Learn English Grammar: Superlative Adjectives

Doo-doo-doo-doo.

دوو دوو دوو.

Today I'm going to teach you about something that's super: Superlatives.

امروز قصد دارم در مورد چیزی فوق العاده به شما یاد بدهم : Superlatives.

Are you a bit confused about superlatives?

آیا در مورد موارد فوق العاده گیج شده اید؟

Don't worry, I'm here to teach you.

نگران نباش، من اینجا هستم تا به شما آموزش دهم.

Superlatives.

صفات عالی.

Now, understand I'm teaching you with adjectives, not adverbs, because that's a whole other lesson.

حالا بفهمید که من با صفت به شما یاد می دهم، نه قید، زیرا این یک درس دیگر است.

So, superlatives as adjectives - they're the best.

بنابراین، اضافه به عنوان صفت - آنها بهترین هستند.

We don't say: "They're the goodest" for a reason.

ما به دلیل نمی گوییم: "آنها بهترین هستند".

What we have to understand about superlatives are: There can be only one superlative.

آنچه ما باید در مورد اضافات بدانیم عبارتند از: فقط یک افراط وجود دارد.

If you're looking at another grammar called comparative, there have to be two things to compare.

اگر به دستور زبان دیگری به نام مقایسه ای نگاه می کنید، باید دو چیز برای مقایسه وجود داشته باشد.

For example, red and blue; purple and yellow.

به عنوان مثال، قرمز و آبی؛ بنفش و زرد.

But with superlatives there's only one thing.

اما در موارد فوق العاده فقط یک چیز وجود دارد.

And what we're telling you is that this one is number one.

و آنچه ما به شما می گوییم این است که این یکی شماره یک است.

This one is the best.

این یکی بهترین است.

There's no other competition for this adjective.

رقابت دیگری برای این صفت وجود ندارد.

So, the way that we make superlatives, you're going to have two choices.

بنابراین، روشی که ما موارد فوق العاده را می سازیم، شما دو انتخاب خواهید داشت.

You can either put: "the" plus your adjective plus "-est", or you can put: "the" plus "most"

می‌توانید: "the" به اضافه صفت خود را به اضافه "-est"، یا می‌توانید قرار دهید: "the" به علاوه "most"

plus your adjective.

به اضافه صفت خود.

So, how do you know which adjective will get "est" and which one will get "the most"?

بنابراین، چگونه می دانید کدام صفت "est" و کدام یک "بیشترین" را دریافت می کند؟

I'll tell you.

من به شما می گویم.

We get to play a game.

ما باید یک بازی انجام دهیم.

We get to do something very fun called counting syllables.

کار بسیار سرگرم کننده ای به نام شمارش هجاها انجام می دهیم.

First of all, we have to understand what a syllable is.

اول از همه باید بفهمیم هجا چیست.

A syllable is a vowel sound, or how long the word is.

هجا یک صدای مصوت است یا اینکه کلمه چقدر طولانی است.

So, when we count syllables we have to be very careful, and we're only going to count

بنابراین، هنگام شمارش هجاها، باید بسیار مراقب باشیم، و فقط

the vowel sounds of the words; not the vowels because this gets confusing.

صداهای مصوت کلمات را می شماریم. نه حروف صدادار چون این گیج کننده می شود.

Once we have counted the vowel sounds, we use "est" or "the most".

وقتی صداهای مصوت را شمردیم ، از «est» یا «most» استفاده می کنیم.

So let's do some simple examples and I'll tell you our game.

پس بیایید چند مثال ساده انجام دهیم و من بازی خود را به شما بگویم.

The first one: How many syllables or how many verb sounds...?

اولی: چند هجا یا چند فعل...؟

Or vowel sounds do we have in the word "beautiful"?

یا صداهای مصوت در کلمه "زیبا" داریم؟

If we simply count the vowels, we've got one, two, three, four...

اگر به سادگی حروف صدادار را بشماریم، یک، دو، سه، چهار داریم...

Oo, we've got five vowels, but in English, "beautiful" is not five syllables, it's only

اوه، ما پنج مصوت داریم، اما در انگلیسی، "beautiful" پنج هجا نیست، فقط سه هجا است،

three because if you have two or three vowels together, they're only going to make one vowel

زیرا اگر دو هجا داشته باشید. یا سه مصوت با هم، آنها فقط یک

sound.

صدا صدادار تولید می کنند.

So, in English, the word "beautiful" is only three syllables.

بنابراین، در زبان انگلیسی، کلمه "زیبا " تنها سه هجا است.

