Basic English Grammar - Noun, Verb, Adjective, Adverb

دستور زبان انگلیسی پایه - اسم، فعل، صفت، قید

Greetings to you. I'm going to teach you very, very important, but very basic English grammar.

تبریک به شما. من قصد دارم گرامر زبان انگلیسی بسیار بسیار مهم، اما بسیار ابتدایی را به شما آموزش دهم.

Even if you are at a mid-level in learning English, this will help you to review and

حتی اگر در سطح متوسطی در یادگیری زبان انگلیسی هستید، این به شما کمک می‌کند

make everything a little easier when you're doing more advanced grammar lessons. So, today's

وقتی دروس گرامر پیشرفته‌تری را انجام می‌دهید، مرور کنید و همه چیز را کمی آسان‌تر کنید . بنابراین، درس امروز این

lesson is how to recognize a noun, a verb, a siren, an adjective, or an adverb. So, I

است که چگونه یک اسم، یک فعل، یک آژیر، یک صفت یا یک قید را تشخیص دهیم. بنابراین،

have given you symbols. I'm going to wait for the sirens to stop. Please stop. Good.

من به شما نمادهایی داده ام. من منتظر می مانم تا آژیرها قطع شود. لطفن توقف کن. خوب

A noun is going to be represented by an N, a verb is a V, an adjective is a DG, and an

یک اسم با یک N نشان داده می شود، یک فعل V است، یک صفت یک DG و یک

adverb is a DV. So, these are universal. If you look in dictionaries or in some kind of

قید یک DV است. بنابراین، اینها جهانی هستند. اگر به دیکشنری ها یا نوعی

grammar book, they will use NV, ADG, and ADV. I did not make these up. I'm not taking credit.

کتاب دستور زبان نگاه کنید، از NV، ADG و ADV استفاده می کنند. من اینها را درست نکردم. من اعتبار نمیگیرم

The very first one is a noun. A noun is a person, a place, or a thing. So, people, all

اولین مورد یک اسم است. اسم یک شخص، یک مکان یا یک چیز است. بنابراین، مردم،

the people around you are nouns. A place, city names, country names, and things. Anything,

همه افراد اطراف شما اسم هستند. یک مکان، نام شهر، نام کشور، و چیزها. هر چیزی اعم از

living or dead, or inanimate object that has never lived, like this marker, is a noun.

زنده یا مرده یا شیء بی جانی که هرگز زندگی نکرده است، مانند این نشانگر، یک اسم است.

It's a thing. I am a thing. I am a noun. The next one is a verb. A verb is an action

این یک چیز است. من یک چیز هستم. من یک اسم هستم. مورد بعدی یک فعل است. فعل یک

word. So, for example, run. I'm too hot to run so fast. Or, jogging. I'm more jogging

کلمه عملی است. بنابراین، برای مثال، اجرا کنید. من خیلی داغ هستم که نمی توانم آنقدر سریع بدوم. یا دویدن من الان بیشتر دویدن

now, aren't I? Or, going down, or going upstairs. Down, up, run, jog, dance. I can dance, are

دارم، نه؟ یا پایین رفتن یا بالا رفتن پایین، بالا، دویدن، دویدن، رقصیدن. من می توانم برقصم،

all nouns. This is an action word. We also have verbs that are non-action words, like

همه اسم هستند. این یک کلمه عمل است. افعالی هم داریم که کلمات غیر عملی هستند، مثل

think. I'm thinking, but you don't see me thinking, unless I do this face. So, verbs

فکر کردن. من فکر می کنم، اما شما مرا در حال فکر نمی بینید ، مگر اینکه این چهره را انجام دهم. بنابراین، افعال

can be action, you can actually see the action, or non-action. This is what you have to remember

می توانند عمل باشند، شما در واقع می توانید عمل یا غیر عمل را ببینید. این چیزی است که باید به خاطر بسپارید

to make it easy for you. We have a verb, and then we have an adverb, or ADV. A verb has

تا برای شما آسان شود. ما یک فعل داریم و سپس یک قید یا ADV داریم. یک فعل در

an adverb beside it. An adverb always describes the verb, or it tells you how the action was

کنار خود یک قید دارد. یک قید همیشه فعل را توصیف می کند، یا به شما می گوید که چگونه عمل

done. For example, if I use the verb "run", I'm going to tell you how I ran. I would say,

انجام شده است. به عنوان مثال، اگر از فعل "دویدن" استفاده کنم، به شما می گویم که چگونه دویدم. مثلاً می گویم

for example, "slowly". I run slowly. I don't like running. You can use words like "fast".

