English Grammar: Modal Verbs of Certainty – MIGHT, MAY, MUST, CAN

Hi, everyone. I'm Jade. What we're talking about today is using modal verbs to make deductions

سلام به همه. من جید هستم. آنچه امروز در مورد آن صحبت می کنیم استفاده از افعال معین برای استنتاج

about a situation. But first, I need to tell you what does it mean to make a deduction.

از یک موقعیت است. اما ابتدا باید به شما بگویم که کسر به چه معناست.

Well, let's imagine there's a situation. You see something, you observe something. This

خوب، بیایید تصور کنیم شرایطی وجود دارد. شما چیزی را می بینید، چیزی را مشاهده می کنید.

is your evidence. "John looks tired." This is what you see. This is your evidence. Your

این مدرک شماست "جان خسته به نظر می رسد." این چیزی است که می بینید. این مدرک شماست

deduction is how you interpret what you see. Your deduction is what you say about what

استنتاج شما این است که چگونه آنچه را می بینید تفسیر می کنید. کسر شما همان چیزی است که در مورد آنچه

you see.

می بینید می گویید.

So, for example, these are all different deductions you can make. You can say, "He must be unwell."

بنابراین، برای مثال، اینها همه کسرهای مختلفی هستند که می توانید انجام دهید. می توانید بگویید: "او باید حالش خوب نباشد."

When we're making deductions about the present, things that are true now, in this moment,

هنگامی که ما در مورد زمان حال استنباط می کنیم، چیزهایی که اکنون درست هستند، در این لحظه

we use this structure. We use modal verb plus bare infinitive. So, in the first example,

، از این ساختار استفاده می کنیم. ما از فعل معین به اضافه مصدر bare استفاده می کنیم. بنابراین، در مثال اول،

this is the modal verb, and then this is the bare infinitive. It will always take this

این فعل معین است، و سپس این مصدر برهنه است. همیشه این

structure to make a deduction about the present. So, when we say, "He must be unwell", "must"

ساختار برای استنباط در مورد حال لازم است. پس وقتی می گوییم «لابد حالش خوب نیست»، «باید»

carries the meaning of certainty. So, I see John, I see he's tired, and I interpret that

معنای یقین را دارد. بنابراین، جان را می بینم ، می بینم که او خسته است، و این را

as certainty. I understand the situation fully, and I'm saying that he's tired. I could, however,

به یقین تعبیر می کنم. من شرایط را کاملا درک می کنم و می گویم او خسته است. با این حال، می‌توانم

say, "He might not be sleeping well." In this case, I'm using a different modal verb. I'm

بگویم: «شاید خوب نخوابیده باشد». در این مورد، من از فعل مدال متفاوتی استفاده می کنم. من

using "might". "Might" is my modal verb. And also, this one's a negative. So, the negative

از "ممکن" استفاده می کنم. "Might" فعل وجهی من است. و همچنین، این یکی منفی است. بنابراین،

goes in the middle position. The negative goes after the modal verb. Too many pens going

منفی در موقعیت وسط می رود. منفی بعد از فعل معین می رود. اکنون تعداد زیادی قلم

on here now. So, the negative goes in between the two verbs. "He might not be sleeping well."

در اینجا کار می کنند. بنابراین، منفی بین دو فعل قرار می گیرد. "شاید خوب نخوابیده باشد."

"Might" is not as certain as "must". "Might" here means possibility. I'm looking at him,

«ممکن است» به اندازه «باید» قطعی نیست. ممکن است در اینجا به معنای امکان است. دارم نگاهش می کنم،

I see he's tired. My thought about the situation... My thought about the situation is that it's

می بینم خسته است. فکر من در مورد وضعیت ... فکر من در مورد وضعیت این است که

possible that John's tired. He might not be sleeping well. Here's another variation. "He

ممکن است جان خسته باشد. شاید خوب نخوابیده باشد. در اینجا یک تغییر دیگر وجود دارد. او

may be stressed." Again, this means possibility. What's the difference between "might" and

ممکن است استرس داشته باشد. باز هم این یعنی امکان. تفاوت بین "ممکن" و

"may"? In British English, "may" is a little bit... Slightly more formal. That's the difference.

"ممکن است" چیست؟ در انگلیسی بریتانیایی «می» کمی است... کمی رسمی تر. این تفاوت است.

