The Hidden Power of Sad Songs and Rainy Days | Susan Cain and Min Kym | TED

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Moon Thit

When I was in my early 30s,

I was an associate at a Wall Street law firm.

And I had been working 16-hour days for seven years straight.

တစ်နေ့ ၁၆ နာရီ၊ ၇ နှစ်ဆက်တိုက် အလုပ်လုပ်ခဲ့တယ်။

And even though, ever since I was four years old,

I'd had this beautiful and impossible dream

of becoming a writer,

အိပ်မက်တစ်ခု ရှိခဲ့ဖူးတာပါ၊

I was also pretty ambitious and on the verge of making partner.

ကျွန်မက အတော်လည်း ရည်မှန်းချက်ကြီးပြီး စီးပွားဖက်ဖြစ်လာလုနီးပါးပါ။

Or so I thought.

Because, one day, a senior partner named Steve Shalen

ဘာလို့လဲဆိုတော့၊ တစ်နေ့ အကြီးတန်း လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်က Steve Shalen က

knocked on my office door.

ကျွန်မရဲ့ ရုံးခန်း တံခါးကို လာခေါက်တယ်။

Steve was tall and distinguished and very decent.

And he sat down and he reached for the squishy stress ball on my desk,

and he said that I wasn't going to be making partner after all.

ကျွန်မနဲ့ စီးပွားဖက် လုပ်တော့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့  ပြောလိုက်တယ်။ 

And I remember very badly wishing that I had a stress ball too,

but Steve Shalen was using mine.

Steve Shalen က ကျွန်မရဲ့ ဘောလုံးကို ယူသုံးနေတာလေ။ 

And I remember feeling sorry that it had fallen to Steve

to be the one to tell me this news,

စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတာကို မှတ်မိတာက

because he really was a good guy.

သူက တကယ့် လူကောင်းတစ်ယောက်မို့ပါ။

And I remember bursting into tears right in front of him,

such a nonpartnerish thing to do.

ကျွန်မ ငိုချလိုက်တာကို မှတ်မိသေးတယ်။

But that very afternoon I up and left my law firm for good.

ဒါပေမဲ့၊ အဲဒီမွန်းလွဲမှာပဲ ကျွန်မ ထပြီး ဒီလုပ်ငန်းကနေ အပြီး ထွက်သွားခဲ့တယ်။

And a few weeks after that ended a seven-year relationship

သီတင်းပတ်အနည်းငယ်အကြာမှာ၊ အမြဲ မှားခဲ့တယ်လို့ ခံစားခဲ့ရတဲ့

that had always felt wrong.

And so, now I was in my early 30s,

and suddenly I had no career,

no love, no place to live.

အချစ်မရှိ၊ နေနေရာမရှိဖြစ်ခဲ့တယ်။

And immediately, I fell into a relationship

ချက်ခြင်းပဲ၊ နေ့ဘက်မှာ သီချင်း ရေးဖွဲ့ရတာ နှစ်သက်ပြီး

with a handsome musician

who liked to compose lyrics by day

and stand around a piano with friends, singing, at night.

ချောမောတဲ့ ဂီပညာရှင်တစ်ယောက်နဲ့ သံယောဇဉ်ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။

And he was the wrong guy for various reasons,

but my feelings for him

သူ့အပေါ်ထားတဲ့ ကျွန်မရဲ့စားချက်တွေက

developed into this crazy obsession,

the likes of which I have never experienced before or since, thankfully.

အရူးအမူး စွဲလမ်းမှုတွေအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားတယ်၊ ကျေးဇူးတင်စရာပါ။

No matter what I did, I couldn't escape it.

Until one day, a friend said to me,

“You are this hooked

because he represents something you're longing for.

What are you longing for?"

နင်ဘာကို တောင့်တနေတာလဲ” လို့ ကျွန်မကို မပြောခင်အထိပေါ့။

And the answer came to me with a sudden clarity.

It was like, of course,

he was the writing life

၄ နှစ်သမီးကတည်းက

that I had longed for since I was four years old.

ကျွန်မ တောင့်တခဲ့တဲ့ စာရေ;သားတဲ့ ဘဝလိုပါ။

He was an emissary from the beautiful world.

And just like that, the obsession fell away,

and I started writing for real.

