Advanced English Grammar: Noun Clauses

Hi. Welcome to www.engvid.com. I'm Adam.

سلام. به www.engvid.com خوش آمدید. من آدام هستم.

In today's video we're going to look at some more advanced grammar.

در ویدیوی امروز ما به برخی از دستور زبان های پیشرفته تر نگاه می کنیم.

We're going to look at the noun clause. Now, you may have seen

ما به بند اسمی نگاه می کنیم. اکنون، ممکن است

my previous video where I did an introduction to subordinate clauses. Today I'm going to

ویدیوی قبلی من را دیده باشید که در آن مقدمه ای برای بندهای فرعی انجام دادم. امروز

look at only one, only the noun clause, get a little bit deeper into it, show you some

فقط به یک مورد نگاه می کنم، فقط بند اسمی ، کمی عمیق تر به آن می

examples, show you how it works, how to build it, when to use it, etc.

پردازم، چند مثال به شما نشان می دهم، نحوه کارکرد، نحوه ساخت، زمان استفاده از آن و غیره را

So before we begin, let's review: What is a clause? A clause is a combination of words

به شما نشان می دهم. شروع کنید، بیایید مرور کنیم: بند چیست؟ بند ترکیبی از کلمات است

that must contain a subject and a verb. Okay? Now, every sentence has at least one independent

که باید دارای فاعل و فعل باشد. باشه؟ حالا هر جمله حداقل یک بند مستقل دارد

clause. The noun clause is a dependent clause. Okay? I'm going to write that here. It's a dependent.

. بند اسمی یک جمله وابسته است. باشه؟ من قصد دارم آن را اینجا بنویسم. این یک وابسته است.

What that means is that this clause cannot be a sentence by itself. It is always

معنی آن این است که این بند به تنهایی نمی تواند یک جمله باشد. همیشه

part of a sentence that contains an independent clause, but the noun clause can be part of

بخشی از یک جمله است که شامل یک بند مستقل است ، اما بند اسمی می تواند بخشی از

the independent clause, and we're going to see that in a moment.

بند مستقل باشد، و ما در یک لحظه آن را خواهیم دید.

But before we do that, we also have to look at the conjunctions. Okay? So these are the

اما قبل از انجام این کار، باید به ربط ها نیز نگاه کنیم. باشه؟ پس اینها

words... The conjunctions are the words that join the noun clause to its independent clause

کلمات هستند... حرفهای ربط کلماتی هستند که بند اسمی را به بند مستقل خود می پیوندند

or that begin the noun clause. Okay? And again, we're going to look at examples. So these

یا اینکه بند اسمی را شروع می کنند. باشه؟ و دوباره، ما قصد داریم به نمونه هایی نگاه کنیم. بنابراین اینها

are the ones you need to know: "that", "which", "who", "whom", "whose", "what", "if", "whether",

مواردی هستند که باید بدانید: "آن"، "کدام"، "چه کسی"، "چه کسی"، "چه کسی"، "چه"، "اگر"، "آیا"،

"when", "where", "how", "why",

"چه زمانی"، "کجا"، «چگونه»، «چرا»

and then: "whoever", "whomever", "whenever", "wherever", "whatever", "whichever".

و سپس: «هرکس»، «هرکس»، «هر وقت»، «هر کجا»، «هر چه»، «هر کدام».

These can all be conjunctions. Now, you have to be careful with a few of

اینها همه می توانند ربط باشند. حالا باید مراقب چند تا از

them. Some of these can also be conjunctions to adjective clauses, which will be a different

آنها باشید. برخی از اینها همچنین می توانند ربط به بند های صفت باشند که یک

video lesson entirely. And you also have to remember that this clause in particular: "that",

درس ویدیویی کاملاً متفاوت خواهد بود. و همچنین باید به یاد داشته باشید که این بند به طور خاص: "که

is quite often removed. Means it's understood to be there, it's implied, but we don't actually

" اغلب حذف می شود. به این معنی که فهمیده می شود وجود دارد، ضمنی است، اما در واقع مجبور نیستیم

have to write it or say it when we're using the noun clause. And again, we're going to

آن را بنویسیم یا بگوییم وقتی از بند اسمی استفاده می کنیم. و دوباره، ما قصد داریم به

look at examples of that.

