Advanced English Grammar: The Infinitive Clause & The Infinitive Phrase

Hi. Welcome to www.engvid.com. I'm Adam. In today's video, I want to talk to you

سلام. به www.engvid.com خوش آمدید. من آدام هستم. در ویدیوی امروز می خواهم در

about something called an "infinitive clause" and "infinitive phrase". Okay?

مورد چیزی به نام "مصدر " و "عبارت مصدر" با شما صحبت کنم. باشه؟

Now, just to review our... before we get into it, I want to review. What is a

حالا، فقط برای بررسی ... قبل از اینکه وارد آن شویم، می خواهم مرور کنم.

"clause"? A "clause" is a group of words that has a subject and a verb. A

"بند" چیست؟ «بند» گروهی از کلمات است که دارای فاعل و فعل است.

"phrase" is something that doesn't have a subject or a verb, or one of the

«عبارت» چیزی است که فاعل یا فعل یا یکی از موارد

others. Now, for those of you who have seen my other videos about clauses,

دیگر ندارد. اکنون، برای کسانی از شما که ویدیوهای دیگر من را در مورد بندها،

especially dependent clauses — this will be a lot easier to understand. It is

به خصوص بندهای وابسته دیده‌اند - درک این موضوع بسیار ساده‌تر خواهد بود.

very important to know how to use a noun clause, and: What is the function of a

دانستن نحوه استفاده از بند اسمی بسیار مهم است و: کارکرد یک

noun clause? If you haven't seen that video, the link is in the description

بند اسمی چیست؟ اگر آن ویدئو را ندیده اید، لینک آن در کادر توضیحات موجود است

box. Please watch that video, so you understand noun clauses; and then come

. لطفاً آن ویدیو را تماشا کنید تا عبارات اسمی را بفهمید. و سپس

back so you can more easily understand: What is an "infinitive clause"? Now, the

برگرد تا راحت‌تر بفهمی: «بند مصدر» چیست؟ اکنون،

first thing that you have to understand about infinitive clauses — they're kind

اولین چیزی که باید در مورد جملات مصدر بفهمید - آنها به نوعی

of not really clauses, because we don't have a conjunction to begin the clause.

واقعاً جملات نیستند، زیرا ما رابطه ای برای شروع عبارت نداریم.

We begin the clause with an infinitive verb, and then we follow that with a

جمله را با یک فعل مصدر شروع می کنیم و سپس آن را با یک بند اسمی دنبال می کنیم

noun clause. Okay? So, some people will not call this a "clause"; they will just

. باشه؟ بنابراین، برخی از مردم این را "بند" نمی نامند. آنها

call it an "infinitive phrase with a noun clause object". But it's much

فقط آن را "عبارت مصدر با مفعول اسمی" می نامند. اما بسیار

easier just to think of it as a "noun clause", because the complete thing;

ساده تر است که آن را فقط به عنوان یک " بند اسمی" در نظر بگیرید، زیرا چیز کامل است.

the... the infinitive plus the noun clause have a function together; you

اسم مصدر به علاوه بند اسمی با هم یک تابع دارند. شما

can't really split them up. Okay? And you'll understand what I mean when we

واقعا نمی توانید آنها را تقسیم کنید. باشه؟ و وقتی به مثال ها نگاه می کنیم متوجه منظور من خواهید شد

look at the examples. Okay? So, the clause begins with an infinitive verb;

. باشه؟ بنابراین، بند با یک فعل مصدر شروع می شود.

followed by a noun clause, the phrase. Infinitive verb followed by a noun; not

به دنبال آن یک بند اسمی، عبارت. فعل مصدر به دنبال اسم؛ نه

a clause. Okay? Or a noun phrase. So, that's why it's a phrase. There's no

یک بند باشه؟ یا یک عبارت اسمی. بنابراین، به همین دلیل است که یک عبارت است.

subject and verb involved. So, let's look at the examples.

فاعل و فعل در کار نیست بنابراین، بیایید به مثال ها نگاه کنیم.

