How to Use the Modal MUST - Learn English Grammar

Wanna speak real English from your first lesson?

آیا می خواهید از اولین درس خود انگلیسی واقعی صحبت کنید؟

Sign up for your free lifetime account at EnglishClass101.com.

برای حساب مادام العمر رایگان خود در EnglishClass101.com ثبت نام کنید .

Hi, everybody. My name is Alisha.

سلام به همه. اسم من علیشاه است.

Today, I'm going to talk about the words “must” and “must not” and how we use them to

امروز، من قصد دارم در مورد کلمات "باید" و "نباید" و نحوه استفاده از آنها برای

talk about possibility.

صحبت در مورد امکان صحبت کنم.

In this lesson, I'm going to talk about a present possibility, so possibility now, and

در این درس، من در مورد یک امکان حال صحبت خواهم کرد ، بنابراین امکان اکنون، و

I'm going to talk about a possibility in the past too.

همچنین در مورد یک امکان در گذشته صحبت خواهم کرد.

So, with this lesson, I want to introduce a few common patterns and some example sentences

بنابراین، با این درس، می‌خواهم چند الگوی رایج و چند جمله مثال

to show you the meanings of “must” and “must not,” for present and past.

را معرفی کنم تا معانی «باید» و «نباید» را برای حال و گذشته به شما نشان دهم.

And also, just to give you some tools so that you can use these grammar points to talk about

و همچنین، فقط به شما ابزارهایی می دهم تا بتوانید از این نکات گرامری برای صحبت در مورد

possibility in your life as well.

امکان در زندگی خود نیز استفاده کنید.

So, let's get started.

بنابراین، بیایید شروع کنیم.

Okay, first, I want to talk about present possibility, the present possibility.

خوب، ابتدا می خواهم در مورد امکان فعلی صحبت کنم .

These are things we want to talk about now, we think are possible now.

اینها چیزهایی هستند که اکنون می خواهیم درباره آنها صحبت کنیم، فکر می کنیم اکنون امکان پذیر است.

The first group of examples, the first group of patterns I want to look at is “must be”

اولین گروه از مثال‌ها، اولین گروه از الگوهایی که می‌خواهم به آن‌ها نگاه کنم، «must be»

plus a noun phrase, “must be” plus an adjective or “must be” plus the verb in

به اضافه یک عبارت اسمی، «must be» به‌علاوه یک صفت یا «must be» به‌علاوه فعل در

the “-ing” form.

شکل «-ing» است.

These are a few examples and some patterns we can use with “must” to talk about possibility

اینها چند نمونه و چند الگو هستند که می‌توانیم با «باید» برای صحبت در مورد امکان

now, possibility in the present.

اکنون، امکان در زمان حال استفاده کنیم.

A couple points though, we use “must,” and “must” not as well, to make guesses.

با این حال، چند نکته، برای حدس زدن از «باید» و «باید» استفاده نمی‌کنیم.

We're making a guess about something we don't know in other words.

ما در مورد چیزی که نمی دانیم به عبارت دیگر حدس می زنیم.

So, there's some information we do not have.

بنابراین، برخی اطلاعات وجود دارد که ما نداریم.

We're making a guess when we use “must.”

وقتی از "باید" استفاده می کنیم، حدس می زنیم.

The nuance of “must” is that there's a very high chance something is correct.

نکته ظریف "باید" این است که احتمال درستی چیزی وجود دارد.

So, very high meaning near 100%, a very high chance the guess is correct.

بنابراین، معنی بسیار بالا نزدیک به 100٪، احتمال بسیار بالایی که حدس درست است.

Also, keep in mind that because this is a guess, because you are kind of giving an idea

همچنین، به خاطر داشته باشید که چون این یک حدس است، زیرا شما به نوعی ایده می‌دهید

or giving a very strong opinion that something is probably correct, it's very strange to

یا نظر بسیار قوی می‌دهید که احتمالاً چیزی درست است،

use “must” and “must not,” for that matter, it's very strange to use them in most

استفاده از «باید» و «نباید» برای آن موضوع بسیار عجیب است. استفاده از آنها در بیشتر

cases to talk about yourself because we know ourselves and we know our group.

موارد برای صحبت در مورد خود بسیار عجیب است زیرا ما خودمان را می شناسیم و گروه خود را می شناسیم.

