English Grammar: When NOT to use an article – 9 rules

Hi, everybody, welcome to www.engvid.com, I'm Adam.

سلام، همه، به www.engvid.com خوش آمدید، من آدام هستم.

In today's video, I want to talk to you about the zero article.

در ویدیوی امروز می خواهم در مورد مقاله صفر با شما صحبت کنم.

Now, some of you might not be familiar with this word.

حالا ممکن است برخی از شما با این کلمه آشنا نباشید.

The zero article is basically the situations in which we don't use any article.

مقاله صفر اساساً موقعیت هایی است که در آن از هیچ مقاله ای استفاده نمی کنیم.

"A", "an", "the", these are definite and indefinite articles.

«الف»، «ان»، «ت»، اینها حرف های معین و نامعین هستند.

Zero article means no article.

مقاله صفر یعنی بدون مقاله.

So, I'm going to give you nine situations or nine rules where you should not use an

بنابراین، من نه موقعیت یا نه قانون را به شما ارائه می کنم که در آن شما نباید از یک مقاله استفاده کنید

article.

.

And like it is with English in many ways, there are also exceptions.

و مانند زبان انگلیسی از بسیاری جهات، استثناهایی نیز وجود دارد.

So, the rule is pretty general, but there are specific exceptions or situations where

بنابراین، قاعده بسیار کلی است، اما استثنائات یا شرایط خاصی وجود دارد که

the rule does not apply, and I will point these out as well.

این قانون اعمال نمی شود، و من به این موارد نیز اشاره می کنم.

So, we're going to start with a few very basic ones.

بنابراین، ما قصد داریم با چند مورد بسیار اساسی شروع کنیم.

To be honest with you, the only way to understand - not understand, to remember these is just

اگر بخواهم با شما صادق باشم، تنها راه برای فهمیدن - نفهمیدن، به خاطر سپردن اینها

to memorize them and practice them.

فقط حفظ کردن آنها و تمرین آنهاست.

Just know the rules and just keep remembering them whenever you're writing.

فقط قوانین را بدانید و فقط هر زمان که در حال نوشتن هستید آنها را به خاطر بسپارید.

When I get to the last two or three rules, it gets a little bit trickier, but for the

وقتی به دو یا سه قانون آخر می رسم، کمی پیچیده تر می شود، اما برای

beginning it's just very straightforward, just remember, okay?

شروع خیلی ساده است، فقط یادت باشد، باشه؟

So, we're going to start with country names.

بنابراین، ما می خواهیم با نام کشورها شروع کنیم.

All country names do not take an article.

نام همه کشورها مقاله نمی گیرند.

So, Canada, or England, or Brazil, or Iran, or China, or Vietnam, etc., no article.

پس کانادا، یا انگلیس، یا برزیل، یا ایران، یا چین، یا ویتنام و غیره، مقاله ای نیست.

But there are exceptions, and I wrote this for short.

اما استثناهایی وجود دارد و من این را به اختصار نوشتم.

I'll just write it out for you if you want to make sure.

اگر می خواهید مطمئن شوید فقط آن را برای شما می نویسم .

An exception is the one or two times where the rule does not apply.

استثناء یک یا دو بار است که در آن قانون اعمال نمی شود.

So, any country that has the word "republic", "federation", or "united" in the name of the

بنابراین، هر کشوری که کلمه "جمهوری"، "فدراسیون" یا "متحد" را در نام

country takes "the".

کشور داشته باشد، "the" را می گیرد.

So, for example, Korea, there's two ways to refer to the country, South Korea.

بنابراین، به عنوان مثال، کره، دو راه برای اشاره به کشور، کره جنوبی وجود دارد.

One is just Korea, or South Korea, or the more technical, formal name is "the Republic

یکی فقط کره، یا کره جنوبی است، یا نام فنی تر، رسمی تر، «

of Korea", Russia, or "the Russian Federation".

جمهوری کره»، روسیه یا «فدراسیون روسیه» است.

So, as soon as you see these words in the name of the country, add "the".

بنابراین، به محض مشاهده این کلمات در نام کشور، "the" را اضافه کنید.

If the country is plural, add "the", so "the Philippines", "the Virgin Islands", "the Seychelles",

اگر کشور جمع است، «the» را اضافه کنید، بنابراین « فیلیپین»، «جزایر ویرجین»، «سیشل»،

etc.

و غیره

"The Bahamas".

«باهاما» را اضافه کنید.

