Basic English Grammar: HAD, DIDN’T HAVE, DID _____ HAVE?

Hello. My name's Ronnie. I have a hippo, or the long word is "hippopotamus", but you don't

سلام. اسم من رونی است من یک اسب آبی دارم، یا کلمه طولانی "کرگدن" است، اما

need to worry about saying the whole word. Just say "hippo". I have a hippo. And if you

لازم نیست نگران گفتن کل کلمه باشید. فقط بگویید "کرگدن". من یک اسب آبی دارم. و اگر

saw my last video on using the verb "have", you know it's confusing. It's an irregular

آخرین ویدیوی من را در مورد استفاده از فعل "داشتن" دیدید، می دانید که گیج کننده است. این یک

verb, so when we use "he", "she", or "it", we have to change it to "has". But if we say

فعل بی قاعده است، بنابراین وقتی از "او"، "او" یا "آن" استفاده می کنیم، باید آن را به "دار" تغییر دهیم. اما اگر بگوییم

"I", "you", "we", or "they", we have to use just the base and say "have". So, "I, you,

«من»، «شما»، «ما» یا «آنها»، باید فقط از پایه استفاده کنیم و بگوییم «دارم». پس «من، تو،

we, they have" in the present tense, "he", "she", and "it has" in the present tense.

ما، آنها داریم» در زمان حال، «او»، «او» و «آن دارد» در زمان حال.

Be careful of the negative, too. We have to use the auxiliary verb "don't have" with "I",

مراقب منفی ها هم باشید. باید از فعل کمکی «نداشتن» با «من»،

"you", "we", and "they", and then "doesn't have" with "he", "she", and "it". So, you

«تو»، «ما» و «آنها» و سپس « نداشتن» با «او»، «او» و «استفاده کنیم. آی تی". بنابراین،

might want to go back and review that lesson or check it out here.

ممکن است بخواهید به عقب برگردید و آن درس را مرور کنید یا آن را در اینجا بررسی کنید.

The important thing to remember is that we're only going to use "have" and "has" in the

نکته مهمی که باید به خاطر بسپارید این است که ما فقط از "have" و "has" در

present tense with a noun at the end of the sentence. We're not going to use a verb like

زمان حال با یک اسم در انتهای جمله استفاده می کنیم. ما قرار نیست از فعل مانند

an action word. We're not going to use an adjective like showing emotion. So, I can

کلمه عمل استفاده کنیم. قرار نیست از صفتی مانند نشان دادن احساسات استفاده کنیم. بنابراین، می

say something like "I have a hippo", "she has a marker", that's okay.

توانم چیزی مانند "من یک اسب آبی دارم"، "او یک نشانگر دارد" بگویم، اشکالی ندارد.

Now, what we didn't get into in the other lesson was the past tense. Okay, so the past

حال آنچه در درس دیگر وارد نشدیم زمان گذشته بود. خوب، پس

tense of "have" and "has", it's easy. Yes, yes, yes, it's so easy, it's so cool. We don't

زمان گذشته «دار» و «داراست»، آسان است. بله، بله، بله، خیلی آسان است، خیلی جالب است.

have to worry about "I", "you", "we", "they", "he", "she", "it", "he", "she". We're just

لازم نیست نگران «من»، «تو»، «ما»، «آنها»، «او»، «او»، «آن»، «او»، «او» باشیم. ما

going to use "had". So, it does not matter the subject. Any subject you want, yes, we're

فقط از " had " استفاده می کنیم. پس موضوع مهم نیست . هر موضوعی که بخواهید، بله، ما

only always going to use "had". So, "he had", "she had", "I had". That's easy. The negative,

همیشه فقط از " had" استفاده می کنیم. بنابراین، "او داشت"، "او داشت"، "من داشتم". آسان است. نکته منفی،

now this is where a lot of learners of English, of this crazy language get confused because

اکنون اینجاست که بسیاری از زبان آموزان انگلیسی ، این زبان دیوانه گیج می شوند، زیرا

when we talk about the negative, we have to use again the auxiliary verb, but the auxiliary

وقتی در مورد منفی صحبت می کنیم، باید دوباره از فعل کمکی استفاده کنیم، اما فعل کمکی

verb is going to be in the past, in the negative, and we're going to say "didn't have". A lot

در گذشته خواهد بود، در منفی، و ما می خواهیم بگوییم "نداشتم".

of the time, people say "she didn't had". "Didn't had" is not correct. We have to use

خیلی وقت ها، مردم می گویند "او نداشت". «نداشتم» صحیح نیست. ما باید

the base verb again, so that's why it's important to review this so we know how to do this.

دوباره از فعل پایه استفاده کنیم، به همین دلیل مهم است که این را مرور کنیم تا بدانیم چگونه این کار را انجام دهیم.

What happens in English is when we use the past tense, the auxiliary verb is going to

آنچه در انگلیسی اتفاق می افتد این است که وقتی از زمان گذشته استفاده می کنیم ، فعل کمکی

tell us what time it is. What time is it? The past verb is going to tell us if it's

به ما می گوید که ساعت چند است. ساعت چند است؟ فعل گذشته به ما می گوید که آیا

past, present, or future. The auxiliary verb is going to tell us. So, "didn't have". Be

گذشته، حال یا آینده است. فعل کمکی قرار است به ما بگوید. بنابراین، "نداشت". مراقب باش

careful. Don't say "didn't have", "has". You have to say "didn't have", not "didn't had".

. نگویید "نداشته"، "دارا" است. باید بگویید «نداشتم» نه «نداشتم».

See? Even I'm confusing it. So, example. "I had a hippo." "She didn't have a hippo."

دیدن؟ حتی من دارم گیجش میکنم بنابراین، به عنوان مثال. "من یک اسب آبی داشتم." "او اسب آبی نداشت."

