Basic English – How and when to use DO, DOES, and DID

Hi. I'm Gill from www.engvid.com, and today, we're going to look at the verb "to do", looking

سلام. من گیل هستم از www.engvid.com، و امروز، ما به فعل "to

at "do", "does", and "did", and the way it's used, not all within a positive sentence or

" نگاه می کنیم، به "does"، "does" و "did" نگاه می کنیم، و نحوه استفاده از آن ، نه همه در یک جمله یا

statement, but the way it often needs to be included in a negative statement, and also

عبارت مثبت است، اما روشی که اغلب باید در یک عبارت منفی گنجانده شود، و همچنین

how it has to be used in a question. Okay?

نحوه استفاده از آن در یک سوال. باشه؟

So, I've just got an example here to show you what... What I mean. Okay? So, just a

بنابراین، من فقط یک مثال در اینجا آورده ام تا به شما نشان دهم که ... منظورم چیست. باشه؟ بنابراین، فقط یک

simple sentence: "You walk." Okay? "You walk." So, we've got the pronoun "you", the person.

جمله ساده: "شما راه بروید." باشه؟ "شما راه بروید." بنابراین، ما ضمیر "شما"، شخص را داریم.

"P" for pronoun, "p" for person. Okay? And the verb: to walk. "You walk." Okay? But,

«پ» برای ضمیر، «پ» برای شخص. باشه؟ و فعل: راه رفتن. "شما راه بروید." باشه؟ اما،

what happens? Now this is in the present tense, and what happens is in some tenses, you have

چه اتفاقی می افتد؟ حالا این در زمان حال است و اتفاقی که می افتد در بعضی زمان ها

to use "do", but in other tenses you don't need it. So we're going to see the different

باید از «do» استفاده کرد، اما در زمان های دیگر نیازی به آن ندارید. بنابراین ما قصد داریم

types of sentence with different tenses to show when to use it and when not to use it,

انواع جملات را با زمان های مختلف ببینیم تا نشان دهیم چه زمانی از آن استفاده کنیم و چه زمانی از آن استفاده نکنیم

and also how to use it. Okay?

و همچنین نحوه استفاده از آن را نشان دهیم. باشه؟

So: "You walk." Simple present tense. If you turn that into the negative, it's:

بنابراین: "شما راه بروید." زمان حال ساده. اگر آن را به منفی تبدیل کنید، این است:

"You do not walk." or "You don't walk."

"شما راه نمی روید." یا "راه نمیری."

You can't just say: "You not walk". You have to use:

شما نمی توانید فقط بگویید: "راه نمی روی". شما باید استفاده کنید:

"You do not walk." And so, because "do" is also a verb, the way it's used here is to

"شما راه نمی روید." و بنابراین، از آنجا که "do" نیز یک فعل است، روش استفاده از آن در اینجا

sort of help the meaning and that means it's called an auxiliary verb. Okay? So, I'll just

برای کمک به معنی است و این بدان معنی است که به آن فعل کمکی می گویند. باشه؟ بنابراین، من

put "aux", auxiliary verb. And the "not" is the negative. Okay? So: "You do not walk."

فقط "aux"، فعل کمکی را قرار می دهم. و "نه " منفی است. باشه؟ پس: «شما راه نمی روید».

or "You don't walk." In speech, when we're speaking, we say: "You don't". Maybe if you're

یا "راه نمیری." در گفتار، وقتی صحبت می کنیم، می گوییم: «تو نمی کنی». شاید اگر در حال

writing a formal essay for an exam, it's best not to use contractions, abbreviations, like

نوشتن یک مقاله رسمی برای امتحان هستید، بهتر است از انقباضات، اختصارات، مانند

"don't". It's better to use "do not". Okay? So: "You do not walk." That's the negative.

«نباید» استفاده نکنید. بهتر است از "نباید" استفاده کنید. باشه؟ پس: «شما راه نمی روید». منفی همین است.

