Simple Present vs Present Progressive: English Grammar you can Master

I cook soup. Now, English has a lot of verb  tenses. ‘I cook soup’ is simple present and we  

سوپ میپزم اکنون، انگلیسی زمان‌های فعل زیادی دارد . «من سوپ می‌پزم» ساده است و

can use this to mean something general. I cook  soup. I cook eggs. I don't cook casseroles. If  

می‌توانیم از آن به معنای کلی استفاده کنیم. سوپ می‌پزم. من تخم مرغ میپزم من کباب نمیپزم اگر

I say, ‘I'm cooking soup’. Now we've got present  progressive, that means right now, there's a start  

بگویم، "دارم سوپ درست می کنم". اکنون ما پیشرفتی را داریم، یعنی در حال حاضر، شروعی

to it, an end to it, and I am cooking chicken  noodle soup. So we can think of simple present  

برای آن وجود دارد، پایانی برای آن وجود دارد، و من در حال پختن سوپ رشته مرغ هستم. بنابراین می‌توانیم حال ساده را

as something we can use to describe something in  general. For example, ‘I love you’. In general,  

به عنوان چیزی که می‌توانیم برای توصیف کلی چیزی از آن استفاده کنیم، در نظر بگیریم . مثلاً «دوستت دارم». به طور کلی،

there's no start, there's no end. But if I say,  ‘I'm loving this cooler weather'. That means,  

شروعی وجود ندارد، پایانی وجود ندارد. اما اگر بگویم، «من عاشق این هوای سردتر هستم». این بدان معناست که،

right now, there is a start, there is an end.  The cool weather won't last forever, and I  

در حال حاضر، یک شروع وجود دارد، یک پایان وجود دارد. هوای خنک تا ابد ادامه نخواهد داشت، و

might get tired of it, but right now, present  progressive, I am loving this cool weather.

ممکن است از آن خسته شوم، اما در حال حاضر، به‌طور پیشرونده، من عاشق این هوای خنک هستم.