How to Turn Setbacks into Success | Amy Shoenthal | TED

Translator: Reza Neshat Reviewer: shirin etebar

Think back to your biggest setback.

به بزرگ‌ترین شکست خود فکر کنید.

Not an obstacle, not a mistake.

نه یک مانع، نه یک اشتباه.

A setback is defined as a reversal or check in progress.

شکست به‌عنوان توقف یا تغییر جهت در پیشرفت تعریف می‌شود.

It's when you're on a path, you're moving forward,

وقتی در مسیری هستید و پیش می‌روید،

and you are unexpectedly bumped backwards.

و ناگهان به عقب رانده می‌شوید.

Through all my years as a journalist,

در تمام سال‌های روزنامه‌نگاری‌ام،

I have interviewed hundreds of founders,

با صدها نفر از بنیان‌گذاران مصاحبه کرده‌ام،

business leaders, senators, celebrities, cultural icons.

رهبران کسب‌وکار، سناتورها، چهره‌های مشهور و فرهنگی.

And in every interview, I saw a common theme.

و در هر مصاحبه، موضوع مشترکی دیدم.

What they learned during their biggest setback

آنچه در بزرگ‌ترین شکست‌شان آموختند،

led them to their most successful venture.

آن‌ها را به موفقیت بزرگ هدایت کرد.

I wanted to know why.

می‌خواستم بدانم چرا.

Perhaps if I could learn from it, I could understand it,

شاید اگر از آن یاد می‌گرفتم، می‌توانستم آن را درک کنم،

and I could help others work through their next inevitable setback

و به دیگران کمک کنم تا شکست بعدی‌شان را پشت سر بگذارند

and come out the other side with a sense of resilience, creativity,

و با حس انعطاف‌پذیری، خلاقیت و امیدوارانه با موفقیت بیرون آیند.

and hopefully success.

So I spent three years doing a deep dive into research,

پس سه سال صرف پژوهش عمیق کردم،

interviewing psychologists, executive coaches, a neuroscientist,

با روان‌شناسان، مربیان اجرایی، و یک عصب‌شناس مصاحبه کردم،

reading academic papers,

مقاله‌های علمی خواندم،

every business book I could get my hands on,

هر کتاب کسب‌وکاری را که یافتم،

all to come up with the framework now known as the Setback Cycle.

خواندم تا چارچوبی بسازم که اکنون به چرخه‌ی شکست معروف است.

I did all of this while holding down a full time job at a marketing agency.

همه‌ی این‌ها را در حالی انجام دادم که شغلی تمام‌وقت در نمایندگی بازاریابی داشتم.

Who does that?

چه کسی چنین می‌کند؟

A lot of people, actually.

در واقع، افراد زیادی.

Turns out you don't make a lot of money writing books,

معلوم شد که از نوشتن کتاب پول زیادی به دست نمی‌آید،

so most of the authors you know and love

پس بیشتر نویسندگانی که می‌شناسید،

are finding ways to earn an income elsewhere as well.

راه‌هایی برای کسب درآمد از جای دیگر پیدا می‌کنند.

So at the end of that journey,

پس در پایان این سفر،

I handed in my manuscript,

دست‌نوشته‌ام را تحویل دادم،

I took a deep sigh of relief ...

نفس راحتی کشیدم...

and I was laid off from that full time job

و چهل و هشت ساعت بعد از شغلم اخراج شدم.

48 hours later.

(Laughter)

(خنده)

The setback expert finishes her work

کارشناس شکست کارش را تمام می‌کند

and is hit with one of the most common career setbacks.

و با یکی از رایج‌ترین شکست‌های شغلی روبه‌رو می‌شود.

Oh, I loved that job.

آه، من آن شغل را دوست داشتم.

I loved the camaraderie, the stability,

رفاقت و ثباتش را دوست داشتم،

the fact that I was able to look toward my family's future.

این که می‌توانستم به آینده‌ی خانواده‌ام نگاه کنم.

We had just bought a house.

تازه خانه خریده بودیم.

We were finally feeling comfortable,

بالاخره احساس راحتی می‌کردیم،

and then bam!

و بعد ناگهان!

The reversal in progress.

توقف در پیشرفت.

But through my disappointment,

اما از میان ناامیدی‌ام،

I began to see,

شروع به دیدن کردم،

like many of the people I had interviewed,

مانند بسیاری که مصاحبه کرده بودم،

my setback was a green light.