Okay? And then, again, if we turn it into a question and you're asking the person, it's:

باشه؟ و سپس، دوباره، اگر آن را به یک سؤال تبدیل کنیم و از آن شخص بپرسید، این است:

"Do" again. "Do...? Do you walk?" So: "You walk", "Do you walk?" Okay? So "do" is the

«دوباره انجام دهید». "آیا...؟ پیاده روی می کنی؟" بنابراین: "شما راه می روید"، "آیا راه می روید؟" باشه؟ پس «انجام»

auxiliary; "you" is the person, the pronoun; and "walk" is the verb. Okay? So: "You walk.",

کمکی است; «تو» شخص، ضمیر است. و «راه رفتن» فعل است. باشه؟ بنابراین: "شما راه

"You don't walk.", "Do you walk?" Okay. So, there, in the simple present tense for the

می روید."، "شما راه نمی روید."، "آیا راه می روید؟" باشه. بنابراین، در زمان حال ساده برای

negative and for the question, you need to use "do" as an extra and as an auxiliary verb.

منفی و برای سوال، باید از "do" به عنوان فعل اضافی و به عنوان یک فعل کمکی استفاده کنید.

Okay?

باشه؟

Right, so now I've got some little exercises to give you a chance to see if you can do

درست است، بنابراین اکنون چند تمرین کوچک دارم تا به شما فرصتی بدهم تا ببینید آیا خودتان می‌توانید

them yourself before I say what they should be. Okay? So, we've got this one here: "I

آن‌ها را انجام دهید، قبل از اینکه بگویم چه چیزی باید باشد. باشه؟ بنابراین، ما این یکی را در اینجا داریم: "من

swim every day." Very healthy. I don't, actually, but some people do. Swim, swimming in a swimming

هر روز شنا می کنم." خیلی سالم. من نه، در واقع، اما برخی از مردم این کار را انجام می دهند. شنا، شنا در

pool. "I swim every day." Okay? So, if you are going to turn that into the negative...

استخر. "من هر روز شنا می کنم." باشه؟ بنابراین، اگر می خواهید آن را به منفی تبدیل کنید ...

I just said it probably, without realizing. I hope you've forgotten what I've said now

من فقط آن را احتمالاً بدون اینکه متوجه شوم گفتم. امیدوارم فراموش کرده باشید که الان

when I gave you the negative. [Laughs]. I'm not going to do that every time, don't worry.

وقتی نگاتیو به شما گفتم چه گفتم. [می خندد]. من قرار نیست این کار را هر بار انجام دهم، نگران نباشید.

"Don't worry." Okay, so: "I swim every day." What would be the negative?

"نگران نباش." خوب، پس: "من هر روز شنا می کنم ." چه چیزی منفی خواهد بود؟

"I ____ ____ _____ ___."

"من ____ ____ _____ ___."

Just have a think before I tell you what it should be: "I", then we have to use

فقط قبل از اینکه به شما بگویم چه چیزی باید باشد فکر کنید: "من"، سپس باید از

"do not"/"don't", "I don't", and then it's the same. We've got "walk" there and "walk"

"نباید"/"نباید"، "من نمی‌کنم" استفاده کنیم، و سپس همان است. ما آنجا «پیاده‌روی» و آنجا «پیاده‌روی»

there, so it's just: "I don't swim every day." Okay? So you just have to put "don't" in there:

داریم، بنابراین فقط: «من هر روز شنا نمی‌کنم». باشه؟ بنابراین شما فقط باید "نباید" را در آنجا قرار دهید:

"I don't swim every day." Okay? And then, again, for the question version of it:

"من هر روز شنا نمی کنم." باشه؟ و سپس، دوباره، برای نسخه سوال آن:

"I swim every day." And then somebody asks or I ask...

"من هر روز شنا می کنم." و بعد یکی می پرسد یا من می پرسم...

I don't know why I would ask that

نمی دانم چرا این سوال را بپرسم

question. I should know the answer, but: "Do",

. من باید جواب را بدانم، اما: «کن»،

what should it be?

