Lesson #2/12 - TO BE: LINKING & HELP VERB | A2-B1 English Course

Hello and welcome everyone to today's  presentation, which is about the little verb  

سلام و به همه به ارائه امروز که درباره فعل کوچک

'to be'. Let me share my screen and see what I've  got to tell you about this verb. Okay so, first  

«بودن» است، خوش آمدید. بگذارید صفحه نمایشم را به اشتراک بگذارم و ببینم در مورد این فعل چه چیزی برای گفتن دارم. خب، اول

of all before we look at 'to be' itself, we need to  review the difference between action and state  

از همه، قبل از اینکه به خودِ فعل «to be» بپردازیم، باید تفاوت بین افعال عملی و حالتی را بررسی کنیم

verbs, and then also define what are linking verbs,  because verb 'be' is the most common linking verb in  

و سپس افعال ربطی را تعریف کنیم، زیرا فعل «be» رایج‌ترین فعل ربطی در

English. So, let's have a look at the difference  between action and state verbs. So, action or  

انگلیسی است. بنابراین، بیایید نگاهی به تفاوت بین افعال عملی و حالتی بیندازیم. بنابراین، افعال عملی یا

dynamic verbs describe an action, like: do, sleep,  discuss, whereas state or state verbs describe an  

پویا یک عمل را توصیف می‌کنند، مانند: انجام دادن، خوابیدن، بحث کردن، در حالی که افعال حالتی یا وضعیتی یک

emotional, physical, or mental state. So for example:  I am doing a course; that's an action, whereas: I  

حالت عاطفی، جسمی یا ذهنی را توصیف می‌کنند. برای مثال: من در حال گذراندن یک دوره هستم؛ این یک عمل است، در حالی که: من

like the course; it's an emotional state. He is  sleeping is an action, whereas: He has a headache  

مسیر را دوست دارم؛ این یک حالت عاطفی است. «او خواب است» یک عمل است، در حالی که «او سردرد دارد»

is a physical state. We discussed the issue; that's  an action, completed action in the past, whereas  

یک حالت فیزیکی است. ما در مورد این موضوع بحث کردیم؛ این یک عمل است، عملی که در گذشته تکمیل شده است، در حالی که

We agreed on a solution; it's a mental state. So,  that's a very important difference to be aware of  

ما روی یک راه حل توافق کردیم؛ این یک حالت روانی است. بنابراین، این یک تفاوت بسیار مهم است که باید از آن

between action and state verbs. Now one little  important note here for you is that we must  

بین افعال عملی و افعال حالتی آگاه باشید. حالا یک نکته‌ی کوچک و مهم برای شما این است که باید از

avoid using a Continuous tense with a state verb.  So, with an action verb like sleep, we can say: He  

به کار بردن زمان استمراری با فعل حالت خودداری کنیم. بنابراین، با یک فعل عملی مانند sleep، می‌توانیم بگوییم: او

is sleeping; Present Continuous, but we cannot use  this tense, for example Present Continuous, with a  

خوابیده است؛ زمان حال استمراری، اما نمی‌توانیم از این زمان، مثلاً زمان حال استمراری، با یک

state verb like 'have'. So, we can't say: He is having  a headache; it has to be the simple tense: He has a  

فعل حالتی مانند «داشتن» استفاده کنیم. بنابراین، نمی‌توانیم بگوییم: او سردرد دارد؛ باید زمان ساده باشد: او

headache. That's just a little note, but we can now  go back to state verbs which have subcategories,  

سردرد دارد. این فقط یک نکته‌ی کوچک است، اما حالا می‌توانیم به افعال حالتی برگردیم که زیرشاخه‌هایی دارند

and one of them is linking verbs. So, what is a  linking verb? A linking verb describes or gives  

و یکی از آنها افعال ربطی است. خب، فعل ربطی چیست؟ فعل ربطی، فاعل جمله را توصیف می‌کند یا

more information about the subject of the sentence.  It hasn't got anything to do with an object but  