ကျွန်မ တကယ် စာစရေးခဲ့တယ်။

Today, I want to talk with you about a state of mind

that's ancient and universal

and enormously powerful

သတိမမူမိကြတဲ့

and, strangely, these days overlooked.

စိတ်အခြေအနေတစ်ခုအကြောင်း ရှင်တို့နဲ့ ဆွေးနွေးချင်ပါတယ်။

The author C.S. Lewis called this state of mind

"the inconsolable longing for we know not what."

“ငါတို့ မသိတဲ့ ဖြေမဆည်နိုင်တဲ့ တောင့်တခြင်း” လို့ခေါ်တယ်။

And he was mesmerized by it all his life.

As am I.

ကျွန်မကိုရောပါ။

When I was 22 years old and I was still in law school,

some friends came by my dorm room

to pick me up on the way to class.

ကျွန်မကို အဆောင်ခန်းမှာ လာခေါ်ကြတယ်။

And I had been sitting and listening to bittersweet music,

which is something I've been doing all my life.

ဒါက ကျွန်မ တစ်သက်လုံး လုပ်ခဲ့တဲ့ အရာလေ။

(Music: "Adagio in G Minor" by Albinoni)

(Music ends)

OK, so the music is a little bit gloomy.

It's full of longing, right?

Maybe for a lost love that never existed in the first place,

အရင်က မရှိခဲ့ဖူးတဲ့ ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ အချစ်တစ်ခုအတွက် ဖြစ်လောက်ပေမဲ့၊

but the curious thing is,

ထူးဆန်းတာက၊

when I hear music like this,

I don't really feel sad or not very sad.

ဝမ်းနည်းသလို ဒါမှမဟုတ် သိပ်ဝမ်းနည်းသလို မခံစားရဘူး။

What I actually feel is something that's much closer to joy.

And I could never understand why this was.

ဒါက ဘာကြောင့် ဖြစ်လဲဆိုတာ ကျွန်မ ဘယ်တော့မှ နားမလည်နိုင်ဘူး။

But meanwhile, I noticed that my law school classmates

were feeling very little joy.

နည်းနည်းလေး ပျော်တာကို သတိထားမိတယ်။

One of them asked me why I was listening to funeral music.

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

And I laughed, and we went off to class.

End of story.

Except that I thought about that comment of his

for literally the next 25 years.

ကျွန်မ တွေးမိခဲ့တာကလွဲရင်ပေါ့။

Why do I find sad music so uplifting?

And what is it in our culture

ပြက်လုံးတစ်ခုအတွက် သင်တော်တဲ့

that makes it feel a fitting subject for a joke?

အကြောင်းအရာလို့ ခံစားစေတဲ့ ယဉ်ကျေးမှုမှာ ဘာရှိလဲ။

And why, even right this minute,

do I feel an intense desire to assure you that I love dance music too?

ကျွန်မ အကဂီတကို ကြိုက်တာကို  သေချာစေဖို့ ပြင်းပြတဲ့ ဆန္ဒကို ဘာလို့ ခံစားရတာလဲ။

I really do.

At first, these were just interesting questions,

but as I looked for the answers over the years,

I started to realize that, really, they were the questions.

ဒါတွေက မေးခွန်းတွေပဲ ဆိုတာ သိလာခဲ့တယ်။

They were the big ones,

I just hadn't known it yet.

So here's what I found out.

ဒီမှာ ကျွန်မ တွေ့ရှိထားတာပါ။

Lots of people feel the way I do about sad music,

especially sensitive types.

လူတော်တော်များများ ကျွန်မလို ခံစားရတယ်။

People play the happy songs on their playlists

about 175 times on average,

ပျမ်းမျှ ၁၇၅ ကြိမ်ဖွင့်ပေမဲ့၊

but they play the sad songs 800 times.

အဆွေးသီချင်းတွေကို အကြိမ် ၈၀၀ ဖွင့်ကြတယ်။

And they tell researchers that they associate sad music

with beauty and wonder and transcendence,

the so-called sublime emotions.

သုတေသီတွေကို ပြောကြတယ်။

And you know, just think of how many musical genres

ဝမ်းနည်းမှုထဲမှာ ဂီတအမျိုးအစား ဘယ်လောက် ဖောက်ဝင်နေတာကို

tap into sorrow, right.