چه باید باشد؟

"Do I swim every day?" So, "swim every

"آیا من هر روز شنا می کنم؟" پس «هر

day", "walk", "walk", "swim every day". "Do I swim every day?" Okay. So, it's always "Do"

روز شنا»، «پیاده روی»، «پیاده روی»، «هر روز شنا کن». "آیا من هر روز شنا می کنم؟" باشه. بنابراین، همیشه در ابتدای سوال "Do" است

at the beginning of the question, and then you just use the same words.

، و سپس شما فقط از همان کلمات استفاده می کنید.

Okay, so let's try the next one. I hope by now that you understand what I'm explaining

خوب، پس بیایید مورد بعدی را امتحان کنیم. امیدوارم تا الان متوجه شده باشید که من

about the verb "to do". "You understand." Okay? Now, what if it's still negative? I'm

در مورد فعل "to" چه توضیحی می دهم. "تو می فهمی." باشه؟ حالا اگه بازم منفی باشه چی؟ من

not going to say it this time; I'll leave it for you to think: How would you say the

این بار آن را نمی گویم؛ من آن را به شما واگذار می کنم که فکر کنید: چگونه منفی این را می گویید

negative of this? "You __ ___ understand." Okay? So, it's: "You", like this one here,

؟ "تو __ ___ می فهمی." باشه؟ بنابراین، این است: "شما"، مانند این اینجا،

"don't"... Sorry about my writing. "You don't" and then "understand" again. Okay? "You understand.",

"نباید" ... متاسفم برای نوشتن من. "تو نمی کنی" و بعد دوباره "می فهمی". باشه؟ "تو می فهمی."،

"You don't understand." Right? And then the question version, I've already started it

"تو نمی فهمی." درست؟ و سپس نسخه سوال، من قبلا آن را

with: "Do", so if I'm asking you yes or no: "Do you understand?" Okay? So: "Do you understand?"

با: "Do" شروع کرده ام، بنابراین اگر از شما بله یا خیر می پرسم: "آیا متوجه می شوید؟" باشه؟ بنابراین: "میفهمی؟"

And the question mark, of course, at the end. Always remember the question mark. Right.

و البته علامت سوال در پایان. علامت سوال را همیشه به خاطر بسپارید. درست.

Okay. So I hope that's clear so far.

باشه. بنابراین امیدوارم تا اینجا روشن باشد.

Now, let's try this one. This is still present tense, simple present tense. Okay?

حالا بیایید این یکی را امتحان کنیم. این هنوز زمان حال است، زمان حال ساده. باشه؟

"He smokes cigarettes." Very bad habit.

او سیگار می کشد. عادت خیلی بد

Ah. "He smokes cigarettes" now, and then he gives up smoking;

آه اکنون «سیگار می کشد» و سپس سیگار را ترک می کند.

he quits smoking. He stops. Very sensible. So, it's now the negative situation. No more

او سیگار را ترک می کند او می ایستد. بسیار معقول. بنابراین، اکنون وضعیت منفی است. دیگر

cigarettes. So: "He", now something funny happens here, because we're talking about

سیگار نیست. بنابراین: «او»، حالا اینجا یک اتفاق خنده‌دار می‌افتد، چون در مورد

"he", we have to change the verb. If it was, for example: "I smoke", "you smoke", we don't

«او» صحبت می‌کنیم، باید فعل را تغییر دهیم. اگر مثلاً این بود : «من سیگار می‌کشم»، «تو سیگار می‌کشی»،

have the "s" on the end, but because we've got "He smokes", this is where we put the

«s» را در انتهای آن نداریم، اما چون «او سیگار می‌کشد» داریم، اینجاست که

"s" on the end of the verb; "he", "she", "it smokes", so that affects what happens here.

«s» را می‌گذاریم. در انتهای فعل؛ "او"، "او"، " سیگار می کشد"، به طوری که بر آنچه در اینجا اتفاق می افتد تاثیر می گذارد.

Okay? And instead of "don't", we have to use "doesn't" or "does not". Okay? So it's either

باشه؟ و به جای «نکند» باید از «نمی‌کند» یا «نمی‌کند» استفاده کنیم. باشه؟ بنابراین یا

"does not", "d-o-e-s not", or "d-o-e-s-n'"-apostrophe-"t".

