Future Tenses: will do, going to do, be doing, will be doing | English Grammar | B1-Intermediate

[Music]

[موسیقی]

Hello and welcome everyone to this presentation  which is on Future tenses today. So, the reason  

سلام و به همه خوش آمدید به این ارائه که امروز در زمان های آینده است. بنابراین، دلیل

for today's presentation is a question from  several people, and it is: 'Is there a difference  

ارائه امروز سؤالی از چندین نفر است و آن این است: "آیا تفاوتی

in meaning between: a) I'm going to eat out this  evening, b) I'm eating out this evening, and  

بین معنای زیر وجود دارد: الف) من امروز عصر بیرون غذا می خورم ، ب) امروز عصر بیرون غذا می خورم، و

c) I'll be eating out this evening. So, obviously,  the topic is the use of Future forms to talk about  

ج) امروز عصر بیرون غذا می خورم. بنابراین، بدیهی است که موضوع استفاده از فرم‌های آینده برای صحبت درباره

intentions and arrangements. So, that's the main  topic for today. Now, before we look at which  

اهداف و ترتیبات است. بنابراین، این موضوع اصلی امروز است. اکنون، قبل از اینکه ببینیم از کدام

forms we can use to talk about intentions and  arrangements for the future, I'd like to tell you  

فرم‌ها می‌توانیم درباره اهداف و ترتیبات آینده صحبت کنیم، می‌خواهم به شما بگویم از

which form not to use. I think that's an important  thing to start with. Do not use 'will do'. Do not  

کدام فرم استفاده نکنید. فکر می‌کنم برای شروع این یک چیز مهم است. از "will do" استفاده نکنید. از

use Future Simple to talk about intentions and  arrangements. So, a quick reminder when we use  

Future Simple برای صحبت در مورد اهداف و ترتیبات استفاده نکنید. بنابراین، یک یادآوری سریع زمانی که از

'will do' or the Future Simple for: Three things:  a possibility, a decision at the time of speaking,  

«will do» یا Future Simple استفاده می‌کنیم: سه ​​چیز: یک امکان، یک تصمیم در زمان صحبت،

or a prediction with some degree of certainty.  For example, let's take the context that someone  

یا یک پیش‌بینی با درجه‌ای از قطعیت. برای مثال، بیایید شرایطی را در نظر بگیریم که شخصی

says to someone else: 'If I finish work early  today, I'll go to the cinema. It's a possibility:  

به شخص دیگری می‌گوید: «اگر امروز کارم را زودتر تمام کنم ، به سینما می‌روم. این یک احتمال است:

if. Okay, the other person can say: 'Well, why not  invite John to go with you?' Decision at the time  

اگر. خوب، طرف مقابل می‌تواند بگوید: "خب، چرا از جان دعوت نمی‌کنی که با تو برود؟" تصمیم در زمان

of speaking: 'Good idea! I'll give him a call.',  and then the other person can predict with some  

صحبت: «فکر خوبی است! من با او تماس می‌گیرم.»، و سپس فرد مقابل می‌تواند با

degree of certainty: 'I'm pretty sure John will  say yes.' So, these are the three main things  

درجه‌ای از اطمینان پیش‌بینی کند: «من تقریباً مطمئن هستم که جان بله خواهد گفت.» بنابراین، اینها سه مورد اصلی هستند   که

we use future simple for. We must not use the  Future Simple to speak about our intentions or  

ما از آینده ساده برای آنها استفاده می کنیم. ما نباید از Future Simple برای صحبت در مورد نیات یا

our arrangements. Just one little thing that, if  your prediction for number 3, if your prediction  

ترتیبات خود استفاده کنیم. فقط یک چیز کوچک که، اگر پیش‌بینی شما برای شماره 3، اگر پیش‌بینی شما

has a high degree of certainty, it's better to use  'going to'. So, if the person is absolutely sure  

از درجه قطعیت بالایی برخوردار است، بهتر است از «رفتن به» استفاده کنید. بنابراین، اگر شخص کاملاً مطمئن باشد

that John will accept, he should say: 'John is  definitely going to say yes.' So, having clarified  