"Beau-ti-ful".

"زیبا".

Okay?

باشه؟

If we look at this word: "gentle", we don't say: "gentl-e", but because it's "le" together,

اگر به این کلمه نگاه کنیم : «لطیف» نمی‌گوییم: «لطیف»، بلکه چون با هم «لِه» است

this is going to make another syllable sound, so we say: "gentle".

، صدای هجای دیگری در می‌آید ، پس می‌گوییم: «لطیف».

This one is two syllables, this one is three.

این یکی دو هجا است، این یکی سه هجا.

What about this one?

در مورد این یکی چی؟

First of all, count the vowels.

اول از همه، حروف صدادار را بشمارید.

How many vowels are there?

چند مصوت وجود دارد؟

One, two.

یک دو.

Because the vowels are separated with consonants, the vowels are not together, we can actually

از آنجایی که مصوت ها با صامت ها از هم جدا می شوند ، مصوت ها با هم نیستند، در واقع می

count these as two: "na-rrow".

توانیم این ها را دو تا بشماریم: «نا-رو».

Two syllables.

دو هجا.

We have this word: "busy".

ما این کلمه را داریم: «مشغول».

Bzz, busy bee.

Bzz، زنبور مشغول.

"Busy", again, one syllable...

«مشغول»، باز هم یک هجا...

Sorry, one vowel sound, one vowel sound is two.

ببخشید، یک صدادار، یک صدادار دو است.

"Hungry", one and one, this is two.

«گرسنه»، یک و یک، این دو است.

This one's easy, there's only one vowel, there's only one vowel sound, so it's going to be

این یکی آسان است، فقط یک مصوت وجود دارد، فقط یک صدادار وجود دارد ، بنابراین

one syllable.

یک هجا خواهد بود.

"Happy", two vowels, two syllables.

"شاد"، دو مصوت، دو هجا.

You understand?

می فهمی؟

Try and do these ones.

سعی کنید و اینها را انجام دهید.

Now, be careful, in English if we have an "e" at the end of the word, we don't say it.

حالا مراقب باشید، در انگلیسی اگر در آخر کلمه "e" داشته باشیم، آن را نمی گوییم.

So we don't say: "blu-e", we just say: "blue".

بنابراین ما نمی گوییم: "آبی"، بلکه فقط می گوییم: "آبی".

So in this, how many syllables are there?

بنابراین در این، چند هجا وجود دارد؟

How many vowel sounds?

چند صدا صدادار؟

Two?

دوتا؟

One.

یکی

So we just say: "blue", the "e" is silent.

پس فقط می گوییم: «آبی» ، «ه» ساکت است.

Okay?

باشه؟

My favourite colour is two syllables: "pur-ple".

رنگ مورد علاقه من دو هجا است: "بنفش".

Again, I told you if it ends in "le" we're going to actually put another syllable here.

دوباره به شما گفتم اگر به "le" ختم شود، در واقع یک هجای دیگر را اینجا قرار خواهیم داد.

This is an exception to our vowel-counting rule.

این یک استثنا از قانون شمارش مصوت است.

So we say: "purple".

پس می گوییم: «بنفش».

"Good", how many syllables?

"خوب" چند هجا؟

"Good" has two vowels together, but it only makes one sound.

"خوب" دو مصوت با هم دارد، اما فقط یک صدا می دهد.

"Bad" has one.

"بد" یکی دارد.

What about this one?

در مورد این یکی چی؟

"Lar..."

"Lar..."

We don't say in English: "larg-e", we say: "large".

به انگلیسی نمی گوییم: "larg-e" می گوییم: "large".

So, again, because the "e" is silent this only has one syllable.

بنابراین، دوباره، چون "e" ساکت است، این فقط یک هجا دارد.

And a lot of people get confused, but there's only one.

و بسیاری از مردم گیج می شوند، اما تنها یکی وجود دارد.

And this one, easy: "big".

و این یکی، آسان: "بزرگ".

So, if you look at our words, the very first thing that we're going to do is we're going

بنابراین، اگر به کلمات ما نگاه کنید، اولین کاری که می‌خواهیم انجام دهیم این است که

to count the syllables, we're going to count the vowel sounds.

هجاها را می‌شماریم، صداهای مصوت را می‌شماریم.

Three, two, one.

سه دو یک.

Now, this is how we have to figure out: When do we use "est" and when do we use "the most"?

حال، اینگونه باید بفهمیم: چه زمانی از "est" و چه زمانی از "بیشترین" استفاده می کنیم؟

This part is easy.