«نمی‌کند»، «د-و-ه-س» نیست، یا «د-و-ه-س-ن»-آپوستروف-»ت.

"He does not", "He doesn't". Ah, and then something else happens. Because we've

"او نمی کند"، "او نمی کند". آه، و بعد اتفاق دیگری می افتد. از آنجا که

got an "s" now in "does", we've got an "s" here, we no longer need the "s" there. So

ما اکنون در "does" یک "s" داریم، در اینجا "s" داریم، دیگر به "s" در آنجا نیاز نداریم. پس

we say: "He doesn't smoke cigarettes." Okay? "He doesn't smoke cigarettes", because we've

می گوییم: «سیگار نمی کشد». باشه؟ «سیگار نمی کشد»، زیرا

already used the "s" in the "does" part of the sentence. That's a bit confusing, but

قبلاً از «s» در قسمت «does» جمله استفاده کرده ایم. این کمی گیج کننده است،

the more you practice it, the more it will get easier. Okay. And similarly, with the

اما هر چه بیشتر آن را تمرین کنید، آسان تر می شود. باشه. و به همین ترتیب، با این

question, then. How...? See if you can think what the question wording would be, starting

سوال، پس. چگونه...؟ ببینید آیا می توانید فکر کنید که جمله بندی سوال چه خواهد بود،

with "Does" with the "s": "Does he smoke", without the "s": "Does he smoke cigarettes?"

با "آیا" با "s" شروع می شود: "آیا او سیگار می کشد"، بدون "s": "آیا او سیگار می کشد؟"

Okay. All right?

باشه. خیلی خوب؟

Let's practice that again with this one, because this sentence is "she". "He", "she", and "it",

بیایید دوباره آن را با این یکی تمرین کنیم، زیرا این جمله "او" است. «او»، «او» و «آن»

they're all the third person singular, and that's why this "s" happens with the verb.

، همگی سوم شخص مفرد هستند و به همین دلیل است که این «s» با فعل اتفاق می‌افتد.

So: "She speaks French." So, how would you put the negative? See if you can work that

بنابراین: "او فرانسوی صحبت می کند." بنابراین، چگونه منفی را قرار می دهید؟ ببینید آیا می توانید آن

out by comparing it with the "he" above. "She does not" or "doesn't speak French." "She

را با مقایسه با "او" بالا حل کنید. "او نمی داند" یا "فرانسوی صحبت نمی کند." "او

doesn't speak"-without an "s"-"French". So let's have a look at what happens with the

صحبت نمی کند" - بدون "s" - "فرانسوی". پس بیایید نگاهی بیندازیم به آنچه که با

question, then, and it's going to be very similar to what happened with the previous

سوال اتفاق می‌افتد، و بسیار شبیه به آنچه در خط قبلی رخ داد خواهد

line. So, we've had: "She speaks French.", "She doesn't speak French.", and now: "Does",

بود. بنابراین، ما داشتیم: "او فرانسوی صحبت می کند."، "او فرانسوی صحبت نمی کند."، و اکنون: "آیا"،

do you want to complete it before I say? "Does

آیا می خواهید قبل از اینکه بگویم کاملش کنید؟ "آیا

she speak"-without the "s"-French"?

او صحبت می کند" - بدون "s" -

"Does she speak French?" Question mark. Don't forget the question mark. Right.

فرانسوی؟ "آیا او فرانسوی صحبت می کند؟" علامت سوال. علامت سوال را فراموش نکنید. درست است.

And one final example of where the "do" word is needed... So we have now: "The girl went

و یک مثال آخر از جایی که کلمه "do" مورد نیاز است. بنابراین ما اکنون داریم: "دختر رفت

shopping." So, "went" that's a clue that we're in the past tense now, so we've changed tenses.

خرید." پس "رفت" این یک سرنخ است که ما اکنون در زمان گذشته هستیم، بنابراین زمان را تغییر داده ایم.

We've gone from the present to the past. "The girl yesterday, the girl went shopping". Okay?