نمونه هایی از آن نگاه کنیم.

Another thing to remember is that only some of these can be both the conjunction, the

نکته دیگری که باید به خاطر داشته باشید این است که فقط برخی از آنها می توانند هم ربط، هم

thing that starts the clause, and the subject of the clause. So, for example:

چیزی که بند را شروع می کند و هم موضوع بند باشند. مثلاً:

"which" can be the subject, "who" can be the subject,

«که» می تواند فاعل باشد، «چه کسی» می تواند فاعل باشد،

"whom" is always an object, never a subject,

«که» همیشه مفعول است، هرگز فاعل،

and "what" can be the subject. "Who", "whoever", "whatever", "whichever" can also be subjects.

و «چه» می تواند فاعل باشد. «چه کسی»، «هرکس»، «هر چه»، «هر کدام» نیز می توانند موضوع باشند.

So I'm going to put an "s" for these. Okay? So it's very important to remember these because

بنابراین من قصد دارم برای اینها یک "s" بگذارم. باشه؟ بنابراین بسیار مهم است که اینها را به خاطر بسپارید زیرا

sometimes you have to recognize that it is both the conjunction and the clause, and recognize

گاهی اوقات باید تشخیص دهید که هم حرف ربط و هم بند است و

it as a noun clause. Now, of course, it will be much easier to understand all this when

آن را به عنوان بند اسمی تشخیص دهید. اکنون، البته، وقتی نمونه های واقعی را می بینیم، درک همه اینها بسیار آسان تر خواهد بود

we see actual examples, so let's do that.

، پس بیایید این کار را انجام دهیم.

Okay, so now we're going to look at when to use the noun clause and how to use the noun

بسیار خوب، اکنون ما می خواهیم ببینیم که چه زمانی از بند اسمی استفاده کنیم و چگونه از بند اسمی استفاده کنیم

clause. So, noun clauses have basically four uses. Okay? Or actually five, but one of them

. بنابراین، جملات اسمی اساساً چهار کاربرد دارند. باشه؟ یا در واقع پنج، اما یکی از

is similar. First of all we're going to look at it as the subject.

آنها مشابه است. اول از همه ما به عنوان موضوع به آن نگاه می کنیم.

So, a noun clause can be the subject of a clause, of an independent clause.

بنابراین، یک بند اسمی می تواند موضوع یک بند، یک جمله مستقل باشد.

So let's look at this example: "What she wore to the party really turned some heads." So,

بنابراین بیایید به این مثال نگاه کنیم: "آنچه او در مهمانی پوشیده بود واقعاً باعث شد تا سر و صدا شود." بنابراین

what is the noun clause? "What she wore to the party". Okay? So here's our conjunction,

، بند اسمی چیست؟ "آنچه او در مهمانی پوشید". باشه؟ پس اینجا حرف ربط

here's our subject, and here's our verb. Okay? And then here's another verb. Now, remember:

ما است، فاعل ما اینجاست و فعل ما اینجاست. باشه؟ و سپس این یک فعل دیگر است. حالا، به یاد داشته باشید:

In every sentence, you're going to have one tense verb, will have one subject that corresponds

در هر جمله، شما یک فعل زمان دارید ، یک فاعل مطابق

to it. Here I have two tense verbs, which means I need two subjects. So the subject

با آن خواهید داشت. در اینجا من دو فعل زمان دارم، یعنی به دو موضوع نیاز دارم. بنابراین موضوع

for "wore" is "she", the subject for "turned" is the entire clause. This is the noun clause

برای «پوشیدن» «او» است، موضوع برای «روشن » کل بند است. این بند اسمی

subject to this verb. Okay? Turned what? Some heads. And, here, we have the object of the

موضوع این فعل است. باشه؟ تبدیل به چی شد؟ چند سر و در اینجا مفعول

whole sentence. So this sentence is essentially SVO, so we have an independent clause, but

کل جمله را داریم. بنابراین این جمله در اصل SVO است، بنابراین ما یک بند مستقل داریم،

the subject of the independent clause is a noun clause. So although you have one independent

اما موضوع بند مستقل یک بند اسمی است . بنابراین، اگرچه شما یک بند مستقل دارید

clause, this is still a complex sentence because we're using an independent and the subordinate,

، اما این هنوز یک جمله پیچیده است، زیرا ما از یک بند مستقل و فرعی

and the dependent clause to build it. Now, here, the conjunction is separate from the

و از بند وابسته برای ساخت آن استفاده می کنیم. حال، در اینجا، ربط از

subject itself. We're going to look at other examples soon.