As soon as there's an "s" as a plural, add "the", and of course there's "the Vatican",

به محض اینکه یک "s" به عنوان جمع وجود دارد، "the" را اضافه کنید، و البته "واتیکان"

which is technically its own country, it's special, there's only one, so we put "the".

که از نظر فنی کشور خودش است، خاص است، فقط یکی وجود دارد، بنابراین ما "the" را قرار می دهیم.

Otherwise, no article.

در غیر این صورت مقاله ای وجود ندارد.

Now, that's country name, now we're talking about the people who live in these countries,

در حال حاضر، این نام کشور است، در حال حاضر ما در مورد مردمی که در این کشورها زندگی می کنند،

so nationalities, when we're making a general reference.

بنابراین ملیت ها، زمانی که ما یک اشاره کلی می کنیم صحبت می کنیم.

So, if you go to the UN, like in that side of the building, that's where the Americans

پس اگر بروی سازمان ملل، مثل آن طرف ساختمان، آنجا که آمریکایی

are sitting, the Russians sit on the other side, they separate from each other.

ها نشسته اند، روس ها آن طرف می نشینند، از هم جدا می شوند.

So, when you're talking about people, and you're describing people, then you use "the".

بنابراین، وقتی در مورد مردم صحبت می کنید، و مردم را توصیف می کنید، از "the" استفاده می کنید.

Otherwise, in a general reference, nationalities, you don't use "the", no article.

در غیر این صورت، در یک مرجع کلی، ملیت ها، شما از "the"، بدون مقاله استفاده نمی کنید.

But again, there's an exception.

اما باز هم یک استثنا وجود دارد.

If the nationality is the same word as the language that they speak, then you use "the".

اگر ملیت همان کلمه زبانی است که آنها صحبت می کنند، شما از "the" استفاده می کنید.

Then you use the definite article, right?

سپس از حرف معین استفاده می کنید، درست است؟

So, "the French speak French".

بنابراین، "فرانسوی ها فرانسوی صحبت می کنند".

"The French" means the French people speak French, the French language.

"فرانسوی" به این معنی است که مردم فرانسه به زبان فرانسوی صحبت می کنند.

Canadians, however, speak English.

اما کانادایی ها انگلیسی صحبت می کنند.

So, Canadians and English, two different words, no article.

بنابراین، کانادایی ها و انگلیسی ها، دو کلمه متفاوت، بدون مقاله.

Same word for nationality and language, the nationality gets an article.

همان کلمه برای ملیت و زبان ، ملیت یک مقاله می گیرد.

But that leads us to rule number three, languages.

اما این ما را به قانون شماره سه یعنی زبان‌ها سوق می‌دهد.

Languages don't get an article.

زبان ها مقاله ای دریافت نمی کنند.

No exceptions.

بدون استثناء.

All languages, English, French, Russian, Persian, Arabic, Chinese, Japanese, whatever, no article.

همه زبان ها، انگلیسی، فرانسوی، روسی، فارسی، عربی، چینی، ژاپنی، هر چه، بدون مقاله.

Four, sports.

چهار، ورزش

So, all sports don't get an article, but - and this is not really an exception, but it can

بنابراین، همه ورزش‌ها مقاله دریافت نمی‌کنند، اما - و این واقعاً یک استثنا نیست، اما

often be confused - sporting events do get an article, because there's only one of them.

اغلب ممکن است اشتباه گرفته شود - رویدادهای ورزشی یک مقاله دریافت می‌کنند، زیرا تنها یکی از آنها وجود دارد.

There are definite events, so "the Olympics", "the US Open", "the", whatever other events

رویدادهای مشخصی وجود دارد، بنابراین "المپیک"، "اوپن ایالات متحده"، "the"، هر رویداد دیگری

there are.

که وجود دارد.

Again, some of them are not.

باز هم، برخی از آنها نیستند.

It's a Wimbledon tennis match, I'm not sure if there's an actual formal name for it or

این یک مسابقه تنیس ویمبلدون است، من مطمئن نیستم که یک نام رسمی واقعی برای آن وجود دارد یا

if it's just Wimbledon tennis match, but most sporting events get "the", because they're

اینکه فقط مسابقه تنیس ویمبلدون است، اما اکثر رویدادهای ورزشی "the" را دریافت می کنند، زیرا آنها

very specific and only one of them.

بسیار خاص هستند و تنها یکی از آنها هستند.

