IMPERATIVES – How to give commands in English

Straighten that spine! Stand up straight! Imperatives. Welcome. James, from EngVid.

آن ستون فقرات را صاف کن! صاف بایست! الزامات. خوش آمدی. جیمز، از EngVid.

If I seem crazy, I was giving orders, sir! Okay? An "imperative" is a command. I mean,

اگر دیوانه به نظر می رسم، داشتم دستور می دادم آقا! باشه؟ «واجب» یک فرمان است. منظورم این است که

we have statements in English. We have questions. You know, we've done lessons on those. An

ما بیانیه هایی به زبان انگلیسی داریم. ما سوالاتی داریم می دانید، ما درس هایی در مورد آن ها انجام داده ایم.

imperative is usually a command. I'm going to give you a quick primer, or quick lesson,

امری معمولاً یک فرمان است. من قصد دارم به شما یک آغازگر سریع یا درسی سریع

on imperatives. Nothing special. And then, I want to do something a little different.

در مورد ضروریات بدهم. چیز خاصی نیست. و بعد، من می خواهم کاری کمی متفاوت انجام دهم.

I want to show you how to modify it. So let's look at imperatives.

من می خواهم به شما نشان دهم که چگونه آن را تغییر دهید. پس بیایید به الزامات نگاه کنیم.

What is an imperative? As I said, it's a command. You tell somebody to do something. You do

واجب چیست؟ همانطور که گفتم این یک دستور است. شما به کسی می گویید کاری انجام دهد.

not ask. You just tell them and expect it to be done. "Shut up. Sit down. Get out."

شما نمیپرسید. شما فقط به آنها بگویید و انتظار دارید این کار انجام شود. "خفه شو، بشین، برو بیرون."

That's it.

خودشه.

Next, how do we make an imperative? Well, when I said, "Shut up. Sit down. Get out",

در مرحله بعد، چگونه یک امر ضروری بسازیم؟ خوب، وقتی گفتم "خفه شو، بنشین، برو بیرون"،

you notice the verb is in the infinitive form minus "to". There is no "to". "I have to",

متوجه می شوی که فعل به صورت مصدر منهای "به" است. "به" وجود ندارد. "من باید"،

"got to" -- nothing. Just the verb -- or you could say "base form". Right? No particle "to".

"باید" -- هیچ چیز. فقط فعل -- یا می توانید بگویید "شکل پایه". درست؟ بدون ذره "به".

Next, an imperative, when given, it's in the second person. I know not everybody understands

بعد، یک امر ضروری، وقتی داده می شود، در شخص دوم است. من می دانم که همه نفر

the second and third person, so I'll be quick, but hopefully easy. I'll make it easy for

دوم و سوم را نمی فهمند، بنابراین سریع می گویم، اما امیدوارم آسان باشد. من کار را برای شما آسان

you. First person is "I". I am the first person. You speak about yourself. The third person

می کنم. نفر اول "من" است. من نفر اول هستم. تو از خودت حرف بزن نفر سوم

is when you talk about groups and others. Right? "They" or "them" or "we". The second

زمانی است که در مورد گروه ها و دیگران صحبت می کنید. درست؟ «آنها» یا «آنها» یا «ما». نفر دوم

person is a strange one. It's "you". Well, sometimes, you want to say to someone, like,

آدم عجیبی است. این "تو" است. خوب، گاهی اوقات، شما می خواهید به کسی بگویید،

"You can do this. You can do that." That's the second person because I'm speaking to

"می توانید این کار را انجام دهید، شما می توانید آن را انجام دهید." این نفر دوم است زیرا من

someone directly, and that's you, you the audience. "You" can be either singular or

مستقیماً با کسی صحبت می کنم و آن شما هستید، شما مخاطبان. "شما" می تواند مفرد یا

plural. When we talk about imperatives, we're talking about "you". "Sit down. You sit down."

جمع باشد. وقتی در مورد الزامات صحبت می کنیم، در مورد "شما" صحبت می کنیم. "بشین تو بنشین."