And then, what about this one? "He can't be feeling well." When we use "can't" to make

و بعد، در مورد این یکی چطور؟ "او نمی تواند احساس خوبی داشته باشد." وقتی از "نمی توانم" برای کسر استفاده می کنیم

a deduction... Sorry, we always have to use it in the negative. We can't... We can't do

... ببخشید، همیشه باید از آن به صورت منفی استفاده کنیم. ما نمی توانیم ... ما نمی توانیم این کار

it. "He can be", it doesn't make sense as a deduction. It always has to be "can't".

را انجام دهیم. "او می تواند باشد"، به عنوان یک کسر معنا ندارد. همیشه باید "نمی توان" باشد.

So we can say, "He can't be feeling well." And this one, again, is certainty. So we could...

بنابراین می توانیم بگوییم: "او نمی تواند احساس خوبی داشته باشد." و این یکی دوباره یقین است. بنابراین ما می‌توانیم...

If we're certain about our deductions, we would either use "must" or "can't" to do that.

اگر در مورد کسرهای خود مطمئن هستیم، برای انجام آن از «باید» یا «نتوانیم» استفاده می‌کنیم.

So it's not too hard. What if we're not talking about deductions about the present, ones that

پس خیلی سخت نیست. اگر ما در مورد کسرهای فعلی صحبت نکنیم، مواردی که

are true now? What if we're talking about past events? Hmm, what do we do then? Well,

اکنون درست هستند، چه؟ اگر در مورد وقایع گذشته صحبت کنیم چه؟ هوم پس چیکار کنیم؟ خوب،

we use a different grammar structure. We use modal verb plus "have" plus the past perfect.

ما از ساختار گرامری متفاوتی استفاده می کنیم. ما از فعل معین به اضافه "دار" به اضافه گذشته کامل استفاده می کنیم.

So I find it easy in that when we see "have" there, it shows us that we're talking about

بنابراین من این را آسان می دانم که وقتی می بینیم "دارم" وجود دارد، به ما نشان می دهد که داریم در مورد

something in the past. That's what you need to remember. "Have" shows us we're talking

چیزی در گذشته صحبت می کنیم. این چیزی است که شما باید به خاطر بسپارید. "داشتن" به ما نشان می دهد که در

about the past. Let's look at some examples. Here's a different observation. "Mr. Smith

مورد گذشته صحبت می کنیم. بیایید به چند نمونه نگاه کنیم. در اینجا یک مشاهده متفاوت است. آقای اسمیت

didn't attend today's meeting." Full stop. So what we see and experience, we go to the

در جلسه امروز شرکت نکرد. توقف کامل پس آنچه را که می بینیم و تجربه می کنیم، به

meeting... Well, I'm going to say I go to the meeting. I go to the meeting, I expected

جلسه می رویم... خب، من می گویم به جلسه می روم . من به جلسه می روم، انتظار

to see Mr. Smith there, he was not there. That is my evidence, that's my observation.

داشتم آقای اسمیت را آنجا ببینم، او آنجا نبود. این شواهد من است، این مشاهدات من است.

So what kind of deduction do I make following that? "He must have forgotten about it. I

پس چه نوع کسری را به دنبال آن انجام دهم ؟ "او باید این موضوع را فراموش کرده باشد.

know Mr. Smith, I know he's forgetful, therefore my deduction is he must have forgotten." Here's

من آقای اسمیت را می شناسم، می دانم که او فراموشکار است، بنابراین استنباط من این است که او باید فراموش کرده باشد." در

the structure, modal verb, then followed by "have", followed by the past participle. This

اینجا ساختار، فعل وجهی، سپس "داشتن" و پس از آن فعل ماضی است. این

verb is "forget", the past participle is "forgotten". What does it mean? If we're using "must",

فعل «فراموش» است، فعل ماضی «فراموش» است. چه مفهومی داره؟ اگر از "باید" استفاده می کنیم،

it's the same. "Must" means certainty. You're quite sure. You know him well and you're quite

همان است. «باید» به معنای یقین است. شما کاملا مطمئن هستید. شما او را خوب می شناسید و کاملاً

sure that he's forgotten about this... He forgot the meeting. Because again, we're talking

مطمئن هستید که او این موضوع را فراموش کرده است ... او جلسه را فراموش کرده است. چون باز هم در

about something in the past.

مورد چیزی در گذشته صحبت می کنیم.