این قسمت آسان است.

If your word is small...

اگر کلمه شما کوچک است ...

So if your word has one syllable, it's always going to be "est".

پس اگر کلمه شما یک هجا باشد ، همیشه "est" خواهد بود.

So, we say: "The bluest".

بنابراین، ما می گوییم: "آبی ترین".

"What?

"چی؟

That's very strange.

این خیلی عجیب است.

Ronnie, how can something be bluest?"

رونی، چطور چیزی می تواند آبی ترین باشد؟"

Well, colour is an adjective, so you can say: "Wow, that's the bluest sky I've ever seen

خوب، رنگ یک صفت است، بنابراین می توانید بگویید: "وای، این آبی ترین آسمانی است که

in my life.

در زندگی ام دیده ام

It's beautiful."

. زیبا است."

We can use colours with this because colours are adjectives.

ما می توانیم از رنگ ها با این استفاده کنیم زیرا رنگ ها صفت هستند.

So, it might sound weird for you at first, but it's completely normal, just like me.

بنابراین، ممکن است در ابتدا برای شما عجیب به نظر برسد، اما کاملاً طبیعی است، درست مثل من.

If your word is small and it has one syllable, you're going to use "est".

اگر کلمه شما کوچک است و یک هجا دارد، از "est" استفاده می کنید.

If your word has more than one syllable, then you're going to use "the most".

اگر کلمه شما بیش از یک هجا دارد، از "بیشترین" استفاده می کنید.

So, one, one, one, one, one - we'd put "est"; two, three, two, two, two, two, one - we would

بنابراین، یک، یک، یک، یک، یک - ما "est" را قرار می دهیم. دو، سه، دو، دو، دو، دو، یک - ما

put "the most".

"بیشترین" را قرار می دهیم.

So, "beautiful" would become: "the most beautiful", because it has three.

پس «زیبا» می شود: « زیباترین»، چون سه تا دارد.

Okay?

باشه؟

With everything in English, we have some exceptions, and exceptions make things a little bit more

با همه چیز در انگلیسی، ما استثناهایی داریم و استثناها درک همه چیز را کمی

difficult to understand.

دشوارتر می کنند.

As a basic rule, if you have one syllable, we add "est"; if we have more than one syllable,

به عنوان یک قانون اساسی، اگر یک هجا دارید، "est" را اضافه می کنیم. اگر بیش از یک هجا داشته

we're going to put "the most"; but then we get these crazy words that end in a "y".

باشیم، "بیشترین" را قرار می دهیم. اما پس از آن ما این کلمات دیوانه وار را دریافت می کنیم که به "y" ختم می شوند.

So: "hungry", "busy", and "happy", these all have two syllables but it doesn't matter,

بنابراین: "گرسنه"، "مشغول" و "شاد"، همه اینها دو هجا دارند، اما مهم نیست،

because if you have your adjectives that ends in a "y", we think: "Okay, well, it's more

زیرا اگر صفت های خود را دارید که به "y" ختم می شود، فکر می کنیم: "خوب، خوب، اینطور است. بیش

than one, we use 'the most'", oh no, not in English grammar.

از یک، ما از "بیشترین" استفاده می کنیم، اوه نه، نه در دستور زبان انگلیسی.

If it...

اگر آن...

If your adjective ends in a "y", we always change it to "iest".

اگر صفت شما به "y " ختم می شود، همیشه آن را به "iest" تغییر می دهیم.

We never use "most" with "y".

ما هرگز از "بیشترین" با "y" استفاده نمی کنیم.

We can only change the "y" to "i" and add "est".

ما فقط می توانیم "y" را به "i" تغییر دهیم و "est" را اضافه کنیم.

So: "busy", even though it's two syllables, we don't say: "the most busy", we actually

بنابراین: «مشغول»، با اینکه دو هجا باشد، نمی گوییم: «مشغول ترین»، در واقع

have to say: "the busiest", and we always need to put "the".

باید بگوییم: «مشغله ترین» و همیشه باید «the» را بگذاریم.

Okay?

باشه؟

"Hungry", because it ends in a "y", we're going to say: "the hungriest".

"گرسنه"، چون به "y" ختم می شود، می گوییم: "گرسنه ترین".

I'm the hungriest teacher on the planet.

من گرسنه ترین معلم روی کره زمین هستم.

"Happy", again, because it ends in a "y", we can't say: "more happy".