So, in a few exceptions, in a few special cases, we can use “must” and “must not”

بنابراین، در چند مورد استثنا، در چند مورد خاص، می‌توانیم از «باید» و «نباید»

to talk about ourselves but I'll talk about that later.

برای صحبت درباره خودمان استفاده کنیم، اما بعداً در مورد آن صحبت خواهم کرد .

Just keep in mind that, in many cases, it is strange to use must and must not to talk

فقط به خاطر داشته باشید که در بسیاری از موارد استفاده از باید و نباید برای صحبت

about yourself because you know yourself in most cases.

در مورد خودتان عجیب است زیرا در بیشتر موارد خود را می شناسید .

Let's take a look at a few examples of how to use these.

بیایید نگاهی به چند مثال از نحوه استفاده از آنها بیندازیم.

First, let's look at the first group, the first pattern here, “must be” plus a noun

ابتدا، بیایید به گروه اول نگاه کنیم، اولین الگوی اینجا، "باید باشد" به اضافه یک

phrase.

عبارت اسمی.

So, if we use “must be” plus a noun phrase, it talks about an expression that has a high

بنابراین، اگر از "must be" به اضافه یک عبارت اسمی استفاده کنیم، در مورد عبارتی صحبت می کند که شانس بالایی دارد

chance, something that has a high chance of being true and it's related to a noun phrase.

، چیزی که شانس بالایی برای درست بودن دارد و مربوط به یک عبارت اسمی است.

For example, the expression, “This must be the right house,” meaning there's a very,

به عنوان مثال، عبارت "این باید خانه مناسب باشد"، به این معنی که احتمال بسیار

very high near 100% chance that this house is the correct house.

بسیار بالا نزدیک به 100٪ وجود دارد که این خانه خانه درستی باشد.

In other words, this is the house I'm looking for, there's a very high chance of that.

به عبارت دیگر، این همان خانه ای است که من به دنبال آن هستم ، احتمال آن بسیار زیاد است.

One more example.

یک مثال دیگر

“She must be a student.”

"او باید دانشجو باشد."

Here, I've used “student” as my noun phrase.

در اینجا، من از "دانشجو" به عنوان عبارت اسمی خود استفاده کرده ام.

So, in this situation, I'm looking at a person and I guess, based on her appearance, “Oh,

بنابراین، در این شرایط، من به یک فرد نگاه می کنم و بر اساس ظاهر او حدس می زنم: "اوه،

she must be a student.”

او باید دانش آموز باشد."

There's a high possibility she's a student.

به احتمال زیاد او دانشجو باشد.

These are a few examples of how to use “must be” with a noun phrase.

این چند نمونه از نحوه استفاده از "باید باشد" با یک عبارت اسمی است.

Let's look at another pattern.

بیایید به الگوی دیگری نگاه کنیم.

The second pattern is “must be” plus an adjective.

الگوی دوم "باید باشد" به اضافه یک صفت است.

So, just as we did with noun phrases, we use “must be” plus an adjective.

بنابراین، همانطور که با عبارات اسمی انجام دادیم، از "must be" به اضافه یک صفت استفاده می کنیم.

For example, “You must be tired,” looking at another person, you can guess, they must

به عنوان مثال، "شما باید خسته باشید"، با نگاه کردن به شخص دیگری، می توانید حدس بزنید، آنها

be tired.

باید خسته باشند.

There's a very high chance that person is tired based on their appearance or some other

بر اساس ظاهر خود یا برخی

hints you get from them.

نکات دیگر که از او دریافت می کنید، احتمال اینکه فرد خسته شود بسیار زیاد است.

“Tired” is our adjective here.

"خسته" صفت ما در اینجا است.

Another one.

یکی دیگه.

“They must be angry.”

"آنها باید عصبانی باشند."

“They must be angry.”

"آنها باید عصبانی باشند."

So, again, looking at a group of people or a couple of people, based on the appearance,

بنابراین، دوباره، با نگاه کردن به گروهی از افراد یا چند نفر، بر اساس ظاهر،

based on the situation, you guess there's probably a high chance those people are angry.

بر اساس موقعیت، احتمال می‌دهید که احتمال عصبانیت آن افراد زیاد است.