What about this one? "He might have missed his train." To reflect possibility. You're

در مورد این یکی چی؟ او ممکن است قطار خود را از دست داده باشد. برای انعکاس امکان شما

not quite certain about it this time. You know Mr. Smith, he's generally a reliable

این بار کاملاً در مورد آن مطمئن نیستید. شما آقای اسمیت را می شناسید، او عموماً مرد قابل اعتمادی است

guy, so you think that, you know, it must have been something outside of his control.

، بنابراین فکر می کنید که، می دانید، باید چیزی خارج از کنترل او بوده باشد.

It's possible that he didn't come to the meeting because he didn't manage to get his train

این احتمال وجود دارد که او به این جلسه نیامده باشد زیرا نتوانسته قطار خود را به موقع برساند

on time.

.

Next example, "He may have called in sick." What does it mean to call in sick? That means

مثال بعدی، "او ممکن است بیمار تماس گرفته باشد." تماس بیمار به چه معناست؟ یعنی

when you're not feeling well, so you call up your job and you say, "Oh, I'm not coming

وقتی حالتون خوب نیست، به شغلتون زنگ میزنید و میگی: "اوه،

today." That's what it means to call in sick. Again, we have exactly the same difference.

امروز نمیام." صدا زدن بیمار یعنی همین. باز هم دقیقاً همین تفاوت را داریم.

"May" is slightly more formal than "might". "He may have called in sick." I'm not sure,

"مه" کمی رسمی تر از "ممکن است". او ممکن است بیمار تماس گرفته باشد. مطمئن نیستم

it's like a suggestion, it's a possibility.

، مثل یک پیشنهاد است ، یک احتمال است.

And finally, "He can't have known about it." You know Mr. Smith well, you know that whatever

و در نهایت، "او نمی تواند در مورد آن اطلاع داشته باشد." شما آقای اسمیت را خوب می‌شناسید، می‌دانید

he would do, he would do anything to come to this meeting. The only way that can explain

که هر کاری می‌کرد، برای آمدن به این جلسه هر کاری می‌کرد . تنها راهی که می

the reason he's not here is if he didn't know about this meeting for some reason. To reflect

تواند دلیل عدم حضور او در اینجا را توضیح دهد این است که او به دلایلی از این جلسه اطلاع نداشته باشد. برای انعکاس

certainty, we're using "can't". And because we're talking about the past, again, we're

اطمینان، از "نمی توانم" استفاده می کنیم. و از آنجایی که ما در مورد گذشته صحبت می کنیم، دوباره

using "have" and then past participle. So, that's how you do it. If you have a situation

از "have" و سپس ماضی استفاده می کنیم. بنابراین، این روشی است که شما آن را انجام می دهید. اگر موقعیتی

and you need to make a deduction on that situation, here's your observation, here's your evidence,

دارید و نیاز به استنباط از آن موقعیت دارید ، در اینجا مشاهدات شما است، این هم شواهد شما،

but then you need to say something about it, give an opinion. What you need to do is be

اما پس از آن باید چیزی در مورد آن بگویید ، نظر بدهید. کاری که باید انجام دهید این است که

using these grammar structures. For talking about the present, there's no "have" in there,

از این ساختارهای گرامر استفاده کنید. برای صحبت در مورد حال، هیچ "داشتن" در آنجا وجود ندارد،

but for talking about a past event, then we use "have" in there to make our deduction.

اما برای صحبت در مورد یک رویداد گذشته، از "داشتن" در آنجا استفاده می کنیم تا نتیجه گیری کنیم.

What you need to do now is go to the engVid website where you can do the quiz on this.

کاری که اکنون باید انجام دهید این است که به وب سایت engVid بروید که در آن می توانید مسابقه این مورد را انجام دهید.

Flex your grammar muscles doing the quiz. And what I'd also like you to do before you

عضلات دستور زبان خود را در انجام مسابقه خم کنید. و کاری که من همچنین دوست دارم قبل از

go there is subscribe here on my engVid channel. Yeah, and come again and watch more videos

رفتن به آنجا انجام دهید این است که در کانال engVid من در اینجا مشترک شوید. بله، و دوباره بیا و ویدیوهای بیشتری

from me. So, I'm going to go and flex more of my grammar muscles, and you're going to

از من تماشا کن. بنابراین، من می‌روم و بیشتر عضلات دستور زبانم را خم می‌کنم، و شما هم

do the same. So, bye.

همین کار را می‌کنید. پس خدا نگهدار.