اطلاعات بیشتری در مورد آن ارائه می‌دهد. هیچ ربطی به یک شیء ندارد، بلکه

mainly information about the subject. For example:  The course is - the verb be - interesting. Steve feels  

عمدتاً اطلاعاتی در مورد فاعل ارائه می‌دهد. برای مثال: دوره آموزشی - فعل be - جالب است. استیو احساس

ill. The solution sounds right. There is  more information in the words 'interesting,  

بیماری می‌کند. راه حل درست به نظر می رسد. اطلاعات بیشتری در کلمات «جالب،

ill, and right' about the subjects: the course,  Steve, and the solution. That's the definition  

بد و درست» در مورد موضوعات وجود دارد: دوره، استیو، و راه حل. این تعریف

of a linking verb. So, what is the most common  linking verb in English? It's the verb 'be'. Now why is  

فعل ربطی است. خب، رایج‌ترین فعل ربطی در انگلیسی چیست؟ این فعل «بودن» است. حالا چرا

'be' the most common linking verb? It's because it can  give many different types of information about the  

فعل ربطی «be» رایج‌ترین فعل ربطی است؟ زیرا می‌تواند انواع مختلفی از اطلاعات را در مورد

subject. It can tell us about the subject's  profession, for example: Steve is a manager.  

موضوع ارائه دهد. می‌تواند در مورد حرفه سوژه به ما اطلاعات بدهد ، برای مثال: استیو یک مدیر است.

It can tell us about the subject's age: I am 28  years old. (If you believe that, you believe anything -:)  

می‌تواند در مورد سن سوژه به ما بگوید: من ۲۸ سال دارم. (اگر این را باور کنید، به هر چیزی اعتقاد دارید - :))

It can tell us about someone's nationality: They  are Australian. Someone's emotional state: Jane  

می‌تواند ملیت یک نفر را به ما بگوید: آنها استرالیایی هستند. وضعیت عاطفی کسی: جین

was excited. Someone's, or something's in this case,  general attribute: The cakes were delicious. It can  

هیجان‌زده بود. ویژگی عمومی کسی یا چیزی در این مورد : کیک‌ها خوشمزه بودند.

even tell us about someone's location: We were in  the garden. That's why the verb 'to be' is so common  

حتی می‌تواند در مورد موقعیت مکانی کسی به ما اطلاعات بدهد: ما در باغ بودیم. به همین دلیل است که فعل «بودن»

and so used in English. Because if we look at  other linking verbs, they can replace 'be' but only  

در انگلیسی بسیار رایج و پرکاربرد است. زیرا اگر به افعال ربطی دیگر نگاه کنیم، آنها می‌توانند جایگزین «be» شوند، اما فقط

when 'be' is followed by an adjective describing a  state or an attribute, so a very narrow use of the  

زمانی که بعد از «be» صفتی بیاید که حالت یا ویژگی را توصیف می‌کند، بنابراین استفاده از

verb 'be'. For example: Steve seems efficient. Jane  feels excited. These are the other linking verbs:  

فعل «be» بسیار محدود است. برای مثال: استیو کارآمد به نظر می‌رسد. جین احساس هیجان می‌کند. اینها افعال ربطی دیگری هستند:

seems, feels. Sound: You sound tired. Smell: The  soup smells good. The vegetables looked fresh. The  

seem، felt. صدا: انگار خسته به نظر می‌رسی. بو: سوپ بوی خوبی دارد. سبزیجات تازه به نظر می‌رسیدند.

cakes tasted delicious. And there are two other  linking verbs that are important, which are 'get'  

کیک‌ها طعم خوشمزه‌ای داشتند. و دو فعل ربطی دیگر هم وجود دارند که مهم هستند، که «گرفتن»

and 'become': I got angry. I became angry. But if  you look at the next word after these verbs,  