We just don't say it. Right? So when somebody tells you to sit down, really, they're saying,

ما فقط آن را نمی گوییم. درست؟ بنابراین وقتی کسی به شما می‌گوید بنشینید، واقعاً می‌گویند:

"You sit down." They just don't say it. It's understood. And a command is direct. You cannot

"شما بنشین." آنها فقط آن را نمی گویند. قابل درک است. و یک فرمان مستقیم است. شما نمی توانید

interpret -- which means trying to translate or figure it out -- you're just supposed to

تفسیر کنید - یعنی تلاش برای ترجمه یا کشف آن - فقط قرار است

do it. Right? "Drive slower." Don't try to translate. Just do it. Right?

این کار را انجام دهید. درست؟ "آهسته تر رانندگی کنید." سعی نکنید ترجمه کنید فقط انجامش بده درست؟

Now, also, one other small thing. Usually, imperatives are not given with modals. There's

در حال حاضر، همچنین، یک چیز کوچک دیگر. معمولاً دستورات با مدال داده نمی شود.

a small exception. It doesn't happen often, but sometimes, we use "be able to". But when

یک استثنای کوچک وجود دارد. این اغلب اتفاق نمی افتد، اما گاهی اوقات، از "توانستن" استفاده می کنیم. اما

we use "be able to", it's very specific.

وقتی از "توانستن" استفاده می کنیم، بسیار خاص است.

Here we go. Okay? Your instructor or coach at the

در اینجا ما می رویم. باشه؟ مربی یا مربی شما در

gym might say to you, right, "You need to be able to do 100 pushups tomorrow." "Be able

باشگاه ممکن است به شما بگوید، درست است، "شما باید فردا بتوانید 100 حرکت فشاری انجام دهید." "قادر بودن

to". It's an order. It's not asking you. It's not "can you do them?" It's, "Be able to read

به". این یک سفارش است. از تو نمی پرسد این "می توانید آنها را انجام دهید" نیست؟ این است: "بتوانید

this or recite this tomorrow." You must do it. It's an order. It's the only exception,

فردا این را بخوانید یا این را بخوانید." شما باید این را انجام دهید. این یک سفارش است. این تنها استثنا است، در

really, with modals. Otherwise, we don't. And this is rarely used. But I know there

واقع، با مدال. در غیر این صورت، ما نمی کنیم. و این به ندرت استفاده می شود. اما من می‌دانم

are some of you out there who will go, "I heard" -- and I'm telling you. So got you.

که برخی از شما هستند که می‌روند، " شنیدم" -- و من به شما می‌گویم. پس فهمیدی

All right? This is the rare exception. Otherwise, modals aren't used with imperatives.

خیلی خوب؟ این استثنای نادر است. در غیر این صورت، مدال با دستورات استفاده نمی شود.

That's a quick imperative lesson. So we use imperatives all the time. But if you use them

این یک درس ضروری سریع است. بنابراین ما همیشه از دستورات استفاده می کنیم. اما اگر از آنها استفاده کنید

-- and I see students doing it regularly -- you offend people because they are strong. They

- و من می بینم که دانش آموزان مرتباً این کار را انجام می دهند - به مردم توهین می کنید زیرا آنها قوی هستند. آنها

can be rude. I know in many of your cultures, you have a language for politeness. In English,

می توانند بی ادب باشند. من می دانم که در بسیاری از فرهنگ های شما زبانی برای ادب دارید. در انگلیسی،

we don't necessarily, but we can modify the imperative to make it more polite. I'm going

ما لزوماً این کار را نمی‌کنیم، اما می‌توانیم این امر را اصلاح کنیم تا مودبانه‌تر شود. من امروز قصد دارم

to show you today a few ways to do that. All right? So let's go to the board.

چند راه برای انجام این کار را به شما نشان دهم. خیلی خوب؟ پس بیایید به هیئت مدیره برویم.

Private E, stand down. All right? Let's start off with "please", "please and thank you".

E خصوصی، بایستید. خیلی خوب؟ بیایید با "لطفا"، "لطفا و سپاسگزارم" شروع کنیم.