که جان می پذیرد، باید بگوید: "جان قطعاً بله خواهد گفت." بنابراین، با روشن کردن

the uses of will, let's see. So, what do we use,  which future forms do we use for intentions and  

کاربردهای اراده، بیایید ببینیم. بنابراین، از چه چیزی استفاده می‌کنیم، از کدام شکل‌های آینده برای مقاصد و

arrangements? Starting with intentions, I think  you all know it's 'going to do'. So, let's bring  

ترتیبات استفاده می‌کنیم؟ با شروع با نیت، فکر می‌کنم همه شما می‌دانید که «این کار انجام خواهد شد». بنابراین، بیایید

the context back. So, let's say that you do finish  work early. Then for your intentions it will be:  

زمینه را بازگردانیم. بنابراین، فرض کنید کارتان را زودتر تمام می‌کنید. سپس برای نیت شما این خواهد بود:

So, I've finished work early. I'm going to the  cinema tonight. Sorry! I'm going to go to the  

بنابراین، من کار را زود تمام کردم. من امشب به سینما می روم. متاسف! من امشب قرار است به

cinema tonight. I'm going to call John to see if  he wants to join me, and John doesn't have a car,  

سینما بروم. می‌خواهم با جان تماس بگیرم تا ببینم آیا او می‌خواهد به من بپیوندد یا نه، و جان ماشین ندارد،

so I'm going to offer to pick him up. These  are all your personal intentions: going to,  

بنابراین پیشنهاد می‌کنم او را ببرم. اینها همه اهداف شخصی شما هستند: رفتن به،

going to, going to. Now, let's take the scenario  a bit further and say that you have called John  

رفتن به، رفتن به. حال، بیایید سناریو را کمی جلوتر ببریم و بگوییم که شما با جان تماس گرفته‌اید

and he has accepted your invitation. We have now  moved from intentions to arrangements between two  

و او دعوت شما را پذیرفته است. ما اکنون از نیت به ترتیبات بین دو

people, between you and John. So, John has  said yes; therefore, John is coming to the  

نفر، بین شما و جان، حرکت کرده‌ایم. بنابراین، جان گفت بله؛ بنابراین، جان

cinema with me tonight. We're using the Present  Continuous form for a future arrangement and the  

امشب با من به سینما می آید. ما از فرم Present  Continuous برای ترتیبات بعدی و

other arrangement: I'm picking him up at 6.  Now, if you mention the time of a scheduled  

ترتیب دیگر استفاده می‌کنیم: من او را در ساعت 6 انتخاب می‌کنم. اکنون، اگر زمان یک

event within the arrangement, you need to use  the Present Simple form. So, don't say then:  

رویداد برنامه‌ریزی‌شده را در ترتیب ذکر کنید، باید از فرم Present Simple استفاده کنید. بنابراین، پس نگویید:

'The movie is starting at 7, but: 'The movie -  the scheduled event - starts at 7.' So, that's, I  

«فیلم ساعت ۷ شروع می‌شود، اما: «فیلم - رویداد برنامه‌ریزی‌شده - ساعت ۷ شروع می‌شود». بنابراین، به نظر من، این

think, pretty clear. We have reviewed this several  times. Then comes the question: 'Well, what about  

کاملاً واضح است. ما چندین بار این را مرور کرده‌ایم . سپس این سؤال پیش می‌آید: «خب،

'we'll be doing'? What do we use that for? Let's  look at the concept of the Future Continuous tense  

«ما انجام خواهیم داد» چطور؟ از آن برای چه استفاده می کنیم؟ بیایید به مفهوم زمان استمراری آینده

'we'll be doing'. The main idea of this tense is  an action in progress at a specified time in the  

'we'll be doing' نگاه کنیم. ایده اصلی این زمان، یک عمل در حال انجام در زمان مشخصی در

future. It is parallel to Present Continuous:  action in progress now, and Past Continuous:  

آینده است. موازی با Present Continuous: عمل در حال انجام است، و Past Continuous:

action in progress at a time, at a specified time,  in the past. So. 'we'll be doing' is the same:  

اقدام در حال انجام در یک زمان، در زمان مشخص، در گذشته است. بنابراین. «ما انجام خواهیم داد» یکسان است:

action in progress at a specified time in the  future. Now, there can be three main reasons why  

