How to Defend Democracy — and Fight Autocracy | Leopoldo Lopez | TED

Translator: Mohammad Reza Minoosepehr Reviewer: Simin Kazemi

So today I want to talk to you about something

امروز می‌خواهم درباره‌ی چیزی  با شما صحبت کنم

that has been at the core of my existence for the past years:

که هسته‌ی اصلی وجودی من  در طول سال‌های گذشته بوده است:

freedom and democracy.

آزادی و دموکراسی

I was elected mayor of Caracas, the capital of Venezuela,

من در سال ۲۰۰۰ به‌عنوان شهردار کاراکاس انتخاب شدم

in the year 2000.

یعنی پایتخت ونزوئلا

I was reelected in the year 2004.

در سال ۲۰۰۴ هم دوباره انتخاب شدم

And then in the year 2008, when I was running for higher office,

و در سال ۲۰۰۸ وقتی برای مقام بالاتر اقدام کردم

I was banned to run for office.

رد صلاحیت شدم

Because we were going to win.

چرا که ما در آستانه‌ی پیروزی بودیم.

At that time, we started a movement,

در آن زمان، ما جنبشی راه انداخته بودیم

a nonviolent civil resistance grassroots movement that went all over Venezuela

مقاومت مدنی غیرخشونت‌آمیز مردمی جنبشی که در تمام ونزوئلا همه‌گیر شد

and worked with people all around the country

و مردم در سراسر کشور در تلاش بودند

to build a network that could face off the dictatorship of Nicolás Maduro.

تا با ایجاد شبکه‌ای موثر  به دیکتاتوری نیکولاس مادورو پایان دهند

In the year 2013, Maduro was elected.

سال ۲۰۱۳ مادورو انتخاب شد.

He stole an election.

او در واقع انتخاب را دزدید.

And in January of 2014, we called for protest.

و در ژانویه‌ی ۲۰۱۴ اعلان تظاهرات دادیم

Tens of thousands of people went to the streets.

ده‌ها هزار نفر به خیابان‌ها آمدند.

And that took me to prison.

که همین باعث زندانی‌شدنم شد.

I spent the next seven years in imprisonment,

هفت سال بعدی را در زندان سپری کردم.

four of them in solitary confinement in a military prison.

که چهار سال آن در سلول انفرادی یک زندان نظامی گذشت.

The history of my country, Venezuela,

تاریخ کشور من، ونزوئلا،

is one, like many other Latin American countries, African countries,

درست مانند دیگر کشورهای آمریکای لاتین و کشورهای آفریقایی است،

one of military rule,

یعنی حکومت نظامی

exile, imprisonment and politics.

تبعید، زندان و کار سیاسی.

So I had read a lot about what it meant to be in prison.

برای همین در مورد زندان و زندانی‌شدن مطالب زیادی خوانده بودم

I read the usual suspects,

داستان زندانی‌های معروف را

I read about Mandela, I read about Gandhi,

مانند ماندلا و گاندی خوانده بودم.

I read about my [role] model, Martin Luther King.

همچنین سرنوشت سرمشقم مارتین لوتر کینگ را خوانده بودم.

But I also read a lot about the experience of Venezuelans,

همچنین تجربه‌ی خود ونزوئلایی‌های زندانی را هم بسیار خوانده بودم

including my great grandfather,

مانند سرنوشت جد بزرگم

who had been a political prisoner for years

کسی که سال‌ها زندانی سیاسی بود

and died in exile.

و در تبعید درگذشت.

Everything that they had to say was relevant to their own condition,

همه‌ی چیزهایی که آن‌ها می‌گفتند  مربوط به شرایط خاص خودشان بود

but they all spoke about the importance of having a routine.

اما همه‌ی آن‌ها به اهمیت‌داشتن سبک خاص گذران زمان اشاره می‌کردند

So I had my own routine since day one,

برای همین از همان روز سبک خاص خودم را درست کردم

February 18 of 2014.

از ۱۸ فوریه‌ی سال ۲۰۱۴.

My routine was simple.

سبک من ساده بود.

I would do three things every day.

سه کار را هر روز انجام می‌دادم:

I would pray to take care of my soul.

دعاکردن برای مراقبت از روحم،

I would read, write, to do something with my mind.

خواندن و نوشتن برای مراقبت از ذهنم،

And I would do exercise.

