3 Reasons to Take Risks Like a Teenager | Adriana Galván | TED

Translator: Reza Neshat Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

Imagine if there existed a group of people who laugh easily,

تصور کنید گروهی از افراد وجود داشته باشند که به آسانی می‌خندند،

could learn faster than anyone in this room

و می‌توانند سریع‌تر از هر فردی در این اتاق یاد بگیرند

and who embrace the uncertainty of life.

و عدم قطعیت زندگی را در آغوش می‌گیرند.

We might call them superhumans.

شاید آن‌ها را ابرانسان بنامیم.

We'd certainly study them, celebrate them, we'd want to be them.

مطمئناً آن‌ها را مطالعه می‌کردیم، تجلیل‌شان می‌کردیم،

می‌خواستیم جای آن‌ها باشیم.

Well, it turns out this magical group of people walk among us.

خب، معلوم شده این گروه جادویی از افراد در میان ما زندگی می‌کنند.

But we don't call them superhumans.

اما آن‌ها را ابرانسان نمی‌نامیم.

We call them teenagers.

آن‌ها را نوجوان می‌نامیم.

Teenagers or adolescents or people between the ages of 10 to 25.

نوجوانان یا جوانان یا افراد بین سنین ۱۰ تا ۲۵ سال.

And although this time in life has tended to get a bad rap,

و اگرچه این دوران از زندگی اغلب تصویر بدی داشته،

I'm going to tell you three things we could all learn

من سه چیزی را که همه ما می‌توانیم از این دورانِ

from this amazing time in life.

شگفت‌انگیز زندگی یاد بگیریم، به شما می‌گویم.

You might ask yourself,

ممکن است از خودتان بپرسید،

how does she know so much about teenagers?

او چطور این‌قدر درباره نوجوانان می‌داند؟

Well, besides the fact that I used to be one

خب، گذشته از این که خودم قبلاً یکی از آن‌ها بوده‌ام

and that I'm now the parent of one,

و این که الان والد یکی از آن‌ها هستم،

I'm also a neuroscientist who has spent the past 25 years

من یک عصب‌شناس هم هستم که ۲۵ سال گذشته را صرف

doing research on the adolescent brain.

تحقیق درباره مغز نوجوانان کرده‌ام.

And I've learned that there's an explosion of growth

و یاد گرفته‌ام که در این دوران رشد شدیدی وجود دارد

during this time in life that leads to some pretty amazing superpowers.

که منجر به برخی از قدرت‌های فوق‌العاده شگفت‌انگیز می‌شود.

For example, besides when we are babies,

به عنوان مثال، به جز زمانی که نوزاد هستیم،

our brains are most fertile for learning during adolescence,

مغز ما در دوران نوجوانی برای یادگیری بسیار مستعد است،

and that's necessary for us to become adults.

و این برای تبدیل شدن ما به بزرگسالان ضروری است.

So what can all of us in this room learn from adolescents?

بنابراین همه ما در این اتاق چه چیزی می‌توانیم از جوانان یاد بگیریم؟

Well, the first is they don't shy away from uncertainty.

خب، اول این که آن‌ها از عدم قطعیت دوری نمی‌کنند.

Most adults fear uncertainty.

اکثر بزرگسالان از عدم قطعیت می‌ترسند.

We don't like when we don't know what's going to happen next.

دوست نداریم ندانیم قرار است بعداً چه اتفاقی بیفتد.

But teens, they embrace the surprises in life,

اما نوجوانان، آن‌ها غافلگیری‌های زندگی را در آغوش می‌گیرند،

whether it's their first job

چه اولین شغل‌شان باشد

or they're learning to drive or their first kiss.

یا یادگیری رانندگی یا اولین بوسه.

These things are thrilling because of the uncertainty.

این چیزها به دلیل عدم قطعیت هیجان‌انگیز هستند.

It's because the adolescent brain doesn't panic

به این دلیل است که مغز نوجوانان دچار وحشت نمی‌شود

when things are new or unexpected,

وقتی چیزها جدید یا غیرمنتظره هستند،

and in fact, it releases more dopamine in these moments.

و در واقع، در این لحظات دوپامین بیشتری آزاد می‌کند.

You may know that dopamine is a hormone

شاید بدانید که دوپامین هورمونی است

that we release when we're doing something we love.

که وقتی کاری را که دوست داریم انجام می‌دهیم، آزاد می‌کنیم.

Well, it's also a motivating chemical

خب، این یک ماده شیمیایی انگیزه‌بخش

that literally motivates adolescents to embrace the uncertainty

است که به معنای واقعی کلمه به نوجوانان انگیزه می‌دهد

and to see the surprises in life

تا عدم قطعیت را در آغوش بگیرند

و غافلگیری‌های زندگی را به عنوان فرصت‌های یادگیری مثبت ببینند.

as positive learning opportunities.