“They must be angry.”

"آنها باید عصبانی باشند."

Alright.

بسیار خوب.

One more pattern.

یک الگوی دیگر

I talked about using “must be” plus a verb in the “-ing” form.

من در مورد استفاده از "must be" به اضافه یک فعل در فرم "-ing" صحبت کردم.

Here, we see, again, “must be” but in this case, we have the “-ing” form of

در اینجا، دوباره، "باید" را می بینیم، اما در این مورد، در اینجا شکل "-ing"

a verb here.

یک فعل را داریم.

So, in this example sentence, “The computer must be thinking.”

بنابراین، در این جمله مثال، "کامپیوتر باید فکر کند."

“Must be thinking,” “thinking” is a word we use to talk about like functioning

«باید فکر کردن»، «فکر کردن » کلمه‌ای است که برای صحبت درباره آن استفاده می‌کنیم، مانند

or moving or working, doing its job, in other words, but for computers, we like to sometimes

کار کردن، حرکت یا کار کردن، انجام کار، به عبارت دیگر، اما برای رایانه‌ها، ما دوست داریم گاهی اوقات

say, “The computer is thinking,” the computer is processing.

بگوییم: «کامپیوتر در حال فکر کردن است». کامپیوتر در حال پردازش است

Here, a computer maybe is taking a long time, “The computer must be thinking,” there's

در اینجا، یک کامپیوتر ممکن است مدت زیادی طول بکشد، "کامپیوتر باید فکر کند"، احتمال زیادی وجود دارد

a high chance the computer is working, is thinking.

که کامپیوتر کار کند، فکر کند.

One more.

یکی بیشتر.

“He must be working,” maybe if you send your friend a message and there's not a response

«او حتماً کار می‌کند»، شاید اگر به دوست خود پیامی ارسال کنید و به موقع پاسخی دریافت نکنید

in a timely fashion, the response is very slow.

، پاسخ بسیار کند است.

You could say, to make a guess, “Oh, he must be working.

می توانید برای حدس زدن بگویید: «اوه، او باید کار می کند.

That's why he hasn't responded.”

به همین دلیل پاسخی نداده است.»

“She must be working.”

"او باید کار کند."

There's a high chance that at this point in time, at this point now, that person is doing

احتمال زیادی وجود دارد که در این برهه از زمان، در این نقطه اکنون، آن شخص در حال انجام

something, in this case, working.

کاری است، در این مورد، کار می کند.

Okay.

باشه.

Let's take a look now at the negative examples of this grammar point.

بیایید اکنون به مثال های منفی این نکته گرامری نگاهی بیندازیم.

So, “must not” plus the same points we just talked about.

بنابراین، "نباید" به علاوه همان نکاتی که در مورد آنها صحبت کردیم.

“Must not” plus a noun phrase, “must not” plus an adjective and “must not”

"نباید" به اضافه یک عبارت اسمی، " باید" به اضافه یک صفت و "باید"

plus a verb in the “-ing” form.

به اضافه یک فعل در شکل "-ing".

So, we'll use exactly the same pattern and we can even use, in many cases, similar noun

بنابراین، ما دقیقاً از همان الگوی استفاده خواهیم کرد و حتی می‌توانیم در بسیاری از موارد از

phrases and similar adjectives.

عبارات اسمی مشابه و صفت‌های مشابه استفاده کنیم.

But, it's important to remember “must not” expresses extremely low possibilities.

اما، مهم است که به یاد داشته باشید "نباید" احتمالات بسیار کم را بیان می کند.

So, extremely low possibility meaning very near to zero if not impossible.

بنابراین، امکان بسیار کم به معنای بسیار نزدیک به صفر اگر غیرممکن نباشد.

So, the nuance here is it's impossible or there's like a 0.001% chance.

بنابراین، نکته ظریف در اینجا غیرممکن است یا احتمال 0.001٪ وجود دارد.

Very, very low possibility.

احتمال خیلی خیلی کم

So, please keep this in mind.

بنابراین، لطفا این را در نظر داشته باشید.

“Must be” or “must” is used to make a high possibility guess.

"باید" یا "باید" برای حدس زدن احتمال زیاد استفاده می شود.

“Must not,” however, expresses very low possibility, very low.