و ورزش‌کردن.

I did those three things with Spartan discipline every day.

این سه کار را با جدیت تمام  هر روز انجام می‌دادم.

If I did them, I would feel that I was winning the day.

اگر انجام می‌دادم،  آن روز احساس پیروزی داشتم.

But there was one thing that I would think about every single day:

ولی یک سؤال هر روز ذهن مرا به خودش مشغول می‌کرد:

why I was in prison.

چرا من در زندان بودم؟

And in fact, this is something that I'm sure happens to all prisoners,

و این سؤالی است که مطمئنم  همه‌ی زندانیان از خودشان می‌پرسند

political prisoners or not.

چه زندانی سیاسی و چه غیرسیاسی.

That's what prison, in a way, is made for.

این که زندان اصلاً برای چه کاری ساخته شده؟

So every day I thought about what freedom and democracy meant.

برای همین هر روز به معنای آزادی و دموکراسی فکر می‌کردم.

And it was there in a cell, two by two,

در دل آن سلول دو متر در دو متر

in solitary confinement

در آن زندان انفرادی بود که

that I really got to understand what freedom was.

به‌درستی معنای آزادی را فهمیدم.

And it became clear to me that freedom is not about one thing.

کاملاً برایم روشن شد که آزادی مفهومی یک‌جانبه نیست

In fact, freedom is about the possibility of doing many things.

در واقع آزادی مفهومی چندجانبه  از امکان انجام چندین کار است،

So the possibility to speak out, to express your mind.

یعنی امکان آزادی بیان برای ابراز اندیشه،

It's the possibility to move around in your country.

آزادی رفتن به هر نقطه از کشور،

It's the possibility to assemble with whomever you want to assemble,

آزادی ایجاد تشکل با هر کسی که دوست داری،

to pray to whomever you want to pray,

پرستش هر چیزی که می‌خواهی،

to own property.

آزادی اموال شخصی،

And all of those things were taken away from me and from millions of Venezuelans.

و تمام این آزادی‌ها از من و میلیون‌ها  ونزوئلایی دیگر گرفته شده بود.

And it also became very clear to me

به‌علاوه، برایم مسجل شد که

that freedom and democracy were two sides of a coin.

آزادی و دموکراسی دو روی یک سکه هستند.

Were interdependent.

به هم وابسته هستند.

You cannot have freedom without democracy.

بدون داشتن دموکراسی آزادی نخواهید داشت

You cannot have democracy if people are not free.

و وقتی مردم آزادی نداشته باشند دموکراسی هم نخواهید داشت

So that took me to think

این موضوع باعث شد تا به ساختار کلی دموکراسی بیاندیشم.

about the state of democracy.

In fact, next month,

در واقع، در ماه بعد،

in November,

در ماه نوامبر،

we're going to celebrate the 35th anniversary

ما در آستانه‌ی جشن سی‌وپنجمین سالگرد فروپاشی دیوار برلین خواهیم بود،

of the fall of the Berlin Wall,

35 years.

۳۵ سال.

Back then, I was in grad school.

آن زمان من دبیرستانی بودم.

It was the '90s.

دهه‌ی ۹۰ میلادی بود.

And I remember the excitement that was everywhere

یاد دارم که همه‌جا پر از شور و شادی بود

about spreading democracy,

از گسترده‌شدن دموکراسی،

spreading freedom, human rights, all over the place.

گسترده‌شدن آزادی و حقوق بشر در همه‌جا.

I remember my teachers

یاد دارم که معلم‌هایم

going to different countries with students.

به همراه دانش‌آموزان  به کشورهای مختلف سفر می‌کردند.

But when we look back 35 years ago and we fast forward,

اما وقتی خیلی سریع این ۳۵ سال را دوره می‌کنیم

things didn't really come out the way it was expected.

می‌بینیم که اوضاع چندان هم  که انتظار می‌رفت از آب درنیامد

Only 10 years ago,

در۱۰ سال گذشته فقط

42 percent of the world's population was living under autocratic rule.

۴۲ درصد جمعیت دنیا تحت حکومت  استبدادی زندگی می‌کرد.

That was 3.1 billion people.

یعنی ۳.۱ میلیارد نفر

That's around the same time I was sent to prison.

این حول‌وحوش همان زمانی است  که من در زندان بودم.