You hear this all the time. "Please, please, please, thank you, thank you." You know this

شما همیشه این را می شنوید. "لطفا، لطفا، لطفا، ممنون، متشکرم." میدونی

is polite. Well, how do we use "please" with an imperative, right, to make it soft? Well,

این مودبانه خوب، چگونه از "لطفا" با یک امر ضروری استفاده کنیم، درست است که آن را نرم کنیم؟ خوب،

one of the first things I want to tell you is when we use the imperative like "sit down",

یکی از اولین چیزهایی که می خواهم به شما بگویم این است که وقتی از امری مانند "بنشین" استفاده می کنیم،

"sit down" is an order. It's not nice. "Sit down!" Right? "Behave!" But if I say, "Please

"بنشین" دستور است. این خوب نیست. " بنشین!" درست؟ "رفتار كردن!" اما اگر بگویم «لطفا

sit down", I'm offering it to you. I'm still telling you what to do, but I'm being polite.

بنشین»، آن را به شما پیشنهاد می کنم. من هنوز به شما می گویم چه کار کنید، اما من مودب هستم.

So when we really want to be polite but still followed -- right? You still want to do it

پس وقتی واقعاً می‌خواهیم مؤدب باشیم اما همچنان دنبال می‌شویم -- درست است؟ شما هنوز هم می خواهید این کار را انجام دهید

-- you put "please" at the beginning of the sentence. "Please sit down. Please introduce

-- "لطفا" را در ابتدای جمله قرار می دهید. لطفا بنشینید لطفا

yourself." If you drop the "please", listen to what I'm saying. "Please sit down." "Sit

خودتان را معرفی کنید. اگر "لطفا" را رها کردید، به آنچه می گویم گوش دهید. "لطفا بنشینید." "

down." "Please introduce yourself." "Introduce yourself." I'm still saying you must do this,

بنشین." "لطفا خودتان را معرفی کنید." " خودتان را معرفی کنید." من هنوز هم می گویم که باید این کار را انجام دهید،

but what I'm actually doing is being polite by saying "please" first.

اما کاری که من در واقع انجام می دهم مودب بودن با گفتن "لطفا" است.

Now, you might go, "Well, that's too nice, but I want to be a little stronger than that."

حالا، ممکن است بگویید، "خب، این خیلی خوب است، اما من می خواهم کمی قوی تر از این باشم."

And I'll say, "I've got you. I've got it here for you." Right? It's like a secret thing

و من می گویم، "من تو را دارم. من آن را اینجا برای تو دارم." درست؟ اینجا مثل یک چیز مخفی

here. Got it for you. Now, when we put "please" at the end of the statement, we're giving

است. برای شما گرفتم. اکنون، وقتی "لطفا" را در انتهای عبارت قرار می دهیم، دستور می دهیم

the order and then softening. What? Well, we're being strong, and then we're being polite.

و سپس نرم می کنیم. چی؟ خوب، ما قوی هستیم و بعد مودب می‌شویم.

So you might say something like, "You need to sit down, please." What? I'm being very

بنابراین ممکن است چیزی شبیه این بگویید: " لطفا باید بنشینی." چی؟ من دارم خیلی

strong. "You need to do this. Or sit down, please." Right? So it's not as polite. It's

قوی میشم "شما باید این کار را انجام دهید. یا بنشینید، لطفا." درست؟ پس آنقدر مودبانه نیست. این

stronger, but you're still nice. Right? "Have your tickets ready, please." All right? Strong.

قوی تر است، اما شما هنوز هم خوب هستید. درست؟ " لطفا بلیط های خود را آماده کنید." خیلی خوب؟ قوی

I'm telling you what to do, but I'm being polite. Okay?

من به شما می گویم چه کار کنید، اما من مودب هستم. باشه؟

So you have a choice where you put the "please". Generally, when we really want to be polite,

بنابراین شما یک انتخاب دارید که "لطفا" را در کجا قرار دهید. عموماً وقتی واقعاً می‌خواهیم مؤدب

we put the "please" first. "Please have something to eat." Right? "Please be a little quieter."

باشیم، «لطفا» را در اولویت قرار می‌دهیم. "لطفا چیزی برای خوردن داشته باشید." درست؟ "لطفا کمی ساکت تر باشید."

"Please be nice." When we want to be stronger, we say, "Stop doing that, please." "Not so

"لطفا خوب رفتار کن." وقتی می‌خواهیم قوی‌تر شویم، می‌گوییم: «لطفا این کار را متوقف کن». "خیلی

fast, please." I give you the order, then I soften it.