So, these are very easy, you just have to remember the rules, and most importantly,

بنابراین، اینها بسیار آسان هستند، فقط باید قوانین را به خاطر بسپارید، و مهمتر از همه،

remember the exceptions.

استثناها را به خاطر بسپارید.

That's where people get a little bit confused.

اینجاست که مردم کمی گیج می شوند.

Let's look at some more.

بیایید به برخی دیگر نگاه کنیم.

Okay, so now we have a few more rules, and again, these are the ones that you're just

خوب، پس اکنون ما چند قانون دیگر داریم، و دوباره، اینها مواردی هستند که شما فقط می

going to memorize and try to remember, and keep in mind that most of these rules are

خواهید آنها را حفظ کنید و سعی کنید آنها را به خاطر بسپارید، و به خاطر داشته باشید که بیشتر این قوانین

especially important in writing.

در نوشتن اهمیت ویژه ای دارند.

Of course, they're important in speaking as well, but if you make mistakes, people will

البته، آنها در صحبت کردن نیز مهم هستند، اما اگر اشتباه کنید، مردم

still generally understand what you're saying.

همچنان به طور کلی آنچه شما می گویید را می فهمند.

In writing, it can make a big difference to the flow, to the feel of the writing, so try

در نوشتن، می‌تواند تفاوت زیادی در جریان، احساس نوشته ایجاد کند، بنابراین سعی کنید

to remember these and apply them whenever you can.

این موارد را به خاطر بسپارید و هر زمان که می‌توانید آنها را به کار ببرید.

So, next, number five, we're looking at academic subjects.

بنابراین، شماره پنج بعدی، ما به موضوعات آکادمیک نگاه می کنیم.

Now, individual subjects don't take an article, but when you group them into a category, then

اکنون، تک تک موضوعات مقاله ای را نمی گیرند، اما وقتی آنها را در یک دسته بندی گروه بندی می کنید،

the category will take an article, it will take "the".

آن دسته یک مقاله را می گیرد، "the" را می گیرد.

So, for example, philosophy is just a subject, it doesn't take an article, but philosophy

پس مثلاً فلسفه فقط یک موضوع است ، مقاله نمی خواهد، اما

is part of the humanities.

فلسفه جزء علوم انسانی است.

The humanities, like philosophy, English, all these things that go together.

علوم انسانی، مثل فلسفه، انگلیسی، همه این چیزها با هم هستند.

The sciences, the arts.

علوم، هنرها.

Whenever you have a grouping, add "the".

هر زمان که گروه بندی دارید ، "the" را اضافه کنید.

Individual subjects, no article.

موضوعات فردی، بدون مقاله.

Number six, so now we have a few geographical or geographic features.

شماره شش، بنابراین اکنون ما چند ویژگی جغرافیایی یا جغرافیایی داریم.

These you have to be - they're a little bit hard to remember because you're not going

اینها باید باشید - به خاطر سپردن آنها کمی سخت است زیرا قرار

to use these things, you're not going to refer to geographic regions very often, but you

نیست از این چیزها استفاده کنید، اغلب به مناطق جغرافیایی مراجعه نمی کنید، اما

should still remember when to use an article and when not to.

هنوز هم باید به یاد داشته باشید که چه زمانی از یک مقاله استفاده کنید و زمانی که نه

And again, it's just memorization.

و دوباره، این فقط حفظ است.

So, single mountains that are named don't take an article.

پس تک کوه هایی که اسمشون هست مقاله نمیگیرن.

So, for example, Mount Fuji, Mount Everest, Mount Kilimanjaro.

بنابراین، به عنوان مثال، کوه فوجی، کوه اورست، کوه کلیمانجارو.

Because you have the mount, the mount acts as the identifier, as the definite modifier

از آنجایی که mount را دارید، mount به عنوان شناسه، به عنوان اصلاح کننده

to the name.

قطعی نام عمل می کند.

So, Mount Fuji.

بنابراین، کوه فوجی.

But when you have mountain ranges, when you have a group of mountains, then - and you

اما وقتی رشته‌کوهی دارید، وقتی گروهی از کوه‌ها دارید، - و

name the group, again, it's the same as the subjects, the categories, then you add "the".

گروه را نام می‌برید، دوباره همان موضوعات، دسته‌ها است، سپس «the» را اضافه می‌کنید.

So, "the Rockies", "the Swiss Alps", "the Himalayan Range", etc.