တွေးကြည့်ရုံပါ။

There’s Spanish flamenco and Portuguese fado

and the Irish lament

အိုင်းရစ် တမ်းချင်း၊

and American country music and the blues.

အမေရိကန် ကျေးလက် ဂီတနဲ့ ဘလူးစ်တွေ ရှိတယ်။

And then even lullabies,

which all over the world we often use our most heartbreaking melodies

မွေးကင်းစကလေးတွေကို ချော့သိပ်ဖို့ ကြေကွဲဖွယ်အကောင်းဆုံး တေးသွားတွေကို

to sing our newborns to sleep.

သုံးလေ့ရှိတဲ့ သားချော့တေးတွေတောင်ပါ။

Why on Earth do we do that?

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

And then it's not just music, right?

ဒါက ဂီတသက်သက်ပဲ၊ မဟုတ်ဘူးလား။

We like rainy days and tragic drama

မိုးရွာတဲ့ နေ့တွေ၊ ကြေကွဲဖွယ် ပြဇာတ်နဲ့ ချယ်ရီပွင့်တွေကို

and cherry blossoms,

ကျွန်မတို့ နှစ်သက်တယ်၊ 

which we celebrate over equally lovely flowers

partly because they die young.

သေဆုံးတာကို တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဂုဏ်ပြုတာပါ။ 

Philosophers call that the paradox of tragedy.

Why do we sometimes welcome sorrow

when the rest of the time we will quite naturally

တစ်ခုခုကို သဘာဝကျကျ လုပ်မယ့်အခါ၊ ဘာကြောင့်

do anything we can to avoid it?

တစ်ခါတစ်လေ ဝမ်းနည်းမှုကို ကြိုဆိုတာလဲ။

There's actually a scholarly debate raging over this question,

but I have come to believe

ကျွန်မတို့ တောင့်တနေတဲ့ အကြောင်းခံက  

that really, what we are craving,

at bottom,

is that state of longing,

ပျော်ရွှင်မှုလို့

that joy that's laced with sorrow.

ကျွန်မ ယုံကြည်လာခဲ့တယ်။

Which is often triggered

when we experience something so exquisite

that it seems to come to us from some other world.

ကျွန်မတို့ဆီ ရောက်လာပုံ ရတယ်လို့ အစပျိုးပေးတာပါ။

And this is why we give painters and rock stars

such exalted status.

ဒီလို အထွတ်အမြတ် ထားကြတာပါ။

Because they're the ones who bring us the breath of magic

from that other place.

ယူဆောင်လာပေးတဲ့သူတွေမို့ပါ။

Except it only lasts a moment,

and we really want to live there for good.

Because we know that we live in a deeply flawed world.

နက်နဲတဲ့ ချို့ယွင်းနေတဲ့ ကမ္ဘာမှာ နေနေတာကို သိလို့ပါ။

And we have this stubborn conviction

that we come from a perfect and beautiful one

that remains forever out of reach.

ခေါင်းမာတဲ့ ခံယူချက်ရှိနေတယ်။

And maybe that sounds depressing to you,

but this state of mind,

this longing,

is actually the deep source

of all our moonshots and our loves.

မရောမှုတွေနဲ့ အချစ်တွေရဲ့ နက်နဲတဲ့ အရင်းအမြစ်ပါ။

It's because of longing

that we play "Moonlight Sonatas"

and build rockets to Mars.

တည်ဆောက်တာကို တောင့်တနေလို့ပါ။

And it's because we're all in this same strange state of exile

that we have the capacity to empathize with each other in the first place.

ကျွန်မတို့ဟာ ပထမဆုံး အချင်းချင်း စာနာ၊နားလည်နိုင်စွမ်းရှိတာကြောင့်ပါ။

Our broken hearts,

taught an 18-century rabbi named Nahman of Bratslav,

they connect us to each other

and to that other world where the music comes form.

အခြားကမ္ဘာနဲ့ ချိတ်ဆက်ပေးတယ်ဆိုတာပါ။

But modern culture is telling us a really different story.

It's telling us to smile and get over it and move on.

And of course it's true,

positivity is very powerful as well.

အကောင်းမြင်စိတ်ကလည်း အားကောင်းပါတယ်။

And it's possible to get stuck in your longing

and to never come out.