Today, 72 percent of the global population

امروز ۷۲ درصد جمعیت دنیا

is living under some sort of autocratic rule.

تحت حکومت‌های استبدادی هستند.

So let's think about this.

بیایید به این موضوع فکر کنیم.

This is 5.7 billion people in the world

یعنی ۵.۷ میلیارد نفر در دنیا

that don't have the rights that most people in this room have.

از حقوقی که اغلب شما برخوردارید، محروم هستند.

They can't speak freely,

آزادی بیان ندارند و آزادی سفرکردن و آزادی ادیان و حق داشتن اموال شخصی.

they can't move freely, they can't pray freely,

they can't own property.

5.7 billion people in the world.

۵.۷ میلیارد نفر در دنیا.

After seven years of imprisonment,

بعد از هفت سال زندانی‌بودن،

I was able to escape prison and went into exile.

از زندان فرار کردم و به تبعید رفتم.

Exile is another form of imprisonment.

تبعید هم شکل دیگر زندان است.

At the beginning, it was tough.

اوایل شرایط سختی بود.

But then I started to meet other people like myself,

اما کم‌کم با افرادی شبیه خودم روبرو شدم

who had been leading protests in their countries,

کسانی که رهبری اعتراض‌ها را  در کشورهایشان به عهده داشتند،

who had been political prisoners,

کسانی که زندانی سیاسی بودند،

who were in exile.

کسانی که در تبعید بودند.

And we were very different in any way we could think about:

البته از هر نظر ما اختلاف‌های زیادی  با یکدیگر داشتیم:

our skin color, our religion, our languages,

رنگ پوستمان، مذهبمان، زبانمان

the story of our families, the history of our countries.

سرگذشت خانواده‌هایمان سرنوشت تاریخی کشورهایمان

We were very different.

اختلاف‌ها خیلی زیاد بود.

But when we spoke

اما وقتی با یکدیگر درباره‌ی مفهوم مبارزه برای آزادی صحبت می‌کردیم

about what it meant to fight for freedom

and to confront autocracies,

و مواجهه با حکومت‌های استبدادی،

I was with my buddies.

خودم را در میان آشنایانم می‌دیدم

It was the same people, the same movement.

همان آدم‌ها، همان جنبش‌های اعتراضی.

So we decided to create an alliance

برای همین تصمیم گرفتیم اتحادیه‌ای تشکیل دهیم

of democracy defenders and freedom fighters.

اتحادیه‌ی مدافعان دموکراسی  و مبارزان آزادی

So alongside with Garry Kasparov,

بنابراین در کنار گری کاسپاروف از روسیه

from Russia,

and an incredible woman from Iran, Masih Alinejad,

و یک زن بی‌نظیر ایرانی مسیح علینژاد

we decided to create an alliance of freedom fighters

تصمیم به راه‌اندازی اتحادیه‌ی  مبارزان آزادی

and democracy defenders.

و مدافعان دموکراسی گرفتیم.

And that's how we created the World Liberty Congress,

کنگره‌ی جهانی آزادی را هم  به همین شکل خلق کردیم،

which is an alliance of hundreds of leaders,

کنگره‌ای مرکب از  صدها رهبر معترض سیاسی

many of them you have seen their work in Hong Kong, in Russia, in Belarus,

که شاهد فعالیت بسیاری از آن‌ها در هنگ کنگ، روسیه، بلاروس

in Uganda, in Zimbabwe, in Afghanistan, in Cambodia, Nicaragua, Cuba,

اوگاندا، زیمباوه، افغانستان، کامبوج نیکاراگوئه، کوبا

in many countries.

و خیلی جاهای دیگر بوده‌ایم.

And we decided to work together, to come together

تصمیم گرفتیم که در کنار یکدیگر کار کنیم و با هم

with a single purpose:

به سمت یک هدف قدم برداریم:

to stop autocracy

پایان‌دادن استبداد

and to bring democracy to our countries.

و آوردن دموکراسی در کشورهایمان.

But it became very clear to us

اما برای همه خیلی واضح بود

that we were not only facing our local autocrat,

که فقط با حکومت‌های استبدادی کشورهای خودمان مواجه نیستیم

we were also facing a network of autocrats,

بلکه با شبکه‌ای از استبداد به‌هم‌پیوسته مواجه هستیم،

an axis of autocrats.