بنابراین، "کوه های راکی"، "آلپ سوئیس"، "محدوده هیمالیا"، و غیره.

Next, we have lakes and bays.

بعد، ما دریاچه ها و خلیج ها را داریم.

A bay is like a lake, except one end is open to the sea or the ocean.

یک خلیج مانند یک دریاچه است، با این تفاوت که یک سر آن به دریا یا اقیانوس باز است.

A lake is within land, surrounded by land.

یک دریاچه در داخل خشکی است که توسط خشکی احاطه شده است.

So, lakes and bays don't take an article.

بنابراین، دریاچه ها و خلیج ها مقاله نمی گیرند.

So, Lake Baikal in Russia, or the Hudson Bay in Canada, no article.

بنابراین، دریاچه بایکال در روسیه، یا خلیج هادسون در کانادا، مقاله ای وجود ندارد.

Again, if you're going to put a group, like in North America, like between Canada and

مجدداً، اگر می خواهید گروهی را مانند آمریکای شمالی، مانند بین کانادا

the US, there are "the Great Lakes".

و ایالات متحده، قرار دهید، "دریاچه های بزرگ" وجود دارد.

There are five lakes, Lake Ontario, Lake Erie, Lake Huron, etc., "the Great Lakes" as the

پنج دریاچه وجود دارد، دریاچه انتاریو، دریاچه ایری، دریاچه هورون، و غیره، "دریاچه های بزرگ" به عنوان

group.

گروه.

Individuals, not.

افراد، نه.

But seas, oceans, gulfs, and rivers, "the".

اما دریاها، اقیانوس‌ها ، خلیج‌ها و رودخانه‌ها، "the".

The Mississippi, the Mediterranean Sea, the Pacific Ocean, the Gulf of Mexico, okay?

می سی سی پی، دریای مدیترانه، اقیانوس آرام، خلیج مکزیک، باشه؟

The Mississippi River, the Nile River, etc.

رودخانه می سی سی پی، رود نیل، و غیره.

Other features, like canyons, valleys, or fjords, all these things, because there's

ویژگی های دیگر، مانند دره ها، دره ها یا آبدره ها، همه این چیزها، زیرا

only one of them, if it's named, then you add "the", because you're specifying one only.

فقط یکی از آنها وجود دارد، اگر نام آن باشد، "the" را اضافه می کنید، زیرا فقط یکی را مشخص می کنید. .

But again, it's not that often you're going to be talking about the Grand Canyon, so you

اما باز هم، این طور نیست که شما اغلب در مورد گرند کنیون صحبت می کنید، بنابراین

should be able to remember.

باید بتوانید به خاطر بسپارید.

Next, number seven, proper names, and this is where it gets - it starts to get a little

بعد، شماره هفت، نام‌های خاص، و اینجاست که می‌شود -

bit confusing.

کمی گیج‌کننده می‌شود.

Seven, and then eight and nine are a little bit more confusing, so I'll slow it down.

هفت، و سپس هشت و نه کمی گیج کننده تر هستند، بنابراین سرعت آن را کم می کنم.

When you're talking about persons, so an individual person who you're - whom you're referring

هنگامی که شما در مورد افراد صحبت می کنید، بنابراین فردی که شما هستید - که

to by name does not take an article.

با نام به آنها اشاره می کنید، مقاله را قبول نمی کند.

You don't say "the Bob", "the Wendy".

شما نمی گویید "باب"، "وندی".

You just say their names, right?

شما فقط نام آنها را بگویید، درست است؟

Companies, you don't say "the Apple", you just say "Apple Corp", or "IBM", or "Amazon",

شرکت ها، شما نمی گویید "اپل"، بلکه فقط می گویید "Apple Corp" یا "IBM" یا "Amazon"

or whatever company you're talking about.

یا هر شرکتی که در مورد آن صحبت می کنید.

Schools.

مدارس

Now, schools generally do not take an article, but we have an exception here.

در حال حاضر، مدارس معمولا مقاله نمی گیرند ، اما ما در اینجا استثنا داریم.

Schools that have "of" in their name take "the".

مدارسی که در نام خود "of" دارند "the" را می گیرند.

So, for example, Harvard University, no "the".

بنابراین، برای مثال، دانشگاه هاروارد، بدون "the".

The University of Toronto, with "the".

دانشگاه تورنتو، با "the".

So, any school name that has "of", the College of Medicine, right?

