Learn English Grammar: NOUN, VERB, ADVERB, ADJECTIVE

Meow, and hello there.

میو و سلام.

My name's Ronnie, and today, you are going to learn very simple, but very essential - which

نام من رونی است، و امروز، شما قرار است درس دستور زبان بسیار ساده، اما بسیار ضروری -

means important - grammar lesson.

به معنی مهم - را یاد بگیرید.

Oh, grammar, it's terrible; it's easy.

اوه، دستور زبان، وحشتناک است. آسان است.

And I am always amazed at the number of people who have been studying English for a long

و من همیشه از تعداد افرادی که برای مدت طولانی انگلیسی مطالعه می

time and maybe are intermediate or a higher level of English that don't know the basics

کنند و شاید سطح متوسط ​​یا بالاتر از زبان انگلیسی هستند که اصول گرامر انگلیسی را نمی دانند شگفت زده می شوم

of English grammar; noun, verb, adverb, and adjective.

. اسم، فعل، قید و صفت.

And guess what?

و حدس بزنید چه؟

Even some native English speakers - no, I do - don't know this stuff.

حتی برخی از زبان مادری انگلیسی - نه، من - این چیزها را نمی دانند.

So, if you are seeing this for the first time, don't feel bad if it's new; just come along

بنابراین، اگر برای اولین بار است که این را می بینید، اگر جدید است، احساس بدی نداشته باشید. فقط

with me and learn.

با من بیا و یاد بگیر

It'll be great.

عالی میشه

So, the first word I've written on the board is a noun.

بنابراین، اولین کلمه ای که روی تابلو نوشته ام یک اسم است.

Now, a noun is - I always remember this - a person, a place, or a thing.

حالا، یک اسم است - من همیشه این را به یاد دارم - یک شخص، یک مکان یا یک چیز.

Sometimes a noun is capitalized.

گاهی اوقات یک اسم با حروف بزرگ نوشته می شود.

Now, "capitalized" means that there's a big letter, like a big "M" for "Mom", or the city

حال، "بزرگ" به این معنی است که یک حرف بزرگ وجود دارد ، مانند یک "M" بزرگ برای "مامان"، یا

of Toronto, they have a capital letter - why, Ronnie? - because they are proper nouns.

شهر تورنتو، آنها یک حرف بزرگ دارند - چرا، رونی؟ - چون اسم های خاص هستند.

Oh, they're so proper.

اوه، آنها بسیار مناسب هستند.

A proper noun just means it's a name of a person or a place, and it must have a big

اسم خاص فقط به این معنی است که نام یک شخص یا مکان است و باید یک حرف بزرگ یا بزرگ داشته

or capital letter.

باشد.

So, in a sentence at the beginning, if I put "Mom", I would put a capital letter.

بنابراین، در یک جمله در ابتدا، اگر "مامان" را می گذاشتم، حرف بزرگ می زدم.

Every time I have the name of a city or a country being a proper noun, it has to have

هر بار که اسم شهر یا کشوری اسم خاص است،

a capital as well, so be careful of that one.

باید بزرگ هم داشته باشد، پس مراقب آن یکی باشید.

So, a person would be "Mom"; a place would be "Toronto"; it can be a city, it can be

بنابراین، یک نفر "مامان" خواهد بود. مکانی "تورنتو" خواهد بود. این می تواند یک شهر باشد، می تواند

a town, a village - doesn't matter; and then a thing, and anything, really - a marker - anything

یک شهر باشد، یک روستا - مهم نیست. و سپس یک چیز، و هر چیزی، در واقع - یک نشانگر - هر چیزی

you see that's a thing is a noun.

که می بینید که یک چیز است، یک اسم است.

So, we have lots of nouns all the time.

بنابراین، ما همیشه اسم های زیادی داریم.

Noun, noun, noun.

اسم، اسم، اسم.

Oh, there's noun.

اوه، اسم وجود دارد.

There's noun, noun, noun, noun, noun.

اسم، اسم، اسم، اسم، اسم وجود دارد.

So, person, place, or thing.

بنابراین، شخص، مکان یا چیز.

Remember, a noun is a person, a place, or a thing.

به یاد داشته باشید که اسم یک شخص، یک مکان یا یک چیز است.

You try.

تو سعی کن.

A noun is - yes, person, place, or thing.

یک اسم است - بله، شخص، مکان یا چیز.

See?

دیدن؟

That was easy.

آن آسان بود.

Now, a verb.