And we can't forget the question. It's always important to know how to ask someone a question.

و ما نمی توانیم این سوال را فراموش کنیم. همیشه مهم است که بدانید چگونه از کسی سوال بپرسید.

When we use the past tense, again, we have to use the base verb, even though it's past.

وقتی از زمان گذشته استفاده می کنیم، باز هم باید از فعل پایه استفاده کنیم، هرچند گذشته است.

I know. You want to think, "Oh, did someone had". That's wrong. So, we have to say "did"

میدانم. شما می خواهید فکر کنید، "اوه، آیا کسی داشت". آن اشتباه است. بنابراین، باید بگوییم «انجام داد

the subject. So, for example, I can say "he". "Did he have a hippo?" And at the end of a

» موضوع. بنابراین، برای مثال، می توانم بگویم "او". "او اسب آبی داشت؟" و در پایان یک

question in English, always raise your voice to make it sound like a question. So, the

سوال به زبان انگلیسی، همیشه صدای خود را بلند کنید تا مانند یک سوال به نظر برسد. بنابراین،

intonation would be, "Did she have a pizza?" Always make it go up to let the person know

لحن این خواهد بود: "آیا او پیتزا داشت؟" همیشه آن را بالا ببرید تا به شخص اطلاع

that you're asking a question. So, the simple past of the verb "have" is a little bit easy

دهید که سؤالی می‌پرسید. بنابراین، گذشته ساده فعل "دارند" کمی آسان است

because we don't have to change it for "he", "she", and "it". We just use "had", but be

زیرا لازم نیست آن را با "او"، "او" و "آن" تغییر دهیم. ما فقط از "داشت" استفاده می کنیم، اما

careful with the negative. We have to use "didn't have".

مراقب منفی ها باشید. باید از "نداشتن" استفاده کنیم.

Okay, let's go through some examples of using "have" in the past. So, it's very, very common

خوب، بیایید چند نمونه از استفاده از "have" را در گذشته مرور کنیم. بنابراین، بسیار بسیار رایج است

that people will ask you questions about possessing something or having something. That's how

که مردم از شما در مورد داشتن چیزی یا داشتن چیزی سوال می پرسند. اینگونه

we use the verb. So, they will say, "Ronnie, did you have a hippo?" And I would say, "Yes,

از فعل استفاده می کنیم. بنابراین، آنها خواهند گفت: "رونی، آیا اسب آبی داشتی؟" و من می گفتم: "بله،

I had a hippo." I can say, "Did they have a plant?" And the person can say, "Oh, you

من یک اسب آبی داشتم." می توانم بگویم " گیاه داشتند؟" و شخص می تواند بگوید: "اوه، می

know what? They had a plant, but it died." Another example, I can say, "Did it have a

دانید چیست؟ آنها گیاه داشتند، اما مردند." یک مثال دیگر می توانم بگویم "

pea?" So, this is kind of funny because a pea is a letter, right? "Did it have a pea?"

نخود داشت؟" بنابراین، این یک نوع خنده دار است زیرا یک نخود یک حرف است، درست است؟ "نخود داشت؟"

In the letter, in the word. Again, you can say, "Yes, it had a pea." Or in the negative,

در نامه، در کلمه. باز هم می توانید بگویید: «بله، نخودی داشت». یا در حالت منفی،

how would you say it in the negative? You would say, "It didn't have a pea." Good. We

چگونه آن را منفی می گویید؟ می گفتی نخود نداشت. خوب

can say "he" and "she" and "it", right? So, "Did she have a painting?" This is a painting.

می توانیم بگوییم «او» و «او» و «آن»، درست است؟ بنابراین، "آیا او یک نقاشی داشت؟" این یک نقاشی است.

I didn't paint this. It's okay. And I can say, "Oh, yeah, yeah. She or he had a painting."

من اینو رنگ نکردم مشکلی نیست. و من می توانم بگویم، "اوه، آره، آره. او یا او یک نقاشی داشت."

Let's try the next question. I want you to use the subject "I", and let's use this. This

بیایید سوال بعدی را امتحان کنیم. من از شما می خواهم که از موضوع "من" استفاده کنید و بیایید از آن استفاده کنیم.

is a marker. So, you can say, "Did I have a marker?" "Huh? Who are you talking to?"

این یک نشانگر است. بنابراین، می توانید بگویید: "آیا من یک نشانگر داشتم؟" "ها؟ با کی صحبت می کنی؟"

You are talking to yourself. That's okay. Say, "Uh-oh. Did I have lunch today?" "Oh,

داری با خودت حرف میزنی اشکالی ندارد. بگو: "اوه اوه. امروز ناهار خوردم؟" "اوه،

I didn't have lunch today." "Did you have lunch today?" If you want to answer in the

امروز ناهار نخوردم." " امروز ناهار خوردی؟" اگر می خواهید پاسخ

positive, you can say, "Yes, yes, yes. I had lunch today." Let's do one more example. We

مثبت بدهید، می توانید بگویید: "بله، بله، بله، امروز ناهار خوردم." بیایید یک مثال دیگر انجام دهیم.

can use "we". So, "we" is a group of people, one or two or three or 100 people, including

می توانیم از "ما" استفاده کنیم. پس «ما» گروهی است، یک یا دو یا سه یا 100 نفر، از جمله

yourself. So, I can say, "Oh, did we have a good time?" "Oh, we didn't have a good time?"

خود شما. بنابراین، می توانم بگویم: "اوه، آیا به ما خوش گذشت؟" "اوه، ما زمان خوبی نداشتیم؟"

"Oh, we did. Yeah. We had a good time." All right. Thank you. Bye.

"اوه، انجام دادیم. آره. به ما خوش گذشت." خیلی خوب. متشکرم. خدا حافظ.