بنابراین، هر نام مدرسه ای که "از" داشته باشد ، دانشکده پزشکی باشد، درست است؟

Anything that has an "of" in it, even if it's a small one, "the London School of Economics",

هر چیزی که یک "از" در آن باشد، حتی اگر کوچک باشد، "مدرسه اقتصاد لندن"،

then you're going to add "the".

سپس شما "the" را اضافه می کنید.

No "of", no "the".

نه "از" نه "از".

Again, just remember that.

باز هم، فقط به یاد داشته باشید.

There's no - I can't really tell you why that is, it's a little strange.

وجود ندارد - من واقعاً نمی توانم به شما بگویم چرا چنین است، کمی عجیب است.

And then another exception, museums - oh sorry, so we also had organizations, proper names,

و سپس استثنای دیگر، موزه‌ها - متأسفم، بنابراین ما نیز سازمان‌ها، اسامی خاص،

but museums, galleries, churches, or basically anything that's like a little bit touristy,

اما موزه‌ها، گالری‌ها، کلیساها یا اساساً هر چیزی که کمی توریستی است

and there's only one "of", then you add "the".

و فقط یکی از «از» وجود دارد، داشتیم، سپس «the» را اضافه می‌کنید. .

So, "the Metropolitan Museum", "the Uffizi Gallery", "the Sacré-Cœur", right?

بنابراین، «موزه متروپولیتن»، « گالری اوفیزی»، «ساکر-کور»، درست است؟

So, these are very specific places, there's only one of them, and that's why we're adding

بنابراین، این ها مکان های بسیار خاصی هستند، تنها یکی از آنها وجود دارد، و به همین دلیل است که ما

"the", to make them individuals.

"the" را اضافه می کنیم تا آنها را فردی کنیم.

So, again, memorize, practice, look for in your reading and writing.

بنابراین، دوباره حفظ کنید، تمرین کنید ، در خواندن و نوشتن خود جستجو کنید.

Let's look at number eight and nine, and they'll be a little bit trickier.

بیایید به شماره هشت و نه نگاه کنیم، و آنها کمی پیچیده تر خواهند بود.

Okay, so we have two more rules to get through, and these ones can be a little bit tricky

خوب، پس ما دو قانون دیگر داریم که باید از آن عبور کنیم، و این یکی می تواند گاهی اوقات کمی مشکل باشد

sometimes, and I'll show you why.

، و من به شما نشان می دهم که چرا.

So, when we have other modifiers, sometimes these modifiers act as the pointer, right?

بنابراین، وقتی اصلاح‌کننده‌های دیگری داریم، گاهی اوقات این اصلاح‌کننده‌ها به عنوان نشانگر عمل می‌کنند، درست است؟

So, what does "the" do?

بنابراین، "the" چه می کند؟

"The" signifies that something is a definite noun, right?

"The" نشان می دهد که چیزی یک اسم معین است، درست است؟

Other modifiers can do the same job, especially these three.

سایر اصلاح کننده ها می توانند همین کار را انجام دهند، به خصوص این سه.

They're not the only ones, but these are the most common ones that you can use instead

آنها تنها نیستند، اما اینها رایج ترین مواردی هستند که می توانید به جای مقاله از آنها استفاده کنید

of the article.

.

So, possessive pronouns, "my", "your", "his", "her", "their", etc.

بنابراین، ضمایر ملکی، "من"، "تو"، "او"، "او"، "آنها" و غیره.

So, these, when I say "my book", the "my" makes it definitely, it's mine, it's not yours,

بنابراین، اینها، وقتی می گویم "کتاب من"، "من " آن را به طور قطع نشان می دهد، مال من است، این مال تو نیست، مال او نیست

it's not his, it's not someone else's, right?

، مال دیگری نیست، درست است؟

So, that word "my" makes the book definite, so I don't need "the" to make it definite,

بنابراین، این کلمه "من" کتاب را قطعی می کند، بنابراین من برای قطعی کردن آن به "the" نیازی ندارم،

right?

درست است؟

That's why you don't mix the two together.

به همین دلیل این دو را با هم قاطی نمی کنید.

And this is a bit of a problem that some people have, they will mix the two.

و این کمی مشکلی است که برخی دارند، این دو را با هم مخلوط می کنند.

So, for example, "Someone returned the my book that I lost last week."

به عنوان مثال، "شخصی کتاب من را که هفته گذشته گم کرده بودم، پس داد."

