English Grammar: AUXILIARY VERBS – be, do, have

My name's Ronnie and I'm going to teach you some grammar.

اسم من رونی است و قصد دارم مقداری گرامر به شما یاد بدهم.

It's kind of a... difficult grammar, but once you learn this overview of-dunh, dunh, dunh,

این یک نوع گرامر دشوار است، اما هنگامی که این نمای کلی از-Dunh, Dunh, Dunh,

dunh-"Auxiliary Verbs", English grammar is going to become easier for you, I hope.

Dunh-"افعال کمکی" را یاد بگیرید، گرامر انگلیسی برای شما آسان تر خواهد شد، امیدوارم.

So, if you're just beginning to learn English grammar, oh, stay in there, you can do it.

بنابراین، اگر تازه شروع به یادگیری گرامر انگلیسی کرده اید ، اوه، در آنجا بمانید، می توانید این کار را انجام دهید.

Yuri, this goes out to you in Salvador, Brazil.

یوری، این برای شما در سالوادور، برزیل منتشر می شود.

Let's keep going, man.

بیا ادامه بدیم مرد

We have three auxiliary verbs that we use in English: "be", "do", and "have".

ما سه فعل کمکی داریم که در انگلیسی استفاده می کنیم: "be"، "do" و "have".

But the thing about the auxiliary verbs is that each auxiliary verb will tell us what

اما نکته ای که در مورد افعال کمکی وجود دارد این است که هر فعل کمکی به ما می گوید که چه نوع دستور زبانی را

kind of grammar we're going to use with it.

با آن استفاده می کنیم.

So, let's look at the first one: "be".

بنابراین، بیایید به اولین مورد نگاه کنیم: "بودن".

So, "be" in its form in the present tense is "am", "is", "are"; negative: "am not",

پس «باش» در حالت فعلی «ام»، «هست»، «هست» است. منفی: "من نیستم"،

"isn't", and "aren't".

"نیست" و "نیستم".

These are present.

اینها حضور دارند.

The past tense would be present...

زمان گذشته حال خواهد بود...

Or, no.

یا نه.

The past tense in the positive is "was" and "were"; negative: "wasn't" and "weren't".

زمان گذشته در مثبت "بود" و "بود" است. منفی: «نبود» و «نبود».

So, how do we actually use this auxiliary verb?

بنابراین، چگونه از این فعل کمکی استفاده می کنیم؟

And the answer is: We use it in two forms of English grammar.

و پاسخ این است: ما آن را در دو شکل گرامر انگلیسی به کار می بریم.

The first one is progressive.

اولی مترقی است.

So, if you have a progressive sentence, we have present progressive, past progressive,

بنابراین، اگر شما یک جمله مترقی دارید، ما پیشروی حال، پیشروی گذشته

and future progressive.

و پیشروی آینده داریم.

Every time we have a sentence in English with progressive, we know we're going to use the

هر بار که یک جمله در انگلیسی با progressive داریم، می دانیم که از

verb "to be".

فعل "to be" استفاده می کنیم.

So, if our sentence is present progressive, we're going to use the present tense of the

بنابراین، اگر جمله ما فعلی مترقی باشد، از زمان حال

verb "to be", "is am are" with a verb with "ing".

فعل "to be"، "is am are" با فعل "ing" استفاده می کنیم.

So, in English grammar, anything that's progressive or continuous is another word for the same

بنابراین، در دستور زبان انگلیسی، هر چیزی که پیش رونده یا پیوسته باشد، کلمه دیگری برای همان

grammar, it's always going to be an "ing" on the verb.

گرامر است، همیشه یک "ing" روی فعل خواهد بود.

The thing that changes and tells us the grammar is the verb "to be".

چیزی که تغییر می‌کند و دستور زبان را به ما می‌گوید، فعل «بودن» است.

Present is: "is", "am", "are", plus verb "ing", but the past, we're going to use the past

حال این است: "is"، "am"، "are"، به علاوه فعل "ing"، اما گذشته، ما از زمان گذشته استفاده

tense: "was" and "were" plus verb "ing".

می کنیم: "was" و "were" به اضافه فعل "ing".

So, progressive will always have a verb "ing".

بنابراین، پیشرو همیشه یک فعل "ing" خواهد داشت.

The thing that changes the tense of it is the verb "to be".

چیزی که زمان آن را تغییر می دهد فعل «بودن» است.

We have future progressive or future continuous.

آینده مترقی یا مستمر آینده داریم.

In this one we're simply going to use the verb "will", so in this one we have "will

در این یکی ما به سادگی از فعل "will" استفاده می کنیم، بنابراین در این یکی "will

be" plus verb "ing".

be" به اضافه فعل "ing" داریم.