«آهسته آهسته». آهسته می دوم. من دویدن را دوست ندارم می توانید از کلماتی مانند "سریع" استفاده کنید.

Most adverbs end in -ly, but not all of them, so that isn't a steadfast rule. I'm just going

اکثر قیدها به -ly ختم می شوند، اما نه همه آنها، بنابراین این یک قانون ثابت نیست. من فقط قصد دارم

to write "run" here. I run slowly. I run fast. In this sentence, this is your verb, and this

اینجا بنویسم "اجرا" آهسته می دوم. سریع می دوم در این جمله این فعل شما است و

is your adverb, because it tells you how the action was done. These two are partners. "Oh,

این قید شماست، زیرا به شما می گوید که چگونه عمل انجام شده است. این دو شریک هستند. "آه،

verb has no partner. No noun has no partner. It is sad." That's okay. Noun, you're going

فعل شریک ندارد. هیچ اسمی شریک ندارد . غم انگیز است." اشکالی ندارد. اسم، شما در حال رفتن

to get a partner of an adjective. Verb, adverb, that makes sense. Noun, adjective. It doesn't

به یک شریک از یک صفت. فعل، قید، که معنا دارد. اسم، صفت. واقعاً تکان نمی

really jive. It doesn't make sense, but you can remember that. These two are partners,

خورد. منطقی نیست، اما می توانید آن را به خاطر بسپارید. این دو شریک هستند،

this one. An adjective, look at this, almost the same, describes a noun. If we use the

این یکی. یک صفت، به این نگاه کنید، تقریباً یک اسم را توصیف می کند. اگر

noun of "cat", don't you love cats and not dogs? If you use the word "cat", you want

از اسم گربه استفاده کنیم، آیا شما گربه را دوست ندارید نه سگ را؟ اگر از کلمه "گربه" استفاده می کنید، می خواهید

to describe the cat. You can say "colour" or "size" or "shape". I'm going to say, "a

گربه را توصیف کنید. می توانید بگویید "رنگ" یا "اندازه" یا "شکل". من می خواهم بگویم "

black cat". I don't need a cat, this will do. In this sentence, the word "black" is

گربه سیاه". من نیازی به گربه ندارم، این کار انجام می شود. در این جمله، کلمه "سیاه"

my adjective, because it tells me what the cat looks like. You can think of it of what

صفت من است، زیرا به من می گوید که گربه چگونه است. می توانید به آن فکر کنید که

it looks like. The other thing that you have to be careful of is you do not need to say

چگونه به نظر می رسد. نکته دیگری که باید مراقب آن باشید این است که نیازی به گفتن

"a black colour cat". "Black" is only a colour, so please do not say "black colour

"گربه سیاه رنگ" ندارید. "سیاه" فقط یک رنگ است، پس لطفا "گربه سیاه رنگ

cat", but say "a black cat". I will come back and teach you how to recognize these

" را نگویید، بلکه بگویید "گربه سیاه". من برمی گردم و به شما یاد می دهم که چگونه اینها را تشخیص دهید

and how to use these in a sentence. Take them away.

و چگونه از آنها در یک جمله استفاده کنید. آنها را بردارید.

Now, we're going to identify a verb, an adverb, a noun, and an adjective in a sentence. Let's

حال، ما یک فعل، یک قید، یک اسم و یک صفت را در یک جمله شناسایی می کنیم. بیایید

look at the first sentence. In these two sentences, I want you to find the verb and the adverb.

به اولین جمله نگاه کنیم. در این دو جمله می خواهم فعل و قید را پیدا کنید.

Remember, a verb is the action word, and the adverb tells you how the action was done.

به یاد داشته باشید، یک فعل کلمه عمل است و قید به شما می گوید که چگونه عمل انجام شده است.

"I walk quickly." In this sentence, can you tell me where the verb is? I'll give you

"به سرعت راه می روم." در این جمله می توانید بگویید فعل کجاست؟ من به شما

a hint. It's "walk". You can ask the question, "How is the action done?" or "How do I walk?"

یک اشاره می کنم. "پیاده روی" است. می توانید این سوال را بپرسید که "عمل چگونه انجام می شود؟" یا "چگونه راه بروم؟"

The answer is going to be your adverb. The answer is "quickly". Sorry, this is your adverb.