So, obviously, you should recognize that I can say, "Someone returned the book that I

بنابراین، بدیهی است که باید تشخیص دهید که من می‌توانم بگویم: «کسی کتابی را که

lost last week", because I'm identifying the book, so it's a definite book, or, "Someone

هفته گذشته گم کرده‌ام پس داد»، زیرا من کتاب را شناسایی می‌کنم ، پس کتاب قطعی است، یا «کسی

returned my book that I lost last week."

کتابی را که هفته گذشته گم کرده‌ام پس داد. "

Okay?

باشه؟

Now, technically, when I have "my book", the "my" identifies the book.

حالا از نظر فنی، وقتی «کتاب من» را دارم ، «من» کتاب را شناسایی می‌کند.

So, this becomes non-identifying, and I would switch it to "which", if I want to give that

بنابراین، این غیر شناسایی می شود، و اگر بخواهم آن اطلاعات اضافی را بدهم، آن را به "کدام" تغییر می دهم

extra information, right?

، درست است؟

Because otherwise, you have two things identifying the book, and it's unnecessary.

زیرا در غیر این صورت، شما دو چیز برای شناسایی کتاب دارید و آن غیر ضروری است.

If you use "the", keep "that".

اگر از "the" استفاده می کنید، "آن" را نگه دارید.

If you use "my", switch to "which".

اگر از "my" استفاده می کنید، به "which" بروید.

So, that's a little bit tricky.

بنابراین، این کمی مشکل است.

That's why people get confused, because they're not sure what is doing the function of identifying,

به همین دلیل است که مردم گیج می‌شوند، زیرا مطمئن نیستند که کار شناسایی را انجام می‌دهد، کارکرد مشخص

what is doing the function of making something definite, so you have to be a little bit careful

کردن چیزی را انجام می‌دهد ، بنابراین شما باید کمی مراقب

about that.

آن باشید.

Same with demonstrative pronouns.

ضمایر اثباتی هم همینطور.

"This", "that", "these", "those", "it", "they", etc.

«این»، «آن»، «اینها»، «آنها»، «آن»، «آنها» و ...

So, "Pass me that, the cup".

پس «آن جام را به من ببخش».

So, "Pass me that cup", or "Pass me the cup", as long as the person listening understands

بنابراین، «آن فنجان را به من پاس بده»، یا «فنجان را به من پاس بده»، تا زمانی که فردی که گوش می‌دهد متوجه شود

which cup you're referring to when you say "the".

که منظور شما از کدام فنجان است.

So, in this case, again, I don't need "the", no article.

بنابراین، در این مورد، دوباره، من نیازی به "the"، بدون مقاله ندارم.

I don't need "the", no article, but make sure that the other modifier you're using identifies

من به مقاله "the" نیازی ندارم، اما مطمئن شوید که اصلاح کننده دیگری که استفاده

or makes the noun definite.

می کنید، اسم را مشخص می کند یا مشخص می کند.

And again, quantifiers are other modifiers.

و باز هم، کمیت کننده ها اصلاح کننده های دیگر هستند.

There are a few other modifiers.

چند اصلاح کننده دیگر نیز وجود دارد.

The key is not which modifier you're using, the key is the function of the modifier, to

کلید این نیست که از کدام اصلاح‌کننده استفاده می‌کنید ، کلید عملکرد اصلاح‌کننده است،

identify, to make something definite.

شناسایی، مشخص کردن چیزی.

So, that's another rule.

بنابراین، این یک قانون دیگر است.

This one is not so much about memorization, this one is about recognizing the situation

این یکی خیلی در مورد حفظ نیست، این یکی در مورد تشخیص

of the sentence, so you have to be a little bit more careful.

وضعیت جمله است، بنابراین شما باید کمی دقت کنید.

The other rules I gave you were just remember them.

قوانین دیگری که به شما دادم این بود که آنها را به خاطر بسپارید.

This one, understand it, a little different.

این یکی، آن را درک کنید ، کمی متفاوت است.

And the same with number nine.

و همینطور با شماره نه.

When you make a general reference to uncountable and abstract nouns, you're not going to use

وقتی به اسم‌های غیرقابل شمارش و انتزاعی اشاره می‌کنید، از

an article, so some examples.

مقاله استفاده نمی‌کنید، بنابراین چند مثال.

People need to drink water regularly.

مردم باید به طور منظم آب بنوشند.