ما از حال به گذشته رفته ایم." دختر دیروز، دختر رفت خرید." باشه؟

So, what happens next? With the negative, we still need to use the "do" verb, but it's

خب، بعدش چی میشه؟ با منفی، ما هنوز باید از فعل "do" استفاده کنیم، اما

now going to be in the past tense. So: "The girl", what do you think it might be? What's

الان در زمان گذشته خواهد بود. پس: " دختر" ، فکر می کنید چه چیزی ممکن است باشد؟

the past tense of "do"? Okay. I'm going to write it. "The girl did", "did not" or "didn't",

زمان گذشته "انجام" چیست؟ خوب. من می خواهم آن را بنویسم. "دختر انجام داد"، "نکرد" یا "نکرد"،

okay? "The girl didn't", and then because we've got the past tense of "do": "didn't",

باشه؟ "دختر نکردیم، و سپس چون زمان گذشته "انجام" را داریم: "نکردم"،

we have to change this to "go shopping". "The girl didn't go shopping." Right? "Go". So

باید این را به "خرید رفتن" تغییر دهیم. " دختر خرید نرفت." درست است؟ برو. پس

"go" comes from the "to go", the verb "to go". So you have to go back to the base verb,

«رفتن» از «رفتن»، فعل « رفتن» می آید. پس باید به فعل پایه،

the main verb from the infinitive "to go". So: "The girl didn't go shopping." Okay? So

فعل اصلی از مصدر «رفتن» برگردی. پس: «دختر نشد. نرو خرید ing." باشه؟ پس

that's another complication. Sorry about that, but I don't make the rules. Okay, let's try

این یک عارضه دیگر است. متاسفم برای این، اما من قوانین را تعیین نمی کنم. خوب، بیایید

it with a question. "Did", so can you think? "Did", it's going to be "the girl", so: "Did

آن را با یک سوال امتحان کنیم. "آیا"، پس می توانید فکر کنید؟ "آیا"، قرار است "دختر" شود، پس: "

the girl", what do you think it would be? "Did the girl went shopping"? Probably not.

آیا دختر"، به نظر شما چه می شود؟ "دختر رفت خرید"؟ احتمالا نه.

No, because we've got "did" already as the past tense of "do": "did". So it's:

نه، زیرا ما قبلاً "کرد" را به عنوان زمان گذشته "do" دریافت کرده ایم: "کرد". پس این است:

"Did the girl go shopping?"

"آیا دختر رفت خرید؟"

Go shopping, just like here. "The girl didn't go shopping.",

برو خرید، درست مثل اینجا. "دختر خرید نرفت."،

"Did the girl go shopping?"

"دختر رفت خرید؟"

Okay, so that's a few of the tenses where you have to use "do" or "did", but I've put

بسیار خوب، پس این چند مورد از زمان‌هایی است که باید از «انجام» یا «انجام داد» استفاده کنید، اما من

a little line here to show that these three examples are different. In these tenses, we

یک خط کوچک در اینجا گذاشته‌ام تا نشان دهم این سه مثال متفاوت هستند. در این زمان ها

don't have to use "do", because this one, for example, is the present continuous.

لازم نیست از «do» استفاده کنیم، زیرا این یکی مثلاً حال استمراری است.

"I am swimming."

"من دارم شنا می کنم."

So, to do the negative of that all you have to do is say: "I am ___ swimming.",

بنابراین، برای انجام منفی آن تنها کاری که باید انجام دهید این است که بگویید: "من ___ شنا می کنم."،

"I am not swimming." Just the negative word "not". "I am not swimming. Okay? And, for

"من شنا نمی کنم." فقط کلمه منفی "نه". "من شنا نمی کنم. باشه؟ و

the question at the end, you start with: "Am", and you just reverse the words. You go:

برای سوال آخر با "آم" شروع می کنید و فقط کلمات را برعکس می کنید. می روید:

"Am I swimming?" Question mark. "Am I swimming?"

"آیا شنا می کنم؟" علامت سوال. "آیا شنا می کنم؟"

Okay? Nice and simple. So we don't need "do"

خوب؟ زیبا و ساده. پس ما نیازی به "کردن"

with the present continuous. Right?

