Improve Your Grammar: 4 ways to use -ING words in English

Hi again.

سلام دوباره

Welcome to www.engvid.com.

به www.engvid.com خوش آمدید.

I'm Adam.

من آدام هستم.

In today's lesson we're going to look at some grammar points that is very, very important,

در درس امروز ما به برخی از نکات گرامری که بسیار بسیار مهم است نگاهی می اندازیم،

mostly because it's very confusing to a lot of people.

بیشتر به این دلیل که برای بسیاری از افراد بسیار گیج کننده است.

We're going to look at the four different uses of "ing" words.

ما قصد داریم به چهار کاربرد مختلف کلمات "ing" نگاه کنیم.

Now, I don't want to say "ing" verb because that makes it a little confusing as well

حالا، نمی‌خواهم فعل "ing" را بگویم زیرا این باعث می‌شود کمی گیج‌کننده باشد،

because the "ing"...

زیرا "ing"...

Words that end in "ing" could be used as nouns, as verbs, as adjectives, and as adverbs.

کلماتی که به "ing" ختم می‌شوند می‌توانند به عنوان اسم، فعل، صفت و به عنوان قید

Okay?

باشه؟

So we're going to look at how they are used in each way.

بنابراین ما قصد داریم نحوه استفاده از آنها را در هر جهت بررسی کنیم.

So first we are going to look at them as they are used as nouns.

بنابراین ابتدا می خواهیم به آنها نگاه کنیم که به عنوان اسم استفاده می شوند.

Now, technically, in whatever situation you're seeing an "ing" word, it's always a verb.

اکنون، از نظر فنی، در هر موقعیتی که کلمه "ing" را می بینید، همیشه یک فعل است.

But it could be used as a noun, in which case it is called a gerund.

اما می توان آن را به عنوان یک اسم استفاده کرد که در این صورت به آن جروند می گویند.

Now, this is a grammar word.

حالا این یک کلمه گرامر است.

You're never going to use this word outside of your grammar class, but in case I refer

شما هرگز از این کلمه خارج از کلاس گرامر خود استفاده نمی کنید، اما اگر

to it again: A "gerund" is an "ing" word being used as a noun.

دوباره به آن اشاره کنم: "gerund" یک کلمه "ing" است که به عنوان اسم استفاده می شود.

So if we're looking at this sentence: "Wearing loose pants while riding a bicycle is dangerous."

بنابراین اگر به این جمله نگاه کنیم: "پوشیدن شلوار گشاد هنگام دوچرخه سواری خطرناک است."

So here is your gerund.

پس در اینجا جرون شماست.

So the subject of this sentence is "wearing".

پس موضوع این جمله «پوشیدن» است.

The verb is "is".

فعل «است» است.

Okay?

باشه؟

"Wearing is dangerous", "Wearing loose pants is dangerous",

"پوشیدن خطرناک است"، "پوشیدن شلوار گشاد خطرناک است"،

and then everything else I'll talk about in a second.

و سپس هر چیز دیگری که در یک ثانیه در مورد آن صحبت خواهم کرد.

Now, a gerund "ing" is basically the activity of the verb.

در حال حاضر، یک جرون "ing" اساسا فعالیت فعل است.

So, "to wear" means, like, to have clothes on.

پس «پوشیدن» به معنای لباس پوشیدن است.

Wearing a blue shirt makes me look taller, maybe.

پوشیدن یک پیراهن آبی باعث می شود قد بلندتر به نظر برسم، شاید.

Or shorter.

یا کوتاه تر.

Because I'm on camera you can't tell. Right?

چون من جلوی دوربین هستم نمی توانید بگویید. درست؟

Okay.

"Wearing" is the activity.

باشه.

"پوشیدن" فعالیت است.

Smoking is the activity, running is the activity.

سیگار کشیدن فعالیت است، دویدن فعالیت است.

"To run" is the idea of the action.

"دویدن" ایده عمل است.

Okay.

باشه.

Now, here, this word is actually not a gerund and it's not really a verb either.

