Marcus Bullock: An app that helps incarcerated people stay connected to their families | TED

Çeviri: Sara Ozturk Gözden geçirme: Ezgisu Karakaya

WEBVTT

Bir akşam,

o zamanlar 5 yaşındaki oğlumla haberleri izledikten sonra,

cevap vermemin çok zaman alacağını düşündüğüm bir soru sordu.

Karmaşık soruların genelde 8 ya da 9 yaşlarında sorulduğunu düşünürdüm.

Ama oğlum, ben onu yatırırken gözlerimin içine baktı

ve çok ciddi bir ifadeyle

"Baba, neden hapse girdin?" diye sordu.

Eşim ve ben bu anı sık sık düşündük.

Bu sorunun geleceğini biliyorduk

ve düzgün ele almak istedik.

Ama o gece cevap vermem gereken bir soru vardı.

Ben de, 15 yaşında bir çocukken nasıl hapse girdiğimi

oğluma anlatmaya karar verdim.

Bu fotoğraf çekildiğinde 14 yaşındaydım.

Bu annem,

kız kardeşim

ve bu küçük tatlı bebek de yeğenim.

Şu anda 23 yaşında

ve ne kadar yaşlandığımı düşündükçe deli oluyorum.

(Gülüşmeler)

Hayatımın en kötü kararını vermeden

birkaç hafta önce çekilmiş son fotoğraf buydu.

Bir arkadaşım ve ben

arabasında uyuyan bir adama yanaştık,

silahımızı çıkardık,

arabasının anahtarlarını istedik

ve kaçtık.

Bu karar beni hakim karşısına çıkardı.

Annem ve kız kardeşim birkaç adım arkamda durup

maksimum güvenlikli yetişkin hapishanesinde

8 yıl cezaya çarptırılmamı dinledi.

Bu da annemle çekildiğim diğer aile fotoğrafı.

Ama bu sefer hapishanenin ziyaretçi odasındayız.

Şelaleler ve ağaçlar

ve arka plandaki diğer şeyler sizi aldatmasın.

(Gülüşmeler)

Hayatımın en zor zamanlarıydı.

Aslında ilk iki yılımda,

hapis cezamı inkar ederek depresyonla savaştım.

Anneme sıklıkla şöyle şeyler söylerdim:

"Anne, o hakimin bizi Noel'e kadar

burada tutacağını düşünmediğini biliyorum."

Ya da "... Sevgililer Gününe."

Ya da "...okulun son gününe."

Ya da "...okulun ilk gününe."

Vesaire, vesaire.

Bir gün anneme söz verdim.

Birisi, o hücrelerde boğulduğumu görecekti.

Birisi, bize yeniden nefes alacağımızı söyleyecekti

çünkü tek istedikleri bana ağır bir ders vermekti.

Ama bir gün, arkadaşım Danny B ile

hapishane avlusunda yürürken

"Ne kadardır buradasın?" diye sordum.

31 yılını doldurduğunu söyledi.

Avuç içlerim terlemeye başladı.

Büyük bir acı duydum

ve tokat gibi çarptı.

Çünkü bu 8 yılımın tamamını

doldurmam gerektiğini fark ettiğim andı.

Gençken hapse girme hikayesi

nadir bir şey değil.

Ama aileme göre

bu hayatımızda olan en trajik şeydi.

Ailemi delice özledim.

Tıpkı diğer gençler gibi,

Noel sabahında hediyeler açmayı

ve arkadaşlarımla liseden mezun olmayı istedim.

Hapishanelerdeki sıkı güvenlik yüzünden

internet erişimi sınırlı.

Kolayca epostalaşma,

mesajlaşma

ve tabii ki sosyal medya yok.

Bu da balo gecesi ya da üniversite mezuniyeti gibi

anlamlı anların ya da her gün katlandığımız tonlarca ücretsiz içeriğin;

kuzenle, kardeşle ya da en yakın arkadaşla çok nadir paylaşılması demek.

Giderek içime kapandım.

Çocukluğum ve onun hayalleri yok oldu.

Hapishanenin barınak birimindeki

her gece gürültüyle kapanan o çelik kapılar

beni hızlı büyümeye zorladı.

İlk ağızdan söyleyebilirim ki

hapishanenin şiddet kartında bir şey olduğu algısı

tamamen hatalı bir umut.

Annemi bile uzaklaştırmaya çalıştım.

Çünkü ödemeli telefon görüşmelerine

ya da 1 saatlik görüşme için 8 saat yol gelmeye,

ziyaretçi odasına girmeden önce

o berbat vücut aramalarına maruz kalmasını istemiyordum.