خود موضوع جداست. به زودی نمونه های دیگر را بررسی خواهیم کرد.

Here: "Whoever wants to know should ask me." So, if you're not sure about what's going

اینجا: «هر که می خواهد بداند از من بپرسد». بنابراین، اگر مطمئن نیستید که در مورد بندها چه می گذرد

on with clauses, a good hint, a good way to understand any sentence is to first of all

، یک اشاره خوب، یک راه خوب برای درک هر جمله ای این است که اول از همه

identify the verbs. Now, it doesn't mean identify all the verbs. Identify all the tense verbs.

افعال را شناسایی کنید. حال به این معنا نیست که همه افعال را شناسایی کنید. تمام افعال زمان را مشخص کنید.

So in this case we have "wants", and here we have an infinitive, so this is not a tense

بنابراین در این مورد ما "خواست" داریم و در اینجا یک مصدر داریم، پس این فعل زمان نیست

verb. It's just an infinitive verb. And here we have "should ask". Now, a modal is considered

. این فقط یک فعل مصدر است. و در اینجا ما "باید بپرسیم". حال، مدال

part of the tense verb, it's part of the main verb of a clause. So now I have two verbs,

بخشی از فعل زمان در نظر گرفته می شود، بخشی از فعل اصلی یک بند است. بنابراین اکنون دو فعل دارم

of course I need to subjects. So, here's my subject for "wants", and here

، البته به فاعلها نیاز دارم. بنابراین، در اینجا موضوع من برای "خواسته" است، و در اینجا

is my subject

موضوع من

to "should ask". Who should ask me? Whoever wants to know.

برای "باید بپرسد" است. چه کسی باید از من بپرسد؟ هر کی میخواد بدونه

Okay? So I still have a noun clause as the subject for the main verb, and this is your object,

باشه؟ بنابراین من هنوز یک بند اسمی به عنوان فاعل برای فعل اصلی دارم و این مفعول شماست

and "wants" also has its own object.

و "خواست" نیز مفعول خاص خود را دارد.

So, the whole SVO, SVP, SVA applies whether you're in a dependent clause

بنابراین، کل SVO، SVP، SVA اعمال می شود، چه در یک بند وابسته

or whether you're in an independent clause. And if your noun clause is part of the independent

یا چه در یک بند مستقل باشید. و اگر بند اسمی شما بخشی از بند مستقل

clause, all the rules still apply. Think of this as one subject with its verb and object.

باشد، همه قوانین همچنان اعمال می شوند. این را به عنوان یک فاعل با فعل و مفعول آن در نظر بگیرید.

Here's your subject, verb, and object, and they work together. So, noun clause as subject.

در اینجا فاعل، فعل و مفعول شما وجود دارد و آنها با هم کار می کنند. بنابراین، بند اسمی به عنوان فاعل.

Now, we're going to look at the next example. Here we have noun clause as object,

اکنون، ما قصد داریم به مثال بعدی نگاه کنیم. در اینجا ما بند اسمی را به عنوان مفعول

or subject complement.

یا مکمل فاعل داریم.

Just to refresh your memory: An object answers the question what or whom about

فقط برای تازه کردن حافظه: یک مفعول به سؤال what یا who در

the verb. A subject complement answers what or whom about the subject.

مورد فعل پاسخ می دهد. مکمل موضوعی به چه چیزی یا چه کسی در مورد موضوع پاسخ می دهد.

So, let's look at the first example. So: "Please ask mom what we're having for dinner." So,

بنابراین، بیایید به مثال اول نگاه کنیم. بنابراین: "لطفاً از مادر بپرسید که ما برای شام چه می خوریم." بنابراین

what is the subject here? Of course "you", because this is an imperative. Ask who? Mom.