«خوشحال»، باز هم چون به «ی» ختم می‌شود، نمی‌توانیم بگوییم: «شادتر».

We're going to say: "iest", "happiest".

می‌خواهیم بگوییم: «بهترین»، «شادترین».

Are there any ones that end in a "y" here?

آیا مواردی وجود دارند که در اینجا به "y" ختم می شوند؟

No.

نه.

So, when we do this, the first thing that I would do, even before I count the syllables,

بنابراین، وقتی این کار را انجام می‌دهیم، اولین کاری که انجام می‌دهم، حتی قبل از اینکه هجاها را بشمارم،

is I would look for any of my adjectives that end in a "y".

این است که به دنبال هر یک از صفت‌هایم که به «y» ختم می‌شوند، می‌گردم.

As soon as they end in a "y", it's always "iest".

به محض اینکه به "y" ختم می شوند، همیشه "iest" است.

Those ones are easy.

اونها راحتن

Now, as you know, everything in English is crazy and people like to talk about things,

در حال حاضر، همانطور که می دانید، همه چیز در انگلیسی دیوانه کننده است و مردم دوست دارند در مورد چیزهایی صحبت کنند،

and sometimes rules are a little bit foggy which means sometimes they don't make sense.

و گاهی اوقات قوانین کمی مه آلود هستند که به این معنی است که گاهی اوقات آنها منطقی نیستند.

So, there's another exception to the one-syllable or more-than-one-syllable rule, and it is

بنابراین، یک استثنای دیگر برای قاعده یک هجایی یا بیش از یک هجایی وجود دارد، و این

adjectives that end in: "er", "le", "or", or "ow".

صفت هایی هستند که به: "er"، "le"، "or" یا "ow" ختم می شوند.

For example: "gentle" ends in "le", "narrow" ends in "ow".

به عنوان مثال: "لطیف" به "le" ختم می شود، "نازک" به "او" ختم می شود.

Because these two end with these endings, we're going to make it "est".

از آنجایی که این دو با این پایان ها به پایان می رسند، ما آن را "est" می کنیم.

Now, if you said: "the most gentle", nothing happens because people debate this.

حالا اگر گفتی: «لطیف ترین» هیچ اتفاقی نمی افتد چون مردم در این مورد بحث می کنند.

People say: "Do we say: 'the most gentle', or do we say: 'the gentlest'?"

مردم می گویند: «آیا می گوییم: لطیف ترین، یا می گوییم: «لطیف ترین»؟

A lot of people, it's a grey area, which means that grammar people fight over it.

بسیاری از مردم، این یک منطقه خاکستری است، به این معنی که افراد دستور زبان بر سر آن دعوا می کنند.

Don't fight; choose which one you like the most.

دعوا نکنید؛ کدام را بیشتر دوست دارید انتخاب کنید

But this is a rule that sometimes-not always-we follow.

اما این قانونی است که گاهی اوقات - نه همیشه - ما از آن پیروی می کنیم.

So: "gentle" will become: "the gentlest".

پس: «لطیف» می شود: «لطیف ترین».

Again, if you said: "more gentle"...

باز هم، اگر

You might hear people say: "more gentle", and hey, that's fine; they've chosen rule

می‌گفتید: «مهربان‌تر»... ممکن است بشنوید که مردم می‌گویند: «لطیف‌تر»، و هی، خوب است. آنها قانون

number two.

شماره دو را انتخاب کرده اند.

So we say: "the gentlest".

پس می گوییم: «لطیف ترین».

"Narrow", because it ends in an "ow", we would say: "the narrowest".

باریک، چون به «اوو» ختم می شود، می گوییم: «معرفی».

These are the exceptions to our two-vowel sound rule.

اینها استثناهای قاعده صدای دوصدایی ما هستند.

"Sad", what do you guys think?

"غمگین"، نظر شما چیست؟

"Sad" has one syllable, so we're going to add "est", so I would say: "That is the saddest

"Sad" یک هجا دارد، بنابراین ما "est" را اضافه می کنیم، بنابراین من می گویم: "این غمگین ترین

dog I've ever seen."

سگی است که تا به حال دیده ام."

And this is another thing that's confusing: Sometimes we make the consonant double, sometimes

و این هم چیز دیگری است که گیج کننده است: گاهی صامت را مضاعف می کنیم، گاهی

we don't.

نمی کنیم.

We're not doing spelling, so let's worry about that in a whole new lesson.

ما املا را انجام نمی دهیم، پس بیایید در یک درس کاملا جدید نگران آن باشیم.

