Imperatives - How to give commands in English and more!

Hi, this is Alex, and welcome to this lesson on imperatives.

سلام، این الکس است و به این درس در مورد دستورات خوش آمدید.

Now, if you're wondering what the word "imperatives" means, basically, in grammar, imperatives

حال، اگر تعجب می‌کنید که کلمه «ضرورت‌ها» به چه معناست، اساساً در دستور زبان، دستورات

are simply verbs used to achieve different functions, but they always have the same kind

صرفاً افعالی هستند که برای دستیابی به عملکردهای مختلف استفاده می‌شوند، اما آنها همیشه

of general role of telling someone what to do, or guiding someone to do something, OK?

نقش کلی یکسانی دارند که به کسی می‌گویند چه کاری انجام دهد یا کسی را راهنمایی کند. برای انجام کاری، باشه؟

So imperatives are verbs used to give orders or commands, give directions or instructions,

بنابراین دستورات افعالی هستند که برای دستور دادن یا دستور دادن، دستور دادن یا دستور دادن

make requests with "please," give advice, suggestions, give warnings, or to invite someone

، درخواست با «لطفا»، توصیه، پیشنهاد، هشدار دادن، یا دعوت کردن کسی به

somewhere.

جایی استفاده می‌شوند.

Now, when you use an imperative, you start the sentence with the verb, the base form

حالا وقتی از دستور استفاده می کنید، جمله را با فعل شروع می کنید،

of the verb, OK?

شکل پایه فعل، خوب؟

You're not basically indicating any kind of subject, so you're not saying "I, you, we,

شما اساساً هیچ نوع موضوعی را نشان نمی دهید ، بنابراین نمی گویید "من، شما، ما،

they."

آنها."

The subject is implied always to be talking about you, OK?

این موضوع به طور ضمنی گفته می شود که همیشه در مورد شما صحبت می کند، خوب؟

So in imperatives, the subject is you.

پس در الزامات ، موضوع شما هستید.

So let's look at some examples to make it easier to understand.

بنابراین بیایید به چند مثال نگاه کنیم تا درک آن آسان تر شود.

So verbs used to give orders or commands, OK?

بنابراین افعالی برای دادن دستور یا دستور استفاده می شود، خوب؟

So what is an order or a command?

پس دستور یا فرمان چیست؟

For example, if you are taking swimming lessons, your instructor might tell you, "Jump into

به عنوان مثال، اگر در حال گذراندن کلاس های شنا هستید، ممکن است مربی به شما بگوید: «به

the pool."

داخل استخر بپرید».

Right?

درست؟

So they are talking to you directly.

بنابراین آنها مستقیماً با شما صحبت می کنند.

They're not saying, "You, jump into the pool."

آنها نمی گویند، "شما، بپرید داخل استخر."

They're saying, "Jump into the pool," and you know they are talking to you.

آنها می گویند، "به استخر بپر" و شما می دانید که آنها با شما صحبت می کنند.

You know the command is for you.

شما می دانید که دستور برای شما است.

So they use the verb "jump," right?

بنابراین آنها از فعل "پرش" استفاده می کنند، درست است؟

That's the base form of the verb, "jump," and then followed by a command or an instruction,

این شکل پایه فعل "پرش" است و بعد از آن یک دستور یا یک دستورالعمل،

OK?

خوب است؟

Let's look at the second use of imperatives, and that is to give directions or instructions.

بیایید کاربرد دوم دستورات را بررسی کنیم، و آن جهت دادن یا دستورالعمل است.

So for example, if you are giving directions to someone on how to get to your home, you

بنابراین، برای مثال، اگر به کسی راهنمایی می‌کنید که چگونه به خانه خود

would tell them, "Go straight on John Street, turn left on Main Street, turn right on King

برسد، به او می‌گویید: «در خیابان جان مستقیم بروید، در خیابان اصلی به چپ بپیچید، در خیابان کینگ به راست

Street."

بپیچید».

OK?

خوب؟

So again, you're saying, you're starting your sentences with "go," OK?

پس باز هم می گویید جملات خود را با «برو» شروع می کنید، خوب؟

Base form, "turn," base form of a verb, right?

شکل پایه، "چرخش"، شکل پایه یک فعل، درست است؟

So you can also use it to give instructions.

بنابراین شما همچنین می توانید از آن برای ارائه دستورالعمل استفاده کنید.