و «شدن» هستند: من عصبانی شدم. عصبانی شدم. اما اگر به کلمه بعدی بعد از این افعال نگاه کنید،

it's always just an adjective, a description. These  verbs cannot also give information about age or  

همیشه فقط یک صفت است، یک توصیف. این افعال همچنین نمی‌توانند اطلاعاتی در مورد سن یا

profession or location, etc. Right so, one little  exception - as there always is in English - is that  

حرفه یا مکان و غیره ارائه دهند. درست است، یک استثنای کوچک - همانطور که همیشه در انگلیسی وجود دارد - این است که

the linking verb 'become' can also be followed by  a noun, usually someone's profession. For example:  

فعل ربطی «become» می‌تواند با یک اسم، معمولاً حرفه کسی، نیز همراه شود. به عنوان مثال:

He became a politician. So, that's all for the  verb 'be' 'as a linking verb. But the verb 'to  

او سیاستمدار شد. خب، این تمام چیزی بود که در مورد فعل «be» به عنوان یک فعل ربطی گفتیم. اما فعل «

be' is also a help verb. When we want to  create a Continuous tense or the Passive Voice,  

بودن» نیز یک فعل کمکی است. وقتی می‌خواهیم زمان استمراری یا وجه مجهول بسازیم،

we also need to use the verb 'be'. We already had  examples of the Continuous tense: I am doing a  

باید از فعل «بودن» نیز استفاده کنیم. ما قبلاً مثال‌هایی از زمان استمراری داشتیم: من در حال گذراندن یک

course, where you can see the verb 'be'. And: He is  sleeping. 'is' again is one of the conjugations  

دوره آموزشی هستم که در آن می‌توانید فعل «بودن» را ببینید. و: او خواب است. «is» دوباره یکی از صرف‌های

of 'be'. Also in the Passive Voice, for example: The  vegetables are steamed. And: A solution was found.  

«be» است. همچنین در وجه مجهول، برای مثال: سبزیجات بخارپز شده‌اند. و: راه حلی پیدا شد.

Now, we're not going to go into any detail on  Continuous tenses or the Passive Voice,  

حالا، ما قصد نداریم وارد جزئیات زمان‌های استمراری یا وجه مجهول شویم،

but just so that you can see how often this verb  comes up in the English language. Therefore, it's  

اما فقط برای اینکه ببینید این فعل چقدر در زبان انگلیسی تکرار می‌شود. بنابراین،

really important that we conjugate it correctly.  And as you have probably noticed, its conjugation  

واقعاً مهم است که آن را به درستی صرف کنیم. و همانطور که احتمالاً متوجه شده‌اید، صرف آن

is more complicated than any other verb in English.  For example, if we compare another important verb  

از هر فعل دیگری در انگلیسی پیچیده‌تر است. برای مثال، اگر فعل مهم دیگری

in English 'have' with 'be', you can see that 'have' - if  you look down the list - only has really three forms:  

در انگلیسی به نام «have» را با «be» مقایسه کنیم، می‌بینیم که «have» - اگر به لیست نگاه کنید - در واقع فقط سه شکل دارد:

have, has, and had in the Past, whereas the verb 'be'  has six different forms here: be, am, is, are, was, and  

have، has و had در گذشته، در حالی که فعل «be» در اینجا شش شکل مختلف دارد: be، am، is، are، was و were

were in the Past. In the Future, things are easy. On  top of that, the verb 'be' has specific contractions,  

در گذشته. در آینده، همه چیز آسان است. علاوه بر این، فعل «بودن» انقباضات خاصی دارد،

like: I'm, he's, we're, etc. They'll be; again it's  Future. The contraction is on the 'will' not on  

مانند: من هستم، او هست، ما هستیم و غیره. آنها خواهند بود؛ دوباره نوبت آینده است. انقباض روی «اراده کردن» است نه روی

the 'be'. So, without going into too much detail - because you can use the slides later to review  