"Happy", because it ends in a "y", we put: "the happiest".

«خوشحال» چون به «ی» ختم می شود، می گذاریم: «شادترین».

Okay?

باشه؟

"Purple", what do you guys think about "purple"?

"بنفش"، نظر شما در مورد "بنفش" چیست؟

Because "purple" ends in "le", we're going to say: "the purplest".

از آنجایی که "بنفش" به "le" ختم می شود، می گوییم: "بنفش ترین".

Okay, if you look down here, we have two more exceptions.

بسیار خوب، اگر به اینجا نگاه کنید، دو استثنا دیگر داریم.

The first one is "good" will change to: "the best".

اولین مورد "خوب " است به "بهترین" تغییر می کند.

We don't say: "goodest".

ما نمی گوییم: "خوب ترین".

That even sounds funny.

این حتی خنده دار به نظر می رسد.

And look it, look it, look it: I didn't write: "They're the goodest", I wrote: "They're the

و ببین، ببین، نگاه کن: ننوشتم: "آنها بهترین هستند"، نوشتم: "آنها

best".

بهترین هستند".

So, "good" and "bad" are exceptions.

پس «خوب» و «بد» استثنا هستند.

These guys are the rebels.

این بچه ها شورشیان هستند.

We're like: "We're not even going to do this or this; we're going to have our own category

ما اینطور می گوییم: "ما حتی قرار نیست این کار را انجام دهیم یا این کار را انجام دهیم ؛ ما دسته بندی خودمان را خواهیم داشت

and 'far' is coming with us, because we're special".

و "دور" با ما می آید، زیرا ما خاص هستیم".

"Good" will always say: "the best".

"خوب" همیشه خواهد گفت: "بهترین".

Do you guys know a singer called Tina Turner?

آیا شما خواننده ای به نام تینا ترنر را می شناسید؟

Really old.

واقعا قدیمیه

"Simply the best..."

"به سادگی بهترین..."

She's using superlatives - she's the best.

او از کلمات برتر استفاده می کند - او بهترین است.

"Bad", we don't say - one syllable: "the baddest".

"بد"، ما نمی گوییم - یک هجا: "بدترین".

No.

نه.

We have to say: "the worst".

باید بگوییم: «بدترین».

So I can say: "Wow, that was the worst song Ronnie has ever sang.

بنابراین می توانم بگویم: "وای، این بدترین آهنگی بود که رونی تا به حال خوانده است.

She really needs to take singing lessons."

او واقعاً باید درس آواز بخواند."

This word: "large", "large", as I told you, the "e" is silent, it has one syllable, so

این کلمه: "بزرگ"، "بزرگ"، همانطور که به شما گفتم ، "ه" ساکت است، یک هجا دارد، پس

you're going to use what?

شما از چه چیزی استفاده می کنید؟

Would you use A or B?

آیا از A یا B استفاده می کنید؟

One syllable, would you use: "the largest" or do you think we say: "the most large"?

آیا از یک هجا استفاده می کنید: "بزرگترین" یا فکر می کنید می گوییم: "بزرگترین"؟

The answer is "largest" because there's one syllable, we would say: "Wow, that is the

پاسخ "بزرگترین" است زیرا یک هجا وجود دارد ، ما می گوییم: "وای، این

largest pizza I've ever eaten."

بزرگترین پیتزایی است که تا به حال خورده ام."

And "big", again, one syllable, we would say: "the biggest".

و «بزرگ»، باز هم یک هجا، می گوییم: «بزرگترین».

So, the other exception is "far".

بنابراین، استثنای دیگر «دور» است.

Okay?

باشه؟

And this is one...

و این یکی است...

"Far" is just like: "Do you know what, 'good' and 'bad'?

"دور" درست مثل این است: " میدونی چیه، "خوب" و "بد"؟

I'm not even playing your game.

I'm going to do something completely crazy and I'm going to give you two choices."

دو انتخاب به شما خواهد داد."

You can say: "the farthest" or you can say: "the furthest".

می توانید بگویید: "دورترین" یا می توانید بگویید: "دورترین".

Both of these are the same, but the only difference is we just put a "th".

هر دوی اینها یکسان هستند، اما تنها تفاوت این است که ما فقط یک "th" قرار می دهیم.

So it's not that crazy, but it's just the spelling is different.

بنابراین آنقدرها هم دیوانه نیست، اما فقط املای آن متفاوت است.

So, "far", you can say: "the farthest".

بنابراین، "دور"، می توانید بگویید: "دورترین".