So, remember: What did we...? For those of you who have seen the noun clause

پس یادت باشه: چیکار کردیم...؟ برای کسانی از شما که درس اسم بند را دیده اید

lesson, what do we use noun clauses for? Subject, objects, or complements. So,

، از بند اسمی برای چه استفاده می کنیم؟ موضوع، اشیا یا مکمل ها. بنابراین،

with the infinitive, we're going to use them... we're going to use the

با مصدر، ما از آنها استفاده می کنیم ... از جمله های

infinitive clauses as complements or as objects. Okay? We can use them as

مصدر به عنوان مکمل یا به عنوان مفعول استفاده می کنیم. باشه؟ ما می توانیم از آنها به عنوان موضوع استفاده کنیم

subjects, but we'll look at that separately. "The principal was happy to

، اما به طور جداگانه به آن نگاه خواهیم کرد . مدیر مدرسه خوشحال شد

learn that his budget would increase next year." So, first thing you want to

که متوجه شد بودجه او در سال آینده افزایش خواهد یافت . بنابراین، اولین چیزی که می خواهید

identify is the independent clause; like: What is the actual sentence? So,

شناسایی کنید عبارت مستقل است. مانند: جمله واقعی چیست؟ بنابراین،

"The principal was happy". Okay? That... that is your actual independent clause.

"مدیر خوشحال بود". باشه؟ آن... این بند مستقل واقعی شماست.

But would this be... sentence be complete: "The principal was happy"?

اما آیا این ... جمله کامل می شود: "مدیر خوشحال بود"؟

Well, it can be, but it doesn't really give the listener or the reader the

خوب، می تواند باشد، اما واقعاً به شنونده یا خواننده

information they need to understand the full context. Okay? Was he happy because

اطلاعاتی که برای درک متن کامل نیاز دارند، نمی دهد. باشه؟ خوشحال بود چون

he got a birthday cake? Was he happy because his child finally started to

کیک تولد گرفت؟ آیا او خوشحال بود زیرا فرزندش بالاخره شروع به

walk? Was he happy because he won the lottery? I don't know. So, I need to

راه رفتن کرد؟ آیا او به دلیل برنده شدن در لاتاری خوشحال بود ؟ من نمی دانم. بنابراین،

complete this idea of happy by adding a complement. Okay? A "complement" is

باید این ایده شاد را با اضافه کردن یک مکمل کامل کنم. باشه؟ "مکمل"

something that completes the idea. So, he was happy. Why? To learn. Now, "to

چیزی است که ایده را کامل می کند. بنابراین، او خوشحال شد. چرا؟ برای یادگیری. حال، «

learn" is also not enough, because this is a transitive verb. This must have an

یادگیری» نیز کافی نیست، زیرا این یک فعل متعدی است. این باید یک

object. To learn what? "that his budget would increase next year". "that his

شی داشته باشد. برای یادگیری چی؟ که بودجه او در سال آینده افزایش خواهد یافت. "که

budget" — subject, verb — "would increase next year". "that" I put in

بودجه او" - فاعل، فعل - " سال آینده افزایش خواهد یافت". "که" را در

bracket because I can take it out. It is not the subject; I can remove it. I can

براکت گذاشتم زیرا می توانم آن را بیرون بیاورم. موضوع نیست؛ من می توانم آن را حذف کنم. من می توانم

leave it in; take it out — both okay. So, now, the whole thing: "to learn that

آن را بگذارم. آن را بیرون بیاور - هر دو خوب است. بنابراین، در حال حاضر، همه چیز: "یاد بگیرند که

his budget would increase next year". The whole clause works as a complement

بودجه او در سال آینده افزایش می یابد". کل بند به عنوان

to "happy"; explains why he was happy. Okay?

مکمل "شاد" عمل می کند. توضیح می دهد که چرا خوشحال بود. باشه؟

Let's look at another example. "The manager gave his staff an extended

بیایید به مثال دیگری نگاه کنیم. " مدیر به کارکنانش مرخصی طولانی داد

vacation to test whether they would actually take it; not because he was

تا آزمایش کند که آیا واقعاً آن را قبول می کنند یا خیر، نه به این دلیل که

generous." So, again: What's the independent clause? "The manager gave

سخاوتمند بود." بنابراین، دوباره: بند مستقل چیست؟ "مدیر به

his staff an extended vacation". Complete sentence; complete idea. I can

کارکنان خود مرخصی طولانی داد." جمله کامل؛ ایده کامل من می توانم نقطه

put a period, and that's your whole sentence. But, again, I want to have

بگذارم و این تمام جمله شماست. اما باز هم می خواهم اطلاعات بیشتری داشته باشم

more information. I want to have a more complete idea with context, so I'm going

. من می خواهم ایده کامل تری با زمینه داشته باشم، بنابراین

to add in an infinitive clause. But, again, remember: I'm not adding... it's

یک بند مصدر اضافه می کنم. اما، دوباره، به یاد داشته باشید: من اضافه نمی کنم ... در