با حال استمراری نداریم. درست است؟

Similarly: "The girl was going shopping." We're in the past continuous tense, now. That's

به همین ترتیب: "دختر داشت می رفت خرید." ما در زمان گذشته استمراری هستیم، اکنون. آن

present continuous, this is past continuous. "The girl was going shopping." What do you

حال استمراری است، این گذشته است. ادامه دارد. "دختر داشت می رفت خرید."

think the negative might be? "The girl was

فکر می کنید منفی چه چیزی می تواند باشد؟ "دختر

not going shopping.", "The girl was not".

خرید نمی کرد."، "دختر نبود".

So, all you're going is putting "not" in for the negative. "Not".

منفی "نه"

"The girl was not going shopping." And then for the question,

"دختر قصد خرید نداشت" و سپس برای سوال

we just change the word order:

، فقط ترتیب کلمه را تغییر می دهیم:

"Was the girl going shopping?", "Was the girl going shopping?"

"دختر داشت خرید می کرد؟"، "دختر داشت خرید می کرد؟"

No need to add any "do" or "does" or "did".

نیازی به اضافه کردن نیست. هر "کرد" یا "کرد" یا "کرد".

And then, finally: "We have cleaned the kitchen." Aren't we good? Ah, cleaning the kitchen.

و بعد، در نهایت: "آشپزخانه را تمیز کردیم." خوب نیستیم؟ آه، تمیز کردن آشپزخانه.

Don't you love it? Okay: "We have cleaned the kitchen." But unfortunately, there's a

آیا شما آن را دوست ندارید؟ باشه: "ما داریم. آشپزخانه را تمیز کرد." اما متأسفانه یک نکته

negative to that. "We have ___ cleaned the kitchen."

منفی در آن وجود دارد. "ما ___ را تمیز کردیم آشپزخانه."

Sadly: "We have not cleaned the kitchen." And it's disgusting. Ugh, horrible.

متأسفانه: "ما آشپزخانه را تمیز نکرده ایم." و این منزجر کننده است. اوه، وحشتناک

Okay: "We have not cleaned the kitchen." And

خوب: "ما آشپزخانه را تمیز نکرده ایم."

the question, just change the word order: "Have we cleaned the kitchen?" Question mark.

و سوال، فقط ترتیب کلمات را تغییر دهید: "آیا آشپزخانه را تمیز کرده ایم؟" علامت سوال.

Okay? So, there we are, some examples of "do", where it's needed, and examples of places

باشه؟ بنابراین، چند مثال از «انجام»، جایی که لازم است، و نمونه‌هایی از مکان‌هایی

where it's not needed because of the different tenses. And then we're just going to go on

که به دلیل زمان‌های مختلف نیازی به آن نیست، وجود دارد . و سپس ما فقط می‌خواهیم

and look at another couple uses of the verb "to do".

به استفاده‌های زوج دیگری از فعل "to" نگاه کنیم.

Okay, so let's have a look at two other uses of the verb "to do". All right? First of all,

خوب، پس بیایید نگاهی به دو کاربرد دیگر فعل "to" بیندازیم. خیلی خوب؟ اول از همه،

this, I put "x2", but it means "twice". "Twice" means two times. Two times. Times two. In

این، من "x2" را، اما به معنای "دو بار" است. «دوبار» یعنی دو بار. دو بار. بار دو

the same sentence. So the verb "to do" can appear twice in the same sentence. Okay? Here

در همین جمله. بنابراین فعل "to" می تواند دو بار در یک جمله ظاهر شود. باشه؟

it is: "Did you do that?" So "did" past tense of "to do": "Did you do that?" Maybe, I don't

اینجاست: "تو این کار را کردی؟" بنابراین "کرد" زمان گذشته "to do": "آیا این کار را کردی؟" شایدم نمی دونم

know, a little boy has been playing around and broken something, and his mother comes

یه پسر کوچولو داره بازی می کنه و یه چیزی رو شکسته و مامانش میاد

and says: "Did you do that?" Did you break that? So, the "do" refers to some action,