And that attribute during adolescence,

و این ویژگی در دوران نوجوانی،

to lean into the new and unexpected aspects of what comes at us,

برای تکیه بر جنبه‌های جدید و غیرمنتظره‌ای که به سمت ما می‌آیند،

is important for us to prepare for adulthood.

برای آماده شدن ما برای بزرگسالی مهم است.

So that's lesson number one, to lean into uncertainty.

بنابراین این درس شماره یک است، تکیه بر عدم قطعیت.

What's the second thing we could learn from adolescents?

دومین چیزی که می‌توانیم از نوجوانان یاد بگیریم چیست؟

How good they are at challenging the status quo and stirring things up.

این که چقدر در به چالش کشیدن وضع موجود و به‌هم زدن اوضاع خوب هستند.

These are incredible leadership qualities

این‌ها ویژگی‌های رهبری باورنکردنی هستند

that make them visionary emissaries of the future.

که آن‌ها را به فرستادگان رویایی آینده تبدیل می‌کند.

And because their brains are designed to respond

و از آنجا که مغز آن‌ها برای

پاسخ دادن و در آغوش گرفتن عدم قطعیت طراحی شده،

and embrace uncertainty,

they're OK rejecting what has been in favor of what could be.

آن‌ها مشکلی با رد کردن آنچه بوده به نفع آنچه می‌تواند باشد ندارند.

And that's because the adolescent brain

و این به این دلیل است که مغز نوجوانان آن‌قدر نگران

isn't so worried about everything that can go wrong,

همه‌چیزهایی که ممکن است اشتباه پیش بروند نیست،

and instead is exhilarated by the possibility of making change.

و در عوض از امکان ایجاد تغییر هیجان‌زده می‌شود.

And thank goodness we have a time in life when we're so bold and adventurous.

و خدا را شکر که دورانی در زندگی داریم که این‌قدر جسور و ماجراجو هستیم.

But we're not the only ones on this Earth who think that way.

اما ما تنها کسانی نیستیم که در این کره زمین این‌طور فکر می‌کنیم.

It turns out that most species on Earth have an adolescent period,

معلوم شده که اکثر گونه‌های روی زمین یک دوره نوجوانی دارند،

when we're more likely to take risks and explore the world.

زمانی که احتمال خطر کردن و کاوش در جهان بیشتر است.

All animals do what human adolescents do during this time.

همه حیوانات در این دوران کاری را انجام می‌دهند که نوجوانان انجام می‌دهند.

We spend more time with peers, we squabble with adults,

وقت بیشتری را با همسالان می‌گذرانیم، با بزرگسالان دعوا می‌کنیم،

we eat more food,

غذای بیشتری می‌خوریم،

and we stumble through a changing social landscape

و در یک چشم‌انداز اجتماعی در حال تغییر به این سو و آن سو می‌رویم

because becoming an adult doesn't happen overnight.

زیرا بزرگسال شدن یک‌شبه اتفاق نمی‌افتد.

Whether you're a puppy or a human adolescent,

چه یک توله‌سگ باشید یا یک نوجوان انسان،

it takes time, experience and learning.

زمان، تجربه و یادگیری لازم است.

But guess what?

اما حدس بزنید چی؟

This is what makes the adolescent brain so special.

این چیزی است که مغز نوجوانان را بسیار خاص می‌کند.

It's literally designed to help kids transform into the next dimension of life.

به معنای واقعی کلمه طراحی شده تا به کودکان کمک کند تا به بعد بعدی زندگی تبدیل شوند.

And they do this by learning,

و این کار را با یادگیری، با خطر کردن،

by taking risks,

by sometimes making mistakes.

با اشتباه کردن گاه‌به‌گاه انجام می‌دهند.

When our kids are babies, we don't challenge this process.

وقتی بچه‌های‌مان نوزاد هستند، این فرآیند را به چالش نمی‌کشیم.

A baby learning to walk actually falls about 100 times a day.

نوزادی که در حال یادگیری راه رفتن است، در واقع روزانه حدود ۱۰۰ بار زمین می‌خورد.

نوزادی که در حال یادگیری صحبت کردن است، قبل از تولید کلمات،

A baby learning to talk babbles before producing words.

صداهایی نامفهوم تولید می‌کند.

And sometimes they stumble while they're doing this.

و گاهی اوقات هنگام انجام این کار به این سو و آن سو می‌روند.

And our teenagers are doing the same thing.

و نوجوانان ما هم دارند همین کار را می‌کنند.