For example: "I will be eating pizza."

به عنوان مثال: "من پیتزا خواهم خورد."

This tells us what's going to happen in the future.

این به ما می گوید که در آینده چه اتفاقی می افتد.

"I was eating pizza" was the past, and "I am eating pizza", something's happening now,

"من داشتم پیتزا می خوردم" گذشته بود و "من دارم پیتزا می خورم"، چیزی در حال رخ دادن است،

that's present progressive.

آن هم اکنون پیشرونده.

So, the progressive will always have the verb "to be", either past, present, or future,

بنابراین، پیشرو همیشه فعل «بودن» یا گذشته، حال یا آینده

and it will always have an "ing" on the verb.

را خواهد داشت و همیشه یک «ing» روی فعل خواهد داشت.

Okay, cool.

باشه باحال

Let's get more complicated, okay?

بیایید پیچیده تر شویم ، باشه؟

We have another structure in English grammar called passive.

ساختار دیگری در گرامر انگلیسی به نام Passive داریم.

Now, passive voice basically you're taking the action from the person or the focus on

اکنون، صدای منفعل اساساً شما عمل را از شخص یا تمرکز

the person, and we're putting it towards the activity.

روی شخص می گیرید، و ما آن را به سمت فعالیت قرار می دهیم.

So, in a normal English sentence we would say: "I eat lunch", but in a passive sentence,

بنابراین، در یک جمله معمولی انگلیسی می‌گوییم: «من ناهار می‌خورم»، اما در یک جمله غیرفعال،

we're taking away the subject and we're focusing on the action.

موضوع را حذف می‌کنیم و روی کنش تمرکز می‌کنیم.

So, with the passive voice we have future passive, present passive, and past passive.

بنابراین، با صدای منفعل، منفعل آینده، منفعل حال و منفعل گذشته داریم.

It goes along the same idea, is that the verb "to be" is going to tell us: Is it present?

با همین ایده پیش می رود، آیا فعل «بودن» به ما می گوید: آیا وجود دارد؟

Or if it's past.

یا اگر گذشته باشد.

When we use a passive sentence, we can only ever use the past participle of the verb,

وقتی از یک جمله مفعول استفاده می کنیم، فقط می توانیم از فعل ماضی

or the third step of the verb.

یا مرحله سوم فعل استفاده کنیم.

So, passive will always be the verb "to be" plus the past participle.

بنابراین، مفعول همیشه فعل «بودن» به اضافه فعل ماضی خواهد بود.

If it's present, it's: "is", "am", "are", plus PP, past participle.

اگر حال باشد، عبارت است از: «است»، «ام»، «هستند»، به اضافه PP، مضارع.

If it's past, it's "was" and "were" plus past participle.

اگر گذشته باشد، «بود» و «بودند» به اضافه مضارع است.

It's hard to say the past participle, so I'm going to say PP.

گفتن فعل ماضی سخت است، بنابراین می خواهم PP بگویم.

I have to go PP.

من باید برم پی پی.

So, as an example, we say: "Lunch is eaten", present tense.

پس به عنوان مثال می گوییم: «ناهار خورده می شود» حال.

"Lunch was eaten".

«ناهار خورده شد».

I'm going to step away and let you check that out.

من می روم کنار و به شما اجازه می دهم آن را بررسی کنید.

Let your brain absorb it.

اجازه دهید مغز شما آن را جذب کند.

Make some sentences using this and the verb "to be".

با استفاده از این و فعل «بودن» چند جمله بسازید.

If we used the future passive, I could say: "Lunch will be eaten", so again, when we're

اگر از مفعول آینده استفاده می‌کردیم، می‌توانم بگویم: «ناهار خورده می‌شود»، پس دوباره، وقتی

using the future, we use "will be", but we're going to use the past participle.

از آینده استفاده می‌کنیم، از «will be» استفاده می‌کنیم، اما از فعل ماضی استفاده می‌کنیم.

Have you made some sentences?

چند جمله ساخته اید؟

Do it now.

همین الان انجامش بده

Come on.

بیا دیگه.

Make some sentences.

چند جمله بساز

Go.

برو

Okay.

باشه.

So we've done the verb "to be".

بنابراین ما فعل "بودن" را انجام دادیم.

And hopefully it's beginning to make sense, because English grammar rarely makes sense.

و امیدواریم که شروع به معنی دار شدن کند، زیرا دستور زبان انگلیسی به ندرت معنا پیدا می کند.

I'm going to make it make it make sense for you.

من قصد دارم آن را برای شما معنا کنم.

So, the next one is the auxiliary verb "do".