حالا یک فعل

Dah, dah, dah, dah.

داههههههههههه

You might have studied in school the famous verb "to be", the verb "to be".

ممکن است در مدرسه فعل معروف «بودن»، فعل «بودن» را خوانده باشید.

It's a verb, but a verb is an action word - dah, dah, dah, dah - or a state of being.

این یک فعل است، اما یک فعل یک کلمه عملی است - داه، داه، داه، داه - یا حالتی از وجود.

So, a lot of the times we get confused because we know the verb "to be" is a verb, but when

بنابراین، بسیاری از مواقع ما گیج می شویم زیرا می دانیم فعل "بودن" یک فعل است، اما وقتی به

you think about it, you're like, "But it's not an action word!"

آن فکر می کنید، مانند "اما این یک کلمه عمل نیست!"

It's okay.

مشکلی نیست.

"Be" and "have" are also verbs, but they're not an action verb, but that's okay.

"بودن" و "داشتن" نیز فعل هستند، اما آنها فعل عمل نیستند، اما اشکالی ندارد.

We don't have to follow the rules all the time.

ما مجبور نیستیم همیشه از قوانین پیروی کنیم.

No, we don't.

نه، ما نداریم.

Don't worry about that.

نگران این نباش.

So, basically, noun, person, place, thing, verb is an action word or a state of being.

بنابراین، اساساً اسم، شخص، مکان، چیز، فعل یک کلمه عمل یا حالتی از وجود است.

The verb "to be" or "have".

فعل «بودن» یا «داشتن».

And watch out for the conjugations, right?

و مراقب صیغه ها باشید، درست است؟

There's "is", "am", "are" with the verb "to be", and we also have "have" or "has".

"is"، "am"، "are" با فعل "بودن" وجود دارد، و همچنین "داشتن" یا "داراست".

Now, if you need some help with those verbs, you can check out other lessons on www.engvid.com

اکنون، اگر در مورد آن افعال به کمک نیاز دارید، می‌توانید درس‌های دیگر را در www.engvid.com

or on YouTube, on my channel, and you can find those wonderful lessons, too.

یا در YouTube، در کانال من بررسی کنید، و می‌توانید آن درس‌های فوق‌العاده را نیز بیابید.

But let's move on to the next one.

اما بریم سراغ بعدی.

Now, this is the science of everything - oops - the science of the sound.

حالا این علم همه چیز است - اوف - علم صدا.

So, an adverb has the word "verb" in it, so that's fun.

بنابراین، یک قید کلمه "فعل" را در خود دارد، بنابراین سرگرم کننده است.

So, I always remember it like this.

بنابراین، من همیشه آن را اینگونه به یاد دارم.

An adverb is going to describe a verb, so it tells us how the action was done.

یک قید یک فعل را توصیف می کند، بنابراین به ما می گوید که چگونه عمل انجام شده است.

For example, "slowly", "fast", "quietly", "loudly", "Rawr, rawr, rawr", "Ronnie, kick

مثلاً «آهسته»، «سریع»، «آرام»، «با صدای بلند»، «راور، راور، راور»، «رونی،

the chair loudly", okay?

با صدای بلند به صندلی لگد بزن»، باشه؟

We're talking about the verb, so the adverb is always going to talk about the verb.

ما در مورد فعل صحبت می کنیم، بنابراین قید همیشه در مورد فعل صحبت می کند.

Oh, that makes sense, cool, but then we have an adjective, and we have many, many, many,

اوه، منطقی است، جالب است، اما پس از آن ما یک صفت داریم، و ما صفت های بسیاری، بسیاری، بسیاری،

many, many, many adjectives in English.

بسیاری، بسیاری، بسیاری در انگلیسی داریم.

For example, "color", "purple", "shape", "round", "size", "big", "small", "large", "brut", adjectives

مثلاً «رنگ»، «بنفش»، «شکل»، «گرد»، «اندازه»، «بزرگ»، «کوچک»، «بزرگ»، «بروت»، صفت‌ها

are all around us, and a lot of people get adverbs and adjectives confused, but you don't

در اطراف ما هستند و افراد زیادی قیدها و صفت ها را اشتباه بگیرید، اما مجبور نیستید

have to, because if an adverb describes a verb, what do you think an adjective does?

، زیرا اگر یک قید یک فعل را توصیف می کند ، فکر می کنید یک صفت چه کار می کند؟

An adjective is going to describe a noun, oh yeah, so if I wanted to describe my mom,

یک صفت قرار است یک اسم را توصیف کند، اوه بله، بنابراین اگر بخواهم مادرم را توصیف کنم،

I can say "mom", which is my noun, then I can use a verb, "runs", "How does she run?"