They're not learning to walk and to talk, of course,

البته آن‌ها در حال یادگیری راه رفتن و صحبت کردن نیستند،

but they're also learning new skills.

اما مهارت‌های جدیدی را هم یاد می‌گیرند.

And in this way, they're kind of like scientists

و به این ترتیب، آن‌ها نوعی دانشمند هستند

because they're exploring the world around them through trial and error.

زیرا در حال کاوش در دنیای اطراف خود از طریق آزمون و خطا هستند.

So that's the second lesson,

بنابراین این درس دوم است،

is to feel comfortable stumbling

این که احساس راحتی با به این سو و آن سو رفتن داشته باشیم

and to experiment and to stir things up.

و آزمایش کنیم و اوضاع را به‌هم بزنیم.

What's number three?

شماره سه چیست؟

Teenagers are strategic risk takers.

نوجوانان ریسک‌پذیران استراتژیک هستند.

اجازه می‌دهم این مطلب جا بیفتد و دوباره آن را تکرار می‌کنم.

I'll let that sink in and then I'm going to say it again.

Teenagers are strategic risk takers.

نوجوانان ریسک‌پذیران استراتژیک هستند.

And this is because their brains are really good at deciding

و این به این دلیل است که مغز آن‌ها در تصمیم‌گیری این که چه زمانی

when they should and shouldn't take a risk.

باید و نباید ریسک کرد، واقعاً خوب است.

More than you might think,

بیش از آنچه فکر می‌کنید،

their risks aren't random, and in fact they may be beneficial.

خطرات آن‌ها تصادفی نیستند، و در واقع ممکن است مفید هم باشند.

I know this because we did a brain-imaging study in the lab,

من این را می‌دانم چون یک مطالعه تصویربرداری مغز در آزمایشگاه انجام دادیم،

and we found that while the adults were really good

و دریافتیم که در حالی که بزرگسالان واقعاً خوب بودند

at talking themselves out of taking a risk,

در منصرف کردن خود از خطر کردن،

even when it made sense to do so,

حتی زمانی که منطقی بود این کار را بکنند،

the teenagers were more deliberative.

نوجوانان سنجیده‌تر بودند.

And we were blown away to see that their brains were evaluating

و ما از دیدن این که مغز آن‌ها در حال ارزیابی

the positive risks and the negative risks.

خطرات مثبت و خطرات منفی بود، شگفت‌زده شدیم.

And this was tied to activation in a brain region

و این با فعال شدن در ناحیه‌ای از مغز مرتبط بود

that is really good at helping us weigh the pros and cons of taking a risk.

که واقعاً به ما کمک می‌کند مزایا و معایب خطر کردن را بسنجیم.

And you might wonder, well,

و ممکن است تعجب کنید، خب،

is taking a risk in the lab the same as taking a risk in real life?

آیا خطر کردن در آزمایشگاه با خطر کردن در زندگی واقعی یکی است؟

And the answer is it doesn't really matter

و پاسخ این است که واقعاً مهم نیست

because the brain treats all risk taking the same.

زیرا مغز با همه خطرپذیری‌ها یکسان برخورد می‌کند.

And so what we learned from the study

و بنابراین چیزی که از این مطالعه آموختیم

is that adolescents are more willing to take risks

این است که نوجوانان بیشتر تمایل به خطر کردن دارند

because of the changes happening in their brain,

به دلیل تغییراتی که در مغز آن‌ها رخ می‌دهد،

and that this is beneficial for them to do so.

و این برای آن‌ها مفید است که این کار را انجام دهند.

And when I say beneficial for them to do so,

و وقتی می‌گویم برای آن‌ها مفید است که این کار را انجام دهند،

I'm not talking about the bad risks that might get them into trouble.

من درباره خطرات بدی که ممکن است آن‌ها را به دردسر بیندازند صحبت نمی‌کنم.

I'm thinking about the good risks that we see teenagers take all the time,

من به خطرات خوبی فکر می‌کنم که می‌بینیم نوجوانان همیشه انجام می‌دهند،

like leaving home for a new adventure

مانند ترک خانه برای یک ماجراجویی جدید

or standing up for things that they believe in.

یا ایستادن برای چیزهایی که به آن‌ها اعتقاد دارند.

These are the good risks we want to encourage.

این‌ها خطرات خوبی هستند که می‌خواهیم تشویق کنیم.

And it's not to say that teenagers never worry about taking a risk

و این بدان معنا نیست که نوجوانان هرگز نگران خطر کردن نیستند

or never get nervous about it,

یا هرگز در این مورد عصبی نمی‌شوند،

but they're just more focused on the rewards.

اما آن‌ها فقط بیشتر بر پاداش‌ها متمرکز هستند.

And that's because they're lucky to have a really excitable reward system.

