Turn NOUNS & VERBS into ADJECTIVES!

Hi. My name's Ronnie. I'm going to teach you a little secret. It's not really a secret,

سلام. اسم من رونی است من یک راز کوچک را به شما یاد می دهم . این واقعا یک راز نیست،

but it's something that's kind of interesting and really helpful when you're studying grammar,

اما زمانی که در حال مطالعه گرامر،

and more importantly, speaking English. It's more magic than a secret. It's a crazy little

و مهمتر از آن، صحبت کردن به زبان انگلیسی هستید، به نوعی جالب و واقعا مفید است. این بیشتر جادو است تا یک راز. این یک جادوی کوچک دیوانه کننده است

magic that I'd like to teach you. I'm going to do some magic tricks.

که می خواهم به شما یاد بدهم. من قصد دارم چند ترفند جادویی انجام دهم.

The magic trick is how to make a noun and/or a verb into an adjective. So, how we make

ترفند جادویی این است که چگونه یک اسم و/یا یک فعل را به صفت تبدیل کنیم. بنابراین، چگونه

adjectives, or how adjectives are born. Ah, the birth of an adjective. So, I'm going to

صفت می سازیم، یا چگونه صفت ها متولد می شوند. آه ، تولد یک صفت. بنابراین، من قصد

go through some examples sentences that have a noun. We're going to change the noun-dunh,

دارم چند جمله مثالی را که دارای اسم هستند مرور کنم. ما اسم-دونه،

dunh, dunh, dunh-and going to use the sentence as a verb, and then magically, we're going

دونه، دونه، دونه- را تغییر می دهیم و از جمله به عنوان فعل استفاده می کنیم، و سپس به صورت جادویی،

to change this into an adjective. Are you ready? Are you excited? Not real-... Not real...?

این را به یک صفت تغییر می دهیم. اماده ای؟ آیا شما هیجان زده هستید؟ واقعی نیست... واقعی نیست...؟

Not really? Come on, it's magic. I'm telling you, it'll be... Okay, yeah, let's go.

نه واقعا؟ بیا، این جادو است. من به شما می گویم ، می شود... باشه، آره، بریم.

So, if you look at my first sentence, okay? "There is a tear in my paper." So, "shwi",

بنابراین، اگر به اولین جمله من نگاه کنید، خوب است؟ "یک پارگی در کاغذ من وجود دارد." بنابراین، "شوی"،

my paper. [Fake cries] "There's a tear in my paper." We're going to know that this word

مقاله من. [گریه های ساختگی] "یک پارگی در کاغذ من وجود دارد ." ما می دانیم که این

is a noun with some very simple tricks. Because we have the word "a", a's an article, so:

کلمه یک اسم با چند ترفند بسیار ساده است. چون کلمه «الف» داریم، الف یک مقاله است، پس:

"There is a tear in my paper." We know that this is a noun.

«در کاغذ من پارگی است». می دانیم که این یک اسم است.

The next one: "There is a stain on my pants." What were you doing? And the se-...

بعدی: "لکه ای روی شلوارم هست ." داشتی چیکار میکردی؟ و سه-...

Or the next one: "There are holes in my jeans." Now, we have to change this, because "holes"

یا بعدی: "روی شلوار جین من سوراخ است." حال باید این را تغییر دهیم، چون «حفره‌ها»

are plural, we have to use "are". We can't say: "There is a holes." because "a" is only

جمع هستند، باید از «are» استفاده کنیم. ما نمی توانیم بگوییم: "یک سوراخ وجود دارد." زیرا "الف" فقط

for singular. But when we have plural, for example, "holes" or "pieces", we have to use

برای مفرد است. اما وقتی جمع داریم ، مثلاً «سوراخ» یا «قطعه» باید از

"are" because "are" is plural. Let's just write that down here.

«are» استفاده کنیم، زیرا «are» جمع است. بیایید فقط آن را اینجا بنویسیم.

So: "There are holes in my jeans." And, uh oh: "There are pieces"-again, this is plural-"missing

بنابراین: "در شلوار جین من سوراخ هایی وجود دارد." و اوه اوه: "تکه هایی وجود دارد" - باز هم این جمع است - "

from my teeth". True story. I have pieces missing from my teeth. It's a long story.

از دندان من گم شده است". داستان واقعی. من تکه هایی از دندان هایم گم شده است. قصه اش مفصل است.

I'm not going to get into it when we're doing the magic.

وقتی ما داریم جادو می کنیم وارد آن نمی شوم .

So, what we're going to do is we're going to take our sentence, we're going to take

بنابراین، کاری که می‌خواهیم انجام دهیم این است که جمله‌مان را می‌گیریم،

our noun-do, do, do, do-and we're going to change it into a verb. The way that we do

اسم خود را انجام می‌دهیم، انجام می‌دهیم، انجام می‌دهیم و آن را به فعل تغییر می‌دهیم. روشی که ما این کار را انجام

this is we're going to change the noun into actually the past tense of the verb. For example:

می دهیم این است که اسم را در واقع به زمان گذشته فعل تغییر می دهیم. به عنوان مثال:

"There is a tear in my paper." The verb is "tear" or "tore". So: "I tore my paper."

"یک پارگی در کاغذ من وجود دارد." فعل «اشک» یا «پاره» است. پس: «کاغذم را پاره کردم».