اکنون، در اینجا، این کلمه در واقع یک جیروند نیست و در واقع یک فعل نیز نیست.

It's...

این ...

It has the verb idea, but it is actually a participle, which we're going to talk about

ایده فعل را دارد، اما در واقع یک فاعل است که در یک دقیقه در مورد آن صحبت خواهیم کرد

in a minute.

.

Okay?

باشه؟

So this is a participle, this is a gerund, just the activity itself.

پس این یک مضارع است، این یک جروند است، فقط خود فعالیت.

Now...

حالا...

So we're going to call it a noun for now.

پس فعلاً آن را اسم می نامیم.

Then we have the verb, the everyday verb in the continuous tense; past, present, future

سپس فعل، فعل روزمره را در زمان استمراری داریم. گذشته، حال، آینده

continuous.

پیوسته

Always with a "be" verb.

همیشه با فعل "be"

Okay?

If you don't see an "ing" verb connected to a "be" verb then it's not a verb,

باشه؟

اگر یک فعل "ing" متصل به یک فعل "be" را نمی بینید، این یک فعل نیست

it's one of the other uses.

، یکی از کاربردهای دیگر است.

Okay? There's always going to be a "be" verb when you're using it as an actual verb, as an action.

باشه؟ هنگامی که از آن به عنوان یک فعل واقعی، به عنوان یک عمل استفاده می کنید، همیشه یک فعل "be" وجود خواهد داشت.

"The man is riding a bike."

"مرد دوچرخه سواری می کند."

Right now this is what he is doing, he is riding a bicycle.

در حال حاضر این کاری است که او انجام می دهد، او دوچرخه سواری می کند.

Oh, sorry.

اوه ببخشید.

I'm running still.

من هنوز دارم می دوم

I forgot it... The verb.

فراموشش کردم... فعل.

Okay.

باشه.

So "be" verb, continuous verb, easy.

پس «بودن» فعل، فعل استمراری، آسان.

That's the one everybody's the most comfortable with.

این همان چیزی است که همه با آن راحت ترند.

Now, we can also use it as an adjective.

حالا می‌توانیم از آن به عنوان صفت نیز استفاده کنیم.

"Wearing a blue, backless dress, the actress created quite a stir at the party."

این بازیگر با پوشیدن لباس آبی و بدون پشت، در مهمانی سر و صدای زیادی به پا کرد.

Now, "wearing" is your participle, your active participle.

حالا «پوشیدن» مضارع شماست، فاعل شماست.

We also have past participle which is in...

ما فعل ماضی هم داریم که در ...

Used in the passive form, but we're going to talk about that in a different lesson.

در شکل مفعول استفاده می شود، اما در درس دیگری در مورد آن صحبت می کنیم.

"Wearing" here, I'm describing the actress.

"پوشیدن" در اینجا، من بازیگر زن را توصیف می کنم.

Okay?

باشه؟

So if I want to open it up, if I want to write it in a different way,

پس اگر بخواهم آن را باز کنم، اگر بخواهم آن را جور دیگری بنویسم

the actress who was wearing...

، بازیگری که پوشیده بود...

Because I'm in the past, so I have "was".

چون در گذشته هستم، پس «بود» دارم.

"The actress who was wearing a blue, backless dress created quite a stir."

بازیگری که لباس آبی و بدون پشت به تن داشت، سروصدای زیادی به پا کرد.

So the participle is just a reduced adjective clause.

پس مضارع فقط یک بند صفت کاهش یافته است.

Okay?

باشه؟

What I do is I take out the conjunction, the pronoun and subject, I take out the "be" verb,

کاری که می کنم این است که حرف ربط، ضمیر و فاعل را بیرون می آورم، فعل «بودن» را بیرون می آورم، تنها چیزی که

all I am left with is the participle.

برایم باقی می ماند مضارع است.

Now, because I'm...

حالا چون من ...

I have only the participle phrase, it's no...

فقط عبارت فاعل را دارم، نه...