می توانم بگویم "مامان" که اسم من است، سپس می توانم از یک فعل، "دویدن"، "چگونه می دود؟" استفاده کنم. "

is going to be my adverb.

قید من خواهد شد

"Mom runs fast", so in this sentence, "mom", because it's a person, is a noun, "runs" is

"مامان سریع می دود"، بنابراین در این جمله "مامان" چون یک شخص است، یک اسم است، "دویدن"

a verb, it's an action word, and then "fast" describes how my mom runs.

یک فعل است، یک کلمه عملی است، و سپس "سریع" نحوه دویدن مامان را توصیف می کند.

Let's use an example of a sentence using an adjective.

بیایید از مثالی از جمله با استفاده از صفت استفاده کنیم.

We have the noun of Toronto, Toronto's a city, it's a noun, it's a proper noun, it has to

ما اسم تورنتو داریم، تورنتو یک شهر است ، یک اسم است، یک اسم خاص است،

have a capital, and oh, where's the verb here?

باید بزرگ باشد، و اوه، فعل اینجا کجاست؟

I don't see an action word, we don't have "runs" or "jump" or "hide", oh, "be", no,

من کلمه عملی نمی بینم، ما "دویدن" یا "پرش" یا "پنهان شدن" نداریم، آه، "باش"، نه،

"have", no, oh, oh, but remember, when you conjugate the verb "to be", oh, if it's singular,

"دارم"، نه، اوه، اوه، اما به یاد داشته باشید، زمانی که شما مزدوج می شوید فعل "بودن"، آه، اگر مفرد باشد

we use "is", so we say "Toronto is", that's our verb, and then "big" is an adjective,

، از "is" استفاده می کنیم، بنابراین می گوییم "تورنتو است"، این فعل ما است، و سپس "بزرگ" یک صفت است،

it describes Toronto, so "big" is the adjective that describes the place.

تورنتو را توصیف می کند، بنابراین "بزرگ " صفتی که مکان را توصیف می کند.

What's your city?

شهر شما چیست؟

Tell me an adjective that would describe your city.

یک صفت به من بگویید که شهر شما را توصیف کند.

Is it big, small, is it loud, is it quiet, is it boring?

آیا بزرگ است، کوچک، صدای بلند است ، آرام است، خسته کننده است؟

Tell me about your city.

از شهرت بگو

Another way that we use adjectives, talk about colour, so, for example, oh, meow, oh, hey,

روش دیگری که ما از صفت ها استفاده می کنیم، در مورد رنگ صحبت می کنیم ، به عنوان مثال، اوه، میو، اوه، هی،

guy, what's up, oh, look at the cat, so, the cat is red, I'm talking about the colour of

پسر، چه خبر، اوه، به گربه نگاه کن، بنابراین، گربه قرمز است، من در مورد رنگ صحبت می کنم.

the cat, and I can say "the cat has", so this is my verb, "has a long tail", so let's look

از گربه، و من می توانم بگویم "گربه دارد"، بنابراین این فعل من است، "دم بلندی دارد"، پس بیایید به

at these sentences, and what we're going to do is we're going to find the noun, the verb,

این جملات نگاه کنیم، و کاری که می خواهیم انجام دهیم این است که می خواهیم اسم، فعل

the adverb, and the adjective, if we can, so let's look at this first sentence.

، قید و صفت، اگر بتوانیم ، بیایید به این جمله اول نگاه کنیم.

Oh, no, the cat, oh, don't jump, oh, the cat jumped off the table, he's okay, he's okay.

اوه، نه، گربه، اوه، نپر، اوه، گربه از روی میز پرید، او خوب است، او خوب است.

Mom is what, is it a noun, a verb, an adverb, or an adjective?

مامان چیست، اسم، فعل ، قید یا صفت است؟

Mom is a person, so it's a noun.

مامان یک شخص است، پس یک اسم است.

Runs is an action word, it's a verb, we usually put a V for a verb, and fast is going to explain

Runs یک کلمه عملی است، یک فعل است، ما معمولا یک V را برای یک فعل قرار می دهیم، و fast توضیح می دهد

how she runs, so we're going to use here an adverb.

که او چگونه اجرا می شود، بنابراین ما در اینجا از یک قید استفاده می کنیم.