سریع نه، لطفا." من به شما دستور می دهم، سپس آن را نرم می کنم.

Those are your first two. You like that?

این دو نفر اول شما هستند. شما آن را دوست دارید؟

I've got a little more for you. Now, sometimes -- now, remember. Let's go back. When I talked

من کمی بیشتر برای شما دارم. حالا، گاهی -- حالا، به یاد بیاور. بیا برگردیم. وقتی

about this, an imperative, I said we speak in the second person, right? We were talking

در مورد این یک امر ضروری صحبت کردم، گفتم ما دوم شخص صحبت می کنیم، درست است؟ داشتیم

about "you". But what happens if you want to include yourself in the imperative? Right?

از "تو" حرف میزدیم. اما چه اتفاقی می افتد اگر بخواهید خود را در امر ضروری بگنجانید؟ درست؟

You might want to. You're joining someone. Well, we're going to put this one here, "let's".

ممکن است بخواهی. شما در حال پیوستن به کسی هستید خوب، ما این یکی را اینجا قرار می دهیم، "بیایید".

"Let's" really means "let us." And that's the key. It's the joining part. You and I.

"بیایید" در واقع به معنای "اجازه دهید" است. و این کلید است. این بخش پیوستن است. من و شما.

So we can use this when we want to do something together and we want to make a suggestion.

بنابراین زمانی که می‌خواهیم کاری را با هم انجام دهیم و می‌خواهیم پیشنهادی بدهیم، می‌توانیم از این استفاده کنیم .

Remember, the imperative is still there, but we're making more of a suggestion. "Let's

به یاد داشته باشید، الزام هنوز وجود دارد، اما ما در حال ارائه یک پیشنهاد بیشتر هستیم. "بیا

go to dinner." "Let's travel to Mexico." "Let's talk about it." Now, think about what I said.

بریم شام." "بیا به مکزیک سفر کنیم." "بیا در مورد آن صحبت کنیم." حالا به چیزی که گفتم فکر کن

"Let's" means not just you. I'm not talking about just you. I'm talking about us together.

«بیایید» یعنی نه فقط شما. من فقط در مورد شما صحبت نمی کنم. من در مورد ما با هم صحبت می کنم.

"Let's go to dinner. I think we should go to dinner." So the suggestion is more like

"بیا بریم شام. فکر کنم باید بریم شام." بنابراین این پیشنهاد بیشتر شبیه

a "should" statement, right? Remember I said you can't use modals? Well, in this way, we're

یک عبارت "باید" است، درست است؟ یادت هست گفتم نمی توانی از مدال استفاده کنی؟ خب، در این راه، ما به

kind of using modals because it's a suggestion. "Hey. Let's go to dinner at seven. We should

نوعی از مدال استفاده می کنیم، زیرا این یک پیشنهاد است. "هی. بیا ساعت هفت بریم شام. باید

go to dinner at seven." If you get rid of "let's", "Go to dinner at seven. It's an order,

ساعت هفت بریم شام." اگر از شر "بیا" خلاص شدی، "ساعت هفت برو شام، دستور است

Son." But you're my friend, so let's talk about it. "Let's talk about it." Once again.

پسر." اما تو دوست من هستی، پس بیا در موردش صحبت کنیم. "بیا در مورد آن صحبت کنیم." یک بار دیگر.

Together. "We should talk. We should talk." Right? "Talk about it! Now!" Order. "Let's

با یکدیگر. ما باید صحبت کنیم. درست؟ "در مورد آن صحبت کنید! سفارش. "بیا

talk about it together." So in doing this, I want us to work together, you, the second

با هم در مورد آن صحبت کنیم." بنابراین در انجام این کار، من می خواهم که ما، شما

person, and myself. All right? Together -- and it's more of a "should" and a suggestion.

، نفر دوم و من با هم کار کنیم. خیلی خوب؟ با هم -- و بیشتر یک "باید" و یک پیشنهاد است.

So once again, we've softened it. We're not making it as hard. It's more polite. Okay?