با این حال، "نباید"، احتمال بسیار کم، بسیار کم را بیان می کند.

So, let's look at a few examples similar to the other examples we looked at.

بنابراین، بیایید به چند نمونه مشابه با نمونه های دیگر نگاه کنیم.

With a noun phrase.

با یک عبارت اسمی.

“This must not be,” again, “must not be the right house.”

دوباره، «این نباید خانه مناسبی باشد.»

So, it is impossible that this house is the correct house, in other words.

پس محال است که این خانه خانه صحیحی باشد به عبارت دیگر.

Here, “She must not be a student.”

در اینجا، "او نباید دانش آموز باشد."

Here, high chance she is a student.

در اینجا، به احتمال زیاد او یک دانش آموز است.

Here, low chance she is a student, impossible she is a student.

در اینجا، شانس کم او یک دانش آموز، غیر ممکن است او یک دانش آموز است.

Next one, with adjectives here.

مورد بعدی، با صفت در اینجا.

“He must not be busy,” in this case.

در این مورد «او نباید مشغول باشد».

“He must not be busy” is my adjective.

"او نباید مشغول باشد" صفت من است.

Low chance he is busy, very low chance he is busy.

شانس کم او مشغول است، شانس بسیار کم او مشغول است.

“They must not be happy,” “They must not be happy,” is a very low chance that

«آنها نباید خوشحال باشند»، «آنها نباید خوشحال باشند»، شانس بسیار کمی برای

they are happy.

شاد بودن آنهاست.

So, again, these are all guesses based on some outside information like a visual or

بنابراین، دوباره، همه اینها حدس هایی هستند که بر اساس برخی اطلاعات بیرونی مانند تصویری یا

some other hints you have.

برخی نکات دیگر که دارید، هستند.

You’re making a guess, in this case, a very low chance of something.

شما حدس می زنید، در این مورد، احتمال چیزی بسیار کم است.

To move on to the final pattern, “She must not be studying.”

برای رفتن به الگوی نهایی، "او نباید درس بخواند."

So, at this point in time, there's a very low chance she is studying, very low chance.

بنابراین، در این مقطع زمانی، احتمال تحصیل او بسیار کم است، شانس بسیار کم.

“She must not be studying.”

"او نباید درس بخواند."

One more.

یکی بیشتر.

“They must not be traveling,” here.

اینجا "آنها نباید سفر کنند."

So, again, low chance that these people in the sentence are traveling.

بنابراین، باز هم شانس کم است که این افراد در جمله در حال مسافرت هستند.

So, please just keep in mind, positive statements express high possibility, negative statements

بنابراین، لطفاً به خاطر داشته باشید، گزاره‌های مثبت احتمال زیاد را بیان می‌کنند، گزاره‌های منفی

express low possibility or near impossibility.

احتمال کم یا تقریباً غیرممکن را بیان می‌کنند.

Okay, now, let's take a look--let's move from present possibility to past possibility.

خوب، اکنون، بیایید نگاهی بیندازیم - بیایید از امکان فعلی به احتمال گذشته حرکت کنیم.

This gets a little bit more complicated or a little bit more challenging, maybe.

این کمی پیچیده تر یا کمی چالش برانگیزتر می شود، شاید.

But, we can keep many of the same patterns really.

اما، ما می توانیم بسیاری از الگوهای مشابه را واقعاً حفظ کنیم.

When we want to talk about past possibility, we need to use a pattern like “must have

وقتی می خواهیم در مورد امکان گذشته صحبت کنیم، باید از الگویی مانند "باید

been.”

بوده است" استفاده کنیم.

So, you can see in present possibility, we use “must be,” in past possibility, for

بنابراین، شما می توانید در امکان حال، ما از "باید باشد" استفاده می کنیم، در احتمال گذشته، به

a positive sentence anyway, we use “must have been.”

هر حال برای یک جمله مثبت از " باید بوده است" استفاده می کنیم.

This is a grammar change so please be careful.

این یک تغییر دستور زبان است پس لطفا مراقب باشید.

But, we can use noun phrases, adjectives and the same verb in the “-ing” form just

اما، می‌توانیم از عبارات اسمی، صفت‌ها و همان فعل در شکل “-ing” استفاده

as we did with present possibility.