محور متحدکننده‌ی مستبدان،

And this is something that might not be obvious to many people.

چیزی که احتمالاً به چشم اغلب افراد نمی‌آید

But in fact, autocrats work together.

ولی مستبدان در واقع با یکدیگر متحد هستند.

They support each other.

همدیگر را حمایت می‌کنند.

In many ways: diplomatically, financially, militarily,

از طرق مختلف، مثلاً حمایت دیپلماتیک یا حمایت مالی و نظامی

through their kleptocratic networks.

از طریق همین شبکه‌های به‌هم‌‌پیوسته‌شان

And this is not an ideological alliance.

و این یک اتحاد ایدئولوژیکی نیست.

It has nothing to do with ideology.

اصلاً کاری با ایدئولوژی هم ندارند.

Right, left, conservative, liberals, nothing to do with that.

چپی و راستی و محافظه‌کار و آزادی‌خواه. ربطی به این چیزها ندارد.

It has to do with power, money and a common enemy:

حلقه‌ی مشترک آن‌ها زر و زور است.  و یک دشمن مشترک دارند:

democracy.

دموکراسی.

So that's why you have the nationalists from Russia,

برای همین می‌بینید که ناسیونالیست‌های روسی

the theocrats from Iran,

در کنار مستبدان دینی ایران

the communists from China,

و کمونیست‌های چینی

working together under a similar alliance.

همه بر گرد یک محور مشترک فعالیت می‌کنند.

So if autocrats are working together

پس حالا که مستبدان با یکدیگر کار می‌کنند

and the world is coming to a point

و دنیا به نقطه‌ای رسیده است که

where 72 percent of the world's population is under autocracy,

۷۲ درصد آدم‌هایش تحت حکومت‌های  استبدادی هستند

it's time to think about why should you care about this?

وقت آن است که به این موضوع جدی فکر کنیم.

Why should everybody, anybody care about this?

که چرا این موضوع باید برای همه اهمیت داشته باشد؟

Why should someone who’s living in the United States or in Europe

چرا برای کسی که در آمریکا و اروپا  زندگی می‌کند

or in a functioning democracy care about this?

یا در یک کشور دموکرات، این موضوع باید مهم باشد؟

Well, if you care about climate change,

اگر تغییرات اقلیمی به شما مربوط است،

if you care about gender equality,

اگر برابری جنسیتی برای شما مهم است،

if you care about women's rights,

اگر به حقوق زنان اهمیت می‌دهید،

if you care about human rights,

اگر حقوق بشر برایتان مهم است،

if you care about corruption,

اگر مبارزه با فساد برایتان اهمیت دارد،

if you care about migration,

اگر مهاجرت به شما ربط دارد،

you need to be concerned about the rise of autocracy

به‌طور جدی باید نگران گسترده‌شدن استبداد در دنیا باشید.

and the need for democracy.

و نیاز فوری که به دموکراسی داریم

30 percent of the CO2 emissions come from China and Russia alone.

۳۰ درصد دی‌اکسید کربن منتشر شده در هوا به‌تنهایی متعلق به چین و روسیه است

80 percent of the world’s poverty comes from autocratic countries.

در حالی که ۸۰ درصد فقر متعلق به کشورهای استبدادی است

90 percent of the forced migration,

۹۰ درصد مهاجرت‌های اجباری

and we from Venezuela can speak about this,

که ما مهاجران ونزوئلایی  به‌درستی می‌توانیم این را نشان دهیم

has at its root cause autocracy.

به‌خاطر وجود حکومت‌های استبدادی است.

So we need to care about this.

پس این موضوع باید برایمان اهمیت داشته باشد

And what can be done?

اما چه کاری می‌توانیم انجام دهیم؟

What can be done about this?

در این مورد چه کاری از دست ما بر می‌آید؟

Well, I believe that we are now at a moment

به عقیده‌ی من، در حال حاضر  درست در زمانی هستیم

where we need to make a tipping point

که نیاز به ایجاد یک نقطه‌ی عطفی

of the engagement of people around the world

برای همکاری افراد سراسر دنیا داریم

to create a movement towards freedom and democracy.

تا بدین وسیله جنبشی به سمت آزادی و دموکراسی را به وجود بیاوریم.

Think about the climate change movement

جنبش تغییرات اقلیمی را به یاد بیاورید.

20, 30, 40 years ago.