اقدامی در زمان مشخصی در آینده در حال انجام است. اکنون، سه دلیل اصلی می‌تواند وجود داشته باشد که چرا

this action will be happening, will be taking  place, at that time in the future. One reason:  

این اقدام در آن زمان در آینده انجام می‌شود. یک دلیل:

you have the intention to do it at that time.  Remember we had for intention 'going to':  

در آن زمان قصد انجام آن را دارید. به یاد داشته باشید که ما قصد داشتیم «رفتن به»:

I am going to call John when I finish work today.  Okay, because it's your intention, it will be  

امروز وقتی کارم تمام شد، با جان تماس می‌گیرم. بسیار خوب، چون این قصد شماست، این

happening. You can say instead: 'I'll be calling  John when I finish work today.' The second reason,  

اتفاق خواهد افتاد. در عوض می‌توانید بگویید: « امروز وقتی کارم تمام شد، با جان تماس می‌گیرم». دلیل دوم،   فکر می‌کنم

I think you can guess, is because you have  arranged to do this action at that time. So,  

می‌توانید حدس بزنید، این است که در آن زمان ترتیب انجام این کار را داده‌اید. بنابراین،

our example for arrangement was: 'John and I are  going to the cinema tonight.' You can also say:  

مثال ما برای تنظیم این بود: "من و جان امشب به سینما می رویم." همچنین می‌توانید بگویید:

'John and I will be going to the cinema tonight.'  Reason three is that this action is a habitual  

«من و جان امشب به سینما خواهیم رفت.» دلیل سوم این است که این عمل

action at this particular time. For example,  if you can say: 'Oh, Terry will be finishing  

در این زمان خاص یک عمل معمولی است. برای مثال، اگر می‌توانید بگویید: «اوه، تری

work early too as he does every Friday.' Terry  finishes work early every Friday. Today is Friday,  

مثل هر جمعه، کارش را زود تمام می‌کند.» تری هر جمعه زودتر کارش را تمام می‌کند. امروز جمعه است،

so naturally he will be finishing work early today  too. Maybe I should invite him as well. Right, so  

پس طبیعتاً امروز هم کارش را زود تمام خواهد کرد . شاید او را هم دعوت کنم. درست است، بنابراین

these are the three reasons why we might be using  the Future Continuous tense because we know for  

اینها سه دلیلی هستند که ممکن است از زمان مستمر آینده استفاده کنیم زیرا به

one of these three reasons that this action will  be taking place at a certain time in the future.  

یکی از این سه دلیل می دانیم که این عمل در زمان خاصی در آینده انجام می شود.

Now what happens obviously is when you use 'will  be doing' instead of 'going to' or 'be doing' (the  

اکنون آنچه آشکارا اتفاق می‌افتد این است که وقتی از «will be doing» به جای «going to» یا «being» استفاده می‌کنید (

intention and the arrangement tenses), you remove  the distinction between intention and arrangement.  

زمان‌های قصد و ترتیب)، تمایز بین قصد و ترتیب را حذف می‌کنید.

Now sometimes, it's clear from the context,  sometimes not, which one it is. For example,  

اکنون گاهی اوقات، از متن مشخص است، گاهی اوقات نه، کدام یک است. برای مثال،

if you say: 'At this time tomorrow I'll be flying  to Cairo.', obviously it's an arrangement because  

اگر بگویید: "در این زمان فردا به قاهره پرواز خواهم کرد."، بدیهی است که این یک ترتیب است زیرا

you've booked a flight. Right? that's not just  your decision, your intention. But, if you say:  

شما یک پرواز رزرو کرده اید. درست؟ این فقط تصمیم شما نیست، قصد شماست. اما، اگر بگویید:

'At 4 tomorrow, I'll be watching the final on  television.' Now, that can be an intention; it can  

«ساعت 4 فردا، فینال را از تلویزیون تماشا خواهم کرد .» حال، این می تواند یک قصد باشد. می تواند

be an arrangement. Maybe it's just your personal  plan or intention to do this; maybe you have  

یک ترتیب باشد. شاید این فقط برنامه یا قصد شخصی شما برای انجام این کار باشد. شاید

arranged with a friend to watch the final. We have  lost the distinction, the clarity. So, if you want  