ထွက်မလာနိုင်လောက်ဘူး။

So I do want to be really clear,

this is not an argument for depression.

And --

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

If that's what you think you're experiencing,

please, please do go seek help.

အကူအညီ တောင်းခံလိုက်ပါ။

I'm talking about a different state of mind that we all live in,

ကျွန်မ ပြောနေတာက အလင်းနဲ့ အမှောင်က  အတူ ရွေ့လျားတဲ့

ကျွန်မတို နေထိုင်တဲ့ ကွဲပြားတဲ့ စိတ်အခြေအနေတစ်ခုအကြောင်းပါ။

where the light and the dark move together.

And I am saying that right now,

our culture is afraid of the dark.

အမှောင်ကို ကြောက်တယ်။

And that all this normative sunshine

အမြဲ အပြုသဘောဆောင်တာအားလုံးက

can distract you from your rightful heritage.

မှန်ကန်တဲ့ အမွေအနှစ်ကနေ အာရုံပြောင်းစေနိုင်တယ်။

In Homer's "Odyssey,"

it was homesickness,

it was the longing for home

that caused Odysseus to take that epic journey in the first place.

ပထမဆုံး ခေါ်ဆောင်သွားစေတာက အိမ်အလွမ်းပါ။

The poem starts with him weeping on a beach.

And in most every children's book you've ever loved,

the hero is an orphan first.

ဇာတ်လိုက်က ပထမဆုံး မိဘမဲ့ပါ။

Think of Harry Potter --

broken before the story even starts.

ကြေကွဲနေတာကို တွေးကြည့်ပါ။

တောင့်တတာကလည်း ကမ္ဘာ့ ဘာသာတရား

Longing is also the beating heart, of course,

of most of the world's religions.

အများစုရဲ့ နှလုံးခုန်သံပါ။

We long for Eden and Zion,

and we long for the Beloved,

which is the beautiful word the Sufis have for God.

လှပတဲ့ စကားလုံး ချစ်မြတ်နိုးရသူကို တောင့်တကြတယ်။

So sometime after I left my law firm and the musician,

I met Ken, who would become my husband.

ကျွန်မ ခင်ပွန်းဖြစ်လာမယ့် Ken နဲ့ တွေ့ဆုံခဲ့တယ်။

Ken is a writer, too,

and he had spent the past decade

ကုလ ငြိမ်းချမ်းရေးဆိုင်ရာ ညှိနှိုင်းမှုတွေ လုပ်ရင်း

doing UN peacekeeping negotiations

in Rwanda and Liberia and Somalia.

လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်စုနှစ်ကို ကုန်ဆုံးခဲ့တယ်။

And he had done that work

because underneath his very exuberant personality,

he was filled with his own longing for another world.

အခြားကမ္ဘာကို တောင့်တနေတဲ့ စိတ် ပြည့်နေလို့ပါ။

He'd grown up haunted by the Holocaust.

He used to lie awake at night when he was 10 years old

သူ အသက် ၁၀ နှစ်မှာ Anne Frank ကို

wondering would he have had the guts to hide Anne Frank in his attic.

သူ့ ထပ်ခိုးမှာ ဝှက်ထားဖို့ သတ္တိရှိလား လို့ တွေးရင်း ညဘက်မှာ အိပ်မရဖြစ်ဖူးတယ်။

And it turned out that he did have the courage,

even if his dreams of peace never did come true.

တကယ်ဖြစ်မလာရင်တောင် သူ့မှာ သတ္တိရှိခဲ့တယ်ဆိုတာပါ။

To this day, he keeps on his desk

a photo of a pile of bones from the Rwandan genocide.

လူမျိုးတုံးသတ်ဖြတ်မှုက အရိုးစုပုံ ဓာတ်ပုံကို သူ့စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားတယ်။

When we met,

Ken was getting ready to publish a book on his experiences,

and it was getting optioned for TV.

ရုပ်/သံအတွက် ရွေးချယ်ခံခဲ့ရတယ်။

And in contrast, I had this failed legal career

and some poems that I had written.

ကျွန်မ ရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာအချို့ရှိခဲ့တယ်။

At the time, I was working on a memoir in sonnet form,

because why not.

ဘာလို့ မရေးရမှာလဲ။

But I brought the sonnets to our second date,

and I showed them to Ken.