بنابراین یک بار دیگر، ما آن را نرم کردیم. ما آنقدرها هم سخت نمی کنیم. مودبانه تره باشه؟

Because I'm asking you to join me.

چون من از شما می خواهم که به من بپیوندید.

Now, what about this one? Sometimes -- when I say "let's", I don't mean me; I mean you.

حالا این یکی چیه؟ گاهی اوقات -- وقتی می گویم "بیا"، منظورم من نیست. منظورم تو هستی

Okay? So it's another way of being polite. What do you mean? Okay. You're in the library.

باشه؟ بنابراین راه دیگری برای مودب بودن است. منظورت چیه؟ باشه. شما در کتابخانه هستید

There are children talking -- some teenagers, you know, talking and playing video games.

بچه هایی هستند که صحبت می کنند -- می دانید که برخی از نوجوانان صحبت می کنند و بازی های ویدیویی انجام می دهند.

You're studying very, very hard. You're going to get up from your desk, walk over, and say,

داری خیلی خیلی سخت درس میخونی شما از روی میزتان بلند می شوید، می روید و می گویید:

"Hey, guys. Let's be a little quieter, okay?" You're not talking about you. I'm directing

"هی بچه ها، بیایید کمی ساکت تر باشیم، باشه؟" شما در مورد شما صحبت نمی کنید. من

it at you, understand? It has nothing to do with me. But I'm a civil and polite guy, so

آن را به سمت شما هدایت می کنم، متوجه می شوید؟ به من هیچ ربطی ندارد. اما من مردی مدنی و مودب هستم، بنابراین

I'm saying "together" when I know I don't mean me; I mean you. Okay?

وقتی می دانم منظورم من نیست، می گویم "با هم" . منظورم تو هستی باشه؟

How about you have a friend who's always late. You might say, "Hey. Let's try to be on time

چطور دوستی دارید که همیشه دیر می کند. ممکن است بگویید: "هی. بیایید سعی کنیم امروز به موقع

today, huh?" You know you're going to be there, but you know this guy is going to be late.

باشیم، ها؟" می دانی که قرار است آنجا بیایی، اما می دانی که این مرد دیر خواهد آمد.

So you're telling him, "Be on time." But you say, "Hey! Let's be on time. Because I'm going

بنابراین شما به او می گویید: "به موقع باش." اما شما می گویید: "هی! بیا سر وقت باشیم. چون من

to be there. You need to be there." This isn't a suggestion, by the way. This is a soft order,

قرار است آنجا باشم. تو باید آنجا باشی." اتفاقاً این یک پیشنهاد نیست. این یک دستور نرم است،

right? Well, actually, you know what? I don't like that. Let's put it like it is. It's a

درست است؟ خوب، در واقع، می دانید چیست؟ من آن را دوست ندارم. بیایید آن را همانطور که هست قرار دهیم. این یک

direction. We're directing it. Right? It's directed at the other person. All right? So

جهت است. ما آن را کارگردانی می کنیم. درست؟ این به طرف مقابل است. خیلی خوب؟ بنابراین

when we say it this way, I'm really directing it at you, but I'm not -- it seems like I'm

وقتی اینطور می گوییم، من واقعاً آن را به سمت شما هدایت می کنم، اما اینطور نیست -- به نظر می رسد که

including myself. I'm not. I'm trying to be polite, but I'm talking to you. All right?

خودم را نیز شامل می شود. من نیستم. من سعی می کنم مودب باشم، اما دارم با شما صحبت می کنم. خیلی خوب؟

So today, we've taken something that you've heard many times. Imperatives are orders and

بنابراین امروز، چیزی را برداشتیم که بارها شنیده اید. دستورات دستورات و

commands. And I'm sure sometimes you just do what you're told in grammar. You use your

دستورات هستند. و من مطمئن هستم که گاهی اوقات شما فقط کاری را انجام می دهید که در دستور زبان به شما گفته شده است. شما از دستورات خود استفاده می کنید

imperative. "Give me ticket." I hear that all the time. "Give me report. Tell me this."

. "بلیت به من بده." من همیشه این را می شنوم. "گزارش بده. این را به من بگو."