«بودن». بنابراین، بدون اینکه خیلی وارد جزئیات شوم - چون می‌توانید بعداً از اسلایدها برای مرور

the conjugations. I'm just trying to make you aware  of the complication of the conjugation of this  

صرف افعال استفاده کنید. من فقط سعی دارم شما را از پیچیدگی صرف این

very important verb, and insist that you do need  to revise it and really have it active in order  

فعل بسیار مهم آگاه کنم، و اصرار دارم که لازم است آن را اصلاح کنید و واقعاً از فعل معلوم استفاده کنید تا

to sound more fluent and accurate. So again, even in  the negative, we have the full forms: I'm not, is not,  

روان‌تر و دقیق‌تر به نظر برسد. بنابراین، حتی در حالت منفی، ما شکل کامل فعل را داریم: I'm not، is not،

but also specific contracted forms: isn't, aren't,  wasn't, weren't, and then won't be. Now, as you can  

و همچنین شکل‌های خلاصه‌شده‌ی خاص آن: isn't، aren't، wasn't، werent، و سپس won't be. حالا، همانطور که می‌بینید

see, for example 'I'm not' doesn't have a contraction.  So, there are little points you have to be careful  

، برای مثال، کلمه «I’m not» مخفف ندارد. بنابراین، نکات کوچکی وجود دارد که باید

of. As well in the question form it takes direct  questions, so: Am I? Is he? etc. Or negative questions: 

به آنها توجه کنید. و همچنین در فرم سوالی، سوالات مستقیم پرسیده می‌شود ، بنابراین: من هستم؟ آیا او هست؟ و غیره. یا سوالات منفی:  آیا

Am I not? Isn't he? Again, a little point here to  notice that as 'am not' doesn't have a contracted form,  

من نیستم؟ مگه نه؟ باز هم، نکته‌ی کوچکی که باید توجه کنید این است که از آنجایی که «am not» شکل اختصاری ندارد،

you may also hear the negative question: Aren't  I? which is very strange. Suddenly the verb for  

ممکن است سوال منفی را نیز بشنوید: «Are not I?» که بسیار عجیب است. ناگهان فعل

'I' has become 'are'; so, 'Aren't I?' is a strange thing  to hear, but it exists. So, that's all for the verb  

«من» تبدیل به «هستم» شده است؛ پس، «مگر نه؟» شنیدنش عجیب است ، اما وجود دارد. خب، این تمام چیزی بود که در مورد فعل

'to be' and the things you need to know and work  on. But I thought I'd finish with two little fun  

«بودن» و چیزهایی که باید بدانید و روی آنها کار کنید، گفتیم. اما فکر کردم با دو حقیقت جالب کوچک

facts also about the verb 'be'. The first one is about non-standard English. In some non-standard  

در مورد فعل «بودن» صحبتم را تمام کنم. مورد اول در مورد انگلیسی غیر استاندارد است. در برخی از

varieties of English, you may hear the word 'ain't'.  You have probably heard it in these varieties. This  

گونه‌های غیراستاندارد انگلیسی، ممکن است کلمه «ain’t» را بشنوید. احتمالاً آن را در این گونه‌ها شنیده‌اید. این

word 'ain't' replaces: I'm not, isn't, aren't, and even  haven't, and hasn't. So, you may hear something like:  

کلمه «ain't» جایگزین کلمات زیر می‌شود: من نیستم (I am not)، نیست (isn't)، نیستند (are not)، و حتی نداشته (have not)، و نداشته (happened not). بنابراین، ممکن است چیزی شبیه به این بشنوید:

This ain't right. It's very informal, very colloquial,  and only appropriate in some varieties of English.  

این درست نیست. خیلی غیررسمی، خیلی محاوره‌ای و فقط در بعضی از گونه‌های انگلیسی مناسب است.