با یکی از دوستانتان برای تماشای فینال هماهنگ کرده باشید. ما تمایز، وضوح را از دست داده‌ایم. بنابراین، اگر می‌خواهید

your listener to know which one it is, if you want  to distinguish between 'it is my intention' or 'it  

شنونده‌تان بداند کدام یک است، اگر می‌خواهید بین «این قصد من است» یا «این

is an arrangement', then use the specific tenses  we've looked at. So, instead of 'I'll be flying to  

یک ترتیب است» تمایز قائل شوید، از زمان‌های خاصی که بررسی کردیم استفاده کنید . بنابراین، به جای «به قاهره پرواز خواهم کرد

Cairo', which is just a fact, say: 'I'm flying to  Cairo tomorrow, and my flight leaves at 4 p.m.',  

»، که فقط یک واقعیت است، بگویید: « فردا به سمت قاهره پرواز می‌کنم، و پرواز من ساعت 4 بعدازظهر حرکت می‌کند»،

and instead of 'I'll be watching the final on TV.'  you want to show it's your personal intention,  

و به جای «من در حال تماشای هواپیما خواهم بود». فینال در تلویزیون. می‌خواهید نشان دهید که قصد شخصی شماست،   از

use the 'going to' form: 'I'm going to watch the  final on TV tomorrow, and the match starts at 4  

فرم «رفتن به» استفاده کنید: « فردا می‌خواهم فینال را از تلویزیون تماشا کنم، و مسابقه ساعت 4

p.m.' So that - let's look at the question  - brings us to the question that started  

بعد از ظهر شروع می‌شود». بنابراین - اجازه دهید به سؤال نگاه کنیم - ما را به سؤالی می‌رساند که

this lesson: Is there a difference in meaning  between 'I'm going to eat out this evening.',  

این درس را شروع کرد: آیا تفاوتی در معنی بین «امروز عصر بیرون غذا می‌خورم.»،

'I am eating out this evening.', 'I'll be eating  out this evening.' You now know the answer:  

«امروز عصر بیرون غذا می‌خورم» وجود دارد. امروز عصر بیرون غذا می خورم.' اکنون پاسخ را می دانید:

I would say yes and no. The end result is the  same: You will be eating out at that time which  

من می گویم بله و نه. نتیجه نهایی یکسان است : شما در آن ساعتی که

is this evening, but the context is different. If  you say a) I'm going to eat out, you're telling  

امروز عصر است بیرون غذا می خورید، اما زمینه متفاوت است. اگر می‌گویید الف) من می‌خواهم بیرون غذا بخورم،

the other person about a personal intention.  If you use b) I'm eating out this evening,  

در مورد یک نیت شخصی به طرف مقابل می‌گویید. اگر از b) من امروز عصر بیرون غذا می خورم، استفاده می کنید،

it indicates an arrangement with someone else,  and c) as we said is vague. It can be a), it can  

نشان دهنده هماهنگی با شخص دیگری است، و ج) همانطور که گفتیم مبهم است. می تواند a)، می تواند

be b). But, it can also be because you always eat  out on Saturday evenings, so it's a very global,  

ب باشد). اما، همچنین می‌تواند به این دلیل باشد که شما همیشه شنبه‌ها در بیرون از خانه غذا می‌خورید، بنابراین یک زمان بسیار کلی،

general, tense, the 'I will be doing', the Future  Continuous tense. So, we've answered the question,  

کلی، زمان‌دار، «من انجام می‌دهم»، زمان پیوسته آینده است. بنابراین، ما به این سوال پاسخ دادیم،

but as this is an English class, there are always  exceptions to be mentioned! Just two little ones;  

اما از آنجایی که این یک کلاس انگلیسی است، همیشه استثناهایی وجود دارد که باید ذکر شوند! فقط دو کوچولو؛

we'll finish with those. And, the first one is:  When we talk about official plans, when official  

ما با آنها تمام می کنیم. و اولین مورد این است: وقتی از برنامه‌های رسمی صحبت می‌کنیم، وقتی

plans are announced in the media, any of the four  tenses may be used because these distinctions are  