شکستم چراغ سبزی بود.

You see, this wasn't my first professional setback.

می‌بینید، این اولین شکست حرفه‌ای‌ام نبود.

Five years earlier, I gave birth to my daughter,

پنج سال پیش، دخترم را به دنیا آوردم،

and when I returned from my very brief 12-week maternity leave,

و وقتی پس از مرخصی زایمان بسیار کوتاه دوازده هفته‌ای‌ام بازگشتم،

I expected everything to be just as I'd left it.

انتظار داشتم همه چیز همان‌طور که ترک کرده بودم باشد.

To go right back into the role I had always taken so much pride in,

که به همان نقشی برگردم که همیشه به آن افتخار می‌کردم،

with nothing disrupted at all.

بدون هیچ اختلالی.

Every working parent will tell you that's a very unrealistic expectation.

هر والد شاغلی به شما خواهد گفت این انتظاری غیرواقعی است.

When I returned, I was told

وقتی برگشتم، به من گفتند

the people who replaced me had done such a good job.

کسانی که جایم را گرفته بودند، عالی کار کرده‌اند.

Didn't they deserve these opportunities now?

آیا آن‌ها شایسته‌ی این فرصت‌ها نبودند؟

Shouldn't they continue doing that work?

آیا نباید به کارشان ادامه می‌دادند؟

Not temporarily, but indefinitely?

نه موقت، بلکه برای همیشه؟

I agreed, they had done a great job,

موافق بودم، آن‌ها عالی بودند،

and I had all the respect in the world for them,

و برایشان احترام زیادی قائل بودم،

and I wanted them to have every opportunity to succeed.

و می‌خواستم هر فرصتی برای موفقیت داشته باشند.

But where did that leave me?

اما این مرا در چه وضعیتی قرار داد؟

Wasn't I still deserving of opportunities in the workplace?

آیا هنوز شایسته‌ی فرصت‌ها در محیط کار نبودم؟

There was no discussion of what else I might work on

هیچ صحبتی درباره‌ی این نشد که چه کار دیگری می‌توانم بکنم

now that I had some availability.

حالا که وقت آزاد داشتم.

Setbacks set the stage for reinvention.

شکست‌ها زمینه‌ساز بازآفرینی‌اند.

Your setback might look different than mine,

شکست شما ممکن است با من فرق کند،

but the cycle is the same.

اما چرخه‌اش یکسان است.

Because what happens when you sideline an ambitious person,

چون وقتی فرد جاه‌طلبی را کنار می‌گذارید،

an ambitious woman,

یک زن جاه‌طلب،

a mother?

یک مادر؟

She turns her energy and ambition elsewhere.

او انرژی و جاه‌طلبی‌اش را به جای دیگری می‌برد.

It is not a coincidence that my journalism career skyrocketed

تصادفی نیست که حرفه‌ی روزنامه‌نگاری‌ام

the same year I had my daughter.

در سال تولد دخترم اوج گرفت.

More writing led to more visibility,

نوشتن بیشتر، دیده شدن بیشتر،

more opportunities to speak on stages

فرصت‌های بیشتر برای سخنرانی

and being invited into more rooms

و دعوت به جاهایی که از من پرسیدند،

where people started asking me,

"Hey, would you ever consider doing marketing consulting on the side?"

«آیا به مشاوره‌ی بازاریابی فکر کرده‌اید؟»

By the time I was laid off, I had already formed my LLC.

تا وقتی که اخراج شدم، شرکت خودم را تأسیس کرده بودم.

I had a whole invoicing system,

یک سیستم کامل صدور صورت‌حساب داشتم.

I had at least one client on retainer,

حداقل یک مشتری ثابت داشتم،

and I was getting ready for the biggest professional milestone of my career,

و در حال آماده شدن برای بزرگ‌ترین دستاورد حرفه‌ای دوران کاری‌ام بودم.

یعنی انتشار کتابم درباره‌ی این که چگونه رهبران شکست را پشت سر می‌گذارند.

the launch of my book

about how leaders successfully work through their biggest setbacks.

Setbacks set the stage for reinvention. But why?

شکست‌ها زمینه‌ساز بازآفرینی‌اند. اما چرا؟

Why does this happen?