So let's say cooking instructions for a meal, "Add two tablespoons of salt."

بنابراین بیایید دستور پخت یک غذا را بگوییم: «دو قاشق غذاخوری نمک اضافه کنید».

So "add," right?

بنابراین "افزودن"، درست است؟

Just the base form of the verb, you're beginning the sentence with that, to give directions,

فقط شکل پایه فعل، شما جمله را با آن شروع می کنید، تا

instructions on how to cook something.

دستورالعمل ها، دستورالعمل هایی در مورد نحوه پختن چیزی ارائه دهید.

OK.

خوب.

You can make requests using imperatives.

با استفاده از دستورات می توانید درخواست دهید.

Now here, when you're making a request, you usually want to use "please."

اکنون در اینجا، زمانی که درخواستی را ارائه می کنید ، معمولاً می خواهید از "لطفا" استفاده کنید.

Usually at the end, or maybe at the beginning as well.

معمولاً در پایان، یا شاید در ابتدا.

So you can make a request, let's say your job is a teacher as well, and you want your

بنابراین می توانید درخواست بدهید، فرض کنید شغل شما هم معلمی است و می خواهید

students to read page 52 for homework.

دانش آموزانتان صفحه 52 را برای تکالیف بخوانند.

So you can say that sentence by saying, "Please read page 52.

بنابراین می توانید آن جمله را با گفتن این جمله بگویید: «لطفا صفحه 52 را

Please read."

بخوانید. لطفاً بخوانید».

So again, "read" is the base form of the verb, right?

پس دوباره "خواندن" شکل پایه فعل است، درست است؟

Plus your request, "Please read page 52."

به علاوه درخواست شما، "لطفا صفحه 52 را بخوانید."

You're requesting them to do it.

شما از آنها می خواهید که این کار را انجام دهند.

It should be a command or an order, really, but in this case, it's more so of a request

این باید یک دستور یا یک دستور باشد، واقعاً، اما در این مورد،

when you're using, when you're adding "please."

زمانی که از آن استفاده می‌کنید، زمانی که «لطفاً» را اضافه می‌کنید، بیشتر یک درخواست است.

OK?

خوب؟

You can use it to give advice or suggestions, OK?

می توانید از آن برای ارائه مشاوره یا پیشنهاد استفاده کنید، خوب؟

So for example, I'm going to use a negative in this case.

بنابراین به عنوان مثال، من قصد دارم از یک منفی در این مورد استفاده کنم.

So if I say, "Don't cross the streets," OK?

بنابراین اگر بگویم "از خیابان ها رد نشوید" خوب است؟

So "cross" is the base form of the verb again.

بنابراین «صلیب» دوباره شکل پایه فعل است.

I'm putting "do not" in front of it, OK?

من جلوی آن "نه" را می گذارم، خوب؟

I'm giving advice or suggestion, OK?

من توصیه یا پیشنهاد می کنم، باشه؟

I'm saying, "Don't cross the streets, otherwise you might get hurt," OK?

من می گویم، "از خیابان ها رد نشوید، وگرنه ممکن است آسیب ببینید"، خوب؟

You can also give warnings.

شما همچنین می توانید هشدار دهید.

So this is kind of similar, essentially, OK?

بنابراین این یک نوع مشابه است، اساسا، خوب است؟

Do not touch, essentially.

اساساً دست نزنید.

Do not touch the oven, OK?

به فر دست نزنید، باشه؟

You're giving a warning.

داری اخطار میدی

Don't touch that, OK?

به آن دست نزن، باشه؟ با استفاده از یک امر ضروری نیز

You can invite someone to somewhere by using an imperative as well.

می توانید شخصی را به جایی دعوت کنید .

So you can say, "Come to my house at 4 o'clock."

بنابراین می توانید بگویید: «ساعت 4 به خانه من بیا».

That's when a party starts, could be your birthday or grandma's 75th wedding anniversary.

این زمانی است که یک مهمانی شروع می شود، می تواند تولد شما یا 75 سالگی مادربزرگ باشد.

So you can invite someone to somewhere just by, start, I apologize, by beginning with

بنابراین شما می توانید کسی را به جایی دعوت کنید فقط با شروع، من عذرخواهی می کنم، با شروع

the verb, right?

با فعل، درست است؟

The base form of the verb, "come."

شکل پایه فعل «بیا» است.

Come at 7 o'clock, OK?