برنامه‌های رسمی در رسانه‌ها اعلام می‌شوند، ممکن است هر یک از چهار زمان مورد استفاده قرار گیرد، زیرا این تمایزها

not - whether it's intention or arrangement - not  important. Therefore, you may hear or see ' The  

- خواه قصد یا ترتیب - مهم نیستند. بنابراین، ممکن است بشنوید یا ببینید «

president will address / is going to address /  is addressing / will be addressing - any of the  

رئیس جمهور بعداً امروز به مجلس می‌گوید / می‌خواهد سخنرانی می‌کند / خطاب می‌کند / سخنرانی می‌کند - هر یک از

four works - the parliament later today.' So don't  take - the reason I'm mentioning this - don't take  

چهار اثر - به مجلس خواهد رفت». بنابراین - دلیلی که من این را ذکر می‌کنم -

newspaper, like headlines, as the best examples  of how to use tenses or structures in your daily  

روزنامه‌ها را مانند سرفصل‌ها به عنوان بهترین مثال در مورد نحوه استفاده از زمان‌ها یا ساختارها در مکالمات روزانه خود در نظر نگیرید،

conversations because they are special. And the  next one, which is also important for you to know,  

زیرا آنها خاص هستند. و مورد بعدی، که دانستن آن برای شما نیز مهم است،

is in presentations when you tell people what you  intend to cover in a presentation. Naturally, we  

در ارائه‌ها زمانی است که به افراد می‌گویید که قصد دارید در یک ارائه چه چیزی را پوشش دهید. طبیعتاً، ما

start with 'going to' or 'will be doing' because  we are describing our intention, but usually then  

با «رفتن به» یا «می‌خواهیم انجام دهیم» شروع می‌کنیم زیرا قصد خود را توصیف می‌کنیم، اما معمولاً سپس

we switch to 'will do' just to keep our sentences  short because 'we'll be doing', 'going to do' are  

فقط برای اینکه جملات خود را کوتاه نگه داریم، به «انجام خواهد داد» تغییر می‌کنیم، زیرا «می‌خواهیم انجام دهیم»، «می‌رویم به» do'

long forms. We then switch. For example, today  this would be my example: 'Today, I'm going to  

فرم‌های طولانی هستند. سپس سوئیچ می کنیم. به عنوان مثال، امروز این مثال من است: «امروز، می خواهم

talk / I will be talking about future tenses.  We'll start by reviewing the uses of will, we'll  

صحبت کنم / درباره زمان های آینده صحبت خواهم کرد. ما با مرور کاربردهای اراده شروع می‌کنیم،

then look at which tenses to use for intentions  and arrangements, and we'll finish by looking at  

سپس نگاه می‌کنیم که از کدام زمان‌ها برای مقاصد و ترتیبات استفاده کنیم، و با بررسی

some exceptions.' So, the first sentence is with  'going to' or 'will be doing' and then I switch to  

برخی استثناها به پایان می‌رسانیم. بنابراین، اولین جمله با «رفتن به» یا «می‌شود انجام می‌شود» است و سپس به

'will', 'will', and 'will', which is exactly  what I have just done. This brings us to the  

«اراده»، «ویل» و «خواهد» تغییر می‌کنم، که دقیقاً همان کاری است که من به تازگی انجام داده‌ام. این ما را به

end of the presentation. I hope it has helped  you to understand a bit better the very subtle  

پایان ارائه می رساند. امیدوارم به شما کمک کرده باشد تا تفاوت‌های بسیار ظریف

differences between these three forms that were  in the original question. I hope you've enjoyed  

بین این سه شکل را که در سؤال اصلی وجود داشت، کمی بهتر درک کنید. امیدوارم از این درس لذت برده باشید

this lesson. For more on this topic, click here.  Remember to also check out my complete online  

. برای اطلاعات بیشتر در مورد این موضوع، اینجا را کلیک کنید. فراموش نکنید که دوره کامل آنلاین من را نیز بررسی کنید

course, and don't forget to like and subscribe.  Thank you for watching and happy studies!

، و فراموش نکنید که لایک کنید و مشترک شوید. از تماشای شما و مطالعات شاد متشکریم!