۲۰، ۳۰، ۴۰ سال پیش

It was not mainstream.

جدی گرفته نمی‌شد.

It was there, but it was not mainstream.

وجود داشت؛ اما جدی گرفته نمی‌شد.

But then what happened?

اما بعد چه اتفاقی افتاد؟

Researchers, governments, policymakers, activists,

محققان، دولت‌ها،  سیاستمداران، فعالان اجتماعی

artists, school teachers, students,

هنرمندان، معلم‌های مدارس، دانش‌آموزان،

children, everybody came together under the same cause.

بچه‌ها، همه صرفاً با یک هدف  در کنار یکدیگر قرار گرفتند.

Because I remember during the 1980s, '90s,

چرا که به یاد دارم در طی سال‌های۱۹۸۰ و ۱۹۹۰

you would look up to the sky

وقتی به آسمان نگاه می‌کردید

and you would think that there was an ozone hole in the sky

به این فکر می‌کردید که سوراخ لایه‌ی اوزون به‌زودی

that was going to destroy.

اوزون را از بین خواهد برد.

So the threat was very clear.

برای همین تهدید خیلی واضح بود.

People came together, policy came together,

مردم یکی شدند، سیاست‌ها یکی شد

and now it's mainstream.

و حالا همه آن را جدی می‌گیرند.

Things are being done.

کارها در حال انجام‌شدن است.

I believe we are at that point with respect to democracy and freedom.

معتقدم که الان درست بر سر همان نقطه هستیم این بار برای آزادی و دموکراسی.

If that trend continues,

اگر این روند ادامه پیدا کند،

today 72 percent, if that trend continues,

امروز ۷۲درصد است، اگر این روند ادامه یابد،

maybe in the next 25 years, in 2050,

شاید تا ۲۵ سال آینده، تا سال ۲۰۵۰،

the entire world would be autocratic.

همه‌ی دنیا را فرا بگیرد.

And that is less than a generation ago.

یعنی در مدت زمانی کمتر از نسل پیش

So we must take action.

برای همین باید کاری کنیم.

What can we do?

چه کاری می‌توانیم انجام دهیم؟

Well, the first thing I believe is

خب، اول از همه معتقدم که

to assume that we need to take the offensive.

باید بدانیم که در حال مبارزه با دشمن هستیم.

Stop legitimizing autocrats.

حقانیت‌بخشی به مستبدان را پایان دهید.

Autocrats today are comfortable.

خیال مستبدان امروزه خیلی راحت است.

They do business with governments, with businesses.

چرا که به‌راحتی  با دولت‌ها و شرکت‌ها تجارت می‌کنند.

We need to think of smart sanctions,

باید به فکر ایجاد تحریم‌های هوشمندانه باشیم

of ways to make them accountable for the violations of human rights.

راه‌هایی برای پاسخگوکردن آن‌ها در برابر نقض حقوق بشر.

Second, there needs to be a support for pro-democracy

دوم، حمایت از جنبش‌های دموکراسی‌طلبانه و آزادی‌خواهانه.

and freedom movements.

In the United States,

در ایالات متحده‌‌ی آمریکا

that is the most actively philanthropic society in the world,

که فعال‌ترین جامعه‌ی بشردوستانه‌ی دنیاست

only two percent of philanthropy goes to democracy-related issues.

تنها دو درصد از فعالیت‌های بشردوستانه در راستای موضوع دموکراسی است

Only two percent.

تنها دو درصد.

And a fraction of a fraction of that two percent

و کسری از کسر این دو درصد

goes to promote democracy outside the US.

صرف تقویت دموکراسی  خارج از آمریکا می‌شود.

It's not a priority.

یعنی این موضوع در اولویت نیست

So supporting pro-democracy movements,

بنابراین حمایت از این جنبش‌های دموکراتیک

supporting the people that want to be free,

حمایت از انسان‌هایی که خواهان آزادی هستند

should be a priority for all.

باید برای همه در اولویت باشد.

And I mean, let me give you some examples.

منظورم این است که، بگذارید تا مثالی بزنم.

Technology.

تکنولوژی.

Access to internet, to free and uncensored internet.

دسترسی به اینترنت آزاد و بدون سانسور

Think of the potential transformational capacity

به پتانسیل ظرفیت انتقالی داده‌هایی

to give people all over the world access to internet.