چرا این اتفاق می‌افتد؟

Neuroscientist Chantel Prat

عصب‌شناس، چانتل پرات،

told me that people who have gone through more setbacks

به من گفت کسانی که شکست بیشتری تجربه کرده‌اند،

are better at problem-solving, reasoning, logic.

در حل مسئله، استدلال و منطق بهترند.

They're able to recognize the signs more quickly,

آن‌ها نشانه‌ها را سریع‌تر می‌بینند،

and they can course correct more easily.

و راحت‌تر مسیر را اصلاح می‌کنند.

When we experience a setback, our brains undergo a dopamine dip.

وقتی شکست می‌خوریم، مغزمان افت دوپامین را تجربه می‌کند.

We think of a dopamine dip as a negative thing.

افت دوپامین را منفی می‌دانیم،

But dopamine is a plasticity inducer,

اما دوپامین انعطاف‌پذیری را تقویت می‌کند،

which means it contributes

که یعنی به انعطاف ذهنی و تاب‌آوری ما کمک می‌کند.

to our mental flexibility and our resilience.

It's kind of like exercising a muscle.

مثل ورزش دادن یک عضله است.

You have to break down the muscle mass before it rebuilds its strength.

باید عضله را بشکنید تا دوباره قوی شود.

You're sore, and then you're strong.

درد می‌کشید، بعد قوی می‌شوید.

It makes sense.

منطقی است.

When things are going well,

وقتی همه چیز خوب پیش می‌رود،

we're not necessarily considering how we might improve,

به این فکر نمی‌کنیم که چگونه بهتر شویم،

how we could do things better.

چگونه کارها را بهتر کنیم.

But the aftermath of a setback is when we come up with our best ideas.

اما پس از شکست است که بهترین ایده‌هایمان را پیدا می‌کنیم.

There are four phases of the Setback Cycle.

چرخه‌ی شکست چهار مرحله دارد.

The first phase is establish.

مرحله‌ی اول تثبیت است.

Establishing you're in a setback,

تثبیت این که در شکست هستید،

not as intuitive as one may think.

نه آن‌قدر بدیهی که فکر می‌کنید.

Sure, some setbacks bonk you over the head.

البته، برخی شکست‌ها آشکارند.

You fail a class, you're kicked out of school,

در کلاسی رد می‌شوید، از مدرسه اخراج می‌شوید،

a business investor pulls out, a relationship ends,

سرمایه‌گذار کنار می‌کشد، رابطه‌ای تمام می‌شود،

you're fired from a job.

از کار اخراج می‌شوید.

Those are clear.

این‌ها روشن‌اند.

But some of us float unconsciously

اما برخی از ما ناخودآگاه

into our own setbacks

به شکست‌های خودمان می‌رویم

without even realizing it or because we choose to ignore it.

بدون این که متوجه شویم یا بخواهیم آن را نادیده بگیریم.

How many people do you know who stayed in a relationship for too long

چند نفر را می‌شناسید که بیش از حد در رابطه یا شغلی مانده‌اند؟

or stayed in a job too long?

Was that you?

آیا شما بودید؟

Is that maybe you right now?

شاید همین حالا هم باشید؟

I have something called the Alarm Clock Checklist,

چیزی دارم به نام فهرست ساعت زنگ‌دار،

intended to wake you up

برای بیدار کردن شما

if you think you might be floating, drifting into your own setback.

اگر فکر می‌کنید در حال لغزیدن به سمت شکست خودتان هستید.

In this exercise, I encourage you to ask yourself two questions.

در این تمرین، شما را تشویق می‌کنم دو سؤال از خود بپرسید.

Number one, what are you energized by?

اول، چه چیزی به شما انرژی می‌دهد؟

Number two, what are you disengaged with?

دوم، به چه چیزی بی‌علاقه‌اید؟

Write down your answers every day,

جواب‌ها را هر روز بنویسید،

every few days, over the course of a month.

هر چند روز، در طول یک ماه.

And at the end of that month, look back at your answers.

و در پایان ماه، به جواب‌هایتان نگاه کنید.

See what patterns you can come up with.

الگوها را پیدا کنید.

See what activities you had on certain days

ببینید چه فعالیت‌هایی در روزهایی

when you felt more energized or more disengaged.

که انرژی بیشتر یا کمتری داشتید، انجام داده‌اید.

Some people do this exercise

برخی این تمرین را می‌کنند

and find, yeah, I'm going to step back.