Ama buradaki birçok ebeveynin de bildiği gibi

bir annenin sevgisini durduramazsınız.

(Gülüşmeler)

Peki, annem ne yaptı?

Ziyaretçi odasında otururken bir söz verdi.

Ben eve dönene kadar geçen her gün mektup yazacağının

ya da fotoğraf göndereceğinin

sözünü verdi.

6 yıllık cezam kalmıştı.

Hayatlarımız etrafımızda parçalanıyordu.

Sanki yaz kampındaymışım gibi; ziyaret odasına hoplayarak,

bana bir sürü fotoğraf gönderme planıyla

tasasız bir kadın geliyor.

(Gülüşmeler)

Ne kadar da ilginç bir zaman.

Bildiğim tek şey,

hayatımı kurtaranın annemin mektupları olduğuydu.

Bir çizburgerin ya da mağazadaki bir yatağın

fotoğrafını çeker --

(Gülüşmeler)

ve bana bir gün o yağlı ve sulu hamburgeri

yiyeceğimi ya da rahat bir yatakta uyuyacağımı

söz veren mektuplar yollardı.

Annem hapisten sonra da bir hayat olduğuna beni inandırdı.

Annemin, tüm cezaevi birimine

dünyada ne olduğuna göz atma şansı veren mektup ve fotoğraflarıyla

(Gülüşmeler)

yakın arkadaşlarım da hayatı dolaylı olarak yaşamaya başladı.

8 yıllık hapishane kabuslarından sonra

insanlıktan çıkıp,

vücut aramalarına maruz kalıp

ceset torbalarıyla hapishaneden çıkan insanları izledikten sonra

sonunda serbest bırakıldım.

Bahse girerim ki o soğuk şubat sabahında

beni kimin almaya geldiğini tahmin edemezsiniz.

(Gülüşmeler)

Tamam tahmin ettiniz --

(Gülüşmeler)

kız kardeşim ve annem.

Gelmesi için dua ettiğimiz yıllar sonunda önümüzdeydi.

Parmaklıklar arkasında yaşamanın acısıysa geride kalmıştı.

Ya da biz öyle sandık.

Hapishanedeki birçok insan tıpkı benim gibi bir gün eve dönüyor.

Benim aksime birçoğu,

hapis süreci ve sonrasında sahip olduğum sürekli desteğe sahip değil.

Mücadele gerçek.

Eve döndüğümde bir iş bulabilmek için bile mücadele ettim.

Marketler, ipotek şirketleri, moda perakendelerine kadar

doldurduğum her başvuru

parlak, heyecanlı,

kontrol etmemi bekleyen

aynı soruyu içeriyordu:

"Daha önce herhangi bir suçtan hüküm giydiniz mi?"

Dürüst olmak gerekirse,

bu anın geleceğini biliyordum.

Bu sorunla yüzleşmem gerekeceğini de biliyordum.

Bu yüzden hapse girerken oluşturduğum psikolojik dayanıklılığımı güçlendirdim.

Ama 40'ın üzerinde başvurum reddedildikten sonra

ben bile güvensiz hissettim.

Bütün o şeylerin geride kaldığını, işlerin iyiye gideceğini,

hayatımı geri alacağımı düşünmüştüm.

Ama 15 yaşında verdiğim o karar

o ana kadar bile beni avlamaya devam etti.

İş arayışındayken

aynı soruyu soran bir başvuruyla karşılaştım.

Ama bu sefer başka bir şekide sorulmuştu.

Şöyle soruyordu:

"Son 7 yılda bir suçtan hüküm giydiniz mi?"

8 yıllık cezamdan sonra

(Gülüşmeler)

Dürüstlükle söyleyebilirim ki cezamın üstünden 7 yıl geçmişti.

Bu soruya dürüst bir "hayır" ile cevap verebilirdim.

Sonunda ilk işime girdim.

(Alkış)

Boya dükkanındaki boyaları karıştıran eleman bendim.

Neticede müşteriler mağazaya gelir

ve bana sorardı:

"Hey Marcus, mutfağımı kaça boyarsın?"

"Bayan Johnson, biz mutfak boyamıyoruz,

size kendi mutfağınız boyamanız için boya satıyoruz."

(Gülüşmeler)

Bir ampul yandı ve müşterilerle boya dükkanındaki

düzenli işe ihtiyacı olan boyacılar arasında köprü olan

bir boya şirketini piyasaya sürdüm.