که با دسترسی افراد دنیا به اینترنت ایجاد می‌شود فکر کنید.

Let me give you another example.

اجازه دهید تا نمونه‌ای دیگر نشان دهم.

Using new technologies like Bitcoin

استفاده از تکنولوژی‌های جدیدی مانند بیت‌کوین

to promote and support the potential of these movements.

برای حمایت و تقویت شکل‌گیری این جنبش‌ها.

We are doing this already.

قبلاً هم این راه را رفته‌ایم.

In the case of Venezuela,

در مورد ونزوئلا

we supported more than 80,000 medical doctors and nurses

ما حدود ۸۰۰۰۰ دکتر و پرستار را حمایت مالی کردیم

using Stablecoins and Bitcoins

آن هم با استفاده از استیبل‌کوین و بیت‌کوین

because under autocracies you are under a financial apartheid.

چرا که در نظام‌های استبدادی شما تحت آپارتاید مالی هم هستید.

Give opportunities for training.

این فرصت‌ها را تحقق ببخشید.

Give opportunities for these movements to be part of a global conversation.

تحقق ببخشید تا این جنبش‌ها بخشی از گفتگوهای جهانی شوند

And finally, we need to build a global movement.

و در آخر ما به یک جنبش جهانی نیازمندیم.

There is not one person,

فقط یک شخص

one organization, one government,

یک نهاد و یک دولت

that can do this by themselves.

از پس انجام این کار بر نمی‌آیند.

Similar to climate change.

درست مانند تغییرات اقلیمی.

We need to think of this challenge as a network.

باید این موضوع را به‌صورت یک چالش همگانی در نظر بگیریم.

We need to create nodes of network,

با ایجاد یک شبکه‌ی گسترده

nodes of network that activate all over the place.

شبکه‌ای که در هر نقطه‌ای از جهان  فعال باشد.

We need to activate anyone with the things that they can do.

هر کسی باید در هر زمینه‌ای که می‌تواند  در این راه قدم بر دارد.

Musicians should think about singing for freedom.

موسیقی‌دانان می‌توانند  برای آزادی آهنگ بسازند.

Artists, intellectuals, researchers, activists, governments.

هنرمندان، روشنفکران، محققان،  فعالان اجتماعی، دولت‌ها

Everybody can create their own node with a similar goal,

هر کسی نقش خودش را ایفا کند، در راستای یک هدف مشترک:

which is freedom and democracy.

ایجاد آزادی و دموکراسی.

When I was in solitary confinement,

آن زمانی که در سلول انفرادی بودم

I had a window,

سلولم یک پنجره داشت،

and I could see through the crack of that window that there was a tree,

که از لای شکاف آن می‌توانستم  درختی که آن بیرون بود را ببینم

and in that tree there was a hawk.

روی آن درخت، یک شاهین بود.

And I contemplated that animal for hours and hours and hours.

ساعت‌ها و ساعت‌ها و ساعت‌ها  به آن پرنده فکر می‌کردم.

I only think that you contemplate an animal that long

فکر می‌کنم که فقط دو جا بتوان  این همه طولانی به حیوانی فکر کرد:

if you're in biology or you're in prison.

در آزمایشگاه زیست‌شناسی و در زندان.

And one day, a guard told me,

یک روز نگهبانم گفت،

because I was always telling the guards about the hawk,

چون همیشه با نگهبانانم درباره‌ی  آن شاهین صحبت می‌کردم،

he said, "You know, the hawk is injured,

گفت: راستش آن شاهین زخمی است،

went through barbed wire, and he’s injured.”

موقع ردشدن از سیم های خاردار زخمی شده است.

And I said, "Bring it to me."

گفتم: بیارش پیش من.

And to my surprise, they brought it to me.

و در کمال تعجب دیدم آن کار را کرد.

Maybe because they thought it was going to die.

شاید، چون فکر می‌کردند  که به‌زودی خواهد مُرد.

I fed that hawk.

به آن غذا دادم

And that's the hawk in my cell.

این همان شاهین است، در سلولم.

That's a drawing I made of the prison I was [in],

این نقاشی را وقتی زندان بودم کشیدم

of that tree and of the hawk.

همان درخت و شاهین را کشیدم.

And then one day, after a couple of months,

تا این که یک روز، بعد از چند ماه

they came to my cell,

آن‌ها به سلولم آمدند

they threw a blanket on the hawk, they took it away.