و می‌فهمند باید عقب بکشند.

But others do it and realize it's just the thing they needed

اما برخی دیگر متوجه می‌شوند این همان چیزی بود که نیاز داشتند

to remind themselves of how engaged they still are in their work.

تا یادآوری کند چقدر هنوز به کارشان علاقه‌مندند.

It shows them they're exactly where they're meant to be.

به آن‌ها نشان می‌دهد که دقیقاً جایی هستند که باید باشند.

Phase two of the Setback Cycle

مرحله‌ی دوم چرخه‌ی شکست

is embrace.

پذیرش است.

This is the hardest phase

این سخت‌ترین مرحله است

because this piece requires us to get uncomfortable.

چون این بخش ما را مجبور می‌کند ناراحت شویم.

And as a society, we have been conditioned to avoid discomfort.

و ما به‌عنوان یک جامعه مشروط شده‌ایم که از ناراحتی دوری کنیم.

But remember, it's in those dopamine dips where the transformation happens.

اما به یاد داشته باشید، در افت دوپامین است که تحول رخ می‌دهد.

So we have to reframe our relationship with discomfort.

پس باید رابطه‌مان با ناراحتی را بازتعریف کنیم.

I have a self-consciousness around intelligence.

من نسبت به هوشم خودآگاهم.

My intelligence has been questioned at times throughout my life.

هوشم گاهی در زندگی‌ام زیر سؤال رفته.

Let me assure you, though, I am very smart.

اما مطمئنم که بسیار باهوشم.

I can say that confidently now.

اکنون با اطمینان این را می‌گویم.

Critics have responded favorably to work I've put out into the world.

منتقدان به کارهایی که ارائه داده‌ام، خوب پاسخ داده‌اند.

I've won several industry awards.

چند جایزه‌ی صنعتی برده‌ام.

My book stayed on the "USA Today" bestseller list

کتابم در فهرست پرفروش‌های «یواس‌ای تودی»

for several weeks in a row.

چند هفته ماند.

But none of those accolades matter

اما هیچ‌کدام از این افتخارات

when I feel my intelligence or my credibility comes into question.

وقتی حس می‌کنم هوش یا اعتبارم زیر سؤال می‌رود، مهم نیست.

This happens because I’m a woman,

این به خاطر زن بودنم است،

and I'm bubbly, and I smile a lot, and I chat a lot, and I'm talkative.

شادابم، زیاد می‌خندم، پرحرفم و اجتماعی‌ام.

And some people equate those characteristics

و برخی این ویژگی‌ها را

with a lack of intelligence.

با کمبود هوش برابر می‌دانند.

Anyone else feel that?

کسی دیگر این را حس کرده؟

So when I was sidelined in my leadership role

پس وقتی پس از مرخصی زایمان

after maternity leave,

در نقش رهبری‌ام کنار گذاشته شدم،

that moment brought up all that self-consciousness

آن لحظه تمام خودآگاهی‌ام را برانگیخت.

that I always carry.

که همیشه با خود دارم.

I felt I had to prove my value again.

حس کردم باید دوباره ارزشم را ثابت کنم.

That I needed to show everyone

که باید به همه نشان دهم

that I was still worthy of existing in the workforce.

هنوز شایسته‌ی حضور در محیط کارم.

That any respect I had earned leading up to this moment was diminished,

که هر احترامی که تا آن لحظه کسب کرده بودم، کم شده

and I had to totally climb the mountain again.

و باید دوباره از کوه بالا بروم.

So many people leave the workforce for caregiving reasons.

بسیاری به دلایل مراقبتی کار را ترک می‌کنند.

To care for a new child, to care for an elderly relative,

برای مراقبت از فرزند، خویشاوند سالمند،

to care for themselves.

یا خودشان.

And my experience validated all the fear that caregivers have,

و تجربه‌ام تمام ترس‌هایی را که مراقبان دارند، تأیید کرد،

thinking that the job won't be there when they get back,

که شغلشان موقع بازگشت نباشد،

or it'll change, or they'll be penalized for prioritizing that care.

یا تغییر کند، یا برای اولویت دادن به مراقبت جریمه شوند.

Not only that, this moment wasn't just a hit to my career.

نه تنها این، بلکه این لحظه فقط ضربه به حرفه‌ام نبود.

It was a deep cut to my self-worth.