Bir yıl sonra

o boya dükkanını bıraktım.

Akteden şirketimizi büyüttük

ve o zamandan beri tonlarca reddedilen vatandaşı işe aldım.

(Alkış)

Göğüslerinde "suç" kelimesini temsilen "S" yazılı

ülkedeki diğer milyonlarca insan gibi

bugün burada bir suçla duruyorum.

Tıpkı annemin bana yıllar önce söz verdiği gibi

onlara hapisten sonra hayatın hâlâ var olduğunu göstermek istedim.

Hayatımın en iyi dönemlerini yaşamaya başladım.

Bulutların üzerinde yaşadığıma inanamıyordum.

Ama o hücrelerde birlikte büyüdüğüm arkadaşlarım

sürekli beni arar ve yaşadığım yeni hayattan fotoğraflar isterlerdi.

Seyahat edersem, fotoğraf isterlerdi.

Evlendiğimde fotoğraf istediler.

Ama oturup mektup yazacak veya telefonumdaki fotoğrafları çıktı alacak

zamanım ya da bant aralığım yoktu.

Sıklıkla derdim ki:

"Dostum, sana mesaj atabilsem hayatım çok daha kolay olurdu."

Uygulama marketlerini, bu soruna çözüm bulabilmek için araştırdıktan

ve bir şey bulamadıktan sonra

Flikshop'u piyasaya sürdük.

(Alkış)

Şaka yapmıyorum --

hapishane telefonu işinin

milyar dolarlık endüstri yaratacağını biliyor muydunuz?

Bazı işler yağmacıydı.

Bu yüzden, bu alanı nasıl bozacağımızı çözmemiz gerektiğini biliyorduk.

Flikshop, aile üyelerimize fotoğraf çekme, çabucak bir mesaj ekleme,

"gönder"e basma olanağı sağlıyor.

Biz de 99 cent'e o fotoğrafı ve mesajı gerçek bir kartpostala yazdırıyor,

ülkenin herhangi bir yerinde herhangi bir hücredeki mahkuma gönderiyoruz.

(Alkış)

Mektup yazmak, telefondan nasıl fotoğraf yazdırılacağını çözmek,

dükkana koşup bir kutu zarf almak

ve postahaneye gidip damga almaya

zamanları olmadığı için dağılan

milyonlarca aile var.

50 aileyi bağlayarak başladık,

sonra 100 aile oldu.

Sonra 500 aile oldu.

Bugün, söylemekten gurur duyuyorum ki

ülke çapında

140 binden fazla aileyi bağladık.

(Alkış)

Hapishanedeki insanlardan

masamı doldurup taşıran epostalar alıyoruz.

Bunlardan birisi olan Jason;

"Dün gece,

beni motive eden bir sürü cümleyle dolu 15 kartpostal aldım.

Sana yazıp teşekkür etmek istedim." diyor.

Ya da

"Bugün sevgi dolu 6 kartpostal aldım.

Bu sevgi çatısının nereden geldiğini bilmiyorum." diyen George.

Hapishanedeki ailesine Flikshop kartpostalları yollayan

bir çocukla tanışabilme fırsatına sahip olduğum için

ne kadar şanslı olduğuma inanamıyorum.

Bazen Beyaz Saray'a bile gidip, halka hitap edip

suçlular için adalet reformuna olan ihtiyacımız hakkında konuşabiliyorum.

Bu hikaye benim için inanılmaz çünkü hayatım her zaman böyle değildi.

Yaklaşık 3'e 2 metrelik hücrede,

doldurması gereken 43 yılı olan, 22 yaşında bir adamla yaşıyor;

o yataklarda oturup

büyük ihtimalle o hücrelerde öleceğimizi düşünüyordum.

Biliyorum ki toplu hapsetme kitlesiyle dolu dönemimiz

ve hapse girecek insanlarla ilgili haberlerde gördüğümüz şeyler;

çözümüne yardım etmek, başa çıkmak için

birleşmemiz gereken büyük bir toplumsal sorun.

Eğer amacımız, en gerekli ortamlarda

aile bağlarını kurmaksa

bu konuda inançlıyım.

Bu, doğru yolda atılan büyük bir adım.

Aslında hayatımın bu evresini seviyorum.

Şu anda bulunduğum bu bölümü.

Ama bu evrede benden daha çok eğlenenin kim olduğunu biliyor musunuz?

Annem.

(Gülüşmeler)

Seni seviyorum anne. Teşekkür ederim.

(Alkış)