not really an infinitive clause. I'm just adding the infinitive, but the

واقع یک بند مصدر نیست. من فقط مصدر را اضافه می کنم، اما

infinitive must be complete because we're using a transitive verb that needs

مصدر باید کامل باشد زیرا ما از یک فعل متعدی استفاده می کنیم که به یک مفعول نیاز دارد

an object. So, "The manager gave us... gave them an extended vacation". Why?

. بنابراین، "مدیر به ما ... به آنها مرخصی طولانی داد". چرا؟

"to test". To test what? "whether they would actually take it; not because he

"برای آزمایش". برای تست چی؟ "اینکه آیا آنها واقعاً آن را می پذیرند، نه به این دلیل که او

was generous". He didn't give it to them because he was generous; he gave it to

سخاوتمند بود". چون سخاوتمند بود به آنها نداد. او آن را به

them to test whether they would take it. So, here's your infinitive clause. I'm

آنها داد تا آزمایش کند که آیا آن را می گیرند یا خیر. بنابراین، این عبارت مصدر شماست. من

going to sort of break it up, like this. That works, again, as a complement to

قصد دارم آن را به نوعی تجزیه کنم، اینگونه. این کار، دوباره، به عنوان مکملی برای

why he gave them this. So, that... you can have the complement to the entire

اینکه چرا او این را به آنها داد، کار می کند. بنابراین، که... شما می توانید مکمل کل

independent clause; you can have a complement to one specific word. Why was

بند مستقل را داشته باشید. شما می توانید مکمل یک کلمه خاص داشته باشید. چرا

he happy? And why did he give them an extended vacation? And, again, we can

خوشحال بود؟ و چرا به آنها مرخصی طولانی داد؟ و باز هم می توانیم

also use it as an object. "Ask him to find out what she wanted". "Ask him" —

از آن به عنوان یک شی استفاده کنیم. از او بخواهید تا بفهمد چه می‌خواهد. "از او بپرس" -

so, this is who. So, this is your... also a direct object, but you can have

پس این کیست. بنابراین، این هم یک شی مستقیم شماست، اما می توانید

two. Ask what? What should you ask him? "to find out". To find out what? "what

دو مورد داشته باشید. بپرس چی؟ چه چیزی باید از او بپرسید؟ "پیدا کردن". برای فهمیدن چی؟ "آنچه

she wanted". And, again, noun clause — "what she wanted" as an object "to find

او می خواست". و دوباره، بند اسمی - "آنچه او می خواست" به عنوان یک مفعول "برای پیدا

out". "to find out what she wanted" as an object to the verb: "ask". And,

کردن". "to find out what she want" به عنوان مفعول فعل: "پرسش". و

again, the subject: "you" because it's a command..., command verb. Okay? So, I'm

باز هم فاعل: "شما" چون فرمان است...، فعل فرمان. باشه؟ بنابراین، من

using these infinite... infinitive clauses as one complete unit. This is

از این جمله های نامحدود به عنوان یک واحد کامل استفاده می کنم. به

why I call them: "clauses". I don't call it a "noun clause", because the noun

همین دلیل است که من آنها را "بند" می نامم. من اسم آن را «بند اسمی» نمی‌گذارم، زیرا بند اسمی

clause by itself doesn't do anything. The noun clause is part of the

به خودی خود کاری انجام نمی‌دهد. بند اسمی جزء

infinitive; to complete the infinitive. And the infinitive, complete with the

مصدر است; برای تکمیل مصدر و مصدر کامل با

clause... with a noun clause, works as a complement or an object. Again, "to find

بند ... با بند اسمی به صورت متمم یا مفعول عمل می کند. دوباره، "برای

out what she wanted, ask her". I can use it as a... again, I can ask her... I can