Ken ကို ပြလိုက်တယ်။

And later that night,

this is the email that he sent me.

သူ ကျွန်မဆီကို ပို့လိုက်တဲ့ အီးမေးလ်ပါ။

[Holy Sh*t. My favorite line:

I'm Penelope's descendant/ Heiress to a life transcendent

Penelope ကနေ လာသူ/ သဘာဝလွန် ဘဝတစ်ခုကို အမွေဆက်ခံသူ၊

Keep writing. Drop Everything. Write. Write woman, write.]

(Laughter and applause)

(ရယ်သံများ၊ လက်ခုပ်သံများ)

So Ken's exuberant faith

helped to make my longing a reality.

ကျွန်မရဲ့ဆန္ဒကို တကယ် ဖြစ်လာအောင် ကူညီပေးခဲ့တာပါ။

But those dreams of peace he had had,

you know, we're all still waiting for those, right?

ကျွန်မတို့ အားလုံးက ဒါတွေကို စောင့်နေတုန်းလေ။

Which is the way it often goes,

the beautiful world just out of reach.

But while we're waiting,

our broken hearts can also help to connect us.

ကြေကွဲတဲ့ နှလုံးသားတွေကလည်း ကျွန်မတို့ကို ချိတ်ဆက်ပေးနိုင်တယ်။

(Music: "Adagio in G Minor" by Albinoni)

(Music ends)

(ဂီတ အဆုံးသတ်သည် )

In 1992,

the city of Sarajevo was under siege.

ဆာရာယေဗိုမြို့တော် အဝိုင်းခံရတယ်။

For centuries, Muslims, Catholics and Eastern Orthodox

had lived together in this very vibrant city.

ဒီအားမာန်ပြည့်နေတဲ့ မြို့မှာ အတူတကွ နေထိုင်ခဲ့ကြတာပါ။

And now, the streets were dead quiet.

Except for the crackling sounds of the snipers' gunshots.

Until one day,

when a bombed-out bakery

filled with the strains of Albinoni's "Adagio in G Minor,"

“Adagio in G Minor” ရဲ့ ဂီတသံတွေ ပြည့်နှက်နေချိန်ပေါ့၊

which is what you've just been listening to,

thanks to the otherworldly talents of my dear friend, Min Kym.

တစ်မူထူးတဲ့ ပါရမီတွေကြောင့် ရှင်တို့ နားထောင်နေခဲ့တာပါ။

(Applause)

The Albinoni that day was played by Vedran Smailović,

the lead cellist of the Sarajevo Opera,

လူ ၂၂ ယောက်ကို ဂုဏ်ပြုတဲ့ အနေနဲ့၊

in honor of 22 people who had been killed the morning before,

Albinoni တေးဂီတကို ဆာရာယေဗို အော်ပရာရဲ့ ထိပ်တန်း

as they lined up for bread.

တယောသမား Vedran Smailović က တီးခတ်ခဲ့တယ်။

Dressed in a formal white shirt and black tails,

အော်ပရာ ညလို၊ ပုံစံကျ ရှပ်အဖြူနဲ့ ကုတ်အနက်၀တ်ဆင်ကာ

as if for a night at the opera,

he sat down on a white plastic chair

ပလပ်စတစ်ထိုင်ခုံအဖြူပေါ်မှာ

on a mound of rubble,

and he played his cello.

And he did that every day for 22 days

under sniper fire that never stopped him.

ထိုင်ကာ

"You ask me am I crazy to play my cello in the middle of a war zone,"

တယောထိုးခဲ့တယ်။

he said,

သူ့ကို မတားဆီးနိုင်တဲ့ စနိုက်ပါ ပစ်ခတ်မှုအောက်မှာ

"Why don't you ask them if they're crazy for shelling Sarajevo?"

၂၂ ရက်ကြာ သူ နေ့တိုင်း ဒါကို လုပ်ခဲ့တယ်။

A few months after that,

the BBC foreign correspondent, Allan Little, writes

that he watched as a procession of 40,000 people

ဆာရာယေဗိုကို ပစ်ခတ်နေတာ ရူးနေလား လို့ သူတို့ကို မေးလိုက်ပါလား“တဲ့။

emerged from a nearby forest.

They had been walking for 48 hours to flee a military attack.