و میگه: تو اینکارو کردی؟ آن را شکستی ؟ پس «انجام» به عملی

like "break". So, the mother could say: "Did you break that?" But you can just use the

مانند «شکستن» اشاره دارد. بنابراین، مادر می تواند بگوید: "آیا آن را شکستی؟" اما شما فقط می توانید از

verb "to do", meaning to do some action. So: "Did", past tense: "Did you do that?" Did

فعل "to" استفاده کنید، به معنای انجام عملی. پس : «آیا»، زمان گذشته: «این کار را کردی؟» آن را شکستی

you break that? Or, you could say: "Did you drink that?", "Did you eat that?" But you

؟ یا می توانید بگویید: "آیا آن را خوردی؟"، "آیا آن را خوردی؟" اما شما

can just say: "Did you do that?" Okay? So that's where "do" can appear twice. And once

فقط می توانید بگویید: "این کار را کردی؟" باشه؟ بنابراین اینجاست که "do" می تواند دو بار ظاهر شود. و یک بار

as the auxiliary verb, and once as the main verb, the action of the sentence. Okay? And

به عنوان فعل کمکی، و یک بار به عنوان فعل اصلی ، عمل جمله. باشه؟ و

you could turn it... Oh, well that's already a question.

شما می توانید آن را بچرخانید... اوه، خب این یک سوال است.

There's another question: "What did you do?" Okay? So we've got "did" and "do" again. "What

یک سوال دیگر وجود دارد: "چه کار کردی؟" باشه؟ بنابراین ما دوباره "کرد" و "انجام" داریم. "چه

did you do?" If somebody comes with their arm bandaged: "Ah, what did you do?" Meaning:

کار کردین؟" اگر کسی با دستش باندپیچ شده بیاید: "آه، چه کار کردی؟" معنی:

"How...? What...? What's happened? How did that happen to your arm? What did you do?"

"چطور...؟ چی...؟ چی شده؟ چطوری برای بازویت اتفاق افتاد؟ چیکار کردی؟"

And they say: "Oh, somebody knocked me over, and I fell on my arm and it broke. The bone

و می گویند: آه، یکی مرا کوبید و بر بازویم افتادم و شکست،

is broken." So, you didn't do it, somebody else did, but people still say: "What did

استخوان شکست. بنابراین، شما این کار را نکردید، شخص دیگری این کار را انجام داد، اما مردم همچنان می گویند: "

you do to cause that?" So: "What did you do?" Past tense, auxiliary, and main verb "to do".

تو برای این کار چه کردی؟" پس تو چکار کردی؟" زمان گذشته، کمکی و فعل اصلی "to do".

Okay.

باشه.

And then, this is rather a fun use, a nice use of the verb "to do", for emphasis. If

و سپس، این یک استفاده سرگرم کننده است، یک استفاده خوب از فعل "to"، برای تاکید. اگر

you want to put more stress on something, emphasis, emphasis or stress, and you also

می‌خواهید روی چیزی استرس بیشتری داشته باشید، تاکید، تاکید یا استرس، و همچنین

stress it with your voice as well. If you say: "Ah, I do like your hair!" I do like.

با صدای خود نیز بر آن تاکید می‌کنید. اگر بگویید: "آه، من موهای شما را دوست دارم!" من دوست دارم.

You can say: "I like your hair. Oh, I like your hair." But if you say: "Oh, I do like

شما می توانید بگویید: "من موهای شما را دوست دارم. اوه، من موهای شما را دوست دارم." اما اگر بگویید: "اوه، من

your hair! Ah, isn't it lovely?" And so the "do", you say: "do", your voice goes up and

موهایت را دوست دارم! آه، دوست داشتنی نیست؟" و به این ترتیب "انجام" می گویید: "انجام"، صدای شما بالا و

down: "do". "I do like your hair!" And "hair" goes up and down as well. So that just emphasizes

پایین می رود: "انجام". "من موهایت را دوست دارم!" و "مو " نیز بالا و پایین می رود. بنابراین این فقط بر

the fact that you really, really, really do like the person's hair. Okay?