It's not a clause anymore, there's no subject and verb anymore, there's just a phrase - I

این دیگر یک بند نیست، دیگر فاعل و فعل نیست، فقط یک عبارت هست -

can put it at the beginning of the sentence as long as the subject of the participle is

می توانم آن را در ابتدای جمله قرار دهم. تا زمانی که موضوع

the same as the subject of the independent clause. Okay?

مضارع با موضوع قید مستقل یکی باشد. باشه؟

Now, if you're not sure what I'm talking about, you can watch the video about adjective clauses,

حالا، اگر مطمئن نیستید که در مورد چه چیزی صحبت می کنم، می توانید ویدیوی مربوط به بند های صفت

you can watch the video about independent clauses, you'll get a better idea

را تماشا کنید، می توانید ویدیوی مربوط به بندهای مستقل را تماشا کنید، بهتر متوجه خواهید شد

of what these are.

که اینها چیستند.

Okay?

So, adjective.

باشه؟

پس صفت

Now, where it gets confusing is I can do the exact same thing, but I can use it as an adverb.

اکنون، جایی که گیج می شود این است که من می توانم دقیقاً همان کار را انجام دهم، اما می توانم از آن به عنوان قید استفاده کنم.

Okay?

باشه؟

"Not wanting to miss our flight, we arrived at the airport 3 hrs early."

چون نمی خواستیم پروازمان را از دست بدهیم، 3 ساعت زودتر به فرودگاه رسیدیم.

This is three hours, sorry, I had to reduce a little bit.

این سه ساعت است، ببخشید، مجبور شدم کمی کم کنم.

So, here.

بنابراین، اینجا.

Now, you've probably heard never to use the word "want" with an "ing".

اکنون، احتمالاً شنیده اید که هرگز از کلمه "خواستن" با "ing" استفاده نکنید.

That is true in this case.

که در این مورد درست است.

Never use "want", "wanting" as a verb, but you can use it as a participle.

هرگز از "خواستن"، "خواستن" به عنوان فعل استفاده نکنید، بلکه می توانید آن را به عنوان یک فعل استفاده کنید.

Okay?

باشه؟

Now, what does this mean?

حالا این یعنی چی؟

"As we didn't want" or "Because we didn't want", both okay.

«همانطور که نمی‌خواستیم» یا « چون نمی‌خواستیم»، هر دو خوب هستند.

"As we didn't want to miss our flight, we arrived at the airport three hours early."

چون نمی‌خواستیم پروازمان را از دست بدهیم، سه ساعت زودتر به فرودگاه رسیدیم.»

Now, you're thinking: "What's going on here?"

اکنون، شما فکر می کنید: "اینجا چه خبر است؟"

Okay?

So here's our negative, here's our negative.

باشه؟

پس منفی ما اینجاست، منفی ما اینجاست.

First let's get that out of the way.

اول اجازه دهید آن را از سر راه برداریم.

Now, what I'm doing here, again, I'm reducing.

حالا کاری که اینجا انجام می دهم، دوباره کم می کنم.

Excuse me.

ببخشید.

I'm reducing an adjective clause...

من یک بند صفت را کاهش می دهم ...

Sorry, an adverb clause to an adverb participle.

ببخشید، یک بند قید به مضارع قید.

We can only do this when the conjunction-"as", "because", "since"-in this case is very, very obvious...

ما فقط زمانی می توانیم این کار را انجام دهیم که حرف ربط - "به عنوان"، "زیرا"، "از آنجایی" - در این مورد بسیار بسیار واضح باشد...

Sorry about that.

بابت آن متاسفم.

When the conjunction...

وقتی رابطه ربط ...

When the relationship between the two clauses is very obvious we can take out the conjunction,

وقتی رابطه بین دو جمله خیلی واضح است می توانیم حرف ربط

and we can take out the subject and the verb, and leave only the verb and make it a participle.

را خارج کنیم و فاعل و فعل را بیرون بیاوریم و فقط فعل را بگذاریم و آن را جزء کنیم.