کنیم، همانطور که با امکان فعلی استفاده کردیم.

This is true for positive statements, here, and for negative statements.

این برای گزاره های مثبت، اینجا و برای گزاره های منفی صادق است.

Again, we update negative statements with “must not have been” in the past.

دوباره، ما اظهارات منفی را با "نباید بوده است" در گذشته به روز می کنیم.

So, let's take a look.

بنابراین، بیایید نگاهی بیندازیم.

Again, we're looking at very high chances with the positive.

باز هم، ما به شانس های بسیار بالا با مثبت نگاه می کنیم.

However, they’re in the past.

با این حال، آنها در گذشته هستند.

These are very high chance situations, very high chance of guesses in the past, in this

در این مورد، اینها موقعیت‌های با شانس بسیار زیاد، احتمال حدس زدن در گذشته بسیار زیاد

case.

است.

And, as we talked about in the present possibility section with “not,” “must not have been,”

و همانطور که در بخش امکان فعلی با "نه"، "نباید بوده است" صحبت کردیم،

this expresses impossibility in the past.

این بیانگر عدم امکان در گذشته است.

Impossibility, very, very low chance.

غیرممکن، شانس بسیار بسیار کم.

So, let's look at a few examples here too.

بنابراین، اجازه دهید به چند نمونه در اینجا نیز نگاه کنیم.

For positive statements, “That must have been the right house,” in the past.

برای اظهارات مثبت، "این خانه باید در گذشته باشد."

“Ah, that must have been the right house,” for example, you drive past the correct place,

«آه، حتماً خانه مناسبی بوده است»، برای مثال، با رانندگی از محل درستی رد

you can remark, “Oh, that must have been the right house.”

می‌شوید، می‌توانید بگویید: «اوه، باید خانه مناسبی بوده است.»

Another one, “He must have been the waiter.”

یکی دیگر، "او باید پیشخدمت بوده باشد."

“He must have been the waiter.

او باید پیشخدمت بوده باشد.

Maybe I made a mistake.

شاید من اشتباه کردم.

Oh, he must have been the waiter,” for example.

اوه، او باید گارسون بوده باشد، برای مثال.

With an adjective, “The computer must have been broken.”

با یک صفت، "کامپیوتر باید خراب شده باشد."

“The computer must have been broken.

کامپیوتر باید خراب شده باشد.

That's why it wasn't working,” for example.

به همین دلیل کار نمی کرد، مثلاً.

Or, “You must have been tired,” “You must have been tired after your trip,” for

یا مثلاً «حتما خسته بودی»، « حتما بعد از سفر خسته بودی

example.

».

So, again, making a very high-level possibility guess in the past.

بنابراین، دوباره، ایجاد یک حدس احتمالی در سطح بالا در گذشته.

Here, with the verb form in the “-ing,” “She must have been studying,” “She

در اینجا، با شکل فعل در "-ing"، "She must have been studying"، "She

must have been studying,” for example, “last night,” or, “this morning.”

must have been studying"، برای مثال، " دیشب" یا "امروز صبح".

“He must have been working,” as well.

او همچنین باید کار می کرد.

So, you can see, I've just updated some of these to show how we changed the sentence

بنابراین، می بینید، من فقط برخی از اینها را به روز کردم تا نشان دهم چگونه جمله را

from the past to the present and vice-versa.

از گذشته به حال و بالعکس تغییر دادیم.

Let's look at some negative examples.

بیایید به چند نمونه منفی نگاه کنیم.

“That must not have been the office,” so, in other words, there was a mistake, a

«این باید دفتر نبوده باشد» ، به عبارت دیگر، یک اشتباه وجود داشت،

low chance that that building was the office.

احتمال کمی وجود داشت که آن ساختمان دفتر باشد.

Another example.

مثالی دیگر.

“You must not have heard the news,” there's a very low chance you heard the news.

«حتما خبر را نشنیده اید»، احتمال شنیدن این خبر بسیار کم است.

So, here, “must not” expresses that very low chance.

بنابراین، در اینجا، "نباید" این شانس بسیار کم را بیان می کند .

Okay.

باشه.

Just a couple more patterns I want to talk about.

فقط چند الگوی دیگر که می خواهم در مورد آنها صحبت کنم.