Therefore, you will definitely hear this word in  movies and songs, but like any other non-standard  

بنابراین، قطعاً این کلمه را در فیلم‌ها و آهنگ‌ها خواهید شنید، اما مانند هر

word or phrase, please don't use it yourself. Avoid  using it, especially in formal settings; it will be  

کلمه یا عبارت غیراستاندارد دیگری، لطفاً خودتان از آن استفاده نکنید. از استفاده از آن، به خصوص در محیط‌های رسمی، خودداری کنید؛

completely inappropriate for you to use this  word. And the final fun fact I'd like to share  

استفاده از این کلمه برای شما کاملاً نامناسب خواهد بود . و آخرین حقیقت جالبی که دوست دارم اینجا به اشتراک بگذارم

here is about old English. As you have noticed, as  you know, in modern English, 'you' is both a singular  

درباره انگلیسی باستان است. همانطور که متوجه شدید، همانطور که می‌دانید، در انگلیسی مدرن، «you» هم

pronoun referring to one person and a plural  pronoun referring to two or more people, and  

ضمیر مفرد است که به یک نفر اشاره می‌کند و هم ضمیر جمع است که به دو یا چند نفر اشاره دارد، و

as you have seen, in both cases, we use the plural  verbs 'are' and 'were'. So we can be addressing only  

همانطور که دیدید، در هر دو مورد، از افعال جمع «are» و «were» استفاده می‌کنیم. بنابراین می‌توانیم فقط

one person, like Jackie, and we say: Jackie, are  or were you ready? Or we can be addressing two,  

یک نفر، مثلاً جکی، را مخاطب قرار دهیم و بگوییم: جکی، آماده‌ای یا بودی؟ یا می‌توانیم دو،

three, ten people. In this case: Jackie and Sarah, are - again same thing: are you ready or were you  

سه یا ده نفر را مخاطب قرار دهیم. در این مورد: جکی و سارا، دوباره یک چیز هستند: آماده‌ای یا

ready? So, we don't differentiate between singular  'you' and 'plural' you in modern English. But in old  

آماده بودی؟ بنابراین، ما در انگلیسی مدرن تفاوتی بین «you» مفرد و «you» جمع قائل نیستیم. اما در

English, 'you' did have a singular version, which was  'thou' and it would conjugate in the Present 'thou  

انگلیسی قدیم، «you» یک شکل مفرد داشت که «thou» بود و در زمان حال به «thou

art' and in the past: thou wert'. So, if you listen to  a Shakespeare play, watch a Shakespeare play,  

art» و در گذشته به «you wert» صرف می‌شد. بنابراین، اگر به یک نمایشنامه شکسپیر گوش دهید، یک نمایشنامه شکسپیر را تماشا کنید،

you will hear these words. So, you will only see  them in classical literature. And of course, you're  

این کلمات را خواهید شنید. بنابراین، شما آنها را فقط در ادبیات کلاسیک خواهید دید. و البته،

not going to need them at all yourself, unless you  want to sound like Shakespeare. So that's all for  

خودتان اصلاً به آنها نیازی نخواهید داشت، مگر اینکه بخواهید مثل شکسپیر صحبت کنید. خب، این تمام چیزی بود که برای

the verb 'to be'. I hope it's been helpful. Again I  stress the fact that you need to really know how  

فعل «بودن» لازم بود. امیدوارم مفید بوده باشد. باز هم تأکید می‌کنم که شما باید واقعاً بدانید که چگونه

to conjugate the verb 'to be' in different tenses  so that you don't confuse people. I hope you've  

فعل «بودن» را در زمان‌های مختلف صرف کنید تا مردم را گیج نکنید. امیدوارم از

enjoyed this lesson. for more on this topic, click  here. Remember to also check out my complete online  

این درس لذت برده باشید. برای اطلاعات بیشتر در مورد این موضوع، اینجا کلیک کنید. یادتان باشد که دوره کامل آنلاین من را هم ببینید

course, and don't forget to like and subscribe.  Thank you for watching and happy studies.

، و لایک و سابسکرایب را فراموش نکنید. ممنون از نگاهتان و مطالعات شادتان.