، موضوع در اینجا چیست؟ البته «شما» چون این یک امر واجب است. بپرس از کی؟ مامان

This is indirect object. I hope you can see "i.o." indirect object. Now, please ask mom

این شی غیر مستقیم است. امیدوارم بتوانید "i.o" را ببینید. شی غیر مستقیم حالا لطفا از مامان بپرس

what? What should you ask her? What we are having for dinner. So, here we have our conjunction

چیه؟ چه چیزی باید از او بپرسید؟ چیزی که برای شام میخوریم بنابراین، در اینجا ما حرف ربط

"what", here we have our subject "we", "are having" is our verb, and "for dinner" is your

"چه" خود را داریم، در اینجا فاعل "ما" داریم، "در حال داشتن" فعل ما است و "برای شام"

adverb. Okay? So now this whole thing is the object... Let me try to not make it too messy,

قید شماست. باشه؟ خب حالا کل این شیء است... بگذارید سعی کنم اینجا خیلی بهم ریخته اش نکنم

here. Object to the verb "ask". Okay. Subject, verb, object, conjunction, subject, verb,

. ایراد به فعل «پرسیدن» است. باشه. فاعل، فعل، مفعول، ربط، فاعل، فعل،

and then we have our adverb there. But we're working on an object.

و سپس قید خود را در آنجا داریم. اما ما روی یک شی کار می کنیم.

Here's another example: "Do you know", so now we're looking at it as a question. And

در اینجا مثال دیگری وجود دارد: "آیا می دانید"، بنابراین اکنون به عنوان یک سوال به آن نگاه می کنیم. و

this is one of the things that you have to be careful about. Noun clauses are clauses,

این یکی از مواردی است که باید مراقب آن باشید. جملات اسمی جمله هستند،

they're not questions. So when you see the word "what" it doesn't mean necessarily that

سؤالی نیستند. بنابراین وقتی کلمه "چه" را می بینید لزوماً به این معنی نیست

it's a question. A good hint, a good way to understand that it's not a question, that

که یک سؤال است. یک اشاره خوب، یک راه خوب برای فهمیدن این که سوالی نیست،

it's a noun clause is that the subject comes before the verb. In a question, the verb...

اینکه یک بند اسمی است این است که فاعل قبل از فعل می آید. در یک سوال فعل

The subject... The verb will come before the subject. "What are we having for dinner?"

... فاعل ... فعل قبل از فاعل خواهد آمد . "برای شام چی داریم؟"

Okay.

باشه.

"Do you know if she's coming?" So: "Do you know", so "you" is the subject, "know" is

"میدونی داره میاد یا نه؟" پس: «آیا می دانی» پس «تو» فاعل است، «دانستن

the verb. Know what? So now you need an object to the verb "know", so there it is.

» فعل است. میدونی چیه؟ بنابراین اکنون به یک مفعول برای فعل "دانستن" نیاز دارید، بنابراین وجود دارد.

Well, without the question mark, but you understand that. "...if she is coming?" "If" is the conjunction,

خوب، بدون علامت سوال، اما شما این را درک می کنید. "...اگر او بیاید؟" "اگر" حرف ربط است،

subject is "she", "is coming" is your verb. And you have a full clause, and the full clause

فاعل "او" است، "در حال آمدن" فعل شماست. و شما یک بند کامل دارید و بند کامل

acts as the object to "know". So far so good.

به عنوان مفعول "دانستن" عمل می کند. تا اینجای کار خیلی خوبه.

Now, when do we use a subject complement? Generally when we have a "be" verb as your

حالا چه زمانی از مکمل موضوعی استفاده کنیم؟ معمولاً وقتی یک فعل "be" به عنوان

main verb or any copular or linking verb, like: "seem", "appears", or "looks like".

فعل اصلی شما یا هر فعل مشترک یا پیوند دهنده ای داریم، مانند: "ظاهر"، "ظاهر" یا "شبیه به نظر می رسد".

These are not action verbs. They're just situation verbs, and so we use them like a "be" verb,

اینها افعال عمل نیستند. آنها فقط افعال موقعیت هستند، و بنابراین ما آنها را مانند یک فعل "be"،

like an equal sign. And we're talking about the subject.

مانند یک علامت مساوی استفاده می کنیم. و ما در مورد موضوع صحبت می کنیم.

So: "Paul isn't..." So, "Paul" is your subject, "is not" is your verb. Is not what?