ساعت 7 بیا، باشه؟

Usually when you're inviting someone, it might be nice to ask "please" as well.

معمولاً وقتی کسی را دعوت می کنید، ممکن است خوب باشد که "لطفا" را نیز بپرسید.

So "Please come at 7 o'clock."

بنابراین "لطفا ساعت 7 بیایید."

You're inviting someone to go somewhere.

داری کسی رو دعوت میکنی که بره یه جایی

OK, so let's look at some of the rules now on how we can put these kinds of imperatives

خوب، پس بیایید اکنون به برخی از قوانین در مورد چگونگی کنار هم قرار دادن این نوع

together.

الزامات نگاهی بیندازیم.

OK, so let's look into this a little bit more in depth, just to make sure that you understand

خوب، پس بیایید کمی عمیق تر به این موضوع نگاه کنیم تا مطمئن شویم

the form of how to use imperatives.

که شکل استفاده از دستورات را درک کرده اید.

OK, so if you're speaking in the affirmative, so the positive sense, what, again, what you

خوب، پس اگر مثبت صحبت می کنید، پس معنای مثبت، چیزی که

use is simply the base form of the verb, OK, plus, you know, the command, the warning,

استفاده می کنید به سادگی شکل پایه فعل است، OK، به علاوه، می دانید، دستور، هشدار،

whatever you want to accomplish, make the request.

هر چیزی که می خواهید انجام دادن ، درخواست

So what I have here is "Give me that," right?

بنابراین چیزی که من اینجا دارم این است که "آن را به من بده"، درست است؟

That's a command for someone to give you something right away, OK?

این دستوری است برای کسی که فوراً چیزی به شما بدهد، خوب؟

So again, you have the base form of the verb plus, you know, the rest of your command in

پس باز هم شما شکل پایه فعل به اضافه را دارید، می دانید، بقیه دستور شما در

this case, "Give me that."

این مورد، "Give me that."

So if you're talking in the negative, it's very simple.

بنابراین اگر شما منفی صحبت می کنید ، بسیار ساده است.

Just put "do not," OK?

فقط "نکند" را بگذارید، خوب؟

Again, in conversation, "do not" sometimes becomes "don't," so "do not" plus the base

باز هم در مکالمه «نکند» گاهی به «نکن» تبدیل می‌شود، بنابراین «نکند» به اضافه

form of the verb.

شکل پایه فعل.

So the example I have here is "Do not go inside," OK?

بنابراین مثالی که من در اینجا دارم این است که «به داخل نرو»، خوب؟

So this is a warning, right?

پس این یک هشدار است، درست است؟

"Do not" plus the base form of "go," which is "go," "do not go inside."

«نرو» به اضافه شکل پایه «برو» که «برو»، «درون نرو» است.

You're issuing a warning.

داری اخطار میدی

And just a reminder, again, that the subject of an imperative is always, it's always you,

و فقط یک یادآوری، دوباره، اینکه موضوع یک امر ضروری همیشه این است، همیشه شما هستید،

OK?

خوب؟

You don't have to indicate, you know, I don't have to say, "Alex, give me that."

شما لازم نیست نشان دهید، می دانید، من مجبور نیستم بگویم "الکس، آن را به من بده."

You can, but usually it's implied.

شما می توانید، اما معمولاً این امر ضمنی است.

If someone looks directly at you and tells you, "Give me that," it's implied that it's

اگر کسی مستقیماً به شما نگاه کند و به شما بگوید: "این را به من بده"، به این معنی است که

you.

شما هستید.

So in writing and in speaking, it's always implied that you are the subject, OK?

بنابراین در نوشتن و در گفتار، همیشه به طور ضمنی گفته می شود که شما سوژه هستید، خوب؟

So again, just remember the base form of the verb, to give the command, make the request,

بنابراین دوباره، فقط شکل پایه فعل را به خاطر بسپارید، برای دادن فرمان، درخواست،

issue the warning, send out an invitation, OK?

صدور اخطار، ارسال دعوت نامه، خوب؟

So if you'd like to test your knowledge on imperatives, please check out www.engvid.com

بنابراین اگر می‌خواهید دانش خود را در مورد الزامات آزمایش کنید ، لطفاً برای مسابقه www.engvid.com را بررسی کنید

for the quiz.

.

Again, my name is Alex, take care.

باز هم اسم من الکس است، مراقب باش.