ဘီဘီစီ နိုင်ငံခြားသတင်းထောက် Allan Little က၊

And among them was an old man.

He was dazed and exhausted.

စီတန်းလှည့်လည်တာကို သူ ကြည့်ရှုခဲ့တယ်လို့ ရေးသားခဲ့တယ်။

And he asked Allan Little,

"Have you seen my wife,

we got separated in the forest,

I don't know whether she's made it."

သူက တွေဝေပြီး မောပန်းနေတာပါ။

And Little said to him,

"Do you mind if I ask you, are you a Muslim or a Croat?"

သူ ရောက်လာလား ငါမသိဘူး” လို့ မေးတယ်။

And the old man's answer, he says,

shames him even now, as he recalls it across the decades.

ခရိုအေးလားလားလို့ ကျွန်တော် မေးရင် စိတ်ဆိုမလား” လို့ မေးတော့၊

"I am," said the old man,

"a musician."

ဆယ်စုနှစ်တွေတစ်လျှောက်

(Music: "Adagio in G Minor")

ဒါကို သတိရမိတဲ့အတိုင်း အခုတောင် ရှက်မိတယ်လို့ သူပြောတယ်၊

(Music ends)

In Hebrew, the word for longing, leh-heesh-toh-kek,

ဒါက တူညီတဲ့စကားလုံး၊ တူညီတဲ့ ရင်းမြစ်က

it comes from the same word,

from the same root,

ဆင်းသက်လာပြီး ပြင်းပြမှုအတွက် စကားလုံးပါ။

as the word for passion.

The place you suffer is the same exact place

ကိုယ် အသည်းအသန် ဂရုစိုက်တဲ့နေရာနဲ့ အတူတူပါ။

where you care desperately.

It's the same place that inspires you to ease someone's pain however you can.

And it's the place that you vibrate

with the insane beauty of this world.

ကိုယ့်ကို လှုံ့ဆော်တဲ့ တူညီတဲ့နေရာပါ။

So, remember, there's light and there's dark.

And when the dark times come,

and they will come,

ကိုယ့်ကို တုန်ခါစေတဲ့ နေရာပါ။

don't be surprised,

but ask yourself: What are you longing for?

And follow your longing where it's telling you to go.

It's pointing you in the direction of the sacred.

If you don't like that word sacred, I get it,

call it the wondrous instead.

လင်းတဲ့အချိန်ရောက်လာမယ်၊

You don't, you absolutely don't have to believe

in the deities of the ancient books

to know that spiritual longing is real,

and that humanity is steeped in the sublime.

ဒါက အလေးအမြတ်ထားတဲ့ ဦးတည်ရာကို ညွှန်ပြနေတာပါ။

Once you look, you will see it everywhere around you.

It's in the arch of your best friend's eyebrow

when she makes a joke.

It's in the smallpox vaccines and the Golden Gate bridges

ဒါကို အံ့ဖွယ်လို့ ခေါ်လိုက်ပါ။

that humans somehow managed to invent

against all odds.

It's in the surge of love you feel for a cellist

ဝိညာဉ်ရေးရာ တောင့်တမှုက အစစ်အမှန်ဖြစ်ပြီး

who did a brave and miraculous thing

လူသားတွေဟာ ရင်သပ်ရှုမောမှုထဲမှာ

during a misbegotten war in 1992.

နတ်ဘုရားတွေကို လုံး၀ ယုံစရာမလိုဘူး။

And it's right here in this room.

Follow your longing where it’s telling you to go,

အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းက ဟာသလုပ်တဲ့အခါ၊ သူ့မျက်ခုံးကွေးမှာရှိတယ်။

and may it carry you straight to the beating heart

ဒါက လူသားတွေ အရာရာကို ဆန့်ကျင်ကာ တီထွင်နိုင်ခဲ့တဲ့

of the perfect and beautiful world.

ကျောက်ရောဂါ ကာကွယ်ဆေးတွေနဲ့

Thank you so much.

(Applause)

ဒါက ၁၉၉၂ ၊ ကြံကြီးစည်ရာ စစ်အတွင်း ရဲရင့်ပြီး

ဒါက ရှင်တို့ကို တည့်တည့် ခေါ်ဆောင်သွားနိုင်ပါစေ။

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(လက်ခုပ်သံများ)