پس: «پل نیست...» پس «پل» فاعل شماست، «نه» فعل شماست. چی نیست؟

"...what is generally considered handsome." Subject, verb, verb, split up. Okay? "Considered handsome"

"...چیزی که عموماً خوش تیپ تلقی می شود." موضوع، فعل، فعل، تقسیم. باشه؟ "خوش تیپ تلقی می شود

is what?

" چیست؟

The object to "considered". But... So: "is considered handsome" is the subject

موضوعی که باید «در نظر گرفته شود». اما... بنابراین: "خوش تیپ محسوب می شود"

complement, tells you about Paul. Paul is like not handsome. But not... You can't say

مکمل موضوع است، به شما در مورد پل می گوید. پل مثل اینکه خوش تیپ نیست. اما نه... شما نمی توانید مستقیماً بگویید

not directly handsome, just most people look at him, they wouldn't think he's a handsome

خوش تیپ نیست، فقط بیشتر مردم به او نگاه می کنند، فکر نمی کنند او یک فرد خوش تیپ

person, general idea. Okay? But again, subject, verb, subject, complement. Subject, verb,

است، ایده کلی. باشه؟ اما باز هم فاعل، فعل، فاعل، متمم. فاعل، فعل،

object, etc. Subject, verb, object, or whatever. As... You must understand how the independent

مفعول و غیره فاعل، فعل، مفعول یا هر چیز دیگری. همانطور که ... شما باید بفهمید که بند مستقل چگونه

clause works in order to be able to use the noun clauses properly in their positions.

کار می کند تا بتوانید از جملات اسمی به درستی در موقعیت های آنها استفاده کنید.

But so far we've looked at noun clause as subject, noun clause as object, noun clause

اما تا اینجا ما به اسم بند به عنوان فاعل، بند اسم به عنوان مفعول و بند اسم

as subject complement. We still have to look at two more uses of the noun clause. Let's

به عنوان مکمل موضوع نگاه کرده ایم. ما هنوز باید به دو کاربرد دیگر از بند اسمی نگاه کنیم. حالا بیایید به

look at those now.

آنها نگاه کنیم.

Okay, so now we're going to look at the other two types of noun clauses, or the other two

بسیار خوب، حالا ما به دو نوع دیگر از جمله های اسمی یا دو

uses of the noun clause. The first one we're going to look at is the object again, but

کاربرد دیگر بند اسمی نگاه می کنیم. اولین موردی که می خواهیم دوباره به آن نگاه کنیم مفعول است، اما

this time we're looking at the object of a preposition. So, in this case, what is a preposition?

این بار به مفعول یک حرف اضافه نگاه می کنیم. بنابراین، در این مورد، حرف اضافه چیست؟

Words like "for", "about", "to", so these are prepositions, and prepositions take objects.

کلماتی مانند "برای"، "درباره"، "به"، پس اینها حرف اضافه هستند و حروف اضافه مفعول می گیرند.

So we can use a noun clause as an object to a preposition.

بنابراین می توانیم از یک بند اسمی به عنوان مفعول برای حرف اضافه استفاده کنیم.

"Sarah should not be held responsible for..." so now I'm giving you an explanation what

«سارا نباید مسئول...» پس حالا به شما توضیح می دهم که چه

she shouldn't be responsible for. "...for what her brother does." So, again, here's

چیزی نباید پاسخگو باشد. "... برای کاری که برادرش انجام می دهد." بنابراین، دوباره، این

your noun clause. And it is the object of "for". And the whole expression with a preposition

بند اسمی شماست. و مفعول «برای» است. و کل عبارت با حرف اضافه

is a complement to "be held responsible". I'm completing the meaning. But this is not...

مکمل «مسئول دانستن» است. من دارم معنی رو کامل میکنم اما این نیست...

This is where you have to be careful. It's not an object to the verb: "should not be held",

اینجاست که باید مراقب باشید. مفعول فعل نیست: «نباید برگزار شود»

it's an object to the preposition "for".

، مفعول به حرف اضافه «برای» است.

Here's another example, and here I'm going to have two. So sometimes remember an object...

در اینجا یک مثال دیگر است، و در اینجا من دو مورد را خواهم داشت. بنابراین گاهی اوقات یک مفعول را به خاطر بسپارید...

A sentence can have many objects, just like a noun clause can be used many times.