برشی عمیق به ارزش خودم بود.

See, the embrace phase is tough.

ببینید، مرحله‌ی پذیرش سخت است.

If you create a narrative

اگر روایتی بسازید

based on your biggest moments of self-doubt,

بر اساس بزرگ‌ترین لحظات تردیدتان،

you will find the proof to support it.

شواهدی برای اثباتش پیدا می‌کنید.

But if you try, you can create a counterargument.

اما اگر تلاش کنید، می‌توانید ضد آن را بسازید.

How do you find the facts to support that counterargument, though?

چگونه شواهد برای این ضدروایت را پیدا می‌کنید؟

You turn to your community.

به جامعه‌تان رو می‌کنید.

Phase three of the Setback Cycle

مرحله‌ی سوم چرخه‌ی شکست

is explore.

کاوش است.

The best thing you can do in the explore phase

بهترین کار در مرحله‌ی کاوش

is cultivate your community.

پرورش جامعه‌تان است.

And if you think your community isn't that big, think again.

و اگر فکر می‌کنید جامعه‌تان بزرگ نیست، دوباره فکر کنید.

Author and activist Susan McPherson

نویسنده و فعال، سوزان مک‌فرسون،

wrote a book called "The Lost Art of Connecting."

کتابی نوشت به نام «هنر گمشده‌ی ارتباط.»

In it, she says, we are much more interconnected than we realize,

در آن می‌گوید ما بیش از آنچه فکر می‌کنیم، به هم متصلیم،

and she equates our communities

و جامعه‌هایمان را

to constellations.

به صورت فلکی می‌بیند.

And she says all it takes is one link to another star

و می‌گوید فقط یک پیوند با ستاره‌ای دیگر کافی است

to unlock so many possibilities you may never have realized.

تا امکاناتی را که شاید هرگز ندانید، باز کند.

You can start making those links by making connecting a habit.

می‌توانید با عادت کردن به ارتباط، این پیوندها را بسازید.

Every evening,

هر عصر،

when you sit down on your couch,

وقتی روی کاناپه می‌نشینید،

take out your phone.

تلفن‌تان را بردارید.

Before you start scrolling, send a text message.

پیش از پیمایش (در شبکه‌های اجتماعی)، پیامکی بفرستید.

Send a DM to someone you otherwise may not have reached out to.

پیامی به کسی که شاید به او سر نمی‌زدید.

If you're feeling really ambitious,

اگر خیلی جاه‌طلبید،

after this talk, go outside and make a phone call.

پس از این سخنرانی، بیرون بروید و تماس بگیرید.

I know, you're not a phone person,

می‌دانم، اهل تلفن نیستید،

but I promise you this is going to be

اما قول می‌دهم این کار

so much less awkward than you think it will be,

خیلی کمتر از آنچه فکر می‌کنید عجیب باشد،

and the benefits are immeasurable.

و فوایدش بی‌اندازه است.

How do you think I spent those first few weeks

فکر می‌کنید چند هفته‌ی اول

after getting laid off?

پس از اخراجم را چگونه گذراندم؟

I'm not a phone person either,

من هم اهل تلفن نیستم،

but I was on the phone with everyone I knew:

اما با همه‌ی آشنایانم تماس گرفتم:

friends, old clients, former colleagues,

دوستان، مشتریان قدیمی، همکاران سابق،

every boss I ever had,

هر رئیسی که داشتم،

saying, "Hey, I'm a little more available than I thought I'd be

می‌گفتم: «بیشتر از آنچه فکر می‌کردم

to do some marketing consulting."

برای مشاوره‌ی بازاریابی وقت دارم.»

They were more than happy

آن‌ها خوشحال بودند

to make connections to everyone in their constellation.

که مرا به همه‌ی افراد در صورت فلکی‌شان متصل کنند.

One person even congratulated me for being laid off.

یکی حتی برای اخراجم به من تبریک گفت.

Sometimes it is your community

گاهی جامعه‌تان است

who sees how amazing you are

که پیش از خودتان می‌بیند چقدر شگفت‌انگیزید.

before even you do.

Who see and know

که می‌بینند و می‌دانند فصل بعدی‌تان درخشان خواهد بود.

that your next chapter will be glorious.

If you look over here,

اگر این‌جا را نگاه کنید،

you will find the proof to support your self-doubt narrative.

شواهدی برای روایت تردیدتان خواهید یافت.