Over here, I have “must have” plus a verb and “must not have” plus a verb.

در اینجا، من "باید داشته باشد" به اضافه یک فعل و "باید نباید داشته باشد" به اضافه یک فعل دارم.

So, these are a couple of different patterns we can use in the past.

بنابراین، اینها چند الگوی مختلف هستند که می توانیم در گذشته از آنها استفاده کنیم.

But, we use a verb with them.

اما، ما با آنها از یک فعل استفاده می کنیم.

Instead of using a noun phrase and adjectives and so on, as we've talked about here, we

به جای استفاده از یک عبارت اسمی و صفت و غیره، همانطور که در اینجا صحبت کردیم،

use just a regular verb in the past tense here.

فقط از یک فعل منظم در زمان گذشته استفاده می کنیم.

But, again, in the positive form, positive form expresses a high chance of something

اما باز هم در شکل مثبت، شکل مثبت بیانگر احتمال زیاد چیزی

high-level possibility of something, low chance for the negative form, as well, so impossibility.

در سطح بالا احتمال چیزی، شانس کم برای شکل منفی، بنابراین غیرممکن است.

So, let's take a look then at how we use a verb after “must” and “must have”

بنابراین، بیایید نگاهی بیندازیم که چگونه در گذشته از یک فعل بعد از "باید" و "باید داشتن" استفاده می

in the past.

کنیم.

So, “We must have made a mistake,” this is one of those cases where “we,” using

بنابراین، "ما باید اشتباه کرده باشیم"، این یکی از مواردی است که "ما"، استفاده از

“we” or using yourself as the subject of a sentence is actually okay because you're

"ما" یا استفاده از خود به عنوان موضوع یک جمله در واقع مشکلی ندارد زیرا شما در

talking about yourself in the past and something that is different between now and the past.

مورد خودتان در گذشته صحبت می کنید و چیزی. که بین حال و گذشته متفاوت است.

In this case, you learn some new information and you make a guess about your past self.

در این صورت اطلاعات جدیدی یاد می گیرید و در مورد خود گذشته خود حدس می زنید.

In this case, I made a mistake but, in the past, given new information, you can guess,

در این مورد، من اشتباه کردم، اما در گذشته، با توجه به اطلاعات جدید، می توانید حدس بزنید،

“Oh, we must have made a mistake.”

"اوه، ما باید اشتباه کرده باشیم."

“I must have made a mistake.

"حتما اشتباه کردم.

I didn't know it at the time.”

من آن زمان آن را نمی دانستم.»

In this case, we use, “He must have made a mistake.”

در این مورد، ما از "او باید اشتباه کرده باشد" استفاده می کنیم.

So, here's the past participle form of the verb, “must have made a mistake” or “they

بنابراین، شکل فعل ماضی فعل، "باید اشتباه کرده باشد" یا "آنها

must have gone to somewhere else,” or “they must have whatever.”

باید به جای دیگری رفته باشند" یا " باید هر چیزی را داشته باشند" آمده است.

We can use the past participle form of the verb here to show a past activity, a past

ما می‌توانیم از شکل فعل گذشته برای نشان دادن یک فعالیت گذشته، یک

possibility situation.

موقعیت احتمال گذشته استفاده کنیم.

Let's look at one more example then.

سپس به یک مثال دیگر نگاه می کنیم.

“My package must have shipped.”

"بسته من باید ارسال شده باشد."

So, in this case, the package, there's a high possibility my package was sent from a warehouse,

بنابراین، در این مورد، بسته، به احتمال زیاد بسته من از یک انبار،

for example, or from a company.

به عنوان مثال، یا از یک شرکت ارسال شده است.

There's a high level of possibility here.

در اینجا امکان سطح بالایی وجود دارد.

“My package must have shipped.”

"بسته من باید ارسال شده باشد."

That past participle form of the verb.

آن حالت ماضی فعل.

Okay, let's look, however, at the negative form.

خوب، اجازه دهید به شکل منفی نگاه کنیم.

“He must not have come to work,” is my first example.

"او نباید سر کار آمده باشد" اولین مثال من است.

“He must not have come to work,” a very low chance, impossible he came to work.

"او نباید سر کار آمده باشد" ، شانس بسیار کم، غیرممکن است که او سر کار آمده است.