It's whatever you feel more comfortable with.

این هر چیزی است که با آن احساس راحتی بیشتری می کنید.

Okay?

باشه؟

So if you want to use "furthest", go ahead; if you want to say "farthest", awesome.

بنابراین، اگر می‌خواهید از "دورترین" استفاده کنید، ادامه دهید. اگر می خواهید بگویید "دورترین"، عالی است.

The only difference is the spelling of the word, which is a big difference.

تنها تفاوت در املای کلمه است که تفاوت زیادی دارد.

So, the next time someone asks you or you have a test about superlatives, what you're

بنابراین، دفعه بعد که کسی از شما می پرسد یا شما تستی در مورد موارد فوق العاده دارید، کاری که

going to do first of all is you're going to pay special attention to the exceptions of

قرار است انجام دهید قبل از هر چیز این است که به استثنائات قوانین ما در زبان انگلیسی توجه ویژه ای داشته باشید

our rules in English.

.

The "y" always changes to an "iest".

"y" همیشه به "iest" تغییر می کند.

Doesn't matter how many syllables.

مهم نیست چند هجا.

Rule number two: If you want to remember it like that, that's easy, but it's not all the time.

قانون شماره دو: اگر می خواهید آن را اینطور به خاطر بسپارید ، آسان است، اما همیشه اینطور نیست.

And definitely: "good", "bad", and "far", these ones will never change; these are 100%,

و قطعاً: «خوب» و «بد» و «دور» اینها هرگز تغییر نمی کنند. اینها 100٪ هستند،

you cannot change them to anything else.

شما نمی توانید آنها را به چیز دیگری تغییر دهید.

"The badderest" doesn't work.

"بدترین" کار نمی کند.

So, the first thing that you're going to do with your list of adjectives is you're going

بنابراین، اولین کاری که می خواهید با لیست صفت های خود انجام دهید این است که

to look for your exceptions.

به دنبال استثناهای خود باشید.

The second thing you're going to do, where the fun begins, is you're going to count the syllables.

دومین کاری که قرار است انجام دهید، جایی که سرگرمی شروع می شود، این است که هجاها را بشمارید.

You're going to count the vowel sounds.

شما می خواهید صداهای مصوت را بشمارید.

Be careful with silent e's.

مراقب e-های بی صدا باشید.

After that, we decide: If it's a one-syllable word, the word is small, you're going to put

پس از آن، تصمیم می گیریم: اگر یک کلمه یک هجایی است، کلمه کوچک است، شما می خواهید

"the" with the adjective and "est"; if the word is more than one syllable, you're going

"the" را با صفت و "est" قرار دهید. اگر کلمه بیش از یک هجا باشد،

to put: "the most" plus your original adjective.

قرار است عبارت "the most" به اضافه صفت اصلی خود را قرار دهید.

So, be careful because sometimes I hear or I see this: "Oh my god, that person was the

پس مواظب باش چون گاهی این را می‌شنوم یا می‌بینم: «خدای من، آن آدم

most beautifullest person I have ever seen."

زیباترین کسی بود که تا به حال دیده‌ام».

Well, guess what, ladies and gentlemen?

خب، خانم ها و آقایان، حدس بزنید؟

You can't have both.

شما نمی توانید هر دو را داشته باشید.

You can only have one.

شما فقط می توانید یکی داشته باشید.

You can't say: "the most beautifullest".

نمی توان گفت: " زیباترین".

It's difficult to say.

گفتنش سخته

So, be careful: You can never put these two together; you can only use A or B. You can

بنابراین، مراقب باشید: هرگز نمی توانید این دو را کنار هم بگذارید. شما فقط می توانید از A یا B استفاده کنید.

never say: "the most beautifullest".

هرگز نمی توانید بگویید: " زیباترین".

"The most farthest", never.

"دورترین"، هرگز.

"The most biggest", it's wrong.

"بزرگترین"، اشتباه است.

You will hear people say this; maybe children will say or people will say it to be funny,

خواهید شنید که مردم این را می گویند؛ شاید بچه ها بگویند یا مردم بگویند خنده دار است،

but this - be careful, it's something that I see a lot and it's a big mistake.

اما این - مراقب باشید، این چیزی است که من زیاد می بینم و اشتباه بزرگی است.

When you're speaking, enjoy your superlatives, you're doing the best job ever.

وقتی صحبت می کنید، از چیزهای برتر خود لذت ببرید، شما بهترین کار را انجام می دهید.

And I am gone.

و من رفته ام.