اینکه بفهمید او چه می خواهد، از او بپرسید". من می توانم از آن به عنوان یک ... دوباره استفاده کنم، می توانم از او بپرسم ... می توانم

use it as a subject, but not very commonly used. That's why I didn't give

از آن به عنوان یک موضوع استفاده کنم، اما خیلی رایج نیست. به همین دلیل برای

you an example. Try to avoid beginning sentences with infinitive clauses as

شما مثالی نیاوردم. سعی کنید از شروع جملات با جملات مصدر به عنوان

subjects; they're not very common. Okay? So, now, we're going to look at phrases

موضوع اجتناب کنید. آنها خیلی رایج نیستند باشه؟ بنابراین، اکنون، عباراتی

so... to make sure you understand the difference.

را بررسی می کنیم تا مطمئن شویم که تفاوت را درک کرده اید .

Okay. So, now, we're going to look at infinitive phrases. Okay? And I have to

باشه. بنابراین، اکنون به عبارات مصدر نگاه می کنیم . باشه؟ و من باید

make a little correction about what I said before, but I'll get to that. So,

در مورد آنچه قبلا گفتم کمی اصلاح کنم، اما به آن می رسم. بنابراین،

here: "I'm happy". This is a... this is an independent clause. This is a

اینجا: "من خوشحالم". این یک... این یک بند مستقل است. این یک

complete sentence. "I'm happy". I'm happy that it's sunny outside. I'm happy

جمله کامل است. "من خوشحالم". خوشحالم که بیرون هوا آفتابی است. خوشحالم

that it's warm outside and not cold. I'm happy that the ice cream truck is

که بیرون گرم است و سرد نیست. خوشحالم که کامیون بستنی

waiting for me to buy... I could be happy about anything, right? So, it's

منتظر خرید من است... می توانم از هر چیزی خوشحال باشم، درست است؟ بنابراین،

not a complete idea until I complete it. And I complete it... I can complete it

تا زمانی که آن را کامل نکنم، ایده کاملی نیست. و آن را کامل می کنم... می توانم آن را

with an infinitive phrase. Why am I happy? To see you. And, again, "to see",

با یک عبارت مصدر کامل کنم. چرا خوشحالم؟ برای دیدن تو و دوباره، "to see"،

and then I still have an object "to see" to complete the whole infinitive phrase,

و سپس من هنوز یک مفعول "to see" برای تکمیل کل عبارت مصدر

and I'm using a noun. But before I said: You're going to use a noun. You don't

دارم، و من از یک اسم استفاده می کنم. اما قبل از اینکه بگویم: شما از یک اسم استفاده می کنید.

have to use a noun; you can use another infinitive phrase, although it's not as

لازم نیست از اسم استفاده کنید. می توانید از عبارت مصدر دیگری استفاده کنید ، اگرچه آنقدر

common. "Be sure". Again, be sure about what? You have to be sure about

رایج نیست. "مطمئن باش". بازم مطمئن باش در مورد چی؟ شما باید در مورد

something. "Be sure to remember to turn off the oven." So, "be sure"... So, "to

چیزی مطمئن باشید. "حتما به یاد داشته باشید که فر را خاموش کنید." پس «مطمئن باش»... پس «

remember" is a complement to be sure about what? Remember what? "to turn off

یادآوری» مکملی است برای اطمینان از چیست؟ یادت میاد چیه؟ "

the oven". So, infinitive phrases can also act as objects. So, when your

فر را خاموش کنیم". بنابراین، عبارات مصدر نیز می توانند به عنوان مفعول عمل کنند. بنابراین، وقتی

verb... when you have a transitive verb in the infinitive, you can use another

فعل شما ... وقتی یک فعل متعدی در مصدر دارید، می توانید از

infinitive as the object. Although, I highly... I don't recommend it. I

مصدر دیگری به عنوان مفعول استفاده کنید. اگرچه، من به شدت ... من آن را توصیه نمی کنم. من

recommend you somehow stick to a noun because they're much easier, especially

به شما توصیه می کنم به نوعی به یک اسم پایبند باشید زیرا

in reading and writing to use a noun. Just: "Be sure to turn off the oven".