Water is an uncountable noun, so you can't make it definite, but the water in the glass

آب یک اسم غیرقابل شمارش است، بنابراین نمی توانید آن را مشخص کنید، اما آب درون

is warm.

لیوان گرم است.

So, here I'm talking about a specific quantity of water, so I can make it definite, because

بنابراین، در اینجا من در مورد مقدار خاصی از آب صحبت می کنم ، بنابراین می توانم آن را قطعی کنم، زیرا

I am also the water that is in the glass.

من هم آبی هستم که در لیوان است.

I'm identifying this particular quantity, not water in general.

من این مقدار خاص را شناسایی می کنم، نه آب را به طور کلی.

So, in general, uncountable, no "the".

بنابراین، به طور کلی، غیر قابل شمارش، بدون "the".

Specific, quantified, "the".

خاص، کمی، "the".

Oh, that's a little bit clear.

اوه، کمی واضح است.

Now, when you have abstract nouns, abstract nouns are basically an idea.

حالا وقتی اسم های انتزاعی دارید، اسم های انتزاعی اساسا یک ایده هستند.

You can't actually hold onto it, you can't touch it, you can't see it, etc.

در واقع نمی توانید آن را نگه دارید، نمی توانید آن را لمس کنید، نمی توانید آن را ببینید و غیره.

Love is beautiful.

عشق زیباست.

Love is generally an idea, a feeling, so there's no "the", but a mother's love is beautiful.

عشق به طور کلی یک ایده، یک احساس است، بنابراین "the" وجود ندارد، اما عشق یک مادر زیباست.

"A", indefinite, because we're not talking - we're not sure which mother, but we're talking

"الف"، نامشخص، زیرا ما صحبت نمی کنیم - ما مطمئن نیستیم که کدام مادر، اما ما در

about a specific type of love, but again, different mothers, different loves, that's

مورد نوع خاصی از عشق صحبت می کنیم، اما دوباره، مادران مختلف، عشق های مختلف،

the idea.

این ایده است.

The love a mother gives her child cannot be matched by anything else, so that specific

عشقی که یک مادر به فرزندش می دهد با هیچ چیز دیگری قابل مقایسه نیست، بنابراین آن

love that a mother gives to a child, any mother, any child, then it's a bit more definite,

عشق خاصی که یک مادر به کودک می دهد، هر مادری، هر بچه ای، آنوقت یک مقدار قطعی تر است،

then I would use "the".

پس من از "the" استفاده می کنم.

But general reference, abstract, no "the".

اما مرجع کلی، انتزاعی، بدون "the".

Hope it's a little bit clear.

امیدوارم کمی واضح باشد.

Now, somebody asked very specifically about certain nouns that they think are specific,

اکنون، شخصی به طور کاملاً مشخص در مورد برخی از اسم‌هایی که فکر می‌کنند خاص هستند،

but in fact are kind of abstract.

اما در واقع به نوعی انتزاعی هستند، پرسید.

So, for example, "take office" or "run for office".

بنابراین، به عنوان مثال، "انتخاب دفتر" یا "کاندیدا برای منصب".

The word "office" is not a room with a desk and a computer.

کلمه "دفتر" اتاقی با میز و کامپیوتر نیست.

Office is a position, it's a political position, it's an abstract position.

دفتر یک مقام است، یک موضع سیاسی است ، یک موضع انتزاعی است.

You can't actually see it or touch it or do anything with it.

در واقع نمی توانید آن را ببینید یا لمس کنید یا کاری با آن انجام دهید.

An office, like a physical office, has walls, a door, a ceiling and a floor, it's a real

یک دفتر، مانند یک دفتر فیزیکی، دارای دیوار ، در، سقف و کف است، این یک

thing.

چیز واقعی است.

"Run for office" or "take office" in terms of politics, just an abstract idea, okay?

از نظر سیاسی "کاندیدا شوید" یا "مقامات را به دست بگیرید" ، فقط یک ایده انتزاعی، خوب؟

And "president", now, he ran for president, president here is not a person, president

و "رئیس جمهور"، حالا، او برای ریاست جمهوری نامزد شد، رئیس جمهور اینجا یک شخص نیست، رئیس جمهور

here, again, is an abstract idea.

اینجا، دوباره، یک ایده انتزاعی است.

He ran for the presidency of the country, right?

او نامزد ریاست جمهوری کشور شد، درست است؟

So, he ran for president, just a bit shorter.

بنابراین، او برای ریاست جمهوری نامزد شد، فقط کمی کوتاه تر.