بنابراین، فعل بعدی فعل کمکی "do" است.

Now, this one's interesting because we only use it in the negative form in the simple

حال، این یکی جالب است زیرا ما آن را فقط به شکل منفی در زمان حال ساده به کار می

present, or we use it in the negative simple past.

بریم، یا از آن در گذشته ساده منفی استفاده می کنیم.

So we don't have to worry about the positive, but we do use it for the negative in the simple

بنابراین لازم نیست نگران نکات مثبت باشیم، اما از آن برای منفی در زمان

present and the negative in the past, and for questions.

حال ساده و منفی در گذشته و برای سوالات استفاده می کنیم.

So, let's check out first the simple present, or present simple.

بنابراین، بیایید ابتدا حال ساده یا حال ساده را بررسی کنیم.

We only use this auxiliary verb for the negative and the question form.

ما فقط از این فعل کمکی برای شکل منفی و سوال استفاده می کنیم.

So, in the negative we're going to use subject, plus "don't" or "doesn't", plus the base verb.

بنابراین، در منفی ما از فاعل، به اضافه «نمی‌کند» یا «نمی‌کند» به‌علاوه فعل پایه استفاده می‌کنیم.

Now, this is where English gets tricky and you have to remember that if it is "I", "you",

حالا اینجاست که انگلیسی حیله‌گر می‌شود و باید به خاطر داشته باشید که اگر "من"، "شما"،

"we" and "they", we use "don't".

"ما" و "آنها" باشد، از "don't" استفاده می‌کنیم.

But if it's "he", "she", or "it", we have to use "doesn't".

اما اگر «او»، «او» یا «آن» باشد، باید از «نمی‌کند» استفاده کنیم.

So this is...

بنابراین این است ...

You always have to be careful with your subject and your verb agreement.

شما همیشه باید مراقب فاعل و توافق فعل خود باشید.

They have to agree.

آنها باید توافق کنند.

So, as an example: "I don't like pizza."

بنابراین، به عنوان مثال: "من پیتزا دوست ندارم."

If I used "he", I would say: "He doesn't like pizza."

اگر از "او" استفاده می کردم، می گفتم: "او پیتزا دوست ندارد."

And we have to be careful and use the base verb.

و باید مراقب باشیم و از فعل پایه استفاده کنیم.

Okay?

باشه؟

The question would be: "Does he like pizza?"

سوال این خواهد بود: "آیا او پیتزا دوست دارد؟"

Ar?

آر؟

Like a dog.

مثل سگ

If it's a question form, we put the auxiliary verb first: "do", "doesn't", subject, plus

اگر فرم سوال باشد، ابتدا فعل کمکی را قرار می دهیم : "کردن"، "نمی کند"، فاعل به اضافه

the base verb.

فعل پایه.

Not the base verb, the base verb.

نه فعل پایه، فعل پایه.

We also use this in the past simple, again, only with negative and only with a question.

ما همچنین از این در گذشته ساده، دوباره، فقط با منفی و فقط با یک سوال استفاده می کنیم.

So, the way that we change "did"...

بنابراین، روشی که «کرد» را تغییر می‌دهیم...

Sorry, "does" into the negative is "didn't" in the past, but this is where we always make

متأسفم، «کرد» را به منفی در گذشته «نکرد» است، اما اینجاست که ما همیشه

a mistake.

اشتباه می‌کنیم.

I've told you English grammar is crazy, I'm not joking.

من به شما گفتم گرامر انگلیسی دیوانه است، شوخی نمی کنم.

When we use "didn't", we always have to use the base verb.

هنگامی که از "dn't" استفاده می کنیم، همیشه باید از فعل پایه استفاده کنیم.

So, this is where we get confused, because we think: "Ronnie, this is past tense."

بنابراین، اینجاست که ما گیج می شویم، زیرا فکر می کنیم: "رونی، این زمان گذشته است."

So, if it's past tense, we have to use the past of the verb-mm-mm-because our auxiliary

بنابراین، اگر زمان گذشته باشد، باید از گذشته فعل-mm-mm استفاده کنیم، زیرا فعل کمکی ما

verb "didn't" makes the sentence past.

"dn't " جمله را گذشته می کند.

So, if it's an auxiliary verb it's going to tell us if it's past or present, and we have

بنابراین، اگر یک فعل کمکی باشد، به ما می گوید که گذشته یا حال است، و ما

to use the base verb.

باید از فعل پایه استفاده کنیم.

So, we have to say: "He didn't go home."

پس باید بگوییم: «به خانه نرفت».

You cannot say: "He didn't went home."

شما نمی توانید بگویید: "او به خانه نرفت."