Toronto is a noun, Toronto is verb big, big is an adjective, and here's another really

تورنتو یک اسم است، تورنتو فعل بزرگ است، بزرگ یک صفت است، و در اینجا یک نکته بسیار

important tidbit of information, usually when we have the verb to be, it's going to be followed

مهم دیگر از اطلاعات است، معمولاً وقتی فعل to be را داریم، یک صفت به دنبال آن می آید

by an adjective, Toronto is big, the cat is red, so in the next sentence, let's look at

، تورنتو بزرگ است، گربه قرمز است. ، بنابراین در جمله بعدی، بیایید

the noun, the verb, and the adjective, so it's your chance, please tell me in the sentence

به اسم، فعل و صفت نگاه کنیم، پس شانس شماست، لطفاً در جمله به من بگویید

where the noun is in this sentence, the cat is big, so remember, the noun is a person,

که اسم در این جمله کجاست، گربه بزرگ است، پس به یاد داشته باشید، اسم است یک شخص،

a place, or a thing, meow, meow, oh, good, cat, so cat is the noun, and the verb is going

یک مکان، یا یک چیز، میو، میو، اوه، خوب، گربه، بنابراین cat اسم است، و فعل قرار

to be is, and then we're talking about or describing the cat, and we're talking about

است باشد باشد، و سپس در مورد گربه صحبت می کنیم یا آن را توصیف می کنیم، و ما دوباره در مورد رنگ صحبت می کنیم

the color, the cat is red, so red is going to be the adjective, so cat is the noun, is

، گربه قرمز است، بنابراین قرمز قرار است صفت شود، بنابراین cat اسم است

the verb, and red is the adjective, hmm, we have another cat here, what can you tell me

، فعل است، و قرمز صفت است، هوم، ما اینجا گربه دیگری داریم، در مورد چه چیزی می توانید به من

about this cat, let's use an adjective, describe the cat, I can say the cat is pink, the cat

بگویید این گربه، بیایید از یک صفت استفاده کنیم، گربه را توصیف کنید، می توانم بگویم گربه صورتی است،

is cute, aw, so cute's an adjective as well, let's look at this sentence, this is yours,

گربه ناز است، اوه، بنابراین ناز هم یک صفت است، بیایید به این جمله نگاه کنیم، این مال شماست،

you do this, and you tell me the answer, so I want you to tell me which is the noun, which

شما این کار را انجام دهید، و y تو جواب من را بگو، پس می خواهم بگویم اسم کدام است،

is the verb, which is the adjective, or the adverb, so the cat has a long tail, so person,

کدام فعل است، کدام صفت یا قید است، بنابراین گربه دم بلندی دارد، پس شخص

place, or thing, I'm going to use cat as our noun, verb, remember, has is a form of have,

، مکان یا چیز، من. m قرار است از cat به عنوان اسم خود استفاده کنیم ، فعل، به خاطر داشته باشید، دارای شکلی از داشتن است،

so that's our verb, and then we're describing something, we're describing the cat's tail,

پس فعل ما این است، و سپس ما چیزی را توصیف می کنیم، دم گربه را توصیف می کنیم،

so long is our adjective, and tail is a person, a place, or a thing, it's a noun as well,

پس صفت ما طولانی است، و دم است یک شخص، یک مکان یا یک چیز، آن هم یک اسم است،

so you can have two nouns or two adjectives in a sentence, that's okay, so be creative,

بنابراین می توانید دو اسم یا دو صفت در یک جمله داشته باشید، اشکالی ندارد، پس خلاق باشید،

make a sentence, so, learning the basics of English grammar, a noun, person, place, or

یک جمله بسازید، بنابراین، یادگیری اصول گرامر انگلیسی، اسم، شخص، مکان یا

thing, a verb, action word, or state of being, adverb, describes the verb, or an adjective,

چیز، فعل، کلمه عمل یا حالت وجود، قید، فعل را توصیف می کند، یا یک صفت،

describing the noun, this one's the most confusing, will really, really help you with your basic

که اسم را توصیف می کند، این گیج کننده ترین است ، واقعاً واقعاً به شما در مورد زبان انگلیسی اولیه شما کمک می کند.

English grammar, and even in advanced English grammar, very, very important, well, I'm off

گرامر، و حتی در گرامر پیشرفته انگلیسی ، خیلی خیلی مهم است، خب، من

to go chase some kittens around, I'll talk to you later, buh-bye.

می روم دنبال چند بچه گربه، بعداً با شما صحبت می کنم، خداحافظ.