There will always be people

همیشه کسانی خواهند بود

who see you as the talkative, bubbly, smiley person

که شما را پرحرف، شاداب و خندان ببینند

and make assumptions about your intelligence because of that.

و درباره‌ی هوشتان پیش‌داوری کنند.

But if you look over here, you see an entire universe,

اما اگر آن‌جا را ببینید، جهانی را می‌یابید،

galaxies upon galaxies of people

کهکشان‌هایی از مردمی

who have all the confidence in your capabilities.

که به توانایی‌هایتان اطمینان دارند.

They see how bright you shine.

آن‌ها می‌بینند که شما چقدر می‌درخشید.

My community and the connections they made for me

جامعه‌ام و ارتباطاتی که پس از اخراجم ساختند،

in the aftermath of my layoff

is how I won my first few big contracts.

چگونه چند قرارداد بزرگ بردم.

It's how I was able to take that little side hustle

چگونه توانستم آن کار جانبی را

and turn it into a thriving business,

به کسب‌وکاری پررونق تبدیل کنم،

one that enabled me

که به من امکان داد دوباره به هزینه‌های خانواده‌ام کمک کنم.

to start contributing to my family's expenses once again.

Better yet,

بهتر از آن،

I was starting to reframe the narrative

شروع به بازتعریف روایتی کردم

that I had any sort of lack of credibility or intelligence.

که فکر می‌کردم در اعتبار یا هوشم کمبود دارم.

There will always be people who make you feel

همیشه کسانی هستند که حس کنید

like you need to prove your value.

باید ارزشتان را ثابت کنید.

But if you listen to your community,

اما اگر به جامعه‌تان گوش دهید،

if you listen to the good things people say about you,

به چیزهای خوبی که درباره‌تان می‌گویند،

you will gain the confidence you need

اعتماد به نفس لازم را پیدا می‌کنید

to move to the final phase of the Setback Cycle.

برای رفتن به مرحله‌ی نهایی چرخه‌ی شکست.

Phase four: emerge.

مرحله‌ی چهارم: ظهور.

Emerging from your setback is exhilarating.

ظهور از شکست هیجان‌انگیز است.

You have the tools.

ابزارها را دارید.

Now you need to decide what to build.

حالا باید تصمیم بگیرید چه بسازید.

But going from knowing to doing can be surprisingly complicated.

اما رفتن از دانستن به انجام دادن می‌تواند پیچیده باشد.

Sometimes after all the introspection and the dopamine dips,

گاهی پس از همه‌ی درون‌نگری‌ها و افت‌های دوپامین،

and the strategizing, and the exploration, and the phone calls,

و برنامه‌ریزی‌ها، کاوش‌ها و تماس‌ها، خسته‌اید.

you're a little exhausted.

کمی خسته‌اید.

Sometimes you just need to rest.

پس استراحت کنید.

So take the rest.

به خودتان فضا دهید.

Give yourself the space you need before you propel yourself forward.

فضایی که پیش از جهش به جلو نیاز دارید.

Recognize any barriers you might still be facing

موانعی که هنوز با آن‌ها روبه‌رو هستید را بشناسید

and give yourself the grace to step around them.

و به خودتان لطف کنید و از آن‌ها بگذرید.

And when you're ready,

و وقتی آماده شدید،

move forward.

پیش بروید.

Shed your cocoon.

پیله‌تان را بشکافید.

Spread your beautiful new wings.

بال‌های زیبای جدیدتان را بگشایید.

Your metamorphosis is complete.

دگردیسی‌تان کامل شده.

I am rebelliously optimistic that after today,

من به‌شکل سرکشانه‌ای خوش‌بینم که پس از امروز،

you will see setbacks so much more clearly,

شکست‌ها را بسیار روشن‌تر خواهید دید،

and you will emerge from them with a sense of all you can achieve.

و از آن‌ها با حسی از آنچه می‌توانید به دست آورید، بیرون خواهید آمد.

Remember that setback I asked you to think of

آن شکستی که در شروع سخنرانی

at the beginning of this talk?

از شما خواستم به آن فکر کنید؟

Visualize it again.

دوباره تصویرش کنید.

Now ask yourself,

حالا از خود بپرسید،

how did that setback set the stage for your reinvention?

آن شکست چگونه زمینه‌ساز بازآفرینی‌تان شد؟

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)