پاسخ قید شما خواهد بود. پاسخ "سریع" است. ببخشید این قید شماست

So "I walk quickly" quickly describes how the action is done. That's easy.

بنابراین «به سرعت راه می‌روم» به سرعت نحوه انجام عمل را توصیف می‌کند. آسان است.

Next one, "I sing very beautifully loudly." "I sing" is your verb. "How do I sing?" What's

مورد بعدی "من خیلی زیبا با صدای بلند می خوانم." "من می خوانم" فعل شماست. "چگونه آواز بخوانم؟"

the quality of my singing? Loudly. This is your adverb. Remember, the adverb tells you

کیفیت آواز من چگونه است؟ با صدای بلند این قید شماست به یاد داشته باشید، قید به شما می گوید که

how the action is done. If we look at these two next sentences, I want you to try and

چگونه عمل انجام می شود. اگر به این دو جمله بعدی نگاه کنیم، از شما می خواهم که سعی کنید

identify the noun and the adjective. Also, it'll help you to identify the verb. I'm going

اسم و صفت را تشخیص دهید. همچنین، به شما در شناسایی فعل کمک می کند.

to teach you a trick to make it easy. So, "The cat is tired." In this sentence, can

ترفندی را به شما آموزش می دهم تا کار را آسان کنید. بنابراین، "گربه خسته است." آیا در این جمله

you find the person, the place, or the thing? Can you do it? It's "cat". "The cat is tired."

می توانید شخص، مکان یا چیز را پیدا کنید؟ آیا میتوانید آن را انجام دهید؟ "گربه" است. "گربه خسته است."

In this sentence, we have a cat, which is our noun. Then we have the verb "to be", so

در این جمله یک گربه داریم که اسم ماست. سپس فعل "بودن" را داریم، پس

"the cat is". Then we have our adjective. Now remember, the adjective's job is to tell

"گربه است". سپس ما صفت خود را داریم. حالا به یاد داشته باشید، کار صفت این است که

us about the cat. How's the cat feeling? What does the cat look like? "The cat's tired.

درباره گربه به ما بگوید. گربه چه احساسی دارد؟ گربه چه شکلی است؟ "گربه خسته است،

He wants to go to sleep." So, we have our noun, and then our verb, and our adjective.

او می خواهد بخوابد." بنابراین، ما اسم خود و سپس فعل و صفت خود را داریم.

This is the trick to help you. If this sentence has a "to be" verb. Now, the "to be" verb

این ترفندی است که به شما کمک می کند. اگر این جمله دارای فعل «بودن» باشد. حالا فعل «بودن»

is, do you know? "Am", "is", or "are". If, in this sentence, you have a "to be" verb

این است، آیا می دانید؟ "ام"، "هست" یا "هستند". اگر در این جمله یک فعل «to be» به

followed by another word that usually ends in "ed" or an "ing" ending, it's an adjective.

دنبال آن کلمه دیگری دارید که معمولاً به «ed» یا «ing» ختم می‌شود، این یک صفت است.

So, if you look at this sentence, "The cat is", "to be" verb, "adjective". This tells

بنابراین، اگر به این جمله نگاه کنید، "گربه است"، "بودن" فعل، "صفت". این به شما می گوید

you how the cat is. Let's go on to "me". "It's summertime in Toronto. I don't feel the air

که گربه چگونه است. به سراغ "من" برویم. " در تورنتو تابستان است. من تهویه هوا را احساس نمی کنم

conditioning. I am hot." So, I have "me". I have "to be" verb, and then the magic is

. من گرم هستم." بنابراین، من "من" را دارم. من باید فعل "بودن" را داشته باشم و سپس جادو

"hot". "I" is the noun. That's "me". I'm a person, not a place or a thing. I have my

"داغ" است. "من" اسم است. منم". من یک شخص هستم، نه یک مکان یا یک چیز. من

"to be" verb, and then, as you guys will know now, if it's "to be" verb after that, you're

فعل "بودن" خود را دارم، و سپس، همانطور که شما بچه ها اکنون می دانید ، اگر بعد از آن فعل "بودن" باشد، شما

going to have an adjective. So, "I am hot. I'm going to leave now. Bye."

یک صفت خواهید داشت. بنابراین، "من داغ هستم. الان می روم. خداحافظ."