یک جمله می تواند مفعول زیادی داشته باشد، درست مانند یک بند اسمی که می تواند بارها استفاده شود.

"It's more a question of..." so here's your preposition. "...of whom she said it to than..." and here's...

"این بیشتر یک سوال از..." است، بنابراین حرف اضافه شما در اینجا است. «...از که او آن را به... گفت» و اینجا...

This is another preposition. "...than why she said it." So, whom she said it to is more

این حرف اضافه دیگری است. "... از این که چرا این را گفت." بنابراین، آنچه او این را به چه کسی گفته است،

the thing we need to understand more than why she said it. But again, it doesn't matter

بیشتر چیزی است که ما باید بیشتر بفهمیم تا اینکه چرا او آن را گفت. اما باز هم مهم نیست

because here's your... Here's your first one. Here's your first noun clause. Notice I'm

چون اینجا شماست... اینجا اولین مورد شماست. این اولین بند اسمی شماست. توجه کنید که من

using "whom" because it's "to whom". Okay? And: "than why she said it", so here's another

از "whom" استفاده می کنم زیرا "به چه کسی" است. باشه؟ و: "از این که چرا آن را گفت"، بنابراین در اینجا یک

noun clause object. Object here, object here. It doesn't matter what preposition you're

مفعول اسمی دیگر وجود دارد. اعتراض اینجا، اعتراض اینجا. مهم نیست از چه حرف اضافه ای

using, but if it needs an object, you can use a noun clause for that.

استفاده می کنید، اما اگر به یک شی نیاز دارد، می توانید از یک بند اسمی برای آن استفاده کنید.

And then we have the adjective complement. Adjective complement. So sometimes we have

و سپس صفت متمم را داریم. متمم صفت. بنابراین گاهی اوقات ما

a sentence that's complete, but then we want to give a bit more information because although

یک جمله داریم که کامل است، اما بعد می خواهیم کمی اطلاعات بیشتری بدهیم زیرا

the sentence is complete, the idea is complete, it needs more information. So... I shouldn't

اگرچه جمله کامل است، ایده کامل است، به اطلاعات بیشتری نیاز دارد. پس... نباید این را

say that. The idea is not necessarily complete, but the sentence is complete and can stand

بگویم. ایده لزوماً کامل نیست، اما جمله کامل است و می تواند

on its own. It's an independent.

به تنهایی باقی بماند. این یک مستقل است.

So: "I am happy", a complete sentence. "I am happy", it's a complete idea as well, but

بنابراین: «من خوشحالم» یک جمله کامل. "من خوشحالم"، این یک ایده کامل است، اما

there are many reasons to be happy, so I want to give more information to make it a more

دلایل زیادی برای خوشحال بودن وجود دارد، بنابراین می خواهم اطلاعات بیشتری ارائه دهم

complete idea. So then I can add in a noun clause with "that". Now, you notice I put

تا ایده کامل تری باشد. بنابراین می توانم یک بند اسمی با "that" اضافه کنم. حالا متوجه شدید

it between brackets. Why? Because I can take it out.

که بین پرانتز گذاشتم. چرا؟ چون میتونم بیرونش کنم

"I am happy that you've decided to come."

"خوشحالم که تصمیم گرفتی بیای."

or: "I'm happy you've decided to come." Now, more often than not, people will take

یا: "خوشحالم که تصمیم گرفتی بیای." در حال حاضر، اغلب مردم

this out. Why? Because extra words. We don't need them. You will understand it's there.

این را حذف می کنند. چرا؟ چون کلمات اضافی ما به آنها نیاز نداریم متوجه خواهید شد که آنجاست.

Just concentrate on what I'm saying. So, again, subject, verb, "to come", object. All of this

فقط روی چیزی که میگم تمرکز کن بنابراین، دوباره، فاعل، فعل، "آمدن"، مفعول. همه

is giving me more information about the happy. Happy why? That you've decided to come.

اینها به من اطلاعات بیشتری در مورد شاد می دهد. خوشحالم چرا؟ که تصمیم گرفتی بیای

"I'm unsure", "I am unsure", again, complete sentence, technically, but there's a reason

"من مطمئن نیستم"، "من مطمئن نیستم"، دوباره، جمله کامل، از نظر فنی، اما دلیلی وجود دارد که

you're not sure. Right? So you want to complete this idea with a noun clause.