و به این دلیل است که آن‌ها خوش‌شانس هستند که یک سیستم پاداش واقعاًهیجان‌انگیزدارند.

All of us release dopamine when we're doing something we love,

همه‌ ما وقتی کاری را که دوست داریم انجام می‌دهیم، دوپامین آزاد می‌کنیم،

as I mentioned before.

همان‌طور که قبلاً اشاره کردم.

But during adolescence,

اما در دوران نوجوانی،

similar to in times of uncertainty,

مشابه زمان‌های عدم قطعیت،

the brain releases more dopamine when it receives a reward.

مغز هنگام دریافت پاداش، دوپامین بیشتری آزاد می‌کند.

And if adults felt that same rush when we got a reward or took a risk,

و اگر بزرگسالان هنگام دریافت پاداش یا خطر کردن،

we'd all act a lot more like teenagers.

همان عجله را احساس می‌کردیم، همه ما خیلی بیشتر شبیه نوجوانان عمل می‌کردیم.

So I hope by now that you agree with me

بنابراین امیدوارم تا الان با من موافق باشید که

that adolescents are pretty special

نوجوانان بسیار خاص هستند

and that sometimes they get a bad rap,

و این که گاهی اوقات تصویر بدی از آن‌ها وجود دارد،

but are they perfect?

اما آیا آن‌ها بی‌نقص هستند؟ هیچ‌کس بی‌نقص نیست.

No one's perfect.

For one thing, they doubt themselves.

برای یک چیز، آن‌ها به خودشان شک دارند.

The very part of their brain

همان بخش از مغزشان

that helps them be powerful, social creatures

که به آن‌ها کمک می‌کند موجودات اجتماعی قدرتمندی باشند

can lead to self-doubt and social comparison.

می‌تواند منجر به خودباوری و مقایسه اجتماعی شود.

And they want to be accepted by their peers.

و آن‌ها می‌خواهند توسط همسالان خود پذیرفته شوند.

In fact, all of us do.

در واقع، همه ما این‌طور هستیم.

For them, it means adopting the same fashion trends

برای آن‌ها، این به معنای اتخاذ همان روندهای مد

or liking the same music.

یا دوست داشتن همان موسیقی است.

And it's a delicate balance between wanting to be accepted by a peer group

و این یک تعادل ظریف بین خواستن پذیرفته شدن توسط یک گروه همسال

and also wanting to stand out and be unique.

و همچنین خواستن برجسته شدن و منحصربه‌فرد بودن است.

And that's something that we all grapple with throughout life.

و این چیزی است که همه ما در طول زندگی با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم.

But for adolescents, it may be higher stakes,

اما برای نوجوانان، ممکن است مخاطرات بالاتری وجود داشته باشد،

because this kind of interest in wanting to be accepted by a peer group

زیرا این نوع علاقه به خواستن پذیرفته شدن توسط یک گروه همسال

can lead to the unhealthy aspects of conformity,

می‌تواند منجر به جنبه‌های ناسالم همرنگی شود،

like body shaming or eating disorders,

مانند شرمساری از بدن یا اختلالات خوردن،

or seeking approval from the wrong sources.

یا جستجوی تأیید از منابع اشتباه.

So what can we as adults do to help them gain their confidence?

بنابراین ما به عنوان بزرگسال چه کاری می‌توانیم انجام دهیم

تا به آن‌ها کمک کنیم اعتمادبه‌نفس خود را به دست آورند؟

Well, for one, we can encourage that positive risk taking

خب، برای یک چیز، می‌توانیم آن خطرپذیری مثبت را که

that I mentioned before.

که قبلاً به آن اشاره کردم تشویق کنیم.

The other thing we can do is to cheer them on,

کار دیگر این است که آن‌ها را تشویق کنیم، چه در حال برنده شدن باشند

whether they're winning

or whether they're stumbling through that learning process

یا چه در حال تلاش برای یادگیری باشند

that leads to adulthood.

که منجر به بزرگسالی می‌شود.

So in closing, I'll just remind us

بنابراین در پایان، فقط یادآوری می‌کنم که

that adolescence is a formative time in life

نوجوانی یک زمان شکل‌گیری در زندگی است

that is necessary for all of us and for our species

که برای همه ما و برای گونه ما ضروری است

and that we can learn a lot from adolescence.

و این که می‌توانیم چیزهای زیادی از نوجوانی یاد بگیریم.

And whether or not you lean into uncertainty and taking risks,

و چه شما به عدم قطعیت و خطرپذیری تکیه کنید یا نه،

I do hope that you'll embrace a more teen spirit.

امیدوارم که روحیه نوجوانی بیشتری را در آغوش بگیرید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)