامل نیست.

Although, technically, this is still an adjective participle; it's being used like an adjective.

اگرچه از نظر فنی، این هنوز یک صفت است . مانند یک صفت استفاده می شود.

But: "used to" and "accustomed to", even though they're not really complete, we use these

اما: «عادت‌شده» و «عادت‌شده»، حتی اگر واقعاً کامل نیستند، ما از این‌ها

as collocations, and they're always going to be...

به‌عنوان هم‌آهنگ استفاده می‌کنیم، و همیشه خواهند بود...

Need to be completed.

نیاز به تکمیل.

To what?

برای چه؟

"To being".

"به بودن".

"Used to being", "used to doing".

"عادت به بودن"، "عادت به انجام".

Now, keep in mind this is...

اکنون، به خاطر داشته باشید که این ...

We're talking about habit; not "used to", like something I did in the past that I don't

ما در مورد عادت صحبت می کنیم. نه "عادت"، مانند کاری که در گذشته انجام دادم که اکنون انجام نمی

do now.

دهم.

It's "used to" as in habit; something you've become comfortable with.

طبق عادت "عادت می شود". چیزی که با آن راحت شده اید

"Accustomed to" basically means the same...

«عادت» در اصل به همین معناست

The same as "used to".

... همان «عادت» است.

Habit; used to.

عادت داشتن؛ عادت داشتن.

"In some cultures, people are accustomed", to what? "...taking their shoes off".

"در برخی از فرهنگ ها، مردم عادت کرده اند"، به چه؟ "... کفش هایشان را در می آورند".

So, here, "being" is the object to "to"; "taking" is the object to "to" because I need to complete

پس در اینجا «هستی» مفعول «به» است; "گرفتن " مفعول "به" است زیرا باید

the meaning of the preposition.

معنای حرف اضافه را کامل کنم.

Prepositions take objects.

حروف اضافه اشیا را می گیرند.

Okay?

باشه؟

"The neighbourhood was divided into"...

«محله به تقسیم شد»

Now, I gave you another example with "into" just to make sure to drive home the idea that

... حالا مثال دیگری با «به» برای شما آوردم تا مطمئن شوم که

these are prepositions; they're not infinitive particles, basically.

این ایده‌ها حرف اضافه هستند. آنها اساسا ذرات نامتناهی نیستند.

"The neighbourhood was divided into warring factions."

محله به دسته های متخاصم تقسیم شده بود».

Now, everybody knows war.

حالا همه جنگ را می شناسند.

But, here, "warring" is now an adjective.

اما، در اینجا، "جنگ" اکنون یک صفت است.

It's a participle adjective; an active participle adjective.

این یک صفت جزئی است; یک صفت فاعل.

And this is the noun. "into" still needs an object; there's the object.

و این اسم است. "به" هنوز به یک شی نیاز دارد . شی وجود دارد

There's the adjective, and there's the noun as the preposition.

صفت وجود دارد و اسم به عنوان حرف اضافه وجود دارد.

Now, just to...

حالا، فقط برای...

Again, I just want to make sure that it's clear that we're using prepositions.

دوباره، من فقط می‌خواهم مطمئن شوم که ما از حروف اضافه استفاده می‌کنیم.

"Interested" - although technically it is a verb, it is being used as an adjective.

"علاقه مند" - اگرچه از نظر فنی یک فعل است، اما به عنوان صفت استفاده می شود.

"Concerned" is a verb being used as an adjective.

"نگران" فعل است که به عنوان صفت استفاده می شود.

They take different prepositions, but the idea is all the same.

آنها حروف اضافه مختلف می گیرند، اما ایده همه یکسان است.

"I'm interested in doing something.", "I'm concerned about giving away all my secrets.",

«من به انجام کاری علاقه مندم.»، « نگرانم که همه رازهایم را ببخشم.» و

etc.

غیره

On the other hand: "I need"...

از سوی دیگر: «نیاز دارم»...

This is a complete sentence, but "need" is a transitive verb - means it must take an object.

این یک جمله کامل است، اما «نیاز» یک فعل متعدی - یعنی باید یک مفعول بگیرد.

"I need something."

"من به چیزی نیاز دارم."

In this case, "to do", I use the infinitive verb because infinitive verbs can act as objects

در این مورد، "کردن"، من از فعل مصدر استفاده می کنم زیرا افعال مصدر می توانند به عنوان مفعول

to a transitive verb.

برای یک فعل متعدی عمل کنند.

Okay?

باشه؟

Prepositional phrases are generally used as complements; not objects.

عبارات اضافه معمولاً به عنوان مکمل استفاده می شوند . نه اشیاء

They're used as complements to an independent clause.

آنها به عنوان مکمل یک بند مستقل استفاده می شوند.

Okay?

باشه؟

Now, all of this, of course, depends on your understanding of: "What is an independent

حال، همه اینها البته بستگی به درک شما از این دارد: "

clause?

بند مستقل چیست؟

And what is a phrase?

و عبارت چیست؟

And what is a complement?"

و متمم چیست؟"

Okay?

باشه؟

Make sure you understand all of these, because then this will all become much easier.

مطمئن شوید که همه اینها را درک کرده اید، زیرا در این صورت همه چیز بسیار آسان تر خواهد شد.

But the point here: You can follow "to" with an "ing"; just remember that the "ing" is

اما نکته اینجاست: شما می توانید "to" را با یک "ing" دنبال کنید. فقط به یاد داشته باشید که "ing"

not a verb.

یک فعل نیست.

Okay?

باشه؟

It is a gerund or it is a...

جیروند است یا یک ...

In some cases, it can be an adjective.

در مواردی می تواند صفت باشد.

That's the key to remember here.

این کلیدی است که در اینجا باید به خاطر بسپارید.

Okay?

باشه؟

If you have any questions about this, please go to www.engvid.com and ask me in the comment

اگر در این مورد سوالی دارید، لطفا به www.engvid.com بروید و در قسمت نظرات از من بپرسید

section.

.

There's a quiz there that you can take and make sure you understand all the ideas, here,

یک مسابقه امتحانی وجود دارد که می‌توانید در آن شرکت کنید و مطمئن شوید که همه ایده‌ها را درک کرده‌اید،

and make sure you know how to use "to" with an "ing".

و مطمئن شوید که چگونه از «to» با «ing» استفاده کنید.

And, of course, if you like the video, please subscribe to my YouTube channel and come back

و، البته، اگر ویدیو را دوست دارید، لطفاً در کانال یوتیوب من مشترک شوید و

for more different varying degrees of grammar lessons for all English-learning levels.

برای درجات مختلف بیشتر دروس گرامر برای همه سطوح یادگیری انگلیسی بازگردید.

Okay?

باشه؟

So, I'll see you again then.

بنابراین، من دوباره شما را می بینم.

Bye.

خدا حافظ.