شما مطمئن نیستید. درست؟ بنابراین می خواهید این ایده را با یک بند اسمی کامل کنید.

"I'm unsure if he's coming." Conjunction. Now, be careful, "if" is also an adverb conjunction. But this

"من مطمئن نیستم که او بیاید." پیوستگی. حالا مراقب باشید، «اگر» هم یک ربط قید است. اما این

is not an adverb situation, this is a noun clause, conjunction, subject, verb, that's

یک وضعیت قید نیست، این یک بند اسمی، ربط، فاعل، فعل است،

it. Complete clause.

همین. بند کامل

Now, one last thing I want to mention: Remember I said a noun clause can be a subject, it

حالا آخرین موردی که می‌خواهم ذکر کنم: یادتان باشد گفتم یک بند اسمی می‌تواند فاعل باشد،

can be an object, so you can have a sentence that the subject is a noun clause and the

می‌تواند مفعول باشد، بنابراین می‌توانید جمله‌ای داشته باشید که فاعل یک جمله اسمی است و

object is a noun clause. So it looks very complicated, but it's not.

مفعول یک بند اسمی است. بنابراین بسیار پیچیده به نظر می رسد، اما اینطور نیست.

"That she might be right",

«این که حق با او باشد»،

this is your noun clause subject, "is" is your main verb, "what frightens me."

این موضوع بند اسمی شماست، «است» فعل اصلی شماست، «آنچه مرا می ترساند».

Noun clause again as subject complement. "Her being right scares me." is another way to

بند اسمی دوباره به عنوان مکمل موضوع. " راست بودن او مرا می ترساند." راه دیگری برای

say it. But some people like to have very fancy, very long sentences. And again, why

گفتن آن است اما برخی از مردم دوست دارند جملات بسیار فانتزی و بسیار طولانی داشته باشند. و باز هم،

would I write: "That she might be right is what frightens me" and not if...

چرا بنویسم: "این که ممکن است حق با او باشد چیزی است که مرا می ترساند" و نه اگر...

"It's scary that she might be right." Like, with this kind of sentence. Both are okay. This one

"این ترسناک است که ممکن است حق با او باشد." مانند، با این نوع جمله. هر دو خوبن این یکی

will be more emphatic. People will listen to this sentence or read this sentence with

تاکید بیشتری خواهد داشت. مردم به این جمله گوش می دهند یا این جمله را با

more attention, because it's long, because you started a sentence with "That" which is

دقت بیشتری می خوانند، زیرا طولانی است، زیرا شما یک جمله را با «آن» شروع کرده اید که

not very common. So you're forcing something. You're forcing the reader, if it's written,

چندان رایج نیست. پس داری یه چیزی رو مجبور میکنی شما خواننده را وادار می کنید، اگر نوشته شده

to take attention, to give attention. Not very commonly used in spoken English, but

، توجه کند، توجه کند. در زبان انگلیسی گفتاری خیلی رایج نیست،

it is sometimes. In written English, much more common.

اما گاهی اوقات استفاده می شود. در زبان انگلیسی نوشتاری، بسیار رایج تر است.

Last sentence: "How you go about doing your work should not affect when you get it done."

جمله آخر: «نحوه انجام کارتان نباید روی انجام آن تأثیر بگذارد».

"How you go about doing your work", so how you work... Your... "...should not affect",

"How you go about doing your work"، پس چگونه کار می کنی... "...نباید تاثیر بگذارد"،

this is your main verb. "...when you get it done." I don't care how you do your work,

این فعل اصلی شماست. "... وقتی کار را انجام دادی." برای من مهم نیست که چگونه کار خود را انجام می دهید،

that's not important. How you do it is how you do it. When you finish is more important

این مهم نیست. این که چگونه این کار را انجام می دهید، چگونه آن را انجام می دهید. وقتی تموم

to me. And how you do it should have no bearing, should have no affect on when you finish it,

کردی برام مهم تره و نحوه انجام آن نباید تأثیری داشته باشد، نباید تأثیری در زمان اتمام آن داشته باشد،

if you finish it at the deadline. But again, we're not too worried about the meaning right

اگر آن را در مهلت مقرر تمام کنید. اما باز هم، ما در حال حاضر خیلی نگران معنی

now, we're worried about the structure. Noun clause subject, main verb, noun clause object,

نیستیم، ما نگران ساختار هستیم. فاعل بند اسمی، فعل اصلی، مفعول بند اسمی،

complete sentence. This whole thing is technically an independent clause, but again, it's considered

جمله کامل. این کل از نظر فنی یک بند مستقل است، اما باز هم یک جمله پیچیده در نظر گرفته می

a complex sentence because it uses both simp-... Sorry. Independent and dependent clauses to build it.