That's grammatically wrong.

این از نظر گرامری اشتباه است.

This verb tells us it's past, and this verb tells us it's present.

این فعل به ما می گوید که گذشته است و این فعل به ما می گوید حال است.

Oh, that's kind of cool when you learn it.

اوه، وقتی آن را یاد می گیرید خیلی جالب است.

If you're doing the question form, it's very similar to this, past tense: "Did", subject,

اگر فرم سوال را انجام می دهید، بسیار شبیه به این است، زمان گذشته: "کردم"، موضوع،

plus your base.

به اضافه پایه شما.

Again, you always have to be careful.

باز هم، شما همیشه باید مراقب باشید.

Even though it is past, we actually have to use the base verb because the "did" or the

با وجود اینکه گذشته است، در واقع باید از فعل پایه استفاده کنیم زیرا "کرد" یا

auxiliary verb tells us: "Hey, this is a past tense, not a present tense.

فعل کمکی به ما می گوید: "هی، این یک زمان گذشته است، نه زمان حال.

Please use the base verb."

لطفا از فعل پایه استفاده کنید."

So: "Did", "didn't".

بنابراین: "کرد"، "نکرد".

Ah.

آه

"Didn't" in the negative and "did" in the question.

"نکردم" به صورت منفی و "کرد" در سوال.

Another tip when you are speaking English and you're asking someone a question, always

نکته دیگر هنگامی که انگلیسی صحبت می کنید و از کسی سوال می پرسید، همیشه

ask them a positive question.

از او یک سوال مثبت بپرسید.

It's more difficult for the listener, and for the speaker, and for everyone involved

اگر از یک سوال منفی استفاده کنید، برای شنونده، برای گوینده، و برای همه افراد درگیر دشوارتر است

if you use a negative question.

.

So, just for now, you're just learning this, always ask a positive question.

بنابراین، فقط در حال حاضر، شما فقط این را یاد می گیرید، همیشه یک سوال مثبت بپرسید.

"Did I go home?", "Didn't I go home?"

"رفتم خونه؟"، "نرفتم خونه؟"

The negative question is always much more confusing, and we need to make English grammar

سوال منفی همیشه گیج کننده تر است و ما باید دستور زبان انگلیسی را

simpler.

ساده تر کنیم.

Ah.

آه

We're almost done here.

اینجا تقریباً تمام شده است.

I'm going to step away and let your absorb this.

من می روم کنار و اجازه می دهم شما این را جذب کنید.

Please make one, two, three, four sentences using the auxiliary verb "do".

لطفا با استفاده از فعل کمکی "do" یک، دو، سه، چهار جمله بسازید.

And we're back with the last one, the last one, the most exciting one maybe ever.

و ما با آخرین مورد، آخرین مورد، هیجان انگیزترین شاید تا به حال برگشتیم.

Yeah.

آره

This is the most exciting one.

این هیجان انگیزترین است.

We are going to use "have has", negative "haven't", and "hasn't", and then we have the past: "had"

قرار است از «دارا»، منفی «نداشته» و «نداشته» استفاده کنیم و سپس گذشته را داشته باشیم: «داشته»

and "hadn't".

و «نبود».

So, when we use the verb as an auxiliary "have", we use it for perfect tenses in English.

بنابراین، هنگامی که از فعل به عنوان کمکی "have" استفاده می کنیم، از آن برای زمان های کامل در انگلیسی استفاده می کنیم.

They're so perfect.

آنها خیلی کامل هستند.

So, when we use the perfect tense, our verb is always going to be the past participle,

بنابراین، وقتی از زمان کامل استفاده می کنیم، فعل ما همیشه فعل ماضی است،

just like in the passive.

درست مانند مفعول.

So the passive and the perfects in English, we always use the past participle.

بنابراین مفعول و کمال در انگلیسی، ما همیشه از فعل ماضی استفاده می کنیم.

And again, we can have the future perfect, we can have present perfect, and we can have

و باز هم می‌توانیم آینده کامل داشته باشیم، می‌توانیم حال کامل داشته باشیم، و می‌توانیم

past perfect.

گذشته کامل داشته باشیم.

So, the way we form the future perfect is we're going to use subject with "will", so

بنابراین، روشی که ما آینده کامل را تشکیل می‌دهیم به این صورت است که از فاعل با «اراده» استفاده می‌کنیم، بنابراین «

future we use "will" all the time, "have", and then the past participle.

آینده» همیشه از «will»، «have» و سپس از فعل گذشته استفاده می‌کنیم.

Okay?

باشه؟

Or we can also use "has".

یا می توانیم از "دارا" نیز استفاده کنیم.