این واقعیت تأکید دارد که شما واقعاً، واقعاً، واقعاً موهای آن شخص را دوست دارید. باشه؟

It can be used for a less happy reason as well, of course. "Oh, she does look tired!"

البته می توان از آن برای دلایلی کمتر خوشحال کننده نیز استفاده کرد. "اوه، او خسته به نظر می رسد!"

Okay? So we go from "do" to "does", remember, because this is the third person singular.

باشه؟ بنابراین از «انجام» به «انجام می‌دهد» می‌رویم، به یاد داشته باشید، زیرا این سوم شخص مفرد است.

This is first-person singular. "I do", "She does". "She does look tired! She can't have

این اول شخص مفرد است. "من انجام می دهم"، "او انجام می دهد". "او خسته به نظر می رسد! او نمی تواند

slept last night. She does look tired. She's been working so hard. She does look tired."

دیشب بخوابد. او خسته به نظر می رسد. او خیلی سخت کار می کند. او خسته به نظر می رسد."

You can say: "She looks tired." And, of course, that puts an "s" on: "She looks tired." But

می توانید بگویید: "او خسته به نظر می رسد." و البته این یک "s" روی آن قرار می دهد: "او خسته به نظر می رسد." اما

when you're using "does", the "s" is there, so you don't need it again here. So:

وقتی از "does" استفاده می کنید، "s" وجود دارد، بنابراین دیگر به آن در اینجا نیاز ندارید. بنابراین:

"She looks tired. Oh, she looks tired today." But: "Oh, she does look tired today! Oh." It just

"او خسته به نظر می رسد. اوه، او امروز خسته به نظر می رسد." اما: "اوه، او امروز خسته به نظر می رسد! اوه." فقط

gives more emphasis. Okay? "She does look tired!"

تاکید بیشتری می کند. باشه؟ "او خسته به نظر می رسد!"

And then, say you've been on holiday, a nice positive example again. You had a really nice

و سپس، بگویید که در تعطیلات بوده اید، یک مثال مثبت دوباره. شما واقعاً

time, so you could say: "We enjoyed our holiday.", "Oh, yes, we enjoyed our holiday." But:

اوقات خوبی داشتید، بنابراین می توانید بگویید: "ما از تعطیلات خود لذت بردیم."، "اوه، بله، ما از تعطیلات خود لذت بردیم." اما:

"Oh, we did enjoy our holiday!" That's the emphasis.

"اوه، ما از تعطیلات خود لذت بردیم!" این تاکید است.

Okay? And you notice again, if you say: "We

باشه؟ و دوباره متوجه می شوید ، اگر بگویید: "ما

enjoyed our holiday." it's "ed". "We enjoyed our holiday." without the "did". But if you

از تعطیلات خود لذت بردیم." "اد" است. "ما از تعطیلات خود لذت بردیم." بدون "کرد". اما اگر

say: "We did enjoy our holiday!" because the past tense is a "did", so you don't need to

بگویید: "ما از تعطیلات خود لذت بردیم!" چون زمان گذشته یک "کرد" است، بنابراین نیازی نیست

put it again here. "We did enjoy our holiday!" Okay?

دوباره آن را اینجا قرار دهید. "ما از تعطیلات خود لذت بردیم!" باشه؟

Right, well, I hope all of that is helpful. And if you go to the website, www.engvid.com,

خوب، خوب، امیدوارم همه اینها مفید باشد. و اگر به وب سایت www.engvid.com بروید،

you will find a quiz on this subject. So please go and try it, and see how many marks you

یک مسابقه در این زمینه پیدا خواهید کرد. پس لطفا بروید و آن را امتحان کنید و ببینید چند نمره می

can get. And on YouTube, if you'd like to subscribe to my channel, that would be great.

توانید بگیرید. و در یوتیوب، اگر مایلید در کانال من مشترک شوید، عالی خواهد بود.

Thank you. And hope to see you again soon. Okay, bye.

متشکرم. و امیدوارم به زودی دوباره شما را ببینم. باشه خداحافظ.