شود زیرا از هر دو ساده استفاده می کند... متاسفم. بندهای مستقل و وابسته برای ساخت آن.

Now, I've given you a lot of information today. I know it might be a little bit confusing.

حالا، امروز اطلاعات زیادی به شما دادم. می دانم که ممکن است کمی گیج کننده باشد.

Make sure that you have a bit of background. There's a good lesson I did on the sentence

مطمئن شوید که کمی پیش زمینه دارید. یک درس خوب در مورد

types: simple, compound, complex, compound-complex, so four sentence types. You should review

انواع جمله وجود دارد: ساده، مرکب، پیچیده، مرکب-مختلط، بنابراین چهار نوع جمله. شما باید

that video, it will help a little bit with this as well. And this might also help you

آن ویدیو را مرور کنید، در این مورد نیز کمی کمک خواهد کرد. و این ممکن است به شما در

understand that lesson. I also did an introduction lesson to dependent clauses. If you want,

درک آن درس نیز کمک کند. همچنین یک درس مقدماتی برای بندهای وابسته انجام دادم. در صورت تمایل

you can review that. This gets a little bit more detail. Of course, I will also make videos

می توانید آن را مرور کنید. این کمی جزئیات بیشتر می شود. البته

about the adjective clause and the adverb clause. They will come later, you will see

در مورد صفت بند و قید هم ویدیو خواهم ساخت . آنها بعداً خواهند آمد، آنها را خواهید

those. And there's also going to be a lesson about the... Or there is a lesson about the

دید. و همچنین قرار است درسی در مورد ... یا درسی در مورد بند مستقل وجود دارد که در

independent clause, where I explain all the pieces in a little bit more detail. This is

آن همه قطعات را با کمی جزئیات بیشتر توضیح می دهم. این

advanced grammar, but if you're going to be writing, you need to know this stuff. And

گرامر پیشرفته است، اما اگر می خواهید بنویسید، باید این چیزها را بدانید. و

if you have some problems reading, especially if you're taking a test, IELTS, TOEFL, CAE,

اگر در خواندن مشکل دارید، به خصوص اگر در آزمون شرکت می‌کنید، آیلتس، تافل، CAE،

whatever test you're taking, if you're having problems with some of the readings - knowing

هر آزمونی که می‌گیرید، اگر با برخی از ریدینگ‌ها مشکل دارید - دانستن

how to identify clauses will help you a lot in understanding what is written there. Okay?

نحوه شناسایی بندها به شما کمک می‌کند. بسیار در درک آنچه در آنجا نوشته شده است. باشه؟

So, I hope this is all clear. I hope you like this lesson.

بنابراین، امیدوارم این همه روشن باشد. امیدوارم این درس را دوست داشته باشید.

Please subscribe to my YouTube channel if you did.

لطفا در صورت اشتراک در کانال یوتیوب من مشترک شوید.

If you have any questions about this, please go to www.engvid.com.

اگر در این مورد سؤالی دارید، لطفاً به www.engvid.com مراجعه کنید.

There's a forum there, you can ask your questions. I'll be happy to answer them. There's also

یک انجمن وجود دارد، شما می توانید سوالات خود را بپرسید. خوشحال میشم بهشون جواب بدم همچنین

a quiz there that you can practice, and get some more examples of noun clauses, and make

یک مسابقه در آنجا وجود دارد که می توانید تمرین کنید، و چند نمونه دیگر از جمله های اسمی را دریافت کنید و

sure you understand them.

مطمئن شوید که آنها را متوجه شده اید.

And of course, come back, get a lot more great lessons at engVid,

و البته، برگردید، در engVid درس‌های بسیار خوبی بگیرید

and see you again soon. Bye-bye.

و به زودی دوباره شما را ببینیم. خداحافظ.