And then we have a participle phrase, and we can put that at the beginning of the sentence again.

و سپس یک عبارت جزئی داریم و می توانیم آن را دوباره در ابتدای جمله قرار دهیم.

So: "Not wanting", this word, "wanting" includes the conjunction, the subject, and the verb,

پس: «نخواستن» این کلمه «خواستن» شامل حرف ربط و فاعل و فعل می شود که همه در این

all of them squeezed into this participle.

مضارع فشرده شده است.

Now, this might be a little bit confusing.

اکنون، این ممکن است کمی گیج کننده باشد.

Don't worry, I will create a separate lesson for participles.

نگران نباشید، من یک درس جداگانه برای participles ایجاد می کنم.

I know they're difficult.

میدونم سخت هستن

But I just want you to show...

اما من فقط می خواهم شما را نشان دهید ...

To show you the four uses of "ing".

تا چهار کاربرد "ing" را به شما نشان دهم.

So, if you see "ing" words and you're just not sure how they're used because they don't

بنابراین، اگر کلمات "ing" را می بینید و مطمئن نیستید که چگونه از آنها استفاده می شود زیرا

look like a verb, think: Is it talking about the activity?

شبیه یک فعل نیستند، فکر کنید: آیا در مورد فعالیت صحبت می کند؟

Is it with a "be"...?

آیا با یک "بودن"...؟

With a "be" verb as a verb?

با فعل «بودن» به عنوان فعل؟

Is it describing something?

آیا چیزی را توصیف می کند؟

Is it modifying a noun?

آیا این یک اسم را تغییر می دهد؟

Or is it showing you a relationship to another clause, to the independent clause especially?

یا اینکه به شما رابطه ای را با بند دیگری نشان می دهد ، مخصوصاً با بند مستقل؟

Now, the most common one, and this is probably the most difficult structure,

در حال حاضر، رایج ترین، و این احتمالاً سخت ترین ساختار است،

I guess, you could call it for a lot of people is the perfect participle.

حدس می زنم، شما می توانید آن را برای بسیاری از افراد، جزء کامل نامید.

"Having finished his meal, Tom went out for a walk."

"تام پس از پایان غذا، برای قدم زدن بیرون رفت."

The "having" is, again, a participle.

«داشتن» باز هم یک جزء است.

"After he finished his meal, Tom went out for a walk."

تام بعد از اینکه غذایش تمام شد برای پیاده روی بیرون رفت.

Same idea.

همین ایده

It's an adverb participle, a perfect participle.

این یک مضارع است، یک مضارع کامل. در درس دیگری در

We'll talk about that in another lesson.

مورد آن صحبت خواهیم کرد .

For today I just wanted you to understand the four uses of "ing".

برای امروز فقط می خواستم چهار کاربرد "ing" را درک کنید.

When you're reading something, you're not sure you understand, look at the context.

وقتی چیزی را می خوانید، مطمئن نیستید که متوجه شده اید، به زمینه نگاه کنید.

What is this word doing in this sentence?

این کلمه در این جمله چه می کند؟

Once you know that it could be all four parts of speech, much easier to guess its meaning.

هنگامی که بدانید که می تواند هر چهار بخش از گفتار باشد، حدس زدن معنای آن بسیار آسان تر است.

Okay? Good.

باشه؟ خوب

So I hope you like that.

پس امیدوارم خوشتون بیاد

Please subscribe to my YouTube channel.

لطفا در کانال یوتیوب من مشترک شوید.

And if you have any questions about this lesson, please go to www.engvid.com, join the forum there.

و اگر در مورد این درس سوالی دارید، لطفا به www.engvid.com بروید، به انجمن آنجا بپیوندید.

You can ask me questions.

می توانید از من سوال بپرسید.

You can also take the quiz on www.engvid.com.

همچنین می توانید در آزمون www.engvid.com شرکت کنید.

And yeah, I'll see you again soon.

و بله، به زودی دوباره شما را می بینم.

Bye-bye.

خداحافظ.