استفاده از اسم در خواندن و نوشتن بسیار آسان تر است. فقط: "فر را حتما خاموش کنید".

Just go straight to the actual point. This is just a little bit extra. "to to"

فقط یک راست به نقطه اصلی بروید. این فقط کمی اضافی است. "به"

can be a little bit confusing, but correct. Okay? So, make sure you use it

می تواند کمی گیج کننده باشد، اما درست است. باشه؟ بنابراین، مطمئن شوید که از آن

as a complement. You can use it as a... as an object as well. Okay? Infinitive

به عنوان مکمل استفاده می کنید. می توانید از آن به عنوان یک ... به عنوان یک شی نیز استفاده کنید. باشه؟ مصدر

Now, I told you about the infinitive phrase as a subject. I just wanted to

حالا در مورد عبارت مصدر به عنوان موضوع به شما گفتم. فقط

give you a quick example. "To feel that you're special". So, "that you are

میخواستم یه مثال سریع بزنم "برای اینکه احساس کنید خاص هستید". بنابراین، "که شما

phrase as an object.

عبارت به عنوان یک مفعول هستید.

special" — this is the noun clause as object to "feel". The entire infinitive

خاص" - این بند اسمی به عنوان مفعول به "احساس" است. کل

clause is the subject of "is crucial". And then "crucial" needs a complement,

بند مصدر موضوع «مهم است». و سپس "مهم" به مکمل نیاز دارد،

because you want it crucial in what sense? "to develop a sense of security".

زیرا شما آن را از چه لحاظ حیاتی می خواهید ؟ "برای ایجاد احساس امنیت".

And then you have a noun phrase as an object to "develop". So, here, you have

و سپس یک عبارت اسمی به عنوان مفعول برای "توسعه" دارید. بنابراین، در اینجا،

a little bit of everything. Okay? But, generally speaking, people don't like to

شما کمی از همه چیز دارید. باشه؟ اما، به طور کلی، مردم دوست ندارند

begin sentences with infinitives. They might say: "It is crucial to develop a

جملات را با مصدر شروع کنند. آنها ممکن است بگویند: "

sense of security to feel that you're special." And we use a dummy subject:

برای اینکه احساس کنید خاص هستید، ایجاد حس امنیت بسیار مهم است ." و از یک موضوع ساختگی استفاده می کنیم:

"it", and we put the subject at the end of the clause. Or the end of the

"it" و موضوع را در آخر بند قرار می دهیم. یا آخر

sentence, I should say. But, again, just so you see it — there it is. And then

جمله باید بگم. اما، دوباره، فقط برای اینکه آن را ببینید - آنجاست. و سپس

you can use it with a dummy subject as well. So, I hope this was a little bit

می توانید آن را با یک سوژه ساختگی نیز استفاده کنید. بنابراین، امیدوارم این موضوع کمی

clear. I know clauses are a little bit confusing. Remember: It's not

واضح بوده باشد. می دانم که بندها کمی گیج کننده هستند. به یاد داشته باشید: از

technically a clause in terms of having a conjunction — a subordinating

لحاظ فنی یک بند از لحاظ داشتن یک ربط - یک

conjunction — but it's an infinitive with a noun clause that works as one

ربط فرعی - نیست، اما یک مصدر با یک جمله اسمی است که به عنوان یک

piece, as a complement object or sometimes subject. Okay? If you have any

قطعه، به عنوان مفعول مکمل یا گاهی اوقات فاعل کار می کند. باشه؟ اگر

questions about this, please ask me in the comment section at www.engvid.com.

در این مورد سؤالی دارید، لطفاً در بخش نظرات در www.engvid.com از من بپرسید.

There's also a quiz you can take to make sure you understand how this all works.

همچنین یک مسابقه امتحانی وجود دارد که می توانید انجام دهید تا مطمئن شوید که همه اینها چگونه کار می کند.

And please subscribe to my YouTube channel, and come back for more great

و لطفاً در کانال یوتیوب من مشترک شوید و برای

grammar lessons, and vocabulary lessons, and all that. And I'll see you then.

درس‌های گرامر عالی، و واژگان و همه اینها برگردید. و اونوقت میبینمت

Bye.

خدا حافظ.