And I say, [barks]. And you go, "What?" "Do I look like your dog? Do I look like your

و من می گویم، [ پارس می کند]. و شما می روید "چی؟" "آیا من شبیه سگ شما هستم؟ آیا شبیه

bitch? No. No, I'm not. Be polite." And they go, "What do you mean?" I go, "You could say

عوضی شما هستم؟ نه. نه، من نیستم. مودب باشید." و آنها می گویند: "منظورت چیست؟" من می گویم، "می توانید بگویید

'please'." And they scratch their head because they say, "I want you to do this." And I say,

"لطفا". و سرشان را می خارند چون می گویند: «من می خواهم این کار را انجام دهی». و من می‌گویم:

"Yeah. I know you're using the imperative, and you've been taught that, but there are

"بله. می‌دانم که شما از دستور استفاده می‌کنید، و این به شما آموزش داده شده است، اما

ways of using the imperative that will get what you want, be more direct and actually

راه‌هایی برای استفاده از امر ضروری وجود دارد که به آنچه می‌خواهید می‌رسید، مستقیم‌تر و در واقع

clearer in speech." And I gave them to you.

واضح‌تر در گفتار باشید." و من آنها را به شما دادم.

So we're going to do a quick recap of the imperative, and then a quick recap of the

بنابراین ما می‌خواهیم خلاصه‌ای سریع از امر ضروری، و سپس خلاصه‌نویسی سریع

lesson. And then, you will go to EngVid, and you will study. Right? Okay. So let's go.

درس را انجام دهیم. و سپس، شما به EngVid خواهید رفت و مطالعه خواهید کرد. درست؟ باشه. پس بزن بریم.

Remember: Imperatives are commands. So sometimes, you want to be, like, "Sit down. Be quiet.

به یاد داشته باشید: دستورات دستوراتی هستند. بنابراین گاهی اوقات، شما می خواهید مانند "بنشینید. ساکت باشید.

Stop doing that." You're not trying to be nice. So don't lose it. It's something that's

این کار را انجام ندهید." تو سعی نمیکنی خوب باشی پس از دستش نده این چیزی است که

powerful when it's used correctly. Okay?

وقتی به درستی استفاده شود قدرتمند است. باشه؟

Next, an imperative is basically the base form of a verb or the infinitive without "to".

بعد، دستور اساساً شکل پایه یک فعل یا مصدر بدون "to" است.

Don't add the "to", the particle. Okay?

"به"، ذره را اضافه نکنید. باشه؟

Next, remember the imperative is given in the second person. It's always about the other

بعد، به یاد داشته باشید که دستور در شخص دوم داده شده است. همیشه در مورد

person. That's not true because today we just learned something new, right? But generally

شخص مقابل است. این درست نیست زیرا امروز ما چیز جدیدی یاد گرفتیم، درست است؟ اما به طور

put, it's "You sit down. You be quiet. You do this." Right? You say, "Do it now." You

کلی، "شما بنشین. ساکت باش. این کار را می کنی." درست؟ شما می گویید: "اکنون این کار را انجام بده."

mean, "You do it now." Right? And usually, we don't use it with modals with the exception

منظور شما این است که "اکنون این کار را انجام دهید." درست؟ و معمولاً، ما از آن با مدال استفاده نمی‌کنیم، به

of "be able to", which isn't used often, but somebody might say, "Be able to tell me the

استثنای «توانستن»، که اغلب استفاده نمی‌شود، اما ممکن است کسی بگوید، «بتوانید

names of the five capitals of Toronto." Sorry. That's doesn't exist. But, "Be able to tell

نام پنج پایتخت تورنتو را به من بگویید». متاسف. اون وجود نداره اما، "بتوانید

me the five major cities of Europe tomorrow morning." That's an order. And they're using

فردا صبح پنج شهر بزرگ اروپا را به من بگویید ." این یک دستور است. و آنها از

a form of a modal. But it's the rare exception. Okay?