با یک پتو شاهین را گرفتند و بردند.

Of course it affected me.

خیلی ناراحت شدم.

But less than a day after, that hawk was in the same tree.

ولی کمتر از یک روز بعدش، آن شاهین را روی همان درخت دیدم.

And it reassured me that it doesn't matter how low you are,

دیدن او به من اطمینان داد که هر چقدر هم ضعیف باشی

how low percentage possibilities you have to succeed,

و هر چقدر از امکانات کمی برای موفقیت برخوردار باشی

there is always possibility to do so.

باز هم امکان موفق‌شدن هست.

So I came out and being in exile,

بنابراین وقتی فرار کردم و به تبعید رفتم

I met a tattoo artist, that put me a tattoo of Venezuela on my leg,

از یک هنرمند تاتوکار خواستم تا کشور ونزوئلا را روی پایم تاتو کند

so I now have that eagle here, and I have it always with me.

همچنین تصویر آن شاهین را اینجا، که همه‌جا همراهم هست

(Applause)

(تشویق حضار)

As a reminder,

برای یادآوری

as a reminder that we can always rise up to all of the challenges.

یادآوری این که در هر شرایطی می‌توانیم بر چالش‌هایمان غلبه کنیم.

So I ask all of you to stand up,

از همه‌ی شما می‌خواهم که برخیزید

to speak out, to do something about our freedom.

از آزادی بگویید و برای آزادی کاری کنید.

This is our time.

الان وقتش است.

Think of 25 years,

به ۲۵ سال آینده فکر کنید

and let's give our children a free world

بیایید دنیایی آزاد را به فرزندانمان هدیه دهیم

with human rights, democracy and respect for all.

دنیایی سرشار از حقوق بشر دموکراسی و احترام برای همگان.

Thank you very much, thank you very much.

خیلی ممنون از همگی. خیلی ممنونم.

(Cheers and applause)

( تشویق و هورای حضار)

Thank you.

خیلی ممنون.

(Cheers and applause continue)

(ادامه‌ی تشویق و هورای حضار )

Helen Walters: Thank you, thank you, Leo.

هلن والترز: ممنونم، ممنونم لئو.

Audience: Venezuela libre!

حضار: ونزوئلا آزاد باد!

Leopoldo Lopez: Venezuela libre, hermano, Venezuela libre.

لئو ونزوئلا آزاد باد برادر، ونزوئلا آزاد باد.

HW: OK, Leo, I wanted to ask you a few questions,

والترز: لئو چندتا سوال ازت دارم.

and actually Venezuela is one of them.

که در واقع ونزوئلا یکی از آن‌هاست.

So there were elections in July,

خب در جولای انتخاباتی برگزار شد

Maduro says he won the election,

که مادورو پیروز آن بود،

observers says he did not.

ولی به گفته‌ی ناظران او تقلب کرده.

But what are you hearing?

در این مورد چه می‌دانید؟

What is the situation in Venezuela right now?

چه جوّی در حال حاضر در ونزوئلا برقرار است؟

LL: Well, so let me explain this very briefly.

لوپز: اجازه دهید خیلی خلاصه بگویم:

The case of Venezuela has been an electoral autocracy.

قضیه در ونزوئلا در واقع نوعی استبداد انتخاباتی است.

So we've gone to elections for years.

ما سال‌هاست که انتخابات داریم.

And we've been developing the ways in which we can know exactly the results.

و در این سال‌ها راه‌هایی را برای دانستن نتایج دقیق به وجود آورده‌ایم.

On July 28, there was an election,

۲۸ جولای، روز انتخاب بود،

we had a candidate, Maria Corina Machado,

نامزد ما، ماریا کورینا ماچادو،

she was disqualified the same way I was disqualified years ago.

به همان شیوه‌ای رد صلاحیت شد که من سال‌ها پیش شده بودم.

So we had another candidate, Edmundo González.

برای همین نامزد دیگری معرفی کردیم، ادموندو گونزالز.

He was unknown three months before the election,

تا سه ماه قبل از انتخابات کسی او را نمی‌شناخت.

but he became known by everybody.

ولی به‌زودی همه او را شناختند.

And on the 28th of July, he won with 70 percent of the vote.