So, the future we use "will" plus "have", plus the past participle or the PP.

بنابراین، آینده ما از "will" به اضافه "have"، به علاوه فعل ماضی یا PP استفاده می کنیم.

If we're using present perfect, we're going to use the subject: "have" or "has", plus

اگر از حال کامل استفاده می‌کنیم، از موضوع استفاده می‌کنیم: «دار» یا «داراست»، به اضافه

the past participle.

حرف ماضی.

So, if you can think about this: "have" in the present tense is "have" and "has", so

بنابراین، اگر می توانید در مورد این فکر کنید: "have" در زمان حال "have" و "has" است، بنابراین

in the past tense we're going to use "had" plus the past participle.

در زمان گذشته ما از " had" به اضافه فعل ماضی استفاده می کنیم.

So, if we're using past perfect, we're using "had", plus PP.

بنابراین، اگر ما از گذشته کامل استفاده می کنیم، از "had" به اضافه PP استفاده می کنیم.

If we're talking about present perfect, we're using "has" plus PP.

اگر در مورد حال کامل صحبت می کنیم، از "has" به اضافه PP استفاده می کنیم.

People get confused and a lot of people think that the present perfect is the present tense,

مردم گیج می شوند و بسیاری از مردم فکر می کنند که زمان حال کامل زمان حال است،

but it's not.

اما اینطور نیست.

The present perfect talks about the past.

حال کامل از گذشته صحبت می کند.

The thing that makes the verb present or past is our wonderful auxiliary verb: "have".

چیزی که فعل را حال یا گذشته می کند ، فعل کمکی شگفت انگیز ما است: "داشتن".

If the verb "have" is present perfect, we use the present tense of the verb.

اگر فعل "داشتن" حال کامل باشد ، از زمان حال فعل استفاده می کنیم.

If we use the past tense, if we use past perfect, we're going to use the past tense of "have".

اگر از زمان گذشته استفاده کنیم، اگر از گذشته کامل استفاده کنیم، از زمان گذشته "داشتن" استفاده می کنیم.

So: "I haven't eaten lunch.

بنابراین: "من ناهار نخوردم.

Oh, I'm hungry."

اوه من گرسنه هستم."

Future: "I will have played seven games", so we're using "will", "have", plus the past

آینده: "من هفت بازی انجام داده ام"، بنابراین ما از "will"، "have" به اضافه حرف گذشته استفاده می کنیم

participle.

.

If we use present perfect, we use: "he", "she", "it has eaten", "you already have eaten".

اگر از حال کامل استفاده کنیم، از: "او"، "او"، "آن خورده است"، "شما قبلا خورده اید" استفاده می کنیم.

You have to be careful again on your subject and your verb agreement.

شما باید دوباره مراقب موضوع و توافق فعل خود باشید.

There're so many things to remember.

چیزهای زیادی برای یادآوری وجود دارد.

And then the past participle...

و سپس فعل ماضی...

Or, sorry, the past perfect, all we're doing is changing "has" or "have" to "had".

یا، متأسفم، گذشته کامل، تنها کاری که ما انجام می دهیم این است که "دارا" یا "دارا" را به "داشتن" تغییر می دهیم.

And this one's cool, because we don't have to worry about "he", "she", and "it"; they

و این یکی جالب است، زیرا ما نباید نگران "او"، "او" و "آن" باشیم.

all use "had".

همه آنها از "داشت" استفاده می کنند.

Thank you for being easy, past perfect.

ممنون که راحت بودی، گذشته کامل.

If you have questions about these specific grammar points, if you don't know what these

اگر در مورد این نکات گرامری خاص سؤالی دارید ، اگر نمی دانید این

grammar points are, if you want to know more detail about them, you know the website: www.engvid.com,

نکات گرامری چیست، اگر می خواهید جزئیات بیشتری در مورد آنها بدانید، وب سایت را می شناسید: www.engvid.com،

you can search in the search area and you can find exactly the grammar points and how

می توانید در قسمت جستجو جستجو کنید. و دقیقاً می توانید نکات گرامری و نحوه

we use them.

استفاده ما از آنها را پیدا کنید.

But the thing that I need you to understand is the auxiliary verbs are going to help you

اما چیزی که من به درک آن نیاز دارم این است که افعال کمکی به شما کمک می

understand grammar easier I hope.

کنند تا گرامر را راحت تر درک کنید.

If you have questions, throw it to me in the comment box and I can help you.

اگر سوالی دارید، آن را در کادر نظر برای من مطرح کنید تا بتوانم به شما کمک کنم.

Until next time, I'm out of here.

تا دفعه بعد، من از اینجا خارج هستم.