This is a position, this is an idea.

این یک موقعیت است، این یک ایده است.

What is a president, actually?

در واقع رئیس جمهور چیست؟

It's just a person who everybody agrees is the president once he's elected.

این فقط فردی است که همه قبول دارند که رئیس جمهور پس از انتخاب شدن.

So, the idea of the presidency, and then once the person has the title, then notice it's

بنابراین، ایده ریاست جمهوری، و پس از آن که فرد عنوان را به دست آورد، متوجه شود

a capital P, then this is an official job title, and then it's something specific that

که P بزرگ است، سپس این یک عنوان شغلی رسمی است ، و سپس چیزی خاص است که

you can actually put a "the" for, something more definite.

می توانید در واقع یک "the" برای آن قرار دهید، چیزی بیشتر قطعی.

So, the question is not, like, it's not a trick trying to say when to take the article

بنابراین، سوال این نیست که بخواهیم بگوییم چه زمانی مقاله را

out or when to add the article.

خارج کنیم یا چه زمانی مقاله را اضافه کنیم، ترفندی نیست.

The key is to understand the function of the word, president, office.

نکته کلیدی درک عملکرد کلمه، رئیس جمهور، دفتر است.

These are actually abstract ideas, and when we're referring to them in general, then we're

اینها در واقع ایده های انتزاعی هستند و وقتی به آنها به طور کلی اشاره می کنیم،

not going to use an article.

از مقاله ای استفاده نمی کنیم.

When we're referring to something more specific, concrete, definite, we're going to add the

هنگامی که به چیزی خاص تر، مشخص تر، مشخص تر اشاره می کنیم ، می خواهیم

article "the", the definite article "the".

ماده "the" را اضافه کنیم، حرف معین "the".

Okay, so that's it, nine rules.

خوب، پس همین، نه قانون.

I know it's a lot of information, but again, remember, some of it, memorize.

من می دانم که این اطلاعات زیادی است، اما دوباره، به یاد داشته باشید، برخی از آنها را حفظ کنید.

These two in particular, make sure you actually understand what is going on and be able to

این دو به طور خاص، مطمئن شوید که واقعاً درک می کنید که چه اتفاقی می افتد و می توانید

recognize when another modifier is working for you instead of the article, and when you

تشخیص دهید که چه زمانی اصلاح کننده دیگری به جای مقاله برای شما کار می کند و چه

have abstract and uncountable nouns.

زمانی اسامی انتزاعی و غیرقابل شمارش دارید.

Once you understand that, it's much easier to recognize what's going on in your reading,

هنگامی که این را فهمیدید، تشخیص آنچه در ریدینگ شما می گذرد بسیار آسان تر خواهد بود، امیدواریم که استفاده از آن در

hopefully much easier to apply this to your writing, to make sure you don't lose style

رایتینگ خود بسیار آسان تر باشد ، تا مطمئن شوید که اگر در آیلتس هستید

points, I guess, and grammar points if you're taking IELTS or TOEFL, etc.

، امتیازات سبک و گرامر را از دست ندهید. یا تافل و ...

So, if you have any questions about any of this, please go to www.engvid.com and ask

پس اگر سوالی در این مورد دارید به www.engvid.com مراجعه کنید و

in the comments section.

در قسمت نظرات بپرسید.

I'll do my best to help you understand this a little bit more clearly.

من تمام تلاشم را می کنم تا به شما کمک کنم تا این موضوع را کمی واضح تر درک کنید.

There's also a quiz that you should take to try to practice your understanding of when

همچنین آزمونی وجود دارد که باید در آن امتحان کنید تا درک خود را از زمان

not to use an article, especially definite article.

استفاده نکردن از یک مقاله، به خصوص مقاله قطعی، تمرین کنید.

And that's it.

و بس.

I hope you liked the video.

امیدوارم از ویدیو خوشتون اومده باشه

If you did, give me a like, don't forget to subscribe to my channel and ring the bell

اگر این کار را کردید، به من لایک کنید، فراموش نکنید که در کانال من عضو شوید و زنگ را

for notifications of future videos.

برای اطلاع رسانی ویدیوهای بعدی به صدا درآورید.

And come back for more grammar tips, vocab, other stuff, etc.

و برای نکات گرامری بیشتر ، واژگان، موارد دیگر و غیره برگردید

See you again soon.

. به زودی دوباره شما را می بینیم.

Bye.

خدا حافظ.