و در ۲۸ جولای او ۷۰ درصد آرا را از آن خود کرد.

The decision of Maduro was to steal the election.

ولی هدف مادورو دزدیدن انتخابات بود.

But we were able to prove

ولی ما قادر به اثبات بودیم

with elements of every single voting machine,

بر طبق آمار تک به تک آرای دستگاه رای‌گیری

that we actually won.

ما پیروز انتخاب بودیم.

Maduro decided to have a repression all over the country.

مادورو در سرتاسر کشور دست به سرکوب گسترده زد.

We went to the election with 300 political prisoners.

ما با ۳۰۰ زندانی سیاسی به انتخابات رفتیم

Now there are maybe 2,500 political prisoners.

و حال چیزی حدود ۲۵۰۰ زندانی سیاسی داریم.

I wake up every day

هر روز صبح، با خبر زندانی‌شدن یکی از اعضای جنبش بیدار می‌شوم.

to get a message from someone from my movement

who has been taken to prison,

That's the situation now.

این حال و روز ماست.

But I can assure you that we will be free.

ولی با اطمینان به شما می‌گویم  که ما آزاد خواهیم شد.

Because one thing is to think that you are a majority,

زیرا یک‌وقتی هست که شما  فکر می‌کنید که اکثریت هستید

and a very different one is to know.

و این خیلی با این تفاوت دارد که بدانید

Everybody knows that we are a huge majority,

یعنی همه باور داشته باشند که ما اکثریت هستیم.

and that will not be sustainable for Maduro

و این وضع برای مادورو هرگز پایدار نخواهد بود

because we will never surrender.

چرا که ما هرگز تسلیم نخواهیم شد.

And we will be free.

ما آزاد خواهیم شد.

(Cheers and applause)

( تشویق حضار)

HW: OK, so we were just chatting backstage

والترز: بسیار خب،  پشت‌صحنه که با هم صحبت می‌کردیم

and you mentioned that today is a very special day,

گفتید که امروز برای شما روز خیلی خاصی است،

and I want to bring up a photo.

می‌خواهم عکسی را نشان دهم،

And I wonder if you can tell us what today is for you.

ممنون می‌شوم اگر به ما بگویی  که امروز چه روزی است.

LL: Well, today is the fourth anniversary of me meeting my family.

لوپز: خب امروز چهارمین سالگرد دیدار با خانواده‌ام هست.

This is my family,

این خانواده‌ی من هستند.

that’s my wife, Lilian, more than my half.

ایشان همسر من، لیلیان، هستند چیزی بیشتر از نیمه‌ی گمشده‌ی من.

You know, people say "my second half."

اغلب می‌گویند نیمه‌ی گمشده

No, no, it's just three quarters of who I am,

نه، نه، لیلیان چیزی بیشتر از سه‌چهارم من است

my beautiful wife, Lilian.

همسر زیبای من، لیلیان.

And these are my three kids, Manuela, who is now 15,

و این‌ها هم سه فرزندم هستند. مانوئلا که ۱۵ساله است

Leo, who is 11 and Federica, who is one.

لئو که ۱۱ سالش است و فردریکو که یک ساله است

And I had not seen them for almost two years.

که بیش از دو سال از آن‌ها دور بودم.

I had not seen my kids and my wife.

و در این مدت همسر و فرزندانم را ندیده بودم

And that’s the day, exactly four years ago,

و این درست چهار سال پیش است.

after I escaped,

بعد از فرارم از زندان

I met them back in Spain.

آن‌ها را در بازگشتم به اسپانیا دیدم.

So it's an important day for us.

برای همین امروز برای ما روز مهمی است.

And I’m very grateful that Lilian is the woman

و از این که لیلان مادر فرزندانم است

who’s the mother of my kids.

از او بسیار زیاد سپاسگزارم.

Because she was an incredible mother while I was away,

چرا که در زمان نبودنم او مادر بی‌نظیری بوده

and she was an incredible advocate

همچنین حامی و مدافع بی‌نظیری

for the freedom of all political prisoners when I was in prison.

برای آزادی زندانیان سیاسی در زمان اسارتم در زندان بود.

HW: Leo, you’re an icon.

والترز: لئو، شما یک الگو هستید.

Thank you, Leo Lopez.

سپاسگزارم، لئو لوپز

LL: Thank you very much.

لوپز: خیلی ممنون.