Next one: "There is a stain on my pants." What we're going to do is we're going to take

بعدی: "لکه ای روی شلوارم هست." کاری که ما می خواهیم انجام دهیم این است

the word "stain" and make it past tense. We're going to say: "I stained my pants." Just curious

که کلمه "لکه" را گرفته و آن را به زمان گذشته تبدیل می کنیم. ما می خواهیم بگوییم: "من شلوارم را لکه دار کردم." فقط کنجکاو شدم

as to how you stained your pants, but that's fine.

که چطور شلوارت را لکه دار کردی ، اما خوب است.

"There are holes in my jeans." Now, we can't say: "I holeded my jeans", because "holes"

"روی شلوار جین من سوراخ است." حالا نمی‌توانیم بگوییم: "شلوار جینم را سوراخ کردم"، زیرا "سوراخ"

we cannot change into a verb. We're going to use the verb "ripped", so you can say:

را نمی‌توانیم به فعل تبدیل کنیم. ما قصد داریم از فعل "دریده" استفاده کنیم، بنابراین می توانید بگویید:

"I ripped my jeans." Rip.

"شلوار جینم را پاره کردم." پاره کردن.

And: "There are pieces missing from my teeth." We can't say: "There are pieceded", but we

و: «از دندانم تکه هایی گم شده است». ما نمی توانیم بگوییم: «تکه تکه شده اند»، اما

can say: "I chipped my teeth." So, "chipped" means there's a piece missing.

می توانیم بگوییم: «دندان هایم را خرد کردم». بنابراین، "تراشه" به این معنی است که یک قطعه گم شده است.

So what we've done, very simply, is we've taken our noun, and we've used it as a verb.

بنابراین کاری که ما انجام دادیم، خیلی ساده، این است که اسم خود را گرفته ایم، و از آن به عنوان فعل استفاده کرده ایم.

This is where the magic happens. This is where the adjective happens. To make a verb into

این جایی است که سحر و جادو اتفاق می افتد. اینجاست که صفت اتفاق می افتد. برای تبدیل یک فعل

an adjective, we're going to use what's called the past participle, or as I like to say,

به صفت، ما از چیزی استفاده می کنیم که به آن فعل ماضی می گویند، یا همانطور که دوست دارم بگویم

the PP of the verb. So, we have the infinitive or the base form, we have the past form, and

، PP فعل. بنابراین، صورت مصدر یا پایه داریم، شکل گذشته و

then the third form or the past participle (the PP) of the verb. So all we're going to

سپس شکل سوم یا مضارع فعل (PP) داریم. بنابراین تنها

do is we're going to change the verb "tore" to "torn".

کاری که می‌خواهیم انجام دهیم این است که فعل «tore» را به «پاره‌شده» تغییر دهیم.

So we're going to say: "My paper is torn."

پس می خواهیم بگوییم: "کاغذ من پاره شد."

We know that this is an adjective because we used the verb "to be".

می دانیم که این یک صفت است زیرا از فعل «بودن» استفاده کردیم.

Next one: "I stained my pants." The adjective of "stained", because it's an "ed" verb is

مورد بعدی: "من شلوارم را لکه دار کردم." صفت "لکه شده"، چون یک فعل "اد" است، ثابت

going to stay the same. We're going to say: "My pants are stained."

می ماند. ما می خواهیم بگوییم: "شلوار من لک شده است."

Next one, uh oh: "I ripped my jeans." We're going to say: "My jeans are ripped."

نفر بعدی، اوه اوه: "شلوار جینم را پاره کردم." ما می خواهیم بگوییم: "شلوار جین من پاره شده است."

And last one, uh oh: "I chipped my teeth."

و آخرین مورد، اوه اوه: "دندان هایم را خرد کردم."

You're going to say instead: "My teeth are chipped."

به جای آن می گویید: "دندان هایم خرد شده اند."

The magic happens when we take the verb, and we change it into the past participle. This

جادو زمانی اتفاق می افتد که ما فعل را می گیریم و آن را به فعل ماضی تغییر می دهیم. اینگونه

is how we make a lot of adjectives in English. You take a verb, you change it to the past

است که ما در زبان انگلیسی صفت های زیادی می سازیم. شما یک فعل را می گیرید، آن را به فعل ماضی تغییر می دهید

participle. It's difficult to remember all of the past participles, but there are ones

. به خاطر سپردن تمام حرف‌های گذشته دشوار است ، اما مواردی وجود دارند

that we normally use more than others, and especially when describing things.

که معمولاً بیشتر از بقیه از آن‌ها استفاده می‌کنیم ، مخصوصاً هنگام توصیف چیزها.

Another example would be: "I broke my arm." Oh no! So "broke" is the past tense of "break".

مثال دیگر می تواند این باشد: "دستم را شکستم." وای نه! پس «شکست» زمان گذشته «شکست» است.

"I broke my arm." To make it an adjective, do you know the past participle of "break"?

"من دستم شکست." برای تبدیل آن به صفت، آیا فعل ماضی «شکستن» را می دانید؟

Break, bro... Broken! Broken. So, you're going to say: "My arm is broken."

بشکن داداش... شکسته! شکسته شده. بنابراین، شما خواهید گفت: "بازوی من شکسته است."

And all we've done, here, is we've changed the verb into-dunh, dunh, dunh-dunh-an adjective.

و تنها کاری که ما انجام دادیم، این است که فعل را به صفت-دونه، دونه، دونه-دونه-یک تغییر دادیم.

And that's the end of the magic show.

و این پایان نمایش جادویی است.

Enjoy your grammar.

از دستور زبان خود لذت ببرید