So, there's a very, very low chance this person came to work.

بنابراین، احتمال اینکه این فرد سر کار بیاید بسیار بسیار کم است .

“He must not have come.”

"او نباید آمده باشد."

Again, this past participle form of the verb here.

باز هم این شکل ماضی فعل در اینجا.

Finally, “She must not have forgotten.”

در نهایت، "او نباید فراموش کرده باشد."

You could say, “She must not have forgotten the report,” “She must not have forgotten

می توانید بگویید: "او نباید گزارش را فراموش کرده باشد "، "او نباید

her keys,” or just, “She must not have forgotten some other information.”

کلیدهای خود را فراموش کرده باشد" یا فقط، "او نباید برخی اطلاعات دیگر را فراموش کرده باشد."

So, again, past participle form of the verb is used here.

بنابراین، مجدداً از حالت ماضی فعل در اینجا استفاده می شود.

“She must not have forgotten blah, blah, blah.”

"او نباید فراموش کرده باشد بلا، بل، بلا."

We can add some extra information about what she must not have forgotten.

ما می‌توانیم اطلاعات اضافی درباره چیزهایی که او نباید فراموش کرده باشد اضافه کنیم.

So, low possibility she forgot, extremely low.

بنابراین، احتمال کم او فراموش کرده است، بسیار کم است.

So, please keep in mind that when we use the positive form, it expresses near 100% possibility

بنابراین، لطفاً در نظر داشته باشید که وقتی از شکل مثبت استفاده می کنیم ، احتمال نزدیک به 100٪

and with a negative form near 0% possibility, near impossible.

و با شکل منفی نزدیک به 0٪ احتمال، تقریبا غیرممکن را بیان می کند.

So, in this lesson, I've introduced present possibility example sentences and past possibility

بنابراین، در این درس، جملات مثال امکان حال و جملات مثال امکان گذشته را معرفی کرده ام

example sentences.

.

You'll notice here I haven't introduced any future tense possibility.

در اینجا متوجه خواهید شد که من هیچ احتمال زمان آینده را معرفی نکرده ام.

That's because, in most cases, we do not use “must” to talk about future possibility.

این به این دلیل است که، در بیشتر موارد، ما از "باید" برای صحبت در مورد امکان آینده استفاده نمی کنیم.

In those cases, we use words like “probably,” like, “I'm probably going to,” or, “I'll

در این موارد، ما از کلماتی مانند «احتمالا» ، مانند «احتمالاً می‌خواهم» یا «

probably blah, blah, blah.”

احتمالاً بخواهم، بلا، بلا، استفاده می‌کنم» استفاده می‌کنیم.

So, we don't generally use “must” to talk about the future possibility.

بنابراین، ما به طور کلی از "باید" برای صحبت در مورد احتمال آینده استفاده نمی کنیم.

There are a few cases where we may use the word “must” but maybe I can talk about

چند مورد وجود دارد که ممکن است از کلمه "باید" استفاده کنیم، اما شاید بتوانم در مورد

that in a different video.

آن در ویدیوی دیگری صحبت کنم.

For now, I'd like to just focus on present and past possibility with a few examples here.

در حال حاضر، من می خواهم با چند مثال در اینجا فقط بر امکان حال و گذشته تمرکز کنم.

So, I hope this lesson was useful for you.

بنابراین، امیدوارم این درس برای شما مفید بوده باشد.

If you have any questions or if you want to try to make a sentence, please feel free to

اگر سوالی دارید یا می خواهید جمله ای بسازید، لطفاً

do so in the comments.

آن را در نظرات انجام دهید.

So, if you liked this video, please make sure to give it a thumbs up and make sure to subscribe

بنابراین، اگر این ویدیو را دوست داشتید، لطفاً حتماً آن را تأیید کنید و اگر قبلاً این ویدیو را ندارید، حتماً در

to our channel too if you haven't already.

کانال ما نیز عضو شوید.

Check us out at EnglishClass101.com for more good stuff as well.

ما را در EnglishClass101.com برای چیزهای خوب بیشتر نیز بررسی کنید.

Thanks very much for watching this episode and I will see you again soon.

از تماشای این قسمت بسیار متشکرم و به زودی دوباره شما را خواهم دید.

Bye.

خدا حافظ.