شکلی از مدال استفاده می کنند. اما این استثنای نادر است. باشه؟

Now, what we learned today is to modify. So I'm going to give you a sentence and give

حال، آنچه امروز یاد گرفتیم اصلاح کردن است. بنابراین من یک جمله به

you a second to fill it in. So let's try it. If we wanted to be polite with somebody and

شما می دهم و یک ثانیه به شما فرصت می دهم تا آن را پر کنید. پس بیایید آن را امتحان کنیم. اگر بخواهیم با کسی مودب باشیم و

I said, "Try the food", right, what could I say instead? "Try the food" -- if I really

من بگویم "غذا را امتحان کن" درست است، در عوض چه می‌توانم بگویم؟ "غذا را امتحان کنید" - اگر واقعاً

want to be polite? Yes. "Please try the food. Please try the food." Very polite. What happens

می خواهم مودب باشم؟ آره. "لطفا غذا را امتحان کنید. لطفا غذا را امتحان کنید." بسیار مودب.

if I want to be a little stronger but still nice? I could say, "Try the food, please.

اگر بخواهم کمی قوی تر باشم اما خوب باشم چه اتفاقی می افتد؟ می توانم بگویم: "غذا را امتحان کن، لطفا.

Sit down, please." Right? In the movie theater, someone's standing up. You go, "Hey. Sit down,

بنشین، لطفا." درست؟ در سینما، کسی ایستاده است. تو برو، "هی، بنشین،

please." You're strong but polite. Okay? By the way, this is great for really getting

لطفا." تو قوی هستی اما مودب باشه؟ به هر حال، این برای اینکه واقعاً

good at your English. It's not just learning this grammar lesson, but being able to use

در زبان انگلیسی خود خوب شوید عالی است. این فقط یادگیری این درس گرامر نیست، بلکه توانایی استفاده

the language like a native speaker because we do it unconsciously. And now, you'll know

از زبان مانند یک زبان مادری است زیرا ما این کار را ناخودآگاه انجام می دهیم. و اکنون، متوجه خواهید شد

what we really mean. Okay?

که منظور ما واقعاً چیست. باشه؟

Now, when you want to actually make that same imperative and include yourself in the statement

حالا، وقتی می‌خواهید عملاً همان الزام را مطرح کنید و خود را در بیانیه بگنجانید،

because it's not just second; you want you and the other person, you use "let's". Remember

زیرا فقط دوم نیست. شما و طرف مقابل را می خواهید، از "بگذارید" استفاده می کنید. به یاد داشته باشید

that's "let us" contracted. So, "Let's go to dinner at seven o'clock." All right? "I

که قرارداد "بگذارید ما" باشد. پس بیا ساعت هفت بریم شام. خیلی خوب؟ "من

want us to go together." It's more like a "should" and a suggestion.

می خواهم با هم برویم." بیشتر شبیه یک «باید» و یک پیشنهاد است.

And finally, when you really want to say something strongly yet in a polite fashion, okay, you

و در نهایت، وقتی واقعاً می‌خواهید چیزی را قوی و در عین حال مؤدبانه بگویید، خوب،

could say, "Guys, let's be quiet", when you know you're not actually part of what you're

می‌توانید بگویید «بچه‌ها، بیایید ساکت باشیم»، وقتی می‌دانید که در واقع بخشی از چیزی نیستید که

talking about. And it's more than a suggestion, but you're a polite individual, and we know

درباره آن صحبت می‌کنید. و این بیش از یک پیشنهاد است، اما شما فردی مؤدب هستید، و ما

this. Why? Because you come to EngVid where you get lessons from myself as well as Valen,

این را می دانیم. چرا؟ از آنجا که شما به EngVid می‌آیید، جایی که از من و همچنین والن،

Adam, Alex, Rebecca, Ronnie, Jade -- the list just goes on, people. Okay? It's not an order;

آدام، الکس، ربکا، رونی، جید درس می‌گیرید -- این لیست ادامه دارد، مردم. باشه؟ این یک دستور نیست.

it's not an imperative, but let's go together and, you know, take the quiz. See how you

این یک امر ضروری نیست، اما بیایید با هم برویم و، می دانید، در مسابقه شرکت کنیم. ببین چطور

do. All right? Hope you had a fun time, and I look forward to working with you again.

کار میکنی خیلی خوب؟ امیدوارم لحظات خوشی را سپری کرده باشید و مشتاقانه منتظر همکاری مجدد با شما هستم.

So go there now, please! See you.

پس الان برو اونجا لطفا! به امید دیدار.